Απο το 2007 στο 2011...

Αυτό το ποστ φάνταζε επιστημονικής φαντασίας τον πρώτο Δεκέμβρη αυτής της ζωής...

Σαν σήμερα ήταν λοιπόν...Σαν σήμερα, νωρίς το πρωί, στην Αθήνα, σε ιδιωτική κλινική, συνοδεία των γονειών μου, της αδερφής και του αδερφού του μπαμπά, μαζί με τη γυναίκα του, και φυσικά την κολλητή μου "Σ", μπήκα στο χειρουργείο. Ήμουν σοκαρισμένη, υπνωτισμένη, σαν να παρακολουθούσα τη ζωή μου στη μεγάλη οθόνη, σαν να ήμουν μια άλλη ενώ την ίδια στιγμή ήμουν εγώ που αρρώστησα, εγώ που έμπαινα στο χειρουργείο...εγώ που υπέφερα...Τέτοια μέρα ήταν...φορτισμένη, κρύα, ήταν αυτή η ημερομηνία που έφερε με το ξημερωμά της τα πάνω κάτω, τις μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή μου, ήταν η μέρα που η ζωή μου άλλαξε.

Σήμερα τέτοια μέρα, είμαι σαφώς καλύτερα...Η "Σ" μου έστειλε μνμ "την απωθώ αυτή την ημερομηνία, ξέχασέ τα, είμαστε άλλες κοπελιές τώρα και με καινούρια ποδήλατα". Ναι, δεν είμαστε οι 27χρονες φοβισμένες κοπελιές του τότε σίγουρα, ούτε ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε...όλα όσα περάσαμε μας άλλαξαν, αυτή είναι η αλήθεια, σήμερα όμως, μπορώ με το χέρι στην καρδιά να σας απαρυθμίσω πως είμαι καλύτερα απο τότε:

1) ξεμπέρδεψα με τις θεραπείες και σχεδόν όλες τις επεμβάσεις (μαζί κ την αποκατάσταση)
2) οι εξετάσεις μου βγαίνουν καθαρές, ΕΙΜΑΙ CANCER FREE
3) δεν έχω κανένα "κουσούρι" σωματικό, πέρα απο το χέρι μου το χειρουργημένο που είναι κάπως πρησμένο (όσες τα έχετε περάσει ξέρετε πως στην αρχή το χέρι δυσκολεύεται πολύ)
4) το σώμα μου γύρισε στα κανονικά του, τα σημάδια απο τα φάρμακα σβήσανε, τα μαλλιά μου μακρύνανε, πήγα στο γυμναστήριο, ο αιματοκρίτης μου ανέβηκε
5)προχώρησα τη ζωή μου όπως μπόρεσα...όλο αυτό το διάστημα πήγα εκδρομές, πήγα ταξίδια, γνώρισα καινούριους ανθρώπους, έζησα και δούλεψα σε 2 διαφορετικές πόλεις, γέμισα με αναμνήσεις και ενέργεια
6) άνοιξα και συνεχίζω αυτό το Blog, σας αγκάλιασα και με αγκαλιάσατε και αυτό είναι κάτι πολύ δικό μας, κάτι που γεμίζει και εμένα και εσάς (φαντάζομαι)

όσα και να απαριθμήσω, η ΟΥΣΙΑ είναι μία...παρόλες τις δυσκολίες, σήμερα μπορώ να πω πως είμαι καλά, τουλάχιστον δεν είμαι (όπως τότε) φρεσκοχειρουργημένη σε κάποιο νοσοκομείο...είμαι στο σπίτι μου, στο τζάκι, αφού πήγα για τρέξιμο και έκανα ποδήλατο...ετοιμάζομαι για νυχτερινή έξοδο, η παρέα με περιμένει όπως κάθε Σάββατο, το πρωί βγήκα για τον πρωινό μου καφέ...όλα καλά...Ο καρκίνο είναι παρελθόν. Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι αν θα τον ξανασυναντήσω, αυτό θα ήταν η χειρότερη τιμωρία για μένα, γιατί να το κάνω στον εαυτό μου αυτό; Προτιμώ να δίνω αξία στα απλά και καθημερινά, κάπου εκεί κρύβεται η ΖΩΗ. Η ΟΥΣΙΑ είναι λοιπόν πως με πολλά πλην και με αρκετά συν, εγώ συνέχισα, με οδηγό το αίσθημα της επιβίωσης, συνέχισα...συνέχισα και έφτιαξα μια νέα ζωή. Όπως μπόρεσα και με τα δεδομένα που είχα. Δεν θα πω ψέματα, με πολλά νεύρα, με ανασφάλειες, με κόπο, με μαύρες σκέψεις αλλά είμαι εδώ! αυτό δεν έχει σημασία, αυτό και η σοφία που σου αφήνουν τέτοιες περιπέτειες...

θα κοιτάζω πάντα τη θάλασσα, θα ψάχνω συνέχεια για το παγκάκι με την καλύτερη θέα, γιατί όχι; Το κέρδισα, κέρδισα τη βόλτα, ένα ποτάκι με τους φίλους μου, μια ωραία θέα, μια καλή κουβέντα, ένα χάδι, μια αγκαλιά...δεν ζω δίχως αυτά!