Σχεδόν τέλος διακοπών

Γύρισα σήμερα απο τις δεύτερες διακοπές, στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου κάπου στο Ιόνιο. Σημασία δεν έχει που ακριβώς, σημασία έχει ότι εκεί αφήνεσαι στο φοβερό τυρκουάζ χρώμα της θάλασσα και στο πράσινο του βουνού και μεταφέρεσαι σε έναν άλλο κόσμο, πιο όμορφο απο αυτόν που αντικρίζεις καθημερινά....

Κάθε καλοκαίρι, επί έξι καλοκαίρια (τα τελευταία) είναι μια θέα σε κάποιο σημείο του νησιού που με συγκινεί ιδιαίτερα. Όπως οδηγείς μέσα απο χωριουδακια και στενούς "εσωτερικούς" δρόμους, φτάνεις στο σημείο όπου αντικρίζεις τη θάλασσα απο ψηλά. Αυτή η ματιά της θάλασσας μετά το "σκοτάδι" είναι κάτι μοναδικό!Είναι μια έκπληξη για τον τουρίστα που για πρώτη φορά επισκέπτεται το νησί, είναι μια όμορφη υπενθύμιση του μεγαλείου της φύσης για όποιον το έχει ξαναδει!
Η θάλασσα πλανεύει, μαγεύει, ηρεμεί. Και το Πάσχα πέρασα απο αυτό το σημείο, έτσι και πριν λίγες μέρες. Πάλι εκεί! το σημείο με συγκινε, μου θυμίζει το τελευταίο μου καλοκαίρι, έτσι όπως ήξερα τον εαυτό μου, πριν την αρρώστια. Πολλά άλλαξαν απο τότε, πάρα μα πάρα πολλά. Ήμασταν δυο κοπέλες που διψούσαμε για ζωή εκείνο τον Αύγουστο. Ο Δεκέμβρης του ίδιου χρόνου βρήκε εμένα με καρκίνο και τη φίλη μου με σχέση. Η φίλη μου απο τότε παντρεύτηκε στα τρία χρόνια σχέσης και τώρα περιμένει μωρό. Σκέφτομαι πολλές φορές πως τα φέρνει η ζωή στους ανθρώπους...σε ανθρώπους που κάποτε συναντήθηκαν και για μερικές στιγμές είχαν κοινή πορεία. Αν κάποιος μας έλεγε πως θα είμασταν το 2013 εμείς απλά δεν θα το πιστεύαμε. Κι όμως....
Τα συναισθήματά μου μπερδεύονταν πολύ όποτε ξαναγύριζα σε εκείνο τον τόπο διακοπών. Πλέον όχι και τόσο. Πειρισσότερο μπερδεύονταν γιατί γύριζα μόνη, χωρίς η φίλη μου να έχει ποτέ εκπληρώσει την υπόσχεσή της πως και το 2008, μετά την ταλαιπωρία μου θα ξανα πηγαίναμε, έτσι απλά για χάρη των στιγμών του 2007. Πλέον μου πέρασαν και τα νεύρα και τα "γιατί". Όμως κάπου μέσα μου, μπροστά σε κάποια τοπία, μερικές μικρές στιγμές κάτι με τσιμπά. Κάτι απο εκείνο που είχα και τώρα δεν έχω...Νομίζω πως έχω ζήσει πολλούς μικρούς θανάτους απο τότε...πολλούς μικρούς αποχωρισμούς...Ο καθένας πονούσε για τον δικό του ξεχωριστό λόγο. Το σώμα μου που άφησα πίσω, οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί. Θα ήθελα τίποτα να μην είχε αλλάξει, τίποτα και για κανέναν. Να παίρνω αγάπη απο τους ίδιους ανθρώπους στο βαθμό που την έπαιρνα. Να βλέπω ότι νοιάζονται και δεν βαριούνται! Τι ωραίος κόσμος που θα ήτανε....;

Δυσκολεύτηκα σε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να ισσοροπήσω τις ανάγκες μου μέσα στα θέλω των άλλων. Να χωνέψω το ότι οι καταστάσεις άλλαξαν, κι ας ήθελα να είναι όλα τα ίδια. Να μάθω να μην στεναχωριέμαι απο τις συμπεριφορές των άλλων. Να γίνω πιο σκληρή. Να αντέχω το ΟΧΙ αλλά να ξέρω και να το λέω. Πραγματικά δεν μπορώ να πω αν όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Όμως μέσα σου ακούς ένα ΠΡΕΠΕΙ και προσπαθείς.Μερικές φορές θεωρώ πως όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, πως δεν είμαι εγώ που έκανα τα χειρουργεία και τις θεραπείες....πως το άντεξα αλήθεια; Κι όμως...όλα αυτά γραφτήκαν στο κορμί μου, λέξη-λέξη, φορά τη φορά. Κάποιες στιγμές νιώθω πολύ πληγωμένη απο τη ζωή και εντελώς χαμένη...δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο, ίσως γιατί έπαψα να σχεδιάζω το μέλλον. Η ζωή είναι στιγμές, έτσι δεν λένε;
Σας αφήνω με όλες τις παραπάνω σκέψεις, αλλά και με τις παρακάτω φωτογραφίες που θα ηρεμήσουν την ψυχούλα σας!ΘΑΛΑΣΣΑ, αν κάτι έμεινε για μας τους Έλληνες, είναι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ!Κάθισα δίπλα στο κύμα...λεπτό προς λεπτό το φωτογράφισα!