To δεύτερο φεγγάρι

δεν είχε να ζηλέψει τίποτα απο το πρώτο! Blue moon το αποψινό και εγώ-ρομαντική φύση- έτρεξα να το δω. Θυμήθηκα πως είδα πολλά φεγγάρια να λούζονται στη θάλασσα και να την γεμίζουν με χρυσάφι, εκεί στο νησί. Αύγουστος, τελευταία νύχτα του απόψε, τέλειωσα με τις διακοπές και ήρθα να αρπάξω τις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού στην πόλη, να δω τους φίλους μου, να πούμε τα νέα μας. Όμορφα απόψε, σε μπαράκι που παίζει μουσικές για τον Αύγουστο και το φεγγάρι! Νοσταλγική βραδιά απόψε, αλλά τι θα ήμουν δίχως το παρελθόν μου; Τι είμαστε άνευ αναμνήσεων; Άδεια δοχεία, έρμαια των νέων μας γνωριμιών που στην πληοψηφία τους μας θέλουν "αλλιώς". Δικαίωμα στο παρελθόν έχουμε όλοι, και είναι ιερό να το φροντίζεις να το φυλάς και να το εκτιμάς το παρελθόν γι αυτό που ήταν, γιατί αυτό που είσαι σήμερα, είναι οι άνρθωποι και οι στιγμές που έζησες κάποτε. Καλές ή κακές, εύκολοι ή δύσκολοι άνρθωποι, μας σφυρηλάτησαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έτσι είναι η ζωή. Και σε αυτό το μακρύ-ελπίζω-ταξίδι, τυχερός είναι αυτός που άγγιξε τις περισσότερες ψυχές και άκουσε τις περισσότερες καρδιές. Αυτό προσπαθώ :-)

Επιστροφή...

Σήμερα ήπια τον τελευταίο μου μεσημεριανό καφέ στο νησί και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Στο πατρικό, σπίτι της γιαγιάς και του παππού δηλαδή όπου μένουμε τους Αύγουστους της ζωής μας, έχω απο το 2007 αφήσει σε ένα συρτάρι μια φωτογραφία "εκείνου" του καλοκαιριού. Την πιο χαρακτηριστική του 2007. Την είχα αφήσει πίσω γιατί μου φάνηκε "υπόσχεση" για ένα ακόμη τόσο όμορφο καλοκαίρι με την ίδια σύνθεση. Την είχα αφήσει πίσω γιατί η γιαγιά όσο ζούσε έβαζε παντού φωτογραφίες των αγαπημένων της. 

Το σκέφτηκα καλά, και έστω και αρκετά "τροποποιημένη" αποφάσισα να την αναρτήσω εδώ απόψε. Μετά απο τόσα χρόνια...Έτσι για το καλό των αναμνήσεων και γιατί πλέον για μένα είναι και συλλεκτική και vintage, είναι η σύνοψη εκείνου του καλοκαιριού: "Τα ανέμελα κορίτσια με την τετράποδή τους συντροφιά και φόντο το απέραντο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας". Απο τη μνήμη του μυαλού μου και το συρτάρι εκείνου του σπιτιού πια, θα ήθελα να περαστεί και στη μνήμη αυτού του Blog. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα μπορώ, γιατί τώρα δεν είμαι τόσο φορτισμένη κάθε που ανοίγω εκείνο το συρτάρι και την βλέπω, γιατί ότι και αν έγινε απο τότε ως σήμερα γράψαμε πια ιστορία και μετά το καλοκαίρι του 2007 άλλαξε η πορεία της ζωής μας και για τους 3 της φωτό. Γιατί φέτος, όταν άνοιξα το συρτάρι και βεβαιώθηκα πως η φωτό είναι εκεί ακόμη, χαμογέλασα...Και πιστέψτε με...ήταν πολλά τα καλοκαίρια που την έβλεπα και βούρκωνα...όσο όμως και αν βούρκωνα τίποτε δεν άλλαζε για καμιά μας. Κι έτσι έμαθα να ζω πιο πολύ με το παρόν και μετρίασα το παρελθόν μέσα μου. Ίσως και η ίδια η ζωή, αυτό να φωνάζει απο μόνη της!Ίσως! Αλλά κανείς δεν θα βρεθεί να μας μάθει πως να ζούμε τη ζωή μας, πως να τα σκεφτόμαστε και πως να τα υπολογίζουμε "σωστά". Υπάρχει το "σωστά"; Όλοι φωνάζουν για το "μπροστά" πάντως...Κοίτα μπροστά και μη μένεις στο παρελθόν, έτσι λένε! Όποιος μπορεί ας το κάνει. Θέλει όμως κότσια να σκέφτεσαι και το παρελθόν, κακό και καλό μαζί και να μάχεσαι και για το παρόν και να ελπίζεις για το μέλλον...!
Και επειδή έχω πάντα το μάτι και το νου και στο μέλλον, σας αφήνω με ένα αισιόδοξο περιστατικό...Στον τελευταίο για φέτος καφέ που ήπια στο νησί βρέθηκα σε μια τεράστια-ακουστική- σύμπτωση. Έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα στο αυτοκίνητο (James Blunt) την πρώτη φορά που ο γιατρός μου είπε πως θα κάνω μαστεκτομή. Αμέσως μετά έπαιξε ένα τραγούδι που άκουγα όταν περπατούσα στους δρόμους της Αθήνας καθώς γύριζα απο την ακρινοθεραπεία...Και ναι, σήμερα άκουσα και τα 2 αυτά τραγούδια, να παντρεύονται μαζί, και να ηχούν τόσο όμορφα, σχεδόν νοσταλγικά στα αφτιά μου καθώς τελείωνα τον καφέ μου, χάζευα τη θάλασσα, ο αέρας μου μπέρδευε τα μακριά σκούρα μαλλιά μου. Η μαμά και η θεία μου συζητούσαν δίπλα μου και εγώ έριχνα κλεφτές ματιές στην ξαδέρφη μου που θα πάει φέτος Δευτέρα δημοτικού και όταν αρρώστησα και με φιλοξενούσαν σπίτι τους, ήταν με μικρούλα 3 ετών. Πόσο γρήγορα τρέχει η ζωή. Τότε το 2007 και 2008 δεν μπορούσα να δω το μέλλον μου. Με τίποτα. Δεν ήξερα πως να πάω μπροστά τη ζωή. Κι όμως...τόσα χρόνια μετά, με τα ίδια τραγούδια να ηχούν, είμαι εδώ. Ζωντανή, γερή...!
φιλιάαααα!

 "Simona, you're getting older, your journey's been etched on your skin""and though time goes by, I will always be in a club with you in 1973, singing here we go again"




"who do you lose, when you don't know any better" "and the radio explains, someone else just took my place"

Αναμνήσεις και αναρτήσεις!

κάποιες θέσεις θα μένουν κενές...

για πάντα...

έτσι απλά...δίχως εξήγηση...

έτσι απλά...απλά και αβίαστα όπως το καραβάκι μεταφέρει τους τουρίστες πίσω απο την πιο όμορφη παραλία του νησιού...

έτσι απλά και καθημερινά...όπως η βαρκούλα κυλά στο νερό...

οι διπλανές παρέες θα θυμίζουν παλαιότερες διακοπές στο νησί για πάντα...

έτσι απλά, κάθε καλοκαίρι...και πάνε πέντε καλοκαίρια τώρα

και ας περάσουν και άλλα τόσα, πάντα θα θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι, και το γεγονός πως δεν το ξανα έζησες θα σε στοιχειώνει μια ζωή, όπου και αν πας, ότι και αν κάνεις, όσες γαλάζιες θάλασσες και αν περιδιαβείς, όσα βραχάκια και αν χαζέψεις,

οι γύρω ήχοι θα φέρνουν και άλλους ήχους στο μυαλό, ήχους που είχε πάρει μακριά η λήθη...αυτό το πηγάδι το αστείρευτο του μυαλού μας!

τα παιδιά που τρέχουν τριγύρω θα φέρνουν πάντα στο μυαλό την παιδική μας ηλικία. Τα 20χρονα κορίτσια τα φοιτητικά μας χρόνια, οι ανέμελες παρέες κάποιες ευτυχισμένες στιγμές του τότε μας...οι μεγαλύτερες γυναίκες το μέλλον...

Οι ζωές μας...βαρκάκια στο νερό...βαρκάκια που άλλοτε συναντώνται και άλλοτε ξεμακραίνουν. Πάντα με ένα "γιατί"...Η ματιά μας στους ανθρώπους...μα αυτή δεν είναι που τους κάνεις ξεχωριστούς και μοναδικούς στην καρδιά μας; Η καρδιά μας είναι που τους ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος, η αγάπη μας είναι που τους αγκαλιάζει και τους κάνει ξεχωριστούς. Οι άνθρωποι...αυτά τα ταξιδιάρικα πουλιά...μα δεν είναι πλάσματα του ουρανού, γιατί να πρέπει να χάνονται, να φεύγουν μακριά;

Μια θέση θα μένει πάντα κενή, εκεί, να περιμένει

Φεύγω αύριο

Πιστεύω πως θα έχω πρόσβαση στο ιντερνετ και πως θα σας γράφω και από κει. Πάω για το καθιερωμένο μου καλοκαιρινό ραντεβού με τα κύματα του Ιονίου.

Σκέφτομαι πως περάσανε 5 χρόνια (παρα κάτι μήνες) από τότε που χειρουργήθηκα, από εκείνο τον παγωμένο Δεκέμβρη στην Αθήνα του 2007. Πέντε χρόνια, μα που πήγαν; Όταν έμπαινα σιγά σιγά στο «κλίμα» της αρρώστιας είχα ακούσει «τα πέντε πρώτα χρόνια είναι τα κρίσιμα, αν δεν υποτροπιάσεις την έχεις σκαπουλάρει». Τα πέντε χρόνια μου φαινόταν βουνό. Μα πως περνάνε πέντε χρόνια; Πέντε; Μεγάλος ο αριθμός και πολλοί οι μήνες. Κι όμως, να ‘μαστε εδώ, πέντε χρόνια plus, πάω για το πέμπτο καλοκαίρι στο Ιόνιο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έμαθα τη λέξη καρκίνος. Στα περισσότερα από αυτά τα πέντε καλοκαίρια, επέστρεφα στη θάλασσα και βουτούσα στα νερά της με άλλο σώμα. Διαφορετικό από χρονιά σε χρονιά. Το καλοκαίρι του 2007 βουτούσα σε τιρκουάζ νερά τόπλες, το καλοκαίρι του 2008 με βρήκε με τη μαστεκτομή στα δεξιά του σώματός μου. Το καλοκαίρι του 2009 με τους διατατήρες, το καλοκαίρι του 2010 με τις σιλικόνες αλλά άνευ θηλών. Έτσι με βρίσκει και το καλοκαίρι του 2012, άνευ θηλών αλλά με σιλικόνες. Δε βαριέσαι...τίποτε από όλα αυτά δεν με σταματά από το να χαρώ τη θάλασσα, να φτάσω ως τη σημαδούρα ή και παραπέρα. Φυσικά όλα αυτά θέλανε τον χρόνο τους, αλλά μαθαίνει ο άνθρωπος αγαπημένοι μου φίλοι, μαθαίνει να αγαπάει αυτό που έχει και να προχωράει με όσα έχει. Και εγώ είμαι καλά και θα έπρεπε να είμαι ακόμη πιο χαρούμενη!

Μαζεύοντας τα πράγματά μου σήμερα, πακέταρα και ρούχα που φορούσα το 2007 αλλά λόγω πρηξίματος χμθ δεν τα ξαναφόρεσα από τότε. Χαμογέλασα… «κοίτα να δεις που έφτασα σκέφτηκα», back to normal, 55 κιλά και πάλι! Έτσι είναι, περνάνε τα χρόνια, τα καλοκαίρια μας θυμίζουν πόσο ζωντανοί ήμασταν και είμαστε – αν το λέει η καρδούλα μας ακόμη.

Μπορεί να είμαι καλύτερα ψυχολογικά, μπορεί να είμαι σούπερ εμφανισιακά αλλά πάντα όταν επιστρέφω στο νησί, νιώθω μια τόσο δα (πλεον) νοσταλγία. Μου λείπει κάτι. Μου λείπω πρώτα «εγώ», όπως ήμουν τότε, το ανέμελο κορίτσι που είχε πάρει την κολλητή της και τον σκύλο της παρέα για ένα μήνα. Μου λείπει η κολλητή μου, όπως ήμασταν τότε, αγαπημένες, δίχως ραγίσματα, δίχως καυγάδες και διαφωνίες. Δίχως καρκίνο, δίχως τρίτους που δεν με χώρεσαν στη ζωή τους ποτέ. Μου λείπει μάλλον γιατί τότε μαζί κάναμε το σουπερ δίδυμο της ανεμελιάς. Το λέει και η «Σ» : «ήταν το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι της ζωής και των δυο μας». Μου λείπουν στιγμές και καταστάσεις μυαλού που δεν πρόκειται να ξανα έχω. Και είναι περίεργο το συναίσθημα να σου λείπει μια κατάσταση μυαλού, να σου λείπει ένας άνθρωπος που είναι δίπλα σου τώρα μα τότε ήταν άλλος, πιο γνώριμος, πιο δικός σου.

Η τρέλα των 27 ετών, μετά από έναν καρκίνο δύσκολα ξαναγυρίζει αλλά το παλεύω:-ρ Παλεύω να νικήσει μέσα μου το καλό, να εδραιωθεί, να κερδίσει η αισιοδοξία και να βρω σιγά σιγά άλλες χαρές στο νησί. Φέτος εξάλλου όπως είπα επιστρέφω καλύτερα από περσι, καλύτερα και ψυχολογικά. Οι άνθρωποι σαν ταξιδιάρικα πουλιά σκορπούν, όπως είπε και η «Μοναδική Τριανταφυλλιά» μόνοι μας είμαστε. Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου…είναι το τραίνο μας, κάποιοι κατεβαίνουν πιο νωρίς. Ναι φίλη μου έτσι είναι, μένουμε επίσης μόνοι γιατί πολλές φορές όσοι ήταν δίπλα μας, δεν είχαν το σθένος να στηρίξουν αυτή τη σχέση όταν η προσωπική τους ζωή άλλαξε, και όταν ένα σύζυγος φίλης απαιτεί αποκλειστικότητα, τότε εκείνη του τη δίνει και αλλάζει συμπεριφορά και υπαγορεύει και την συμπεριφορά της φίλης της. Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων και ακόμη περισσότερα «σχήματα» σχέσεων. Μακάρι να ήταν όλες οι σχέσεις εύκολες και απλές, μακάρι! Όσο και αν το εύχομαι, ξέρω πως είναι ουτοπικό, και όσο και αν προσπαθεί η μια πλευρά να βρει μια ισορροπία, αν δεν προσπαθήσει και η άλλη δεν γίνεται τίποτα. Εγώ συνήθως προσπαθώ και σπάνια εγκαταλείπω, ας δουν και οι άλλοι γύρω μου τι επιθυμούν σε σχέση με εμένα γιατί και η απόλυτη αγάπη και αφοσίωση θέλει ανατροφοδότηση, φροντίδα και συντήρηση!

Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!

Σκόρπιες σκέψεις για μια ακόμη φορά, λίγο πριν το ταξίδι μου! Να περνάτε όμορφα, να μην χάνετε στιγμές για κανέναν και τίποτα! Καμία μέρα δεν θα μας ξανα δοθεί για να τη ζήσουμε από την αρχή…

Ξημερώνει Κυριακή...

Βράδυ Σαββάτου απόψε, ίσως απο τα πιο μελαγχολικά βράδιααν τύχει και το περάσεις στο σπίτι. Έξω βρέχει, η θερμοκρασία θυμίζει φθινόπωρο. Μου ήρθαν 2-3 σκέψεις και είπα να ξαναπεράσω απο εδώ. 'Εχω καιρό να διαβάσω κάποιο σχόλιό σας, να νιώσω πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω αλλά παρόλα αυτά γράφω και πάλι.

Σκέφτηκα λοιπόν πως πέρα απο την παλιοαρρώστια μπορείς να πάθεις και άλλα άσχημα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Σκέφτηκα πως μπορεί να χάσεις κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο και να βυθιστείς για πολύ καιρό στη σιωπή, σκέφτηκα πως μπορεί να χάσεις ένα στήριγμά σου και να αρχίσεις να κουτσαίνεις, σκέφτηκα πως μπορεί να διαμορφοθούν οι σχέσεις σου με ένα άτομο τελείως διαφορετικά. Τι κάθομαι και γράφω; Απλά 2-3 σειρές για διάφορα "δεινά" που μπορούν να παίξουν με την ψυχολογία σου και με φόντο τον καρκίνο να μεγενθύνονται στο μυαλό σου. Πρόσφατα βρέθηκα σε κηδεία 16αχρονου και ένιωσα την απόλυτη δυστυχία των γονειών του. Το χειρότερο ήταν πως το παιδί αυτοκτόνησε. Τι ΤΕΛΟΣ ο θάνατος σκέφτηκα; Ήθελα να του φωνάξω πως δεν έπρεπε να το κάνει, πως η ζωή έχει ζόρια μα έχει και χαρές. Πόσο πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε μέρα, να ΕΚΤΙΜΑΜΕ, δεν υπάρχει πιο κατάλληλο ρήμα! Να εκτιμάς, να γίνεσαι πιο σοφός μεγαλώνοντας, να εκτιμάς τις στιγμές, να τις μαζεύεις κρυφά ακόμη και απο τον πιο δικό σου άνθρωπο. Να τις βάζεις κάπου μέσα σου, όπου πιστεύεις ότι θα είναι ασφαλείς. Στο μυαλό ή στην καρδιά; Εσύ αποφασίζεις.

Να εκτιμάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου, αυτά που κάνεις, όσα λες, να είσαι εσύ και να τολμάς. Να τολμάς να ζεις και να ονειρεύεσαι, να αγαπάς αυτό που είσαι, να βρεις έστω κάτι μικρό μέσα σου που να το αγαπάς και να το αγκαλιάζεις κάθε μέρα. 

Άνθρωποι, μυαλά, καρδιές, ψυχές. Ποτέ δεν γνωρίζουμε τελικά έναν άνθρωπο "ολόκληρο", μπορεί να δούμε λίγο το μυαλό του, να ακούσουμε μια στάλα την καρδιά του, να πάρουμε μια γεύση απ'την ψυχή του, πόσο όμως τον γνωρίσαμε πραγματικά; Σχέσεις ανθρώπινες, τρέξιμο, αγχος, ένας συνεχής αγώνας. Τελικά γιατί; Για να αποδείξουμε στον διπλανό μας πως τα καταφέρνουμε; Πως είμαστε καλύτεροι απο αυτόν; Πως αξίζουμε; Σχέσεις, άνρθωποι. Μπαίνουν στη ζωή μας, μοιραζόμαστε στιγμές, δίνουμε τα χέρια, άραγε θα υπάρξει αύριο; Μας θεωρούν και τους θεωρούμε δεδομένους, θα είναι όμως για πάντα εκεί; Θα μας θυμούνται; Μήπως στο βάθος του μυαλού μας αυτό αποζητούμε; να μας θυμούνται αφού μας έχουν αγαπήσει, αφού μας έχουνε σταθεί;

Βράδυ Σαββάτου, ένα βήμα πριν τον ύπνο και εγώ γράφω σκόρπιες λέξεις. Η ώρα για τις καθιερωμένες διακοπές μου πλησιάζει. Θα ξαναδω-το νησί-. Με τον πρόσφατο χαμό της ξαδέρφης μου και την ταφή της εκεί, τον 7χρονο γιο της να παίζει ανάμεσά μας το τοπίο έχει αλλάξει. Μέσα σε ένα περίεργο κλίμα εκεί, αξίζει όμως να είμαστε μαζί. Το μαζί είναι καλύτερα απο το μόνοι.

Πέρασα όντως μια περίεργη εβδομάδα όπου βρήκαν την ψυχολογία μου πολλά σκαμπανευάσματα. Για μια ακόμη φορά δεν έφταιξα σε κάτι, όμως πάλι εγώ πρέπει να δω αλλαγές στη ζωή μου. Και τις βλέπω τις αλλαγές μια βδομάδα τώρα, ίδιος άνθρωπος μα άλλη ματιά...Παρόμοια συμπεριφορά μα όχι ίδια με την προηγούμενη. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό κάποιοι άνθρωποι γύρω μου θα με περνάνε απο αυτή τη διαδικασία, ως πότε θα αλλάζουν κάθε που είχαν παγιώσει τη στάση τους απέναντί μου. Εγώ συμπεριφέρομαι το ίδιο, απο την αρχή ως εδώ. Τι κερδίζουν και τι χάνουν με το να αλλάζουν οι άνθρωποι, οι ματιές, οι αγκαλιές; Άραγε ξέρουν; Το έχουν ζυγιάσει; Η αγάπη είναι δύναμη στη ζωή, μας απελευθερώνει. Αγάπη, αλλά όχι με λόγια, με ματιές με ένα άγγιγμα, με τη σιγουριά πως ο διπλανός μας είναι ο ίδιος, όπως τον αφήσαμε χθες, πως δεν άλλαξε σε μια νύχτα.  Και γιατί να αλλάξει;
Δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους αλλαγές, μου προκαλούν σύγχυση. Ξαφνικά σου κλείνουν πλέον την πόρτα πριν πατήσεις το κουμπί του ασανσέρ. Και εσύ πατάς το κουμπί και μέχρι να φτάσει το ασανσερ στον 3ο όροφο περιμένεις εκεί έξω, σε έναν άχαρο διάδρομο, μόνη, ωσπου να δεις τον φωτεινό θάλαμο να φτάνει στον όροφο, να ανοίξεις την πόρτα, να μπεις, να πατήσεις το "0" και να βρεθείς στο εισόγειο. Όσα λεπτά σου παίρνει να κάνεις αυτές τις κινήσεις, τόσα λεπτά σκέφτεσαι "Μα δεν ήταν ποτέ έτσι το ξεπροβόδισμα, που πήγε τόση αγάπη, η δυνατή αγκαλιά που σε έκανε να κοντοσταθείς και να ξαναγυρίσεις για μια δεύτερη, το φιλί του αποχαιρετισμού, υπόσχεση για την επόμενη συνάντηση, η φράση-θα μιλήσουμε αύριο-;"

Καληνύχτα!

Μια ακόμη Κυριακή σήμερα!!!!

και μια που η Sweet December έπισε τις φιλοσοφίες και τις ανθρώπινες σχέσεις...συνεχίζει με το να ποστάρει στο ίδιο ύφος, κάτι που έγραψε τον Αύγουστο του 2007 σε ένα νησί του Ιονίου, καθώς άκουγε το κύμα, μια μέρα στη θάλασσα...

 

Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν πολύ με καλοκαίρι.

Είναι σύντομες αλλά έντονες. 

Έχουν το δυνατό φώς του ήλιου που μπορεί και σε καίει για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. 

Αφήνουν μια γεύση αλμύρας, ίδια με εκείνη του θαλασσινού νερού. 

Θυμίζουν τη λαχτάρα της πρώτης βουτιάς, την ευτυχία των παιδικών μας διακοπών, το νόστιμο παγωτό. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από ανοιχτό παράθυρο μια ζεστή νύχτα. Είναι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος που λάμπει πάνω από το βουνό. Είναι οι άνθρωποι σαν βότσαλα της θάλασσας που δεν ριζώνουν και έχουν κάθε λογής χρώμα. Ανακατεύονται στα κύματα, παρασύρονται, πότε στα βαθιά πότε στα ρηχά, η θάλασσα η πλανεύτρα εξουσιάζει όπως η ίδια η ζωή. Είναι οι άνθρωποι δεντράκια που θα δεις κοντά στη θάλασσα να στέκουν δίπλα δίπλα, μα, θα δώσουν τα χέρια; Είναι ψαράκια οι άνθρωποι, όπως εκείνα που θα δεις να περνούν καθώς λιάζεσαι σε ένα βράχο.
Ψαράκια που χαζεύεις δίχως μάσκα πάνω απο το διάφανο γαλάζιο νερό και ξεκουράζεις το βλέμμα σου πάνω τους, λίγο πριν τα δεις να αλλάζουν πορεία…

Καλές βόλτες σε όλα τα ψαράκια μου που άλλαξαν πορεία!

έχει πανσέληνο!

Τους ανθρώπους που αγαπώ τους αγκαλιάζω και με τις λέξεις πέρα απο τις πράξεις μου...Έτσι είμαι εγώ, και με λέξεις και με πράξεις. Όταν (σπανια) βρίσκω ανθρώπους να εκτιμούν τον λόγο μου, να χάνονται στην ομορφιά των λέξεων που επιλέγω για να εκφράσω κάθε συναίσθημα μου και επιπλέον να με αγκαλιάζουν και αυτοί με τις προτάσεις τους, τότε γίνεται κάτι μαγικό! Κάτι σχεδόν εφάμιλλο της αποψινής πανσελήνου! 

Η "Κ" (νέα φίλη μου απο το νησί) διάβασε το προηγούμενο ποστ για καλό μήνα και μου απάντησε με κάτι πολύ όμορφο που δύσκολα θα το κρατούσα μακριά απο τα δικά σας μάτια. Παραθέτω λοιπόν...

>>>>>>>>>

Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σ' αυτά τα υπέροχα που γράφεις. Τα λόγια μου είναι πολύ λίγα...

Θα δανειστώ λοιπόν κάτι που είχε γράψει ο Σεφέρης και που στο μικρό, χαζορομαντικό μυαλό μου περιγράφουν την ιδανική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. 

Και μην σε ξεγελάσουν οι στίχοι, δεν πρόκειται μόνο για τη σχέση ενός ζευγαριού αλλά θα μπορούσε να μιλάει για οποιουσδήποτε δύο ανθρώπους που ακουμπούν ο ένας πάνω στον άλλον για να ξεκουραστούν από τις ανθρωποφαγικές τάσεις του κόσμου. Για οποιουσδήποτε ανθρώπους δημιουργούν σχέσεις όπου οι έννοιες "εξουσιαστής" και "εξουσιαζόμενος" δεν έχουν καμία θέση, όπου προτεραιότητα έχει η Αρμονία και η Αλήθεια. Σου εύχομαι να γεμίσεις τη ζωή σου με ανθρώπους που θα βγαίνετε μαζί από "τα δίχτυα του κόσμου". Να κάνεις σχέσεις που απελευθερώνουν!!!

>>"Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη στα καράβια, ένα μεσημέρι τον Ιούλιο, βρέθηκα μόνος σε κάποιο νησί, σακάτης μέσα στον ήλιο. Ένα καλό μελτέμι μου έφερνε στοργικούς στοχασμούς, όταν ήρθαν και κάθισαν λίγο παραπέρα, μια νέα γυναίκα με διάφανο φουστάνι, που άφηνε να ζωγραφίζεται το κορμί της, λιγνό και θεληματικό σα ζαρκαδιού, κι ένας σιωπηλός άντρας που, μια οργιά μακριά της, την κοίταζε στα μάτια. Μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Τον εφώναζε Τζιμ. Τα λόγια τους όμως δεν είχαν κανένα βάρος και οι ματιές τους σωφιλιασμένες και ακίνητες άφηναν τα μάτια τους τυφλά. Τους συλλογίζομαι πάντα γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι, που είδα στη ζωή μου να μην έχουν το αρπαχτικό ή το κυνηγημένο ύφος που γνώρισα σ' όλους τους άλλους. Το ύφος εκείνο που τους κάνει ν' ανήκουν στο κοπάδι των λύκων ή στο κοπάδι των αρνιών. Τους συναπάντησα πάλι την ίδια μέρα σ' ένα από τα νησιώτικα κλησάκια που βρίσκει κανείς όπως παραπατά και τα χάνει μόλις βγει. Κρατούσαν πάντα την ίδια απόσταση κι έπειτα πλησίασαν και φιληθήκανε. Η γυναίκα έγινε μια θαμπή εικόνα και χάθηκε, μικρή καθώς ήταν. Ρωτιόμουν αν ήξεραν πώς είχαν βγει από τα δίχτυα του κόσμου ...

Είναι καιρός να πηγαίνω. Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούργιος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο.
Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο".<<

>>>>>>>>

Σ'ευχαριστώ "Κ" και για τα καλά σου λόγια και για την όμορφη ευχή...Επιθυμώ να βρεθώ με ανθρώπους που να με απελευθερώνουν! Η αίσθηση αυτή είναι υπέροχη! Σ'ευχαριστώ και για την τόσο καλοκαιρινή εικόνα του Σεφέρη που μου μετέφερες!Είναι σαν να ακούωτο πεύκο να τραγουδά...!Καλή συνέχεια καλοκαιριού φίλοι μου!

Καλό μήνα

Για την αρχή αυτού του μήνα έστειλα το παρακάτω e-mail στη "Σ"

το βρίσκω καλαίσθητο γι αυτό και σας το ποστάρω, το χαρίζω και σε εσάς: 

ευτυχώς οι έντονοι Αύγουστοι που ζήσαμε μαζί ήταν πολλοί!!!
η πανσέληνος και τα moon rivers σου υπόσχομαι δεν θα τελειώσουν ποτέ,
τίποτα δεν τελειώνει όσο εσύ θέλεις να το βλέπεις...

οι πανσέληνοι θα είναι τόσοι ακριβώς όσοι εσύ θέλεις να δεις, εκείνες τις βραδιές που
θα βρεθεις δίπλα στη θάλασσα για να χαρείς τη δροσιά της και να κάνεις
σχέδια για το μέλλον χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό!

καλό μήνα! 

ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου...όση μελαγχολία και αν
βγάζει, παραμένει ζεστός, λαμπερός, αλμυρός και όμορφος, είναι το "8" της
ζωής μας "Σ" μου, μας έφερε αξέχαστες στιγμές το καλοκαίρι του 2007 μα και κάθε χρονιά...
Είναι το "8" που μπορεί να γίνει η υπόσχεση για "88" και αν το "πλαγιάσεις"
θα σου φέρει στα μάτια το σύμβολο του απείρου! Και μας αξίζουν και το "88' και το άπειρο...Είναι ένας "κύκλος" ζωής ο αριθμός αυτός, με μια μικρή "μεσούλα", τέλεια σχηματισμένος, ακτινοβολεί.
Όπως λέει και ο ποιητής "το γυναικείο σώμα είναι ένα τέλειο -8-", συμμετρία, τέλος και
αρχή δεμένα, κύκλος, γονιμότητα, ομορφιά!

>>>>>>>>>>>

καλό μήνα να περάσετε όλοι όμορφα, και όταν αυτός ο μήνας τελειώσει, ο κλέφτης Σεπτέμβρης να φέρει ότι είναι καλύτερο!φιλιά πολλάαααα!