Να μαστε πάλι εδώ παρέα

Μόλις τώρα πρόσεξα ότι έχω να γράψω από το Σάββατο…

Την Κυριακή πέρασα πολύ όμορφα. Ανέβηκα σε ένα βουνό με τη «Σ» και με θέα τη καταγάλανη θάλασσα, με καφέ και ποτό, ξεκουράσαμε βλέμμα και ψυχή. Μείναμε εκεί από το μεσημέρι ως το σούρουπο. Ώρες ατέλειωτες στο ίδιο τραπεζάκι, κάτω από την ίδια ομπρέλα. Πόσο μακρινός φάνταζε ο χειμώνας μου από κει ψηλά. Σαν κακόγουστο αστείο.
Πέρασα τη βδομάδα με πρωινούς καφέδες στην πόλη μου και αγορά. Πήγα και στη θάλασσα. Συνεχίζω τις βουτιές. Μια μέρα εκεί που κολυμπούσα αφέθηκα στην επιφάνεια της θάλασσας να επιπλέω με τα χέρια ανοιχτά. Έκλεισα τα μάτια και βύθισα το μισό μου κεφάλι στο υγρό γαλάζιο. Έχετε αφεθεί ποτέ το ήχο του βυθού; Σε αυτή την περίεργη ησυχία που φωλιάζει στο αφτί σου όταν βουτάς στη θάλασσα. Τη στιγμή που χάνεται το κεφάλι σου μέσα στο νερό, τότε είναι που νοιώθεις ότι έχεις εισέλθει σε έναν άλλο κόσμο.
Με τα χέρια ανοιχτά, το νερό να με καλύπτει αλλά ωστόσο να επιπλέω στην επιφάνεια, οι ήχοι της στεριάς φαντάζουν τόσο μακρινοί. Κάνω το πείραμα, σηκώνω λίγο το κεφάλι και ακούω τη μουσική από το beach bar. Ξαναχώνω τα αφτιά μου στο νερό και προσπαθώ να προσδιορίσω τον ήχο της θάλασσας, συγκεντρώνομαι στο μυστήριο του βυθού. Το χειμώνα, μία αναγνώστριά μου, η «Μπλε», μου παρομοίωσε την περιπέτεια υγείας μου με μια βουτιά. Τρυπώνεις στο βυθό, ξεκινάς ένα μακροβούτι αλλά δεν μπορείς να εγκαταλείψεις. Αν αφεθείς, αν εγκαταλείψεις θα πνιγείς. Η αυτοπροστασία σου φωνάζει δυνατά μες στον εγκέφαλο «χτύπα τα πόδια σου, κούνα τα χέρια σου, να βγεις να πάρεις ανάσα αλλιώς θα πνιγείς» και εσύ που αγαπάς τη ζωή και δεν θέλεις να πνιγείς, που σέβεσαι τον εαυτό σου και εκτιμάς τις μικρές χαρές που ζεις και τις καθημερινές καλές εκπλήξεις, τι κάνεις; Επιστρατεύεις τελικά αυτομάτως (σαν ρεφλεξ) όλες σου τις δυνάμεις, και εκείνες που δεν ήξερες πως είχες και βγαίνεις στην επιφάνεια και παίρνεις μια ανάσα τόσο δυνατή, όπως την πρώτη σου σε τούτο δω τον κόσμο.

Η ζωή μετά τη θεραπεία!

Τελικά τι είναι η ζ-ω-ή; Είναι μια λέξη με τρία γράμματα, ως εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου… ποιος μπορεί να δώσει κάποια ερμηνεία;

Πάντως να ξέρετε και να είστε περήφανη για τη διαδυκτιακή σας φίλη, τα καταφέρνω μια χαρά! Πάω σήμερα για το τρίτο μου μπάνιο. Οι αναμνήσεις του δύσκολου χειμώνα μου σιγά σιγά ξεθωριάζουν. Είναι τα ωραία παιχνίδια του μυαλού αυτά. Απομακρύνθηκα από πολλούς φόβους μου επίσης…Είμαι καλά, στο σώμα και στην ψυχή και πιστέψτε με το τελευταίο μετράει πάρα πολύ. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις βέβαια είναι και αυτές στο πρόγραμμα αλλά μόνο κάπου κάπου. Η στεναχώρια και τα νεύρα δεν βγάζουν πουθενά και τελικά καταφέρνω και ζω πέρα από αυτά. Προσπαθώ και να μην το συζητώ πια πολύ για να μην γίνομαι κουραστική στους γύρω μου ;-)

Σας χαρίζω μια φωτό από Γλυφάδα… Μπορεί να με χωρίζουν αρκετές μέρες από την παραμονή μου στην Αθήνα αλλά οι όμορφες στιγμές δεν ξεχνιούνται

Εδώ είμαι πάλι!

Φίλοι μου σας χαιρετώ! Είχα πεταχτεί πάλι Αθήνα για να με δει ο χειρούργος μου και να κάνω το Herceptin. Όλα πήγαν καλά, είμαι μια χαρά και ο άλλος μαστός καθαρός και αυτός. Σήμερα μόλις γύρισα σπίτι και τα λόγια του γιατρού «θα σε δώ το Σεπτέμβρη» ηχούν ακόμη στα αυτιά μου. Αυτό ήταν λοιπόν, το «βαρύ» κεφάλαιο έκλεισε εδώ, ραντεβού το Σεπτέμβρη. Θα ξεκουραστώ από τις πολλές πολλές μετακινήσεις και θα χαλαρώσω στις γύρω παραλίες.
Nα είστε όλοι καλά και να αντιμετωπίζετε τη ζωή με αισιοδοξία. Έκανα ήδη δύο μπανάκια, ο καιρός έχει ζεστάνει, το καλοκαίρι είναι εδώ και για μένα φαντάζει ευλογία το ότι έσπρωξα έναν ολόκληρο χειμώνα (και ήταν βαρύς…). Φιλιά!

Lonely rider

Έχω γυρίσει στην πόλη μου μετά από τόσες μέρες. Περίμενα τον γυρισμό μου θριαμβευτικό, το δρόμο στρωμένο με δάφνες και κόσμο να με περιμένει. Ήθελα πολύ να γιορτάσω το κλείσιμο αυτού του άσχημου κύκλου της ζωής μου. Ήθελα πολύ να βγω με τις φίλες μου που μου συμπαραστάθηκαν τόσο καιρό. Κατάλαβα ότι τα θέλω μου απέχουν από την πραγματικότητα. Τη Δευτέρα που έφτασα λόγω «κολλημάτων» δεν ήταν καμία εκεί για να μου σφίξει το χέρι. Ούτε και τις επόμενες μέρες ήταν ούτε και τώρα. Απογοητεύτηκα σαν μικρό παιδί, το ομολογώ. Σαν ένα παιδί που πήρε άριστα στον έλεγχο με τη λήξη της σχολικής χρονιάς αλλά οι φίλοι του δεν εμφανίστηκαν ποτέ για τα συχαρίκια. Το παιδί έμεινε να παίζει μόνο του στην αυλή.
Ναι, ένοιωσα μόνη γιατί αν το θες τελικά δεν αποφεύγεις να σκεφτείς ότι το ενδιαφέρον των γονιών το έχεις δεδομένο και στην ηλικία που είσαι ζητάς το ενδιαφέρον από τους συνομίλικούς σου. Ναι, για μένα ήταν κάτι φοβερό, έκοψα ένα νήμα ταλαιπωρίας που με βασάνιζε 6 μήνες. Σταμάτησε επιτέλους αυτό το πήγαινελα στην Αθήνα, οι σωματικές αλλαγές και τα νεύρα. Είχα επιστρέψει στο σπίτι μου νικήτρια, υγιής και δυνατή στην ψυχή, ξανά. Τι γίνεται όμως όταν αυτά δεν μπορείς να τα μοιραστείς με αυτούς που θες; Τότε επαναπροσδιορίζεις τις σχέσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα…
Αποφάσισα τελικά να μη γιορτάσω τίποτα και με κανέναν. Βλέπω τον εαυτό μου σαν lonely rider: όπως βγήκα από την κλινική μόνη μετά την τελευταία ακτινοθεραπεία, και είπα στον εαυτό μου ότι από τη χαρά μου μπορεί να μη προλάβω να περάσω την πόρτα, έτσι μόνη συνεχίζω να περιπλανιέμαι και εδώ. Σκέφτομαι, μιλώ με τον εαυτό μου, γράφω, σβήνω και προσπαθώ να τοποθετηθώ σε μια νέα πραγματικότητα. Η ψυχολογία μου είναι φλατ. Μια γραμμή σαν καρδιογράφημα νεκρού. Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ τι πέρασα. Ούτε οι γονείς, ούτε οι συγγενείς, ούτε οι φίλοι. Ίσως μόνο τα άτομα που έχουν περάσει τα ίδια, μόνο εκείνοι. Όμως εγώ αισθάνομαι δυνατή βγαίνοντας από όλο αυτό. Κατέκτησα μια κορυφή. Αυτές όμως τις μέρες έχει πολύ μοναξιά στην κορυφή και δεν ξέρω μήπως τελικά μου αρέσει όσο τη συνηθίζω…

Καλό βράδυ.

ΥΓ Τη φωτό την έβγαλα εγώ. Η σιλουέτα μου καθρεφτίζεται σε ένα τζάμι πριν τελειώσω τις χμθ μου τον Μάρτιο.

Κάθε τέλος και μια αρχή!

Στο προηγούμενο ποστ μου «φώναζα» με χαρά ΤΕΛΟΣ.

Συνειδητοποίησα λοιπόν για μια ακόμη φορά ότι κάθε τέλος είναι μια αρχή. Είναι πολύ λογικό. Όταν κάτι τελειώνει έρχεται η ώρα για κάτι άλλο, κάτι καινούργιο.
Ένιωσα όπως τότε που πήρα το πτυχίο, είχα τέσσερα χρόνια μια σειρά, μια καθημερινότητα και έπρεπε μετά να βρώ μια καινούρια συνέχειά της. Κάπως έτσι ένιωσα όταν άφησα την Αγγλία μετά από το χρόνο του μεταπτυχιακού μου. Τι κάνω την επόμενη μέρα; Έτσι νοιώθω και τώρα.
Παρόμοια συναισθήματα είμαι σίγουρη πως νοιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου ανεξάρτητα από το εάν είναι υγιείς ή όχι. Κλείνουν και ανοίγουν κύκλους όπως και να χει. Είναι ένα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα να παραδέχεσαι (στον εαυτό σου πρώτα) ότι δεν ξέρεις προς τα πού θα είναι τα επόμενά σου βήματα. Όμως πάντα, όσο η σκέψη είναι θετική, κάπου θα σε βγάλουν τα πόδια σου. Κάποιο δρόμο θα πάρεις και εσύ και καμιά φορά, ο ίδιος ο δρόμος σε οδηγεί σε όμορφα μονοπάτια, σε παρθένα δάση, χρυσές παραλίες και απάτητες κορφές!

T-E-Λ-Ο-Σ

Εδώ είμαι πάλι για να γράψω μια λέξη που αρκετούς μήνες φάνταζε πολύ μακρινή!

Τ-Ε-Λ-Ο-Σ!

Η περιπέτεια που ξεκίνησε 22/11/2007 (απο τη μέρα που είδα τον πρώτο γιατρό) έριξε αυλαία επιτέλους σήμερα. Απο τον Νοέμβρη στον Ιούνιο και απο το χειμώνα στο καλοκαίρι. Μια μικρή σωή θα έλεγα, μια μεγάλη μάχη θα συμπλήρωνα επίσης. Το σκορ προς το παρόν είναι Μ-Κ >> 3-0! Ναι!Κατάφερα και έδιωξα το κακό απο πάνω μου!

Σήμερα έκανα πολλά. Έκανα την τελευταία ακτινοθεραπεία μου, συγκινήθηκα και ο γιατρός μου με αγκάλιασε, τον πλήρωσα μαζί με την κλινική, γύρισα στο σπίτι που με φιλοξενούσε επι ένα μήνα, μάζεψα τα πράγματά μου και πήρα το δρόμο του γυρισμού με το λεωφορείο. Όταν ξεκίνησα το ταξίδι για το σπίτι μου ο ουρανός συννέφιασε. Στο δρόμο έβρεχε, αισθάνθηκα σαν ηρωίδα της λογοτεχνίας ή του σινεμά, εκεί που οι καιρικές συνθήκες συμπάσχουν με τον ήρωα και ο καιρός συμπίπτει με την ψυχική του διάθεση. Τι διάθεση είχα εγώ; σκέφτηκα φευγαλέα... Πολύ μπερδεμένα συναισθήματα πάντως, είχα και έχω, αυτό είναι σίγουρο.

Νιώθω χαρά αλλά και ένα μικρό φόβο, «και τώρα τι κάνουμε;». Αλλά που θα πάει, πόσο θα κρατήσει αυτό; Θα βρω και εγώ τις ισορροπίες μου και θα συνεχίσω!

Πέρασα όμορφα στην Αθήνα, καλύτερα από όσο υπολόγιζα. Συνήθισα την εκεί μου καθημερινότητα. Είμαι τελικά άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν πρόλαβα τελικά να δω κάποιους από εσάς έστω και για μια αγκαλιά. Όμως όσο ζούμε και κινούμαστε υγιείς, there’s still hope ;-) Ε, την Αθήνα βεβαίως και θα την ξαναεπισκεφτώ

Άλλες τρεις!

Αυτό ήταν! Έμειναν άλλες 3 ακτινοθεραπείες από τις 27 που είχα αρχικά! Μα που πήγαν τόσες μέρες, μα πως πέρασε ο καιρός; Έτσι είναι, ότι αρχίζει τελειώνει και εγώ δεν έχω λίγο καιρό που πηγαινοέρχομαι. Πρωτοήρθα στην Αθήνα 27 Νοέμβρη του 2007 και πια έχουμε Ιούνιο. Σε λίγο κλείνω 7 μήνες σε κλινικές και πήγαινε-ελα. Όταν ξεκίνησε η όλη ιστορία μου φαινόταν απίστευτο ότι κάποια στιγμή θα ρθει το καλοκαίρι και όμως ήρθε. Τη Δευτέρα 9/6 κλείνει ο κύκλος θεραπειών μου και ανεβαίνω σπίτι μου. Από τις 3/12/2007 που χειρουργήθηκα τελείωσα πια με τις 8 χημειοθεραπείες και σε λίγο με τις 27 ακτινοθεραπείες. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν βεβαίως οι χημειοθεραπείες αλλά θέλω να λέω στον εαυτό μου περασμένα ξεχασμένα.
Έχω καιρό να γράψω και αυτό γιατί η Αθήνα είναι ξελογιάστρα ;-). Ξέρω πως γκρίνιαζα από αυτό εδώ το blog για το πώς θα περάσει ο καιρός στην πρωτεύουσα αλλά η διαμονή μου εδώ ήταν μια χαρά. Πέρασα πολύ ωραία, ξεχύθηκα στους δρόμους, γνώρισα γειτονιές και περιοχές. Βρέθηκα με κάποιους από εσάς. Έδιωξα από πάνω μου το χειμώνα και φόρεσα ρούχα καλοκαιρινά, χρώματα χαρούμενα.
Βλέπω τον εαυτό μου να ανακάμπτει μέρα με τη μέρα. Είμαι κάθε μέρα και καλύτερα. Πύκνωσε το φρύδι μου, σκάνε σιγά σιγά τα ματόκλαδα και το μαλλί…το μαλλί έχει πολύ πλάκα! Βγαίνει και αυτό με τη σειρά του και κάθε πρωί είναι λες και το προηγούμενο βράδυ ήμουν με το δάχτυλο στην πρίζα! Δύο νύχια ποδιού πέσανε και τώρα περιμένω και άλλα δύο. Ευτυχώς από κάτω βγαίνουν άλλα, καινούρια. Έβαλα βέβαια και 6 κιλά από τη μέρα του χειρουργείου και είμαι πλέον 60 αντί για 54 που ήμουν. Με κουράζουν ώρες ώρες αυτές οι σωματικές αλλαγές αλλά λέω μπροστά στην υγεία μου όλα αυτά δεν είναι τίποτα…!

Υ.Γ: Το καραβάκι το βρήκα στην κλινική, είναι μικροσκοπικό. Κάποιος το έφτιαξε και το άφησε σε μια ακρούλα.Έπεσε το μάτι μου τυχαία και το πήρα μαζί μου, σουβενίρ του χειμώνα και προάγγελο καλοκαιριού