Πολύ περίεργα συναισθήματα και διάφορες διακυμάνσεις είναι το top ten μου αυτές τις μέρες…
Όλα πια έχουν γίνει ένα μέσα στο μυαλό μου και περνάω διάφορες φάσεις…(τολμώ να πω κρίσεις;;;).
Όταν όλα τελειώνουν, δεν νοιώθεις ένα collapse; Δε νοιώθεις το «και τώρα τι;». Είναι σαν να περιμένεις χρόνια να πάρεις πτυχίο, χρόνια να παντρευτείς και όταν γίνουν αυτά λες «καλά, αυτό ήταν;».
Ναι, έφτασε η αρχή του τέλους, για μένα ίσως έφτασε και το ΤΕΛΟΣ το ίδιο ,αλλά γιατί δεν μπορώ να το χαρώ;;; Είναι όντως τόσο μεγάλη η κούρασή μου;
Πρέπει να αρχίσω ασκήσεις ευγνωμοσύνης γιατί μόλις άνοιξα το ημερολόγιο του 2009, βρήκα στο μήνα Ιανουάριο μια μέρα Herceptin…και λέω, κοίτα να δεις…τουλάχιστον δεν έχω όλα αυτά. Ωστόσο κάτι μέσα μου έχει μπλοκάρει, εκεί που σταματώ, εκεί προχωρώ ή από την άλλη συνεχίζω. Με έχει πιάσει μια εσωστρέφεια, κατά καιρούς με πιάνει και μια μελαγχολία. Δεν έχω μεγάλες αντοχές πλέον με τους ανθρώπους και τις υποσχέσεις τους, αλλά εκεί που πληγώνομαι εύκολα, εκεί και δεν με νοιάζει πολλές φορές, και τα ξεπερνώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι άνθρωπος έχω γίνει, προσπαθώ να βρω τι θέλω από την καθημερινότητα και γενικά από τη ζωή. Δεν μπορώ όμως…εκδηλώνω κατά καιρούς αντιφατικές συμπεριφορές…τα νευρα μου είχαν σπάσει βέβαια προ πολλού, μήπως τότε δεν το έβλεπα μα τώρα το βλέπω; Είναι πολλές οι καταστάσεις που δεν αντέχω…
αναγνωρίζω πλέον στη ζωή μου 3 περιόδους. Αυτό που ήμουν ως το 2007, αυτό που ήμουν κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, και αυτό που είμαι τώρα. Λέτε να ξέμεινα από ψυχολογικά αποθέματα; Πολύ πιθανό...Αισθάνομαι μόνη πολλές φορές, χωρίς όμως να είμαι επί της ουσίας μόνη. Εννοώ ότι περιτριγυρίζομαι από κόσμο, αλλά το βγαίνω και ξενυχτάω, δεν σημαίνει και απαραίτητα πως είμαι καλά. Έχω προβληματιστεί για πολλά τελευταία αλλά για να είμαι και ειλικρινής δεν με βγάζει και πουθενά, οπότε λέω να αλλάξω τακτική (και πόσες φορές δεν το έχω πει αυτό;;).
Εσείς που αρρωστήσατε, είχατε όλες αυτά τα συμπτώματα;;; Ρε κορίτσια, δε φταίμε εμείς πάντως...πως να μη μας αφήυσει "κουσούρια" μια τέτοια μάχη;;;
φιλιά!
Θα δείξει…
Όλα πια έχουν γίνει ένα μέσα στο μυαλό μου και περνάω διάφορες φάσεις…(τολμώ να πω κρίσεις;;;).
Όταν όλα τελειώνουν, δεν νοιώθεις ένα collapse; Δε νοιώθεις το «και τώρα τι;». Είναι σαν να περιμένεις χρόνια να πάρεις πτυχίο, χρόνια να παντρευτείς και όταν γίνουν αυτά λες «καλά, αυτό ήταν;».
Ναι, έφτασε η αρχή του τέλους, για μένα ίσως έφτασε και το ΤΕΛΟΣ το ίδιο ,αλλά γιατί δεν μπορώ να το χαρώ;;; Είναι όντως τόσο μεγάλη η κούρασή μου;
Πρέπει να αρχίσω ασκήσεις ευγνωμοσύνης γιατί μόλις άνοιξα το ημερολόγιο του 2009, βρήκα στο μήνα Ιανουάριο μια μέρα Herceptin…και λέω, κοίτα να δεις…τουλάχιστον δεν έχω όλα αυτά. Ωστόσο κάτι μέσα μου έχει μπλοκάρει, εκεί που σταματώ, εκεί προχωρώ ή από την άλλη συνεχίζω. Με έχει πιάσει μια εσωστρέφεια, κατά καιρούς με πιάνει και μια μελαγχολία. Δεν έχω μεγάλες αντοχές πλέον με τους ανθρώπους και τις υποσχέσεις τους, αλλά εκεί που πληγώνομαι εύκολα, εκεί και δεν με νοιάζει πολλές φορές, και τα ξεπερνώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι άνθρωπος έχω γίνει, προσπαθώ να βρω τι θέλω από την καθημερινότητα και γενικά από τη ζωή. Δεν μπορώ όμως…εκδηλώνω κατά καιρούς αντιφατικές συμπεριφορές…τα νευρα μου είχαν σπάσει βέβαια προ πολλού, μήπως τότε δεν το έβλεπα μα τώρα το βλέπω; Είναι πολλές οι καταστάσεις που δεν αντέχω…
αναγνωρίζω πλέον στη ζωή μου 3 περιόδους. Αυτό που ήμουν ως το 2007, αυτό που ήμουν κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, και αυτό που είμαι τώρα. Λέτε να ξέμεινα από ψυχολογικά αποθέματα; Πολύ πιθανό...Αισθάνομαι μόνη πολλές φορές, χωρίς όμως να είμαι επί της ουσίας μόνη. Εννοώ ότι περιτριγυρίζομαι από κόσμο, αλλά το βγαίνω και ξενυχτάω, δεν σημαίνει και απαραίτητα πως είμαι καλά. Έχω προβληματιστεί για πολλά τελευταία αλλά για να είμαι και ειλικρινής δεν με βγάζει και πουθενά, οπότε λέω να αλλάξω τακτική (και πόσες φορές δεν το έχω πει αυτό;;).
Εσείς που αρρωστήσατε, είχατε όλες αυτά τα συμπτώματα;;; Ρε κορίτσια, δε φταίμε εμείς πάντως...πως να μη μας αφήυσει "κουσούρια" μια τέτοια μάχη;;;
φιλιά!
Θα δείξει…
2 σχόλια:
καλη μου πες τα και ανυσηχουσα οτι ειχα παρανοησει και εγω αυτο το διαστημα παρολο που εχω κανει την αποκατασταση το πρωτο μερος αυτο το διαστημα ειμαι καπως δεν εχω ορεξη,χαρα σαν να ειμαι σε μια λακουβα και προσπαθω να βγω, οι γυρω δεν το καταλαβαινουν το βρισκουν αχαριστια μαλλον αλλα ειλικρινα δεν το θελω ετσι μου βγαινουν τα συναισθηματα και δεν ξερω το γιατι.τι πρεπει να κανω?ειναι μερες που νιωθω τοση θλιψη μεσα μου που δεν εχω ορεξη να σηκωθω απο το κρεβατι ανησυχω μηπως ειναι δειγματα καταθλιψης που την παλευα τοσο διαστημα αλλα βγαινει τωρα στην επιφανεια?ελπιζω η ανοιξη να μας ελαφρυνει λιγο.
για maria
Αστα Μαράκι, δεν είσαι η μόνη λοιπόν.Είναι πολλά τα θέματα!Ευτυχώς οι περισσότερες περνάμε απο τις ίδιες φάσεις και αυτό είναι..μια...παρηγοριά!
Φιλιά, να μου είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου