Αποχαιρετώντας...

πόσο δύσκολοι είναι οι αποχαιρετισμοί αλήθεια;;;; Πόσο μάλλον τα αναγκαστικά αντίο...;

βρήκα αυτό το CD σήμερα καθώς έψαχνα κάποιο άλλο. Ούτε θυμόμουν πως το έχω ακόμη...Πόσα χρόνια; Ήταν το CD που ακούγαμε με τη "Σ" στο αυτοκίνητο, καθώς κατηφορίζαμε για το γαλάζιο Ιόνιο...ήταν τότε της "μόδας" το κομμάτι του Χατζηγιάννη "ΠΙΟ ΠΟΛΥ" και έτσι το CD που είχα φτιάξει τότε εγώ, το είχε και αυτό το κομμάτι. Είναι απίστευτο το πόσες μνήμες μπορεί να σου φέρει ένα άψυχο CD, μόνο που το βλέπεις...Ο νους μου έτρεξε σε πολλά...ωσπου αντάμωσα και το 2011

Το 2011 μου έφερε και καλά και άσχημα…μου αφήνει λοιπόν 2 γεύσεις, μια γλυκιά και μια τελείως πικρή…Το 2011 χάρηκα στο νησί την (3^η -4^η-5^η) εφηβεία μου! Βρήκα φίλους, ξαναγύρισα για τα καλά στη ζωή, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι δυνατά από τα πολλά γέλια, από την λαχτάρα των ανθρώπων να είμαι δίπλα τους, για ένα καφέ, για ένα ποτό, για πολλές βόλτες. Χάρηκα, γέλασα, κολύμπησα σαν παιδί, γυρίσαμε όλο το νησί ανάποδα! Το Βόρειο Αιγαίο με φιλοξένησε ανοιχτόκαρδα, μου έδωσε όλα όσα χρειαζόμουν, μου έδωσε το ουψ, με πήρε μακριά από τον καρκίνο, και εγώ του το ανταπέδωσα. Τον αγάπησα, τον έκρυψα μέσα μου εκείνο τον τόπο για πάντα! Επέστρεψα οριστικά πίσω τον Ιούλιο του 2011, με δάκρυα στα μάτια γι αυτό που άφηνα πίσω αλλά και από τη χαρά μου γι αυτό που θα έβρισκα.

Η «Σ» ήταν έγκυος στον δεύτερο μήνα και μου είχε πει «φέτος θα δούμε όσες ταινίες δεν είδαμε τόσα χρόνια, ετοιμάσου». Με είχε ανάγκη, έκλεινε απο τηλεφώνου 9 μήνες συντροφιάς και φροντίδας :-Ρ. Ένα καινούριο μωράκι, που στην αρχή την αιφνιδίασε σαν είδηση αλλά πολύ σύντομα το έκανε «δικό της». Με βάφτισε «νονά» και κάθε που πηγαίναμε για καφέ ένιωθα πάντα πως ήμασταν τρεις και όχι δυο. Το μωράκι όμως, όσο και αν ήταν ζωηρό στον υπέρηχο, τελικά μας άφησε κάπου στα μέσα του Ιουλίου, έτσι ξαφνικά, σαν μια καταιγίδα που ήρθε να προστεθεί από το πουθενά στην ευαίσθητη ψυχολογία των τελευταίων ετών. Και έτσι η παρέα ξαναέγινε των δυο ατόμων, και έτσι η παρέα κλήθηκε να ξεπεράσει και αυτό.Έφυγα με βαριά καρδιά για ένα (προγραμματισμένο) ταξίδι στην Ευρώπη με μια φίλη που είχα γνωρίσει στο νησί...Να μην είμαι όμως αχάριστη, βρέθηκα σε Ιταλία-Ελβετία-Γαλλία, ήταν ένα ονειρεμένο ταξίδι και ταιριάξαμε πάρα πολύ με την "Κ", ήταν της καθεμιας μας, προσωπική επιτυχία...Είδα το γαλάζιο της Κυανής ακτής, τα νησάκια απέναντι απο τις Κάννες, τον Καθεδρικό στο Μιλάνο, είδα λίμνες...είδα, είδα...πράματα και θάματα...10 μέρες έλειψα...εγώ και η φίλη μου, με ένα σακίδιο στο εξωτερικό, δίχως υποχρεώσεις, δίχως "πρεπει" και πολύ πρόγραμμα, πόσο ήθελα να το ζήσω αυτό! Και η ζωή φάνηκε γενναιόδωρη!

Και έπειτα ήρθε το φθινόπωρο και η δουλειά σκέπασε και ευχάριστες αναμνήσεις και δυσάρεστες. Και στα καλά καθούμενα, τον Οκτώβρη, ο γυναικολόγος μου, μου χτυπά καμπανάκι πως το ενδομήτριο μεγάλωσε και πως αυτό μπορεί να σημαίνει το "τίποτα" μπορεί όμως να είναι και καρκίνος. Σε δυο μέρες μπήκα σε κλινική και έκανα απόξεση, ακολούθησε μια εβδομάδα αγωνίας και τελικά έμαθα πως ηταν πολύποδας και καλοήθεια...Και εκεί που κάπως τα πράγματα είχαν ηρεμήσει, ήρθαν τα νέα που μου έκρυβαν καιρό οι δικοί μου, η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της ξαδέρφης μου. Και δεν ήταν μόνο η επιδείνωση, ήταν και το τέλος της στις 11/11/2011. Η «Χ» έφυγε δίχως να στολίσει φέτος δένδρο, έμεινε για πάντα στο 2011, εκεί, έγινε μια φωτογραφία. Όμορφη, γλυκιά, νέα, μόλις 34 ετών, σύζυγος, μαμά, μια γυναίκα που γοήτευε στο πέρασμά της. Έφυγε και άφησε όλους εμάς να αναρωτιόμαστε που πήγε, «για πού το βαλες καρδιά μου» μουρμουρίζω πολλές φορές. Άφησε μια μεγάλη πληγή στον εξάχρονο γιο της, και σε εμένα μια τρύπα στην καρδιά και ένα βάρος «πως συνεχίζουμε από δω και πέρα με τον καρκίνο, τώρα που μετράμε και απώλειες;». Είμαι δυνατή, δεν αφήνω τον εαυτό μου να λυγίσει, δεν πρέπει να με πάρει από κάτω, το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου.

Τι μένει από έναν άνθρωπο όταν φεύγει; Μένει μια αύρα, μένουν στιγμές, μένει μια φωτογραφία, ένα παγωμένο χαμόγελο μιας άλλης-καλής- εποχής. Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει και κάτι που να μπορώ να κάνω για να αλλάξω την κατάσταση…η θεία μου φωνάζει «για τους ζωντανούς τι μπορούμε να κάνουμε, κοίτα μπροστά». Και εγώ προσπαθώ να κοιτάζω μπροστά, και τα καταφέρνω, μα είναι φορές που η μπαταρία μου εξαντλείται, που δεν αντέχω άλλο…

Κόντρα όλων των παραπάνω «κακών», θα κλείσω αισιόδοξα. Όπως είπα στη «Σ» σήμερα, στον τελευταίο καφέ του έτους «το 2011 είχαμε πολλές απώλειες» (έχασε και η ίδια τον θείο της από καρκίνο) «εύχομαι το 2012 να πάει καλύτερα». Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, όσο η ζωή μας κλωτσά, τόσο πεισμώνουμε για να ξανασηκωθούμε. Δεν θέλουμε να κοιτάμε το χώμα, πάντα στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό, πάντα χανόμαστε στις πλανεύτρες ελπίδες του γαλάζιου. Κανείς μας δεν ξέρει το αύριο τι θα φέρει, η ζωή είναι σκληρή και η φαντασία της αστείρευτη, γι αυτό, όσο και αν ακούγεται κλισέ, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαιρόμαστε την κάθε μέρα. Πότε με λίγα, πότε με πολλά…έτσι πρέπει. Η ελπίδα μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο πράγμα, αλλά από την άλλη, όταν τελειώνει η ελπίδα, τελειώνει και η ζωή. Και εγώ θέλω να ελπίζω, παρόλες τις απώλειες πρέπει να ελπίζω, να ελπίζω πως θα δω καλύτερες μέρες. Δεν ξέρω τι θα πει καλύτερο, ούτε τι είναι η ευτυχία. Η ευτυχία μπορεί να είναι οτιδήποτε, να είναι μια μέρα που περνάς με μια ευχάριστη συντροφιά, πέρα απο ημερομηνίες και γιορτές, μια συντροφιά που σε κάνει να γελάς, να ξεχνάς τα προβλήματά σου και που μπορείς να στηριχτείς και να αφεθείς, να πεις και μια κουβέντα παραπάνω, να είσαι ο εαυτός σου γιατί ξέρεις πως σε αγαπούν και δεν σε παρεξηγούν, γιατί το νιώθεις, το βλέπεις στα μάτια τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΨΑΞΤΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΔΕΙΤΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΑΝΟΙ ΚΑΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ. ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΞΕΧΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΣΥΓΧΩΡΗΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΤΟΥΣ! ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΣΤΕ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΛΟΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ! ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!