Τελευταία μέρα του Νοέμβρη

οι μέρες αυτές (πέρα απο το κενό του ταξιδίου) έχουν μεγάλη δόση έντασης...κάποιους καυγάδες, και αρκετά νεύρα. Ναι, περνάω μια φάση...φάση εκνευρισμού, ανασφάλειας για μια ακόμη φορά, μοναξιάς ή μοναχικότητας, αμφισβήτησης...και ποιός ξέρει και τι άλλο. Δυστυχώς, παίρνει η μπόρα και άτομα πολύ δικά μου, που αρκετές φορές με βλέπουν ή με ακούν σε έξαλλη κατάσταση.Θέλω να τα προφυλάξω αλλά εκεί που όλα πάνε "ρολόι" γίνεται μέσα μου μια έκρηξη, αφού πρώτα όλα αυτά τα "μικρά" γίνονται σωρός. Εξακολουθώ να έχω απαιτήσεις απο τους άλλους, να τους θέλω δίπλα μου, να θέλω χρόνο και κομμάτι απο τη ζωή τοςυ, να θέλω να γίνεται το δικό μου, όπως ακριβώς κάνω εγώ το δικό τους...Το ξέρω δεν βγαίνει και πολύ νόημα με αυτά που λέω, ίσως το ότι ώρες και φορές το μυαλό μου κολλάει να σας λέει κάτι...Προσπαθώ ακόμη να βρω ισσοροπίες στην νέα μου ζωή. "Μα πέρασε τόσος καιρός" θα σκεφτείτε και θα μου πείτε, κι όμως, δεν μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους απο τη μια μέρα στην άλλη, επίσης, βιώνω τις αλλαγές κάθε λίγο και λιγάκι. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θέλω να "σέρνω" κανένα φίλο ή συγγενή απο πίσω μου, να μένουν δίπλα μου απο οίκτο! Θέλω όσο γίνεται, να έχω στη ζωή μου ανθρώπους επειδή θέλουν να είναι μαζί μου, θέλω την αλήθεια, όχι τη λύπηση...Ισορροπίες, νέα ή παλιά δεδομένα...Ένα παραπάνω...πριν τις γιορτές θα μπω στο χειρουργείο για να φτιάξω τις θηλές...μια ακόμη αλλαγή στο σώμα...Πραγματικά δεν ανυπομονώ καθόλου, συνήθισα τον εαυτό μου και τον αγαπώ όπως είναι. Με κούρασαν τα χειρουργεία...ίσως να μην είμαι και τόσο κοκέτα...απο την άλλη έχω μια εκκρεμότητα, το νιώθω, και όσο το αφήνω για αργότερα, τόσο δεν θα παίρνω την απόφαση να το κάνω στο μέλλον...οπότε λέω να πάω...Κάπως έτσι, όπως βρίσκεις τις ισορροπίες τις χάνεις ταυτόχρονα...Έμαθα να ζω με την μαστεκτομή, έμαθα να κινούμαι με τους διατατήρες, συνήθισα τις σιλικόνες, μου έγινε οικείο ένα στήθος δίχως θηλές (όπως είμαι τώρα) και το επόμενο βήμα είναι να ξαναβάλω τις θηλές και να κοιτάζομαι στον καθρέφτη κάποια λεπτά, για να καλωσορίσει η ψυχή το νέο (πάλι) σώμα της. Δεν πιστεύω στην εξωτερική εμφάνιση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ξεχωρίζω το ωραίο...η ζωή όμως μου έμαθε μέσα απο το πιο περίεργο παιχνίδι της πως το σώμα είναι πιο φθαρτό απο την ψυχή, το σώμα γερνάει, αλλάζει, το σώμα γεμίζει πληγές, παίρνει μια μορφή ενός ξύλινου κορμού που δακρίζει...και η ψυχή, και αυτή δακρίζει, και αυτή στιγματίζεται όμως...όμως...όμως όταν βρίσκει τη δύναμή της λάμπει όπως παλιά...δεν είναι τυχαίο πως οι σοφοί λένε να επενδύουμε στην ψυχή.
Το σώμα μου πήρε πάνω απο τρεις μορφές την τελευταία τετραετία και ετοιμάζεται για τέσσερις μεθαύριο. Η ψυχή;;;Η ψυχή μου ταλαντεύτηκε, η καρδιά μου ράγισε αλλά ο ευλογημένος χρόνος που πέρασε και με χωρίζει απο εκείνες τις σκοτεινές μέρες...απάλυνε τον πόνο, έδωσε σχεδόν την παλιά όψη πίσω στην ψυχή...ο πυρήνας μου δεν άλλαξε, είμαι ακόμη αισιόδοξη, γενναιόδωρη και φιλότιμη με τους ανθρώπους, ακόμη δεν λέω εύκολα "όχι" και είμαι εκεί όταν με χρειάζονται. Ακόμη αγκαλιάζω, χαιδεύω και ακούω τα προβλήματά τους. Κάποιοι λένε πως δεν τους καταλαβαίνω...οκ...αλλά δεν έκλεισα ποτέ μα ποτέ την πόρτα μου προς κανένα...θα μπορούσα να γίνω μια άλλη, να τους κάνω όλους πέρα, να σκληρύνω τον πυρήνα μου...να μην αφήνω κανένα να μπαίνει και να μην βγαίνω για κανένα...Αν το θέλετε, η νίκη μου απέναντι στον καρκίνο, πέρα απο το σωματικο-υγείας κομμάτι, ήταν αυτή. Νίκησα τον καρκίνο γιατί δεν του παρέδωσα το πνεύμα μου, γιατί συνέχισα με όσα μέσα είχα, με τα διάφορα παιχνίδια του μυαλού, με την ευαίσθητη ψυχολογία μου, με όλα τα αρνητικά που προέκυψαν απο την περιπέτειά μου. Συνέχισα, και αν στη ζωή μετράει το ταξίδι περισσότερο απο τον προορισμό τότε κέρδισα! Οι φίλοι μου που πολλές φορές με θεωρούν δεδομένη (γιατί εγώ τους δίνω πάντα την αίσθηση αυτή, γιατί μ'αρέσει να "υπογραμμίζω" σχέσεις) αναρωτιέμαι αν έχουν ποτέ σκεφτεί πως θα μπορούσα να έχω φύγει απο τη ζωή τους, γιατί θα μπορούσα πολύ απλά να κλειστώ στα προβλήματά μου και να αδιαφορώ γι αυτούς. Δεν το έκανα ποτέ! Καλό βράδυ!

ΓΥΡΙΣΑ την Κυριακή

με χίλιες-δυο εικόνες στο μυαλό...Ήταν κάπως δύσκολη απο άποψη κούρασης η Δευτέρα στη δουλειά αλλά χαλάλι, τελικά η σωματική κούραση χάνεται όταν η ψυχή είναι γεμάτη. Σε όλο το ταξίδι σας σκεφτόμουν...έβλεπα εικόνες, χάζευα τα κύματα, τον ήλιο, τους γλάρους...καθώς ένιωθα το απαλό νησιώτικο αεράκι έπλαθα ιστορίες ταιριάζοντας λέξεις, επαναλάμβανα μέσα μου φράσεις για να τις θυμάμαι, για να τις έχω μέσα μου όταν γυρίσω και να σας τις χαρίσω...Ήταν όμορφο το Σ/Κ, είχε μια γλύκα, εκείνη των αναμνήσεων που έχουν πολύ καλά φωλιάσει μέσα μου, γεύση γνωστή, άρωμα καλά βαλμένο στην ψυχή, απο εκείνα που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ. Για μια ακόμη φορά άνοιξα την ψυχή μου στον ήλιο, πέρασαν απο μπροστά μου με ταχύτητα φλας οι όμορφες στιγμές που γράψαμε με την παρέα μου εκεί...χαμογέλασα, και στους φίλους, και στον εαυτό μου μα και στον τόπο...Ναι, η ζωή ήταν γενναιόδωρη και εγώ το έχω αναγνωρίσει το δώρο της...μετά απο μια περίοδο σκοτεινή, με έβγαλε στο φως...εκείνη η γωνίτσα στο Βόρειο Αιγαίο θα μένει για πάντα στην καρδιά μου, ως το πρώτο καταφύγιό μου μετά την αρρώστια, ως ο τόπος που με την ομορφιά του σβήνει όλα μου τα προβλήματα, μου παίρνει τις μαύρες σκέψεις, το βάρος των χρόνων και με κάνει παιδί, παιδί μικρό, υγειές, έτοιμο να τρέξει, ένα παιδί που δεν φοβάται, γιατί δεν έχει ποτέ του δει τίποτα άσχημο!

Σας χαρίζω τις φωτο!



















ο ήλιος ήταν πάντα εκεί

to be continued...

Θα λείψω για το Σ/Κ

μέσα σε όλα τα άλλα ξέχασα να σας πω με μεγάλα γράμματα πως Ο ΕΠΑΝΕΛΕΓΧΟΣ ΜΟΥ ΠΗΓΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ! ολα οκ...σκέφτομαι μέσα στον Δεκέμβρη να κάνω και την επέμβαση αισθητικής μου, να βάλω τις θηλές...

Θα λείψω το Σ/Κ...πάω όπως ξαναείπα μια βόλτα στο Αιγαίο, να δω τους φίλους μου εκεί!

φιλιά πολλά! οι επόμενες φωτο θα έχουν θάλασσα και καθαρό ουρανό!

Δύσκολες μέρες

όλες αυτές τις μέρες έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου...με έχει κουράσει κάτι αλλά δεν ξέρω τι...έχω χάσει κάτι αλλά επίσης δεν ξέρω αν είναι "ένα" αυτό το "κάτι" ή "πολλά". Είμαι μπερδεμένη, εκνευρίζομαι με το παραμικρό...νιώθω μόνη, και δεν ξέρω ποιος με κάνει και νιώθω μόνη...Επίσης, ενώ τα σκέφτομαι τώρα, μπορεί σε κανα-δυο μέρες να τα αφήσω στην άκρη...Προσπαθώ να μη σκέφτομαι πολλά, πολλά, μα δεν είναι και εύκολο. Ίσως με κούρασαν οι άνθρωποι, αν και είμαι πολύ κοινωνική και δεν ζω δίχως φίλους, μπορεί όμως να θέλω τον χρόνο μου να θέλω να μείνω μόνη μου είτε γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ διάφορες συμπεριφορές, είτε γιατί πρέπει να καταπιώ το άσχημο γεγονός που ήρθε στο διάβα μου πρόσφατα...ποιος ξέρει, βαρέθηκα όμως που την τελευταία τετραετία ασχολούμαι με το "τι μπορεί να έχω" αποφάσισα να μην το πολυψάχνω (πόσες φορές δεν το έγραψα ε;) προσπαθώ πάντως πλέον να βιώνω απλά μια κατάσταση δίχως να ψάχνω το "γιατί είμαι έτσι"

καληνύχτα!

Αναμνήσεις ενός σκοτεινού Νοέμβρη

Σαν σήμερα ήταν που αν και έπιανα στον όγκο, δεν τον είχα δείξει σε κανένα, τον έδειξα εκείνο το βράδυ στη μαμά μου. Εκείνη όπως έχει πει «σκοτείνιασε» και κατάλαβε πως οι επόμενες μέρες θα ήταν πολύ δύσκολες. Και δεν διαψεύσθηκε, όχι μόνο οι επόμενες μέρες αλλά και οι ακόλουθοι μήνες, και τα επόμενα χρόνια. Φέτος είμαι εδώ, όπως ήμουν και εκείνο το βράδυ, στο πατρικό μου, στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι. Φέτος έχω μεγαλώσει, έχω μπει στα «αντα», τότε ήμουν απλά, ένα κορίτσι 27 ετών. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στο να μπορούμε να αντικρίζουμε τον ουρανό καθημερινά, έτσι και εγώ, πότε σιωπηλά, πότε με νεύρα και φωνές, ρίχτηκα στη μάχη για αυτό το αγαθό που λέγεται ΖΩΗ. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά την κέρδισα. Τότε δεν είχα ιδέα τι είναι ο καρκίνος, τι είναι ο όγκος, είχα μια πλήρη άγνοια. Δεν φοβήθηκα όμως ποτέ, βρήκα το θάρρος και τη δύναμη και μπήκα στο χειρουργείο και βρήκα το κουράγιο να δω το σώμα μου να αλλάζει και τη ζωή μου να παίρνει άλλη τροπή. Δεν το έβαλα κάτω…Σήμερα που βρίσκομαι στον ίδιο τόπο από όπου ξεκίνησαν όλα, ναι, όλα τα άσχημα μου φαίνονται τόσο μα τόσο μακρινά…είναι όμως συνάμα τόσο μα τόσο μέσα στο πετσί μου! Μια περιπέτεια πάνω από κάθε φαντασία…
Τα χρόνια όμως πέρασαν, δυστυχώς οι επέτειοι μας ακολουθούν…ίσως κρατώ στη ζωή μου τις ημερομηνίες για να είμαι που και που ευγνώμων. Και ναι, δεν είμαι αχάριστη, έδωσα από το 2007 μια μάχη, μέχρι και πέρσι που φόρεσα τις σιλικόνες, μέχρι και φέτος που θα βάλω τις θηλές (σύντομα μάλλον). Κουράστηκα μα είδα τους κόπους μου να πιάνουν τόπο, και αυτό είναι από μόνο του συγκινητικό, είναι από μόνο του ελπιδοφόρο. Φέτος, σαν σήμερα, τι να σκεφτώ παραπάνω;;;Είμαι στη ζεστασιά του σπιτιού μου, την προηγούμενη εβδομάδα έκανα όλες μου τις εξετάσεις και βγήκανε καθαρές, τι άλλο να ζητήσω; Ο καρκίνος δεν με απειλεί φέτος όπως εκείνη τη χρονιά. Στο κομμάτι της υγείας τώρα είμαι πολύ καλά, δεν θυμίζει το μυαλό μου τίποτα από την κατάσταση που βρισκόταν τότε, χαομένο σε χίλιες σκέψεις. Όμως η ζωή με τις πολλές τρικλοποδιές, με έφερε φέτος να σκέφτομαι την αδικοχαμένη ξαδέρφη μου, τον δικό της αγώνα, την δική της ταλαιπωρία και την δική μας απώλεια. Όπως είπα χθες στη θεία μου «ας αρρωσταίναμε όλες-που αρρωστήσαμε βέβαια- αλλά ας μην μας έπαιρνε κανέναν ο καρκίνος, πως θα ζήσουμε-η αδερφή της και εγώ- από δω και πέρα με αυτή την απώλεια, αυτή η απώλεια είναι μια σφαίρα στην καρδιά, μια πληγή που δεν θα κλείσει. Χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, από την ίδια αρρώστια που παλέψαμε και εμείς.» Είναι μια κατάσταση τραγική, όσο και αν δεν θέλω να γίνομαι «μελό» είναι μια πραγματικότητα.
Τελος πάντων, απόψε ας προσπαθήσω να παραμείνω αισιόδοξη, για μένα και όλους εσάς. Ας προσπαθήσω να φέρω στο μυαλό μου τη ζεστασιά που βρήκα στις αγκαλιές αρκετών ανθρώπων όταν ήμουν αρρωστούλα, ας αφήσω να μείνει μέσα μου η αγάπη και όχι ο θυμός για την πρόσφατη απώλειά μου. Ας κρατήσω πως πάνω από όλα η αγάπη, πάνω από όλα…αυτό μου έλεγε η θεία μου χθες βράδυ στο τηλέφωνο, «πάνω από όλα, η αγάπη» ότι και να δώσεις στους ανθρώπους, αν δεν δώσεις αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα….
Καληνύχτα, με όποιες απώλειες, είμαστε εδώ, συνεχίζω, με αγάπη προς όλους εσάς, με αδυναμία προς όλες τις ομοιοπαθούσες, είμαι εδώ και θα σας κρατώ συντροφιά! Κοντεύω την πενταετία μετά τον Καρκίνο, και αυτό μόνο του λέει πολλά! ΚΟΥΡΑΓΙΟΟΟΟΟΟ!

ένα παρήγορο τηλεφώνημα

Την όλη χαοτική κατάσταση με τον χαμό της ξαδέρφης μου ήρθε (αναπάντεχα) να μου ανακουφίσει η μητέρα της. Σε ένα τηλεφώνημα που είχαμε πρόσφατα, την άκουσα τόσο ψύχραιμη, τόσο αισιόδοξη για όλα και τόσο φιλοσοφημένη που έμεινα με ανοιχτό στόμα. Μιλάμε για φοβερή δύναμη ψυχής και μυαλού, και είναι ένα άτομο που έχει βγάλει μόνο το δημοτικό. Κι όμως, χαίρομαι που για μια ακόμη φορά ξεπερνιούνται τα κοινωνικά κλισέ, περί μόρφωσης, σπουδών και καλλιέργειας. Η θεία μου, χτυπημένη δύο φορές από καρκίνο η ίδια, έχοντας σταθεί πριν χρόνια δίπλα στην πρώτη της κόρη που ξεπέρασε την περιπέτειά της με τον καρκίνο, έδωσε τον καλύτερό της εαυτό και για την δεύτερή της κόρη η οποία τελικά υπέκυψε…τραγική η ιστορία τους, η ιστορία μας, γιατί και εγώ πέρασα τα ίδια με τα κορίτσια. Τη θεία μου λοιπόν, προφανώς η ζωή την δίδαξε πάρα πολλά, πιο πολλά από όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου…Έβγαλε τη σχολή της ζωής, πάλεψε με την ίδια αρρώστια πολλές φορές, και η ίδια η αρρώστια της, της στέρησε για πάντα την κόρη της. Η «χαροκαμένη» όμως αυτή μάνα, με συμβούλεψε να κοιτάζω μπροστά, να κοιτάζω και να φροντίζω τον εαυτό μου. Να υιοθετώ όσα με ευχαριστούν και να διώχνω όσα με ρήχνουν. Να είμαι αισιόδοξη για τη ζωή και να σκέφτομαι πως η ξαδέρφη μου «ήταν να πάει». Να την θυμάμαι πάντα μα να συνεχίσω κλείνοντας το κεφάλαιο. Να βγάλω από μέσα μου τα «γιατί» ή το θυμό. Μου επανέλαβε πολλές φορές πως πρέπει να φανώ δυνατή, γιατί δεν μας παίρνει «σογιακώς» να πέσουμε ψυχολογικά, αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε υποτροπή, η ψυχολογία μας είναι πολύ σημαντική, δεν πρέπει να χαριστούμε στον καρκίνο! Αυτά ήταν τα πιο δυνατά σημεία της συζήτησής μας, και τα κρατάω σαν κόρη οφθαλμού, ναι, είναι αλήθεια πως δεν πρέπει να του ξαναχαριστούμε του παλιοκαρκίνου, και αν κάτι περνάει αρκετά από το χέρι μας είναι η ψυχολογία μας, γιατί για το σωματικό, ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος..!Σιγά σιγά θα βρω και εγώ την νέα μου καθημερινότητα, έναν άλλο τρόπο σκέψης, μια εσωτερική ηρεμία.

Χθες το βράδυ βγήκα έξω για ένα ποτό...τις μέρες της κηδείας τις πέρασα συντροφιά με τη "Σ" η οποία εμφανίζεται σαν "απομηχανής θεός" και πολλές φορές με κάνει και ξεχνιέμαι...Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σκληροί. Ανοίχτηκα αυτές τις μέρες για την απώλειά μου και σε άλλους και στράφηκα, όχι για βοήθεια αλλά για παρέα, σε δύσκολες στιγμές, αυτοί, είτε αδιαφόρησαν, είτε το προσπέρασαν γιατί δεν θα θελαν να νταουνιαστούν το προηγούμενο Σ/Κ...έτσι είναι, είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου, και εσύ απλά, μια μέρα ξυπνάς και βαριριέσαι, και παραιτήσαι απο το να παρακαλάς...και παύεις να τηλεφωνείς, παύεις να περιμένεις, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Έχω από καιρό προγραμματίσει και φεύγω για το νησί όπου ζούσα περσι. Φεύγω το επόμενο Σ/Κ, στο νησί με περιμένουν οι φίλοι μου με έναν τρελό ενθουσιασμό και δεν φαντάζεστε πόσο σε γεμίζει αυτό…πιστέψτε με, απ’την κορφή ως τα νύχια. Παντρεμένοι, ελεύθεροι, πολιορκημένοι, όλοι είναι εκεί και με παρακαλούσαν να πάω για να τους ανεβάσω. Ψυχή της παρέας με «ανεβάζουν» ψυχή της παρέας με «κατεβάζουν» και φέτος τους έλειψα…και με περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές, σχεδιάζοντας εκδρομές, ταβέρνες και νυχτερινή ζωή.

Η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις όπως βλέπετε, και εγώ προσωπικά δεν μπαίνω στα στενά κοινωνικά καλούπια. Το ότι θα ταξιδέψω και θα βρεθώ με αγαπημένους ανθρώπους, στο ότι θα με παρηγορήσουν με τα αστεία τους δεν σημαίνει πως δεν πενθώ, σημαίνει πως μαζί με τα άσχημα της ζωής, ακουμπώ και στα ευχάριστα, σε μια αγκαλιά, σε μια κουβέντα παρηγοριάς, σε ένα σύνολο ανθρώπων που μπορεί και με μεταφέρει σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια χρονιά, την περσινή, όπου όλα ήταν όμορφα, χρωματιστά και χαρούμενα!

Ένα αλλιώτικο post

Αυτό το ποστ δεν θα είναι ευχάριστο. Μέρες τώρα το παλεύω να μην το γράψω αλλά από την άλλη είναι ένας μικρός (ο ελάχιστος) φόρος τιμής που μπορώ να αποτίσω στην αδικοχαμένη πρώτη μου ξαδέρφη.

Ναι, η «Χ» μας άφησε το βράδυ της Πέμπτης, όταν τα ημερολόγια έδειχναν πια 11/11/2011. Τον Σεπτέμβρη του 2009 είχε διαγνωστεί με καρκίνο, το πάλευε από τότε, πότε με βαριές χμθ, πότε με ακτινοθεραπεία…Ήταν όμως αργά από την αρχή…μη βιαστείτε να πανικοβληθείτε, η κοπέλα το είχε ανακαλύψει αρκετά αργά και οι γιατροί το είχαν πει έξω από τα δόντια πως ήταν μια «δύσκολη περίπτωση». Όμως οι μήνες περνούσαν μετά τις θεραπείες και την είχα δει ένα καλοκαίρι σαφώς καλύτερα (μας χώριζαν χιλιόμετρα), είχα πιστέψει σε κάποιο θαύμα που παρόλα τα προγνωστικά την είχε σώσει. Έκανα λάθος από ότι φαίνεται, όλα αυτά που πίστευα για θαύμα και για αλήθεια ήταν επιφανειακά. Οι δικοί μας άνθρωποι δεν μου αποκάλυψαν ποτέ την καθοδική της πορεία, παρά μόνο όταν η κατάσταση έφερε την «Χ» στο νοσοκομείο, ένα μήνα πριν, εκεί όπου έζησε τις τελευταίες της στιγμές και αποχαιρέτησε από εκείνο το κρύο δωμάτιο με τα λευκά σεντόνια και τους ορούς τον άδικο, σκληρό τούτο κόσμο. Η «Χ» ήταν ένα κορίτσι μόλις μόλις 34άρων ετών. Έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, σε μια μάχη που έθεσε τέλος τη ζωή της. Μέχρι και την τελευταία εβδομάδα έκανε ακτινοθεραπείες, ήξερε πως βάδιζε προς το τέλος, όμως πάντα είχε μέσα της μια φλόγα, μια τοσο δα, μικρούλα πορφυρή ελπίδα πως μπορεί και να σωθεί. Πολλές φορές θυμώνω με τη ζωή, που ενώ έχει προκαθορίσει ποιον θα «κόψει» και ποιον θα «εγκρίνει» για την επόμενη δεκαετία, ταλαιπωρεί τα παιδιά της, και ας είναι να τα «διώξει» τελικά. Αυτή η κοπέλα ταλαιπωρήθηκε τόσο, μα τόσο πολύ, με άπειρες μεταστάσεις, με πόνους, με παραλυσία…Κι όμως, τελικά, στα 2 ½ χρόνια της προσπάθειάς της να πετάξει από πάνω της το θεριό, κέρδισε αρκετές ώρες και μέρες με τον 6άχρονο γιο της, έκανε μπάνια σε καταγάλανα νερά, συμφιλιώθηκε με τον θάνατο. Το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη ζωή ενός ανθρώπου, να είναι ψύχραιμος και έτοιμος κανείς για το τέλος. Μέχρι και ένα γράμμα άφησε στον μονάκριβο γιόκα της, μέχρι και τα υπάρχοντά της τακτοποίησε, και οδηγίες άφησε για τα πάντα. Η «Χ» ήταν μια κούκλα, μια γυναίκα με ξεχωριστή ομορφιά και μια μοναδική χροιά φωνής…όλα αυτά τα κρατάμε μέσα μας για πάντα. Το περπάτημά της, την κορμοστασιά της, τα μακριά της μαλλιά που τα έβλεπα κάθε καλοκαίρι και πιο λαμπερά, το γέλιο της, τις σκανδαλιές που κάναμε μικρά στο νησί, το πόσο τρυφερή και υπομονετική μαμά ήταν, το πόσο μου τηλεφωνούσε όταν είχα αρρωστήσει…Από το Σάββατο που έγινε η κηδεία της, και όλοι από τότε ψάχνουμε για νέες ισορροπίες και για κανέναν μας η ζωή από εδώ και πέρα δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, από τότε την κοπέλα αυτή θα την θυμόμαστε ως ένα παλικάρι, μάχιμο πάντα και για πάντα. Με κατακλύζει θυμός, για την ατυχία της ξαδέρφης μου, για το ορφανό που μένει πίσω, για τους γονείς της, για τα καλοκαίρια μου που πια, θα έχουν μια μελαγχολία. «Σογιακώς» η ζωή μας σέρβιρε πολλά «πακέτα» είχα όλο αυτό τον καιρό (ενώ έλεγα και στους φίλους μου πως η κοπέλα ήταν στα τελευταία μας) μια μικροσκοπική ελπίδα πως η ζωή δεν θα μας σέρβιρε και αυτό το πικρό ποτήρι. Όμως η ζωή έχει δικούς της κανόνες και νόμους, και άσχετα με το τι επιθυμούμε εμείς, άσχετα με το τι αντέχουμε να δούμε και να ζήσουμε, εκείνη αποφασίζει με τα δικά της σταθμά…έτσι μας στέρησε για πάντα εκείνο το λαμπερό κορίτσι…εκείνο το κορίτσι που μέσα στην παραζάλη του καρκίνου είχε πει «μα να πάρει εμένα; Εμένα που έχω και παιδί;». Δυστυχώς…
Για όλους εμάς, αύριο και μεθαύριο, και την επόμενη εβδομάδα, και τον άλλο μήνα, η ζωή μας καλεί να συνεχίσουμε. Εγώ πρέπει να πηγαίνω στη δουλειά μου δίχως να φαίνεται πως κάτι έχω, πρέπει να συνεχίσω να κινούμαι όπως πριν, πρέπει να συνεχίσω να ζω.
Όχι δεν το σχετίζω με την δική μου περιπέτεια με τον καρκίνο, και εσείς να κάνετε το ίδιο παρακαλώ πολύ.
Όχι δεν τρομάζω (προς το παρόν…) για το ότι μπορεί και εγώ να πάθω κάτι…απλά έχω μείνει βουβή…απλά λυπάμαι για αυτόν τον άνθρωπο και για τους συγγενείς του, για όλους εμάς και το φορτίο τούτο, μα πάνω από όλα για τον άνθρωπο αυτό που μέρα με τη μέρα βίωνε όλο και πιο πολύ πως "πάει, θα αποχαιρετήσω το παιδί μου για πάντα". Και είναι σκληροί αυτοί οι συνειρμοί, και είναι απάνθρωπο να αποχωρίζεσαι ένα παιδί, σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Και είναι φυσικά πάρα πολλά όλα αυτά σαν σκέψεις για να τα επεξεργαστείς με μιας…όλα θέλουν τον χρόνο τους, και ο χρόνος ναι, είναι γιατρός, μας έκανε και ξεχάσαμε τα πολύ δύσκολα της αρρώστιας μας και ξεκινήσαμε κάτι άλλο, κάτι νέο, με νέο σώμα και ψυχή, τι γίνεται όμως με τον θάνατο κάποιου; Πότε και σε ποιο βαθμό θα απαλυνθεί;;;;
όλα αυτά είναι τα ερωτήματα και οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό μου. Δεν θέλω να γίνομαι «μελό» αλλά όταν μιλάμε για ΚΑΡΚΙΝΟ πρέπει να γνωρίζουμε και το ότι υπάρχουν απώλειες, ίσως αυτό μας κάνει να αναγνωρίζουμε την καλή μας τύχη(;), την φοβερή μας συναστρία(;) πολύ απλά το γεγονός πως είμαστε ΕΔΩ, ζωντανές και γερές…να παίρνουμε κουράγιο, πως μπορεί να δυσκολευτήκαμε πολύ, μα σαν να καλυτέρευσαν τα πράγματα τώρα…
Αυτό που θα φωνάζω για πάντα είναι σαφώς η «ΠΡΟΛΗΨΗ». Αν η ξαδέρφη μου το είχε βρει νωρίτερα, τότε ναι, θα είχε μια καλύτερη πορεία. Δεν την κατηγορώ, εδώ κόντεψα να την πάθω εγώ, που σήμερα σας γράφω όλα αυτά, τότε, στα 27 δεν ήξερα και κανένας δεν ήξερε ή δεν σκέφτηκε να μου πει για τον καρκίνο του μαστού. Τώρα όμως ξέρω, και θέλω και εσείς να είστε ευαισθητοποιημένοι και να ξέρετε πως ναι, ακούγεται κλισέ, και εγώ κάποτε έτσι το άκουγα όμως ναι, το να το βρεις νωρίς, βοηθά στο να το αντιμετωπίσεις. Προστατέψτε τον εαυτό σας και τις γυναίκες που αγαπάτε, ο καρκίνος του μαστού «δίνει και παίρνει». Δεν σας τα γράφω για να πανικοβληθείτε αλλά για να πάψετε να αδιαφορείτε!

Καλό βράδυ! Εύχομαι οι ζωές μας να γεμίσουν σύντομα με νέες εικόνες, αν χάσατε κάποιον κάποτε, προσευχηθείτε μαζί μου, θα κρατήσω φυλαχτό την κάθε ανάμνησή μου με τη «Χ» και θα συνεχίσω, αυτό θα ήθελε και αυτή από μένα!

καλή βδομάδα,σκέψεις μετά τη δουλειά...

Καλή βδομάδα φίλες και φίλοι!

χάρηκα ιδιαίτερα που επικοινώνησε ένας άνδρας μαζί μου, το βρήκα πολύ τρυφερό και ιδιαίτερο το να μπει στη διαδικασία να πει στο προηγούμενο ποστ τη γνώμη του. Οι άνδρες δεν θα έπρεπε να απουσιάζουν απο εδώ, ο καρκίνος του μαστού είναι απλως επιφανειακά μια "γυναικεία υπόθεση" στο βάθος, δεν φαντάζεστε κατά πόσο αφορά τους άνδρες...Γιατί εκείνοι έχουν τις γυναίκες της ζωής τους που υποφέρουν, είτε είναι μάνες, είτε σύζυγοι, είτε κόρες, είτε αδερφές, είτε ξαδέρφες, είτε ερωμένες, είναι οι σημαντικές άλλες που έχουν πληγεί, και οι ίδιοι τους απο δίπλα που προσπαθούν να βοηθήσουν...Ακολουθήστε το ένστικτό σας σε κάθε περίπτωση, εσείς αρσενικά...με το μαλακό, με εξτρά τρυφερότητα και δεν θα χάσετε.

Γυρίζοντας απο τη δουλειά σήμερα, έβαλα τέρμα τη μουσική και τραγουδούσα δυνατά! Απο τη μια το είχα ανάγκη για αποσυμπίεση και απο την άλλη είχα μια κρυφή-μικρή χαρά...Μπορεί ο καιρός να ήταν χάλια, οι υαλοκαθαριστήρες να δούλευαν αλλά εγώ ήμουν χαρούμενη. Σκέφτηκα πόσες χαρές ή έστω πόσα ευχάριστα μου έχουν συμβεί απο τότε που ξεμπέρδεψα απο τις θεραπείες...Και ναι, η περσινή χρονιά ήταν δώρο αλλά αν δεν το καταλάβω πως ήταν, θα πάει χαμένο... οι φίλοι που με άγγιξαν έφεραν ένα νέο φως στη ζωή μου. Και ναι, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα όλους εσάς, πέρα απο τη διαφορά που κάνατε στη ζωή μου, σκέφτηκα πως δεν μπορεί, κάποια αγκαλιά θα βρηκατε τόσο καιρό για να χώνεστε, δεν μπορεί, κάποιο χαμόγελο θα ομόρφυνε ως τώρα τη ζωή σας, δεν μπορεί κάτι όμορφο θα σας έφτιαξε πρόσφατα τη μέρα, δεν μπορεί κάποιος άνθρωπος θα σας χάρισε ένα χάδι, κάποιος άλλος θα σας άφησε στα καινούρια σας μαλλιά μια ελπίδα, σαν μια ηλιαχτίδα που μπαίνει απο το παράθυρο ξαφνικά!Κάποιος φίλος θα μοιράστηκε μαζί σας σκέψεις, θα έμεινε να δείτε μια ταινία, θα άκουσε τους φόβους σας, θα πέρασε ένα απόγευμα μαζί σας, γελώντας....

Ψάξτε το δώρο της ζωής, να δείτε πως θα το βρείτε στα πιο απίθανα μέρη...αρκεί να έχετε νου και μάτια ανοιχτά, η ψυχή απλά θα βρει έτσι τον τρόπο να γεμίσει!

Δικοί μας-πρώην-άνθρωποι...

σήμερα πήγα για ένα μεσημερινό καφέ και έπεσα τυχαία σε μια πρώην φίλη, σε εκείνη τη "Ν" (που όσοι με διαβάζετε απο την αρχή θα την έχετε ξανα δει εδώ). Η "Ν" με τη λήξη της ακτινοθεραπείας μου, τον Μάιο του 2008, κράτησε ως τον Ιούλιο του 2008 την επαφή μας και απο τότε εξαφανίστηκε για 8 μήνες. Οι κλήσεις μου έμεναν αναπάντητες, και τη φωνή της την άκουγα μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και σε καμια γιορτή, κάποιες ευχές δηλαδή, φτηνό αντικατάστατο των άπειρων ωρών παρέας. Με είχε ζορίσει πάρα πολύ τότε το θέμα της αποστασιοποίησής της. Θύμωσα, έκλαψα, ξέσπασα, οι άνθρωποι όμως δεν γύριζα τότε πίσω...Τώρα που τελείωσαν όλα, και η ψυχολογία μου είναι σαφώς καλύτερη, τώρα οι άνθρωποι γυρίζουν πίσω. Τώρα η "Ν" κρατά ένα μωρό 9 μηνών στην αγκαλιά και κάθεται και πίνει καφέ μόνη,μαζί του στο καφέ. Λυπήθηκα για την εικόνα, αλλά σκέφτηκα, "εμένα, πότε θα με λυπηθεί κάποιος;". Και δεν το λέω με τα στενά όρια της λύπης...Η "Ν" τώρα θέλει να με πλησιάσει, αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο για μένα να την ξαναπλησιάσω. Υπάρχουν πληγές που ανοίγουν μέσα μας, πριν καλά, καλά το πάρουμε χαμπάρι...και αργούν να κλείσουν, ή όταν πια κλείνουν δεν υπάρχει λόγος να τις ξύνουμε. Έτσι και εγώ βλέπω πια μια γνωστή μου κοπέλα όταν την κοιτώ, και όχι το άτομο με το οποίο πέρασα πολλές στιγμές αρρώστιας και ήταν πλαι μου. Ναι, οι άνθρωποι ξεχνούν, ναι οι άνθρωποι αποκτούν εγωιστικά μηχανισμούς προστασίας απέναντι στους άλλους γιατί θέλουν μια γεμάτη καρδιά και αληθινούς ανθρώπους γύρω!Δεν είμαι θεά, είμαι μια κοινή θνητή και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου απο καθετι "κακό", πρέπει οι άλλοι γύρω μου να καταλάβουν τι κάνανε τότε...ακούγομαι αυστηρή, το ξέρω...ας μην καταδικάσω κανένα λοιπόν, ας με αφήσει όμως η "Ν" όπως με άφησε και τότε, δεν ευνοούν τα πισωγυρίσματα, ειδίως στη φιλία!