καταλαβαίνεις τη χαρά και τη γενναιοδωρία της ζωής,
μια μέρα, έτσι απλά και χωρίς να το περιμένεις,
δίχως η ζωή να σου έχει δώσει τίποτα το ιδιαίτερο,
τίποτα τεράστια δεν έχεις στην κατοχή σου
δεν έγραψες ιστορία τα τελευταία 7 χρόνια
είχες όμως πολλές μικρές όμορφες στιγμές
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΖΩΗ!
κι αυτό σου δίνει ενέργεια, αυτό σου δίνει θέληση για το μέλλον (όποιο και να είναι αυτό).
Την περασμένη Πέμπτη ήμουν βραδάκι με το ποδήλατό μου στο πάρκο της πόλης, εκεί, μέσα στο ημίφως και με τον αέρα που με δρόσιζε πάνω στο όχημά μου, πάνω στις ορθοπεταλιές σκέφτηκα (σχεδόν δυνατά) "Μόνο ο θεός ξέρει πόσο αγαπώ τη ζωή" (αν υπάρχει θεός ή κάτι/κάποιος που παρακολουθεί τις ενδόμυχες σκέψεις μας).
Χαμογέλασα γιατί ναι, κανείς απο τους γύρω μου δεν μπορεί να μοιραστεί το πόσο αγαπώ τη ζωή, με όποιο κόστος! Πάντα την αγαπούσα τη ζωή αλλά τώρα τελευταία ακόμη πιο πολύ! Τελικά ακόμη κι εμείς που έχουμε περάσει τόσα, θέλουμε (δυστυχώς) κάποιο ταρακούνημα, κι εγώ κουνήθηκα αρκετά τον Μάρτιο, οπότε τώρα το μόνο που έχω να κάνω είναι να είμαι ευγνώμων για όσα έχω καινα συνεχίζω τη ζωή μου με αυτά, χωρίς να γκρινιάζω για όσα άφησα πίσω.
Άφησα πίσω πολλά,ίσως κάποια στιγμή να με πειράξει πραγματικά αλλά πάντα θα ξέρω πως όποιο και να ήταν το τίμημα, εμφάνιση, ψυχολογική κατάσταση, προσωπική κατάσταση, οικογένεια και παιδιά, κέρδισα κάτι, αυτό που λέγεται ΖΩΗ. Και ίσως τελικά, στη ζωή το πιο σημαντικό να είναι αυτό, η ΕΠΙΒΙΩΣΗ! Καληνύχτα!
Η παρακάτω φωτό είναι απο τις περσινές μου διακοπές. Σκιές στον τοίχο με μια φίλη, όπως ακριβώς παίζουν 2 παιδιά που δεν νοιάζονται για τον χρόνο αλλά και ούτε για τη σοβαρότητα της στιγμής! :-)
μια μέρα, έτσι απλά και χωρίς να το περιμένεις,
δίχως η ζωή να σου έχει δώσει τίποτα το ιδιαίτερο,
τίποτα τεράστια δεν έχεις στην κατοχή σου
δεν έγραψες ιστορία τα τελευταία 7 χρόνια
είχες όμως πολλές μικρές όμορφες στιγμές
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΖΩΗ!
κι αυτό σου δίνει ενέργεια, αυτό σου δίνει θέληση για το μέλλον (όποιο και να είναι αυτό).
Την περασμένη Πέμπτη ήμουν βραδάκι με το ποδήλατό μου στο πάρκο της πόλης, εκεί, μέσα στο ημίφως και με τον αέρα που με δρόσιζε πάνω στο όχημά μου, πάνω στις ορθοπεταλιές σκέφτηκα (σχεδόν δυνατά) "Μόνο ο θεός ξέρει πόσο αγαπώ τη ζωή" (αν υπάρχει θεός ή κάτι/κάποιος που παρακολουθεί τις ενδόμυχες σκέψεις μας).
Χαμογέλασα γιατί ναι, κανείς απο τους γύρω μου δεν μπορεί να μοιραστεί το πόσο αγαπώ τη ζωή, με όποιο κόστος! Πάντα την αγαπούσα τη ζωή αλλά τώρα τελευταία ακόμη πιο πολύ! Τελικά ακόμη κι εμείς που έχουμε περάσει τόσα, θέλουμε (δυστυχώς) κάποιο ταρακούνημα, κι εγώ κουνήθηκα αρκετά τον Μάρτιο, οπότε τώρα το μόνο που έχω να κάνω είναι να είμαι ευγνώμων για όσα έχω καινα συνεχίζω τη ζωή μου με αυτά, χωρίς να γκρινιάζω για όσα άφησα πίσω.
Άφησα πίσω πολλά,ίσως κάποια στιγμή να με πειράξει πραγματικά αλλά πάντα θα ξέρω πως όποιο και να ήταν το τίμημα, εμφάνιση, ψυχολογική κατάσταση, προσωπική κατάσταση, οικογένεια και παιδιά, κέρδισα κάτι, αυτό που λέγεται ΖΩΗ. Και ίσως τελικά, στη ζωή το πιο σημαντικό να είναι αυτό, η ΕΠΙΒΙΩΣΗ! Καληνύχτα!
Η παρακάτω φωτό είναι απο τις περσινές μου διακοπές. Σκιές στον τοίχο με μια φίλη, όπως ακριβώς παίζουν 2 παιδιά που δεν νοιάζονται για τον χρόνο αλλά και ούτε για τη σοβαρότητα της στιγμής! :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου