Προτελευταία μέρα...

Απόψε είναι η προτελευταία νύχτα του 2008.

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, αλλά εγώ, την αρρώστια μου την έχω χρεώσει στο 2008 και όχι στο 2007, παρόλο που χειρουργήθηκα το 2007...
Αυτή μου η αντίδραση έχει πολλές εξηγήσεις. Πρώτον, το 2007 ήταν μια υπέροχη χρονιά, με χειμερινές εξορμήσεις και ένα όμορφο καλοκαίρι.
Όταν η ζωή μου πήρα άλλη τροχιά είπα ότι δεν θα αφήσω τον καρκίνο να μου στερήσει τόσες όμορφες στιγμές απο το '07. Δεν χαλαλίζω έτσι μια χρονιά!Επίσης, το "δράμα" με τον καρκίνο αρχίζει πάντα στις χμθ. και αυτές ήταν που κράτησαν μέχρι τον Απρίλη του 2008. Επιπλέον, όλο το 2008 ασχολήθηκα με την υγεία μου. Κλινικές, θεραπείες, γιατροί, γνώμες, απόψεις, προβλιματισμό, έρευνα, συζητήσεις, διατροφή, γυμναστική...και ότι άλλο περνούσε απο το χέρι μου...

Δεν μπορώ να κάνω καμία πρόβλεψη για το 2009 γιατί η ζωή πρόσφατα μου έδειξε ότι όσο και αν ονειρεύομαι, όσο και αν προγραμματίζω, την τελευταία λέξη την έχει αυτή!

Αύριο, τελευταία μέρα του χρόνου, καλούμαι (δυστυχώς) να ξαναπεράσω την πόρτα του νοσοκομείου για να κάνω ένα ακόμη Herceptin. Δεν είχα άλλη επιλογή...θα προσπαθήσω να μη σκέφτομαι τι μέρα είναι αύριο...απο την άλλη, στα περσινά μου γενέθλια δεν ήταν που έκανα την πρώτη μου χμθ; Ε, ας αντέξω και το αυριανό...

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

Τρίγωνα Κάλαντα...

πέρασα απο δω σήμερα χωρίς να έχω να σας πω πολλά (αλλά πως γίνεται όταν ξεκινάω έτσι να γράφω κατεβατά...)

Η αλήθεια είναι ότι περνάω πολύ όμορφα, χωρίς να τρελαίνομαι απαραίτητα για τις γιορτές! Κατι μέσα μου με γεμίζει με χαρά και αισιοδοξία, χωρίς πάλι να έχω ένα συγκεκριμένο λόγο...

Προχθές πήγα με το αυτοκίνητο μια βόλτα. Καθώς χάζευα τα διάφορα λαμπάκια που δίνουν μια εορταστική νότα σε αρκετές γειτονιές σκέφτηκα ότι η ζωή είναι πολύ απλή. Είναι το τώρα και το εδώ, είναι το σήμερα και η καθημερινότητά μας.

Είμαι καλά, είμαι ζωντανή και σαφώς καλύτερα απο πέρσι τέτοιες μέρες. Ναι, μπορώ πια να πω ότι έφτασα σε μια κορυφή ότι νίκησα κάτι! Και ξέρετε γιατί; Όχι γιατί είμαι οργανικά καλά αλλά γιατί η ψυχολογία μου είναι καλή. Κόντεψα να πάθω το εξής "να το ξεπεράσω σωματικά αλλά να μου μείνει το ψυχολογικό κομμάτι". Εκεί κατάλαβα κάτι πολύ σπουδαίο, αν έχανα ή χάσω την καλή ψυχολογία, θα χάσω τελικά ολόκληρη τη μάχη. Έτσι ξύπνησα απο ένα μίνι λύθαργο και μια χαζή στεναχώρια που βίωσα εκείνη τη θλιβερή επέτειο. Μια θεία μου είχε πει :"ας είμαστε καλά, σε θέση να θυμόμαστε, και ας είναι θλιβερή η επέτειος". Και ίσως αυτή να είναι η μισή αλήθεια, μακάρι να είμαστε καλά και ας περνάει απο το μυαλό μας και κάτι αρνητικό... Η ζωή δεν είναι μόνο κωμωδία, έχει και αρκετό κλάμα και δράμα. Αλλά όλα αυτά τα στοιχεία μπλέκουν μεταξύ τους μια χαρά....

Φιλιά!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Καλά Χριστούγεννα και χρόνια μας πολλά!

Μπορεί οι γιορτές να μη με τρελαίνουν φέτος αλλά η αλήθεια είναι μια...

Έχω μια κρυφή-φανερή χαρά. Είμαι εδώ, είμαι υγιής και καλά! Και όλα αυτά, μου δίνουν μια
απίστευτη δύναμη να συνεχίσω...!


Υ.Γ Η καρτούλα είναι απο το Αλμα Ζωής Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει κάνει τα πρώτα του βήματα εδώ και αρκετές βδομάδες! Φιλιά σε όλους

Θα 'ρθουνε μέρες, θα 'ρθουνε γιορτές...

Εδώ είμαι φίλοι μου! Μη στεναχωριέστε τζάμπα και δίχως λόγο...!

Απο τότε που έχουμε να τα πούμε πέρασε ένα κομμάτι του επανελέγχου μου, πέρασαν τα γενέθλιά μου, βόλτες στην αγορά και shopping. 'Ηθελα πολύ να σας γράψω αλλά όλο και κάτι γινόταν καθημερινά και με κρατούσε μακριά απο το PC.

Βρε πως περνά ο καιρός...!!!

Οι εξετάσεις μου, υπέρηχος, μαστογραφία και οστική μάζα βγήκαν μια χαρά. Μόνο που έχω μια κάποια έλλειψη ασβεστίου η οποία διορθώνεται (δεν είναι τίποτα το τραγικό!) και είναι λογική μετά τις τόσες χμθ και το χαπάκι της ορμονοθεραπείας...

'Ημουν σίγουρη για τα καλά αποτελέσματα, πραγματικά!Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία!Το επόμενο βήμα είναι να κάνω σε μερικές μέρες μαγνητική και σπινθηρογράφημα ;-) Ένας πολύ ωραίος άνθρωπος-γιατρός, μου είπε "πότε πρόλαβες να τα περάσεις όλα αυτά; Λοιπόν, για να τελειώνουμε, να σκέφτεσαι ότι όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο, τίποτε άλλο. Έχουμε στον εγκέφαλό μας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, αυτός δίνει εντολή σε όλο τον οργανισμό. Να δίνεις τις σωστές εντολές στο σώμα σου". Και είχε δίκιο ο γιατρούλης...έτσι είναι. Αν αρρωστήσει το μυαλό "ζήτω που καήκαμε".

Η ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ και εγώ την κερδισα...όχι απο τη μια μέρα στην άλλη (να λέμε αλήθειες...) την κέρδισα με κόπο, το πάλεψα πολύ μέσα μου αλλά είδα σύντομα πως η καλή ψυχολογιά αποτελεί τη μισή θεραπεία!

Αυτά!

Νοιώθω χαρούμενη αυτές τις μέρες! Έσβησα 28 κεράκια και ναι, απο το -3 που ήμουν περσι για τις χμθ φέτος βρέθηκα στον 2ο όροφο μιας πολυκατοικίας, σε ένα διαμέρισμα that I can call home. Ναι, η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς, σε πάει απο δω, σε πάει απο κει, πότε με ήλιους πότε με κεραυνούς αλλά με όλα και όλοι βρίσκουν τη θέση τους αργά ή γρήγορα σε αυτή την τεράστια θεατρική σκηνή όπου όλοι καλούμαστε να παίξουμε τον δικό μας ρόλο. Μικρός ή μεγάλος, πρωταγωνιστικός ή δεύτερος...είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!

happy b-day!

Ένας χρόνος Sweet December!

Κι όμως, κι όμως! Ο καιρός περνά και έφερε τον πρώτο χρόνο για τούτο το μπλόγκ!

Σαν σήμερα, μήνες πριν, βγήκα στο ιντερνετ. Ήθελα να μιλήσω, να εκφράσω συναισθήματα και σκέψεις πρωτόγνωρες. Ναι, είχα αρρωστήσει και ήθελα σε κάποιον να το πώ, ήθελα κάποιος να διαβάσει και να με παρηγορήσει. Αντί για κάποιον βρήκα όλους εσάς. Σήμερα, μετά απο τόσες αναρτήσεις, είμαι εδώ, έχω ξεπεράσει το πρόβλημά μου και έχω (πέρα απο μικρές εξαιρέσεις) μια καλή ψυχολογία. Ήθελα επίσης να βρώ άτομα που περνάνε ή περάσανε τα ίδια, ήθελα να πάρω αλλά και να δώσω κουράγιο. Ελπίζω να κατάφερα κάτι τόσους μήνες...πάντως για μένα, ήταν και είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία!

Σήμερα, μια τέτοια μέρα το Sweet December φορά τα γιορτινά του και σας ευχαριστεί όλους για το χρόνο σας. Για όλες τις φορές που περάσατε απο δω, έστω και για μια γρήγορη ματιά, έστω για να δείτε αν είμαι καλά! Ευχαριστώ για τα σχόλια σας, για το ενδιφέρον σας και για τα 5000+ κλικ που δείχνουν ότι υπάρχουν Ανθρωποι εκεί έξω που θα νοιαστούν και ας μην ξέρουν το ονομά σου, και ας σε γνωρίζουν μόνο απο την "πένα" σου.

Σας φιλώ και σας αγκαλιάζω όλους, έναν έναν ξεχωριστά! Με βοηθήσατε πολύ! Η επιτυχιά τελικά πολλών πραγμάτων στη ζωή...είναι...συλλογική!

128η ανάρτηση

(Ακούω ένα τραγούδι απο τη φωνή του Μπάμπη Στόκα και σας γράφω. Είναι η πρώτη φορά που σας γράφω έχοντας και μουσική επένδυση...)

Η αλήθεια είναι ότι απο χθες περνάω πολύ όμορφα. Έχει έρθει μια φίλη απο άλλη πόλη, και βρήκαμε και άλλες φίλες και, και, και, κάνουμε εξόδους και παρέα! Τελικά νομίζω ψάχνω απλά πράγματα στη ζωή, ψάχνω λίγη παρέα, κάποιους ανθρώπους που να μπορούν να με κάνουν να ξεχνιέμαι, ξέρουν δεν ξέρουν το πρόβλημά μου. Έχω ανάγκη απο παρέα και αυτό δεν είναι πολύ εύκολο στις μέρες μας να βρεθεί...Όσο είμαι με ανθρώπους συνομήλικους αισθάνομαι σαφώς καλύτερα. Θέλω να βγαίνω, να βολτάρω και να χαίρομαι ότι χαίρονται όλοι οι νέοι της ηλικίας μου. Θέλω να επανέλθω στις παλιές μου συνήθειες, εγώ ήμουν συνέχεια στη «γύρα». Θέλω το μυαλό μου να πετάξει μακριά από τις κλινικές, τις σύριγγες και τις εξετάσεις. (Πολλά ΘΕΛΩ έτσι;)
11/12 έκλεισα ένα χρόνο που γύρισα σπίτι μου απο την Αθήνα χειρουργημένη. Είχα λείψει 15 μέρες. Είχαν έρθει οι φίλες μου εκείνο το βράδυ να με δουν, μαζί και κάποιοι πολύ κοντινοί συγγενείς.
Ένας χρόνος, ένα μπλογκ και πολλές «ιστορίες». Τελικά το γράψιμο με βοήθησε, με βοήθησε πολύ, αλλά πάντα σε σχέση και με εσάς τους τόσους φίλους που απέκτησα από τις αρχές που βγήκα στο διαδίκτυο αλλά και στην πορεία.
Σήμερα Σαββατόβραδο, 13/12, ένα χρόνο μετά, νοιώθω δυνατή. Δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι που είχα δει την ουλή μου στον καθρέφτη και είχα κλάψει. Την ουλή μου την βλέπω κάθε μέρα πλέον και την καμαρώνω πολλές φορές, γιατί όπως είπε και ο χειρούργος μου, «είναι μια όμορφη ουλή». Αγαπάω πραγματικά το σώμα μου γιατί μου θυμίζει πάντα ότι έδωσα μια μάχη και κέρδισα! Εκτιμώ τα καλά επάνω μου, καλά όπως το ότι έχασα το πρίξιμο των θεραπειών, ότι το κορμί μου μοιάζει σταδιακά με το κορμί που είχα. Η γυμναστική που κάνω έχει άμεσα αποτελέσματα. Το χειρουργημένο μου χέρι επίσης, αντιδρά πολύ καλά καθώς γυμνάζομαι. Δεν έχω τις φίλες μου για στήριγμα φέτος και αυτό μου στοίχησε, τα κατάφερα καλά, όμως πατάω σιγά σιγά στα πόδια μου…Ο κόσμος δεν αλλάζει, μπορούμε όμως εμείς να αλλάξουμε προς τον κόσμο, να αλλάξουμε ματιά...
Ξέρω ότι αυτές τις μέρες, σε αυτή μου την πρώτη επέτειο, η ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη (και δεν σας το έκρυχα λεπτό) αλλά τελικά βγήκα από αυτή τη φάση. Τελικά δυναμώνω σιγά σιγά, όσο προσφέρω στον εαυτό μου άλλες παραστάσεις. Τελικά υπάρχει φως και αν και καμιά φορά αργεί, στο τέλος πάντα φαίνεται.

Πάει και το 14ο απο τα 18!!!

Χθές Τετάρτη έκανα και το 14ο Herceptin απο τα 18 που πρέπει να κάνω συνολικά.

Όλα πήγαν καλά με μια μικρή εξαίρεση...δεν μου βρήκαν εύκολα φλέβα και έπρεπε να με τρυπήσουν 3 φορές!

Με το πρώτο τρύπημα ένοιωσα κάτι πρωτόγνωρο...Η νοσοκόμα φώναξε "πωπω έσπασε" και εγώ πανικοβλήθηκα ότι είχε σπάσει μέσα μου η βελόνα! Αυτό μας έλειπε σκέφτηκα και άρχισα να ιδρώνω, καθως μια "ανακατωσούρα" εγκαταστάθηκε στο στομάχι μου! Νόμιζα ότι θα λυποθημήσω. Δεν είχα φάει τίποτα (γιατί θα μου κάνανε και εξετάσεις αίματος) και είχα σηκωθεί απο τις 6 και είχα οδηγήσει και μια ώρα. Ε, νομίζω δεν θέλει και πολύ ένας άνθρωπος. Μόλις αισθάνθηκα όλα αυτά τα συμπτώματα παράτησα τις νοσοκόμες, πήγα στην τουαλέτα να συνέλθω, να πιω λίγο νερό και να επανέλθω όσο ήρεμη μπορούσα. Όταν επέστρεψα, για μια ακόμη προσπάθεια με τα "τσιμπήματα", μου φάνηκε αστεία η συμπεριφορά μου. Αμέσως σκέφτηκα "Βρε έφαγα τέτοιο παλούκι με τις χμθ περσι, πως κόλλησα έτσι με τις βελόνες σήμερα;". Βέβαια νομίζω δεν έφτεξα εγώ αλλά η νοσοκόμα η οποία με κατατρόμαξε. Όταν ξανακάθησα στην καρέκλα με το μανίκι σηκωμένο, έτοιμη να με τρυπήσουν ξανά, ρώτησα αν η βελόνα είχε σπάσει και μείνει μέσα στο χέρι μου. Φυσικά η νοσοκόμα γέλασε και είπε "εννοούσα ότι έσπασε η φλέβα σου". Α, αυτό ήταν; Μαθημένα τα βουνά απ'τα χιόνια (που έλεγε ο παππούς μου), πες το βρε κοπέλα μου και κόντεψα να χάσω τον κόσμο πριν. Η νοσοκόμα μου είπε επίσης ότι είναι δύσκολο γενικά να σπασει μια βελόνα...Ουφ, πάει και αυτό!

Φιλιά και καλή συνέχεια εβδομάδας!

Μείνε δυνατός (Δελτίο τύπου)

Το "Be strong" μου έστειλε το παρακάτω δελτίο τύπου το οποίο πιστεύω θα ενδιαφέρει αρκετούς απο εσάς, γι αυτό και το δημοσιεύω.


1ο Διαδικτυακό Forum υποστήριξης για τον καρκίνο
Δέκα μήνες μετά την λειτουργία του δικτυακού τόπου www.bestrong.org.gr , της Κοινωφελούς Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φίλων του Καρκίνου ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, υλοποιούμε άλλον ένα στόχο σε σχέση με τις διαδικτυακές μας δραστηριότητες. Μένοντας πιστοί στις δεσμεύσεις μας, τον Νοέμβριο του 2008 ξεκίνησε η λειτουργία του Διαδικτυακού Forum της οργάνωσής μας, www.bestrong.org.gr/forum/index.php . Κάτι αντίστοιχο δεν υπάρχει για τα ελληνικά δεδομένα και έχει μεγαλύτερη αξία το γεγονός ότι η δημιουργία αυτού του Forum, έχει προέρθει από μια Μ.Κ.Ο. που παρέχει πληροφόρηση & υποστήριξη, σε όσους εμπλέκονται με τον καρκίνο!

Γιατί με τον καρκίνο δεν εμπλέκεται μόνο ο ασθενής αλλά και το περιβάλλον του. Το Forum έχει σχεδιαστεί με γνώμονα την απλότητα και την ευχρηστία των μελών του. Θα βρείτε ενδιαφέροντα θέματα πληροφόρησης αλλά και υποστήριξης που αφορούν τον καρκίνο. Μπορείτε να επικοινωνήσετε και να μοιραστείτε με άλλους ανθρώπους που βίωσαν ή βιώνουν τον καρκίνο, την δική σας εμπειρία. Μέσω του Forum υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας με την οργάνωση ή τον ιδρυτή της Παναγιώτη Μιχαήλ για οποιαδήποτε ερώτηση θέλετε να υποβάλετε. Το Forum για την καλύτερη λειτουργία αλλά και την ασφάλεια των μελών του, ελέγχεται από επαγγελματίες υγείας της οργάνωσης.

Πιστεύουμε στην δύναμη του γραπτού λόγου και της επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, που βίωσαν ή βιώνουν ένα πρόβλημα σαν και το δικό μας. Το να συμμετέχουμε σε μια Online κοινότητα, επικοινωνώντας με άλλους ανθρώπους, είναι τόσο θεραπευτικό μέσον, που το γνωρίζουν μόνο εκείνοι οι οποίο το έχουν κάνει πράξη! Ήδη η οργάνωσή μας, συμμετέχει σε διάφορες κοινότητες επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, στοχεύοντας έτσι στην πληροφόρηση και την υποστήριξη, με όλα τα μέσα που διαθέτει η τεχνολογία της επικοινωνίας. Οι κοινότητες αυτές είναι: Blogger, Facebook, Flickr, You Tube, Go Petition.

Επιστήμονες και συγγραφείς γνωρίζουν ότι η εξωτερίκευση προσωπικών εμπειριών, σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του γραψίματος είναι ιδιαίτερα ευεργετική για τον ανθρώπινο οργανισμό. Σε πρόσφατες έρευνες που έγιναν, διαπιστώθηκε ότι ασθενείς που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες ένιωσαν καλύτερα μόλις παρακινήθηκαν να εκφράσουν γραπτώς τα συναισθήματά τους και να τα μοιραστούν με άλλους ανθρώπους στα διαδικτυακά forum.

Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου 2008 της ιατρικής επιθεώρησης «Οncologist», ορισμένοι ασθενείς με καρκίνο που παρακινήθηκαν να εκφράσουν γραπτώς τα συναισθήματά τους πριν υποβληθούν σε θεραπεία ένιωσαν καλύτερα σε πνευματικό και φυσιολογικό επίπεδο απ΄ ό,τι άλλοι ασθενείς που δεν δοκίμασαν να γράψουν τις σκέψεις τους. Επίσης επιταχύνει τη μετεγχειρητική ανάρρωση.

Ορισμένα νοσοκομεία στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει τον τελευταίο καιρό να φιλοξενούν στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις τους ιστολόγια από ασθενείς. Προχώρησαν μάλιστα σε αυτή την κίνηση παρακινημένα από την πεποίθηση πολλών ερευνητών ότι το «blogging» έχει θεραπευτική αξία, αλλά και από τη διαπίστωση ότι πολλοί άνθρωποι που μάχονται ενάντια στον καρκίνο και σε άλλες σοβαρές ασθένειες αναζητούν και τελικά βρίσκουν παρηγοριά στα ιστολόγια.

Ελπίζουμε, αυτός ο χώρος να γίνει ένα βήμα έκφρασης και επικοινωνίας για εσάς, βοηθώντας σας παράλληλα να αντιμετωπίσετε τον καρκίνο με σιγουριά, βρίσκοντας την πληροφόρηση & υποστήριξη που χρειάζεστε!

Κάντε τώρα την εγγραφή σας
www.bestrong.org.gr/forum/ucp.php?mode=register

Φιλικά
Παναγιώτης Μιχαήλ
Πρόεδρος της οργάνωσης

Μείνετε δυνατοί και παρόντες στο...

Κάποιους μήνες πριν σας είχα συστήσει το www.bestrong.org.gr του φίλου Παναγιώτη. Η κοινωφελής, μη κερδοσκοπική οργάνωση αυτή έχει στόχο και σκοπό να στηρίξει τους καρκινοπαθείς.
Σήμερα συμπληρώνω σε αυτές τις "συστάσεις" ότι το site απέκτησε forum. Το forum θα το βρείτε στη διεύθυνση www.bestrong.org.gr/forum/index.php
Με μια απλή διαδικασία μπορείτε να εγγραφείτε στο forum και να θέσετε θέματα που σας προβλιματίζουν, να μοιραστείτε τις απόψεις σας και να διαπιστώσετε ότι δεν είστε ούτε μόνοι, ούτε οι μόνοι.

Όσο για μένα, αυτές τις μέρες είμαι καλύτερα. Αποφάσισα ότι αν δεν βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου βλέποντας τα θετικά της υπόθεσης δεν θα μπορέσει να με βοηθήσει κανείς. Οπότε προσπαθώ αντι να σκέφτομαι "πωπω τι με βρήκε σαν σήμερα" να εκτιμώ ότι ΣΗΜΕΡΑ το χέρι μου δεν πονάει, δεν είναι πρισμένο (όπως κάποιες μέρες μετά το χειρουργείο) μπορώ και το σηκώνω ψηλά, και το περιφέρω (ενώ τότε φοβόμουν να το κουνήσω). Πάω γυμναστήριο και τρέχω-περπατώ στο διάδρομο 3 km σε μισή ώρα. Γυμνάζομαι 4 φορές τη βδομάδα τουλάχιστον, και βλέπω πως έχω χάσει αρκετό απο το πρίξιμο των φαρμάκων. Και μεταξύ μας!Χώρεσα στο περσινό μου τζην που τον Σεπτέμβρη δεν ανέβαινε με τίποτα(είχα γίνει "μπαλονάκι" με τα φάρμακα...).Έκανα και το τσεκ απ στον καρδιολόγο (λόγω της επιρροής που ασκεί το Herceptin στην καρδιά) και μου είπε πως η καρδιά μου είναι μια χαρά δεν την έχει αγγίξει τίποτα ;-)

Διαβάζω τι έγραψα μόλις τώρα...Πωπω! μα έχω τόσες σειρές θετικά πράγματα;;; Κι όμως, κι όμως!
Καλό βράδυ και καλή συνέχεια εβδομάδας ;-)

A, αύριο πάω για το 14ο Herceptin!!!! Άλλα 4 μείνανε!

Εδώ είμαι!

εδώ είμαι και πάλι...Αυτές τις μέρες δεν είμαι τόσο στα up μου και ένοιωσα ότι δεν έχω κάτι φοβερό να πω ή να γράψω...

Σωματικά και οργανικά είμαι καλά και γι'αυτό δε θα πρεπε να παραπονιέμαι. Η εξωτερική μου εμφάνιση δε είναι σαν να μη πέρασε τίποτα απο πάνω μου.

Δεν παραπονιέμαι ακριβώς απλά περνάω μια φάση αυτές τις μέρες...Μια φάση περίεργη γι'αυτό το μήνα...Δε σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, μάλλον σκέφτομαι πολλά και διάφορα. Θα βρω όμως τις ισορροπίες μου, είμαι αισιόδοξη, απλά αργώ ακόμα...Δικαιολογώ τον εαυτό μου βέβαια ως εξής:Πέρσι είχα τα τρεχάματά μου με την υγεία και τις θεραπείες, που δεν άφηνα τον εαυτό μου να "πέσει" λεπτό. Μου είχε γίνει βίωμα ότι η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο σε όλη αυτή τη φάση. Φέτος όμως που πέρασε ένας χρόνος, η αλήθεια ειναι ότι έχω χρόνο να σκεφτώ, δεν είναι όμως και ότι καλύτερο οι "απολογισμοί", το αντίθετο μάλιστα...Καλό Βράδυ

3/12/2008

Αnd so it is, just like you said it should be,
life goes easy on me, most of the times!

Σήμερα έκλεισα το πρωί επίσημα πια ένα χρόνο που χειρουργήθηκα! Ένα χρόνο δίχως τον δεξί μου μαστό και ένα χρόνο με πολλές άλλες αλλαγές.

Ένας χρόνος ολόκληρος. Πωπω!Πως έφυγαν τόσοι μήνες;

Πολλές οι αναμνήσεις σήμερα. Προσπαθώ να τις διώξω απο την επιφάνεια και να συγκεντρωθώ στο σήμερα, στο τώρα, στο φέτος. Είναι όμως αρκετά λεπτά της ημέρας που με πνίγουν. Θυμάμαι...την κλινική, τους ανθρωπους που ήταν γύρω μου, την αγωνία μας, το κρύο στο χειρουργείο...

Φέτος σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς, δεν έχω κανένα δικό μου εδώ, ούτε καν φίλους...

Η μέρα αυτή με βρίσκει μόνη απο παρέα αλλά με πολλές σκέψεις συντροφιά.

Άλλαξαν πολλά απο τότε. Άλλαξα εγώ πρώτα απο όλα.

Αλλά ξέρετε κάτι θετικό;;; Το πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις και το οτι είμαι εδώ, γερή και ζωντανή και μπορώ και γράφω συτές τις σειρές το ΚΕΡΔΙΣΑ!

ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΧΘΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ...ΑΓΑΘΟ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Έφτασε και ο Δεκέμβρης!Μήνας Χριστουγέννων, οικογενειακών συνευρέσεων και χαλάρωσης.

Τέτοιες μέρες περσι περίμενα καρτερικά και σοκαρισμένη να χειρουργηθώ. Δεν το περίμενα αλλά αυτές τις μέρες,όταν σκέφτομαι το περσι δεν με ενοχλεί.Ίσως τελικά ήταν το πρώτο σοκ που λένε (στις 21/11 φέτος και στο ανάλογο ποστ) απο κει και έπειτα η ζωή βλέπω έχει τους δικούς της ρυθμούς για φέτος. Η γιαγιά μου είναι με εγκεφαλικό στο νοσοκομείο και προφανώς η κατάσταση της υγεία της "φωνάζει" ότι τώρα αγωνιούμε για το μέλλον και ευχόμαστε τα καλύτερα για όλους ;-)

Φιλιά πολλά σε όλους εκεί έξω! Καλή βδομάδα και να μαστε όλοι καλά!

Γράφω δειλά δειλά...

Χαίρομαι που κάποιες απο εσάς μου ζητάτε να ξαναγράψω!Είναι πάντα ωραίο να έχουν αποδέκτες τα λόγια σου.

>>>Δε γράφω τόσο συχνά περισσότερο για πρακτικούς λόγους.Δεν έχω σύνδεση ιντερνετ στο καινούριο μου σπίτι, οπότε είτε πρέπει να εκφραστώ στα βιαστικά απο τη δουλειά, είτε όταν έρχομαι στο πατρικό μου (προτιμώ το δεύτερο αν και θα φροντίσω να αποκτήσω μια σύνδεση)<<<

Οι μέρες μου κυλούν πότε αργά και πότε βιαστικά. Στην καθημερινότητά μου έχω προσθέσει πλέον και το γυμναστήριο. Δε φαντάζεστε τι μπορεί να κάνει ;-) Μπορεί πολύ απλά να με κάνει να αισθανθώ και πάλι όπως πριν, back to normal.Να μου δώσει την αυτοπεποίθηση ότι είμαι εδώ, είμαι δυνατή και κάνω ότι έκανα και άλλες χρονιές. Το ηθικό ανεβαίνει, και διάφορα ψυχοσωματικά (θετικά) λαμβάνουν χώρα.
Προσπαθώ όσο μπορώ να κρατώ το νου μου στο παρόν και όχι στο παρελθόν.Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Για να τα καταφέρω γραπώνομαι σε εφήμερες εικόνες, διάφορες παραστάσεις και τηλεοπτικά προγράμματα μαζικής κατανάλωσης. Όχι, δεν έχω όρεξη για πολλά, δεν με ενθουσιάζει το ότι πάω στη δουλειά αλλά δεν τρελαίνομαι και στην ιδέα του Σαββατοκύριακου. Ζω μια ύφεση. Έχω και τα νεύρα μου πολλές φορές και μάλλον η λέξη "κυκλοθυμική" μου ταιριάζει. Ρίχνω το βάρος στην ορμονοθεραπεία και στο ότι μάλλον φέτος, μάλλον τώρα, καταλαβαίνω τι μου συνέβη περσι.
Δεν το έχω πει σε κανέναν αλλά την Παρασκευή που γύριζα στην πόλη μου, μετά τη δουλειά, και μετά απο ένα πέρα για πέρα εκνευριστικό τηλεφώνημα καθοδόν (στο οποίο δεν ήξερα αν έφταιγα εγώ ή ο αποδέκτης...) πολύ εύκολα έβαλα τα κλάματα απο τα νεύρα μου!Βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που αρρώστησα φωνάζοντας συνεχώς "Σκ**ά" (το οποίο σαν "βρισιά", και μόνο που την έλεγα μου ακουγόταν αστεία αλλα συνέχιζα να το φωνάζω). Ακόμα απορώ για το τι μπορεί να σκέφτηκαν όσοι οδηγοί με είδαν εκείνη τη μέρα.
Η αλήθεια έιναι ότι απο τότε που αρρώστησα έχω κλάψει μετρημένες φορές. Και μου είπαν ότι το κλάμα βοηθά.Ε, είναι και οι ορμόνες που κάνουν βόλτες, ε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος.

Σαν χθες, αλλά ένα χρόνο πίσω, 29/11/2007, ένα κρύο βραδάκι κάτω απο τον σκοτεινό Αττικό ουρανό, ο γιατρός μου είχε πει το "99% ύποπτο". Σαν χθες ήταν που είχα τον μαστό μου μια χαρά, και άκουσα με ψυχραιμία τη λέξη "μαστεκτομή" μπροστά στους δυο γονείς μου. Πόσο κουράγιο χρειάστηκε, πόση δύναμη...δεν άφησα να κυλήσει κανένα δάκρυ, όταν έσφιξα το χέρι του γιατρού φεύγοντας και ήξερα ότι τη Δευτέρα, αυτό το ίδιο χέρι θα αλλάξει το σώμα μου.
Είναι απίστευτη η δύναμη που κρύβουμε εμείς οι άνθρωποι. Και ναι, όσο και αν πολλές φορές τούτος ο κόσμος και η ζωή μας φαντάζουν γκρίζα...πιστέψτε με, κάνουμε τα πάντα για να επιβιώσουμε...

Υ.Γ Η φωτό είναι απο το φετινό, πιο πρόσφατό μου ταξίδι στην Αθήνα

Απόψε σαν περσι...

Τη φοβόμουν κάπως αυτή τη μέρα πολύ πριν έρθει...καθώς όμως άρχιζε να πλησιάζει έλεγα στον εαυτό μου "ε,και;".Προσπαθούσα να το παίξω άνετη στον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν γύρισα για το Σ/Κ σπίτι,μου λέει η μάνα μου «Δεν ξέρω…τη σημερινή μέρα να τη δω σαν θείο δώρο ή σαν...»Σήμερα είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου (γιορτάζουν και κάποιες Μαρίες). Καμιά φοράη μάνα μου (παρόλο που δεν είναι σουπερ θρήσκεια) λέει "Η Παναγία σε φώτισε εκείνο το βράδυ και μου έδειξες τον όγκο, αλλιώς που να πήγαινες εσύ στον γιατρό;"

Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα, πέρσι. Είχε ξεκινήσει η δουλειά, είχα ξεκινήσει το γυμναστήριο, ήμουν στα καλύτερά μου μετά απο ένα σούπερ καλοκαίρι (διακοπές 1 μήνα με την κολλητή μου)!Fit, έμπαινα σε παντελόνια σωλήνα (για πρώτη φορά στα 54 κιλά) και στένευα ρούχα αβέρτα! Μονίμως busy άλλα περσι τέτοιο καιρό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ελάττωνα τη δουλειά γιατί μια ζωή την έχουμε…Πέρσι τέτοια μέρα ήταν Τετάρτη και αφού είχα τελειώσει με τη δουλειά και τις υποχρεώσεις ήμουν συνεπής στο ραντεβού μου με τις 2 μου κολλητές για γυμναστήριο και μετά σάουνα. Είχαμε περάσει πολύ ωραία εκείνη τη μέρα, όλο γέλια και χαρές (αφου πια οι υπόλοιπες γυναίκες στο χαμάμ μας ζήλευαν).Όταν γύρισα σπίτι κατά τις 23.30 ώρα, βρήκα τη μάνα μου να κάθεται στο τζάκι. Δεν ξέρω πως μου ρθε αλλά αφου της διηγήθηκα με ενθουσιασμό πως πέρασα (το συνηθίζω αυτό…) της λέω «πιάνω κάτι στο στήθος μου». Η μάνα μου με μηδέν ίχνος ψυχραιμίας έβαλε το χέρι της στο μαστό μου και γούρλωσε τα μάτια «Από πότε το πιάνεις;;; Αύριο οπωσδήποτε θα πάμε στο γιατρό!»

Γράφοντας τις παραπάνω σειρές συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι η παραπάνω μέρα ήταν η τελευταία ανέμελη μέρα της ζωής μου. Μια Τετάρτη του Νοέμβρη 2007, ποιός θα μου το λεγε; Τελικά ότι και αν σκεφτώ, ότι και αν γράψω ότι και αν πω, αυτό είναι γεγονός…

(Ξέρω ότι τούτο το ποστ δε θυμίζει σε κάτι το προηγούμενο, αλλά τελικά κάποιες αναμνήσεις όσο και αν τις πιέσεις βρίσκουν το δρόμο για την επιφάνεια…)

Πίσω στη βάση με μικρές απώλειες...

Ξέρω, ξέρω, έχω χαθεί! Έφυγα από την Παρασκευή και πήγα Αθήνα. Γύρισα μόλις χθες!Αυτή τη φορά πήγα με καλό σκοπό! Με στόχο να διασκεδάσω, να δώ φίλους και να μην πατήσω καθόλου το πόδι μου σε κλινικές κτλπ. Γενικά πήγα για να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου. Πέρσι πρώτη φορά είχα κατέβει Νοέμβρη Αθήνα, (τότε που άκουσα το "99% ύποπτο" απο τον γιατρό). Φέτος, αυτό το Σ/Κ, την ώρα που ήμουν στα μπουζούκια, ξημερώματα, πραγματικά υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι τα δύσκολα πέρασαν. Υποσχέθηκα πως ως εδώ ήταν. ΤΕΛΟΣ με τα άσχημα. Την επόμενη μέρα κατέβηκα με το λεωφορείο στο κέντρο. Περπατώντας προς το Σταθμό του Μετρό, στο Σύνταγμα, με μια ευχάριστη θερμοκρασία και έναν ήλιο που έπαιζε κρυφτούλι, με το mp3 μου στα αφτιά, ένοιωσα υπέροχα! Ένοιωσα ότι τελικά το ξεπέρασα! Ανέβηκα το βουνό, και αν δεν το έχω κατέβει ακόμη, σίγουρα πλησιάζω στους πρόποδες σύντομα.

Πέρασα πολύ όμορφα το Σ/Κ. Αλλαξα παραστάσεις και επι τέλους είδα την Αθήνα με άλλο μάτι. Για τη βραδιά στα μπουζούκια ευχαριστώ μια αναγνώστρια-φίλη τη «Κ» και αυτή, και την παρέα της. Πέρασα πολύ ωραία!

Όσο για τις απώλειες...Ε, πριν φύγω πονούσε ο λαιμός μου...σε αυτό προστέθηκε και η διασκέδαση και κανα ποτάκι...ε, ένα συναχάκι μας χτύπησε την πόρτα και με κράτησε και σήμερα μακριά απο τη δουλειά! Καλό υπόλοιπο εβδομάδας

Πέρασε καιρός!

Πωπώ, έχω αρκετές μέρες να σας γράψω αλλά μου κρατάνε συντροφιά τα σχόλιά σας.
Καθημερινά δεν κάνω κάτι φοβερό. Κάνω μάλλον ότι κάνει ο μέσος άνθρωπος. Πάω στη δουλειά και μετά σπίτι. Τώρα τελευταία περνάω ώρες πολλές στον καναπέ. Περνάω σίγουρα μια φάση (δεν ξέρω ποια ακριβώς) αλλά περιλαμβάνει ξάπλα στον καναπέ και τηλεόραση. Ούτε μυαλό για διάβασμα (βλ. λογοτεχνία) ούτε για ταινίες. Είναι ένα τέλμα αλλά που θα πάει, σίγουρα θα περάσει. Α, περιλαμβάνει και έξω τις Παρασκευές βράδυ, καφέδες τα Σάββατα πρωί, και πάλι έξω τις Κυριακές. Καλά πάμε ε;;;

Καλό Νοέμβρη

Καλό μήνα!

άλλος ένας μήνας έγινε παρελθόν και ένας επόμενος έρχεται να γεμίσει τη ζωή μας!

Χθες πρωτομηνιά είχα τα νεύρα μου. Με κάλεσαν σε ένα ρεμπετάδικο στο οποίο τον περασμένο Μάιο μας είχε καλέσει η φίλη "Ν" για τον αρραβώνα της. Η πρόσφατη πρόσκληση μου ξύπνησε πολλές αναμνήσεις. Με τη "Ν" έχουμε να μιλήσουμε απο τον Αύγουστο (είναι τραγικό!). Πως αλλάζουν οι άνθρωποι και βγαίνουν απο τη ζωή μας τόσο απλά όσο μπήκανε...; Με πληγώνει που αυτό το άτομο δεν ενδιαφέρεται πια για μένα και όποια προσπάθεια έκανα για να την πλησιάσω έπεσε στο κενό. Θυμήθηκα επίσης ότι μετά απο εκείνη τη βραδιά έφευγα για την Αθήνα, για ακτινοθεραπεία. Η "Σ" με δυσκολία με αποχαιρετούσε, η ίδια της όμως είναι φέτος τόσο μακρυά και αποφάσισε ότι δεν πρόκειται να ρθει να με δει πριν τα Χρισούγεννα. Με πίεσαν όλες αυτές οι αναμνήσεις, έκανα και άλλες σκέψεις και συσχετισμούς. Η ψυχολογία μου παραμένει εύθραυστη ακόμη. Ωστόσο ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της καινούριας παρέας και πήγα να φορτώσω την μνήμη μου με καινούριες αναμνήσεις, και δεν ήταν άσχημα...

Καλά να περάσετε σήμερα Κυριακή!

Να μη ξεχάσω πρώτα να σας πω πως χαίρομαι που το προηγούμενό μου ποστ συγκέντρωσε τα βλέμματά σας και έδωσε το έναυσμα για ένα διάλογο μεταξύ σας και με εμένα.
Μόλις γύρισα απο το 12ο Herceptin (αυτή τη συμπληρωματική θεραπεία που αρκετές φορές έχω αναφέρει). Τελικά το μόνο σύμπτωμά της είναι η νύστα που σου φέρνει ;-) Κρατάει μόλις μια ώρα και πιστέψτε με, μια ώρα ενδοφλέβιας θεραπείας δεν είναι τίποτα (έχω υπάρξει και με 3 ώρες θέραπειας και κάσκα στο κεφάλι στους -20).

Όλο ξεχνάω να σας πω πως έχει ανακάμψει η εμφάνισή μου. Ω ναι! θα χαιρόσασταν να με βλέπατε! Το μαλλί μου είναι πια πικνό (και ας το έχω κόψει κοντό-αγορέ) είναι λες και δεν πέρασε τίποτα απο πάνω του ;-) Αφήστε που όλοι μου λένε "πόσο σου πάει το κοντό και μην τα ξαναμακρύνεις". Επίσης άρχισα να ξεπρίζομαι (σώμα και πρόσωπο) απο τα φάρμακα. Τα νύχια των ποδιών μου έχουν αλλάξει όλα και τα φρύδια μου και οι βλεφαρίδες μου έχουν συνέλθει. Τα 2 τελευταία βέβαια δεν έχουν βγει ακριβώς όπως πριν αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι αισθάνομαι καλά και φυσικά καμαρώνω και γι'αυτό που βλέπω στον καθρέφτη!

Αληθινές ιστορίες

Σε ένα σπίτι κοντά στο δικό μας δεσπόζει ένας όμορφος κήπος που όχι μόνο έχει λουλούδια αλλά δίνει και όμορφους καρπούς. Δίνει λαχανικά κάθε λογής και είναι όλα φυτεμένα με φοβερή τάξη. Ιδιοκτήτης αυτού του κήπου είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που αρκετές φορές την έχω δει να σκύβει κοντά στα φυτά της και να τα περιποιείται.
Την έχω δει σίγουρα πάρα πολλές φορές στη ζωή μου. Κι όμως μια σημαντική λεπτομέρεια μου διέφευγε. Μια μέρα που παραπονιόμουν για το χειρουργημένο μου χέρι στη μητέρα μου, μου σήκωσε την «ομίχλη» από τα μάτια. Μου είπε: "έχεις δει εκείνη τη γυναίκα στη γειτονιά μας, στο χαμηλό σπιτάκι; Είδες τον κήπο της; Αυτή η γυναίκα δημιούργησε και συντηρεί τέτοιο κήπο, τέτοια ομορφιά, με ένα μόνο χέρι". Έμεινα άφωνη.
Την επόμενη μέρα πέρασα απο το σπίτι της και πρόσεξα πως όντως το αριστερό της χέρι λείπει. Εκείνη όμως εκεί...επιμένει να σκύβει πάνω απο τα φυτά της και να τους δίνει κάθε φροντίδα με ένα χέρι. Αν αυτό δεν είναι μάθημα ζωής τότε δεν ξέρω πως να το ονομάσω!

Τετάρτη σήμερα

και η εβδομάδα έφτασε στη μέση της...Πέρασαν γρήγορα οι μέρες απο το Σάββατο ως εδώ. Η δουλειά σε παίρνει και σε πάει αλλού πολλές φορές, μακρυά απο άλλα προβλήματα. Ωστόσο δεν παύει να αναρωτιέμαι πως κάποιοι άνθρωποι μιλούν για τις αρρώστιες και το θάνατο τόσο απλά.

Χθες στη δουλειά με ρωτά ένας συνάδελφος:

"Μήπως ξέρεις τον .....;"
"Όχι" απαντώ
"Μμμ πέθανε στα 40 του απο Καρκίνο"

σ.σ Ο παραπάνω συνάδελφος δεν ξέρει ότι και εγώ πάσχω... και εγώ απλά συνειδητοποιώ κάτι που δεν το είχα ξανασκεφτει...ο υγειής κόσμος μιλάει για τις αρρώστιες πολύ αποστασιοποιημένα και πολύ εύκολα τις συνδέει με το θάνατο, σαν να σκέφτεται ταυτόχρονα "εγώ είμαι μια χαρα, τι με νοιάζει;"

Βράδυ (βροχερού) Σαββάτου

Ήρθε και το Σαββατοκύριακο λοιπόν. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί, αλλά τα Σαββατόβραδα έχουν πάντα «κάτι». Τείνω να πιστεύω ότι η αίσθηση που κουβαλάει το Σάββατο βράδυ, είναι συνδεδεμένη με το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διασκεδάζουν αυτή τη νύχτα. Όταν μένεις σπίτι χωρίς παρέα, ένα τέτοιο βράδυ δεν μπορείς παρά να μη σκεφτείς κάποιους ανθρώπους να πίνουν το ποτό τους μέσα σε φασαρία, σε ένα χώρο που σφύζει από ζωή. Αυτή ακριβώς η εικόνα είναι που δημιουργεί στους ανθρώπους μια μικρή μοναξιά. Είναι περίεργα τα Σαββατόβραδα στο σπίτι, είναι περίεργη η απουσία κάποιων ατόμων, η απουσία της φωνής τους, ή απλώς της σιωπηλής παρέας τους.
Έξω βρέχει. Σκέφτομαι τις μέρες της χμθ μου. Είχα μια φαντασίωση…να βγω μια μέρα στη βροχή και να μουσκέψω ως το κόκκαλο. Να μη με νοιάζει αν θα αρρωστήσω. Να κάτσω κάτω από τη βροχή και να μουσκέψω τόσο που να γίνω 100 κιλά από το βάρος του νερού στους ώμους μου. Η βροχή στις περισσότερες τέχνες συμβολίζει την κάθαρση. Παίρνει το κακό μακριά και ξεπλένει ψυχές, μυαλό, καρδιά και συναισθήματα.
Βγήκα μια βόλτα με το ποδήλατο στην πόλη μου. Με το mp3 στα αφτιά συνήθως περνάω από δρόμους γνώριμους, δρόμους με αναμνήσεις. Σαν να θέλω να παραμείνω αυτό που ήμουν πριν αρρωστήσω. Άλλοτε πάλι, σαν να θέλω να ρίξω μια καινούρια ματιά σε εκείνους τους δρόμους, να επιβάλω τον καινούριο μου εαυτό. Απόψε βέβαια, πριν ολοκληρώσω τη βόλτα μου έπιασε βροχή. Σταμάτησα κάτω από ένα υπόστεγο για να κοπάσει κάπως . Ήρθε κοντά μου ένας αλλοδαπός νεαρός, και αυτός για τον ίδιο λόγο. Σκέφτηκα, καθώς περιμέναμε να φύγουμε, τι μπορεί να έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος.Εγώ ήξερα τι είχα…είχα νευριάσει για λίγο με τη βροχή γιατί μου είχε κόψει τη φόρα αλλά αμέσως είχα θυμηθεί την φαντασίωσή μου, οπότε σκέφτηκα πως κατά βάθος θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη. Έφυγα λοιπόν από το υπόστεγο με τη βροχή να μου μουσκεύει το μπουφάν και τη μουσική ακόμη να παίζει.
Είναι αστείο το τι ευχόμαστε οι άνθρωποι κάποιες φορές και ακόμη πιο αστείο το γεγονός ότι όταν το ζούμε δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία.

Καλό βράδυ, θα συνεχίσω τη Σαββατιάτική μου βόλτα με το αυτοκίνητο ;-)

Y.Γ την φωτογραφία την "άντλησα" απο το www.otherside.gr

Οκτώβρης...φύλαγε το στήθος σου

Ο Οκτώβρης είναι μήνας αφιερωμένος στην αφύπνιση όλων σχετικά με τον Καρκίνο του μαστού. Θα έχετε ήδη προσέξει τις τηλεοπτικές καμπάνιες (π.χ από το «ΑγκαλιάΖΩ») οι οποίες κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον διαφόρων ηλικιών (με τους όλο μυστήριο πετυχημένους διαλόγους τους).

Ναι, ο καρκίνος του μαστού δεν είναι πια ταμπού, και αυτό το βήμα της εποχής μας μακάρι να βοηθήσει και να οδηγήσει τις γυναίκες σε μια καλύτερη πρόληψη. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει πια ηλικία η συγκεκριμένη νόσος και το ελάχιστο που μπορεί η κάθε γυναίκα να κάνει για το συγκεκριμένο θέμα, είναι μια ψηλάφηση σε τακτά διαστήματα (έχει δεν έχει ιστορικό), μια μαστογραφία ή ακόμη και μια αυτοεξέταση. Το τελευταίο μπορεί να «μαθευτεί» στους διάφορους συλλόγους (υπάρχουν σχετικά Links και σε αυτό το blog) ή μετά από «μελέτη» έντυπου υλικού. Είναι τόσο εύκολο να προσέξουμε τον εαυτό μας και ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσουμε και να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη.

Έπαιξα μαζί σας

H φίλη neni με προσκάλεσε από το blog της σε ένα παιχνίδι αλήθειας (που πλέον φέτος-τηλεοπτικά τουλάχιστον- θα είναι πολύ της μόδας).Και επειδή μικροί μεγάλοι αρεσκόμαστε στα παιχνίδια ορίστε...!
(Γράφεις 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.)

1. Είμαι ακατάστατη ως προς το δωμάτιό μου αλλά πολύ της τάξης στα βιβλία, έγγραφα (γενικά στο filing).
2. Μπορώ να συγκεντρωθώ στο διάβασμα και ας γίνεται γύρω μου χαμός.
3. Οι μυρωδιές, μου ξυπνούν πολύ εύκολα αναμνήσεις.
4. Πιστεύω απίστευτα πολύ στη φιλία και εξακολουθώ και γίνομαι χαλί με την πρώτη ευκαιρία.
5.Στο πολύ μεταξύ μας, θα ήθελα να μην έχω αρρωστήσει και να κάνω όσες καταχρήσεις θέλω (ναι ξέρω, είναι ενός είδους ανωμαλία αυτό, ίσως εννοώ πως δε θα θελα να είχε αλλάξει στην καθημερινότητά μου τίποτα)
6. Γενικά πάντα ήμουν το «δυνατό» παιδί της οικογένειας και ας είμαι το πιο μικρό. Οι γονείς μου πάντα στηρίζονταν σε μένα.
7.Δε μου είχε περάσει ποτέ μα ποτέ από το μυαλό ότι θα αρρωστήσω…ωστόσο το πήρα απόφαση και πλέον δεν με ενοχλεί τόσο όσο παλιά (κοντεύει πια ένας χρόνος..)

Καλό μήνα!

Άργησα αρκετά να σας "καλομηνήσω" και αυτό όχι γιατί δεν το θελα (προς Θεού) άλλα γιατί δεν έχω τόσο συχνή και καθημερινή πρόσβαση στο ιντερνετ πια. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! Με το καλό και ο χειμώνας που στο νομό μου πάντως δείχνει τα πρώτα του δόντια. Ο ήλιος βγαίνει πια πιο σπάνια, και η θερμοκρασία έχει κατέβει (να μη σχολιάσω τη βροχή...)

Όπως και να χει όμως, όσο το καλοκαίρι είναι στην καρδιά μας, είτε σαν αίσθηση είτε σαν ανάμνηση τότε ο χειμώνας δεν θα είναι τόσο κατσούφης όσο φαίνεται.

Να μου είστε καλά. Εδώ και εβδομάδες έχω τα συμπτώματα της πρόωρης εμμηνόπαυσης (για όσους δεν γνωρίζουν μια κρυώνω μια ζεσταίνομαι – αλλά κυρίως ζεσταίνομαι…) Τι να κάνω, πρέπει να το αντέξω. Σκέφτηκα χθες ότι μπορεί να τελείωσα με το δυσκολότερο κομμάτι (βλ. χμθ και ακτινοβολίες) αλλά έχω ακόμη κάποια χρονάκια που το ορμονικό μου θα με απασχολεί, καθώς συνεχίζω την ορμονοθεραπεία. Τι να πει κανείς; Υπομονή!

Και ο καιρός περνά...

Ο καιρός περνά και με βρήκε με καινούρια δουλειά. Καλά, πως περνούσα τις μέρες μου περσι που δε δούλευα...το σκέφτομαι συχνά. Να ναι καλά η "Σ" που την είχα συνέχεια παρέα...Βέβαια έγινα παράδειγμα του "μπορεί ο άνθρωπος να ζει και χωρίς δουλειά,αρκεί να έχει χόμπυ"αλλά και φίλους διαθέσιμους(με ξεχνιόμαστε...).Αλλά η δουλειά απο την άλλη σε κάνει να ξεχνάς κάποια άλλα προβλήματα και σου παίρνει το μυαλό απο άσχημες σκέψεις γιατί πια δεν προλαβαίνεις να τις κάνεις...

Ήρθε ο χειμώνας...

και ανάψαμε τζάκι σήμερα. Και κάθησα μπροστά με τα μαλλιά μου βρεγμένα για να στεγνώσουν. Και εκείνη τη στιγμή, σήμερα, μια κρύα και βροχερή Κυριακή θυμήθηκα ότι πέρσι το χειμώνα δεν μπορούσα να κάτσω στην ίδια θέση γιατί η θερμότητα επιρρέαζε την πτώση των μαλλιών μου κατά τις χμθ(αφού έκανα το σύστημα ψυχρής θεραπείας). Πως πέρασε ο καιρός; Τελικά ξεχνάμε εμείς οι άνθρωποι τα άσχημα;
Τώρα που κατέβασα τα χειμωνιάτικα, βρήκα ένα ζευγάρι πιτζάμες.Το κοίταξα και μου φάνηκε πολύ οικείο. Ωστόσο, σκέφτηκα αμέσως ότι αυτό το ζευγάρι το φορούσα πέρσι σε ένα άλλο σπίτι. Σε ποιο όμως; Μπερδεύτηκα...Μα στη "Σ" δεν έπαιρνα μαζί μου πιτζάμες. Σε ποιο σπίτι τότε;.Α, ναι, ήταν οι πιτζάμες που είχα αφήσει στην Αθήνα, στο σπίτι της θείας μου για να τις χρησιμοποιώ κάθε που κατέβαινα για χμθ. Μου πήρε κανένα δεκάλεπτο να το θυμηθω...ίσως τελικά και να ξεχνάω...

Καλή βδομάδα
(Υ.Γ: αν χαθώ θα είναι γιατί δεν θα έχω πρόσβαση στο ιντερνετ για λίγες μέρες!)

Here I am

I’m on my own, for the first time really on my own

Καλά όχι ακριβώς, έχω ξαναυπάρξει μόνη αλλά αυτή τη φορά η μοναξιά μου μετρά αλλιώς. Από την άλλη, όπως πολλές φορές μου λέτε…δε νοιώθω και τόσο μόνη αφού έχω εσάς.
Είναι περίεργη όμως η φετινή μοναξιά μου. Από τη μια με νοιάζει και από την άλλη δε με πειράζει και καθόλου. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής πρέπει να σας πω ότι χθες το βράδυ βγήκα και πέρασα μια χαρά και το πρωί βγήκα και πέρασα μια χαρά. Άρα πόσο μόνη είμαι αφού πάντα φροντίζω να βρίσκομαι με συνομήλικες παρέες.
Ωστόσο τι είναι η μοναξιά; Ως γνωστόν κάποιος μπορεί να είναι περιτριγυρισμένος από κόσμο αλλά μόνος. Όμως το προτιμώ από το να είμαι μόνη κάπου. Από την άλλη έχω και μια έντονη ανάγκη (;) για απομόνωση στο καινούριο μου σπίτι. Όπως καταλάβατε και εγώ δε ξέρω τι θέλω αυτό τον καιρό, όλα είναι κάπως μπερδεμένα, κάπως πολλά μέσα στο μυαλό μου, η προσοχή μου είναι αρκετά διασπασμένη, αλλά πιστεύω δικαιολογούμαι…σε 2 μήνες κλείνω ένα χρόνο μετά το χειρουργείο. Ένα χρόνο Sweet December επίσης! Πως περνά ο καιρός, αρκεί να είμαστε καλά!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Up & Down

Φφφφφ! (Αν ξεκινώ τούτο το ποστ ξεφυσώντας…καλά πάμε)
Αυτές οι μέρες μετά τις σύντομες διακοπές μου στη «Σ» (αρχές του μήνα) πέρασαν σαν αστραπή. Είναι και ο καιρός που άλλαξε και με έχει πάει τόσο μα τόσο μακριά από τις λιακάδες του καλοκαιριού. Είναι σίγουρα και η δουλειά (εκεί να δεις!). Από εκεί που ήμουν σε άδεια από τον προηγούμενο Δεκέμβρη βρέθηκα πίσω στη δουλειά τόσο ξαφνικά! Πόσες αλλαγές, πόσα νέα άτομα, και μια νέα πόλη.
Από τη μια μου αρέσει, από την άλλη…γενικά δεν μπορώ ακόμη(;) να τοποθετηθώ στη νέα μου πραγματικότητα. Ένα είναι σίγουρο, είμαι μπερδεμένη και αρκετά μόνη. Δεν ξέρω στην καθημερινότητά μου τι μου αρέσει και τι όχι (και αν γενικά μου αρέσει…). Από το να μπερδεύομαι με τόσες σκέψεις τις απωθώ και ακολουθώ τη ζωή, όπου με πάει. Ελπίζω να βρω σύντομα τους ρυθμούς μου….

Τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη

και με βρίσκουν σε κίνηση. Ταξινομώ, πακετάρω, πετάω, χαρίζω πράγματα που δε χρειάζομαι πια. Ένας πανικός…όλα καινούρια πια. Η ζωή τελικά έχει πολλούς άσσους στο μανίκι και αν κάποιος νομίζει ότι θα της ξεφύγει και θα κάνει κουμάντο αυτός, μάλλον πέφτει έξω. Και σπίτι βρήκα, και το νοίκιασα και τα πράγματά μου σιγα σιγα κουβαλάω. Όλα δείχνουν ότι το φέτος θα με πάρει μακριά απο το πέρσι. Ίσως αξίζει τελικά που συνεχίζω να γράφω εδώ. Αξίζει τελικά να δείτε πως η ζωή δε σταματά με τον Καρκίνο, είμαι η ζωντανή απόδειξη ;-)

Περι φιλίας και άλλων δαιμονιών

Μια ακόμη φίλη προστέθηκε στην παρέα μας και μου έδωσε αφορμή για ένα ατέλειωτο θέμα…«φιλία». Η ίδια, αναφέρει τη μεγάλη της απογοήτευση όταν κάποιος κολλητός φίλος την εγκατέλειψε κάνοντάς την να νοιώσει «τελειωμένη».

Η αλήθεια είναι πως όταν κάποιος περνά μια περιπέτεια όπως αυτή του Καρκίνου έχει ανάγκη από στήριξη. Και θέλει περισσότερο στήριξη από ανθρώπους εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος. Θέλει να αισθάνεται εντός του κοινωνικού συνόλου και σε καμιά περίπτωση παραγκωνισμένος. Θέλει τη στήριξη του συντρόφου ή των φίλων. Τολμώ να πω ότι η παρουσία των φίλων σε τέτοιες περιπτώσεις επισκιάζει και τον ίδιο τον σύντροφο.
Πέρασα την περιπέτειά μου single, έχοντας στο πλευρό μου δυο φίλες, τη «Σ» και τη «Ν». Αν και ήμασταν μια παρέα των τριών, η κάθε μια μας πέρασε το «λούκι» (όπως λέγαμε) τελείως διαφορετικά. Η «Ν» αν και νοιαζόταν και στεναχωριόταν για μένα, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την κατάσταση ψύχραιμα. Όποτε άνοιγα συζήτηση για τα ιατρικά μου, εκείνη πότε απότομα πότε με πλάγιο τρόπο, μου άλλαζε το θέμα. Δε λέω, και έξω βγαίναμε, και σπίτι της πήγαινα και ερχόταν στο δικό μου αλλά εκείνη τη στιγμή, εκείνη την περίοδο, εγώ μέσα σε όλα τα άλλα ήθελα να αναλώνομαι σε συζητήσεις γύρω από την υγεία μου, όμως η ίδια νόμιζε προφανώς ότι καλά θα ήταν να μου παίρνει το μυαλό από αυτά. Εγώ πάλι βίωνα την άρνησή της προς το θέμα υγείας μου και να πω και την αλήθεια δεν ξέρω τελικά τι επιπτώσεις είχε για τη σχέση μας. Το θέμα της υγείας μου θέλησα να το κρατήσω κρυφό όμως ξαφνικά μια μέρα μαθαίνω ότι διέρρευσε από μέρους της. Στεναχωρήθηκα πολύ, κάτι μέσα μου γκρεμίστηκε. Όμως από την άλλη δεν ήθελα αυτό να μπει ανάμεσά μας. Σκέφτηκα πως για τη «Ν» θα ήταν μια στιγμή αδυναμίας οπότε προσπάθησα και έφτιαξα γέφυρες μεταξύ μας για να μη στεναχοριέται και η ίδια γι’αυτό που έγινε. Οι χμθ τελείωσαν την 1η Απριλίου, η «Ν» μετακόμισε τον Ιούλιο σε άλλη πόλη, τον Αύγουστο έφυγα διακοπές αλλά μιλούσαμε καθημερινά και πολλές ώρες. Στα δυο άκρα της Ελλάδας, οι δυο μας, από μια χαζή αφορμή, για κάτι που ζήτησε η «Ν» και δεν μπόρεσα να της το κάνω, εμείς που περάσαμε τόσα, έχουμε δυο μήνες να μιλήσουμε! Η «Ν» έκοψε επαφή επειδή απλά δεν έτρεξα να την εξυπηρετήσω. Μου κακοφάνηκε τρομερά.
Η «Σ» με παροτρύνει στο να κάνω εγώ πίσω. Μα πως; Δε με νοιάζει να πω «ρίχνω τα μούτρα» μου, με νοιάζει όμως ότι η «Ν» είναι απούσα τόσους μήνες, με μηδενικό ενδιαφέρον προς το άτομό μου, και για ασήμαντη αφορμή. Είναι απίστευτο πως κάποιοι άνθρωποι κόβουν τόσο απότομα την επικοινωνία μαζί σου. Είναι τρομακτικό. Η «Ν» δεν σκέφτηκε καν το πρόβλημα της υγείας μου, το ότι εγώ μπορεί να στεναχωρηθώ. Τα προσπέρασε όλα, βάζοντας τα θέλω της πάνω από το καθετί. Δεν ξέρω αν κάτι από όλα αυτά είναι στο χέρι μου…Μήπως τελικά η «Ν» με αντιμετώπισε (με τη βοήθεια της απόστασης) ως «τελειωμένη»; Είναι λυπηρό να σε «πετάνε» έτσι οι φίλοι, οι άνθρωποι στους οποίους ανοίχτηκες, ξενύχτησες, έκλαψες, γέλασες. Είναι σκληρό πολύ, και κανείς μας δεν το αξίζει, πόσο μάλλον όταν νοσεί. Κάποια μυαλά όμως δεν λένε να το καταλάβουν, δεν τους περνάει καν η ιδέα φαίνεται. Τελικά μήπως οι ευαίσθητοι και ρομαντικοί μείναμε λίγοι;

Ωστόσο αντιστέκομαι σε όλα αυτά, και πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει αληθινή φιλία, αρκεί να βρείς τους σωστούς φίλους!

Ο θαυμαστός κόσμος του internet

Αυτές τις μέρες είχα για συντροφιά δυο αναγνώστριές μου. Και όταν λέω συντροφιά εννοώ ότι ήμασταν τετ α τετ. Βρέθηκαν στον νομό μου για λίγες μέρες η «Ζ» και η «Κ» και φυσικά δεν έχασα και δεν έχασαν ευκαιρία να βρεθούμε.

Και οι δυο κοπέλες είχαν από μια ιστορία να διηγηθούν, και οι τρείς μας περάσαμε παρόμοιες μέρες και μήνες παλεύοντας με τον Καρκίνο. Μιλήσαμε πολλές ώρες (ή μάλλον εγώ μιλούσα περισσότερο-σορυ girls) πότε σκεπτικές, πότε χαμογελαστές, πότε δυνατά και πότε χαμηλόφωνα είπαμε πολλά. Μοιραστήκαμε τις ίδιες αγωνίες (ηλικιακά είμαστε στο ίδιο γκρουπ) προβληματιστήκαμε για το μέλλον αλλά ξέρετε τι; Δεν ήμασταν καθόλου μια στενάχωρη παρέα, ήμασταν μια παρέα αποτελούμενη από τρεις νικητές. Δεν έχει σημασία αν πέσανε τα νύχια μας, αν τα μαλλιά μας ξαναβγήκανε κάπως σπαστά, αν είχαμε ναυτίες στις χμθ αν…αν…αν…σημασία έχει ότι παλέψαμε και κερδίσαμε! Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτές τις μέρες ήμασταν η μια για την άλλη η ζωντανή απόδειξη ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά τον Καρκίνο.
«Να είσαι περήφανη» μου είπε η «Ζ», «περίφανη που τον νίκησες και να το φωνάζεις». Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια! Η «Κ» (έχουμε ακριβώς την ίδια ηλικία) μου είπε «Μου έκανε πολύ καλό που σε διάβαζα, πήρα μεγάλη δύναμη, χαίρομαι που σε γνώρισα, είσαι όπως σε φανταζόμουνα». Και αυτό το τελευταίο είναι απόδειξη του ότι γράφω πηγαία και συγκινήθηκα που άγγιξα τόσο έναν άνθρωπο. Μα και εγώ όμως πήρα δύναμη από την επαφή μαζί σας κορίτσια, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το χειμώνα νικήτριες πριν προλάβω να τερματίσω! Και όσο ήξερα ότι έχουν τερματίσει άλλες πριν από μένα, τόσο πιο κοντά έβλεπα και το δικό μου νήμα. Ζήλεψα που η "Ζ" και η "Κ" νοιάζονται τόσο πολύ η μια για την άλλη, που ξέρουν η μια τα check up της άλλης και αλληλοσυνοδεύονται. Είναι δύο άτομα που γνωρίστηκαν με αφορμή τον Καρκίνο αλλά μέσα στην ατυχία του βγήκαν τυχερές γιατί έχουν η μια την άλλη σε μια φιλία που κάθε μέρα και δυναμώνει. Σε μια φιλία όπου δε χρειάζονται πολλά λόγια για τα συναισθήματα που γεννά η ταλαιπωρία μιας τέτοιας περιπέτειας υγείας και για τις ψυχολογικές μεταπτώσεις. Να μου είστε καλά κορίτσια, πάντα δυνατές και πάντα αγαπημένες :-) (φτου φτου) και να ξαναβρεθούμε σύντομα!

Να μου είστε καλά και όλοι εσείς. Συνεχίζω τούτο δω το blog για όλους εσάς που με στηρίξατε πέρσι.

Γυρίζω τρέχοντας...

Φιλοι μου σας γράφω απο το αεροδρόμιο...Ω ναι!Πήγα το ταξίδι μου μια χαρά και συνάντησα τη "Σ" στο νησί.Έπρεπε όμως να την αφήσω ξαφνικά αφού προέκυψε θέση δουλειάς για μένα και μάλιστα σε άλλη πόλη. Άλλαξα λοιπόν τα πλάνα μου και ενώ είχα 12 μέρες διακοπών μπροστά μου τις μείωσα σε 5.Η επιστροφή μου είναι βέβαια για καλό, για πολύ καλό. Ξαφνικά η τύχη(;) γύρισε και αύριο πάω σε καινούρια δουλειά και σε καιούρια πόλη. Είναι μια αποφόρτιση για μένα τώρα που οι φίλες μου φύγανε... να φύγω και εγώ...! Καινούρια αρχή, καινούρια ζωή!!! (πολλές οι αλλαγές του 2008)

Σήμερα κατάλαβα κάτι μοναδικό. Δύο άνθρωποι που δεν είναι συγγενείς, ούτε σύντροφοι μπορούν να αγαπιούνται πάρα πολύ, τόσο που ο αποχωρισμός τους να φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό και δάκρυα στα μάτια. Αυτό ίσως σημαίνει πραγματική φιλία...

Θα μου λείψεις "Σ", θα μου λείψεις όσο δε φαντάζεσαι!

Kαινούριος μήνας & 100η ανάρτηση!

Ο καινούριος μήνας με βρήκε πολύ μουδιασμένη να μετράω απώλειες. Μέσα στον τότε πανικό μου, τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ την απουσία του παππού μου πια. Βλέπετε η ως τώρα εντατική ενασχόλησή μου με το θέμα της υγείας μου δεν μου άφηνε περιθώρια για άλλες στεναχώριες.

Στο come back μου από τις διακοπές ήρθε να προστεθεί και ο αποχωρισμός και των δυο φίλων μου που τώρα που το φθινόπωρο σιγά σιγά μας καλημερίζει μου στοιχίζει όλο και περισσότερο.

Σήμερα πήγα στον καρδιολόγο για ένα check up. Μου είπε πως γενικά η καρδούλα μου είναι καλά αλλά…μου βρήκε πως έχω άγχος. Λέτε να μην το ξέρω; Από την Πέμπτη που η «Σ» μου είπε πως φεύγει δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια. Υπερβολές θα μου πείτε. Οκ, το ξέρω, but I can’t help it. Δεν μπορώ από τη μια στιγμή στην άλλη να συνηθίσω τη νέα μου πραγματικότητα. Με πιέζει, με πνίγει! Νοιώθω όπως όταν ήρθα από τις σπουδές μου, ΜΟΝΗ, ΔΙΧΩΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΙΧΩΣ ΛΕΦΤΑ. Έτσι είμαι, εδώ και μέρες: NO FRIENDS, NO JOB, NO MONEY. H ζωή μου έπαιξε το πιο περίεργο παιχνίδι της και εγώ που βαρέθηκα να της πάω κόντρα περιμένω να δω τι άλλο μου σκαρώνει. Φυσώ και ξεφυσώ., είμαι σε μηδενική βάση. Μα δεν μπορούσε τουλάχιστον να μην αλλάξει το κοινωνικό μου περιβάλλον; Αλλαγές παντού; Έτσι είναι, πρέπει να δω κατάματα την πραγματικότητά μου, όσο ψυχρή, όσο άσχημη και αν είναι. Έχω πέσει στο κενό, είμαι 100% συναισθηματικά ακάλυπτη και σέρνω τις μέρες μου. Τελικά ο άνθρωπος ξεχνάει ,και μόλις λίγο πατήσει στα πόδια του ψάχνει για το «παραπάνω» και όχι για το στάνταρ (υγεία και μια ακόμη αυγή). Δεν είμαι αχάριστη, πέρασα τόσα με τις θεραπείες και το μόνο που παρακαλιόμουν ήταν να τελειώσουν. Τώρα όμως που τελείωσαν όλα, είχα να κάνω και μια ακόμη ευχή. Είχα να ευχηθώ να έχω τους ανθρώπους που θέλω δίπλα μου, μα πριν προλάβω να εκφράσω την ευχή, πέταξαν μακριά και οι δυο μου φίλες. Ρεαλιστικά έτσι είναι η ζωή, κάποιος φεύγει, κάποιος έρχεται, είναι η ηλικία των αλλαγών αλλά όλα αυτά πονάνε και είναι πολλά, πάρα πολλά για να τα δεχτώ σε δυο μέρες.

Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό...

Επέστρεψα στην πόλη μου μετά από 20 μέρες σε νησί. Πέρασα όμορφα, αν και είχα άλλα σχέδια για φέτος το καλοκαίρι, αλλά τελικά δεν μου χαρίστηκαν. Θα έλεγα ότι έκανα οικογενειακές διακοπές έχοντας όμως μπροστά μου τη θάλασσα του Ιονίου καθημερινά, θα λέγε κανείς ότι είχα και τα καλά μου. Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται το περσι με το φέτος για πάρα πολλούς λόγους, προσωπικούς και μη, αλλά έμαθα φέτος ότι πρέπει να την προχωράμε τη ζωή και να μην την αφήνουμε στάσιμη. Να κρατάμε τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος σαν θησαυρό αλλά παράλληλα να κάνουμε προσπάθειες προς τα μπροστά.
Γύρισα λοιπόν και το μάτι μου δεν έμεινε πίσω, ωστόσο έχω bad mood για τον Σεπτέμβρη που πλησιάζει επικίνδυνα, για τη δουλεία (που έχω να πάω από το Δεκέμβρη) και για έναν ακόμη λόγο. Μετά από τρία χρόνια ξαναβρίσκομαι με τις παρέες μου σε μηδενική βάση. Η «Ν» είχε φύγει από τον Ιούλιο και ήρθαν τα μαντάτα και για τη «Σ», η οποία έφυγε την Παρασκευή για να περάσει όλη τη χρονιά σε νησί. Έτσι εγώ έμεινα μόνη, σε μια πόλη που με πλακώνει χωρίς την παρέα μου. Μια πόλη που τη βιώνω πλέον πολύ άδεια. Νοιώθω ότι έπιασα πάτο, το να χάσω και τη «Σ» φέτος δεν περνούσε από το μυαλό μου. Βέβαια πήγε για καλό σκοπό εκεί αλλά για μένα δεν παύει να είναι μια μεγάλη απώλεια από εδώ…κουράστηκα να αποχαιρετώ αγαπημένα μου πρόσωπα, να προσπαθώ να βρώ άλλους ανθρώπους για συντροφιά τον χειμώνα, είναι άδικο να δένεσαι με ανθρώπους και μετά να τους χάνεις. Με τα κορίτσια ωριμάσαμε μαζί, περάσαμε τόσα (μαζί και την περιπέτεια της υγείας μου). Είχα δυο στηρίγματα και τώρα μου τα πήρανε. Πρέπει να βρω νέες ισορροπίες…Οι γονείς μου ανησυχούν για το αν στεναχωριέμαι. Μα πώς να μη στεναχωρηθώ; Δεν είναι και εύκολο, με τη «Σ» περνούσαμε 8 ώρες τη μέρα μαζί. Το αστείο είναι ότι με το «συνειδητό» μου τα πάω καλά, ξέρω ότι είμαστε σε μια ηλικία που οι δρόμοι χωρίζουν, είτε για προσωπικούς λόγους, είτε για δουλειά. Το «υποσυνείδητο» είναι αυτό που με πιέζει. Τελικά είδα ότι αυτό το άτιμο δεν μπορείς να το ελέγξεις. Έχω έναν κόμπο στο στομάχι και δεν κοιμάμαι καθόλου καλά, παρόλο που την Πέμπτη πετάω και γω για το νησί, να ανταμώσω τη «Σ» και να επιμηκύνω τις διακοπές μου…

Οι μέρες περνούν...

Οι μέρες περνούν και εγώ είμαι καλά. Χαίρομαι τα καινούρια μου μαλλάκια, τα φρύδια, τα ματόκλαδά μου. Ο οργανισμός μου ανέκαμψε!Τι ωραία που το σώμα έχει μνήμη και οι μυς μου με λίγο μπανάκι (λίγη άθληση) βγήκαν στην επιφάνεια. Τελικά μετά απο ένα κουραστικό χειμώνα ήρθε όντως το καλοκαίρι! Και εγώ πρέπει να χαίρομαι την κάθε μέρα. Κάθε μέρα, μόνη ή με παρεά πρέπει να βλέπω τον ουρανό και να θυμάμαι τα όνειρά μου. Τα όνειρα και τα σχέδια που έκανα, τότε που ο καιρός ήταν κρύος και εγώ μέσα στη ζάλη των φαρμάκων, κάτω στα υπόγεια της κλινικής, ανυπομονούσα να δω τη θάλασσα και τον ήλιο του καλοκαιριού. Η ταλαιπωρία πέρασε και αυτό και μόνο πρέπει να με γεμίζει τεράστια χαρά. Και πραγματικά, μοιάζει λες και όλα αυτά γίνανε πριν χρόνια, μοιάζουν οι άσχημες εικόνες σαν όνειρο κακό που σιγά σιγά χάνεται. Το διώχνουν καινούριες και πιο ξεκούραστες εικόνες ;-)

Ακόμα ελπίζω...

Η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογία μου κάνει κύκλους αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι φτιάχνει. Έτσι ξαφνικά δεν βγαίνει ο ήλιος μετά τη βροχή; Τόσο ξαφνικά αλλάζει και η ψυχολογία προς το καλύτερο! Γιατί να μην έχω καλή ψυχολογία σε ένα νησί, όπου μπορώ με το αυτοκίνητό μου να γυρνώ και να απολαμβάνω παραλίες και ηλιοβασιλέματα; Τι να κάνεις όμως που καμιά φορά, ακόμη και εγώ (που I’ve been through hell), ξεχνώ τις μικρές χαρές της ζωής. Ξεχνώ πως κάθε φορά που πήγαινα στη χμθ και παρέμενα στο -3 επίπεδο της κλινικής επι τρεις ώρες, αυτό που σκεφτόμουν όλο αυτόν τον δύσκολο χειμώνα ήταν η θάλασσα και η ξενοιασιά αυτού του νησιού. Είναι καλό να τα θυμάμαι, όχι γιατί μου αρέσει να μιζεριάζω (κάθε άλλο) αλλά για να μην είμαι αχάριστη με όσα έχω πια. Ελπίζω ότι θα σταθεροποιηθεί η ψυχολογία μου κάποια στιγμή, για το δικό μου καλό αλλά και των γύρω μου. Καμια φορά πιστεύω πως δεν είναι στο χέρι μου αλλά είναι κατά πολύ θέμα των ορμονών μου που κάνουν το δικό τους ξέφρενο «πάρτυ» μήνες τώρα. Μια με τη χμθ, μια με την ορμονοθεραπεία, μια με την ακτινοθεραπεία, μια με τις ενέσεις κατά του «κύκλου» μου, ε, τι να σου κάνει ένα μυαλό; Νομίζω ότι με όλα αυτά που μου συμβαίνουν οργανικά, η ψυχολογία μου παίρνει 9,5 με άριστα το 10. είμαι ελαστική λέτε με τον εαυτό μου;;;

Κλείνοντας σας χαρίζω το χθεσινό ηλιοβασίλεμα, για να ξεκουράσετε και εσείς το βλέμα σας…η ποιότητα δεν είναι τέλεια γιατί τράβηξα με το κινητό μου :-(

Πίσω στο νησί

Είμαι εδώ, στο νησί των παιδικών μου χρόνων, έναν τόπο γεμάτο με όμορφες αναμνήσεις. Είμαι λίγο μουδιασμένη όμως (την αλήθεια δε σας λέω πάντα;). Είμαι λοιπόν λίγο μουδιασμένη. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να ρθώ, συγχρόνως όμως κάτι άλλο μου φώναζε « μην πας».
Βλέπετε, σε τούτο δω τον τόπο, ακριβώς ένα χρόνο πριν, πέρασα ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια μου. Ναι, πέρσι απέκτησα πολύ όμορφες αναμνήσεις εδώ, γύρισα όλο το νησί με καλή παρέα και παρέμεινα ένα μήνα. Αυτό τον μήνα ξενοιασιάς είχα συντροφιά μου όλους τους δύσκολους μήνες, τότε που μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία. Έκλεινα τα μάτια και θυμόμουν παραλίες τιρκουάζ και χρυσές αμμουδιές, καραβάκια να πηγαινοφέρνουν κόσμο σε κρυφές ακρογυαλιές, βραδινές μπύρες και νυχτερινές εξορμήσεις. Αυτές ήταν οι εικόνες μου, αυτές η παρηγοριά μου και η συντροφιά μου, αυτές και η ελπίδα μου για παρόμοιες μέρες στο μέλλον. Τι όμορφα που είχα περάσει και πόσο γρήγορα κυλά ο καιρός όταν περνάς καλά; Γι αυτό φέτος, η απόβασή μου εδώ χρειαζόταν εξτρα κουράγιο. Κουράγιο να επιστρέψω στο νησί δίχως την περσινή παρέα αλλά με τους γονείς μου, κουράγιο να αντικρίσω τα στέκια και το σπίτι εδώ που παλιά τα γέμιζα με φωνή και ενθουσιασμό καλοκαιρινό. Είπα στον εαυτό μου «πάμε και βλέπουμε».
Έχετε σκεφτεί πως είναι να επιστρέφεις σε έναν τόπο τόσο γνώριμο αλλά εσύ ο ίδιος να νιώθεις τόσο ξένος, τόσο διαφορετικός; Δεν είμαι το κορίτσι της τρελής διασκέδασης πια, κάτι μέσα μου έχει αλλάξει για πάντα. Ούτε η θάλασσα δεν μου κάνει αίσθηση. Αναμένω παρέα και ίσως αλλάξει και η ψυχολογία μου με τον ερχομό τους. Προς το παρόν όμως παραμένω σε μια ψυχολογία φλατ. Στο κρεββάτι που ξάπλωνα από πέντε ετών ξαπλώνω και φέτος αλλά χωρίς τον ένα μου μαστό. Σκέφτομαι ότι η τύχη(;), η μοίρα(;) μου φέρθηκαν σκληρά. Που να το φανταζόμουν αυτό όταν παιδάκι έπαιζα σε αυτή την αυλή, σε τούτη τη γειτονιά. Ωστόσο ήρθα, δοκιμάζω για μια ακόμη φορά τις αντοχές μου. Κρατώ το περσινό μου καλοκαίρι ως ένα από τα καλύτερα της ζωής μου (μήπως ντρέπομαι να πω το καλύτερο;). Σαν μια ανάμνηση ακριβή, σαν ένα μικρό θησαυρό. Τίποτα δεν θα είναι όπως πέρσι, το ξέρω, τίποτα, ακόμα και με την ίδια παρέα. Μεσολάβησαν πολλά που όσο και να αντισταθείς δεν μπορείς να παραμείνεις ο ίδιος. Δυστυχώς το πέρσι φαντάζει άλλη εποχή, πολύ μακρινή και ξένη. Παρόλα αυτά είναι δικό μου και το ‘πέρσι’ όπως και το ‘φέτος’, απλά τότε ήμουν μια άλλη, φέτος είμαι διαφορετική. Ωστόσο δεν θέλω να «πετάξω» το ‘πριν’ στο βωμό του ‘τώρα’. Ίσως καθώς κυλούν οι μέρες εδώ να ταξινομώ μέσα μου κάποια πράγματα καλύτερα, να ηρεμήσω και να δώ την εδώ κατάσταση αλλιώς.

Γιατί γράφω...

Αρκετές φορές κάποιοι απο εσάς με έχετε ρωτήσει γιατί γράφω, γιατί συνεχίζω να ανεβάζω αναρτήσεις παρόλο που θεραπεύτηκα απο την αρρώστια μου. Γιατί δεν τα παρατώ ρωτάτε και γιατί δεν ανοίγω ένα καινούριο blog. Να γιατί :

"Διαβάζω το blog σου εδώ και 8 μήνες , από τότε που και εμένα μου διαγνώσθηκε καρκίνος στους λεμφαδένες του θώρακα. Στέκομαι εδώ μετά από 12 χμθ και αναμένοντας τον αριθμό των ακτινοβολιών. Και εγώ 1 εβδομάδα πριν κλείσω τα 27 μου χρόνια. Σύνδρομο Hodgkins. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα που οσα έγραψες ήταν αυτά που ένοιωσα και πέρασα μαζί σου. Η φίλη μου όπως λέω όταν μπαίνω στο internet. Mου είπε μια φίλη που πέρασε τα ίδια:''το πιο σκληρό δεν είναι ο καρκίνος αλλά η αλήθεια που θα δεις γύρω σου στους φίλους & στους ανθρώπους" και είχε δίκιο. Σ'ευχαριστώ για τα βράδια που μου κράτησες συντροφιά, που ένοιωσες ότι ένοιωσα, που έκλαψα όπως πιθανόν έκλαψες, που πήρα κουράγιο διαλυμένη και συνέχισα..μη μασάς. Δεν μας έβαλε κάτω ο καρκίνος , θα μας βάλουν οι άνθρωποι ??"

Η φίλη hodgkins άφησε τα παραπάνω λόγια στο chatbox του blog μου. Πως να μη βουρκώσω, πως να μη χαρώ που άγγιξα κάποιον άνθρωπο με τα λόγια μου, που κάποιος βρήκε παρηγοριά στα γράμματά μου; Γιατί να εγκαταλείψω; Το Sweet December είναι νομίζω πιο χαρούμενο παρά στενάχωρο. Συγκέντρωσε ταλαιπωρημένους ανθρώπους αλλά και υγιείς. Συνειδητοποιήσαμε μαζί ότι δεν είναι μόνο η αρρώστια που ξεκινά τις συζητήσεις μας, είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται σε όλους μας όταν περνάμε δύσκολα, όποια και να είναι η δυσκολία μας. Είναι πολλά που μας έφεραν κοντά και πάντα λέω "Θα συνεχίσω, έστω και αν μπορέσω να αγγίξω μια μόνο ανθρώπινη ψυχή και να απαλύνω κάποιο πόνο, δε θα σώσω τον κόσμο, μακάρι να μπορούσα, μπορώ όμως να τον ομορφύνω". Και εσείς μπορείτε να κάνετε το ίδιο, μπορείτε να προσφέρετε στους γύρω σας, πολύ άνθρωποι παίρνουν κουράγιο και δύναμη απο εμάς.

Σήμερα έλαβα ένα πορτοκαλί βραχιολάκι με το λογότυπο "ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ". Είναι το wristband που κυκλοφόρησε η κοινωφελής, μη κερδοσκοπική οργάνωση φίλων του καρκίνου "Μείνε Δυνατός" (http://www.bestrong.org.gr/) . Το φοράω όχι για να μου θυμίζει τον καρκίνο και τις δύσκολες μέρες, αλλά για να μου θυμίζει, όποτε περνάω δύσκολα να ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!

Φιλιααααααααα! Αύριο φεύγω διακοπές, είμαι η Sweet December και είμαι καλά! Θα χαρώ το υπολοιπο του καλοκαιριού μου πριν έρθουν τα πρωτοβρόχια!Θα προσπαθήσω να γράφω ωστόσο γιατί δε θέλω να χανόμαστε ;-)

Τελευταία μέρα του Ιούλη

Η τελευταία μέρα του Ιούλη με βρήκε στο νοσοκομείο, να «κάνω» το φάρμακο Herceptin (έχω αναφερθεί σε προηγούμενα ποστ σε αυτό, είναι μια προληπτική θεραπεία, χωρίς τις παρενέργειες της χμθ). Όπως και να χει, χορηγείται ενδοφλέβια και οι φλέβες μου μετά από 8 χμθ δεν είναι στα καλύτερά τους…Πρέπει να ασκώ το χέρι μου τακτικά με αυτά τα ορθοπεδικά «μπαλάκια» και γενικά να μπω στη διαδικασία να το δυναμώσω, με την ελπίδα να γλιτώσω τη μικρή επέμβαση που θα μου προσθέσει μια «πεταλούδα» στο στέρνο για τη χορήγηση του φαρμάκου. Γενικά πήγα καλά σήμερα, η διαδικασία κράτησε μια ώρα και δεν ξενιτεύομαι πια στην Αθήνα αλλά πετάγομαι σε μια πόλη μια ώρα απόσταση από εδώ. Μένουν άλλες 10 φορές για το herceptin και τέλος τα ενδοφλέβια. Αυτό βέβαια θα πάρει ως το Μάρτη…

Τελευταία μέρα του Ιούλη και τίποτα δε θυμίζει τον περσινό αντίστοιχο μήνα. Τι ωραία που περνούσα πέρσι τέτοιο καιρό; Μέσα στην ανεμελιά μου δεν είχα αφήσει μέρα χωρίς θάλασσα. Η παρέα μου μέσα στον ενθουσιασμό, κάθε μέρα σχέδια, κάθε μέρα και νύχτα έξω, μέσα στην τρέλα. Αμέτρητα χλμ στην Εθνική, ποτά ξενύχτια και ξέφρενοι ρυθμοί!Φέτος όλα άλλαξαν. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα την ατυχία μου. Μαζί με τις προσωπικές, σωματικές και ψυχολογικές μου αλλαγές, άλλαξε και το κοινωνικό μου περιβάλλον. Η παρέα έσπασε. Να έγινε ξαφνικά, να έγινε σταδιακά; Δεν μπορώ να καταλάβω. Η μια μου η φίλη άλλαξε πόλη κιόλας. Η σχέση μου με τις φίλες μου με απασχόλησε αρκετά και αφού τελειώσαν όλα. Πέρσι ήμασταν κολλητές, για έναν ύπνο χωρίζαμε και φέτος το καλοκαίρι με το ζόρι να βγούμε. Δε ξέρω τι άλλαξε, δεν μπορώ πραγματικά να τοποθετηθώ, ωστόσο δεν μπορώ να το κρύψω ότι βιώνω ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό που στη φάση που είμαι μακάρι να μη το ζούσα και αυτό. Αλλά τι να κάνω; Πόσο μπορείς να πιέσεις τους ανθρώπους για συγκεκριμένες συμπεριφορές και συναισθήματα; Πόσοι είναι αυτοί που θα δώσουν περισσότερα από όσα μπορούν; ΚΑΝΕΙΣ. Με ή χωρίς συνοδοιπόρους συνεχίζω τον αγώνα μου και προσπαθώ…προσπαθώ να βλέπω στο παρελθόν σαν μια όμορφη ανάμνηση, να βλέπω το περσινό καλοκαίρι σαν μια σειρά από ευχάριστα γεγονότα, να λέω «δεν πειράζει που το φέτος δεν είναι σαν το πέρσι, δεν πειράζει που οι φίλες μου χαθήκαν στο βωμό της ‘εξέλιξής’ τους…δεν πειράζει, δεν πειράζει…»

Να έχετε έναν όμορφο Αύγουστο. Δε βγάζει πουθενά να συγκρίνετε το φέτος με το πέρσι, προσπαθήστε όμως να εκμεταλλευτείτε τις μέρες που έχετε μπροστά, χωρίς να γυρίζετε πίσω…!

Οι ομορφιές της ζωής

Την Παρασκευή, δύο φορές το ίδιο βράδυ, άκουσα το «η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο που πρέπει να το αξιοποιούμε με κάθε τρόπο, καθημερινά». Η γυναίκα που πρόφερε αυτές τις λέξεις δε γνωρίζει από τι νόσησα και τι μου συμβαίνει. Το θέμα όμως είναι όχι τι πέρασα αλλά ότι έφτασα στο σημείο να καταλαβαίνω τη βαρύτητα και την αλήθεια που κρύβουν στον πυρήνα τους αυτά τα λόγια.
«Η ζωή είναι γλυκιά» ναι είναι! Απλά όταν είσαι στη δίνη του κυκλώνα, όταν σε κουκουλώνουν τα προβλήματα δεν μπορείς να το δεις. Όταν όμως τα προβλήματα αρχίζουν να ξεθωριάζουν στο μυαλό σου, τότε μόνο καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί. Καταλαβαίνεις ότι επέζησες από ένα μεγάλο ναυάγιο, μάζεψες όλες σου τις δυνάμεις και βγήκες στη στεριά, ενώ κάποιοι άλλοι εγκατέλειψαν. Δε σε κουβάλησε κανείς, μόνος κολύμπησες ως την αμμουδιά. Και είναι ωραία η αίσθηση του «τα κατάφερα!».
Είμαι καλά, και μερικές φορές απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό για την ψυχραιμία μου και για το πόσο γενναία αντιμετωπίζω το μέλλον. Έχω διώξει τους φόβους μου όλους.

Έχω κάνει διάφορα πράγματα από τότε που γύρισα από τις ακτινοθεραπείες. Σχεδόν καθημερινά πηγαίνω στη θάλασσα, βγήκα λίγο, βοήθησα την κολλητή μου στο πακετάρισμα για την μετακόμισή της, πήγα σε συναυλία, στο θέατρο, στα μπουζούκια, χόρεψα και ήπια (ok κάπνισα και λίγο..). Δε βρήκα το νόημα της ζωής γιατί τελικά δεν το έψαξα, αλλά μήπως υπάρχει τελικά. Αν υπάρχει όμως, νομίζω πως είναι κάτι πολύ απλό, είναι η ίδια η ανάσα μας, ο χτύπος της καρδιάς μας και των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας. Είναι η καλοκαιρινή πανσέληνος, οι ομορφιές τις φύσης που είναι τόσο κοντά μας αλλά μονίμως τις αγνοούμε. Στα απλά, εκεί βρίσκεται η ουσία....

Υ.Γ Η φωτό είναι απο το κινητό μου, μια χειμωνιάτικη καρδιά με πεταλούδες που ομόρφαινε κάποτε το σταθμό Λαρίσης του μετρό, τότε που κάθε 15 ήμουν στην Αθήνα ;-)

Μείνε Δυνατός!

Η Sweet December έβαλε ένα λιθαράκι στην προσπάθεια του

www.bestrong.org.gr, προσφέροντας την εμπειρία της με τον Καρκίνο στους αναγνώστες. Για όλους όσους πιστεύουν ότι δεν θα κόψουν το νήμα, για όλους όσους θέλουν να μάθουν αν υπάρχουν και άλλοι σαν και αυτούς, για όλους όσους πιστεύουν στην ελπίδα.

Η Sweet December αφηγείται , και αν θέλετε και εσείς μπορείτε να στείλετε τη δική σας ιστορία στο be strong, μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον!

91η ανάρτηση!

Κοινώς και αν δεν έχω γράψει ποστς γι’αυτό το Blog.

Κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι μάλλον θα ήταν καλύτερο να αφήσω αυτό το blog και να δημιουργήσω ένα καινούριο, μακριά από τη σκιά της αρρώστιας. Πως ίσως ξεπεράσω πιο εύκολα την περιπέτειά μου εκτός Sweet December. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω και ούτε υποκρίνομαι πως δεν το έχω σκεφτεί και από μόνη μου. Είναι όμως τόσο ωραία η παρέα που βρήκα εδώ και έχει τέτοια ζεστασιά που δεν θα θελα με τίποτα να την χάσω. Και αν κατάλαβα κάτι ανοίγοντας αυτό το σημείο συνάντησης (που βρήκε πολλούς «οπαδούς») είναι πως πολλοί από εμάς θλίβονται και υποφέρουν. Υποφέρουν όχι οπωσδήποτε από κάποια αρρώστια αλλά από την επιθυμία να νιώσουν το χέρι του άλλου στο δικό τους, από την προσμονή να ανοίξουν την καρδιά τους σε έναν άνθρωπο που θα κούσει ή θα διαβάσει. Η αρρώστια μου έγινε το εφαλτήριο για τούτα εδώ τα γραπτά, το Blog όμως αυτό δε σκοπεύει να περιοριστεί γύρω από αυτό το θέμα μόνο. Κατά καιρούς έχουμε ξεκινήσει παρέα πολλές συζητήσεις για διάφορες σχέσεις, για φίλους, γονείς, για την ίδια τη μοναξιά, την απογοήτεση και άλλα πολλά. Αυτά τα θέματα είναι universal όπως λέω και εγώ Αγγλιστί. Και αυτά τα θέματα είναι που μας αγγίζουν όλους, και εσάς και εμένα, και τώρα που αρρώστησα και το ξεπέρασα, αλλά και πριν. Οι αγωνίες είναι παγκόσμιες και κοινές…

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, ΠΕΡΝΑΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ ΧΑΛΑΡΑ, ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ (ΠΡΟΣΕΧΩ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΟΜΩΣ) ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!

Καλό υπόλοιπο μηνός!

Καλό μήνα!!! Aν και κάπως καθυστερημένα...Οι περισσότεροι μάλλον από εσάς θα «αγωνίζεστε» να βγείτε σε κάποια παραλία, να νοιώσετε δροσιά και να ηρεμήσετε μακριά από το βουητό της πόλης. Κάπως έτσι περνώ και εγώ τις μέρες μου με μικρές εξαιρέσεις όπως τη χθεσινή και τη σημερινή μέρα, όπου ο καιρός δεν ευνοούσε τέτοιου είδους εξορμήσεις. Α, πήγα και σε ένα γιατρό για να κανονίσω το Herceptin… έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Γενικά πλέον ζω μια νορμάλ ζωή όπως αρκετά κορίτσια της ηλικίας μου. Οι φίλες μου φαίνεται να έχουν ξεχάσει την ιστορία μου και οι γονείς μου έχω αποφορτιστεί αρκετά. Μόνο κάποιες κουβέντες μας, κάποιες αναμνήσεις που κατά καιρούς μοιράζομαι με τα κορίτσια ή κάποιες κουβέντες μας για θέματα που προκύπτουν σχετικά με το θέμα μου, μόνο αυτά μας το θυμίζουν. Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος είναι γιατρός, με την έννοια ότι σε αποστασιοποιεί από το γεγονός. Τώρα θέλω συνέχεια να κάνω πράγματα, να είμαι από δω και από κει, έξω με άτομα τις ηλικίας μου και μονίμως σε κίνηση. Γιατί πλέον έχω ανακτήσει δυνάμεις, και η εμφάνισή μου (πέρα από τα 7 κιλά που πήρα) έχει βελτιωθεί. Δυστυχώς όμως δε φαίνεται η παρέα μου να καταλαβαίνει την ανάγκη μου αυτή και οι προτάσεις μου έχουν δεχτεί αρκετά "όχι" τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη σίγουρα έχουν και αυτές τα δικά τους, πόσο μπορούν πια να τρέχουν για μένα; Και όπως και να χει ήταν και γι αυτές μια κουραστική χρονιά. Δεν τις δικαιολογώ ακριβώς βέβαια γιατί καμιά μας δεν εργάζεται πλέον οπότε κάποια χατηράκια δεν θα ήταν και δύσκολο να μου τα κάνουν...Όπως και να χει όμως, προσγειώθηκα και προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα κάνοντας αρκετές φορές πίσω στα θέλω μου. Δεν ξέρω όμως αν αξίζει τελικά να κάνω πίσω, δεν ξέρω αν αξίζει να μην ικανοποιώ της ανάγκες μου. Νομίζω (μεταξύ μας) ότι μετά από όσα πέρασα, δεν αξίζει…

Να μαστε πάλι εδώ παρέα

Μόλις τώρα πρόσεξα ότι έχω να γράψω από το Σάββατο…

Την Κυριακή πέρασα πολύ όμορφα. Ανέβηκα σε ένα βουνό με τη «Σ» και με θέα τη καταγάλανη θάλασσα, με καφέ και ποτό, ξεκουράσαμε βλέμμα και ψυχή. Μείναμε εκεί από το μεσημέρι ως το σούρουπο. Ώρες ατέλειωτες στο ίδιο τραπεζάκι, κάτω από την ίδια ομπρέλα. Πόσο μακρινός φάνταζε ο χειμώνας μου από κει ψηλά. Σαν κακόγουστο αστείο.
Πέρασα τη βδομάδα με πρωινούς καφέδες στην πόλη μου και αγορά. Πήγα και στη θάλασσα. Συνεχίζω τις βουτιές. Μια μέρα εκεί που κολυμπούσα αφέθηκα στην επιφάνεια της θάλασσας να επιπλέω με τα χέρια ανοιχτά. Έκλεισα τα μάτια και βύθισα το μισό μου κεφάλι στο υγρό γαλάζιο. Έχετε αφεθεί ποτέ το ήχο του βυθού; Σε αυτή την περίεργη ησυχία που φωλιάζει στο αφτί σου όταν βουτάς στη θάλασσα. Τη στιγμή που χάνεται το κεφάλι σου μέσα στο νερό, τότε είναι που νοιώθεις ότι έχεις εισέλθει σε έναν άλλο κόσμο.
Με τα χέρια ανοιχτά, το νερό να με καλύπτει αλλά ωστόσο να επιπλέω στην επιφάνεια, οι ήχοι της στεριάς φαντάζουν τόσο μακρινοί. Κάνω το πείραμα, σηκώνω λίγο το κεφάλι και ακούω τη μουσική από το beach bar. Ξαναχώνω τα αφτιά μου στο νερό και προσπαθώ να προσδιορίσω τον ήχο της θάλασσας, συγκεντρώνομαι στο μυστήριο του βυθού. Το χειμώνα, μία αναγνώστριά μου, η «Μπλε», μου παρομοίωσε την περιπέτεια υγείας μου με μια βουτιά. Τρυπώνεις στο βυθό, ξεκινάς ένα μακροβούτι αλλά δεν μπορείς να εγκαταλείψεις. Αν αφεθείς, αν εγκαταλείψεις θα πνιγείς. Η αυτοπροστασία σου φωνάζει δυνατά μες στον εγκέφαλο «χτύπα τα πόδια σου, κούνα τα χέρια σου, να βγεις να πάρεις ανάσα αλλιώς θα πνιγείς» και εσύ που αγαπάς τη ζωή και δεν θέλεις να πνιγείς, που σέβεσαι τον εαυτό σου και εκτιμάς τις μικρές χαρές που ζεις και τις καθημερινές καλές εκπλήξεις, τι κάνεις; Επιστρατεύεις τελικά αυτομάτως (σαν ρεφλεξ) όλες σου τις δυνάμεις, και εκείνες που δεν ήξερες πως είχες και βγαίνεις στην επιφάνεια και παίρνεις μια ανάσα τόσο δυνατή, όπως την πρώτη σου σε τούτο δω τον κόσμο.

Η ζωή μετά τη θεραπεία!

Τελικά τι είναι η ζ-ω-ή; Είναι μια λέξη με τρία γράμματα, ως εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου… ποιος μπορεί να δώσει κάποια ερμηνεία;

Πάντως να ξέρετε και να είστε περήφανη για τη διαδυκτιακή σας φίλη, τα καταφέρνω μια χαρά! Πάω σήμερα για το τρίτο μου μπάνιο. Οι αναμνήσεις του δύσκολου χειμώνα μου σιγά σιγά ξεθωριάζουν. Είναι τα ωραία παιχνίδια του μυαλού αυτά. Απομακρύνθηκα από πολλούς φόβους μου επίσης…Είμαι καλά, στο σώμα και στην ψυχή και πιστέψτε με το τελευταίο μετράει πάρα πολύ. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις βέβαια είναι και αυτές στο πρόγραμμα αλλά μόνο κάπου κάπου. Η στεναχώρια και τα νεύρα δεν βγάζουν πουθενά και τελικά καταφέρνω και ζω πέρα από αυτά. Προσπαθώ και να μην το συζητώ πια πολύ για να μην γίνομαι κουραστική στους γύρω μου ;-)

Σας χαρίζω μια φωτό από Γλυφάδα… Μπορεί να με χωρίζουν αρκετές μέρες από την παραμονή μου στην Αθήνα αλλά οι όμορφες στιγμές δεν ξεχνιούνται

Εδώ είμαι πάλι!

Φίλοι μου σας χαιρετώ! Είχα πεταχτεί πάλι Αθήνα για να με δει ο χειρούργος μου και να κάνω το Herceptin. Όλα πήγαν καλά, είμαι μια χαρά και ο άλλος μαστός καθαρός και αυτός. Σήμερα μόλις γύρισα σπίτι και τα λόγια του γιατρού «θα σε δώ το Σεπτέμβρη» ηχούν ακόμη στα αυτιά μου. Αυτό ήταν λοιπόν, το «βαρύ» κεφάλαιο έκλεισε εδώ, ραντεβού το Σεπτέμβρη. Θα ξεκουραστώ από τις πολλές πολλές μετακινήσεις και θα χαλαρώσω στις γύρω παραλίες.
Nα είστε όλοι καλά και να αντιμετωπίζετε τη ζωή με αισιοδοξία. Έκανα ήδη δύο μπανάκια, ο καιρός έχει ζεστάνει, το καλοκαίρι είναι εδώ και για μένα φαντάζει ευλογία το ότι έσπρωξα έναν ολόκληρο χειμώνα (και ήταν βαρύς…). Φιλιά!

Lonely rider

Έχω γυρίσει στην πόλη μου μετά από τόσες μέρες. Περίμενα τον γυρισμό μου θριαμβευτικό, το δρόμο στρωμένο με δάφνες και κόσμο να με περιμένει. Ήθελα πολύ να γιορτάσω το κλείσιμο αυτού του άσχημου κύκλου της ζωής μου. Ήθελα πολύ να βγω με τις φίλες μου που μου συμπαραστάθηκαν τόσο καιρό. Κατάλαβα ότι τα θέλω μου απέχουν από την πραγματικότητα. Τη Δευτέρα που έφτασα λόγω «κολλημάτων» δεν ήταν καμία εκεί για να μου σφίξει το χέρι. Ούτε και τις επόμενες μέρες ήταν ούτε και τώρα. Απογοητεύτηκα σαν μικρό παιδί, το ομολογώ. Σαν ένα παιδί που πήρε άριστα στον έλεγχο με τη λήξη της σχολικής χρονιάς αλλά οι φίλοι του δεν εμφανίστηκαν ποτέ για τα συχαρίκια. Το παιδί έμεινε να παίζει μόνο του στην αυλή.
Ναι, ένοιωσα μόνη γιατί αν το θες τελικά δεν αποφεύγεις να σκεφτείς ότι το ενδιαφέρον των γονιών το έχεις δεδομένο και στην ηλικία που είσαι ζητάς το ενδιαφέρον από τους συνομίλικούς σου. Ναι, για μένα ήταν κάτι φοβερό, έκοψα ένα νήμα ταλαιπωρίας που με βασάνιζε 6 μήνες. Σταμάτησε επιτέλους αυτό το πήγαινελα στην Αθήνα, οι σωματικές αλλαγές και τα νεύρα. Είχα επιστρέψει στο σπίτι μου νικήτρια, υγιής και δυνατή στην ψυχή, ξανά. Τι γίνεται όμως όταν αυτά δεν μπορείς να τα μοιραστείς με αυτούς που θες; Τότε επαναπροσδιορίζεις τις σχέσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα…
Αποφάσισα τελικά να μη γιορτάσω τίποτα και με κανέναν. Βλέπω τον εαυτό μου σαν lonely rider: όπως βγήκα από την κλινική μόνη μετά την τελευταία ακτινοθεραπεία, και είπα στον εαυτό μου ότι από τη χαρά μου μπορεί να μη προλάβω να περάσω την πόρτα, έτσι μόνη συνεχίζω να περιπλανιέμαι και εδώ. Σκέφτομαι, μιλώ με τον εαυτό μου, γράφω, σβήνω και προσπαθώ να τοποθετηθώ σε μια νέα πραγματικότητα. Η ψυχολογία μου είναι φλατ. Μια γραμμή σαν καρδιογράφημα νεκρού. Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ τι πέρασα. Ούτε οι γονείς, ούτε οι συγγενείς, ούτε οι φίλοι. Ίσως μόνο τα άτομα που έχουν περάσει τα ίδια, μόνο εκείνοι. Όμως εγώ αισθάνομαι δυνατή βγαίνοντας από όλο αυτό. Κατέκτησα μια κορυφή. Αυτές όμως τις μέρες έχει πολύ μοναξιά στην κορυφή και δεν ξέρω μήπως τελικά μου αρέσει όσο τη συνηθίζω…

Καλό βράδυ.

ΥΓ Τη φωτό την έβγαλα εγώ. Η σιλουέτα μου καθρεφτίζεται σε ένα τζάμι πριν τελειώσω τις χμθ μου τον Μάρτιο.