Σχεδόν τέλος διακοπών

Γύρισα σήμερα απο τις δεύτερες διακοπές, στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου κάπου στο Ιόνιο. Σημασία δεν έχει που ακριβώς, σημασία έχει ότι εκεί αφήνεσαι στο φοβερό τυρκουάζ χρώμα της θάλασσα και στο πράσινο του βουνού και μεταφέρεσαι σε έναν άλλο κόσμο, πιο όμορφο απο αυτόν που αντικρίζεις καθημερινά....

Κάθε καλοκαίρι, επί έξι καλοκαίρια (τα τελευταία) είναι μια θέα σε κάποιο σημείο του νησιού που με συγκινεί ιδιαίτερα. Όπως οδηγείς μέσα απο χωριουδακια και στενούς "εσωτερικούς" δρόμους, φτάνεις στο σημείο όπου αντικρίζεις τη θάλασσα απο ψηλά. Αυτή η ματιά της θάλασσας μετά το "σκοτάδι" είναι κάτι μοναδικό!Είναι μια έκπληξη για τον τουρίστα που για πρώτη φορά επισκέπτεται το νησί, είναι μια όμορφη υπενθύμιση του μεγαλείου της φύσης για όποιον το έχει ξαναδει!
Η θάλασσα πλανεύει, μαγεύει, ηρεμεί. Και το Πάσχα πέρασα απο αυτό το σημείο, έτσι και πριν λίγες μέρες. Πάλι εκεί! το σημείο με συγκινε, μου θυμίζει το τελευταίο μου καλοκαίρι, έτσι όπως ήξερα τον εαυτό μου, πριν την αρρώστια. Πολλά άλλαξαν απο τότε, πάρα μα πάρα πολλά. Ήμασταν δυο κοπέλες που διψούσαμε για ζωή εκείνο τον Αύγουστο. Ο Δεκέμβρης του ίδιου χρόνου βρήκε εμένα με καρκίνο και τη φίλη μου με σχέση. Η φίλη μου απο τότε παντρεύτηκε στα τρία χρόνια σχέσης και τώρα περιμένει μωρό. Σκέφτομαι πολλές φορές πως τα φέρνει η ζωή στους ανθρώπους...σε ανθρώπους που κάποτε συναντήθηκαν και για μερικές στιγμές είχαν κοινή πορεία. Αν κάποιος μας έλεγε πως θα είμασταν το 2013 εμείς απλά δεν θα το πιστεύαμε. Κι όμως....
Τα συναισθήματά μου μπερδεύονταν πολύ όποτε ξαναγύριζα σε εκείνο τον τόπο διακοπών. Πλέον όχι και τόσο. Πειρισσότερο μπερδεύονταν γιατί γύριζα μόνη, χωρίς η φίλη μου να έχει ποτέ εκπληρώσει την υπόσχεσή της πως και το 2008, μετά την ταλαιπωρία μου θα ξανα πηγαίναμε, έτσι απλά για χάρη των στιγμών του 2007. Πλέον μου πέρασαν και τα νεύρα και τα "γιατί". Όμως κάπου μέσα μου, μπροστά σε κάποια τοπία, μερικές μικρές στιγμές κάτι με τσιμπά. Κάτι απο εκείνο που είχα και τώρα δεν έχω...Νομίζω πως έχω ζήσει πολλούς μικρούς θανάτους απο τότε...πολλούς μικρούς αποχωρισμούς...Ο καθένας πονούσε για τον δικό του ξεχωριστό λόγο. Το σώμα μου που άφησα πίσω, οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί. Θα ήθελα τίποτα να μην είχε αλλάξει, τίποτα και για κανέναν. Να παίρνω αγάπη απο τους ίδιους ανθρώπους στο βαθμό που την έπαιρνα. Να βλέπω ότι νοιάζονται και δεν βαριούνται! Τι ωραίος κόσμος που θα ήτανε....;

Δυσκολεύτηκα σε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να ισσοροπήσω τις ανάγκες μου μέσα στα θέλω των άλλων. Να χωνέψω το ότι οι καταστάσεις άλλαξαν, κι ας ήθελα να είναι όλα τα ίδια. Να μάθω να μην στεναχωριέμαι απο τις συμπεριφορές των άλλων. Να γίνω πιο σκληρή. Να αντέχω το ΟΧΙ αλλά να ξέρω και να το λέω. Πραγματικά δεν μπορώ να πω αν όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Όμως μέσα σου ακούς ένα ΠΡΕΠΕΙ και προσπαθείς.Μερικές φορές θεωρώ πως όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, πως δεν είμαι εγώ που έκανα τα χειρουργεία και τις θεραπείες....πως το άντεξα αλήθεια; Κι όμως...όλα αυτά γραφτήκαν στο κορμί μου, λέξη-λέξη, φορά τη φορά. Κάποιες στιγμές νιώθω πολύ πληγωμένη απο τη ζωή και εντελώς χαμένη...δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο, ίσως γιατί έπαψα να σχεδιάζω το μέλλον. Η ζωή είναι στιγμές, έτσι δεν λένε;
Σας αφήνω με όλες τις παραπάνω σκέψεις, αλλά και με τις παρακάτω φωτογραφίες που θα ηρεμήσουν την ψυχούλα σας!ΘΑΛΑΣΣΑ, αν κάτι έμεινε για μας τους Έλληνες, είναι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ!Κάθισα δίπλα στο κύμα...λεπτό προς λεπτό το φωτογράφισα!

Έτσι απλά

"το παράπονο με πήρε και έκλαψα πικρά
έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό
το ρολόι μου δείχνει 8:00...
ένα φίλο και μια αγάπη είχα μια φορά"

Να

Να αγκαλιάζετε τους ανθωπους που αγαπάτε όσο πιο συχνά μπορείτε,
πριν γίνουν φωτογραφίες!

Σκέψεις που μεταφράζονται σε λέξεις...

Αποκομμένη 10 μέρες απο την κολλητή μου φίλη (5 κλήσεις και 5 μηνύματα δικά μου δίχως δική της απάντηση) δεν είχα άλλη επιλογή απο το να φιλτράρω για μια ακόμη φορά κάποιες σχέσεις. 

Έμεινα αρκετές φορές μόνη στο σπίτι, στην μοναξιά και την ησυχία των 4 τοίχων και σκέφτηκα. Η "Σ" λέει δεν μου έχει επμιστοσύνη όταν σκέφτομαι, γιατί το μυαλό μου τρέχει σε διάφορα, δεν μου άφησε όμως και πολλά περιθώρια για κάτι άλλο αυτή τη φορά.

Αναρωτήθηκα αν ποτέ μαθαίνουμε πραγματικά έναν άνθρωπο, αν ποτέ δείχνουμε πραγματικά τι είμαστε σε έναν άνθρωπο. Ποιοί είναι όλοι όσοι αγαπάμε; Τι είναι αυτό που μας κάνει να τους αγαπάμε, να τους περιμένουμε και να τους συγχωρούμε; Τι τους εκνευρίζει τόσο πολύ σε εμάς, τι μας "χαλάει" σε αυτούς; Γιατί οι άνθρωποι που αγαπιούνται παρεξηγούνται και κάποια στιγμή δεν μιλούν μεταξύ τους ούτε για να λύσουν την παρεξήγηση (αν έγινε παρεξήγηση); Πως μπορείς να πλησιάσεις ξανά έναν άνθρωπο όταν αυτός αρνείται να σηκώσει το τηλέφωνο; Λογικά δεν μπορείς, είναι πολύ απλή η απάντηση. 

Αυτό ακριβώς είχε κάνει και η τρίτη της παρέας κάποτε, πριν 5 χρόνια. Το καλοκαίρι (αρχές Αυγούστου καλή ώρα-μόλις είχα τελειώσει με τις θεραπείες μου). Πολύ απλά η συγκεκριμένη είχε αποφασίσει να μην ξανα απαντήσει σε κλήσεις και μνμ μου ποτέ! Ή σχεδόν ποτέ, γιατί μετά απο 6 μήνες θυμήθηκε να μου μιλήσει για να βρεθούμε να μου δώσει το προσκλητήριο του γάμου της. Έτσι απλά, λες και δεν με είχε πληγώσει έξι μήνες με την απουσία της. Κι εγώ, με την καλή μου την καρδιά πήγα στον γάμο της...της είπα "Σ'αγαπώ" και μου είπε "Κι εγώ σε αγαπώ πολύ" αλλά το σπασμένο γυαλί που άφησε πίσω της η απουσία τόσων μηνών δεν κόλλησε ούτε τότε, ούτε στους επόμενους 2-3 καφέδες που μοιραστήκαμε. Οι δικαιολογίες της απουσίας της ήταν κάτι παραπάνω απο φτηνές. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω έναν άνθρωπο όταν μαζεύει τα πράγματά του και φεύγει απο τη ζωή μου δίχως να πει "γιατί". Δίχως να το ξανα σκεφτεί, να εξετάσει μήπως έκανε "λάθος". Για τους περισσότερους που φεύγουν το "γιατί" είναι δύσκολο να το εκφράσουν, απλά κόβουν την επαφή. όμως γι αυτόν που μένει αυτό το αναπάντητο "γιατί" τον στοιχειώνει καιρό. Εγώ θυμάμαι πως η ψυχολογία μου ήταν πολύ χάλια για πάρα πολλούς μήνες. Είχα τα νεύρα μου απο τις θεραπείες-την αρρώστια και μια πολύ κακή διάθεση κάθε που σκεφτόμουν πως αυτό το άτομο με πέταξε απο τη ζωή του, έτσι απλά, λες και ήμουν μια συνάδελφος με την οποία που και που έπινε καφέ. Εγώ ήμουν φυσικά η καθημερινότητά της, η κολλητή της φίλη, η παρέα της κάθε μέρα, το πρωινό τηλέφωνο, το βραδινό sms. 

Σε έναν κόσμο που παύει να είναι ρομαντικός, κάθε μέρα και λιγότερο φιλόξενος. Σε μια κοινωνία όπου όλοι πλέον σαν τρελλοί τρέχουμε να επιβιώσουμε, οικονομικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά πιστεύω με σθένος πως δεν μας παίρνει να χάνουμε άλλους φίλους. Πιστεύω πως η φιλία είναι κάτι πέρα απο συγγένεια, τον αλλον τον ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ δεν τον ΦΟΡΤΩΝΕΣΑΙ. Πιστεύω επίσης πως είναι κάτι διαφορετικό απο τον γάμο, εκεί πέρα απο τα συναισθήματα και την αγάπη έχεις να τηρησεις και ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια δέσμευση μπροστά στον μικρόκοσμό σου κάτι που δύσκολα θα άλλαζες για πολλούς κοινωνικούς και προσωπικούς λόγους. Στη φιλία όμως, το μαγικό είναι ότι δεν σε δένει κανένα κοινωνικό συμβόλαιο και ούτε δεσμοί αίματος. Τη φιλία, αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι η λαχτάρα να βρεθείς με κάποιον για να πεις δυο κουβέντες όχι επειδή "πρέπει" αλλά επειδή το θες. Είναι μια ιδιαίτερη εσωτερική ανάγκη που καλύπτουν οι φίλοι. Τους κοιτάς και είναι η επιλογή σου, δίχως κανείς να στους επιβάλει. Γι αυτό παραμένω οπαδός της φιλίας, γιατί είναι κάτι που το δημιουργείς μόνος σου, μια ελεύθερη επιλογή που αν όλα πάνε καλά θα συνεχιστεί και για πάντα! Το ότι αλλάζουν οι πορείες των ανθρώπων, δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα χαθούν. Αν το θέλουν όλοι, τότε αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν σε ένα άλλο επίπεδο. Αν υπάρχει η θέληση τότε όλα γίνονται! 

Περιμένω να δω αυτές τις μέρες....θα υπάρξει η θέληση;

watching the water fall!

Περνάμε ολόκληρη την εβδομάδα περιμένοντας την Παρασκευή,
Περνάμε ολόκληρο τον χρόνο περιμένοντας το Καλοκαίρι
Περνάμε ολόκληρη τη ζωή μας περιμένοντας την Ευτυχία.

Ίσως τελικά να περνάμε τη ζωή μας και ξανα γράφοντας αναμνήσεις! Όπως σήμερα στο βουνό, εγώ!

Περπάτησα 2,5 ώρες για να βρώ αυτό το θαύμα (χάσαμε το δρόμο με τη φίλη μου...) ανηφόρες, κλαδιά, χώμα που υποχωρούσε, ζέστη, δροσιά, σκοτάδι και φως αλλά άξιζε!

Το μεγαλείο της φύσης, νερό στο βουνό! 

Τόσο δροσερό, τόσο όμορφο, σχεδόν τροπικό! Η φύση σε κάνει να σκέφτεσαι πως μπροστά στο μεγαλείο της είσαι μικρός, μια κουκιδίτσα στο βουνό, κάτι που με τίποτα δεν φαίνεται απο το αεροπλάνο. Μικροί, σεμνοί και ταπεινοί, έτσι θα έπρεπε να είναι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι!

Memories

Οι πορείες των ανθρώπων μερικές φορές αλλάζουν
κι εκεί που πορεύονταν παράλληλα για χρόνια, τώρα παίρνουν άλλη κατεύθυνση.
Το διαφορετικό τρομάζει αλλά
οι αναμνήσεις που χωράνε σε φωτογραφίες μένουν για πάντα ίδιες!

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ / Ελύτης

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

ʼφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να 'ν' η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.

Πόσο εύκολο είναι να βρεις το κοχύλι μες την άμμο;;;Θέλει υπομονή....Το είχες αφήσει εκεί για να το βρουν οι φίλοι και να το πάρουν σπίτι, να το κρατήσουν για πάντα κοντά τους, να τους θυμίζει εσένα, μα εκείνοι δυσκολεύονται! Ο άνεμος, το κύμα, μπερδεύουν το κοχύλι και χάνονται οι φίλοι. Μα αλήθεια, που πήγαν όλοι οι φίλοι;

Καλοκαίρι, ήλιος, θάλασσα, άμμος, βοτσαλάκια...Λες και οι καρδιές σκορπάνε τούτο τον μήνα, κάπου χάνονται, μα που πάνε; Ο Αύγουστος πλανεύει...είναι ο πιο καυτός μήνας του καλοκαιριού, είναι το "8" της ζωής μας...αν το πλαγιάσεις σε χαρτί θα δεις το άπειρο! Αύγουστος, μήνας αγαπημένος. Προφέρεις τις συλλαβές και είναι λες και ακούς τον ήχο της θάλασσας. Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις καλοκαίρι. Μπροστά σου περνάνε ατελείωτες εικόνες Αυγούστου, εικόνες μιας ζωής που έζησες ως εδώ, αμέτρητες καλοκαιρινές στιγμές. 

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ξέρουμε ρεαλιστικά πως πέρασε για πάντα, πως δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ, όμως επειδή για εμάς σήμαινε πολλά, έχουμε φροντίσει να το φυλάγουμε καλά μέσα μας.

Κυριακή σήμερα

Καλημέρα! Το κεφάλι μου βουίζει λίγο απο τον χθεσινό καυγά και το ξενύχτι που ακολούθησε μετά, το βράδυ, μήπως και φύγει η ένταση του καυγά...

Αλήθεια, εσείς εκεί έξω όσοι έχετε αρρωστήσει ή περάσει δύσκολα στη ζωή, συνεχίζετε να καυγαδίζετε όπως παλιά ή πολύ απλά τα έχετε όλα ξεπεράσει και ασχολείστε με πιο σημαντικά πράγματα; Εγώ δεν μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει απολύτως καλά. Σε κάποιες περιπτώσεις όντως δεν σκάω και πολύ, αλλά σε περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με σημαντικά, δικά μου άτομα, ναι, νευριάζω με συγκεκριμένες συμπεριφορές τους. 

Νομίζω όλοι οι άνθρωποι λίγο-πολύ κάνουμε το ίδιο. Όταν δεν περιμένουμε και πολλά απο κάποιον, δεν "σπαζόμαστε" τόσο πολύ, όταν όμως μιλάμε για έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε περάσει πολλά (και δεν αναφέρομαι μόνο σε αρρώστιες...υπάρχουν άλλα τόσα) ε τότε περιμένουμε πως θα μας υπολογίζει περισσότερο στη ζωή του και θα δρα και για το καλό της παρέας. Ίσως παραμένω ρομαντική σε αυτό το θέμα, γιατί απο πάντα μπορούσα και ήθελα να γυρίσω τούμπα το πρόγραμμά μου προκειμένου να περάσω χρόνο με την παρέα, να κάνω αυτό που ζητούσε η παρέα ή απλά μια φίλη! Μεγαλώνοντας μαθαίνω πως δεν λειτουργούμε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο...ακόμη και οι άνθρωποι με τους οποίους κάνεις κολλητή παρέα, ακόμη και αυτοί έχουν τον δικό τους προσωπικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν. Αναρωτιέμαι, καθόλου δεν επηρεάζω τους ανθρώπους; Μόνο αυτοί αφήνουν σημάδια πάνω μου, με αλλάζουν μου δείχνουν άλλους δρόμους; Ίσως αυτό γίνεται γιατί εγώ ακούω τους ανθρώπους και τους ακουμπώ. Δεν είμαι ο εαυτός μου απλά, αφήνω τον χώρο σε στοιχεία του διπλανού μου να εισχωρήσουν, έτσι απλά, έχω μαλακό κέλυφος μάλλον.  Επίσης, αφουγκράζομαι τους ανθρώπους, μαθαίνω την κάεθ φίλη μου, κάνω αυτό που θα ήθελε, δεν κρατάω το παιδικό πείσμα, να ξέρω δλδ τι θέλει ο άλλος και να το προσπερνώ να μην του το δίνω ποτέ, ή να του δίνω κάτι άλλο αντί για αυτό που θα ζητούσε.

Δεν ξέρω τι μένει μετά απο αυτό; Να παραδεχτούμε πως όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον; Να αποδεχτούμε πως ακόμη και η διαφορετικότητα μας φέρνει κοντά; Να σκεφτούμε πως οι διαφορές μας συμπληρώνουν; Να μάθουμε να υποχωρούμε μπροστά σε σχέσεις που αξίζουν; Όλα αυτά είναι νομίζω καλές ιδέες για ενδοσκόπηση...

Πέρασε καιρός

απο την τελευταία φορά που σας έγραψα!

Καλό Μήνα Αύγουστο! Ο τελευταίος του καλοκαιριού! Να περάσετε όμορφα και να φροντίσετε να κάνετε όσα δεν προλάβατε τους προηγούμενους 2 καλοκαιρινούς μήνες!

Εγώ έλειψα περίπου 10 μέρες μέσα στον Ιούλιο και πήγα ταξιδάκι στις Κυκλάδες αυτή τη φορά. Ήταν πολύ όμορφα! Βρέθηκα με φίλους που έχω κάνει στο νησί όπου ζούσα πριν 3 χρόνια. Γελάσαμε, κάναμε μπάνια, μιλήσαμε και χαρήκαμε το λευκό και το μπλέ! Σε ένα μπαράκι που πήγαμε το τελευταίο βράδυ έπαιξε το κομμάτι παραπάνω κομμάτι "one love" που κάθε φορά που το ακούω θυμάμαι μια έναστρη νύχτα το καλοκαίρι του 2007 στη Τζιά. Ήταν μια τόσο ανέμελη νύχτα εκείνη...τη θυμάμαι σαν χθες! το ραδιόφωνο του αμαξιού με παράσητα, έπαιζε U2 "one love, one life". Το χειμώνα του ίδιου χρόνου αρρώστησα, απο τότε όποτε το άκουγα σκεφτόμουν τι όμορφη που ήταν εκείνη η νύχτα με ένα αμάξι φουλ φίλους να ανεβαίνεις το βουνό δίχως μαύρες σκέψεις. Στη συνέχεια, ακούγοντας αυτό το τραγούδι μελλοντικά, σε διάφορες άλλες στιγμές έμαθα να εκτιμω. Έτσι λοιπόν, φέτος, το τελευταίο βράδυ που ήμουν στην Ίο με τα παιδιά, και καθώς χαζεύαμε τις φωτό των διακοπών μας σε ένα μπαράκι έπαιξε αυτό το κομμάτι. Γύρισα στη φίλη μου και της είπα "Η ζωή είναι πολύ γενναιόδωρη τελικά" και χαμογέλασα! Φυσικά και δεν κατάλαβε τι εννοούσα, εγώ όμως άκουγα το τραγούδι και κοιτούσα το μισό-πορτοκαλί φεγγάρι και σκεφτόμουν πως είμαι ακόμη εδώ. Ακούω και πάλι το συγκεκριμένο κομμάτι, είμαι σε νησί με φίλους διακοπές και ναι, η ζωή δεν παύει να με εκπλήσει ευχάριστα! Και διακοπές ξανα πήγα, και γέλασα μέσα απο τα δάκρυά μου και έκανα πολλά πράγματα απο το 2007 ως σήμερα! Ναι, έτσι είναι αν βρεις την υγεία σου και αποφασίσεις πως θες να ζήσεις, τελικά θα τον βρεις τον τρόπο αργά ή γρήγορα!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!