εκεί που όλα είχαν χαθεί

Εκεί που όλα είχαν χαθεί...εγώ βρήκα στη ζωή μου, έστω γι αυτή την περίοδο (από πέρσι ως φέτος) για τον μικρό Peter Pan που κρύβω μέσα μου, τη δική μου Neverland. Και δεν είναι άλλη η Neverland απο το νησί του Β.Αιγαίου όπου έμενα περσι. Το νησί που συμβολίζει το καταφύγιό μου απο όλα μου τα προβλήματα! Οι παρέες που με κάνουν και ξεχνιέμαι. 

Για μια ακόμη φορά, ούσα στα 32 (προς κλείσιμο τον Δεκέμβρη) ξανα ερωτεύτηκα τη ζωή. 

Έτσι απλά, εκεί που το αυτοκίνητο που οδηγούσα κατάπινε τα χιλιόμετρα με ολάνοιχτα παράθυρα, εκεί που το βαθύ μπλε της θάλασσας πέρα στον ορίζοντα υπογράμμιζε το καλοκαίρι, εκεί που τα δέντρα γύρω μας μύριζαν καλοκαίρια παιδικών χρόνων, εκεί, ακριβώς εκεί, τραγουδώντας και σφυρίζοντας με τη φίλη μου "Κ" Ιταλικά τραγούδια, σαν εικοσάχρονα που έχουν μπροστά τους τον χρόνο όλου του κόσμου και έχουν σχεδιάσει το πιο λαμπρό μέλλον,εκεί, με τέρμα τη μουσική, με μερικά παράσιτα-γιατί ακούγαμε ραδιόφωνο-, δίχως να έχουμε πιεί -πηγαίνοντας απλά για φαγητό μετά το μπάνιο- εκεί, την ώρα που ο ήλιος καίει απλά ευχάριστα και απέχει μόνο μια ώρα για τον καθιερωμένο του ύπνο, εκεί, τότε, έβγαλα το αριστερό μου χέρι έξω απο το παράθυρο για να αισθανθώ την αντίσταση του αέρα. Η υπόλοιπη παρέα με άλλα αυτοκίνητα μπροστά, προπορεύονταν. Εκεί, εκείνη τη στιγμή, σε αυτή την μια ακόμη σινεματική στιγμή της ζωής μου, ΞΑΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΤΗ ΖΩΗ! Το ένιωσα, το είπα, το φώναξα στην Κατερίνα..."αυτό που συμβαίνει είναι μαγικό, ξαναερωτεύτηκα τη ζωή μόλις". Ένιωσα τόσο δυνατή, τόσο ανάλαφρη ταυτόχρονα, τόσο τυχερή παράλληλα μα και τόσο, μα τόσο ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΗ! 

Έτσι είναι, τα δώρα της ζωής είναι μικρά, είναι όμως τόσο μα τόσο όμορφο όταν τα ανακαλύπτεις! Είναι λες και έχεις δει για πρώτη φορά στη ζωή, πεταλούδα να ανοίγει τα πολύχρωμα φτερά της. Είναι σαν να είδες για πρώτη φορά ουράνιο τόξο! Είναι άκρως ξεσηκωτικό, είναι τέρμα μοναδικό!!!Είναι απερίγραπτο!!!

Θα θυμάμαι εκείνη την μέρα πάντα! Ήταν Κυριακή! Ήταν η μέρα που λατρεύω, είναι η μέρα που ακόμη και ο θεός ξεκουράστηκε, ήταν η μέρα που περνούσα πάντα με τις φίλες μου κάνοντας χιλιόμετρα, αφού σκαρώναμε εκδρομούλες, τότε, το 2007, πριν μας χτυπήσει η αρρώστια την πόρτα, πριν οι ζωές μας δουν άλλους δρόμους και βρουν άλλα χιλιόμετρα. Ήταν κάτι που μου είχε λείψει και το κατάλαβα τότε. Η εκδρομή αυτής, της πρόσφατης Κυριακής με έκανε να νιώσω ευλογημένη! Τη βίωσα σαν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, σαν μια ένδειξη αγάπης απο τη ζωή προς εμένα! Δεν με είχε ξεχάσει λοιπόν η ζωή. Στο κρεβάτι της χμθ ούτε που είχε περάσει απο το μυαλό μου πως κάποτε θα βρώ έναν τόπο μακρινό που θα με κάνει να ξεχνώ τα πάντα όταν είμαι εκεί, ένα νησί που στα νερά του θα χωνόμουν και θα κολυμούσα ως να λυτρωθώ.

Συμπτωση; Την Κυριακή ήταν 3/6/2012, το ημερολόγιο έδειχνε "3", το νούμερο του χειρουργείου μου! Πόσο μακρινά είναι πια αυτά σκέφτομαι τώρα...