Αυτή η περίοδος δεν είναι και η καλύτερη των τελευταίων χρόνων.
ναι, ναι, ναι, ξέρω πως όσοι με διαβάζατε και με διαβάζετε θα πείτε απλά "μην είσαι αχάριστη". Και πολύ δίκιο θα έχετε...όμως βδομάδες τώρα δεν έχω καλή ψυχολογία.
Όπως λέει και μια καλή φίλη "μου λείπει ένα κομμάτι απο το παζλ" αλλά δεν ξέρω ποιο είναι το κομμάτι. Λες και κάποιος μου πήρε ξαφνικά το χαμόγελο. Αναρωτιέμαι αν έχει να κάνει με τις προσδοκίες που είχα για τη φετινή χρονιά, ή αν σχετίζεται με το ότι περσι τέτοιο καιρό περνούσα πολύ όμορφα. δεν μπορώ να εντοπίσω την αιτία του κακού... Νιώθω σίγουρα αναστατωμένη απο πολλά. Σήμερα έβλεπα μια ταινία για ένα αγοράκι που έχασε τον μπαμπά του και περιπλανιόταν μονίμως με ένα αεροπλάνο που του είχε κάνει δώρο και τον έψαχνε. Δεν άντεξα, έκλαψα. Σκέφτηκα τον γιο της ξαδέρφης μου, που δεν τον έχω δει απο τότε που τη χάσαμε (ζούμε σε διαφορετικές πόλεις) το πουλάκι μου, τόσο τρυφερή ψυχούλα, μόλις έξι ετών και τέτοια πληγή, να ζει δίχως τη μαμά του.
Όλα αυτά με έχουν πιέσει ψυχολογικά. Ναι, γυρίζω πίσω ενώ θα έπρεπε να βλέπω μπροστά...ξύνω πληγές και μαζοχίζομαι...αλλά...με εκνευρίζει πως εγώ καλούμαι να επιβιώνω σε αυτόν τον κόσμο με τόσα προβλήματα. Σε μια καλή ηλικία βγαίνω ήδη κουρασμενη απο τη ζωή, και ναι, κάποια πράγματα για τα οποία βλέπω κόσμο γύρω μου να παλεύει ή να αγχώνεται γι αυτά και να αντιδρά λες και δεν υπάρχει αύριο για να τα τακτοποιήσει, ε, ναι, δεν τα καταλαβαίνω. Μου αρέσει να έχω τον χρόνο μου με τους ανθρώπους, δεν θέλω να είμαι η καβάτζα κανενός, και δεν αντέχω αυτό το βιαστικό, ήρθα-είδα-έφυγα. Θέλω χρόνο και προσωπική επαφή, όχι τυπικούρες. Δεν ξέρω κατα πόσο έχω πια έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να ακούσει αυτά που του λέω, να με ακούει πραγματικά, να πίνει τον καφέ δίπλα μου και να δίνει βάση στη στιγμή και όχι να με προσπερνάει καθώς καταναλώνει το ρόφημα. Να κοιτάζει και να με βλέπει, να "κινείται" προς εμένα, όχι μόνο εγώ προς τα εκεί, να δείχνει πως ενδιαφέρεται και να ανταποδίδει το ενδιαφέρον μου, να κάνει μια μικρή θυσία και να βγει απο τα χαρακώματά του. Το αξίζω μετά απο όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Αξίζω το σεβασμό της παρέας, το πραγματικό ενδιαφέρον, το ραντεβου που δεν θα αλλάξει, τα πλάνα που θα μείνουν σταθερά γιατί δεν είναι ωραίο να σε στήνουν. Θέλω την αλήθεια του κόσμου, χορτάσαμε απο φιγούρα.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
ναι, ναι, ναι, ξέρω πως όσοι με διαβάζατε και με διαβάζετε θα πείτε απλά "μην είσαι αχάριστη". Και πολύ δίκιο θα έχετε...όμως βδομάδες τώρα δεν έχω καλή ψυχολογία.
Όπως λέει και μια καλή φίλη "μου λείπει ένα κομμάτι απο το παζλ" αλλά δεν ξέρω ποιο είναι το κομμάτι. Λες και κάποιος μου πήρε ξαφνικά το χαμόγελο. Αναρωτιέμαι αν έχει να κάνει με τις προσδοκίες που είχα για τη φετινή χρονιά, ή αν σχετίζεται με το ότι περσι τέτοιο καιρό περνούσα πολύ όμορφα. δεν μπορώ να εντοπίσω την αιτία του κακού... Νιώθω σίγουρα αναστατωμένη απο πολλά. Σήμερα έβλεπα μια ταινία για ένα αγοράκι που έχασε τον μπαμπά του και περιπλανιόταν μονίμως με ένα αεροπλάνο που του είχε κάνει δώρο και τον έψαχνε. Δεν άντεξα, έκλαψα. Σκέφτηκα τον γιο της ξαδέρφης μου, που δεν τον έχω δει απο τότε που τη χάσαμε (ζούμε σε διαφορετικές πόλεις) το πουλάκι μου, τόσο τρυφερή ψυχούλα, μόλις έξι ετών και τέτοια πληγή, να ζει δίχως τη μαμά του.
Όλα αυτά με έχουν πιέσει ψυχολογικά. Ναι, γυρίζω πίσω ενώ θα έπρεπε να βλέπω μπροστά...ξύνω πληγές και μαζοχίζομαι...αλλά...με εκνευρίζει πως εγώ καλούμαι να επιβιώνω σε αυτόν τον κόσμο με τόσα προβλήματα. Σε μια καλή ηλικία βγαίνω ήδη κουρασμενη απο τη ζωή, και ναι, κάποια πράγματα για τα οποία βλέπω κόσμο γύρω μου να παλεύει ή να αγχώνεται γι αυτά και να αντιδρά λες και δεν υπάρχει αύριο για να τα τακτοποιήσει, ε, ναι, δεν τα καταλαβαίνω. Μου αρέσει να έχω τον χρόνο μου με τους ανθρώπους, δεν θέλω να είμαι η καβάτζα κανενός, και δεν αντέχω αυτό το βιαστικό, ήρθα-είδα-έφυγα. Θέλω χρόνο και προσωπική επαφή, όχι τυπικούρες. Δεν ξέρω κατα πόσο έχω πια έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να ακούσει αυτά που του λέω, να με ακούει πραγματικά, να πίνει τον καφέ δίπλα μου και να δίνει βάση στη στιγμή και όχι να με προσπερνάει καθώς καταναλώνει το ρόφημα. Να κοιτάζει και να με βλέπει, να "κινείται" προς εμένα, όχι μόνο εγώ προς τα εκεί, να δείχνει πως ενδιαφέρεται και να ανταποδίδει το ενδιαφέρον μου, να κάνει μια μικρή θυσία και να βγει απο τα χαρακώματά του. Το αξίζω μετά απο όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Αξίζω το σεβασμό της παρέας, το πραγματικό ενδιαφέρον, το ραντεβου που δεν θα αλλάξει, τα πλάνα που θα μείνουν σταθερά γιατί δεν είναι ωραίο να σε στήνουν. Θέλω την αλήθεια του κόσμου, χορτάσαμε απο φιγούρα.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου