ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Χρόνια πολλά φίλες και φίλοι! Σουητεμπερίστες μου σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον! Εύχομαι να είστε όλοι καλά! Χαίρομαι που γίναμε εδώ μια παρέα, με τιμά το ότι δεν με ξεχάσατε παρόλο που γράφω σχετικά σπάνια σε αυτό το ημερολόγιο της ζωής μου!

 Να μαθαίνετε απο τη ζωή! Να αφήνετε τους ανθρώπους  να σας παίρνουν απ το χέρι! Να μη ζείτε με τύψεις ούτε με δεύτερες σκέψεις! Αυτό που κάνατε κάποτε, ήταν αυτό που θέλατε τότε, ο στόχος, η παρέα, ο κόσμος, η επιλογή.

Να μάθετε να αναγνωρίζετε την αγάπη! Να μένετε όταν τη βλέπετε να φεύγετε μαζί με αυτήν όταν εγκαταλείπει το τραπέζι!

ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΚΦΡΑΣΗ που άκουσα προχθές έλεγε "Έχουμε τόση αγάπη μεταξύ μας που την κόβεις με το μαχαίρι!"

Αυτή την αγάπη σας εύχομαι! Να τη νιώθετε να την βλέπετε να μπορείτε να την κόβετε με το μαχαίρι! Να είναι τόσο μα τόσο απτή! Να είναι μπροστά σας στα μάτια του άλλου που σας κοιτάζει! Στα ίδια σας τα μάτια!

Να χαμογελάτε κι επίσης να γελάτε δυνατά σε κάθε ευκαιρία! Δεν φαντάζεστε πόσο μικρή είναι η ΖΩΗ.

ΕΤΩΝ eleven

Καλησπέρα κόσμε!

μια ιδιαίτερη σήμερα ημέρα για εμένα! Την πιο όμορφη φράση μου την είπε σε ανύποπτο χρόνο η μαμά μου στο δρόμο...σκύβοντας λίγο στο αυτί μου!

"Για εμένα είσαι έντεκα χρονών!" Σε δευτερόλεπτα σκέφτηκα πωπω τόσο νιάτο με θεωρεί η μαμά μου, μικρούλα κι έφηβη και χαμογέλασα. Μέσα σε δευτερόλεπτα κατάλαβα η μαμά τι εννοούσε!Η μαμά μου εννοούσε πως η καινούρια μου ζωή είναι 11 ετών, πως μετά τον καρκίνο είμαι πλέον 11, πως εκείνο τον Δεκέμβρη (καλώς κακώς) ξανα γεννήθηκα και είμαι αισίως 11!

Έντεκα! Στα αλήθεια σήμερα μου άρεσε που το άκουσα! Το βρήκα γλυκό, το βρήκα μοναδικό και ξεχωριστό! Σήμερα είχα ρεπό, τι καλύτερο απο το να γιορτάσω τα γενέθλιά μου με φίλους απο το μεσημέρι! Κι έτσι κι έγινε! Ετών 11, σαν σήμερα το 2018 ήταν η πρώτη χημειοθεραπεία μου! Για δείτε που έφτασα! Μα πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από εκείνη την πρώτη πεταλούδα, τα πρώτα φάρμακα, την πρώτη αδυναμία.

Σήμερα χαμογελούσα πλατιά! Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, κακές, καλές, ευχάριστες και δυσάρεστες. Όσοι επιβιώσαμε του καρκίνου καλό θα ήταν να επικεντρωνόμαστε στα ευχάριστα!

Ευχαριστώ όλους όσους με θυμήθηκαν. Για όλους εκείνους που ξέρανε πως σήμερα είναι τα γενέθλιά μου, και γνωρίζουν και με το παραπάνω πόσο σημαντικά είναι για εμένα, λυπάμαι που δεν στείλανε έστω το πιο τυπικό μνμ! Λυπάμαι γι αυτούς....εγώ στη θέση τους θα το έκανα!

Λατρέψτε τα γενέθλιά σας! Είναι η ημέρα σας! Τα χρόνια που συμπληρώνετε είναι δικά σας, είναι ουσιαστικά και γεμάτα από στιγμές! Μην αξιολογείτε τις στιγμές, σκεφτείτε ότι οι στιγμές μετράνε γενικά γιατί είναι η ίδια η ζωή! Σκεφτείτε πως όσες φορές κι αν πέφτουμε άλλες τόσες σηκωνόμαστε! Δεν θέλουμε να πέφτουμε ούτε καν ψυχολογικά! Όμως πέφτουμε, let it be, αρκει να θυμόμαστε να σηκωνόμαστε ΠΑΝΤΑ!

 

Βράδυ Κυριακής

Βράδυ Κυριακής...ήδη Δεκέμβρης...ήδη 2018...

Νιώθω σαν αυτές οι γραμμές να είναι η αρχή μιας ταινίας...

Όπως πλέον γράφω στα σενάριά μου για να δώσω το στίγμα της εποχής, της στιγμής, της ιστορίας.

Φτάσαμε στο μέλλον! Αυτό είναι, συμβαίνει εδώ και τώρα, σήμερα, απόψε!Και θα ήταν μεγάλο κρίμα να μην το μοιραστώ μαζί σας, και θα ήταν πολύ άδικο και εγωιστικό να μη σταματήσω όλα όσα κάνω απόψε και να σας γράψω 2-3 λογάκια....

Νομίζω πως και τότε...ήταν Δευτέρα (αλλά δεν είμαι σίγουρη). Μόλις έκατσα στον υπολογιστή σκέφτηκα ότι εκείνη τη μέρα και την νύχτα που ακολούθησε, παρόλο που ήμουν απλά 27 χρονών, παρόλο που ήξερα τι θα συμβεί (τα βασικά-μαστεκτομή-) δεν φοβόμουν. Τι ήξερα τότε; Τίποτα σε σχέση με όσα ακολούθησαν, σε σχέση με τον χαρακτηρισμό του όγκου ---τρίτου βαθμού---σε σχέση με τις χημειοθεραπείες, σε σχέση με τις ακτινοθεραπείες. Θα μάθαινα το επόμενο 6άμηνο, θα μάθαινα παράλληλα τις λέξεις ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΖΩΗ, βασικά θα τις έκανα επανάληψη γιατί τις ήξερα ήδη...θεωρώ, όσο μπορεί να ξέρει ένα κορίτσι 27 ετών τα μικρά κομμάτια της ζωής...

Έτσι λοιπόν στις 2/12/2007 πέρασα στην Αθήνα μια ακόμη μέρα της ζωής μου, η "Σ" είχε έρθει για να είμαστε μαζί παρέα και πήγαμε βόλτα στο θησείο ήπιαμε Τζιν Τόνικ και καπνίσαμε λίγα τσιγάρα. Είμαι σίγουρη πως για πολλοστή φορά ήμουν εγώ η πιο ομιλητική της παρέας, παρά αυτή, παρόλο που είχα στους ώμους μου τόσο βάρος. Δεν ένιωθα κάτι να με βαραίνει, θαρρείς είχα παραδοθεί στη μοίρα. Οι δυο μας στον ΗΣΑΠ, επιστρέψαμε στο σπίτι του θείου μου που μας φιλοξενούσε. Φάγαμε goodys εκεί κοντά. Το τελευταίο γεύμα της τότε ζωής μου ήταν ένα club sandwich Δεκέμβρη στην Αθήνα. Πήγαμε σπίτι του θείου και κάποια στιγμή ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε. Εγώ κοιμήθηκα παρέα με τη "Σ", και όντως κοιμήθηκα. Πιστεύω πως στο σπίτι ήμουν η μόνη που κοιμόμουν μαζί με την 2 ετών πρώτη μου ξαδέρφη. Οι υπόλοιπο 5 ενήλικες προφανώς δεν θα έκλεισαν μάτι. Εγώ ίσως κι απο το σοκ που σε διακατέχει εκείνες τις δύσκολες ώρες, πέφτεις και κοιμάσαι. 

Αυτή ήταν η τελευταία ημέρα πριν το χειρουργείο. Απλή, μια ημέρα όπως όλες τις άλλες. 

Έτσι είναι η ζωή. Απλή φαίνεται η στιγμή πριν.... τα υπόλοιπα όσοι με ξέρετε 10 χρόνια τώρα, τα ξέρετε. Είναι πάνω κάτω η πορεία κάθε καρκινοπαθή. Είναι τα νοσοκομεία, το πρησμένο-δεξί-χέρι, τα μεγάλα πολύωρα ταξίδια, αν προσθέσω τις ώρες...δεν ξέρω κι εγώ ποσα χρόνια έχω φάει στη μετακίνηση. Οι σκέψεις, οι φόβοι, τα πονάκια, η ανησυχία, η αϋπνία στο εφηβικό μου δωμάτιο, τα κομμένα φτερά, η επιστροφή στο σπίτι, τα χαμένα μαλλιά, οι άνθρωποι. Είναι πολλές και διάφορες οι απώλειες που φέρνει ο καρκίνος, τα σημάδια που αφήνει.

Αν με ρωτήσει σήμερα κάποιος τι σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη καρκίνος, ειλικρινά πρέπει να σκεφτώ πολύ. Το μυαλό μου δούλεψε προς την κατεύθυνση του να μάθω να ΖΩ με τον καρκίνο, που 11 χρόνια μετά απο εκείνη την νύχτα, απόψε στην ησυχία του σπιτιού, ετών 38(!!!!) νιώθω πως συμφιλιώθηκα με όλα....

Η πορεία προς το φως δεν είναι εύκολη, όμως το πείσμα σε στέφει νικητή.

Στα 11 αυτά χρόνια έχασα τους παππούδες μου, αποτραβήχτηκε η "Ν" απο την παρέα και χαθήκαμε. Νόσησε η 1η μου ξαδέρφη, το πήρε χαμπάρι αργά και σε δύο χρόνια έφυγε άδοξα από αυτόν τον κόσμο. Αρρώστησε ο αδερφός της "Σ" με Νον Χότσκιν, νόσησε η ίδια η "Σ" απο μαστό, νόσησε η θεία μου από καρκίνο στην ουροδόχο κύστη (εξ'αγχιστείας η αγαπημένη θεία που μου είχε σταθεί στην Αθήνα τότε).

Δεν λέω ποτέ "τι άλλο θα δούμε;" γιατί πάντα η ζωή έχει τον τρόπο να μας φανερώνει και κάτι άλλο. Πάντα κάτι ακούω για κάποιον. Έχω αρχίσει και πιστεύω πως ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει φέρει τόσα αρνητικά...τόσα κακώς κείμενα που ίσως ένα από αυτά να είναι και ο καρκίνος. Άγχος, κρίση, αγωνίες...τινάζεται στον αέρα ο κάθε οργανισμός.

Τα 11 αυτά χρόνια δεν ήταν εύκολα, όμως δεν ήταν κι ακατόρθωτα!
Βρέθηκα πολλές φορές σε τέλμα τρελό, πετάχτηκα εκτός τροχιάς σε μια νύχτα. Όμως στο τέλος βρήκα το δρόμο μου. Ξεπέρασα τα νεύρα και τις εντάσεις, έστησα το μπλογκ και έγραφα, έγραφα, μιλούσα με όλους εσάς, έπαιρνα δύναμη, ένιωθα πως δεν είμαι μόνη!
Η "Σ" με βοήθησε πολύ στο να δω την εφήμερη πλευρά της ζωής και της καθημερινότητας, να ξεχνιέμαι μαζί της, να μαλώνω μαζί της, να την αγαπάω και να με αγαπάει, να τη βοηθάω άρα να υπάρχω μέσα από αυτό, κι ας ήμουν άρρωστη, άνεργη και στο σπίτι. Να κάνουμε παρέα, να παραμένω εξωστρεφής και κοινωνική γιατί με χρειαζόταν όσο τη χρειαζόμουν κι εγώ!

Η ζωή φανερώνεται στα πιο απίθανα μέρη! Η αγάπη ζεσταίνει και γιατρεύει τις πληγές και η αγάπη είναι κάτι που βρίσκεται παντού! Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να αφεθείς στη ζωή, να πιστέψεις στη δύναμη των ανθρώπων και στο ότι μπορείς να τα καταφέρεις κι εσύ, όπως τόσοι άνθρωποι στον πλανήτη.

Ξεκίνα απο το μηδέν, απο το πιο απλό : δεν είσαι το μόνο άτομο στον πλανήτη που υποφέρει. Μακάρι να ήσουν το μόνο, θα σε βοηθούσαν όλοι οι άλλοι και ο κόσμος θα ήταν τόσο όμορφος. Ώμος δνε είναι έτσι. Δεν πειράζει που δεν είναι έτσι.... αν πιστέψεις στις δυνάμεις σου θα δεις ότι θα τα καταφέρεις και κάθε μέρα θα είσαι και καλύτερα.

Αυτό που λέω πάντα απο εδώ είναι πως βγαίνεις κερδισμένος με το να ελπίζεις και να κάνεις όμορφες σκέψεις απο το να πάρεις μια άσχημη σκέψη απόψε στο κρεβάτι σου.

Στις 2/12/2007 δεν περίμενα ότι θα φτάσω ως εδώ, απόψε...2/12/2018. Όταν οι γιατροί σου λένε πως όταν περάσουν 10 χρόνια θεωρείται ιάσιμο κι εσύ είσαι 27 λες... καλά κρασιά... που να περάσουν 10 χρόνια...κι όμως...11 απόψε!

Κάνε υπομονή και θα ανταμειφτείς!

Το μόνο που δεν μένει σταθερό είναι ο χρόνος, τρέχει κυλάει!

Το μόνο που δεν σταματάει είναι η ίδια η ζωή...τρέχει κι αυτή, και να θες να της αντισταθείς σε τραβάει απο το μανίκι! Τις στιγμές που είπα να τα παρατήσω εκείνες τις στιγμές σκέφτηκα πως δεν μπορεί....θα ρθουν καλύτερες στιγμές όπου θα έχει φύγει η μαυρίλα. Και ήρθαν! Άξιζε η υπομονή

Στα 11 αυτά χρόνια γύρισα σχεδόν όλη τη Γαλλία, πήγα σε νησιά, έκανα φίλους καινούριους, γέλασα, είδα κορυφαίες ταινίες, μπήκα στη Σχολή Κινηματογράφου και γράφω σενάρια και κάνουμε ταινίες. Έκανα το εφηβικό μου όνειρο πραγματικότητα. Είμαι σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένη με τη ζωή...θα τολμούσα να πω πετυχημένη για εμένα και μάλιστα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Νιώθω ότι οι άνθρωποι γύρω μου με αγαπάνε, δίνω κάτι απο τη δύναμή μου ακόμη και σε αυτούς που δεν γνωρίζουν την περιπέτεια υγείας μου!

Σας φιλώ!
αύριο ξημερώνει μεγάλη επέτειος κι ας λέει η "Σ" >> τι επέτειος και χαζά; για να τις γιορτάζουμε είναι οι μέρες αυτές;<<

Κι όμως, για εμένα η 3/12 είναι πλέον τα δεύτερά μου γενέθλια, μια ακόμη ευκαιρία για ζωή!

Καλό βράδυ φίλοι μου! Να ΕΛΠΙΖΕΤΕ!

Robin Williams: Make Your Life Spectacular

Κάνε τη ζωή σου ξεχωριστή, κάνε τη ζωή σου μοναδική, δώσε λάμψη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Απλά χαμογέλα! 

Δείτε το  παρακάτω βίντεο απο τον νωρίς (κακώς) χαμένο Robin Williams, έναν ηθοποιό άξιο, ταλαντούχο, συχνά σε κωμικούς ρόλους αλλά εξαιρετικό και στους δραματικούς. Μια τεράστια καριέρα και ταπεινή πάντα προβολή. Το βίντεο είναι πολύ όμορφο.... Μπορεί να έφυγε απο τη ζωή ως αυτόχειρας αλλά σίγουρα...όσο ήταν εδώ, κοντά μας...το πάλεψε.

Το έχω ξανα πεί...στη ζωή το γέλιο και το δάκρυ πάνε μαζί....τίποτα μα τίποτα δεν θα είναι για πάντα μαύρο εάν εμείς επιλέξουμε να μην είναι μαύρο!

Υπάρχει και το γκρι σε πολλές αποχρώσεις!

Υπάρχει και το λευκό με περισσότερη αισιοδοξία!

Καλό απόγευμα εκεί έξω!

Τέλη Σεπτέμβρη...2018

Αλήθεια ποιος θα μας το έλεγε τότε, πίσω στο 2007 ότι θα φτάναμε και στο 2018...

Λές και ήταν μιας εβδομάδας διαδρομή νιώθω! Το πιστεύεις; Πραγματικά όμως...

Έγιναν πάρα πολλά μέσα σε αυτά τα 11 πλέον χρόνια. Τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις, καταστάσεις, νοσοκομεία, άνθρωποι, γιατροί, φίλοι, φωτογραφίες, ποστς. Τότε τα social media, βλέπε Facebook ίσα που είχαν ξεκινήσει στην Ελλάδα (το δικό του το άνοιξα το 2007) χωρίς να ξέρω καλά καλά τι ανοίγω :-D . Θέλω να πω ότι σε μια εποχή που ο κόσμος δεν ήξερε καν τι ακριβώς ήταν οι youtubers οι influencers εγώ ήμουν εδώ και αρκετοί εκεί εξω με είχαν ανακαλύψει απλά απο μια μηχανή αναζήτησης. Ναι, νιώθω πρωτοπόρα, ίσως ήταν περισσότερο τότε η εποχή των blogs παρά των social medias. Πάντως σκεφτείτε τότε δίχως smartphonesη μια τότε κολλητή μου, η τρίτη της παρέας, η "Ν" όπως την αναφέρω εδώ, δεν έμπαινε καν στο ίντερνετ. Φυσικά... ήταν εκείνη η εποχή που εάν δεν είχες υπολογιστή....πως μα πως να μπεις στο ιντερνετ.

Γράφω όλα τα παραπάνω και έχω αναμένη την τηλεόραση, το smartphone να φορτίζει και το λάπτοπ στα πόδια μου στο κρεβάτι. Είμαι και γκατζετάκιας κι αναρωτιέμαι πωπω τι εποχή ήταν αυτη που περιέγραψα. Είχε βέβαια τα σουπερ καλά της, η παρέα σου δεν κοιτούσε το κινητό της κάθε 3 λεπτά γιατί πολύ απλά ή sms θα έπαιρνες ή θα δεχόσουν κλήση, το κινητό θα αναβόσβηνε για τα σημαντικά πράγματα κι όχι όσο είσαι έξω για καφέ να δέχεσαι 15-20 βαηπερ. Τεσπα.... ο χρόνος περνάει η τεχνολογία τρέχει, παράλληλα και οι ζωές μας και οι ανθρώπινες επαφές μας και οι παρέες και οι φίλοι.

Α, να θυμίσω εδώ μια που την ανέφερα ότι η "Ν" μετά απο πολλά χρόνια απουσίας απο την παρέα εμφανίστηκε.
Να θυμίσω ότι η "Ν" ήταν στην παρέα μας με τη "Σ". Με τη "Σ" όμως στα 27 περνουσα περισσότερο χρόνο απο ότι με τη "Ν" η οποία δε λέω, μου έστελνε sms ενθάρρυνσης και γλύκας και πίναμε μαζί τα πρωινά καφέδες και με το αμάξι της με πήγαινε βόλτες και ενδιαφέρον έδειχνε. Αλλά να μη φάω το δίκιο στη "Σ", η "Σ" έμενε τότε και μόνη και ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά απο τη "Ν" απο επιλογή. Και οι τρεις όμως αγαπημένες, και οι τρεις ενωμένες κτλπ κτλπ. Όταν τελείωσα όλες μου τις θεραπείες, η "Ν" εκείνο το καλοκαίρι μετακόμισε στην Αλεξανδρούπολη με τον αρραβωνιαστικό της. Απο μια χαζή παρεξήγηση ( η "Σ" λέει πως δεν ήταν απο αυτό...) η "Ν" έκοψε. Πήγε Αλεξανδρούπολη και δεν απαντούσε τις κλήσεις μου, στα sms μου απαντούσε με τον πιο αδιάφορο τρόπο. Είναι απίστευτο το πόση παγoμάρα μπορείς να πάρεις απο έναν άνθρωπο της καρδιάς σου! Είναι η ίδια αίσθηση με το να σε παρατάει ένας γκόμενος. Η "Ν" λοιπόν ποτέ δεν είπε τον λόγο για τον οποίο αποχώρησε ή για να τα πω σωστά εκοψε απο εμένα. Εμένα πάλι με είχε χτυπήσει κατα κούτελα η απόρριψη αυτή.Περνούσα γενικώς δύσκολα, δεν ήξερα εάν θα ξανα βρω ποτε και πάλι στη ζωή μου ισορροπίες. Περιμενα διαφορα κουλά απο οποιονδήποτε όχι όμως απο αυτήν. Η "Σ" είχε τα δικά της με τη "Ν" απο τη μια την εβρισκε σκληρη ωστόσο αυτες δεν χάσανε εκεινο το διάστημα την επαφή τελείως, που και που μιλούσαν. Πέρασαν αρκετά χρόνια και στο 2018 πλέον η "Ν" έκανε δυναμικό στοχευμένο come back συνεργαζόμενη με τον άνδρα της "Σ". Η "Ν" ξανα μπήκε στο παιχνίδι της παρέας της "Σ" με 2 παιδιά (τέλειο χαρτί) και φυσικά ένα σύζυγο. Η "Ν¨δεν είπε συγγνώμη, δεν έδωσε καμία δικαιολογία. 'Ετσι απλά μπήκε στη ζωή της "Σ" και η "Σ" τη δέχτηκε με άνεση έτσι το 2018 μας βρίσκει τόσο διαφορετικά απο το 2008 και σε αυτό το επίπεδο. Πλάκα πλάκα, σύμπτωση 2008 ήταν η χρονιά που προσπαθούσα να ορθοποδήσω και η "Ν"  εξαφανίστηκε.

Τα παραπάνω είναι παρελθόν, ναι είναι. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος... καλά καλά δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος απο περσι. Όμως...προφανώς είναι η αίσθηση ή το συναίσθημα που σου προκάλεσε κάποτε ένας άνθρωπος που κάπως μένει μέσα σου. Όταν σκέφτομαι τη "Ν" (κι αυτό δεν το ξέρει καν η "Σ") θυμάμαι το διαμερισματάκι που είχα τότε που προσπαθούσα να ορθοποδήσω (δηλαδή 4 μήνες μετά την τελευταία θεραπεία) σε γειτονική πόλη όπου δούλευα. Είναι φοβερό ότι αυτό το διαμέρισμα δεν το σκέφτομαι καθόλου γενικά, αλλά το σκέφτομαι όταν σκέφτομαι τη "Ν"¨γιατί σκέφτομαι τι κοιτούσα γύρω μου την ώρα που πχ μιλούσα με τη "Σ" γι αυτήν ή καλούσα στο τηλέφωνο τη "Ν"  δίχως να απαντάει... Δεν έχω κακία για την κοπέλα, αλλά δε βρίσκω το λόγο για το comeback της... δεν μπορώ να εξιστορώ τη ζωή μου για τα χρόνια που έχασε. Γιατί να το κάνω;

Πολλές φορές στη ζωή αναρωτήθηκα για τις δεύτερες ευκαιρίες. Έπαθα καρκίνο μια στα 27 και μια στα 34 (η δευτερη απλα περασα ξυστά χωρίς χμθ). Κι όμως...ακόμη αναρωτιέμαι εάν αξίζει στη ζωή η δεύτερη ευκαρία σε ανθρώπους που τότε φέρθηκαν αν όχι απάνθρωπα, τότε να γράψω άσχημα. Είμαι πολύ κοντά στα 40 πλέον. Έχω την καθημερινότητά μου, παλιούς και νέους φίλους.Τι να την κάνω τη "Ν" που ποτέ δεν μίλησε που ούτε τώρα δίνει εξηγήσεις;

Προχθές στο σπίτι της "Σ" συνάντησα τη "Ν" με τον άνδρα της και τα παιδιά της. Δεν θα έχανα αυτή τη συνάντηση γιατί ήθελα να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου. Τις δέχομαι πάντα κάτι τέτοιες προκλήσεις. Η "Ν" ήταν υπεράνετη. Γελούσε έκανε αστεία. Όλοι στην παρέα έδειχναν να διασκεδάζουν και η ίδια η "Σ". Εγώ πάλι όχι.... δεν μου βγήκε αυθόρμητα. Θεωρώ ότι η "¨Ν" ήταν η καλύτερη του χωριού, απορώ πως η ¨Σ¨ δεν το βλέπει. Η "Ν" χάθηκε τόσα χρόνια κι όταν αποφάσισε να επιστρέψει, επέστρεψε, πιο άνετη απο ποτέ.Η "Σ" έφαγε τα νεύρα μου,είχαμε ομηρικούς καυγάδες, πέφταμε αλλά σηκωνόμασταν, ήμασταν μια γροθιά με τη "Σ". Η "Σ" δεν δεχόταν με τίποτα να με αφήσει αλλά κι εγώ, όσο δύσκολα περνούσα είχα αποφασίσει να μην την αφήσω. Η "Σ" το μόνο που είχε τότε, η μόνη φίλη της στα 26 της ήμουν εγώ, μετά απο ένα καλοκαίρι που μας έκανε σουπερ κολλητές. Κι έτσι, σαν μια μυστική συμφωνία η κάθε μία επέζησε απο τα τραύματά της, ξεπέρασε τους καυγάδες, έδωσε τόπο στην οργή και "δούλευε" γι αυτή τη φιλία. Εγώ, σεβόμενη όλο τον κόπο μας, όχι δεν δέχομαι την επιστροφή της "Ν" έτσι απλά, έτσι δίχως μια συγγνώμη, μια ένδειξη ωριμότητας ένα ένα κάτι!

Εγώ σέβομαι αυτό που χτίσαμε με τη "Σ" , σέβομαι το ότι η "Σ" είναι πλέον κι αυτή απο πέρυσι καρκινοπάθης. Σέβομαι και αυτήν και προσπαθώ να μην έχουμε καυγάδες, εντάσεις ή οτιδήποτε αρνητικό μεταξύ μας, δεν θέλω να της δίνω hard times. Πριν 5 χρόνια θα είχα εκνευριστεί πολύ περισσότερο...τώρα είμαι λίγο καλύτερα. Ωστόσο με ενοχλεί....δεν μπορώ να πω ότι το βλέπω και τελείως χαλαρά.

Είχα ένα μεγάλο δώρο στη ζωή, να είμαι εδώ να σας γράφω, είχα δηλαδή τη δεύτερη ευκαιρία. Όμως μια απο τις μεγάλες πολυπλοκότητες που φέρνει στη ζωή μας ο καρκίνος έχει να κάνει με τους ανθρώπους........ Η φράση "δεν το αντέχει" δεν με καλύπτει. Ούτε εμένα...αλλά ούτε τη "Σ" φέτος. Όμως οι άνθρωποι, για τους δικούς τους λόγους αλλάζουν ή δεν καταλαβαίνουν ότι αλλάζουν..... Η "Σ" πριν 2 χρόνια ουτε έδινε σημασία στη "Ν"....φέτος δίνει. Προφανώς πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό... όχι ότι στην παρούσα φαση το μείζον θέμα είναι το πως νιώθω εγώ. Προφανώς και όχι.

Καληνύχτα εκεί έξω!

Υπάρχει ένα φως

Υπάρχει ένα φως μέσα μας που έχει ήδη ανατείλει!

Σεπτέμβριος στη θάλασσα..
Με τα ποδήλατα.
Με τη "Σ" και το μικράκι της.

Είναι πλέον 2018, περάσαμε τόσα, είδαμε πολλά, όμως πάντα κάποια θάλασσα θα βρεθεί να απαλύνει την ψυχή μας.

άσε το καλό να μπεί και τη θάλασσα να νικήσει!
Άσε την αγάπη να γίνει κυρίαρχος,
άσε την καρδιά να ακούσει και
 την αγκαλιά να νιώσει!
Ταξίδευε με το πνεύμα, με το νου,
ταξίδευε με όσα μέσα έχεις!
Γίνε εσύ το πλοίο, κάνε τα χέρια σου αεροπλάνο,
κάνε τα πόδια σου αυτοκίνητο.
Φύγε εσύ,
πήγαινε όπου θες κι ας είσαι σπίτι!
Μείνε εσύ,
αγκάλιασε τους δικούς σου, γέλα,
δάκρυσε, ξέχνα τον φόβο.

Μείνε, μείνε εδώ, εσύ!

Μείνε για εσένα,
Φύγε για εσένα,

ΖΗΣΕ!!!!
Δεύτερη ζωή δεν έχει!

Καλοκαίρι 2018

Been a while που θα έγραφα και στα social media!

Καλοκαίρι 2018 φέτος, αφού "γιόρτασα" μόνη μου περσι το καλοκαίρι 2017 τα 10 χρονάκια μου απο το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι μου πριν την πρώτη γνωριμία με τον καρκίνο έφτασα και στο 8 φέτος!

Φέτος ήταν ένα μελαγχολικό καλοκαίρι, γιατί ενώ θα έπρεπε μετά απο αυτό το άκομψο βαλς με τον κύριο Κέι, να είμαι ξένοιαστη... 

και η "Σ" έπαθε καρκίνο όπως γνωρίζετε και μάλιστα μαστού αλλά και η αγαπημένη μου θεία που τόσο με στήριξε στην Αθήνα κάθε που πήγαινα για θεραπεία. Οπότε τι να λέμε..Η θεία μου έπαθε καρκίνο στην ουροδόχο κύστη, ευτυχώς βαθμού 2, αντιμετωπίσιμος κι ελπίζω και ιάσιμος!!! Από επιλογή δεν μπήκα στο ίντερνετ να κοιτάξω πληροφορίες. Την είδα το καλοκαίρι στο νησί του Ιονιου,  περάσαμε κάποιες μέρες μαζί και με την 13χρονη (μόνο) κόρη της. Σαν να μην έφταναν αυτά, αγαπημένης φίλης μου ο αδερφός βαρβάτο καρκίνο πολλαπλό μυέλωμα. Πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο.Τη στήριξα όσο μπόρεσα απο το τηλέφωνο και τα social media...Μακάρι να γίνει το παιδί καλα, να το ξεπεράσει. 

Γενικά ένιωθα ένα ντου απο παντού. Δεν ήταν ούτε εύκολος χειμώνας, μα ούτε εύκολο καλοκαίρι! 'Ένιωσα αρκετές στιγμές μια συναισθηματική πίεση. 

Δυστυχώς το περιστατικό της "Σ" άφησε πολλά ίχνη επάνω μας, περισσότερα απο όσα καταλάβαμε τότε...Περισσότερα απο όσα συζητήσαμε. Είναι δύσκολες ιστορίες, για δυνατούς ανθρώπους αυτές! Το μόνο σίγουρο! Όμως περάσαμε απέναντι... η καθεμία με τον τρόπο της! Ναι τα καταφέραμε! Οι  συζητήσεις μας ήταν λίγες..όμως οι στιγμές μας πολλές!

Κατέληξα στο ότι και οι δυο, κι εγω κι αυτή πλέον, δίχως φυσικά να το θέλουμε βιώσαμε τα συναισθήματα κι απο τις 2 πλευρές. 

Είδαμε τον καρκίνο inside out! Όμως ακόμη βλέπουμε και τη θάλασσα και το βουνό, και το ποτήρι μισογεμάτο, και το μέλλον καλό (αν όχι λαμπρό). Μάθαμε και στα δύσκολα, οπότε αυτό μας κάνει πιο δυνατές. Μάθαμε να αγαπάμε 2-3 επίπεδα παραπάνω τη ζωή που ήδη αγαπούσαμε. Μάθαμε να παγώνουμε τον χρόνο όταν είμαστε με αγαπημένα άτομα, όταν χαζεύουμε τη θάλασσα στην αγαπημένη μας παραλία! 

Η ζωή είναι όμορφη όσο είμαστε εδώ, ακόμη κι αν μερικούς μήνες παλεύουμε με τις δυσκολίες της!

Μάρτης Γδάρτης 2018

Στην εκπνοή του Μάρτη με βρίσκει αυτό το Post...

Ενας Μάρτης αφιλόξενος για τους δικούς του λόγους...με κρύο, πολλές βροχές. Αλήθεια, έτσι ήταν πάντα η Άνοιξη ή οι παιδικές μου αναμνήσεις απο μόνες τους τα ωραιοποιούσαν όλα;

Ο Μάρτης φεύγει σε λίγες μέρες για να υποδεχθούμε το (καταθλιπτικό για εμένα πάντα) Πάσχα! Οι διακοπές ωστόσο είναι πάντα καλοδεχούμενες. Ξέρω αυτή τη στιγμή πως παρατείνω την αγωνία των φανατικών μου αναγνωστών εδώ. Έτσι κάνω πάντα όπως λέει η "Σ". Με ρωτάει κάτι και πριν πάρει την απάντηση εγώ ξεκινάω να λέω και 3 προτάσεις...5... πριν την απάντηση!

Λοιπον! Το πρώτο Post του μήνα ήταν πεσμένο, αυτό όμως το τελευταίο (μάλλον για Μάρτη) είναι πολύ POWER! Η "Σ" τελικά δεν χρειάστηκε να κάνει χμθ!!!! Τι χαρά, τι χαρά!!!! Μόνο ορμονοθεραπεία! Ήταν δλδ με βάση την ιστολογική της αρκετά καλα... Σας είχα γράψει ότι λεμφαδένες δεν είχαν τσιμπηθεί....Οπότε χάρηκα και χάρηκε! Οπότε γύρισε το κορίτσι στις δραστηριότητές της... Της πήρε έναν μήνα να αναρρώσει απο πόνους (σσ διπλές μαστεκτομές και παράλληλο ξεκίνημα αποκατάστασης με διατατήρες) και καπάκι πριν προλάβει να "ξεπονέσει" σκάει μύτη ΙΩΣΗ!!! Το χειρότερό της... πήγαινα να τη δω με διπλή μάσκα! Γιατί εάν κολλούσα κι εγώ κλάφτα τι θα γινότανε! Όμως όλα περάσανε! Μα δεν είναι φοβερό;;;;; 

Εγώ σας γράφω συναχωμένη (αν είναι δυνατόν δεν κόλλησα τίποτα όλο τον χειμώνα αλλά ουτε και με τη "Σ") αλλά αυτό είναι το λιγότερο απο τα προβλήματά μου αυτή τη στιγμή! 

Όσο κι αν ο καιρός στη Β. Ελλάδα αντιστέκεται, εμείς απολαμβάνουμε μικρές στιγμές Άνοιξης με τη "Σ" κάθε που θα πάμε για έναν καφέ, κάθε που θα δούμε μια ταινία (Ο Νονός Ι, Ο Νονός ΙΙ, Ο Νονός ΙΙΙ= 9 ώρες ταινία). Γενικά βρίσκουμε ισορροπιές, παλιές, νέες... δεν ξέρω. Κάτι μέσα μου, μου λέει πως μόνο νέες βρίσκουμε... Έτσι δεν γίνεται πάντα με τον καρκίνο; Όμως η ίδια η ζωή επέδειξε πως συνεχίζεται και μετά τον καρκίνο.
Κάνουμε σχέδια πλέον για το καλοκαίρι, χαζεύει μαγιώ και εγώ φουσκωτά θαλάσσης.
Σκεφτόμαστε τη θάλασσα....αυτή εξάλλου μας ένωσε απο το πρώτο μας καλοκαίρι διακοπών. 

Σκεφτόμαστε τη ζωή.... πάντα.....

Να νοσεί η κολλητή σου;

Δεν περίμενα να αναρωτηθώ ποτέ κάτι τέτοιο >>>
"Πως είναι να νοσεί η κολλητή σου;"

Για χρόνια αυτή η ερώτηση αφορούσε τη "Σ". Εγώ αυτήν είχα κολητή, αυτή εμένα και στο μυαλό μου αλλά και το μυαλό της δεν περνούσε ποτέ σοβαρά η ιδέα του να νοσήσει απο καρκίνο.

"Πως είναι να νοσεί η κολλητή σου;"

Η "Σ" έζησε και το να νοσεί η θεία της (την έχασε τον περασμένο Σεπτέμβρη) να νοσεί η κολλητή της, εγώ και το να νοσεί ο αδερφός της (Χότσκιν αλλά ευτυχώς το παιδί τα πήγε περίφημα) και τώρα η ίδια.

"Τι σθένος έχεις μέσα σου όταν έχεις γιατροπορεύσει τόσο κόσμο;"

Η "Σ" είχε τελικά κι έχει.... της το είπα και της το έγραψα... είναι δυνατή, ήταν δυνατή απο πριν...Σαν απο καιρό έτοιμη! Οι άσχημες βόλτες στης στα νοσοκομεία την κάνανε δυνατή. Μπορεί να βγήκε απο κει ως συνοδός κουρασμένη αλλά damn βγήκε και ατσαλένια!

Η "Σ" δεν μου παραπονέθηκε για τίποτα. Ποτέ. Μόνο για το οτι πονούσε... πολύ λογικό ήταν μεγάλο το χειρουργείο. Δεν έκλαψε ποτέ μπροστά μου, μόνο κάποια δάκρυα πόνου, απο τον πόνο όπως λέει και το πιστεύω. Δεν δείλιασε ούτε λεπτό.

Μερικές φορές θέλω να της γράψω τόσα πολλά! Ξέρεις, στους πολλούς καφέδες που πίνουμε δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου, ίσως δεν θελει η μια να στεναχωριέται η άλλη (;) δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Οι μεγάλες μας στιγμές είναι σιωπηλές. Μετά πάω σπίτι και τις γράφω 10 σειρές mail. Έτσι να τα διαβαζει και να μην εχει υποχρεωση να απαντησει, ουτε καν να κουνησει το κεφαλι της θετικα ή αρνητικά. Έτσι είναι αυτη, έτσι είμαι εγώ. Διαφορετικές απο πανω ως κάτω.... αλλά αυτοκόλλητες. 

Θέλω να της μιλάω, θέλει να μένει σιωπηλή. 

Της μιλούσα όταν ήμουν άρρωστη....δεν μου λέει πολλά τωρα που αρρώστησε. 

Της είπα πως θα είμαστε μαζί σε όλες τις προκλήσεις στα παρα πολύ δύσκολα στα παρα πολύ εύκολα, στα χαμόγελα στις πτώσεις, στα ίσια και στα στραβά. Της το είπα.... Δεν ξέρω αν με θέλει παντού εκεί δίπλα της. Η "Σ" μην ξεχνάτε έχει πρώτα απο όλα το παιδί (λατρεία) και τον άνδρα της (έρωτας) οπότε... δεν ξέρω ακριβώς τι έχει ανάγκη να κάνει ή να της συμβεί στις σχέσεις της. Δεν δείχνει τι θέλει απο εμάς. Ο καθένας μας δοκιμάζει μαζί της διάφορα κι όποια συνταγή πετύχει!

Δεν μου αρέσει που δεν ξέρω τι θέλει. Προσπαθώ να σκεφτώ τι θέλει με βάση τι ήθελα εγώ κάποτε. Μα εγώ όμως ήμουν 27 ετών και μόνη τότε, η "Σ"είναι μαμά και σύζυγος...

Τι να θέλει μια μαμά και σύζυγος που παθαίνει καρκίνο μαστού;;; 

 Δεν ξέρω, όμως ξέρω πως κι ας μην το δείχνει η φίλη μου, της αρέσει η σιγουριά του να με έχει. 

Πίστευα ότι ο καρκίνος θα μας έφερνε πιο κοντά. Συνεχίζουμε απλά στα ίδια και σε μερικές περισσότερες σιωπές. Η "Σ" όταν είχα αρρωστήσει μου έλεγε πως θα συνεχίζει να μου συμπεριφέρεται το ίδιο. Αυτό της είπα κι εγώ. Δεν τη θεωρώ άρρωστη. Θεωρώ ότι είναι μια δυναμική, έξυπνη κι όμορφη κοπέλα. Γύρισε στις γυμναστικές της και θα έχει σε 2 μήνες το κορμί που είχε. Είναι ήδη νικήτρια, το νίκησε, πάει πέρασε! Τα κατάφερε! Είμαι Σίγουρη! 

Εμείς΄οι απέξω προσπαθούμε να τη στηρίζουμε όποτε το έχει ανάγκη. Περισσότερο θέλει πρακτική στήριξη που και που με το μωράκι της. Γενικά, ψυχολογικά τη βλέπω πολύ επάνω απο αυτό που πέρασε, above and beyond! Ειναι πολύ πιο μεγάλη απο αυτό, είναι πολύ πιο πάνω απο αυτό!

Τη σκέφτομαι...

Ωστόσο Καλό Μήνα!

Η περίπτωση της "Σ" μου ράγισε την καρδιά. Της το έγραψα...

Μου ράγισε την καρδιά αλλά δεν θα γράψω "για πάντα" γιατί πέρα απο το ότι είμαι σίγουρη πως η περιπέτειά της θα τελειώσει σύντομα, είμαι και απόλυτα βέβαιη ότι όταν όλα τελειώσουν θα είναι μια χαρά και θα διώξει κι αυτή για πάντα τον MR C απο τη ζωή της.

Ωστόσο ναι, δεν στεναχωρήθηκα για μένα... δεν περίμενα όμως να το πάθει η "Σ" μου.

Τελικά η ιστολογική έδειξε περισσότερα πραγματάκι ότι βγήκαν "Κακά" απο τον μαστό... δεν ηταν δηλαδή αυτά που περιμέναμε... μόνο... οπότε η "Σ" απο Δευτέρα θα δει ογκολόγο, και θα αποφασίσουν τι θα κάνει...εάν θα κάνει χμθ. Είναι στην γκρίζα ζώνη περίπου 60-40. Όμως όταν πρόκειται για τη ζωή σου και το μέλλον...μάλλον τα κάνεις όλα, κι ας είναι το πιο δύσκολο-σκληρό πακέτο εκείνο της χμθ.

Ευχηθείτε της τύχη και καλή επιτυχία όσοι με ξέρετε. Στείλτε κουράγιο και στις 2 μας.
Αλλά να ξέρετε... αυτές τις τελευταίες μέρες εαν κι εδώ βρέχει, εμείς γελάμε όπως παλιά και βλέπουμε όμορφες ταινίες και τρώμε και κανένα γύρο παράλληλα. Πίνουμε καφεδάκια. Περιμένουμε την Άνοιξη!

Γιατί η Άνοιξη θα ρθει, όσο κι αν αργεί, όσο κι αν βρίσκονται 100 εμπόδια στο διάβα μας θα ρθει... που θα πάει!

Σε όλες εκείνες τις ραγισμένες καρδιές στέλνω πολλά φιλιά και ευχές για καλό μήνα!
Αγκαλιάστε και αγκαλιαστείτε! Μόνο έτσι ξανα κολλάνε οι καρδούλες!

ΜΕΙΝΕΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ! Αξίζει τον κόπο!
ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ δίχως ενα τοσο δα συννεφάκι!

Μικροί ήρωες! Παιδικός Καρκίνος

Η πιο συγκινητική φωτογραφία που είδα σήμερα! Κανένα δάκρυ γι αυτά τα παιδιά! Είναι μεγάλοι μαχητές αυτά τα μικρούλια! Άκουσα σήμερα κανα-δύο παιδάκια στις ειδήσεις, να δείτε δύναμη, να θαυμάσετε κουράγια! Το βρήκα φοβερό, ένα αγοράκι έλεγε "χρειάζεται υπομονή, δεν φαντάστηκα πως θα πετούσα χαρταετό φέτος στην Αθήνα". Άχ αγόρι μου! Δυστυχώς τα "κακά" κανείς δεν τα φαντάζεται και κανείς δεν τα περιμένει!

Κακοτοπιά η αρρώστια, χτύπημα βαρύ αλλά κάτι πολύ ελπιδοφόρο είναι πως ο παιδικός καρκίνος θεραπεύεται, τα παιδάκια στη Φλόγα είπε ένας γιατρός εκεί με λόγια απλά πως 4 στα 5 γίνονται καλά.

Καλή δύναμη αστέρια μου! Είστε η δύναμή μας, είστε η μεγάλη ελπίδα και για εμάς τα καρκινάκια και για όλους τους υγιείς εκεί έξω.

Δυστυχώς πολλές φορές η ζωή δεν είναι το παραμύθι που σκεφτόμασταν ή στο οποίο ελπίζαμε. Όμως η ζωή όπως έχω ξανα γράψει έχει τον τρόπο για πολλές ηλιαχτίδες...και οι ηλιαχτίδες είναι κομμάτι παραμυθιού, ονειρικές και γλυκές!

take care!

10η μέρα κιόλας, sparing mastectomy

Καλημέρα σε όσες και όσους έχουν τη διάθεση και κρατούν τη μνήμη ζωντανή και περνάτε ακόμη απο εδώ!

Μα ναι! Απο την ημέρα που χειρουργήθηκε η "Σ" πέρασαν 10 ημέρες ήδη! Για άλλη μια φορά η ζωή δείχνει πως "μόνο ο χρόνος δεν σταματά" όπως λέω κι εγώ πάντα!

Λοιπόν, η "Σ" γύρισε στο σπίτι μετά απο 2 νύχτες νοσηλίας και με πόνους. Δεν έκανε την μαστεκτομή που έκανα εγώ και πόσες άλλες γυναίκες εκεί έξω αλλά άδειασε τον μαστό της κόβοντας τη θηλή. Πράγμα μοντέρνο, έξυπνο, πολύ λιγότερο χαρακωμένο απο τις κλασσικές μαστεκτομές και οδεύει προς σε ένα σίγουρα πολύ πιο ωραίο αποτέλεσμα (μετά απο μήνες) τελικό.

Για όποια γυναίκα θέλει να το ψάξει λέγεται skin sparing mastectomy και σας δίνω τις βασικές πληροφορίες...

Το δέρμα της γυναίκας μένει ανέπαφο, απλά αδειάζει όλο το στήθος. Ναι, ναι, μπορεις να κρατήσεις το δέρμα σου "τη θηκούλα" δηλαδή των προηγούμενων μαστών (σχήμα δάκρυ) απλά μέσα τους πλέον αργότερα θα φωλιάσει η σιλικόνη.  Αδειάζουν στο χειρουργείο σιγά σιγά το μαστό και βάζουν μέσα του διαταρήρες (τέτοιους είχα κι εγώ με την παλαιομοδήτικη μαστεκτομή μου-βέβαια είχα τόσο μεγάλο όγκο που δεν γινόταν σε εμένα sparing) τα λεγόμενα expanders για να κρατάνε το δέρμα σε καλή κατάσταση, να μη συρρικνωθεί. Οι διατατήρες που χρησιμοποιούνται πάντα για όλους τους ανθρώπους που επιθυμούν ένα στήθος και για κάθε περίπτωση μοιάζουν με σακουλάκια που έχουν ένα μικρό σωληνάκι και καταλήγει σε ένα Port (θύρα-βαλβίδα) όπου εκεί ο πλαστικός τρυπάει με μια βελώνα (δεν πονάει ) και ρίχνει μέσα αλατόνερο. Ανάλογα με την ποσότητα του αλατόνερου γεμίζει το σακουλάκι σταδιακά και φουστκώνει το στήθος. Όταν φτάσει ο διατατήραςν να διατείνει ικανοποιητικά το δέρμα = να δημιουργήσει το επιθυμητό στήθος που θέλει ο ασθενής κι ο πλαστικός γίνεται το δεύτερο χειρουργείο και μπαίνουν οι σιλικόνες. Εάν οι θηλές έχουν φύγει απο το μαστό, τότε θα μπούν ως πολύ τελικό στάδιο. Αφού κάτσει κάπως η σιλικόνη και φανεί το τελικό αποτέλεσμα των μαστών. 

Σίγουρα κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όμως όπως παρακολουθώ την εξέλιξη αυτής της πλαστικής της "Σ" καταλαβαίνω πως το τελικό αποτέλεσμα της πλαστικής θα της προσφέρει υγεία και ξεγνοιασιά πάνω απο όλα κι έπειτα ένα νέο στήθος πολύ όμορφο και αρμονικά συμμετρικό (νόσησε στον ένα μαστό αλλά αποφάσισε και για λόγους συμμετρίας να αφαιρέσει και τον άλλον). 

Ο δρόμος προς την ίαση απο το σωματικό πόνο είναι ακόμη μακρύς. Είχε παροχετεύσεις για 7 ημέρες και πονούσε (κι ακόμη πονάει) αλλά η ψυχολογία της είναι μια χαρά!   

Μου επαναλαμβάνει αρκετές φορές πως δεν το μετανιώνει, και θα το είχε μετανιώσει εαν δεν τα είχε βγάλει. 

Ο κάθε ασθενής, πόσο μάλλον η κάθε γυναίκα είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και σε κάθε περίπτωση να συμβουλεύεστε τον ιατρό σας αλλά και τον πλαστικό σας. Ενδεχομένως το sparing mastectomy να είναι μια πιο ακριβή επέμβαση απο ότι η μαστεκτομή η σκέτη με την μεγάλη ουλή.  Εάν σας ενδιαφέρει παραπάνω, ψάξτε το. Η πλαστική χειρουργική έχει εξελιχθεί πολύ περισσότερο απο εκεί που την άφησα εγώ! Επίσης δεν σημαίνει πως επειδη η "Σ" είχε πολύ πόνο και ήταν με Lonarid το ίδιο θα πάθει και μια ακόμη γυναίκα. 

Σας φιλώ!

Νέα επέτειος απο εκείνες...

Σήμερα λοιπόν είχα την ατυχία να βρίσκομαι έξω στο σαλονάκι αναμονής του χειρουργείου της "Σ". Συνήθως εγώ τους έστηνα όλους απ' έξω και με περίμεναν με τις ώρες. Σήμερα φάγαμε το στήσιμο της δεκαετίας απο τη "Σ". Ο μπαμπας της, ο σύζυγος κι εγώ είμασταν εκεί. Ο μπαμπάς της κι εγώ τη συνοδέψαμε με το φορείο και μέσα στο ασανσέρ ως κάτω τα υπόγεια (και πάλι -1) χειρουργεία. 

Η "Σ" έμεινε στο χειρουργείο 10 ώρες! Για σκεφτείτε χρόνους! Απο 8.00 που την πήραν ως 17.30! Κι εμείς εκεί. Εγώ έδινα και μάθημα (φοιτήτρια γαρ) στη σχολή. Έφυγα 12.00 και γύρισα 16.00. Η "Σ" ακόμη μέσα, αναίσθητη στο χειρουργικό τραπέζι. Πρώτα βγήκε ο ογκολόγος και είπε πως ήταν αυτό που περιμέναμε και το ακούσαμε με μεγάλη ανακούφιση, έπειτα ανέλαβε η πλαστικός η οποία είπε ότι και πάλι όλα πήγαν καλά. Η "Σ" απο προσωπική της απόφαση έκανε αφαίρεση μαστών παρόλο που τα ογκάκια της ήταν μόνο στον έναν μαστό και μάλιστα μικρά. Ίσως το να ζει 10 χρόνια μαζί μου με μαστεκτομή κι άμφο προστατευτική μαστεκτομή, με αποκατάσταση πλέον, της άνοιξε τον δρόμο για να πάρει δραστικές αποφάσεις. Γιατί τι είναι βρε παιδιά οι μαστοί;;; Σάμπως κάποιο όργανο που θα επιρρεάσει τη λειτουργεία σας μετά;;Μην τρελαθούμε; Οι μαστοί είναι εκεί ως σύμβολο ή ως ένα κομμάτι της γυναικείας οντότητας, σεξουαλικότητας ή μητρότητας. Εάν δεν μας το είχε περάσει ο δυτικός κόσμος ως κάτι πολύ τιμημένο, σέξυ και δεν ξερω εγώ τι άλλο δεν θα είμασταν τόσο δεμένες με 2 μάζες κρέατος.  Έτσι μάλλον υποσυνείδητα στο μυαλό της "Σ" γράφτηκε πως ενα ποτε το πάθω θα τα βγάλω, και τα έβγαλε. Τα έβγαλε βεβαια κρατώντας το δέρμα της, απλά αφαιρώντας απο τη θηλή όλο τον ιστό και βάζοντας διατατήρες που ήδη ήταν φουσκωμένοι σήμερα που βγήκε απο το χειρουργείο. Οπότε πέρα απο τον εσωτερικό ιστό και το προηγούμενο μέγεθός της η "Σ" δεν αποχωρίστηκε ακριβώς το σώμα της...Ναι έχασε την αίσθηση των θηλών, ναι θα έχει σιλικόνες αλλά σε μεγάλο βαθμό το έσωσε το κορμί πατριώτη! 

Σημασία δεν έχει η πλαστική ή το βυζί. Σημασία έχει η ΖΩΗ! Η ζωή η οποία για μερικούς ανθρώπους για να διασφαλιστεί πρέπει να πάρουν δραστικά μέτρα! Σημασία έχει η πρόληψη, το να είσαι υποψιασμένος-η, ΟΧΙ φοβισμένος αλλά υποψιασμένος ότι κανείς δεν είναι σπιτάκι του safe κι αν το έπαθε ο γείτονας, μπορεί δυστυχώς να ρθει και απο σένα κάποια μέρα. ΟΧΙ φόβο παιδιά, αλλά έλεγχο! Η "Σ" ήταν τυχερή αλλά ήταν και έξυπνη αρκετά στο να ψάχνεται και να μην αφήνει τα χρόνια να περνούν χωρίς μαγνητική μαστών. Κι έτσι το βρήκε σε πολύ αρχικό στάδιο, και έτσι θα περάσει στη σφαίρα της ανεμελιάς με τις σιλικόνες της. Κι έτσι κάποια μέρα θα σας γράφω τα νέα της μακριά απο τα νοσοκομεία και τα χειρουργεία.

Σήμερα η "Σ" πονούσε πολύ με το που βγήκε, επίσης μας έλεγε πως δεν μπορεί να πάρει ανάσα και ζητούσε οξυγόνο.

Σκέφτηκα το αίσθημα του "μπανταρισμένου" που έζησα κάποτε πριν 10 χρόνια. Δεν είχα πόνους αλλά απο ότι κατάλαβα η μαστεκτομή δεν πονάει.
Αφήνει βαθιά χαρακιά  για πάντα αλλά όχι, δεν πονάει.

Δύσκολη εβδομάδα

Αυτή η εβδομάδα θα είναι φίλες και φίλοι μου η εβδομάδα όπου η κολλητή μου"Σ" θα κάνει το

δικό της χειρουργείο για να αφαιρέσει τα ογκάκια τα κακά απο τον μαστό της. Η "Σ" επίσης αποφάσισε μετά απο ώριμη σκέψη να αφαιρέσει και τους 2 μαστούς προφυλακτικά.  

Ανακαλυψε στα 36 της ότι δεν είναι εύκολη απόφαση, θα συμφωνήσω. 

Για εμένα ήταν απλά μονόδρομος εφόσον είχα καρκίνο stage 3 και ένα μεγάλο όγκο κι επίσης μικρό μαστό. Βασικά σε εμένα ήταν θέμα ζωής και θανάτου. 

Δεν ξέρω ποιο είναι πιο δύσκολο; Το να έχεις επιλογή ή το να σου επιβάλεται κάτι; 

Πιστεύω μετά απο 10 χρόνια πως και τα 2 είναι εξίσου δύσκολα. 

Θέλω σήμερα να γράψω κάτι που το είπα και στην ίδια, πως τη θαυμάζω για την απόφασή της αυτή, παρόλο που οι γιατροί της λέγανε να μην κάνει μαστεκτομές. Πιστεύω πως 10 χρόνια μετά, η "Σ" πήγε την επιστήμη και τη γυναίκα ένα βήμα μπροστά. Άφησε στην άκρη την εμφάνιση, τη σεξουαλικότητα, έσπασε τα ταμπού του γυναικείου σώματος και της εικόνας και αποφάσισε να βάλει στόχο την υγεία. 

Ελπίζω η ιστορία της "Σ" να κάνει τη "Σ" παράδειγμα προς μίμηση για κάποιες απο εσάς που φτάνετε σε αυτό το μπλογκ λόγω καρκίνου μαστού. ΔΕΝ ΛΕΩ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ "να πάτε και να τα κόψετε" αλλά εάν σας δοθεί η επιλογή ή εάν σας επιβληθεί ΔΕΝ ΘΕΛΩ να στεναχωρηθείτε. Είναι δύο μάζες κρέατος, τίποτε παραπάνω. Η απουσία τους σου χαρίζει ζωή...ΑΥΤΟ. 

Θέλω πάνω απο όλα να μιμηθείτε τη "Σ" στον προληπτικό έλεγχο που έκανε πάντα on time! Στο ότι ήταν τυπική στις εξετάσεις της. ΟΛΕΣ ξιζουμε τις εξετάσεις κι αφήστε τα ροζ κορδελάκια και τις καρδούλες. Μια μαστογραφία την αξίζουμε, ένα υπέρηχο επίσης. 

ΓΥΝΑΙΚΕΣ.... οι πιο σκληρα εργαζόμενες ότι δουλειά κι αν κάνουν, κι ας μην κανουν! Δώστε στους εαυτούς σας αυτό που τους αξίζει! Προστατευτείτε! Νοιαστείτε! 

Ακούω πολλές φίλες μου καινουριες (που καν δεν ξερουν τι περασα) να λένε >>> Αχ δεν παω για εξετάσεις φοβάμαι!

 μα είναι δυνατόν;;; Κρύβεσαι απο κάτι πριν το δεις;

ΜΟΝΟ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΩΖΕΙ, και μεταφορικά και κυριολεκτικα! ΜΟΝΟ! 

ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ!

Η ζωή της "Σ" θα σωθεί, γιατί δεν πήγε αργά.... Εγώ πήγα αργά αλλά ευτυχώς σώθηκα κι εγώ...

ΝΑ ΕΞΕΤΑΖΕΣΤΕ ΣΥΧΝΑ! 

Αυτό δεν σημαίνει φόβος! Αυτό σημαίνει ωριμότητα κι υπευθυνότητα προς τον εαυτό σας κι όσους σας αγαπούν!

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ (έτσι την λέω πολύ συχνά) ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ καλό new her (Καινούριο σώμα) ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ!

 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! 2018 εδω!

Και ναι, το 2018 είναι εδώ κι αυτή είναι η πρώτη του μέρα!

ΚΑΛΗ μας ΧΡΟΝΙΑ! Καλές ζωές φίλοι μου εκεί έξω! Όμορφες στιγμές και εύκολες καθημερινότητες! 

Να έχουμε υγεία, γιατί όταν έχεις υγεία μπορείς να κάνεις τα πιο τρελά όνειρα και να κυνηγήσεις τα πιο απίθανα σενάρια. Να πετάξεις στα σύννεφα και να δεις τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται ή να τα ακουμπάς και να τους κάνεις μια μεγάλη αγκαλιά με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο και έπειτα να τα αφήνεις!  

Προσωπικά έκλεισα με τα 7άρια της ζωής μου. Το 2007 έγινε 2017 με εμένα και την υγεία μου καλά, με τη ζωή να μου χρωματίζεται σιγά σιγά, απο εκείνο το χλωμό της θεραπείας σε χίλια δυο χρωματιστά συναισθήματα στο πρόσωπό μου! 

Δεν περιμένω το 2027, είναι τα επόμενα 10 χρόνια για τα οποια δεν κάνω καμία πρόβλεψη. Κάποτε το 2007 σε μια εξωτική παραλία στο Ιόνιο, ρώτησα τη "Σ" "πως λές να είναι τα επόμενα 10 χρόνια;" η "Σ" δεν αρέσκεται ούτε στα υποθετικά μα ούτε και να πάει τη ζωή fast forward, εγώ όμως πάντα ήμουν περίεργη! Τα 10 χρόνια μετά, ήταν και είναι τα χρόνια μου με τον καρκίνο, μαζί φτάσαμε ως εδώ. Όχι δεν υπάρχει το όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όχι, για μένα υπάρχει το όλα απλώς γίνονται ή μπορούν να συμβούν! Και τα πράγματα συμβαίνουν, όπως λέει μαι καλή μου φίλη, γιατί αυτή είναι η ίδια η ζωή, με τα πράγματα να συμβαίνουν! 

Όσες φορές αντιστάθηκα απέναντι στη ζωή με πήρε απο το χέρι και με εξέπληξε. Η ζωή νικάει, γιατί όσο κι αν ο θάνατος παραμονεύει, εσύ θες να ζήσεις. Όσο κι αν το σκοτάδι σε τραβάει κάτω και η ψυχούλα σου πάει να μαυρίσει ανακαλύπτεις πως είναι καλύτερο να αγαπάς παρά να θυμώνεις και να εκνευρίζεσαι. Μην κάνεις το θυμό μόνιμο συναίσθημά σου, θα σε αρρωστήσει χειρότερα!
Έμαθα πολλά, πάρα πολλά για τους ανθρώπους για τους φίλους, για τους συγγενείς, για την ίδια τη ζωή! Έμαθα όσα μπόρεσα να μάθω...αξιοποίησα τον καρκίνο ως ένα μέσο του να ανακαλύψω κομμάτια που είχα κάποτε προσπεράσει.

Φυσικά το 2017 θα έκλεινε πολύ πιο πανηγυρικά εάν δεν είχε συμβεί το "τα ίδια Παντελάκη μου" και με τη "Σ" λίγο πριν κλείσει το '17 όμως όπως λέω πάντα εδώ μέσα, κάθε άνθρωπος όπως και κάθε καρκίκνος είναι διαφορετικός. Η περίπτωσή της λοιπον ευτυχώς λάητ όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μπεί στο χειρουργείο τις επόμενες 10 μέρες :-( με ca μαστου, ωστόσο καρα in situ, δλδ πολύ νωρίς διεγνωσμένο. Κουράγιο της εύχομαι, κουράγιο και σε εμένα που για μια ακόμη φορά η ζωή μου έφερε κάτι τέτοιο, τόσο κοντά. Κουράγιο σε όλους μας όπου κι να είμαστε!

Είναι κλισέ για όσους δεν έχουν αρρωστήσει να τσουγκρίζουν τα ποτήρια και να λένε "να μαστε καλά" αλλά για όλους εμάς που περάσαμε απέναντι σημαίνει πολλά!

Να μαστε καλά! ΥΓΕΙΑ ΠΑΙΔΙΑ! όλα τα άλλα βρίσκονται!
ΑΓΑΠΗ επισης! 
Η Αγάπη είναι πιο ωραίο συναίσθημα απο οποιοδήποτε άλλο αρνητικό το οποίο μπορεί να πάρει τη θέση της! Να αγαπάτε τους ανθρώπους, να δίνετε, γιατί έτσι μόνο γεμίζει η ψυχούλα σας.
Όμως, να μάθετε να λέτε και "όχι", κανόνας νούμερο ένα για τα καρκινάκια μας...
Να μάθετε να λέτε ΟΧΙ, γιατί έτσι είστε καλοί με τον εαυτό σας και η καλύτερη σχέση που μπορείτε να έχετε στη ζωή είναι αυτή με τον εαυτό σας! Οι υπόλοιποι προκύπτουν μετά, οι επόμενες σωστές σχέσεις έρχονται αφού αγκαλιάσουμε πρώτα εμάς! Να μην είστε δεδομένοι, οι άνθρωποι θα σας ποδοπατήσουν έτσι απλά, γιατί οι περισσότεροι αντί να εκτιμήσουν όσα κάνουμε (με την καρδιά μας και όχι για αντάλλαγμα) προσπερνούν την καλή μας συμπεριφορά γιατί σταδιακά τη θεωρούν δεδομένη.

Να είστε καλοί, γιατί το καλό πολλαπλασιάζεται και γυρίζει σε εμάς!
Εγώ εξακολουθώ να είμαι εδώ, να προσφέρω την παρέα μου και τις κουβεντούλες μου σε όλους εσάς που περνάτε απο εδώ! Σκέφτομαι να σας συναντήσω κάποια στιγμή...Σας φιλώ!