πήγα για 34ο καλοκαίρι στο Ιόνιο. Ήθελα να σας γράψω αλλά πάλι παρασύρθηκα απο φίλους, θάλασσες κι ακρογυαλιές οπότε έφυγα δίχως λέξη, και ίσα ίσα που πρόλαβα να βάλω λίγα ρούχα στη βαλίτσα.
Να το θυμάστε αυτό...μπορεί σε περίοδο χμθ και αδείας απο τη δουλειά σας να μην βρίσκετε τρόπο να σκοτώσετε τον χρόνο σας αλλά σίγουρα θα έρθει μετά μια περίοδος όπου ΔΕΝ θα προλαβαίνετε.Θα μπούν νέα άτομα στη ζωή σας, νέες καταστάσεις θα δημιουργηθούν, ο καρκίνος θα είναι εκεί σαν σκέψη αλλά όχι η πρώτη σας πλέον, γιατί η ζωή θα σας τραβά απο το μανίκι!
trust meeee!
Πήρα λοιπόν τον δρόμο για το απέραντο γαλάζιο της καρδιάς μου και δεν με απογήτευσε.
ΤΟ ΝΗΣΙ! και μόνο ο αέρας του νησιού, οι τουρίστες, η αίσθηση πως έφυγες απο τα τσιμέντα, και μόνο αυτά σου φτιάχνουν τη διάθεση!
Ήρθε μονοήμερη μια φίλη απο το (πρώτο μου) Παν/ιο-Σχολή και της ζήτησα να σταματήσουμε σε ένα ύψωμα με θέα, να βγάλουμε φωτογραφίες. Έτσι είχαμε κάνει και το 2007 με τη "Σ", σταματήσαμε να αποτυπώσουμε μια απο τις ομορφότερες θέες του νησιού. Έτσι ακριβώς. Κάτι τέτοιο θα με ζόριζε πάρα πολύ πριν μερικά χρόνια, φέτος όμως το ήθελα.
ΡΕ ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΡΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ;;;;
Βέβαια πέρασαν 7 χρόνια, κι όσοι με ξέρετε απο τότε έχετε παρακολουθήσει μέσω του blog τις αγωνίες μου, τα νεύρα και τους καυγάδες που έχω περάσει. Γνωρίζετε την πίστη που έχω στους ανθρώπους αλλά και την απογοήτευση στην οποία με βουτάνε απο τη μια μερα στην άλλη, ή μήπως απο την μια ώρα στην άλλη;
Έφαγα αρκετά τα μούτρα μου και με τον καρκίνο αλλά και μετά τον καρκίνο, μετά τα χειρουργεία τις θεραπείες και τα νοσοκομεία. Εκείνες τις στιγμές που οι άνθρωποι, κάποιοι λίγο κάποιοι πολύ, εξαφανίστηκαν. Έφαγα ήττα (που λένε οι νέοι μου συμφοιτητές-ετών 19) απο φίλη κολλητή, τότε το 2008 και ο θεός ξέρει τι άλλο τραβήξαμε με τη "Σ" στην προσπάθειά μας να είμαστε ακόμη φίλες.
Γράφω αυτές τις γραμμές και σκέφτομαι φευγαλαία το παρελθόν, δεν τα πήγα κι άσχημα...Κάθε εβδομάδα ήταν τότε και κάτι διαφορετικό, πάντα κάτι συνέβαινε που με έφερνε σε σύγκρουση με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Ένα πνίξημο διαφορετικό απο τα άλλα στο λαιμό μου, ελάχιστοι με καταλάβαιναν, αλλά κατάφερα να βγω στην στεριά.
Φέτος ένιωσα διαφορετικά με το που μπήκε το καλοκαίρι. Η φίλη μου η "Β" μου είπε: "Ίσως μεγαλώνεις και ωριμάζεις". Ναι, ίσως. Ίσως όλοι μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε πλέον στα 34 μας. Ίσως έτσι κι αλλιώς ωρίμασαν οι άλλοι γύρω μου, παντρεύτηκαν και κάνανε ακόμη και παιδιά και έτσι το αποδέχτηκα (σχεδόν) πως τίποτα πια δεν μπορεί να θυμίζει το παρελθόν. Τίποτα δεν είναι ποτέ το ίδιο, ακόμη κι αν είσαι παρέα με τους ίδιους ανθρώπους, όσο κι αν έχεις ακόμη εκείνο τον ενθουσιασμό---φοβερό συναίσθημα.
Αναρωτήθηκα πάρα πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Για τη ζωή, για τις αρρώστιες, για τον θάνατο, για τους ανθρώπους, για την αγάπη, τη φιλία, το "νοιάξιμο". Σκέφτηκα τόσα σενάρια για το τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις σε συνδιασμό με τους ανρθώπους που γνωρίζω, που πραγματικά θα μπορούσα να γράψω ένα τεράστιο βιβλίο με αναφορές, παραδείγματα, ερμεινίες.
Εφτά ολόκληρα χρόνια μετά, έμαθα να μην σκέφτομαι τόσο πολύ, γιατί είδα με καθαρά μάτια το αποτέλεσμα. Εγώ σκέφτομαι και αναλύω, πάω να τα εκφράσω όλα αυτά και οι γύρω μου με θεωρούν υπερβολική. Εκφράζω την άποψή μου, ή την ενόχλησή μου για κάποια συμπεριφορά τους και όλοι, μα όλοι επιμένουν στο τυχαίο της συμπεριφοράς τους με ατάκες "Δεν το σκέφτηκα/ Δεν μου πέρασε απο το μυαλό/ Δεν άκουσα το τηλέφωνο/ Δεν διάβασα το μνμ / Έλα ξεκόλλα δεν εγινε κάτι, κάνεις θέμα απο το τίποτα" και άλλα πολλά παρόμοια. Πολύ σπάνια θα ακούσεις ένα "Έχεις δίκιο" κι εκείνη τη στιγμή θα σκεφτείς πως "Όχι, αυτή η ατάκα δεν είναι η λύση". Περνώντας λοιπόν απο όλα αυτά τα στάδια "πειραματισμού" με τους ανθρώπους είναι πολύ συγκεκριμένα τα συμπεράσματα που βγάζεις. Αρχικά οι άνθρωποι δεν αλλαζουν στον πυρίνα τους, στη συνέχεια καταλήγεις πως θα τους ζητάς αλλά θα κάνουν μονίμως ότι αυτοί θέλουν στα πλαίσια πάντα των όσων μπορούν να σου δώσουν. Θα δώσουν αλλά ως εκεί που δεν τους βγάζεις απο την καθημερινότητά τους, ως εκεί που θέλουν λοιπον! Έτσι κάπως, με μαθηματική ακρίβεια κατέληξα στο να εγκαταλείψω σταδιακά τη μεγάλη μου προσπάθεια με μερικούς ανθρώπους. Δεν εγκατέλειψα τους ανθρώπους αλλά εγκατέλειψα την αρχική μου ιδέα. Την ιδέα του να είμαι εντάξει απέναντί τους, του να πετάγομαι σε κάθε τους κάλεσμα, του να επιμένω να περνάω χρόνο δίπλα τους. Όταν ο άλλος δεν προσπαθεί γι αυτά, και σου δείχνει μια κουλ συμπεριφορά του "ότι γίνει, ότι προκύψει" τότε μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια επιμονής σου αλλά κάποια στιγμή αφήνεις κι εσύ το τυχαίο και επικρατήσει. Έτσι αποκτάς κι εσύ στο μυαλό σου το "Δε βαριέσαι". Τι να κάνεις άλλο όταν βλέπεις πως ο άλλος έιναι αδιάφορος και στο "ναι" μα και στο "όχι" σου;;; Σταδιακά κάνεις κι εσύ το ίδιο. Μα μήπως όταν πίεζες ήταν καλύτερα, μπα, όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Μετά απο όλες αυτές τις σκέψεις, ναι, φέτος μπόρεσα και κατέβηκα στο ίδιο σημείο που είχα πριν 7 χρόνια, με άλλη παρέα φωτογραφηθεί. Και ήταν όμορφα πολύ, ήταν τόσο όμορφα που λες και το αντίκριζα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Έμεινα να χαζεύω τη θέα, δίχως σκέψεις και προβληματισμούς. Ήμουν εκεί, αυτό έφτανε. Μετά απο 7 χρόνια απο την συνάντησή μου με τον καρκίνο, μετά απο 7 χρόνια πάλης με εμένα και τους άλλους ήμουν εκεί! Και ήμουν εγώ, έχοντας αλλάξει απο τις κακουχίες που πέρασα μα έχοντας παραμείνει στον πυρίνα μου η ίδια. Χάρηκα για εμένα, χάρηκα που είμαι ο άνθρωπος που ακόμη με συγκινεί μια ωραία θέα.
Σας αφήνω με τις φωτογραφίες! Αυτό το καλοκαίρι στο νησί ήταν το λιγότερο φορτισμένο καλοκαίρι μου. Έτσι γιατί έπρεπε να έρθει κι αυτή η μέρα που θα το γράψω αυτό! Το νησί που το καλοκαίρι του 2008, μετά τις χμθ με τρέλαινε γιατί όλα ήταν πάρα πολύ νωπά, και τα του καρκίνου αλλά και του όμοροφυ καλοκαιριού του 2007, φέτος είχε άλλη γλύκα. Ήταν φυσικά η ξεκούραστη, ανέμελη ματιά που του έριξα, έστω και μετά απο τόσα χρόνια!
ΡΕ ΜΗΠΩΣ ΓΙΑΤΡΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ;;;;
Βέβαια πέρασαν 7 χρόνια, κι όσοι με ξέρετε απο τότε έχετε παρακολουθήσει μέσω του blog τις αγωνίες μου, τα νεύρα και τους καυγάδες που έχω περάσει. Γνωρίζετε την πίστη που έχω στους ανθρώπους αλλά και την απογοήτευση στην οποία με βουτάνε απο τη μια μερα στην άλλη, ή μήπως απο την μια ώρα στην άλλη;
Έφαγα αρκετά τα μούτρα μου και με τον καρκίνο αλλά και μετά τον καρκίνο, μετά τα χειρουργεία τις θεραπείες και τα νοσοκομεία. Εκείνες τις στιγμές που οι άνθρωποι, κάποιοι λίγο κάποιοι πολύ, εξαφανίστηκαν. Έφαγα ήττα (που λένε οι νέοι μου συμφοιτητές-ετών 19) απο φίλη κολλητή, τότε το 2008 και ο θεός ξέρει τι άλλο τραβήξαμε με τη "Σ" στην προσπάθειά μας να είμαστε ακόμη φίλες.
Γράφω αυτές τις γραμμές και σκέφτομαι φευγαλαία το παρελθόν, δεν τα πήγα κι άσχημα...Κάθε εβδομάδα ήταν τότε και κάτι διαφορετικό, πάντα κάτι συνέβαινε που με έφερνε σε σύγκρουση με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Ένα πνίξημο διαφορετικό απο τα άλλα στο λαιμό μου, ελάχιστοι με καταλάβαιναν, αλλά κατάφερα να βγω στην στεριά.
Φέτος ένιωσα διαφορετικά με το που μπήκε το καλοκαίρι. Η φίλη μου η "Β" μου είπε: "Ίσως μεγαλώνεις και ωριμάζεις". Ναι, ίσως. Ίσως όλοι μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε πλέον στα 34 μας. Ίσως έτσι κι αλλιώς ωρίμασαν οι άλλοι γύρω μου, παντρεύτηκαν και κάνανε ακόμη και παιδιά και έτσι το αποδέχτηκα (σχεδόν) πως τίποτα πια δεν μπορεί να θυμίζει το παρελθόν. Τίποτα δεν είναι ποτέ το ίδιο, ακόμη κι αν είσαι παρέα με τους ίδιους ανθρώπους, όσο κι αν έχεις ακόμη εκείνο τον ενθουσιασμό---φοβερό συναίσθημα.
Αναρωτήθηκα πάρα πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Για τη ζωή, για τις αρρώστιες, για τον θάνατο, για τους ανθρώπους, για την αγάπη, τη φιλία, το "νοιάξιμο". Σκέφτηκα τόσα σενάρια για το τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις σε συνδιασμό με τους ανρθώπους που γνωρίζω, που πραγματικά θα μπορούσα να γράψω ένα τεράστιο βιβλίο με αναφορές, παραδείγματα, ερμεινίες.
Εφτά ολόκληρα χρόνια μετά, έμαθα να μην σκέφτομαι τόσο πολύ, γιατί είδα με καθαρά μάτια το αποτέλεσμα. Εγώ σκέφτομαι και αναλύω, πάω να τα εκφράσω όλα αυτά και οι γύρω μου με θεωρούν υπερβολική. Εκφράζω την άποψή μου, ή την ενόχλησή μου για κάποια συμπεριφορά τους και όλοι, μα όλοι επιμένουν στο τυχαίο της συμπεριφοράς τους με ατάκες "Δεν το σκέφτηκα/ Δεν μου πέρασε απο το μυαλό/ Δεν άκουσα το τηλέφωνο/ Δεν διάβασα το μνμ / Έλα ξεκόλλα δεν εγινε κάτι, κάνεις θέμα απο το τίποτα" και άλλα πολλά παρόμοια. Πολύ σπάνια θα ακούσεις ένα "Έχεις δίκιο" κι εκείνη τη στιγμή θα σκεφτείς πως "Όχι, αυτή η ατάκα δεν είναι η λύση". Περνώντας λοιπόν απο όλα αυτά τα στάδια "πειραματισμού" με τους ανθρώπους είναι πολύ συγκεκριμένα τα συμπεράσματα που βγάζεις. Αρχικά οι άνθρωποι δεν αλλαζουν στον πυρίνα τους, στη συνέχεια καταλήγεις πως θα τους ζητάς αλλά θα κάνουν μονίμως ότι αυτοί θέλουν στα πλαίσια πάντα των όσων μπορούν να σου δώσουν. Θα δώσουν αλλά ως εκεί που δεν τους βγάζεις απο την καθημερινότητά τους, ως εκεί που θέλουν λοιπον! Έτσι κάπως, με μαθηματική ακρίβεια κατέληξα στο να εγκαταλείψω σταδιακά τη μεγάλη μου προσπάθεια με μερικούς ανθρώπους. Δεν εγκατέλειψα τους ανθρώπους αλλά εγκατέλειψα την αρχική μου ιδέα. Την ιδέα του να είμαι εντάξει απέναντί τους, του να πετάγομαι σε κάθε τους κάλεσμα, του να επιμένω να περνάω χρόνο δίπλα τους. Όταν ο άλλος δεν προσπαθεί γι αυτά, και σου δείχνει μια κουλ συμπεριφορά του "ότι γίνει, ότι προκύψει" τότε μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια επιμονής σου αλλά κάποια στιγμή αφήνεις κι εσύ το τυχαίο και επικρατήσει. Έτσι αποκτάς κι εσύ στο μυαλό σου το "Δε βαριέσαι". Τι να κάνεις άλλο όταν βλέπεις πως ο άλλος έιναι αδιάφορος και στο "ναι" μα και στο "όχι" σου;;; Σταδιακά κάνεις κι εσύ το ίδιο. Μα μήπως όταν πίεζες ήταν καλύτερα, μπα, όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Μετά απο όλες αυτές τις σκέψεις, ναι, φέτος μπόρεσα και κατέβηκα στο ίδιο σημείο που είχα πριν 7 χρόνια, με άλλη παρέα φωτογραφηθεί. Και ήταν όμορφα πολύ, ήταν τόσο όμορφα που λες και το αντίκριζα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Έμεινα να χαζεύω τη θέα, δίχως σκέψεις και προβληματισμούς. Ήμουν εκεί, αυτό έφτανε. Μετά απο 7 χρόνια απο την συνάντησή μου με τον καρκίνο, μετά απο 7 χρόνια πάλης με εμένα και τους άλλους ήμουν εκεί! Και ήμουν εγώ, έχοντας αλλάξει απο τις κακουχίες που πέρασα μα έχοντας παραμείνει στον πυρίνα μου η ίδια. Χάρηκα για εμένα, χάρηκα που είμαι ο άνθρωπος που ακόμη με συγκινεί μια ωραία θέα.
Σας αφήνω με τις φωτογραφίες! Αυτό το καλοκαίρι στο νησί ήταν το λιγότερο φορτισμένο καλοκαίρι μου. Έτσι γιατί έπρεπε να έρθει κι αυτή η μέρα που θα το γράψω αυτό! Το νησί που το καλοκαίρι του 2008, μετά τις χμθ με τρέλαινε γιατί όλα ήταν πάρα πολύ νωπά, και τα του καρκίνου αλλά και του όμοροφυ καλοκαιριού του 2007, φέτος είχε άλλη γλύκα. Ήταν φυσικά η ξεκούραστη, ανέμελη ματιά που του έριξα, έστω και μετά απο τόσα χρόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου