Και να που σήμερα μεγαλώνω...

«Σήμερα κλείνω τα 27» ήταν η ατάκα μου στην πρώτη χημειοθεραπεία. Ναι, η μοίρα ήταν τόσο σκληρή και η ζωή απίστευτα απρόβλεπτη…Ναι, ήμουν τότε στο κρεβάτι της χμθ!Σήμερα κλείνω τα 31 και δεν άντεξα στον πειρασμό. Μπήκα σε αυτό το Blog, στην ιστορία της ζωής μου τα τελευταία 4 χρόνια και πάτησα δεξιά στα «περιεχόμενα» την χρονολογία 2007 και διάβασα όλο εκείνο τον Δεκέμβρη, τον σκοτεινό, τον κρύο, τον Δεκέμβρη που μου άλλαξε για πάντα τη ζωή.

Μα ωφελούν σε κάτι οι αναδρομές; Ποιος ξέρει να μου πει; Αναδρομές στο παρελθόν, εικόνες του τότε, συναισθήματα εκείνου του καιρού. Καμιά φορά ίσως και να είναι τρομαχτική η σκέψη πως όλα όσα μου βάρυναν το πετσί και την ψυχή μου τα τελευταία χρόνια είναι γραμμένα. Τα έχω εδώ, με ένα κλικ μπροστά μου

! Μια φίλη οδηγήθηκε σε χωρισμό με διαζύγιο όταν άρχισε να κρατά ημερολόγιο για τη σχέση της με τον άντρα της. Μια μέρα πήρε και ξεφύλλισε το ημερολόγιο και είδε πόσο πόνο της προκάλεσε αυτή η σχέση και έγραψε το τέλος της.

Σπάνια διαβάζω όσα έχω γράψει, γιατί όσα έγραψα έγιναν σε διάφορες χρονικές στιγμές, κάτω από συγκεκριμένη ψυχολογική φόρτιση. Τότε με εξέφραζαν, τώρα μπορεί και όχι, μπορεί και περίπου, μπορεί και καθόλου… Έχω γράψει για πολλά, για την αρρώστια, για τα διαδικαστικά, για κάθε μια μου θεραπεία, για τα συμπτώματα για τις δυσκολίες, για τις ευκολίες, για όλα…για τους ανθρώπους που με στήριξαν, που με

ξέχασαν, που κέρδισα, που έχασα, για όλα. Με το σημερινό ποστ συμπληρώνω 533 φορές που σας έγραψα! Έγραφα πάντα ειλικρινά, δεν έκρυψα το παραμικρό. Πότε όρθια, πότε «πεσμένη» πάντα όμως αληθινή. Σίγουρα στα τόσα ποστ, και με συγκεκριμένη ψυχολογία, αδίκησα και κόσμο, και καταστάσεις, σίγουρα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό, εξομολογούμαι δημόσια πως αμφισβήτησα και πλήγωσα ανθρώπους, όπως με πλήγωσαν και αυτοί κάποτε, μα τότε έβλεπα μόνο εμένα, ενώ τώρα μπορώ και βλέπω και αυτούς. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία η εξομολόγηση, δεν ξέρω αν μπορείς να «κλαις πάνω από το ριγμένο γάλα», αναρωτιέμαι, μετράνε οι συγγνώμες; Δεν θέλω να κρύβομαι πίσω από την αρρώστια αλλά σκέφτομαι πως όλα είχαν έρθει υπερβολικά πολλά στο κεφάλι μου τότε…και εγώ είχα κεφάλι και μυαλό μόλις 27 ετών για να τα αντιμετωπίσω όλα…Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι, γιατί να το ξέρετε, όταν τελειώνει το «σωματικό» κομμάτι, τότε αρχίζει (εκ του ασφαλούς) το ψυχολογικό, γιατί πριν, έτρεχες για το σωματικό και η αγωνία σου και ο φόβος σου δεν σου αφήνανε περιθώρια για το άλλο…

Σήμερα ξύπνησα, έκανα τον καφέ μου και κάθησα στο laptop για να πάρω τις ηλεκτρονικές μου ευχές και για να σας γράψω. Το πρώτο sms χθες, μετά τις 00.00 ήρθε από τη «Σ», το δεύτερο από την ξαδέρφη μου. Η «Σ» εξακολουθεί και βρίσκεται στη ζωή μου με όποιο κόστος, το ίδιο κάνω και εγώ γι αυτήν. Ίσως και οι δυο να ήμασταν άτυχες, ίσως και οι δύο να είχαμε μια άλλη ζωή αν δεν είχαμε βρεθεί και περάσει όλα αυτά μαζί. Όμως τελικά, η ζωή μπορεί να είναι αυτό που μας έρχεται, ανεξάρτητα από αυτό που εμείς θέλουμε και αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς να είναι να δεχτούμε την κάθε μέρα όπως πάει και να αγκαλιάσουμε αυτό που έχουμε.

Τέσσερα χρόνια από τότε έφυγαν. Στα πρώτα ποστ μιλούσα για την μαστεκτομή μου και απαισιόδοξα αρκετές φορές. Τώρα έχω το στήθος μου πίσω (όχι όπως πριν μα είναι μια χαρά και αυτό). Τότε μιλούσα για θεραπείες, την πρώτη σαν σήμερα. Τώρα είμαι σπίτι μου, δεν φοράω κάσκα και το μαλλί μου είναι πυκνό, το ίδιο και οι βλεφαρίδες μου. Ζυγίζω 58 κιλά και δεν έχω ίχνος πρηξίματος. Μπορω όλα αυτά να τα δω αισιόδοξα, καλοπροαίρετα και να μην σκάω για τα υπόλοιπα; Θα προσπαθήσω…αλλά να το θυμάστε, οι πληγές στην ψυχή μένουν, μένουν και βγαίνουν στην επιφάνεια με νεύρα, ανασφάλειες και εντάσεις…στις πληγές μου προστέθηκε και η απώλεια της ξαδέρφης μου, και το μνημόσυνό της που είναι σήμερα. Δυο θλιβερές επέτειοι για σήμερα, μια η πρώτη μου χμθ τότε, μια τα 40 της ξαδέρφης μου τώρα…ωστόσο είναι η μέρα που γεννήθηκα πριν 31 χρόνια, και εγώ πρέπει να συνεχίσω με τη ζωή μου…τον τρόπο ψάχνω όμως προς το μέλλον. Το φορτίο μου βαρύ και οι φετινές γιορτές μελαγχολικές, αλλά πρέπει…δεν έχω περιθώρια για μια κατάθλιψη αυτή τη στιγμή, πρέπει να κρατηθώ όρθια.

Σας αφήνω εδώ γιατί θα μπορούσα απλά να σας γράφω για ώρες πολλές, έχω πολλές σκέψεις σήμερα, σήμερα, μια τέτοια μέρα. Σας αφήνω και κλείνω εδώ. Θα ντυθώ και θα πάρω το ποδήλατό μου, ένας ήλιος έξω αχνοφαίνεται, μια φίλη μόλις τηλεφώνησε και με έβγαλε από το τέλμα, θα πάω για καφέ, έχω γενέθλια!