Been a while που θα έγραφα και στα social media!
Καλοκαίρι 2018 φέτος, αφού "γιόρτασα" μόνη μου περσι το καλοκαίρι 2017 τα 10 χρονάκια μου απο το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι μου πριν την πρώτη γνωριμία με τον καρκίνο έφτασα και στο 8 φέτος!
Φέτος ήταν ένα μελαγχολικό καλοκαίρι, γιατί ενώ θα έπρεπε μετά απο αυτό το άκομψο βαλς με τον κύριο Κέι, να είμαι ξένοιαστη...
και η "Σ" έπαθε καρκίνο όπως γνωρίζετε και μάλιστα μαστού αλλά και η αγαπημένη μου θεία που τόσο με στήριξε στην Αθήνα κάθε που πήγαινα για θεραπεία. Οπότε τι να λέμε..Η θεία μου έπαθε καρκίνο στην ουροδόχο κύστη, ευτυχώς βαθμού 2, αντιμετωπίσιμος κι ελπίζω και ιάσιμος!!! Από επιλογή δεν μπήκα στο ίντερνετ να κοιτάξω πληροφορίες. Την είδα το καλοκαίρι στο νησί του Ιονιου, περάσαμε κάποιες μέρες μαζί και με την 13χρονη (μόνο) κόρη της. Σαν να μην έφταναν αυτά, αγαπημένης φίλης μου ο αδερφός βαρβάτο καρκίνο πολλαπλό μυέλωμα. Πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο.Τη στήριξα όσο μπόρεσα απο το τηλέφωνο και τα social media...Μακάρι να γίνει το παιδί καλα, να το ξεπεράσει.
Γενικά ένιωθα ένα ντου απο παντού. Δεν ήταν ούτε εύκολος χειμώνας, μα ούτε εύκολο καλοκαίρι! 'Ένιωσα αρκετές στιγμές μια συναισθηματική πίεση.
Δυστυχώς το περιστατικό της "Σ" άφησε πολλά ίχνη επάνω μας, περισσότερα απο όσα καταλάβαμε τότε...Περισσότερα απο όσα συζητήσαμε. Είναι δύσκολες ιστορίες, για δυνατούς ανθρώπους αυτές! Το μόνο σίγουρο! Όμως περάσαμε απέναντι... η καθεμία με τον τρόπο της! Ναι τα καταφέραμε! Οι συζητήσεις μας ήταν λίγες..όμως οι στιγμές μας πολλές!
Κατέληξα στο ότι και οι δυο, κι εγω κι αυτή πλέον, δίχως φυσικά να το θέλουμε βιώσαμε τα συναισθήματα κι απο τις 2 πλευρές.
Είδαμε τον καρκίνο inside out! Όμως ακόμη βλέπουμε και τη θάλασσα και το βουνό, και το ποτήρι μισογεμάτο, και το μέλλον καλό (αν όχι λαμπρό). Μάθαμε και στα δύσκολα, οπότε αυτό μας κάνει πιο δυνατές. Μάθαμε να αγαπάμε 2-3 επίπεδα παραπάνω τη ζωή που ήδη αγαπούσαμε. Μάθαμε να παγώνουμε τον χρόνο όταν είμαστε με αγαπημένα άτομα, όταν χαζεύουμε τη θάλασσα στην αγαπημένη μας παραλία!
Η ζωή είναι όμορφη όσο είμαστε εδώ, ακόμη κι αν μερικούς μήνες παλεύουμε με τις δυσκολίες της!
2 σχόλια:
Μακάρι να γράφεις πιο συχνά, σε απολαμβάνουμε. Είμαι 40 ετών, είχα τον ίδιο καρκίνο με σένα, δηλαδή ορμονοεξαρτώμε
νο, her2 θετικό αλλά πρώτου σταδίου πριν 2,5 χρόνια. Φοβάμαι ακόμη πολύ και κάθε πόνος με τρομοκρατεί αλλά ο αγώνας συνεχίζεται. Όσο καιρό έκανα θεραπείες, βρήκα τυχαία το blog σου και το διάβασα όλο. Μου έκανες την καλύτερη παρέα κι ας μην σε ξέρω, θα ήθελα να σε γνωρίσω και να πιούμε καφεδάκι. Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ ιντερνετική μου φίλη.
για τη νέα φίλη μου!
αγαπημένη καλωσήρθες εδώ...με κακή αφορμή όπως γράφω κάθε φορά αλλά να ξέρεις, το ξέρεις δηλαδή, ότι δεν είσαι μόνη...Να περνάς όποτε σου κάνει κέφι, να βγάλεις απο μέσα σου τις κακές σκέψεις..να θυμάσαι εμένα ;-) στείλε μου μεηλ, πάνω δεξιά θα βρεις το e-mail μου ή επικοινώνησε και μέσω facebook, να κάνεις ευχάριστες σκέψεις, να πιστεύεις, να ελπίζεις, να παραμένεις δυνατή. Κι εγώ πονάω αλλά δεν είναι καρκίνος... Σε φιλώ, για πολλά άτομα που περνάνε απο εδώ πραγματικά αξίζει να γράφω ακόμη! <3
Δημοσίευση σχολίου