Μια Κυριακή όπως παλιά

Σήμερα η βόλτα στη θάλασσα θύμιζε πολύ κάποιες καλές εποχές απο το παρελθόν. 

Κουβέντα και καφές με τη "Σ". Όπως πάντα η ώρα μαζί περνάει πολύ γρήγορα. Βρίσκουμε πάντα να πούμε κάτι. Μερικές φορές τα συναισθήματα και οι σκέψεις γύρω και τριγύρω απο τη συνάντησή μας είναι περίεργα αν τα καλοσκεφτείς. Πως ήμασταν πριν μας βρει η αρρώστια, πως γίναμε κατά την αρρώστια και που καταλήξαμε πια. Που καταλήξαμε μεταξύ μας σαν φίλες, αλλά και χωριστά η κάθε μια με τις ζωές μας. 

Πέρασαν αρκετά χρόνια απο το 2007 και είναι τελικά αξιοθαύμαστο το πως παραμένουμε ακόμη φίλες, έχοντας περάσει απο 40 κύματα με την αρρώστια, τα νεύρα μας, έχοντας κουραστεί απο τους καυγάδες και τις διαφωνίες, έχοντας η "Σ" παντρευτεί. Και δεν είμαστε και καθόλου ίδιοι χαρακτήρες, μας χωρίζουν περισσότερα απο όσα μας ενώνουν, αυτό το έχουμε παραδεχτεί και οι δύο. Αλλά εμείς εκεί, κόντρα στον άνεμο, σε όλους όσους βλέπουν πως δεν ταιριάζουμε, σε όλους όσους προσπάθησαν κατά καιρούς να μας απομακρύνουν. 

Ενάντια και ανεξάρτητα με όλα όσα μας βρήκανε, εμείς εξακολουθούμε και πίνουμε τον καφέ μας, κατα προτίμηση στη θάλασσα, κατά προτίμηση οι δυο μας, έτσι, για να μπορούμε να έχουμε και τις σιωπηλές μας στιγμές, όταν απλά θέλουμε να κοιτάζουμε τον ορίζοντα και τίποτε άλλο, όταν έτσι απλά δεν θέλουμε να μιλήσουμε παραπάνω αλλά καμία δεν παρεξηγεί την άλλη.