Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!
απο τη μια "κουτσή" και απο την άλλη την Πέμπτη μας χτυπά την πόρτα ο Μάρτης!
Μάρτιος, Μάρτης, Μρτ...
Α-Ν-Ο-Ι-Ξ-Η και Πάσχα.
Μυρωδιές και εικόνες πολύχρωμες! Ο δρόμος για την Άνοιξη ανοίγει! Οι μέρες μεγάλωσαν! Πλέον νυχτώνει τελείως μετά τις 18.00. Σταθήκατε λίγο να το παρατηρήσετε;
Γυρνώντας απο τη βόλτα μου σήμερα πρόσεξα στον ορίζοντα, όχι πολύ μακριά μου τα βουνά πασπαλισμένα με χιόνι, λες και στολίστηκαν για τα Χρισούγεννα. Κι όμως, δεν θα αργίσει η αλλαγή του τοπίου...!Γιατί τίποτα δεν αντιστέκεται στον χρόνο και τίποτα δεν μένει στάσιμο.
Όπως δεν μένει στάσιμη η φύση, έτσι και εμείς κυλάμε στο πέρασμα του χρόνου και αφηνόμαστε σε αυτό που λέγεται ζωή,παίρνουμε διάφορες μορφές, αλλάζουμε. Διάβασα απόψε κάποια μηνύματα απο το παρελθόν. Πως ήμουν τότε, πως είμαι τώρα. Μηνύματα που δέχτηκα, μηνύματα που έστειλα. Συνηθίζω και κρατώ και απο τους 2 τύπους. Κάποια είναι μηνύματα παρηγοριάς, κάποια είναι μηνύματα αγάπης, αιώνιας φιλίας, κάποια απλά, κάποια απλώς κατάθεση ψυχής, άλλα μηνύματα είναι αισιόδοξα άλλα μαύρα, κάποια είναι έντονα μεταξύ καυγάδων.
Ποικιλία στα μηνύματα, ποικιλία και στη ζωή. Έτσι είναι, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος σκεφτόταν μόνο τις άσχημες ή δύσκολες στιγμές που βίωσε με κάποιους ανθρώπους, τα συναισθήματα που τον πνίξανε κάποτε δίπλα τους, τι επιλογές θα έκανε και πως θα ζούσε τώρα και κυρίως πως θα διαμόρφωνε τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, σκεπτόμενος το παρελθόν και τις μαύρες τρύπες του;
Τα γραπτά που μένουν θυμίζουν πάντα τι συνέβη κάποτε και ας πέρασε καιρός, γι αυτό αν κάποιος κρατά ημερολόγιο και το διαβάσει κάποτε μετά απο χρόνια, ζορίζεται. Ζορίζεται γιατί σκέφτεται αν πήρε τη σωστή απόφαση να συνεχίσει με κάποιους ανθρώπους που τον κουρελιάσανε κάποτε. Και εγώ καλώς ή κακώς απο το 2007 κρατώ ημερολόγιο (πέρα απο αυτό το μπλογκ), όμως δεν συνηθίζω να το ανοίγω. Προτιμώ να βλέπω τις στιγμές και τα συναισθήματα απο απόσταση, να μένουν κλειστά σκαι στο ράφι.
Μια φορά φέτος τα Χριστούγεννα άνοιξα το ημερολόγιο του 2009 και λυπήθηκα για τις όμορφες στιγμές που έφυγαν και ξεφύσηξα (έστω και στιγμιαία) για τα άτομα που δεν είναι πια κοντά μου, και για τα άτομα που τότε ήταν αλλά δεν ανταποκρίνονταν όπως εγώ ήθελα. "Ήθελα" το ξέρω πως ακούγεται πολυ εγωιστικό, άλλα ναι, τότε ήθελα. Και θέλει να έχεις μεγάλη καρδιά για να δεις και να δικαιολογήσεις τις απουσίες και τα λάθη ενώ ο καρκίνος σε έχει ήδη επιβαρύνει. Θέλει μεγάλο κόπο να τα αφήσεις όλα πίσω σου, ενώ έχουν συμβεί, ενώ τα έχεις ακούσει να στα λένε κτλπ, κτλπ. Ναι, τότε ήθελα, τώρα απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι περιμένω απο τους ανθρώπους, γιατί πολύ απλα δεν επιθυμώ να ξαναπληγωθώ...Θέλω να προφυλάξω τον εαυτό μου απο την προσδοκία και την προσμονή ακόμη και μιας εξόδου, και μιας βόλτας, μιας εκδρομής που ο άλλος θα προτείνει και εγώ μέσα μου ξέρω πως ποτέ δεν θα πάμε μαζι, γιατί έτσι!
Είναι παιδικό, το ξέρω πως είναι αλλά δεν μπορώ να κρύψω την αλήθεια πως αυτό με έφθειρε πολύ κάποτε, η προσμονή, η προσδοκία για το ενδιαφέρον, ακόμη και για το αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Η συγχωρεμένη η Sugar, απο τις πρώτες αναγνώστριες εδώ, είχε πει "φίλος που δεν σου τηλεφωνεί τα Σαββατοκύριακα, δεν είναι φίλος". Έτσι είναι, είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και την κρατώ μέσα μου. Οι μέρες της εβδομάδας με τη δουλειά περνούν, το Σαββατοκύριακο όμως καταλαγιάζεις και θες να πας μια βόλτα, να ξεκουραστεις, να αλλάξεις παραστάσεις. Σκεφτείτε ποιοι σας τηλεφωνούν το Σαββατοκύριακο και ποιοι είναι αυτοί που θα σας πλησιάσουν γιατί τότε έχουν πραγματικά τον χρόνο να τεμπελιάσετε και να βρεθείτε και όχι να σας στριμώξουν κάπου μεσοβδομαδιάτικα μεταξύ άλλων τους υποχρεώσεων. Ευτυχώς για εμένα, βρίσκονται πλέον και οι άνθρωποι που θα μου τηλεφωνήσουν το Σαββατοκύριακο και η ζωή συνεχίζεται. Αργίες, Σαββατοκύριακα, καθημερινές, γιορτές, ο χρόνος κυλά...κανείς μας δεν ξέρει που μας πηγαίνει και σε τι θα μας φέρει μπροστά...απλά και εμείς αφηνόμαστε, σε όποιον μας δώσει το χέρι του, έστω και για λίγο, κοιτάμε μπροστά, χαζεύουμε τον γαλανό ορίζοντα και ευχόμαστε σε γεμάτα Σαββατοκύριακα, σε μεγάλες παρέες και σημαντικούς άλλους που θα μείνουν!
καλό βράδυ!
απο τη μια "κουτσή" και απο την άλλη την Πέμπτη μας χτυπά την πόρτα ο Μάρτης!
Μάρτιος, Μάρτης, Μρτ...
Α-Ν-Ο-Ι-Ξ-Η και Πάσχα.
Μυρωδιές και εικόνες πολύχρωμες! Ο δρόμος για την Άνοιξη ανοίγει! Οι μέρες μεγάλωσαν! Πλέον νυχτώνει τελείως μετά τις 18.00. Σταθήκατε λίγο να το παρατηρήσετε;
Γυρνώντας απο τη βόλτα μου σήμερα πρόσεξα στον ορίζοντα, όχι πολύ μακριά μου τα βουνά πασπαλισμένα με χιόνι, λες και στολίστηκαν για τα Χρισούγεννα. Κι όμως, δεν θα αργίσει η αλλαγή του τοπίου...!Γιατί τίποτα δεν αντιστέκεται στον χρόνο και τίποτα δεν μένει στάσιμο.
Όπως δεν μένει στάσιμη η φύση, έτσι και εμείς κυλάμε στο πέρασμα του χρόνου και αφηνόμαστε σε αυτό που λέγεται ζωή,παίρνουμε διάφορες μορφές, αλλάζουμε. Διάβασα απόψε κάποια μηνύματα απο το παρελθόν. Πως ήμουν τότε, πως είμαι τώρα. Μηνύματα που δέχτηκα, μηνύματα που έστειλα. Συνηθίζω και κρατώ και απο τους 2 τύπους. Κάποια είναι μηνύματα παρηγοριάς, κάποια είναι μηνύματα αγάπης, αιώνιας φιλίας, κάποια απλά, κάποια απλώς κατάθεση ψυχής, άλλα μηνύματα είναι αισιόδοξα άλλα μαύρα, κάποια είναι έντονα μεταξύ καυγάδων.
Ποικιλία στα μηνύματα, ποικιλία και στη ζωή. Έτσι είναι, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος σκεφτόταν μόνο τις άσχημες ή δύσκολες στιγμές που βίωσε με κάποιους ανθρώπους, τα συναισθήματα που τον πνίξανε κάποτε δίπλα τους, τι επιλογές θα έκανε και πως θα ζούσε τώρα και κυρίως πως θα διαμόρφωνε τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, σκεπτόμενος το παρελθόν και τις μαύρες τρύπες του;
Τα γραπτά που μένουν θυμίζουν πάντα τι συνέβη κάποτε και ας πέρασε καιρός, γι αυτό αν κάποιος κρατά ημερολόγιο και το διαβάσει κάποτε μετά απο χρόνια, ζορίζεται. Ζορίζεται γιατί σκέφτεται αν πήρε τη σωστή απόφαση να συνεχίσει με κάποιους ανθρώπους που τον κουρελιάσανε κάποτε. Και εγώ καλώς ή κακώς απο το 2007 κρατώ ημερολόγιο (πέρα απο αυτό το μπλογκ), όμως δεν συνηθίζω να το ανοίγω. Προτιμώ να βλέπω τις στιγμές και τα συναισθήματα απο απόσταση, να μένουν κλειστά σκαι στο ράφι.
Μια φορά φέτος τα Χριστούγεννα άνοιξα το ημερολόγιο του 2009 και λυπήθηκα για τις όμορφες στιγμές που έφυγαν και ξεφύσηξα (έστω και στιγμιαία) για τα άτομα που δεν είναι πια κοντά μου, και για τα άτομα που τότε ήταν αλλά δεν ανταποκρίνονταν όπως εγώ ήθελα. "Ήθελα" το ξέρω πως ακούγεται πολυ εγωιστικό, άλλα ναι, τότε ήθελα. Και θέλει να έχεις μεγάλη καρδιά για να δεις και να δικαιολογήσεις τις απουσίες και τα λάθη ενώ ο καρκίνος σε έχει ήδη επιβαρύνει. Θέλει μεγάλο κόπο να τα αφήσεις όλα πίσω σου, ενώ έχουν συμβεί, ενώ τα έχεις ακούσει να στα λένε κτλπ, κτλπ. Ναι, τότε ήθελα, τώρα απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι περιμένω απο τους ανθρώπους, γιατί πολύ απλα δεν επιθυμώ να ξαναπληγωθώ...Θέλω να προφυλάξω τον εαυτό μου απο την προσδοκία και την προσμονή ακόμη και μιας εξόδου, και μιας βόλτας, μιας εκδρομής που ο άλλος θα προτείνει και εγώ μέσα μου ξέρω πως ποτέ δεν θα πάμε μαζι, γιατί έτσι!
Είναι παιδικό, το ξέρω πως είναι αλλά δεν μπορώ να κρύψω την αλήθεια πως αυτό με έφθειρε πολύ κάποτε, η προσμονή, η προσδοκία για το ενδιαφέρον, ακόμη και για το αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Η συγχωρεμένη η Sugar, απο τις πρώτες αναγνώστριες εδώ, είχε πει "φίλος που δεν σου τηλεφωνεί τα Σαββατοκύριακα, δεν είναι φίλος". Έτσι είναι, είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και την κρατώ μέσα μου. Οι μέρες της εβδομάδας με τη δουλειά περνούν, το Σαββατοκύριακο όμως καταλαγιάζεις και θες να πας μια βόλτα, να ξεκουραστεις, να αλλάξεις παραστάσεις. Σκεφτείτε ποιοι σας τηλεφωνούν το Σαββατοκύριακο και ποιοι είναι αυτοί που θα σας πλησιάσουν γιατί τότε έχουν πραγματικά τον χρόνο να τεμπελιάσετε και να βρεθείτε και όχι να σας στριμώξουν κάπου μεσοβδομαδιάτικα μεταξύ άλλων τους υποχρεώσεων. Ευτυχώς για εμένα, βρίσκονται πλέον και οι άνθρωποι που θα μου τηλεφωνήσουν το Σαββατοκύριακο και η ζωή συνεχίζεται. Αργίες, Σαββατοκύριακα, καθημερινές, γιορτές, ο χρόνος κυλά...κανείς μας δεν ξέρει που μας πηγαίνει και σε τι θα μας φέρει μπροστά...απλά και εμείς αφηνόμαστε, σε όποιον μας δώσει το χέρι του, έστω και για λίγο, κοιτάμε μπροστά, χαζεύουμε τον γαλανό ορίζοντα και ευχόμαστε σε γεμάτα Σαββατοκύριακα, σε μεγάλες παρέες και σημαντικούς άλλους που θα μείνουν!
καλό βράδυ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου