Μπορεί σήμερα να είχε συννεφιά αλλά το τόλμησα. Δεν ήταν και δύσκολο, τηλεφώνησα σε μια φίλη και πολύ γρήγορα κανονίστηκε, ποδηλατοβόλτα προς τη θάλασσα. Δυο μεγάλες αγάπες σε ένα απόγευμα. Ποδήλατο και η θέα της θάλασσας.
Στο δρόμο περάσαμε απο το σταθμό των τρένων...κοίταξα τα κτίρια και τις γραμμές για λίγα λεπτά. Μονολόγησα "τι ανακούφιση, σήμερα δεν φεύγω για Αθήνα, δεν πάω για θεραπεία, δεν κάνω πια χημειοθεραπείες, όλα αυτά είναι τόσο μα τόσο μακρινά".
Ένα χειμώνα ολόκληρο είχα φάει τον απίστευτο χρόνο σε διαδρομές, ένα χειμώνα ολόκληρο η ζωή μου κούτσαινε, την εμπόδιζαν τα πάνω-κάτω στην Αθήνα, ένα χειμώνα ολόκληρο έχανα ώρες και μετρούσα τη ζωή με χημειοθεραπείες, περίμενα την Άνοιξη για να πέσει η αυλαία.
Ένα χειμώνα ολόκληρο απο τη ζωή μου!
Σήμερα ο σταθμός των τρένων δεν είναι μελαγχολικός.
Σήμερα στον σταθμό δεν έχει κανένα τρένο.
Σήμερα δεν φεύγω.
Σήμερα απλά συνεχίζω τον δρόμο μου με το ποδήλατο με μια καινούρια φίλη.
Σήμερα, εδώ δίπλα, ένας πατέρας με τον μικρό του γιό χαζεύουν τις γραμμές.
Μια μικρή ελπίδα για το αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου