Χρόνια μου πολλά!

Φέτος κλείνω τα 33!!! Και είμαι καλά, γερή και δυνατή! Αρκετά διαφορετική θα συμπλήρωνα και απο πριν πέντε χρόνια αλλά και απο πέρσι!
Χθες γύρισα απο την Αθήνα όπου είχα πάει για να δείξω τις εξετάσεις στον χειρούργο μου. Εκεί μου είπε η ψυχολόγος του team πως μεγάλωσα...Δεν εννοούσε πως "γέρασα" εμφανισιακά αλλά πως ωρίμασα ως άτομο. Ίσως και να έχει δίκιο. Ένας φίλος απο εσάς εδώ, μετά απο 2 χρόνια που διάβαζε το μπλογκ μου είπε πως πλέον γράφω πιο ώριμα, πιο μεστά, πως περνώντας τα χρόνια δεν άλλαξα απλά ως άνθρωπος, άλλαξε και η γραφή μου. Αν κοιτάξω πίσω στις πρώτες αναρτήσεις μου εδώ, θα συμφωνήσω.

Ήρθα λοιπόν χθες απο την Αθήνα, και όλα εκεί πήγαν καλά. Εκτός απο το κρύο που ήταν πολύ! Απο τον Νοέμβρη του 2007 είχα να νιώσω την Αθήνα τόσο κρύα. Τότε, που πρωτοκατέβηκα για εξετάσεις εκεί, τότε που άρχισαν όλα. Θυμάμαι ακόμη τη βόλτα μου στην Ερμού εκείνο το βράδυ μετά το ραντεβού με τον γιατρό. Παντού στολίδι, κόσμος με σακούλες και μια γιορτινή ατμόσφαιρα που εμένα προσωπικά δεν μου έκανε καμία αίσθηση γιατί είχα τα δικά μου προβλήματα. Και χθες πάντως η Αθήνα μου φάνηκε αφιλόξενη, είχα μια περίεργη αίσθηση, ενώ ποτέ την τελευταία 5ετία η Αθήνα δεν με ενοχλούσε, ούτε όταν κατέβαινα για τις θεραπείες μου...χθές όμως μου φάνηκε κρύα, θλιβερή με αυτό το ψιλοβρόχι της.Τέλος πάντων, σημασία εχει πως όλα πήγαν καλά.
Δεν θα έμενα στην Αθήνα για τα γενέθλιά μου κι αυτό σήμαινε πως γύρισα πίσω στο σπίτι μου μέσα στο άγριο χάραμα. Τελευταία φορά που πέρασα τα γενέθλιά μου στην αθήνα ήταν το 2007 και ήταν το απόγευμα που έκανα την πρωτη μου χμθ. Σήμερα πήγα αρκετές ώρες επίσκεψη στον μπέμπη και στη "Σ". Το απόγευμα ήρθα σπίτι και με περίμεναν οι ξαδέρφες μου με το νέο μέλος του σογιού, την μικρή μας ανηψιά (15 μηνών) που μου έχει μια τρελλή αδυναμία και με τούρτα έκπληξη. Με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τη μικρή να με τραβάει απο το μπατζάκι για να κάνουμε αγκαλιές και χορούς έκλεισε η βραδιά. Πέρασα όμορφα. Μερικές φορές στη ζωή αξίζει να παρατηρείς γύρω σου και να συνειδητοποιείς τι έχεις κοντά σου! Αυτό΄απο μόνο του σε κάνει να νιώθεις τυχερός, πολύ τυχερός! Βρήκα κι άλλους φίλους και γέμισε η ζωή μου απο νέα πρόσωπα, είμαι ευγνώμον και γι αυτό! Παίρνω αγάπη απο τον κόσμο γύρω μου και αμείωτο ενδιαφέρον! Μου τηλεφωνούν απο διάφορα μέρη της Ελλάδας, με ακούν με προσοχή, το ίδιο κάνω κι εγώ. Η επιστροφή στην έντονη κοινωνική μου ζωή με έχει φέρει πιο κοντά σε αυτό που είμαι και με απομάκρυνε απο αυτό που ήμουν με την αρρώστια. Σήμερα μου τηλεφώνησαν πάρα πολλοί φίλοι για να μου πουν τα χρόνια πολλά! Αυτό και μόνο σε κάνει να χαμογελάς και να σκέφτεσαι πως για κάποιους ανθρώπους είσαι σημαντική. Νιώθω γεμάτη που εκεί έξω έχω ανθρώπους που θα επιμείνουν πολύ για να μοιραστούμε ένα ποτό, που θα με ξεσηκώσουν να πάμε μια βόλτα χωρίς, που θα με ψάξουν για έναν καφέ. Είχα καιρό τώρα την ανάγκη να νιώσω πως είμαι σε κάποιους απαραίτητη παρέα, ήμουν ανυπόμονη...και να που έγινε κι αυτό! Απλά μας πιάνει κάτι όταν τελειώνουμε με μια περιπέτεια υγείας, μας πιάνει μια προσκόληση σε κάποια άτομα (είναι δεδομένο) αλλά και μια ανυπομονισία για όλα--τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα!!!!Που να ήξερα πριν 4 χρόνια πως σήμερα θα έχω όλα όσα ευχήθηκα; Πως θα νιώθω φέτος ότι είμαι μέσα στη ζωή όσο ποτέ πριν την τελευταία 5ετία;
Όταν επέζησα της περιπέτειάς μου αναρωτιόμουν πολλές φορές "και τι έγινε που επέζησα; Τάχα τι ζωή θα κάνω απο δω και μπρος; Ζωή με όρους!". Σήμερα δεν νιώθω καθόλου έτσι. Οκ, μπορεί να μη βλέπω πολύ μέλλον σε κάποια θέματα (όπως το να κάνω ή αν θα κάνω παιδί) αλλά δεν νιώθω καθόλου πως ζω μια ζωή Β' κατηγορίας, το αντίθετο! Οι περισσότερες μέρες μου είναι χρωματιστές, βρίσκω πάντα κάτι να μου αρέσει σε αυτές.Βρίσκω μικρά πράγματα αλλά και μεγάλα πολλές φορές. Κάνω όνειρα, όχι σχέδια αλλά όνειρα! Ταξιδεύω με τον νου μου σε πόλεις, χώρες αλλά και στο μέλλον, βλέπω τον εαυτό μου εκεί! Ονειρεύομαι να είμαι καλά και να μπορώ να δημιουργώ, κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, κάνω πράγματα που ξέρω να κανω καλά και αυτο-επιβεβαιώνομαι! Δούλεψα πολύ το "να μπορώ να χαίρομαι και μόνη μου" με τον εαυτό μου και το πέτυχα! Με καλομαθαίνω, αν δεν το κανω εγώ τότε ποιος;;;; Προσπάθησα να βρω μια ισορροπία μέσα μου, να μην εκνευρίζομαι με το παραμικρό, να δίνω χώρο στους ανθρώπους και "άφεση". Τίποτα δεν είναι εύκολο, ουτε για εμένα που περασα τόσα αλλά ούτε και για άλλους που πέρασαν λιγότερα ή τίποτα. Η ζωή για τους περισσότερους είναι ένας συνεχής αγώνας με τον εαυτό μας πρώτα και με τους άλλους! Φέτος όμως κατάλαβα και κα΄τι παραπάνω για τη ζωή :::
Στη ζωή αρκεί να σου αρέσει "κάτι" (οτιδήποτε) απο εκεί και έπειτα, σου αρέσει και η ίδια η ζωή"
Βρείτε αυτό που σας αρέσει, παθιαστείτε με αυτό, ανακαλύψτε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να χρωματίζονται οι μέρες σας και ακολουθήστε τον! Οι σειρήνες θα είναι πολλές αλλά εσείς κλείστε τα αυτιά και χαράξτε τον δρόμο που σχεδιάσατε πριν τις συναντήσετε! Ανοίξτε την καρδιά και την αγκαλιά σας σε όσους θα σας πλησιάσουν με καλή πρόθεση, για όλους τους άλλους απλά δεν θα μπορέσουμε! Σε βάθος χρόνου ζυγιάζεις τις σχέσεις που άξιζαν!
φιλιά πολλά!

Υ.Γ Ένα πολύ όμορφο δώρο σήμερα ήταν η ακόλουθη ζωγραφιά απο έναν ξεχωριστό άνθρωπο που ζει χλμ μακριά μου, στο εξωτερικό. Η φίλη μου η "Β" ζωγράφισε ηλεκτρονικά, παιδικά και όλο νάζι τα ακόλουθα!Φιλάκια "Β"! Να είσαι καλά σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου πουλάκι μου!!!Σε ευχαριστώ πολύ!!!