Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Χιόνι!

Eυτυχώς που χιόνισε και είδαμε άσπρη μέρα!

έγραψε μια φίλη στο FB.

Δυστυχώς το βλέπω καθημερινά, το χαμόγελο έχει χαθεί από τα χείλη των γύρω μου! Από το πρωί που θα πάω στη δουλειά βλέπω μια κατήφεια, μια ανησυχία, μια στενοχώρια, μια μιζέρια.
Δικαιολογημένα; Αν με ρωτάτε και πρέπει να απαντήσω ειλικρινά, ναι δικαιολογημένα όλα αυτά με την κατάσταση που επικρατεί. Η διάθεσή μας έχει μειωθεί για πολλά. Εγώ (κλασσικά) προσπαθώ να μην επηρεάζομαι; Εύκολο; ΚΑΘΟΛΟΥ. Δεν μπορώ όμως να έχω περάσει τόσα, να είμαι 31 και να αποκτήσω έναν αναστεναγμό και καημό από τώρα για όλα τα επόμενα χρόνια. Γιατί (μεταξύ μας) η ανάκαμψη αργεί…

καμιά φορά νομίζω πως επειδή προσπαθώ και καταφέρνω να κρατώ την ψυχραιμία μου οι άλλοι με περνάνε για αναίσθητη…αλλά μια ζωή για το τι πιστεύουν οι άλλοι, πόσο δική μας ζωή είναι;

Δεν υπάρχουν σχόλια: