Επέτειος!

Σήμερα είναι η επέτειος μιας ιστορίας που πάει πίσω στο χρόνο, στο 2007.

Όλα τότε ξεκίνησαν, Νοέμβρη, ακριβώς 21! Της Παναγίας του χειμώνα (γι αυτό το θυμάμαι)...Εκείνο το βράδυ, εκείνη τη στιγμή που μετά το γυμναστήριο είπα στη μάνα μου "πιάνω κάτι στο στήθος" κι η μάνα μου, μου είπε "για να δώ, για να πιάσω" κι απο τότε όλα άλλαξαν. Για φαντάσου λοιπόν πως  μια στιγμή είναι αρκετή στη ζωή ενός ανθρώπου για να αλλάξουν όλα. ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, μα πάντα μια στιγμή δεν είναι;;; Πάντα ήταν και είναι μια και μόνο στιγμή στο χρόνο, σε αυτόν τον άπειρο δικό μας χρόνο, στις ώρες που περιπλανιόμαστε, στα λεπτά που σκεφτόμαστε, στα δευτερόλεπτα που χαζεύουμε. Μια στιγμή και όλα αλλάζουν. Ένα άγγιγμα, μια εξέταση, μια διάγνωση...Και μετά;;; Και μετά το χάος για πολλούς μήνες. Χειρουργείο, μαστεκτομή, θεραπείες, συνεδρίες, φάρμακα...νεύρα πολλά, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αδιέξοδα, απογοητεύσεις, εξαρτήσεις αλλά και αγάπη και ενδιαφέρον και ασφάλεια (να μη λέμε μόνο τα αρνητικά). 

'Ετσι είναι, πέρασα πολλές και δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια, όμως πιστέψτε με, πέρασα και πολλές, μα πάρα πολλές όμορφες στιγμές. Πραγματικά. Η ζωή μου (έλεγα και το έχω γράψει κι εδώ) πάγωσε για αρκετούς μήνες με τις θεραπείες, και στη συνέχεια δυσκολεύτηκα με την επανένταξή μου στη ζωή. Με το "know how", με το "κι απο δω και πέρα τι;;;". Κι εγώ, αν και τις περισσότερες ώρες/μέρες/μήνες/χρόνια της ζωής μου παραμένω αισιόδοξη, ένιωσα αρκετές φορές sad and blue, έπεσα αρκετές φορές, όμως έμαθα να σηκώνομαι μετά απο λίγο. Κι εγώ λοιπόν τα είδα κάποτε όλα άχαρα, όμως βρέθηκαν άνθρωποι που με κάνανε να δώ τη ζωή πιο έγχρωμη. Και δεν είναι οι άνρθωποι μόνο που με βοήθησαν, είμαι κι εγώ που τους άφησα να με βοηθήσουν γιατί άλλους τους κράτησα στη ζωή μου και άλλους τους έβαλα στη ζωή μου (νέους φίλους)! Ναι, η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι με νευρίασαν, με εκνεύρισαν με φέρανε στα όριά μου τα τελευταία χρόνια, αλλά οι άνθρωποι είναι που με κρατήσανε και ζωντανή, που με γέμισαν και πάλι ζωή. Για τους ανθρώπους λοιπόν συνέχισα. Για τα αγαπημένα μου πρόσωπα, για όλα εκείνα τα άτομα που μου δείξανε ενδιαφέρον και αγάπη, για όσους σήκωναν το τηλέφωνο να με ακούσουν, για εκείνους που με ξανα κάνανε να αισθανθώ σημαντική. Συνέχισα και για εσάς, εσάς που με διαβάζετε απο τότε, εσάς που βρήκα σταδιακά στην πορεία. Τι θα γινόταν αν χανόμουν;;; Αν κλεινόμουν στον εαυτό μου;;;Αν δεν έβγαινα ποτέ στην επιφάνει της θάλασσας;;; Θα έχανα πολλά απο τη ζωή που ακολούθησε τις χημειοθεραπείες. Δεν θα γνώριζα εσάς, και θα έχανα όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Σήμερα δεν το πιστεύω πως έφτασε η μέρα να γράψω αυτό το ποστ. Πραγματικά! Είμαι η κοπέλα που μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη πριν απο χρόνια είχε καθήσει στην ησυχία του σπιτιού της, μόνη και έγραφε εδώ το πρώτο ποστ. Και ξεκίναγε αυτό το blog. Απόψε είναι το 700 κάτι ποστ εδώ. Τότε στα 27, σήμερα στα 34, λίγο πριν τα γενέθλιά μου πάντα. Πάντα θυμάμαι την 3η μέρα του Δεκέμβρη, της χρονιάς εκείνης που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Θυμάμαι σαν φωτογραφίες πάρα πολλές στιγμές. Την Αθήνα του τότε, την κλινική, την ώρα που ξέβαφα τα νύχια μου. Δεν είχα ξανα κάνει ως τότε κανένα χειρουργείο. Έχω την εικόνα των γονιών μου, των συγγενών μου, της "Σ". Ακόμη και τι φορούσε εκείνη τη μέρα. Σήμερα πήγα για καφέ με τη "Σ", τον μπέμπη και την ξαδέρφη μου. Επέμενα πολύ να τους κεράσω. Έχω αρχίσει πλέον και μπερδεύομαι με τα γενέθλιά μου που είναι στις 18/12 και τη σημερινή μέρα. Πότε γιορτάζω;;; Πραγματικά κάθε 3 Δεκέμβρη κάπως αισθάνομαι. Χθες το βράδυ έστειλα μνμ στη "Σ" πως όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα θυμάμαι πως παραμονή του χειρουργείου που όρισε το "πριν" και το "μετά" της ζωής μου, είχαμε κοιμηθεί μαζι στο ίδιο κρεβάτι. Εγώ είχα πέσει πτώμα για ύπνο κι η "Σ" δεν είχε κλείσει μάτι. Απο εκείνο το βράδυ και μετά όλα θα άλλαζαν, μόνο που είμασταν πολύ νέες τότε για να ξέρουμε τι αλλαγές θα βλέπαμε.

Πραγματικά δεν ξέρω τι μαθαίνεις απο μια τέτοια σοκαριστική περιπέτεια υγείας. Δεν μπορώ να απαριθμήσω. Το έχω ξανα πει πως οι άνθρωποι που φλερτάρουν με τον θάνατο είναι επικίνδυνοι, ξαφνικά αποκτούν μια άλλη υφή, θέλουν απο δω και πέρα, αφού τους χαρίστηκε να ζήσουν!

Εκείνη την κρύα νύχτα του Δεκέμβρη δεν μπορούσα να σκεφτώ ποιο θα είναι το μέλλον μου, δεν μπορούσα να με δω να φτάνω την πενταετία (γιατί οι γιατροί λένε, μετά απο 5 χρόνια θεωρείται ιάσιμο). Βιαζόμουνα και παράλληλα τα έβλεπα όλα μαύρα κι αδιέξοδα. Έμαθα όμως με τα χρόνια να κάνω υπομονή. Απόψε λοιπόν έχω ξεπεράσει αρκετά την 5ετία. Στη ζωή καλό είναι να μάθουμε να κάνουμε υπομονή, είναι ότι καλύτερο;-) Απόψε νιώθω τυχερή, αν και τα χειρουργεία της ζωής μου φτάσανε τα 4,5 (ο τρύπιος διατατήρας και η αντικατάστασή του ήταν με τοπική νάρκωση και γρήγορο) νιώθω τυχερή γιατί μπορώ και γράφω αυτές τις γραμμές απόψε. Νιώθω πως βγήκα νικήτρια απο μια δύσκολη μάχη με τη βοήθεια των γιατρών μου, των συγγενών και των φίλων, με πολλή προσωπική δουλειά, με κόπο αλλά και με την αστήρευτη αισιοδοξία μου για τη ζωή. 

Το ταξίδι συνεχίζεται, κάποια στιγμή θα βρεθώ πάλι εδώ και θα έχουν περάσει 10 χρόνια απο την πρώτη μου επέμβαση και πάλι δεν θα πιστεύω στα μάτια μου. Το μόνο που δεν μένει σταθερό είναι ο χρόνος! Τα λεπτά πάντα θα τρέχουν, ακόμη κι εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως ο χρόνος σταματά. Έμαθα πως τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο μετά απο τέτοιο σοκ, μετά απο τη μεγαλύτερη κατραπακιά της ζωής σου. Όμως αν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είσαι, με ή χωρίς μαστό, με σιλικόνες και δίχως θηλές, άνευ ωοθηκών (πλέον) και χωρίς μήτρα, έχεις βρει το πρώτο μυστικό της ζωής και συνεχίζεις. Αποδέχεσαι μια κατάσταση γιατί αυτή είναι και μάλιστα δεν φταίς εσύ καθόλου γι αυτό και συνε΄χιζεις. Εκτιμάς τα θετικά της ζωής σου κάθε φορά και συνηθίζεις στην ιδέα όλων των αλλαγών. Να θυμάσαι να μην λυπάσαι τον εαυτό σου! Είναι καλύτερα να θαυμάζεις τον εαυτό σου κι ας είσαι και ο μοναδικός που τον θαυμάζεις!  Γιατί όχι;;; Σίγουρα όμως δεν θα είσαι ο μοναδικός...να είσαι σίγουρη γι αυτό.

Ο Δεκέμβρης έμελε να χαραχθεί στη μνήμη μου ως ο μήνας που άλλαξε τη ζωή μου, το 2007 ως η χρονιά που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου, όμως ο Δεκέμβρης έδωσε το όνομά του σε αυτό το blog, το 2007 έγινε η αφορμή για να δημιουργηθεί αυτό το blog και δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση να βρει τέτοια απήχηση. Ξέρω και απο προσωπικά email που δέχομαι πως έχετε πάρει πολλή δύναμη και κουράγιο απο εμένα, χαίρομαι αφάνταστα γι αυτό! Με κάνετε και νιώθω πως όλο αυτό που μου συναίβει έπιασε τόπο! Δεν δέχτηκα ποτέ αυτό που λένε οι περισσότεροι "αυτό που έπαθες έγινε για να εκτιμήσεις τη ζωή, θα ζείς καλύτερα τώρα". Πάντα μια χαρά ζούσα! Πάντα μου άρεσε η ζωή, η θάλασσα, οι βόλτες και το ηλιοβασίλεμα. ΠΑΝΤΑ! Γι αυτό, το μόνο θετικό που βρίσκω είναι πως βρέθηκα εδώ, σας άνοιξα την καρδιά μου, σας σκέφτομαι και με σκέφτεστε! Μπορεί να μην γράφω πολύ συχνά πλέον όμως πάντα θα επιστρέφω γιατί ξέρω πως εκεί έξω είστε πλέον πάρα πολλοί όσοι περιμένετε νέα μου!

Φιλιά πολλά!
Στο τέλος όλα καλά θα πάνε, κι αν δεν πάνε καλά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!!!!