39 φούλ

Κάθομαι και πάλι εδώ, σε αυτή τη σελίδα-blog  ακούγοντας τον ήχο από τα πλήκτρα που χτυπώ! Βιάζομαι να σας αφήσω 2-3 γραμμές (οκ ίσως και 15-20...σχεδόν ποτέ δεν είμαι σύντομη). 

Η γρηγοράδα με την οποία γράφω τυφλό σύστημα, υποδηλώνει τη σβελτάδα με την οποία τρέχω να προλάβω την ίδια τη ζωή! Να πληκτρολογώ γρήγορα το έμαθα μόνη απλά γράφοντας...το να γράφω μου το δίδαξε η ίδια η ζωή... Να θυμάστε πως η έννοια της ζωής του τι είναι η ζωή είναι πολύ προσωπικό πράγμα...αυτό και μόνο, αυτή η έννοια και οι σκέψεις γύρω απο το καθημερινό θαύμα της ζωής, η οπτική της κάθε ώρας και κάθε εβδομάδας, θα σου ξεκλειδώσει συγκεκριμένες πόρτες!

Τα σημερινά μου γενέθλια με φέρανε στα 39 μου έτη!!!! Σε μια σεμνή τελετή (έτσι δεν λένε πάντα) έσβησα τα κεράκια μου σε μια ταβέρνα και ευχήθηκα το πιο κλισέ απο όλα ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΓΕΡΗ!

Αρκετοί ήταν οι φίλοι που μου έστειλαν μηνύματα καρδιάς και αισιοδοξίας και γέμισαν με εξτρά χαρά την ημέρα αυτή. 

Πάντα αισθάνομαι ιδιαίτερα στα γενέθλιά μου!  Περισσότερο απο τη γιορτή μου για παράδειγμα, είναι η ΜΕΡΑ μου μέσα στις 365 ημέρες τον χρόνο. Έχω συναντήσει άλλους 3 ανθρώπους που έχουν γενέθλια 18/12 αλλά σε άλλες χρονολογίες απο εμένα. Γενέθλια σήμερα έχει και ο Μπραντ Πιτ και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, μεγάλη η χάρη τους!

Τι είναι ρε παιδιά η ζωή; Θα μας πει κανείς; Τι είναι η αγάπη και η ευτυχία; 

Μας μαθαίνουν τόσα πολλά στο σχολείο και το Πανεπιστήμιο αλλά κανείς δεν μας εφοδιάζει με τις βασικές δεξιότητες του να ανακαλύψουμε τι είναι η ζωή... 

Τη ζωή τη μαθαίνεις περπατώντας φίλοι! Παρατηρώντας και ακούγοντας τους άλλους ανθρώπους με μυαλό ανοιχτό και καρδιά ζεστή. Κάπως έτσι......... έχεις πάντα την πιθανότητα να βρεις το προσωπικό σου νόημα στη ζωή, να της δώσεις την δική σου ερμηνεία και να πορευτείς, αρκεί να το θελήσεις. 

Η ζωή σε περιμένει...αλλά μην αργείς και πολύ. Τα χρόνια περνάνε κι εγώ έφτασα να γράψω σήμερα εδώ πως έζησα τη μισή μου ζωή!Τα τελευταία 12 χρόνια με τους καρκίνους μου αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν ήταν μια ποιοτική ζωή, ήταν και παρα ήταν! Και θα προσπαθήσω να τη συνεχίσω ποιοτικά. 

Την ποιότητα στη ζωή τη φέρνουν οι υποκειμενικά αγαπημένες σου στιγμές, η κατάκτηση των στόχων σου που για τους άλλους μπορεί να είναι χαζοί, ασήμαντοι, παιδικοί, για σένα το όνειρο μιας ΖΩΗΣ! 

Δεν σημαίνει πως αν δεν είχες κανένα όνειρο πας χαμένος... όχι ποτέ! Όμως πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι κάποτε είχαν ένα στόχο, ένα μεράκι, μια κρυφή επιθυμία, αν ψάξεις κι εσύ κάτι υπήρχε μέσα σου πάντα, μια φλόγα που την έσβησε ο καιρός.... κακώς.... 

Βλέπω ανθρώπους να δημιουργούνται απο το μηδέν κι άλλους να ξανα γεννιούνται από τις στάχτες τους. Τίποτε απο τα δύο δεν είναι εύκολο αλλά αποφάσισε τουλάχιστον απο ποια μεριά του ποταμού θέλεις να είσαι;;;;; Δώσε υπόσχεση στον ευατό σου για το ποιος είσαι ή για το εάν θέλεις να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. αυτό το τελευταίο έχει τίμημα, έχει μοναξιά, έχει δοκιμασίες αλλά και το απίστευτο κέρδος ότι προσπάθησες. 

Η ζωή αλλάζει, αν περνάς δύσκολα αυτό τον Δεκέμβρη να θυμάσαι δεν θα είναι ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ σου. Οι ζωές όλων πάνε σαν καρδιογράφημα σε χαρτί, πανω-κάτω πάνω-κάτω. Αν σήμερα ξύπνησες σε ένα νοσοκομείο, στο υπόσχομαι δεν θα είσαι και του χρόνου τέτοια μέρα εκεί. 

Το 2007 στα γενέθλιά μου έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία της ζωής μου στα 27 μου έτη. Εγώ, το ακόμη ηλιοκαμμένο κορίτσι του τελευταίου καλοκαιριού όπως όριζα τότε τον εαυτό μου. Είχα πραγματικά το σημάδι απο το μαγιό, το είχε δει η "Σ" στο μπες-βγες στην τουαλέτα του νοσοκομείο. Δεν ήξερα τι θα πει χμθ, είχα δει ταινίες πως πέφτουν τα μαλλιά και  ορούς. Μια μαγική εσωτερική δύναμη με έκανε να μη φοβηθώ και δεν φοβήθηκα. Γύρισα στο σπίτι της θείας μου στην Αθήνα (σ.σ έμενα και μένω 500 plus χλμ μακριά απο την πρωτεύουσα) και έσβησα μια τούρτα με 1 κεράκι. Αργότερα η θεία μου μου είπε πως ήμουν πολύ χλωμή εκείνο το βράδυ αλλά εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Απλά ξάπλωσα και ούτε και η γεύση μου είχε αλλάξει πολύ. Φυσικά οι χμθ συσσωρευτικά δουλεύουν επάνω μου. Σταδιακά κάηκαν φλέβες αλλά άντεξα, δεν έβαλα port το χέρι μου βάραινε από τους χειρουργημένους λεμφαδένες και μούδιαζα (περίμενα ποτέ δεν θα μπορέσω να το σηκώσω) αλλά εκεί εγώ... έσφιγγα όσο περισσότερο μπορούσα το δόντι. Και έτσι τα κατάφερα και πέρασα την όχθη του ποταμού και βγήκα απέναντι. 

Ναι, υπήρξαν άγρυπνες νύχτες, ναι είχα πολλές αμφιβολίες, παιδί ήμουν εξάλλου, πως να ξέρω να πολεμήσω για τη ζωή μου; Έμενα με τους γονείς, το μόνο που ήξερα ήταν να δουλεύω πολλές ώρες και να διασκεδάζω. Παιδί γονιών μεσαίας τάξης ήμουν, με Αγγλικά, Γαλλικά, (όντως) πιάνο και  φλάουτο, με λατρεία για το σινεμά και τις τέχνες, τη λογοτεχνία με Πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας και Master στην Αγγλία. Εμπειρίες ζωής φουλ ως τα 27 αλλά ανέτοιμη για την μεγάλη ανατροπή!!!! Μα ποιος είναι έτοιμος; ΚΑΝΕΙΣ

Τεσπα, δεν γράφω σήμερα για να το βαρύνω αλλά για να σας δώσω ένα φιλί αισιοδοξίας απο εμένα για εσάς στα 39ά μου γενέθλια! Είμαι καλά, παλεύω κάθε μέρα για την αισιόδοξη οπτική και την αγάπη εντός μου! Προτιμώ το ποτήρι μισογεμάτο κι ας μου λείπουν πολλές φορές αρκετά πραγματάκια ουσίας για τα οποία οι άλλοι απλά γκρινιάζουν που τα έχουν ενώ εγώ θα έλεγα "τι ωραία"! Αλλά είναι στη φύση του ανθρώπου η γκρίνια και το να έχουμε πάντα κάτι περισσότερο απο αυτό που κρατάμε αγκαλιά ή που αποτελεί το περιεχόμενο της τσάντας μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους αγωνιστές, χρόνια πολλά σε εμένα κι εσάς εκεί έξω για τα γενέθλιά σας! Να σας καλομαθαίνετε! ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!!!!

Τρεις του Δεκέμβρη να περνάς!

Αγαπητή φίλη/φίλε

να που ανταμώνουμε εδώ και το 2019. Ποιος το περίμενε; Μετά από 12 χρόνια;

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; Το 2007 σκεφτόμουν πως τα "10 χρόνια μετά" δεν θα έρθουν ποτέ.. ή ίσως δεν θα έρθουν ποτέ..Κι όμως, τα δέκα ήρθαν και πέρασαν και βρίσκομαι στα 12 χρόνια μετά cancer free και είμαι για πολλοστή φορά στην ησυχία του σαλονιού μου μπροστά στην οθόνη του λαπτοπ και σου γράφω!

Ο Δεκέμβρης ως μήνας του χειρουργείου μου το 2007 έδωσε μαζί με την ταινία Sweet November το όνομα σε τούτο αυτό το Blog το οποίο γεννήθηκε σε μια εποχή που τα blogs δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα... να μην αναφερθώ καν στα social... facebook είχαμε αλλά δεν ποστάραμε... 

Γράφω 12 χρόνια προς τον άγνωστο αναγνώστη μου, με ένα χαμόγελο πάντα για το (συνήθως) θετικό μήνυμα που εκπέμπω! Προσπαθώ για την ελπίδα μια ζωή...και τα τελευταία χρόνια ακόμη περισσότερο! Η ελπίδα είναι εκείνο του πουλί που περιγράφει η ΄Εμιλυ Ντίκινσον σε ένα τόσο ξεχωριστό γνωστό της ποιήμα: 

"Είναι η ελπίδα ένα πράγμα με φτερά
που κουρνιάζει στην ψυχή μου
και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό
χωρίς ποτέ να σταματάει.
Και πιο γλυκά
Ακούγεται στην θύελλα
Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα
που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί,
που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς.
Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη,
Και στην πιο παράξενη θάλασσα
Ωστόσο ποτέ, ούτε στην έσχατη ανάγκη,
δεν ζήτησε ούτε ψίχουλο, από μένα."

Το έχω ακούσει αυτό το πουλί κι εγώ..... στην πιο παγωμένη γη και στην πιο παράξενη θάλασσα.

Έχω βγει από τα περισσότερα σκοτάδια της ζωής μου 12 χρόνια μετά τη μέρα (σαν σήμερα) που καθόρισε όλα όσα είμαι σήμερα. Περίεργο ε; Μα... πριν τον καρκίνο ήμουν παιδί 27 ετών, πόσα ήξερα τότε για τη ζωή; Το ένα τέταρτο από όσα ξέρω τώρα...

Είτε μου αρέσει είτε όχι, με τον καρκίνο μεγάλωσα...από τα 27 κεράκια έφτασα στα 37 και 2 έτη της ζωής μου. Δεν αισθάνομαι μεγάλη παρά μόνο στους αριθμούς. Νιώθω πως η καρδιά μου δεν γέρασε μια στάλα, νιώθω έτοιμη να τρέξω με τα παιδιά στην πλατεία, να πάρω καινούριο ποδήλατο, να περπατήσω ξυπόλητη στην άμμο, να σκαρφαλώσω ένα δέντρο, να λερωθώ με παγωτό. Κανείς δεν θα έπρεπε να στερείται όλα όσα περιέγραψα για τίποτα και για κανένα. Η ηλικία είναι λιγάκι μια κοινωνική κατασκευή που μας θέλει καλές κόρες και αδερφές, άξιες συζύγους, αξιέπαινες μητέρες, αξιόλογες γιαγιάδες... και μετά;  Και μετά ο χρόνος στα χέρια μας, ο μοναδικός που μας ανήκει είναι εκείνος ο αιώνιος. Και μετά σιωπή. Η ζωή μια μέρα τελειώνει και τα όνειρα πετάνε σαν μαύρα πουλιά προς άγνωστη κατεύθυνση. Μια μέρα τα έχουμε όλα χάσει πριν καλά καλά τα ζητήσουμε...

Αν έχω κάποιες σκέψεις φέτος, 12 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα που άλλαξε τον κόσμο μου είναι να βγείτε μπροστά και να διεκδικήσετε όλα όσα θέλετε. Δεν θα τα καταφέρετε παντού, όμως θα φτάσετε σε καλό σημείο. Καταγράψτε τους στόχους σας πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, δείτε ποιος θα είστε στο μέλλον..Αγκαλιάστε τον εαυτό σας. Όλοι μα όλοι μας εκεί έξω δίνουμε έναν προσωπικό αγώνα, η επιτυχία είναι κάτι υποκειμενικό. Μην αφήνετε καμιά δυσκολία να καθορίσει τη ζωή σας. Εγώ έκανα τη δυσκολία καθημερινότητα, την αγκάλιασα, ψυχή και σώμα και αποφάσισα να πορευτώ με αυτό αφού δεν μπορώ να το αποφύγω.

Το έχω γράψει πολλές φορές πως θα ζούσα χωρίς αυτό αλλά...ήρθε και ζω 12 χρόνια ΜΕ αυτό. Δεν ήξερα τίποτε γι αυτό, τώρα ξέρω πολλά μα όχι όλα. Αποφάσισα στον πρώτο χρόνο πως μια ζωή με φόβο ΔΕΝ είναι ζωή...οπότε επέλεξα να αγαπώ παρά να φοβάμαι το μέλλον. Επέλεξα να ζω χωρίς να σκέφτομαι πως θα ξανα αρρωστήσω, να σκέφτομαι πως πάντα θα είμαι καλά! Και να μαι!

Κανείς ποτέ δεν έμαθε με ακρίβεια την ημέρα και ώρα του θανάτου του, άρα εγώ πως θα την μαντέψω; Το νήμα της ζωής κόβεται καθημερινά για πολλούς και ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο για όλους εμάς που σήμερα ζούμε... Χαλάρωσε....άκου την καρδιά σου και νιώσε τη ζωντάνια της. Θυμήσου τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις και ψάξε αν μπορείς να γίνεις αυτό που ήθελες πάντοτε. Πες πολλά ναι στον εαυτό σου, λιγότερα σε άλλος... Γίνε καλός με εσένα, πήγαινε τον ευατό σου μια βόλτα κι ένα ταξίδι, χαμογέλασέ του στον καθρέφτη, κοίτα να τον καλο μάθεις!

Να αγαπάς τη ζωή και ακόμη κι αν δεν σου προσφέρει αυτό που θα ήθελες να τη συγχωρείς. Αγάπησα τη ζωή μου όταν σκέφτηκα πως είναι η μοναδική ζωή που έχω και προσπάθησα στην έρημο των κακών συνθηκών να φυτέψω ένα λουλούδι. Μπορεί να μην άνθισε από την αρχή αλλά το φρόντισα πολύ και έβγαλε λουλουδάκι.

Ναι, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, είναι κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές και τρώω τα γόνατά μου στα πέντε μου. Αλλά προσπαθείς ξανά με το ποδήλατο γιατί ο στόχος σου είναι πως μια μέρα θα τα καταφέρεις, θα μάθεις, δεν θα ματώνουν πλέον τα γόνατά σου και θα ξανοιχτείς σε μεγάλες πορείες σταδιακά, θα μεγαλώσεις και η μαμά δεν θα σου φωνάζει να γυρίσεις νωρίς, θα ανοίξεις τα φτερά σου και θα καλύψεις πολλά χλμ, ακόμη και νύχτα.

Κάπως έτσι είναι φίλε η ζωή, σκληρή αλλά και όμορφη και καμιά φορά φανταχτερή.Ακόμη και μέσα στη μοναξιά του ο καθένας μας βρίσκει κάτι θετικό. Ξύπνα και δες τα θετικά της κάθε μέρας σου! Θα δεις ότι είναι αρκετά, αρκεί να το θελήσεις! Να εστιάζεις στα θετικά της ημέρας σου, αυτά τα μικρά είναι ο θησαυρός σου!

Να πιστεύεις στις δυνάμεις σου, στους συγγενείς και στους καλούς φίλους. Οι άνθρωποι θα γίνουν το φάρμακό σου μια μέρα που δεν θα χρειάζεσαι άλλο θεραπείες. Άσε την αγάπη να σε αγκαλιάσει και να ζεστάνει κάθε άκρη του ταλαιπωρημένου σου κορμιού. Αξίζεις τα καλύτερα μα και τα ίδια τα καλύτερα είναι υποκειμενικά. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με τις ζωές των άλλων, κάθε ένας είναι μια μονάδα ξεχωριστή. Πειραματίσου, άλλαξε, αγάπησε, ξέχνα, μάλωσε, ΖΗΣΕ!

Ξεκίνα από σήμερα, ξεκίνα από μια μέρα που σου άλλαξε τον κόσμο σου και φτιάξε το δικό σου μέλλον! Κανείς δεν ξέρει πέρα απο σένα καλύτερα τον εαυτό σου! ΕΣΥ, ΕΣΥ, ΕΣΥ!

Σε φιλώ φίλη ή φίλε!
Ήσουν η συντροφιά μου σε πολλά μαύρα βράδια της ζωής μου!
Είμαι φέτος χαρούμενη σε αυτόν τον κόσμο, στην καθημερινότητά μου! Δεν ξέρω το μέλλον τι θα φέρει όμως ξέρω πως τα 12 χρόνια ζωής, χωρίς να κάνω πχ οικογένεια ήταν όμορφα, γλυκά και γεμάτα! Είχαν πολλές διαδρομές προσωπικές μα και στον κόσμο, ταξίδια, εκδρομές! Αξίζει το μονοπάτι της ζωής, ακόμη κι αν σε κάποια βήματα είναι μοναχικό, περπάτα! Δεν έχεις να χάσεις κάτι, ίσως πιο πέρα βρεις έναν άνθρωπο, ίσως μια σκιά και μια βρυσούλα για νερά, ίσως ακόμη και μια αλεπού να σε σαγηνέψει και να την ακολουθήσεις εκτός μονοπατιού. Ένα πολύχρωμο πουλί μπορεί πάντα να σε βοηθήσει να βρεις τον δρόμο σου πίσω στο μονοπάτι. Άκου τη φύση... εκείνη ξέρει και σε βρίσκει!

ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ!
ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΟΜΟΡΦΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ!

Γλυκός Νοέμβρης!

Φέτος άφησα τον Οκτώβρη όμορφα!

Πήγα ένα μικρό ταξίδι στο εξωτερικό με μια φίλη. Στην ουσία καταφέραμε και οργώσαμε μια Ευρωπαϊκή πόλη! Ήταν όμορφα και απελευθερωτικά...να ανακαλύπτεις να επιλέγεις, να περπατάς. Να σε φυσάει ο αέρας του εξωτερικού, να έχεις το gps στο χέρι και να νιώθεις ικανός για τα πάντα! Κάπως έτσι τα ταξίδια σε πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά, κάπως έτσι ο νους σου αλλάζει, κάπως έτσι νιώθεις ότι η πόλη σου ανήκει, κάπου εκεί βρίσκεις λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση και λες "το χω"! μπορώ! Ποικιλία συναισθημάτων με γέμιζε τα πρωινά, θυμόμουν και τον χρόνο μου στην Αγγλία. Όμορφες στιγμές, γεμάτες.

Η μυρωδιά είναι σίγουρα η πρώτη αίσθηση που ξυπνά αναμνήσεις.

Ο Νοέμβρης λοιπόν με βρήκε φρέσκια και χαρούμενη γιατί θα κάνω το countdown των Χριστουγέννων. Οι γιορτές των Χριστουγέννων μου αρέσουν πολύ, πραγματικά! Χαίρομαι σαν μικρό παιδί.

Πλησιάζουν και τα γενέθλιά μου τον Δεκέμβρη...αλήθεια...το πήρες χαμπάρι; Είμαι στο κατώφλι των 40!!!!

Το 2007, μόλις 27 ετών και χειρουργημένη, το μέλλον αυτό μου φαινόταν απίθανο!

Είχα διάφορες ερωτήσεις μέσα μου για το πως θα είμαι στο μέλλον...καμία δεν απαντήθηκε...

Το μέλλον ανήκει στις επόμενες ημέρες...και μόνο όταν φτάσουμε εκεί, μόνο τότε θα ξέρουμε ποιο ήταν το μέλλον μας!

Τα 40 όμως φτάνουν το 2020 και εγώ δεν ξέρω πως να τοποθετηθώ. Να πω τα κατάφερα;

Προτιμώ να μην πω τίποτα.. να περιμένω εκείνα τα γενέθλια με καλή διάθεση και στωικά .

Τι έγινε ως εδω;;; Αυτό μπορώ με βεβαιότητα να το πω...

Τα πράγματα πήγανε καλά... με αρκετές λοξοδρομήσεις (χειρουργεία, δεύτερος καρκίνος αλλά και καρκίνος "Σ"---πραγματικά δεν θα αποφασίσω ποτέ για το τι με πείραξε πιο πολύ στη ζωή, πιστεύω ο καρκίνος της Σοφίας πάρα πολύ, ίσως τελικά ΠΙΟ ΠΟΛΥ)

Ο δρόμος ως εδώ ήταν καλός αλλά καθόλου εύκολος. Μόνη ή και με παρέα  (βλέπε "Σ") είχαμε το τρέξιμό μας! Ωστόσο περάσαμε και απίθανες στιγμές, μοναδικές στον χρόνο. Παραλίες αμέτρητες, βουτιές (με ή χωρίς μαστεκτομή) σκέψεις, τραγούδια, συναυλίες, χορούς, ποτά, μινι-αποδράσεις, μια εγκυμοσύνη, ένα χαριτωμένο αγοράκι ετών 6 πλέον, ταξίδια (χωριστά η κάθε μια) καυγάδες, διαφωνίες, άπειρες ταινίες (ναι, όσες ταινίες είδα με τη "Σ" αποκλείεται να δω με κάποιον άλλο άνθρωπο) και η ζωή κυλάει και συνεχίζει. 

Στην πορεία των χρόνων, στους πολλούς Νοέμβριδες αλλά και Δεκέμβριδες της ζωής μας δείξαμε πως αντέχουμε στο χρόνο, δείξαμε πως όσα κι αν μας σερβίρει η ζωή τα παλεύουμε. Δεν είμαστε από τη στόφα εκείνων που λυγίζουν. Κι αν δειλιάσαμε κάποια βράδια ετούτης της ζωής πάλι σηκώσαμε κεφάλι. Δείξαμε ότι αγαπάμε τη ζωή και στα εύκολα μα και στα δύσκολα, δείξαμε πως θέλουμε να βγούμε στην επιφάνεια όπως και να χει, αγαπάμε τη θάλασσα αλλά και την ακτή.

Θέλω να πω στη "Σ" απο αυτό εδώ το βήμα πως τα πήγε περίφημα κι ας είχε στο πρώτο χειρουργείο φρικτούς πόνους! Πιστεύω πως θα τους ξεχάσει σε 5 (το πολύ χρόνια). Πιστεύω για όλες μας εδώ πως ο χρόνος που περνάει απο το πρώτο χειρουργείο, απο την τελευταία χμθ, μόνο νικήτριες μας βρίσκει, γιατί καταφέρνουμε να βγάλουμε σταδιακά τον καρκίνο απο το μυαλό μας, ΝΙΚΑΜΕ εμείς. Οι δικοί μας άνθρωποι, η πεταλούδα που μας κλέβει το βλέμμα μια Άνοιξη ζεστή, νικάει η ζωή.

Όταν αρρώστησα το 2007 λίγα πράγματα ξέραμε για τον καρκίνο (εγώ προσωπικά τίποτα!) σήμερα τα πράγματα είναι τελείως αλλιώς και χαίρομαι γι αυτό. Μπορεί κάποιοι να σκέφτονται "μας τα πρηξαν με τον καρκίνο του μαστού" κι όμως... αυτή η επανάληψη κάτι έβγαλε. Οι γυναίκες είναι υποψιασμένες, οι γυναίκες εξετάζονται πιο συχνά. Το 2007 είχαμε μείνει στο "οι γυναίκες μετά τα 35 ή και 40" μεγάλη πλάνη, ήμουν μόλις 27...!

Θα κλείσω αισιόδοξα όπως με τα περισσότερα posts εδώ...

Μπορείς να παίρνεις παράδειγμα απο μένα και απο τη "Σ", όσο κι αν μας προκάλεσε η ζωή, όσο κι αν μας κούρασε, βρήκαμε την εσωτερική δύναμη να της κλείσουμε το μάτι!!!  Η "Σ" έγινε με τη σειρά της η δική μου ηρωίδα, κάποτε ήμουν εγώ η δική της!

καλό βράδυ εκεί έξω! καλό ΣΚ 

Σαν σήμερα και καλά να είμαστε

Δεν έχω πλέον έντονα τις επετείους... όμως θυμήθηκα σαν σήμερα το 2014, πως και πάλι η ζωή με έφερε αντιμέτωπη με τον καρκίνο αλλά τα κατάφερα με ελαφρά (σχεδόν ελαφρά) πηδηματάκια...

Ήταν η περίπτωση με τα γυναικολογικά μου, ένα καρκινάκι που το τσιμπήσαμε στην αρχή του και δεν χρειάστηκε να κάνω χμθ, χίλιες φορές ΕΥΤΥΧΩΣ!

2014 ήταν λοιπόν και ο γυναικολόγος με βλέπει κάθε 6 μήνες. Και πάει και πάμε καλά!

Θέλω κάπου εδώ να πω ότι ο καρκίνος του ενδοτραχήλου δεν είχε να κάνει με τον μαστό. Μην δηλαδή διαβάζεις εδώ και φοβάσαι, ήταν ένας άλλος καρκίνος που προφανώς και βρήκε το ανοσοποιητικό μου πεσμένο και έσκασε. Ο κάθε καρκίνος είναι διαφορετικός, και ο κάθε ασθενής επίσης... 

Νοσοκομεία, οροί, διαδρόμους, ασθενείς, γιατρούς, όλα τα πέρασα. Μα δεν με κάνει αυτό ούτε μόνη μα ούτε και ιδιαίτερη. Δυστυχώς για όλες εμάς υπάρχουν πολλές εκεί έξω που βρέθηκαν στη θέση μας... Οι καρκίνοι σκάνε δεξιά κι αριστερά. Η πρόληψη είναι η ίαση, καλύτερα να ξέρεις τι έχεις. Μην αμελείτε τα  τσεκ πα σας. Κι εγώ είμαι τυπική σε αυτά.

Γενικότερα η ζωή μου έχει αλλάξει αρκετά απο το 2014 αλλά φυσικά η ζωή μου άλλαξε πρώτα και για πάντα το 2007.

Οι ρυθμοί μου είναι σχεδόν ίδιοι, διψάω για ζωή, για εκδρομές για βόλτες για ποτά και φίλους. Είναι η κινητήριος δύναμή μου! Κουβέντες, σκέψεις, ιστορίες. Τον Ιούνιο έχω βάλει στόχο να πάρω το δεύτερό μου πτυχίο.

Νιώθω δυνατή αλλά αρκετές φορές ευάλωτη συναισθηματικά. Το έχω ξανα πει πως ο καρκίνος σαν καρκίνος δεν με ζόρισε τόσο όσο οι ανθρώπινες σχέσεις, τι είπαν και κάνανε οι άνθρωποι γύρω μου!

Παραμένω οπαδός της καλής φιλίας, ενός μεσημεριού με καλή παρέα κάπου έξω, της φύσης και της εξοχής... Προσπαθώ για αυτοβελτίωση...

Σας φιλώ!

Σήμερα επετειακά, στην αυλή του σπιτιού μου φύτεψα γκαζόν. Ήταν μια απλή ημέρα, στην αυλή απο το πρωί με ήλιο και την πολλά υποσχόμενη σπορά. Τώρα πλέον μπορώ να θυμάμαι πως σαν σήμερα μια χρονιά ήμουν στο νοσοκομείο και μια άλλη χρονιά φύτεψα άπειρους σπόρους για να βάλω επιπλέον φύση στη ζωή μου.

Η ζωή δίνει χαρές, αν όχι πολλές σίγουρα αρκετές για να σου δώσει επιπλέον δύναμη και όρεξη να συνεχίζεις!!!

Στη ΖΩΗ λοιπόν που δεν μας αφήνει ποτέ μόνους, όσο μόνες κι αν είμαστε έχουμε τη ζωή!

Καλοκαίρι 2019

Χαιρετώ όλους τους φίλους μου που ακόμη περνάνε απο εδώ αλλά και όλα τα καινούρια φιλαράκια
που αν και δεν ανανεώνω συχνά διαβάζουν με αγωνία το παρελθόν μου!
Είδα με έκπληξη πως και πάλι πέρασαν πάρα πολλοί μήνες απο τον ΜΑΡΤΙΟ που έχω να σας γράψω. Και πάντα αφού ποστάρω κάτι εδώ λέω "μα γιατί δεν γράφω πιο συχνά, οι φίλοι μου εκεί έξω περιμένουν". Πάντα έχω μικρές τύψεις όταν χάνομαι απο εδώ. Με βοηθήσατε πολύ τότε, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω εδώ..Να σας δίνω τα νέα μου και κουράγιο!

Καλοκαίρι 2019 λοιπόν...και ποιος θα μου το έλεγε...έζησα το καλοκαιρι 2017 αλλά και το 2018 και τώρα μόλις κοίταξα τις φωτογραφίες του 2019...ευχή για ένα ακόμη καλύτερο καλοκαίρι 2020.

Το φετινό καλοκαίρι ΕΥΤΥΧΩΣ είχε μια γεύση πιο γλυκιά απο το περσινό. Πέρυσι είχε τη στυφή γεύση από την περιπέτεια υγείας της "Σ", ξεκινούσαμε για τη θάλασσα ή δίναμε εκεί ραντεβού και τα πράγματα ήταν σχεδόν χάλια. Η "Σ" δεν μιλούσε ποτέ αλλά αυτή η κοπέλα από πάντα τα πιο βαθειά ζητήματα και τις εσωτερικές τις σκέψεις δεν μας τις χαρίζει. Βυθίζεται σε μια σιωπή. Μπορεί να λυπάται, μπορεί να σκέφτεται το παρελθόν, ίσως και το μέλλον, να στεναχωριέται αλλά παραμένει βουβή να κοιτάζει κάπου. Εγώ πάλι μιλάω, και πριν και κατα τη διάρκεια και μετά. Μερικές φορές καλώς μιλάω, άλλες πάλι κακώς. Ο καθένας θα μου πεις με τον χαρακτήρα του και τον δικό του τρόπο πάντα, οκ ναι, αλλά πολλές σιωπές μαζί κάπου δυσκολεύουν την καθημερινότητα και κάνουν τη συνάντηση πότε θλιβερή, πότε ζόρικη... ο άλλος απέναντι τι να πει όταν εσύ βουβένεσαι; Για τι να μιλήσει; Ποιά κουβέντα να σου ανοίξει ο άλλος όταν νιώθει πως εσύ δεν θες να πεις τίποτα και προτιμάς τις σκέψεις σου να τις κρατάς για τον εαυτό σου; Πολλές φορές η "Σ" όταν ξεκινάω το θέμα της αρρώστιας (μας, πλέον) μιλάει για 3 λεπτά και μου λέει "Τελοσπαντων αυτά, δεν θέλω να τα συζητάμε" και κάπως έτσι κόβουμε τη συζήτηση. 

Φέτος λοιπόν, η "Σ" πέρασε πάλι με την οικογένειά της το καλοκαίρι στη θάλασσα κι εγώ πήγαινα με την πρώτη ευκαιρία και την αντάμωνα και χαιρόμουν που ήταν πιο ξαλαφρωμένη (ευτυχώς).

Ο ΧΡΟΝΟΣ βλέπεις, όσο κι αν σε δυσκολεύει να το δεις, όσο κι αν ζορίζεσαι να το παραδεχτείς είναι τελείως μοιραία ο πιο καλός γιατρός. Ο χρόνος είναι που και την ουλή σου ακόμη θα κάνει πιο όμορφη. ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ.

Όταν αρρωσταίνεις μέσα σου γίνεσαι αγρίμι και ΔΕΝ θες ουσιαστικά να δεις κάτι θετικό. ΔΕΝ θες να σου λένε όλα θα πάνε καλά (κι ας είσαι αισιόδοξος) εισαι πολύ πληγωμένος για να δεις κάτι καλό και θετικό.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΟΜΩΣ ΒΟΗΘΑΕΙ.
Ο χρόνος μαλακώνει το σοκ, οι σκέψεις μετά απο κάποιους μήνες μπαίνουν σε καλύτερη τροχιά. Ο χρόνος μετά τα χειρουργεία και τις θεραπείες είναι ο χρόνος της σιωπής για ένα διάστημα για τους περισσότερους, είναι ο χρόνος της σκέψης, της ενδοσκόπησης του "και τώρα τι;".

Έτσι έγινε και με τη "Σ" ηρέμησε λίγο η ψυχή της, κάλμαρε.Τα σκέφτηκε (προφανώς) και τα έβαλε σε κάποια σειρά τα πράγματα. Όχι σε τέλεια σειρα και ούτε όλα, αλλά από όσο βλέπω ως παρατηρητής είναι σε πολύ καλό δρόμο και τα πάει μια χαρά! Εξάλλου όλα γίνονται σιγά σιγά....

Οπότε το καλοκαίρι του 2019 μας βρήκε περισσότερο αποφορτισμένες, όχι όμως καθημερινά μαζί πια, οι συνθήκες και οι ανάγκες της καθημερινότητάς μας αλλά και των διακοπών μας έχουν αλλάξει, η "Σ" έχει οικογένεια, εγώ παραμένω ελεύθερη οπότε κάπως έτσι τα προγράμματα δεν βγαίνουν παρόλο που φιλοξενήθηκα στο εξοχικό της δύο φορές. 

Τον μήνα Αύγουστο μάζεψα και πάλι τα πράγματά μου για το ΙΟΝΙΟ. Εκεί πέρασα 10 πολύ όμορφες μέρες! Η θάλασσα με ηρεμεί, η θάλασσα με αγκαλιάζει.

Το τιρκουάζ χρώμα με μετέφερε σε έναν άλλο κόσμο και είχα φέτος μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ για να ξεφύγω. Φέτος το ένιωσα έντονο, γι αυτό πήγα και σε φίλους τον Ιούλιο στη Λήμνο σε μια μικρή απόδραση.
Η περιπέτεια της "Σ" με πίεσε αρκετά, όχι όμως η ίδια η περιπέτεια, ούτε η κοινή αρρώστια (δεν ταυτιστήκαμε ποτέ, ούτε αυτή μα ούτε κι εγώ) αλλά με κούρασε η στάση της απέναντι σε όλα, ίσως απλά να της πέσανε όλα μαζί-οικογένεια-αρρώστια-οικογένεια και περάσαμε σε μια νύχτα σε μια πιο χαλαρή επαφή του "καφέ", ενώ περνούσαμε άπειρες μέρες-ώρες μαζί και ξέραμε η μια τα πάντα για την άλλη. Ίσως όμως αυτό να γινόταν και δίχως την αρρώστια μας αλλά λόγω της ροής της ζωής μας, παιδί, παρέες με μωρομάνες, με παντρεμένες και άλλα ενδιαφέροντα. Ξαφνικά μια περίεργη απόσταση και μικρές σιωπές στον καφέ, λίγο αμήχανες λίγο "τώρα τι άλλο να πούμε;"

 Με κούρασε το να μην ξέρω πως να συμπεριφερθώ, το να ΘΕΛΩ να είμαι εκεί γι αυτήν αλλά αυτή να μην το θέλει. Το διαβάζεις κάτι τέτοιο στον κολλητό σου...το διαβάζεις! Νόμιζα πως η αρρώστια αφού ΚΑΚΩΣ ΗΡΘΕ θα μας έκανε μια γροθιά, θα πονούσαμε, θα γελούσαμε, θα μαλώναμε, θα τα βρίσκαμε θα με άφηνε να είμαι εκεί. Από επιλογή όμως κράτησε μια απόσταση η "Σ". Μπορεί να το έκανε και για εμένα πρωτίστως και μετά γι αυτή, δεν θέλω να την αδικώ. Ίσως για να μη στεναχωριέμαι, να μη θυμάμαι τα παλιά μου......Μπορεί να το έκανε για την οικογένειά της... μπορεί, μπορεί, μπορεί.
Τελευταία λέω πως θέλω να σταματήσω να ψυχολογώ τους ανθρώπους. ΦΤΑΝΕΙ. Έτσι κι αλλιώς δεν μάθαμε ποτέ τι σκέφτηκε πραγματικά κάποιος άλλος... Η "φυγή" είναι μια παροδική λύση για εμένα, ξεφεύγω απο όλα όσα δεν ξέρω αν και θα ήθελα πολύ να τα μάθω και να πράξω ανάλογα, να μου δοθεί το δικαίωμα να είμαι εκεί.
Θα ήθελα να την αγκαλιάζω και να της λέω κάθε εβδομάδα "μη φοβάσαι θα περάσει" θα ήθελα να της λέω "δεν φταίει καμιά μας, ούτε κι εγώ προσωπικά" να της υπενθυμίζω πως "όλα θα πάνε καλά και θα ξεχάσεις" να της επαναλαμβάνω "ήσουν τυχερή που ήσουν σε αρχικό στάδιο και δεν έκανες χμθ" χωρίς αυτό να το λαμβάνει ως αιχμή ή σύγκριση. Θα ήθελα να είμαστε όπως παλιά να μιλάμε αυθόρμητα. Να της λέω και να της λέω, να γελάμε και να γελάμε! Να την βοηθάω στον πόνο και στην αγωνία της, να μου μιλάει τα άγρυπνα βράδια της, να μου γράφει, να της ανταποδώσω κάτι κι εγώ από εκείνα τα χρόνια. Να είμαστε ΕΜΕΙΣ! Απλές και δυνατές προς όλα!

Τίποτα από αυτά δεν έγινε κι εγώ για πολλοστή φορά στη ζωή μου μπερδεύτηκα, μπερδεύτηκα απο την ίδια τη ζωή (απογοητεύτηκα κιόλας γιατί ούτε στατιστικά δεν περίμενα πως θα συμβεί αυτό στη "Σ") αλλά μπερδεύτηκα και από τη "Σ"....

Σκέφτηκα πως είναι πιο δύσκολα να είσαι ο κοντινός άνθρωπος του ασθενή παρά ο ίδιος ο ασθενής.

Περίεργο ε; Αν το ζήσατε στοιχηματίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου! Κι όμως λέω αλήθεια!

Αυτά! Παραμένω ωστόσο οπαδός του καλοκαιριού κι αν περνάει απο το χέρι μου θα συνεχίσω τα μπάνια μου όσο πάρει!

ΚαθαροΔεύτερο!

Σήμερα μπέρδεψα για λίγο τις εποχές. Ήταν πάρα πολλές οι εικόνες που απλώθηκαν μπροστά μου! Ίσως είχα και πολύ καιρό να βγω στη φύση.  Χαρταετοί, ψυχές ψηλά! Όμορφα χρώματα στο βουνό αλλά και στη θάλασσα. Τα χιόνια στον ορίζοντα δεν εμπόδισαν σε τίποτα τη δύναμη του ήλιου. Άνοιξη, ήρθε!

Να είμαστε καλά και να κάνουμε δυνατές ευχές!
Οι ψυχές ψηλά!
Πάνω απο όλα οι ψυχές, η δύναμή τους και η δυναμική τους!

Ημερολόγιο ζωής

Σήμερα Κυριακή και σηκώθηκα νωρίς...

Ίσως είναι τα γεράματα που λέω κι εγώ....Πλέον στο κατώφλι των 40 δεν μπορώ να κοιμηθώ ως αργά όπως κάναμε κάποτε...

Δεν ξέρω πως θα σου φανεί εσύ που με διαβάζεις συχνά αλλά όταν γράφω εδώ αισθάνομαι μια πληρότητα. Σαν να το έχω πάντα στο μυαλό μου αλλά να μη στρώνομαι τακτικά να σας γράψω δυο κουβέντες. Για όσες κι όσους με διαβάζετε συχνά το θεωρώ μεγάλη ηθική υποχρέωση. Εάν είχα πάρει δύναμη αλλά και στηρίξει έναν άνθρωπο μέσω διαδικτύου θα ήθελα να ξέρω τι κάνει και στο μέλλον του, στο τώρα στο παρόν του μετά τον καρκίνο. Νιώθω πως πολλοί εδώ στο ιντερνετ ξεκίνησαν με τον καρκίνο κι όταν θεραπεύτηκαν ρίξανε μαύρη πέτρα. Δεν θα ήθελα να γίνω σαν κι αυτούς. Είναι ανθρώπινο να ψάχνεις για ένα σημάδι και μετά τον καρκίνο, μια λέξη, μια ελπίδα πως μετά τα 10 χρόνια κάποιος ζει, είναι εκεί έξω, απολαμβάνει, απογοητεύεται, κυνηγάει το όνειρο, τρέχει για τη ζωή.

Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι! Είμαι λοιπόν εδώ 3 του Μάρτη 3/3/2019!

Είμαι καλά αλλά με πεσμένο το ασβέστιο πολύ, πέρασα στην οστεοπόρωση! Με μείον 29 ασβέστιο.
Τι να κάνουμε, τα πράγματα συμβαίνουν. Με λύπησε το γεγονός αλλά όπως λέει και η "Σ" "τι σου κάνει εντύπωση εφόσον δεν κάνεις κάτι για να το βελτιώσεις;" κι έχει δίκιο!

2019 λοιπόν με ασβέστιο χαμηλό και πρέπει να κάνω πράγματα να βοηθηθώ...εσείς τι κάνατε εάν κάνατε...; Βασικά δεν αθλούμαι τον τελευταίο καιρό...και παίζει κι αυτό μεγάλο ρόλο...τελευταίο δηλαδή απο το 2015! Κοιτάζω φωτογραφίες μου μετά τη χμθ κι επειδή έκανα pilates είχα καλύτερο σώμα το καλοκαίρι πχ του 2009! Έτσι είναι...

1/3/2019

Κι ήταν η θάλασσα η γαλάζια
Τα μάτια σου τα καστανά
Τα φιλημένα
Κι ήταν η θάλασσα η γαλάζια
Τα μάτια σου τα σκοτεινά
Τ’ αγαπημένα

Γιώργος Ανδρέου||στίχοι||Μουσική 

Καλό μήνα! Ήρθε η Άνοιξη παιδιά! 

Ήρθε εκείνο το κομμάτι του χρόνου που και όρεξη να μην έχεις, και πεσμένη διάθεση να έχεις, θα βγεις έξω στον ήλιο, θα κάτσεις σε ένα παγκάκι της πόλης ή στην καλύτερη περίπτωση στη φύση και θα νιώσεις η καρδούλα σου να γεμίζει! Ο ήλιος θα σε αλλάξει! Θα σε κάνει δυνατό, θα κοκκινίσει το προσωπάκι σου, θα ζεσταθείς! Όπως θα κλείνεις τα μάτια σου στο φως, εκεί έξω, ένα χαμόγελο μετά απο λίγα λεπτά θα σχηματιστεί στο πρόσωπό σου. Πάρε μια βαθειά ανάσα, είσαι ζωντανός, ζεις, αφουγκράζεσαι, νιώθεις. Είσαι εσύ, είσαι εσύ, ίσως λίγο αλλιώς αλλά αυτός είσαι. Άσε τον ήλιο του Μάρτη να μπει στην καρδιά σου κι ας σε κάψει! τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά όλα γίνονται! Άκου τις αλήθειες της φύσης. Εκεί κάπου είσαι κι εσύ, ένα κομματάκι της ανάμεσά μας. 

Βγες στον ήλιο του Μάρτη...έχεις πολλά να δεις, να αισθανθείς, να αγκαλιάσεις.

Βγες να δεις τη ζωή, θα ζήσεις σε μια στιγμή όσα τόσα χρόνια νομίζεις πως ζεις.

Χαμογέλα, η μέρα ξεκινάει! Σε καλεί, πήγαινε!  Κάθε πρώτη του μήνα έχεις άλλες 30 υπόλοιπες να γελάσεις, να ξεχάσεις, να τρέξεις να αγκαλιάσεις. Δες τις μνήμες, βρες τις στιγμές και φύγε για το αύριο! Άνοιξε τα παράθυρα στο αυτοκίνητο και βάλε μουσική. Βγες στη φύση, μείνε μόνος άκου τον εαυτό σου!

Σας φιλώ γλυκά με ένα Μάρτη στο χέρι! Η ζωή με συν και πλην είναι δική μας, είναι εδώ μας φωνάζει και μας καλεί! Σήμερα δεν είναι αργά να αλλάξεις κάτι απο το μέσα σου ή το έξω σου! Κάνε σήμερα κάτι που θα ζεστάνει την καρδιά σου, ότι κι αν είναι αυτό! 

Love,

SD

5/2/2019

Τι μέρα και η σημερινή!!!

Το βράδυ όταν μαζεύτηκα στο σπίτι κάθισα στον καναπέ με το κινητό στο χέρι, χάζευα χωρίς να κοιτάζω πραγματικά την οθόνη και απολάμβανα τους "κόπους" της ημέρας μου.

Αρχικά σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα όπου η "Σ" έβγαλε τους διατατήρες κι έβαλε τις σιλικόνες!  

Ήταν το δεύτερο χειρουργείο της, η λεγόμενη πλαστική της. Πήγε ΣΟΥΠΕΡ καλά με τη "Σ" να μην πονάει μετά το χειρουργείο, να έχει καλή διάθεση και γενικώς να νιώθει καλά! Μέχρι που μου τηλεφώνησε πριν λίγο για να της πω τι ταινίες έχει απόψε στην tv να δεί! Στο πρώτο χειρουργείο τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι...Μάλιστα αύριο θα βγει κιόλας! Η μετάβαση απο τους διατατήρες στη σιλικόνη είναι γενικά φοβερή καθώς οι διατατήρες είναι ένα σκληρό και άκαμπτο πράγμα μέσα μας γεμάτο με νερό (;) το οποίο γεμίζει σταδιακά ο πλαστικός προκειμένου να "ανοίξει"-διαταθεί το δέρμα αρκετά για να βολευτεί εκεί μέσα το σταθερό ένθεμα, η σιλικόνη.Έχω γίνει εξπέρ σε ιατρικές ορολογίες και περιγραφές! Η ζωή βλέπεις...

Εγώ δε, απο χθες έχω μια έννοια να πάω στον γυναικολόγο άμεσα σχετικά με μια τιμή που ανιχνεύτηκε σε τεστ. Ευτυχώς που η "Σ" πήγε καλά και ανέβηκε η ψυχολογία μου αρκετά σήμερα.

Σήμερα (γιατί ποτέ δεν μας αφήνει η ζωή να έχουμε μόνο ένα θέμα...) έμελε να είναι και η ημέρα όπου θα έδινα το τελευταίο μου μάθημα για τη δεύτερη πανεπιστημιακή σχολή που παρακολουθώ!

Πολλά τα συναισθήματα για σήμερα, πολλές οι σκέψεις... οι εικόνες, οι άνθρωποι. Mixed feelings κάτω απο τον ατελείωτο ουρανό της συμπρωτεύουσας. Διαδρομές, χιλιόμετρα, νοσοκομεία, κλινικές, άνθρωποι, πόρτες χειρουργείου, δωματίων, διάδρομοι, κυλικεία. Όσοι περάσατε θέματα υγείας ξέρετε ακριβώς για τι μιλάω. Άγρυπνες νύχτες, νύχτες αμφιβολίας...νύχτες αφημένες στην τύχη... Απο όλα είχε αυτή η ζωή κι έχει ακόμη...

Πόσες ήταν οι φορές που πιστεύαμε ότι τίποτα κακό δε θα συμβεί...αλλά συνέβη; Μου φαίνεται απίστευτο που ταξίδευα κάποτε 500 χλμ για να κάνω μια θεραπεία κι άλλα 500 χλμ για να επιστρέψω στην οικογένειά μου και τη μοναδική τότε φίλη μου "Σ". Είναι αυτο που λέει η μαμά μου "τι θες; και δε γίνεται; τα πάντα μπορεί ο άνθρωπος" σε 2 μέρες εγώ έκανα 1000 χλμ!!!!  

Σήμερα ήταν περισσότερο η ημέρα της "Σ" παρά οτιδήποτε δικό μου, δηλαδή η σχολή που τερμάτισε, το αποτέλεσμα που με προβλημάτισε απο κάποιες εξετάσεις μου. Ήταν η μέρα της. Τερμάτισε κι αυτή με τον δικό της τρόπο. Θα είναι πιο ανακουφισμένη με τις σιλικόνες, πιο ικανοποιημένη απο το αισθητικό αποτέλεσμα.

Σήμερα ήμουν περισσότερο χαρούμενη! Το είχα έννοια το χειρουργείο της "Σ". Όμως όλα πήγαν καλά...κι αυτό έχει σημασία. Ένα ένα τακτοποιούνται τα θέματα και της "Σ" και τα χρόνια θα περάσουν και όλα θα δουλεύουν υπέρ της θα φτάσει κι αυτή τα 5, τα 10, τα 35, και τα 55 χρόνια  cancer free!

Καλό βράδυ σε όλους εκεί έξω!

Ο Καρκίνος σε βρίσκει

Ο Καρκίνος σε βρίσκει πάντα πρωτάρη! Βρε δεν πάει να είναι δεύτερη φορά, δεν πάει να είναι τρίτη; Ακόμα κι αν το έχεις περάσει μια, ή και δύο, όταν συμβαίνει ξανά σε εσένα ή σε κάποιον δικό σου, πάλι πρωτάρη θα σε βρει. 

Νομίζεις πως ξέρεις τι να κάνεις για να βοηθήσεις (;) συμπαρασταθείς (;) σταθείς δίπλα (;) σε ένα άτομο κοντινό σου που πάσχει αλλά η ιστορία ξετυλίγεται αλλιώς. Πολλές φορές αισθάνθηκα άχρηστη προς τη "Σ", δεν μπορώ να προσδιορίσω πως και τι ή γιατί αλλά ναι, εγώ που βοήθησα και στάθηκα σε τόσο κόσμο πάνω απο 10 χρόνια εδώ απο αυτή τη γωνίτσα τη διαδικτυακή δεν μπόρεσα να δώσω πολλά στη "Σ". Ίσως να μην είχε ανάγκη από κάτι, ίσως να μην ήθελε να με φθείρει. Δεν έχω απαντήσεις πια, όσο κι αν πιστεύω πραγματικά πως οι απαντήσεις στα ερωτηματικά του καθένα μας είναι μέσα μας!

Νιώθω πολλές μέρες κατά καιρούς ότι δεν μπορώ να προλάβω τη ζωή, να μαντέψω τι θα γίνει μετά, να σιγουρευτώ πως οι άνθρωποι θα είναι εκεί, τα συναισθήματά τους θα είναι ακέραια.  Ο καρκίνος για τρίτη φορά στη ζωή μου έθεσε και θέτει σε κίνδυνο την καθημερινότητά μου. Νομίζαμε κι εγώ και η "Σ" ότι ξέραμε τα πάντα, αλλά όπως είχε πει κάποτε ένας γιατρός "ο κάθε ασθενής είναι μια ξεχωριστή περίπτωση". Ευτυχώς μην τρομάζεις, η "Σ" είναι μια χαρά, τόσο καλά στις δραστηριότητές της και στην καθημερινότητά της που πολλές φορές τρομάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό που είμαι πλέον ΕΓΩ αυτή που ξεχνάει πως η "Σ" φοράει διατατήρες, είναι καρκινοπαθής και σύντομα θα μπει στο χειρουργείο για δεύτερη φορά για το μόνιμο ένθεμα. Φοβερό ε; Πριν χρόνια γκρίνιαζα εδώ πως οι άνθρωποι με είχανε ξεχάσει πως είμαι καρκινοπαθής και πως συνεχίζουν με τη ζωή τους ενώ παράλληλα μου συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασα τίποτα.

Εγώ ήθελα να νιώθω λιγάκι καρκινοπαθής για να με νταντεύουν! Η "Σ" βγάζει προς τα έξω πως δεν θέλει να τη νταντεύω...

Είναι αυτό που είχα πει κάποτε για μένα όταν τελείωσα με όλα "όταν τα φώτα σβήσουν τι κάνεις;" "όλοι νομίζουν πως τελείωσες με θεραπείες και χειρουργεία και ότι είσαι καλά". Η ψυχή σου λοιπόν το ξέρει!Θέλω να αποφύγω το μελό αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Πέρασα πολλές άγρυπνες νύχτες σκεπτόμενη τι κάνω λάθος με τη "Σ", ποιά είμαι, γιατί δεν κολλάει η παρέα, τι θέλει η κάθεμιά...; Πριν λίγες μέρες σκέφτηκα πως όταν αρρώστησα το 2007 είχα την ανάγκη να βρω κάποιες ομοιοπαθουσες αλλά παράλληλα ήθελα να είμαι με υγιείς ανθρώπους που δεν ξέρουν απο νοσοκομεία. Αυτό πως το είχα ξεχάσει; Για τη "Σ" είμαι μια καρκινοπαθής που αν και δεν το κάνω το να μιλάω γι αυτό, ίσως της θυμίζω νοσοκομεία...ίσως θέλει κι αυτή να είναι με υγιείς μόνο. Προσπαθώ να μην αδικώ κανέναν με τις επιλογές του, ουτε τον τρόπο σκέψης να κριτικάρω. Επίσης όταν αρρώστησα, για να μη χάσει η "Σ" τη φίλη της (τότε μόνο μεταξύ μας κάναμε παρέα) έμεινα πλάι της, μπορούσα δεν μπορούσα πάντα βγάιναμε και βρισκόμασταν, δεν κλείστηκα στον ευατό μου ποτέ γιατι δεν ήθελα η "Σ" να χάσει τη φίλη της (άκου τώρα σκέψη σύνθετη στα 27!!! ωστόσο ήταν κάτι που δούλεψε σούπερ γιατί δεν έπαθα κατάθλιψη με το να βγάινω και να είμαι με τη "Σ")

Το περιστατικό της "Σ" μου άνοιξε φέτος άλλους δρόμους και τροφή για σκέψη. Είδα και βλέπω τον εαυτό μου απο τη μεριά της φίλης που νοσεί η φίλη της.  Είδα τον καρκίνο στη "Σ" σε νοσούσα μέσα σε πυρηνική οικογένεια και δη σε ρόλο μαμάς. Προσπάθησα για καιρό να εφαρμόσω το δικό μου φίλτρο, νοερά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται "εγώ τότε είχα κάνει αυτό..." όμως τι νόημα έχει; Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά, η κάθε μιά μας απο τη θέση της. Τα γράφω εδώ για να τα εμπεδώσω αλλά και να τα θυμάμαι τους επόμενους μήνες. Έτσι είναι όμως όντως.Και το καλύτερο κομμάτι;;; Δεν φταίει καμιά μας γι αυτά που σκέφτεται και για τον τρόπο με τον οποίο επεξεργάζεται συμπεριφορές, αφομοιώνει τη δράση και περνάει στην αντίδραση.

Όλη αυτή η ιστορία που ξεκίνησε με τη "Σ" το Σεπτέμβρη του 2017 ήταν ένα ακόμη σχολείο και για τις 2 μας. Νομίζεις είσαι έτοιμη για τα πάντα κι ότι τα ξέρεις όλα πολύ καλά, όμως... ΝΟΜΙΖΕΙΣ.

Το ευτύχημα ήταν ότι η "Σ" πήγε πάρα πολύ καλά με όλα! Είναι σε τελική ευθεία για να βάλει τις σιλικόνες της και να ξεφορτωθεί τους άκαμπτους διατατήρες, είναι μέσα στη ζωή και περνάει καλά ξεκλέβοντας χρόνο για ταξίδια και βόλτες με τον άνδρα της. Ήθελα πάρα πολύ να τη βοηθήσω και με το ρήμα αυτό εννοώ να κάνουμε πράγματα μαζί, βόλτες, καφέδες, να της πάρω το βάρος της ασθένειας, να θυμηθεί πως είμαι το ίδιο άτομο που κάποτε με καρκίνο stage 3 έδινα στον εαυτό μου ελπίδες και πέρασα τη 10ετία ενώ αυτή είναι grade 1 και είναι σίγουρα σε καλύτερη μοίρα.

Μπορεί και να την πίεσα (το ομολογώ) με το να προσπαθώ να είμαι πλάι της σε στιγμές που δεν ήθελε, αλλά ήθελα να είμαι εκεί! Θεωρώ ανθρώπινη τη δική μου πλευρά και τη δική της επίσης. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλήξω πως στον καρκίνο δεν υπάρχουν "σωστά" και "λάθη" υπάρχει ο ασθενής και το περιβάλλον του, δύο ξεχωριστές δυναμικές. Όμως να ξέρετε ότι δικαιούται να πιέσει και ο ασθενής αλλά και το περιβάλλον του. Το περιβάλλον του, aka οι άνθρωποι οι κοντινοί του απο ενδιαφέρον και αγάπη νιώθουν κάθε δικαίωμα να είναι στην πρώτη γραμμή, να μαθαίνουν ιατρικά νέα, να περνάνε χρόνο με τον ασθενή, να νιώθουν πως για να είναι κοντά πάει να πει πως μετράνε για τον ασθενή αλλά και ο ασθενής έχει τελικά δικαίωμα να χαλαρώσει ή να πυκνώσει μια σχέση και μια επαφή. Δεν συνηθίζω να αφήνω τις σχέσεις στα χέρια των άλλων απο ανασφάλεια για το πως θα τη διαχειριστούν. Αυτό, στις σημαντικές σχέσεις της ζωής μου με έχει φάει. Μου το είχε πριν 10 χρόνια επισημάνει η ψυχολόγος που έβλεπα όσο έκανα χμθ πως φοβάμαι να αφήσω στον άλλο το χειρισμό της επαφής-επικοινωνίας. Ναι, φοβάμαι.... φοβάμαι την άμβλυνση σχέσεων και στην παρούσα φάση με τη "Σ", την απειλή που φέρνει ποικιλοτρόπως ο καρκίνος.

Δε φταίει κανείς που νοσήσαμε ακριβώς απο τα ίδια καρκινάκια. Δε φταίω που προηγήθηκα. Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση της και να κάνω την αυτοκριτική μου. Ο καρκίνος της "Σ" μας επηρέασε και τις 2 πολύ. Νόμιζα όταν ξεκινήσαμε (θα βάλω πληθυντικό και για τη "Σ") ότι ξέραμε, πως βαδίζαμε στα γνωστά, η μία θα είναι η δύναμη της άλλης, θα γιορτάσουμε σύντομα τη ζωή...δεν βγήκε όμως προς το παρόν έτσι. Δεν κατηγορώ τη "Σ" απλά παραθέτω την εμπειρία μου! Ο καρκίνος βρίσκει τους δικους του τρόπους είτε να σμίξει ανθρώπους είτε να τους θέσει σε νέα κλίμακα και μπορεί να κάνει ανακαταταξη σχέσεων. Η συζήτηση πάντως βοηθάει αρκετές φορές.

Ήθελα να δώσω πολλά, κατάλαβα όμως πως μπορείς να δώσεις όσα ο άλλος θέλει να πάρει. Αν θες να δώσεις 10 και έχει χώρο για 5 θα πάρει απο εσένα τα 5. Ξερω....δεν θα έπρεπε να το παίρνω τόσο προσωπικά, είναι όμως καιρός να γράψω εδώ έτσι για την ιστορία πως τους τελευταίους μήνες (κάπου 7) πέρασα πολλά προσωπικά σκαμπανευάσματα. Εφόσον δεν βοηθούσα σε κάτι ουσιαστικό τη "Σ" έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πειράζει, ότι παραμένουμε κολλητές κι ας μην μοιραζόμαστε τα πάντα όλα, κι ας κάνουμε μέρες να βρεθούμε κι ας κάναμε για πρώτη φορά στα χρονικά 10 μπάνια μαζί το καλοκαίρι. Έπρεπε να μάθω σε ένα νέο μοτίβο πως η προτεραιότητα τώρα ήταν και είναι η "Σ" και τα δικά μου συναισθήματα και οι όποιες σκέψεις μου σε δεύτερη μοίρα.  Να ξέρετε ένας επιπλέον κανόνας έιναι πως αυτό δεν γίνεται σε μια νύχτα. Έπρεπε να βρω νέες παρέες να περναώ τον καιρό μου γιατί κάπως και τα ωράρια της "Σ" ήταν άλλα και τα ενδιαφέροντα επίσης. Έπρεπε για πολλοστή φορά να κάνω κάτι με τον εαυτό μου για να μη σκέφτομαι τι πέτυχε και τι απέτυχε λόγω καρκίνου...

Θέλω να είμαι ευγνώμων για το ότι είμαστε καλά και να παρακάμπτω τις δικές μου σκέψεις και τα δικά μου συναισθήματα. Θέλει εξάσκηση όμως... Κατά καιρούς αισθάνθηκα πως για τη μεταξύ μας φιλία πάλι η ζωή μας ξεγέλασε και μας έκλεισε πονηρά το μάτι. Το σενάριο ξεπέρασε κάθε φαντασία και θα μπορούσαν να το πάρω και τελείως προσωπικά για τη ζωή για το τι μου σέρβιρε 10 χρόνια μετά τον πρώτο μου καρκίνο αλλά είπα να μην το κάνω, αποφεύγω την έκφραση "τι άλλο θα ακούσουμε;"

 Ένιωσα πως δεν φταίω σε κάτι που ήρθαν έτσι τα πράγματα αν και πέρασε απο το μυαλό μου πως η "Σ" αγανάκτησε και με τον δικό μου καρκίνο αλλά και με του αδερφού της όταν της ήρθε καπάκι κι ο δικός της. Όμως αυτό δεν αλλάζει. τα πράγματα γίνανε όπως γίνανε..... σαμπως ξέραμε την εξέλιξη;Ποιός θα αρρωστήσει πρώτος.

Λέω κάπου εδώ να κλείσω αυτό το ποστ γιατί θα μπορούσα να γράφω ως το πρωί πράγματα που καταπιέζω 7 μήνες τώρα. Οκ, δεν είναι τόσο τραγικά όσο βαρύγδουπo ακούστηκε. Οι καταστάσεις σε ωριμάζουν θες δε θες, κι επειδή πάντα όλοι θέλουμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχεια ανάμεσα σε ανθρώπους που κάθε μέρα όλο και κάτι τους μεταμορφώνει αργά ή γρήγορα τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας αρχικά κι έπειτα με τους άλλους.

Κλείνω...αύριο δουλειά!!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Πάει ο παλιός ο χρόνος

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί!!!! Αυτό σίγουρα θα ήταν φέτος ένα διαδεδομένο status στα social media!

Δεν ήταν εύκολο ούτε το 2018 για πάρα πολλούς ανθρώπους. Και για τον δικό μου μικρόκοσμο δεν ήταν εύκολα αλλά τα καταφέραμε...βγαίνουμε απο το τούνελ...μπορεί με αργά βήματα αλλά σταθερά, πάμε προς το φως. 

Φέτος πέρασα τις γιορτές κάπως πιο μοναχικά απο άλλες φορές. Δεν πήγα σε τραπέζια, ούτε σε ρεβεγιόν Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς. Προτιμώ να κάθομαι στο σπίτι παρά να το παίζω (αναγκαστικά) χαρούμενη και χαμογελαστή σε κάποιο τραπέζι καλεσμένη περιμένοντας το νέο έτος. Τα έκανα πολλές φορές αυτά κατά την προσωπική μου 10ετία και μερικές φορές τέτοιου τύπου βραδιές μου προκαλούσαν θλίψη, ειδικά την πρώτη μετά το χειρουργείου στις 3/12/2007. 

Όσο περνάνε τα χρόνια όλο και πιο πολύ ξεμακραίνω από αυτές τις αναμνήσεις. Έτσι γίνεται πάντα στη ζωή, το έλεγα και παλιά. Η μια ανάμνηση σκεπάζει την άλλη. 

Τι είναι αυτό που θυμόμαστε στα βαθειά γεράματα ή στη δύση της ζωής μας (σε όποια ηλικία); Φαντάζομαι οι άνθρωποι θυμούνται μια στιγμή στο χρόνο όπου νιώσανε τη ζεστασιά της αγάπης, μια άλλη στιγμή που γελάσανε πολύ, ένα χαμόγελο ενός ανθρώπου που αγαπούν, μια βόλτα σε ένα μέρος που τους συνεπήρε, μια δυνατή αγκαλιά, μερικές στιγμές απο την παιδική τους ηλικία. Γιατί απο την παιδική ηλικία; Γιατί τότε ήταν που ζούσαμε δίχως να υπάρχει αύριο, που γελούσαμε δυνατά και σχεδιάζαμε να τα πιο τρελά όνειρα! Όταν είσαι μικρός ελπίζεις πως θα γίνεις αστροναύτης, βάζεις στόχο να γίνεις πειρατής, μπαλαρίνα, διάσημος ηθοποιός, τραγουδιστής, αθλητής. Νιώθεις ότι είναι τόσο σίγουρο πως θα κατακτήσεις τον κόσμο!

Αυτό χάσαμε μεγαλώνοντας! Χάσαμε το όνειρο, την ελπίδα πως έχουμε κάθε δύναμη και ικανότητα για καλύτερα. Χάσαμε την ενέργεια που είναι ικανή να μας κάνει να ανακαλύψουμε το πιο κρυφό μας ταλέντο, να μας κάνει να πετάξουμε μακριά! Να ζήσουμε τη ζωή που θέλαμε πάντα! Να είμαστε χαρούμενοι σε μια δουλειά που κάνουμε, να γεμίζουμε την καθημερινότητα με τους ανθρώπους της επιλογής μας, να κάνουμε πράγματα για εμάς! Είμαστε 40 και πολλές και πολλοί απο εμάς δεν ζούμε καθόλου για εμάς αλλά για τους άλλους! Πότε σκέφτηκες για τελευταία φορά πως όσα κάνεις για την οικογένεια είναι πολύ καλά και μπράβο αλλά είναι και η ώρα να κάνεις και για εσένα πράγματα;;;

Αυτές οι διάφορες σκέψεις περάσανε σήμερα ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ μολις άνοιξα νέο ποστ για όλους εσάς!

 ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΖΕΙΤΕ! ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΤΕ! Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΑΠΟ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΕΤΕ! ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΡΟΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΖΩΗ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ ΚΑΤΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ! ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΛΥΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΕΙ...ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΤΕ  ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΕΙΤΕ!!!