στη ζωή μοναδικές.
Απόψε, παραμονή μιας Αυγουστιάτικης πανσεληνου, έμεινα ως τις 22.00 στη θάλασσα.
Κολύμπησα πολύ και σε διάρκεια αλλά και σε έκταση. Όταν ξάπλωσα πάνω στο νερό, με τα αφτιά μου μέσα στη θάλασσα και μόνο το πρόσωπό μου να εξέχει, άνοιξα τα μάτια μου στο γαλάζιο φυσικό ταβάνι. Το μόνο που έβλεπα ήταν ουρανός κι όλοι οι ήχοι απο τα γύρω beach bar είχαν ξεμακρύνει λες και άνηκαν σε χθεσινό όνειρο. Έμεινα να κοιτάζω τον ουρανό για μερικά λεπτά και να νιώθω σε όλο μου το σώμα τη θάλασσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκα πως εδώ και τώρα, απο το μυαλό μου δεν περνάει καμία έννοια. Προσπάθησα να βρω κάτι που να με απασχολεί αλλά δεν βρήκα τίποτα. "Not a single thought" είπα στον εαυτό μου...γιατί ναι, μου μιλάω καμιά φορά και στα Αγγλικά (είναι "χούι" που δεν μπορώ να κόψω..όχι ότι προσπάθησα ποτέ.
Είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά απο 6 καλοκαίρια (απο τότε που ξεκίνησαν τα περι υγείας μου) που πραγματικά δεν σκέφτομαι πολλά. Μου πήρε όμως 6 χρόνια για να το καταφέρω, δεν γίνεται τίποτα κατευθείαν! Έμαθα σταδιακά να κάνω υπομονή, αν και δεν ήμουν τέτοιος τύπος καθόλου. Να χαλαρώσω την επιμονή μου προς συγκεκριμένα άτομα, να αφήσω και κάποια πράγματα στην τύχη.
Φέτος το καλοκαίρι βιώνω μια πρωτόγνωρα περίεργη μοναξιά. Αλλά επιβιώνω! Είναι το πιο διαφορετικό και ιδιαίτερο καλοκαίρι απο πολλές απόψεις. Είναι το καλοκαίρι επιτομή, που λες πως ΟΛΟΙ τράβηξαν τον δρόμο τους. Όλα τα καλοκαίρια απο την εγχείρηση και μετά, θύμιζαν (έστω λίγο) το καλοκαίρι του 2007. Φέτος όμως δεν υπάρχει καθόλου η ηχώ εκείνου του χρόνου. Παντρειές, μωρά και σύζυγοι στη θάλασσα, έγκυες φίλες και συγγενείς, γεννητούρια που έρχονται σε λίγες μέρες. Είναι πάρα πολλά τα νέα δεδομένα. Εγώ είμαι κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, ψάχνω τη θέση μου και μέσα και έξω απο αυτά. Ταίζω-αλλάζω μωρά συχνά, τα κοιμίζω, μου γελάνε, με φιλάνε, γραπώνονται απο πάνω μου και κλαίνε όταν φεύγω. Περίεργο δεν είναι όλο αυτό;
Είναι το πρώτο καλοκαίρι που αποχαιρέτησα οριστικά την ιδέα του ότι θα κάνω ένα παιδί δικό μου. Θα μπορέσω να κυοφορήσω (έτσι είπαν...) αλλά με τη βοήθεια δότη, αφού ωάρια γιόκ. Δεν είχα δει ποτέ τον εαυτό μου με οικογένεια και παιδιά σε κάποιο όνειρο, σε κάποια φανταστική εικόνα του μυαλου. Όμως να ξέρετε στη ζωή, ότι σου απαγορεύεται αρχίζεις και το σκέφτεσαι, είναι νόμος.
Είναι το πρώτο καλοκαίρι που αποχαιρέτησα οριστικά την ιδέα του ότι θα κάνω ένα παιδί δικό μου. Θα μπορέσω να κυοφορήσω (έτσι είπαν...) αλλά με τη βοήθεια δότη, αφού ωάρια γιόκ. Δεν είχα δει ποτέ τον εαυτό μου με οικογένεια και παιδιά σε κάποιο όνειρο, σε κάποια φανταστική εικόνα του μυαλου. Όμως να ξέρετε στη ζωή, ότι σου απαγορεύεται αρχίζεις και το σκέφτεσαι, είναι νόμος.
Όπως έχω ήδη γράψει εδώ και παλαιότερα όμως, κάποια πράγματα είναι επίκτητα κι εγώ μετά απο το πρώτο χειρουργείο έχω ζήσει πολλές συμπτώσεις και περίεργες καταστάσεις.
Θα μπορούσε η λαπαροσκόπηση να είχε γίνει νωρίτερα και μέσα μου να είχαν κατασταλάξει πολλά αλλά ΟΧΙ ήταν γραφτό να γίνει λίγους μήνες μετά τη γέννα της "Σ" και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της ξαδέρφης μου και μιας καλής μου φίλης επίσης. Έπρεπε να το περιμένω αυτό απο τη ζωή, γιατί κι άλλες φορές μου έχει κάνει πλακίτσα. Όμως ακροβάτησα και ισορρόπησα. Δεν είναι φοβερό;
Σκέφτομαι μερικές φορές τι θα κάνανε άλλες γυναίκες στη θέση μου. Άλλες παθούσες αλλά και μη. Άλλες ξένες-άγνωστες κοπέλες αλλά και οι δικές μου φίλες. Θα μένανε άραγε δίπλα μου αν εγώ είχα το παιδί, τον σύζυγο και τραβήξει εμφανώς για αλλού, προβάλλοντας τις δικές μου έννοιες πάντα και αν διέγραφα το παρελθόν μας στο βωμό της οικογένειας;
Αλλά πάλι πόσο υποθετικά να μιλάμε σε αυτή τη σύντομη ζωή;;;
Αν και τα παραπάνω είναι σκέψεις που μου πέρασαν απο το μυαλό τις τελευταίες 2 εβδομάδες, γυρίζω στη διάθεση με την οποία ξεκίνησα το σημερινό ποστ. Δεν θέλω να κλαψουρίζω, προσπαθώ να πετάξω το δράμα απο πάνω μου. Νιώθω φέτος πραγματικά πιο δυνατή απο ποτέ. Γιατί ναι, κι η μοναξιά σε δυναμώνει! Και η μοναξιά, και το να μην περιμένω πολλά απο τους ανθρώπους μου έδωσε μια σημαντική ελευθερία. Με απεγκλώβισε απο το παρελθόν σε μεγάλο βαθμό. Απολαμβάνω την ηρεμία του άδειου σπιτιού φέτος ενώ πέρσι φοβόμουν να μείνω μόνη. Πιστεύω πολύ στο γεγονός πως όταν αρχίσεις να μένεις μόνος σου με τον εαυτό σου και δεν βαριέσαι και δεν σκοτώνεστε, ε τότε έχεις ξεπεράσει πολλά ψυχολογικά. Επίσης έχω εμπεδώσει το ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, οπότε τζάμπα χαλιέσαι και σπαταλάς την ενέργειά σου για να τους δώσεις να καταλάβουν απλά πράγματα.
Κλείνω με την αποψινή πανσέληνο και τονίζω πως η ζωή κρύβει μεγάλα δώρα, αρκεί να μάθεις να εντοπίζεις όλες εκείνες τις μοναδικές στιγμές που τη χρωματίζουν. Όπως απόψε, όπως συχνά μέσα στην καθημερινότητά μας ;-) To εύκολο είναι να μιζεριάσεις, το δύσκολο είναι να βρεις τα θετικά αλλά αν το βάλεις σαν στόχο, κάποιο πρωί θα ξυπνήσεις και θα τα έχεις καταφέρει. Προσωπικά, πάντα όταν βλέπω κάτι που με συγκινει (και τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με τη φύση) εκτιμώ το γεγονός πως είμαι καλά και σκέφτομαι "αξιώθηκα να το δω κι αυτό, τι ωραία".
Καλό βράδυ! Αύριο βγείτε κάπου στη φύση ή έστω στο μπαλκόνι και δείτε το φεγγάρι, θα το κοιτάζω κι εγώ, με ένα χαμόγελο και ελπίδα για το μέλλον!
Σκέφτομαι μερικές φορές τι θα κάνανε άλλες γυναίκες στη θέση μου. Άλλες παθούσες αλλά και μη. Άλλες ξένες-άγνωστες κοπέλες αλλά και οι δικές μου φίλες. Θα μένανε άραγε δίπλα μου αν εγώ είχα το παιδί, τον σύζυγο και τραβήξει εμφανώς για αλλού, προβάλλοντας τις δικές μου έννοιες πάντα και αν διέγραφα το παρελθόν μας στο βωμό της οικογένειας;
Αλλά πάλι πόσο υποθετικά να μιλάμε σε αυτή τη σύντομη ζωή;;;
Αν και τα παραπάνω είναι σκέψεις που μου πέρασαν απο το μυαλό τις τελευταίες 2 εβδομάδες, γυρίζω στη διάθεση με την οποία ξεκίνησα το σημερινό ποστ. Δεν θέλω να κλαψουρίζω, προσπαθώ να πετάξω το δράμα απο πάνω μου. Νιώθω φέτος πραγματικά πιο δυνατή απο ποτέ. Γιατί ναι, κι η μοναξιά σε δυναμώνει! Και η μοναξιά, και το να μην περιμένω πολλά απο τους ανθρώπους μου έδωσε μια σημαντική ελευθερία. Με απεγκλώβισε απο το παρελθόν σε μεγάλο βαθμό. Απολαμβάνω την ηρεμία του άδειου σπιτιού φέτος ενώ πέρσι φοβόμουν να μείνω μόνη. Πιστεύω πολύ στο γεγονός πως όταν αρχίσεις να μένεις μόνος σου με τον εαυτό σου και δεν βαριέσαι και δεν σκοτώνεστε, ε τότε έχεις ξεπεράσει πολλά ψυχολογικά. Επίσης έχω εμπεδώσει το ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, οπότε τζάμπα χαλιέσαι και σπαταλάς την ενέργειά σου για να τους δώσεις να καταλάβουν απλά πράγματα.
Κλείνω με την αποψινή πανσέληνο και τονίζω πως η ζωή κρύβει μεγάλα δώρα, αρκεί να μάθεις να εντοπίζεις όλες εκείνες τις μοναδικές στιγμές που τη χρωματίζουν. Όπως απόψε, όπως συχνά μέσα στην καθημερινότητά μας ;-) To εύκολο είναι να μιζεριάσεις, το δύσκολο είναι να βρεις τα θετικά αλλά αν το βάλεις σαν στόχο, κάποιο πρωί θα ξυπνήσεις και θα τα έχεις καταφέρει. Προσωπικά, πάντα όταν βλέπω κάτι που με συγκινει (και τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με τη φύση) εκτιμώ το γεγονός πως είμαι καλά και σκέφτομαι "αξιώθηκα να το δω κι αυτό, τι ωραία".
Καλό βράδυ! Αύριο βγείτε κάπου στη φύση ή έστω στο μπαλκόνι και δείτε το φεγγάρι, θα το κοιτάζω κι εγώ, με ένα χαμόγελο και ελπίδα για το μέλλον!
 | |
| moonriver |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου