Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Να μαστε πάλι εδώ παρέα


Μόλις τώρα πρόσεξα ότι έχω να γράψω από το Σάββατο…

Την Κυριακή πέρασα πολύ όμορφα. Ανέβηκα σε ένα βουνό με τη «Σ» και με θέα τη καταγάλανη θάλασσα, με καφέ και ποτό, ξεκουράσαμε βλέμμα και ψυχή. Μείναμε εκεί από το μεσημέρι ως το σούρουπο. Ώρες ατέλειωτες στο ίδιο τραπεζάκι, κάτω από την ίδια ομπρέλα. Πόσο μακρινός φάνταζε ο χειμώνας μου από κει ψηλά. Σαν κακόγουστο αστείο.
Πέρασα τη βδομάδα με πρωινούς καφέδες στην πόλη μου και αγορά. Πήγα και στη θάλασσα. Συνεχίζω τις βουτιές. Μια μέρα εκεί που κολυμπούσα αφέθηκα στην επιφάνεια της θάλασσας να επιπλέω με τα χέρια ανοιχτά. Έκλεισα τα μάτια και βύθισα το μισό μου κεφάλι στο υγρό γαλάζιο. Έχετε αφεθεί ποτέ το ήχο του βυθού; Σε αυτή την περίεργη ησυχία που φωλιάζει στο αφτί σου όταν βουτάς στη θάλασσα. Τη στιγμή που χάνεται το κεφάλι σου μέσα στο νερό, τότε είναι που νοιώθεις ότι έχεις εισέλθει σε έναν άλλο κόσμο.
Με τα χέρια ανοιχτά, το νερό να με καλύπτει αλλά ωστόσο να επιπλέω στην επιφάνεια, οι ήχοι της στεριάς φαντάζουν τόσο μακρινοί. Κάνω το πείραμα, σηκώνω λίγο το κεφάλι και ακούω τη μουσική από το beach bar. Ξαναχώνω τα αφτιά μου στο νερό και προσπαθώ να προσδιορίσω τον ήχο της θάλασσας, συγκεντρώνομαι στο μυστήριο του βυθού. Το χειμώνα, μία αναγνώστριά μου, η «Μπλε», μου παρομοίωσε την περιπέτεια υγείας μου με μια βουτιά. Τρυπώνεις στο βυθό, ξεκινάς ένα μακροβούτι αλλά δεν μπορείς να εγκαταλείψεις. Αν αφεθείς, αν εγκαταλείψεις θα πνιγείς. Η αυτοπροστασία σου φωνάζει δυνατά μες στον εγκέφαλο «χτύπα τα πόδια σου, κούνα τα χέρια σου, να βγεις να πάρεις ανάσα αλλιώς θα πνιγείς» και εσύ που αγαπάς τη ζωή και δεν θέλεις να πνιγείς, που σέβεσαι τον εαυτό σου και εκτιμάς τις μικρές χαρές που ζεις και τις καθημερινές καλές εκπλήξεις, τι κάνεις; Επιστρατεύεις τελικά αυτομάτως (σαν ρεφλεξ) όλες σου τις δυνάμεις, και εκείνες που δεν ήξερες πως είχες και βγαίνεις στην επιφάνεια και παίρνεις μια ανάσα τόσο δυνατή, όπως την πρώτη σου σε τούτο δω τον κόσμο.

6 σχόλια:

ILive2LoveMe είπε...

Χαίρομαι ειλικρινά που απολαμβάνεις τις μέρες σου. Να ήξερες πόσο μου έχει λείψει αυτό. Να κάτσω κάτω από μια ομπρέλα ξένοιαστη εντελώς για ώρες, να απολαύσω το καφεδάκι μου ή το ποτό μου.
Όσο για το "πείραμα" σου σχετικά με τους ήχους του βυθού. Το έχω κάνει άπειρες φορές , πάντα το κάνω, με χαλαρώνει. Μπορώ να κάθομαι για ώρες ακίνητη με ανοιχτά χέρια, και να αφήνομαι στο τραγούδι της θάλασσας.
Ο κόσμος είναι μαγικός, παράδεισος η πλάση... που λέει και το τραγούδι.
Δίκιο είχε η φίλη/αναγνώστρια σου, δίκιο είχε. Δεν υπάρχουν μέσες λύσεις.
Φιλιά γλυκιά μου, να περνάς υπέροχα:)

Sweet December είπε...

για ilive2loveme

Και εσύ να περνάς όμορφα ;-)Φιλιά!

Roadartist είπε...

Είναι απίστευτη αυτή η αίσθηση που νιώθεις στη θάλασσα.. Αισθανεσαι μια απιστευτη γαληνη..και ηρεμια.. Ειχα καποτε διαβασει καπου, οτι ίσως αναβιωνουμε τις πρωτες στιγμες στη ζωη μας.. (γιατι ετσι ακριβως ηταν μεσα σε νερο..) και νιωθουμε την ιδια γαληνη, ευφροσυνη, δε ξερω αν ισχυει..αλλα οντως αυτα που περιγραφεις ειναι οτι νιωθω και εγω..
Θα χαθω το επομενο διαστημα, εχω αναγκη κ εγω απο διακοπες.. να εισαι καλα..και ευχομαι με την επιστροφη μου να τα λεμε πολυ περισσοτερο.. να περνας και εσυ απο τα μερη μου.. :) φιλια πολλα!

Sweet December είπε...

για roadartist

Συμφωνώ για τη θάλασσα και τις πρώτες μας "μνήμες" απο τη ζωή. Είναι ένα ολόκληρο θέμα στην τέχνη και την ψυχολογία η εμμονή του ανθρώπου να γυρίσει στη ζεστασιά και ασφάλεια της μήτρας.

Να περάσεις καλή αγαπητή μου φίλη. Να ξεκουραστείς πάνω απο όλα και να προσέχεις τον εαυτό σου. Που και που πρέπει να "αυτονταντευόμαστε".

Φιλιά και τα λέμε όταν επιστρέψεις!

DRN 06 είπε...

Πολύ ενδιαφέρον αυτό για τις πρώτες "μνήμες". Ίσως γι' αυτό τελικά να λατρεύουμε τη θάλασσα...

Καλό καλοκαίρι!

Sweet December είπε...

για dreamon

Καλό Καλοκαίρι!