100% Μηδέν

Πολύ περίεργα συναισθήματα και διάφορες διακυμάνσεις είναι το top ten μου αυτές τις μέρες…
Όλα πια έχουν γίνει ένα μέσα στο μυαλό μου και περνάω διάφορες φάσεις…(τολμώ να πω κρίσεις;;;).
Όταν όλα τελειώνουν, δεν νοιώθεις ένα collapse; Δε νοιώθεις το «και τώρα τι;». Είναι σαν να περιμένεις χρόνια να πάρεις πτυχίο, χρόνια να παντρευτείς και όταν γίνουν αυτά λες «καλά, αυτό ήταν;».
Ναι, έφτασε η αρχή του τέλους, για μένα ίσως έφτασε και το ΤΕΛΟΣ το ίδιο ,αλλά γιατί δεν μπορώ να το χαρώ;;; Είναι όντως τόσο μεγάλη η κούρασή μου;
Πρέπει να αρχίσω ασκήσεις ευγνωμοσύνης γιατί μόλις άνοιξα το ημερολόγιο του 2009, βρήκα στο μήνα Ιανουάριο μια μέρα Herceptin…και λέω, κοίτα να δεις…τουλάχιστον δεν έχω όλα αυτά. Ωστόσο κάτι μέσα μου έχει μπλοκάρει, εκεί που σταματώ, εκεί προχωρώ ή από την άλλη συνεχίζω. Με έχει πιάσει μια εσωστρέφεια, κατά καιρούς με πιάνει και μια μελαγχολία. Δεν έχω μεγάλες αντοχές πλέον με τους ανθρώπους και τις υποσχέσεις τους, αλλά εκεί που πληγώνομαι εύκολα, εκεί και δεν με νοιάζει πολλές φορές, και τα ξεπερνώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι άνθρωπος έχω γίνει, προσπαθώ να βρω τι θέλω από την καθημερινότητα και γενικά από τη ζωή. Δεν μπορώ όμως…εκδηλώνω κατά καιρούς αντιφατικές συμπεριφορές…τα νευρα μου είχαν σπάσει βέβαια προ πολλού, μήπως τότε δεν το έβλεπα μα τώρα το βλέπω; Είναι πολλές οι καταστάσεις που δεν αντέχω…
αναγνωρίζω πλέον στη ζωή μου 3 περιόδους. Αυτό που ήμουν ως το 2007, αυτό που ήμουν κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, και αυτό που είμαι τώρα. Λέτε να ξέμεινα από ψυχολογικά αποθέματα; Πολύ πιθανό...Αισθάνομαι μόνη πολλές φορές, χωρίς όμως να είμαι επί της ουσίας μόνη. Εννοώ ότι περιτριγυρίζομαι από κόσμο, αλλά το βγαίνω και ξενυχτάω, δεν σημαίνει και απαραίτητα πως είμαι καλά. Έχω προβληματιστεί για πολλά τελευταία αλλά για να είμαι και ειλικρινής δεν με βγάζει και πουθενά, οπότε λέω να αλλάξω τακτική (και πόσες φορές δεν το έχω πει αυτό;;).
Εσείς που αρρωστήσατε, είχατε όλες αυτά τα συμπτώματα;;; Ρε κορίτσια, δε φταίμε εμείς πάντως...πως να μη μας αφήυσει "κουσούρια" μια τέτοια μάχη;;;

φιλιά!

Θα δείξει…

Καινούριες μέρες ξημερώνουν!

Καινούριες μέρες ξημερώνουν!

Υπάρχει μια σύγχυση, μια κούραση, μια βαρεμάρα, μια αναζήτηση (όλα από «μια» έτσι;). Υπάρχει μια απάθεια, ένα κενό συναισθημάτων, ένα μεγάλο άδειασμα, ένα ξενέρωμα προς όλα. Γενικά περνάω μια φάση που μάλλον με λόγια δεν εξηγείται. Ίσως και γι’αυτό τα προηγούμενα ποστς περί «αναχώρησης». Ίσως μετά από τρία χρόνια, έχοντας δει και ζήσει τόσα, να μαζεύω τα κομμάτια μου ΤΩΡΑ. Ψάχνω για συγκινήσεις, ας είναι και μικρές, ποιος είπε πως στα «μεγάλα» κρύβεται η ουσία; Ψάχνω κάποιο νόημα, και έναν τρόπο να βγώ από το τέλμα που ζω κάποιους μήνες τώρα. Κάποιες ανθρώπινες σχέσεις και επαφές έχω την εντύπωση πως φθάρθηκαν αλλά και με φθείρανε, δουλεύοντας συσωρευτικά. Είμαι μπερδεμένη προς όλες τις κατευθύνσεις αυτή την περίοδο, δεν παίρνω αποφάσεις συχνά και αν κάτι αποφασίσω, δεν ξέρω κατά πόσο είναι η σωστή επιλογή…

Από την άλλη ίσως απλώς θέλω τον χρόνο μου, μέχρι να ρθει η άνοιξη. Τότε θα έχουν περάσει όλα. Μαζί με το ανοιξιάτικο αεράκι ίσως έρθει κάτι καινούριο. Ίσως ανθίσουν και οι καρδιές, ζεσταθούν και αγκαλιαστούν μεταξύ τους. Ο καλός καιρός πάντα αλλάζει θετικά την ψυχολογία μας…

Εδώ χιόνιζε αυτές τις μέρες! Σας αφήνω λίγο χιόνι (περσινή φωτό όμως...)

Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!Eδώ είμαστε!

Όποια ώρα και αν μπήκατε στην παρέα μας, σας κάλυψα!
Θέλω για μια ακόμη φορά να σας ευχαριστήσω για τις όμορφες σκέψεις που τις κάνετε λέξεις μα και προτάσεις και μου τις αφήνετε σε σχόλια μα και σε mails αυτή την περίοδο! Όλες τους βγάζουν πολλά συναισθήματα για μένα, στην ουσία έναν άνθρωπο που ποτέ δεν γνωρίσατε αλλά τον ξέρετε αρκετά καλά τελικά!

Ναι, το προηγούμενό μου ποστ ήταν κομματάκι αντιφατικό, ήταν και «δυσάρεστο» μα και «ευχάριστο». Γιατί από τη μία, είναι κρίμα να χαθούμε και γενικά δεν τα πάω καλά με τη λέξη «ΤΕΛΟΣ». Από την άλλη όπως γράψατε οι περισσότεροι, ίσως στο «κλείσιμο» αυτού του blog να βρίσκεται ένα «άνοιγμα» καινούριο, ένα «άνοιγμα» μυαλού «προς τη ΖΩΗ αλλιώς» μα και μια ίαση!

Δεν έχω πάρει ακόμη τις αποφάσεις μου, οπότε δε χρειάζεται να λυπόμαστε από τώρα. Να ξέρετε πως αν πάψω να γράφω από δω, θα μου λείψετε όλοι και θα επιθυμήσω τρομερά τη σχέση που έχουμε εδώ, και το παρεάκι μας! Σίγουρα, εσείς είστε που με κάνετε και συνεχίζω και γράφω. Όλοι εσείς που με τα λόγια σας αγγίξατε την καρδιά μου, αφού πρώτα σας άφησα να μπείτε στη δική μου! Επίσης το όνομα Sweet December είναι μια από τις «ταυτότητές» μου και πραγματικά, όση δύναμη ήθελε το να αποδεχτώ αυτή την «ταυτότητα» άλλη τόση θέλει να την «καταργήσω».

Σήμερα ξεκίνησα τη διαδικασία για το καινούριο μου διαβατήριο! Μεγάλο σίριαλ το διαβατήριο για μένα! Ήταν να το εκδόσω το 2006 που θα πήγαινα με φίλους για ένα γάμο στην Ινδία. Στον γάμο τελικά δεν πήγα, και έμειναν οι φωτογραφίες και τα παράβολα στο συρτάρι, μέχρι σήμερα...Δεν ξέρω τι με έκανε σήμερα να πάρω τον φάκελο και να πάω στην αστυνομία, κάτι όμως μέσα μου με έκανε να νοιώσω έτοιμη για ένα ταξίδι, που τόσο καιρό το σκέφτομαι αλλά από την άλλη όλο το αναβάλω. Ξέρετε, εγώ ταξίδευα πολύ, και έχω ζήσει και σε 2 χώρες, μια Αφρικανική και μια Ευρωπαϊκή για κάποια χρόνια. Πιστεύω στο "οσα ταξίδια, τόσες ζωές". Τόσο καιρό ήθελα να δραπετεύσω αλλά όλο και κάτι με κρατούσε. Όσο ωρίμαζα στο θέμα της αρρώστιας, κατάλαβα πως με κρατούσε η ίδια η αρρώστια και δεν έκανα βήματα. Οκ, θα μου πεις περσι, πήγαινα και έβλεπα την κολλητή στην Κρήτη και όντως, με τα συν και τα πλην του, ήταν ένα get away. Φέτος, που η κολλητή είναι εδώ, μάλλον είναι καιρός για άλλα ανοίγματα! Δευν έχω σκεφτεί ούτε το που μα ούτε και το πότε αλλά...όταν τα βρώ θα σας τα πω με μεγάλη μου χαρά!

Τέλος;;;!;;;!

Σήμερα σκέφτηκα πως αυτό το blog μάλλον θα πρέπει να κλείσει. Λυπάμαι που αυτές οι γραμμές τόσο απλά ανακοινώνουν ένα τέλος. Σκέφτηκα όμως ότι το blog λέγεται mastektomi και εγώ πλέον δεν έχω μαστεκτομή. Πλέον «φοράω» δυο σιλικόνες. Ότι απέμεινε από την μαστεκτομή είναι μια ουλή και τίποτα παραπάνω, η οποία ουλή θα σβήσει με το χρόνο. Ίσως τώρα που αυτή η περιπέτεια φτάνει στο τέλος της η καθημερινότητά μου να μην παρουσιάζει για πολλούς από εσάς ενδιαφέρον…ίσως βγάλω τις λογοτεχνικές μου τάσεις σε ένα άλλο blog, κάπου εδώ τριγύρω…
Όλα αυτά είναι σκέψεις…

Ναι, γύρισα από την Αθήνα, ναι, όλα καλά. Βγάλαμε τα ράματα, 9 απο αριστερά και 15 απο δεξιά!

302 Ανάρτηση!

Καλημέρα!

Το Σάββατο βράδυ αργά επιστρέφω οπότε δεν θα σας αφήσω και πολύ χωρίς νέα! Θα είναι ένα ταξίδι αστραπή....Πολύ κρύο βέβαια ακούω για Αθήνα και ανησυχώ...!

φιλιά!

Η καθημερινότητα μας τραβάει απ’το μανίκι

Η ζωή συνεχίζεται, με κάθε τρόπο, με όποιο τρόπο και δεν έχουμε και άλλη επιλογή όσοι είμαστε εδώ! Φεύγω για μια ακόμη φορά με προορισμό την Αθήνα. Φεύγω αύριο το μεσημέρι, ώρα άφιξης 8-8.30 και πάω για τα ράμματα.

Είμαι καλά, μπορώ να πω πως μόνο μικρά τσιμπήματα έχω και αυτό που και που. Όλα δείχνουν πως πήγαν μια χαρά στο χειρουργείο. Κλείνω σήμερα μια βδομάδα χειρουργημένη. Πω,πω, πως πέρασε ο καιρός! Τις μέρες τις πέρασα δουλειά και σπίτι. Ξάπλα τον περισσότερο καιρό, πιάστηκε και ο αυχένας μου και είχα έναν τρομερό πονοκέφαλο για μια μέρα. Κάθε απόγευμα ερχόταν η "Σ" και καθόμασταν παρέα, κάτι που με έβγαζε απο τη βαρεμάρα του σπιτιού. Να σαι καλά ρε φιλενάδα, συνεχίζεις όταν οι άλλες σταματούν ;-)
Αυτή τη φορά είπα στον εαυτό μου να προσέχω παραπάνω, έστω τώρα στην αρχή (με βάρη κτλπ)…Εξάλλου το τελικό αποτέλεσμα αργεί ακόμη!

Φιλιά

Αντίο "Κρητηκάκι"!

Τα νέα τρέχουν! Και δεν είναι πάντα ευχάριστα...

Δεν ξέρω και πως να σας τα πω, αλλά αφου εδώ, χρόνια τώρα βγάζω τα εσώψυχά μου, και τη χαρά μα και τη στεναχώρια μου, τα καλά και τα άσχημα της καθημερινότητάς μου, είμαι στην δυσάρεστη θέση να "ανακοινώσω" και μια ακόμη αποχώρηση απο το παρεάκι μας.

Η κολλητή φίλη της Sugar, η Katerina, βρίσκεται πια στην γειτονιά των αγγέλων... Το πληροφορήθηκα (όπως και για τη Sugar, τότε) μέσω facebook.

Πολλές οι συμπτώσεις, η katerina "έφυγε" ένα μήνα πριν κλείσει η Sugar τον δικό της ένα χρόνο απουσίας. Η Sugar σήμερα θα είχε γενέθλια και στα γενέθλιά της πλέον απουσιάζει και αυτή μα και η φίλη της. Τις είχε ενώσει η αρρώστια, η Sugar ήξερε απο Καρκίνο και χμθ, τις είχε ήδη περάσει όταν η Katerina ξεκινούσε! Οι δυο τους γνωρίστηκαν στο νοσοκομείο, η φοβισμένη τότε Katerina πήρε απίστευτη δύναμη απο τη Sugar, η οποία άρχισε άμεσα να τη συνοδεύει σε όλες τις χμθ της. Έγιναν αχώριστες φίλες. Η katerina, αν και ήταν παντρεμένη και μητέρα δυο παιδιών, έκανε αμέσως την Sugar "οικογένεια". Δυο κορίτσια χαμογελαστά (με την katerina είχαμε την ίδια ηλικία) γεμάτα ζωή και ζωντάνια! Είχαν γυρίσει την Ελλάδα μα και τον κόσμο παρέα! Ήταν απο τις πρώτες μου αναγνώστριες εδώ, απο τα πρώτα μου "κουράγιο". Ιδίως με την katerina είχα καταχαρεί γιατί είχαμε ακριβώς την ίδια ηλικία μα και την ίδια περίοδο το χτύπημα του Καρκίνου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ώρες που μιλήσαμε στο τηλέφωνο (ιδίως με τη Sugar που ήταν και πιο επικοινωνιακός τύπος). Θα θυμάμαι πάντα πως με στήριζαν μέσω msn κατα τη διάρκεια των χμθ και πως μια φορά, πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου για Αθήνα μου τηλ. να μου πουν ένα απλό "σε σκεφτόμαστε!". Είχαν και οι δυο τους ένα τεράστιο χαμόγελο που το είδα πρώτη φορά όταν τις συνάντησα κάπου εδώ κοντά όπου παραθέριζαν. Μιλήσαμε ώρες πολλές, και ήταν τον Σεπτέμβρη του 2008.
Πως περνάει έτσι ο καιρός και τι φέρνει τελικά η ζωή;
Η επόμενή μας συνάντηση ήταν τον Νοέμβρη του 2008 σε μπουζούκια της Αθήνας. Ακολούθησε ο θάνατος της Sugar τον Φεβρουάριο του 2009 και μια συνάντηση με την katerina στο νησί της, τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου. Η katerina με το ζόρι ζούσε χωρίς την Sugar, την παρακολουθούσαν αρκετοί ψυχολόγοι. Τον Μάρτιο που κατέβηκα ξανά στην Κρήτη για τη "Σ" , η katerina μου ανακοίνωνε πολύ γενναία πως οι εξετάσεις κάτι έδειξαν και πως δεν φοβάται τίποτα, ότι είναι να γινει, θα γίνει. Είχε μια "μαγκιά" στα μάτια που δεν ήταν ψεύτικη μα ούτε και φτηνή. Τη θαύμασα! Η katerina με τον άνδρα της μας φιλοξένησαν με τη "Σ" μια μέρα στο εξοχικό τους, στην Κρήτη, δεν έχω δεχτεί καλύτερη φιλοξενία απο εκείνη...σαν στο σπίτι μας ήταν. Τον Μάιο, εγώ με τους διατατήρες, είχα πάρει το καράβι για την Κρήτη, για μια ακόμη φορά. Η katerina δεν ανταπέδωσε την κλήση μου οπότε την είδα μόνο για ένα γεύμα, το βράδυ πριν φύγω και λυπήθηκε γιατί δεν ήξερε νωρίτερα πως είμαι στην Κρήτη. Είχε ήδη αρχίσει τις χμθ αλλά το έλεγε η καρδιά της! Ήταν βράχος, βαμμένη, περιποιημένη, με την περούκα της, ούτε που καταλάβαινες τι περνούσε! Ήμουν σε συνεχή επαφή με τον άνδρα της όλο αυτό το διάστημα, απο τον Ιούνιο μέχρι τον Δεκέμβριο. Η katerina περνούσε άσχημα πια, και εγώ δεν θα θελα να σας κουράσω με λεπτομέρειες...Η οικογένειά της, με πόνο ψυχής έτρεμε την σημερινή μέρα, υπάρχουν όμως δυο παιδάκια του δημοτικού σε εκείνο το σπίτι και ο άντρας της μου είπε στην τελευταία μας κουβέντα "πρέπει να είμαι ρεαλιστής και ψύχραιμος, 'εχω δυο παιδιά".
Οι δύο φίλες είχαν πει κάποτε "μαζί στη ζωή και μαζί και στον θάνατο". Ακούγεται χαζό; Ποιός ξέρει; Μια απλή ατάκα ήταν που όμως έγινε πραγματικότητα και πριν γίνει, έδεινε κουράγιο στην katerina, να μην φοβάται ούτε τον θάνατο, γιατί ήταν κάτι που η φίλη της το πέρασε.

Τι μας περιμένει μετά απο δω, ποιός ξέρει...αν όμως κάτι μας περιμένει, αυτά τα κορίτσια ξαναβρήκαν το παρεάκι τους εκεί και αναπαύονται.
Αυτά τα κορίτσια, δώσανε ζωή σε εμένα όσο τις χρειαζόμουνα και τις ευχαριστώ πάρα πολύ απο δω (το λιγότερο που μπορώ να κάνω).
Κάποιοι άνθρωποι περνάνε απο τη ζωή μας για λίγο, αλλά αφήνουν μια περιουσία για πάντα!

Δεν θέλω αυτή η απώλεια να "ρήξει" εσάς που έχετε αμφιβολίες για τη νόσο και την ίασή της μα ούτε και να σας κάνει να το "βάλετε" κάτω. Ο κάθε οργανισμός μα και η κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Θέλω όμως να βγείτε απο οποιαδήποτε μιζέρια, να πάρετε μια μεγάλη ανάσα και να χαμογελάσετε στη ζωή, να χαρείτε που είστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ και ΚΑΛΑ! Ξέρετε γιατί; Γιατί τελικά ο σύγχρονος άνθρωπος ξεχνά! Ξεχνά πότε ήταν ο καιρός που περνούσε άσχημα και τώρα δεν του φτάνει που έχει το "καλό" θέλει και το "καλύτερο"!

Η katerina όταν έχασε την sugar είχε φτιάξει το ακόλουθο video στο youtube. To τραγούδι του Ρέμου ήταν το τελευταίο τραγούδι που άκουσαν μαζί οι φίλες στο νοσοκομείο το τελευταίο βράδυ που νοσηλεύονταν η sugar και έγινε σύντομα το αγαπημένο μου για πολύ καιρό, ένα τραγούδι που με έκανε να κλάψω σκεπτόμενη τη sugar μια βραδιά στην Κρήτη!

"και όμως επιζώ με κάποιο τρόπο μαγικό, πάντα σε κάθε χωρισμό, λέω πεθαίνω μα στο τέλος επιζώ"

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΜΑΓΙΚΟ, ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΩΣ 2 ΜΕΓΑΛΕΣ ΗΡΩΙΔΕΣ!

Μια βουτιά μες στο μυαλό...

Λοιπόν, από τότε που γύρισα λαμβάνω mails στα οποία οι περισσότερες αγωνιάτε να μάθετε την αίσθηση αλλά και τα συναισθήματα που μου προκαλεί η σιλικόνη…
Θα παρατηρήσατε πως στο Blog είμαι συγκρατημένη και θα εξηγήσω τους λόγους.
Η ψυχολογία μου έχει αλλάξει με τρόπο που μάλλον δεν φαίνεται, ούτε από τα γραπτά μου αλλά ούτε και αν με συναντήσετε.
Ο λόγος είναι απλός, θεωρώ, σε όλη αυτή την περιπέτεια της υγεία μου, μέρα σταθμό, εκείνη τη μέρα που βγήκα από την κλινική με τους διατατήρες, και ακόμη πιο σημαντική (έχω γράψει σχετικό ποστ) εκείνη τη μέρα που περπάτησα στην Αθήνα χωρίς το βασανιστικό σιλικονάτο επίθεμα. Να μη μιλήσω για εκείνη τη μέρα που δοκίμαζα μαγιώ στο εμπορικό. Άρα, η ιδέα ενός στήθους από «από την αρχή» είχε γεννηθεί από τον περασμένο Απρίλιο. Η όψη της μαστεκτομής είχε από τότε αρχίσει να σβήνει, και αν ανατρέξετε δεξιά στον μήνα Απρίλιο, θα βρείτε τον ενθουσιασμό που ίσως ψάχνετε τώρα ;- )
Θέλω απλά να πω, πως δέκα μήνες τώρα με τους διατατήρες ένοιωθα ότι είχα μια χαρά στήθος. Βέβαια οι σιλικόνες είναι «άλλο πράμα» αλλά επειδή αργεί ακόμη το final (έχω να βάλω και τις θηλές) φυσικά και δεν μπορώ να δω το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Το παν όμως είναι να έχω εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που με ανέλαβε, στον πλαστικό μου και την ομάδα του, και έχω!
Φιλιά!

Πήγα και στη δουλειά!

Κουράστηκα στη δουλειά, πιο πολύ πιστεύω επειδή μέρες τώρα ήμουν ξάπλα! Προσέχω τις κινήσεις μου και όλα πήγαν καλά. Γύρισα σπίτι για ξεκούραση και ήρθε η "Σ" να με δει. Έτσι περάσαμε το απόγευμα μαζί. Το γνωστό σκηνικό, εγώ να έχω γυρίσει απο κάποιο χειρουργείο και να πίνουμε καφέ σε σπίτι τις επόμενες μέρες (χεχε).

Η ζωή κάνει κύκλους, κάποιοι απο αυτούς είναι ευχάριστοι, κάποιοι απο αυτούς είναι λίγο ευχάριστοι και λίγο περίεργοι. Βρίσκεσαι σε ίδιους χώρους, με παρόμοιους ανθρώπους, με διαφορετικούς ανθρώπους αλλά σε ίδιους ρόλους και προσπαθείς πάντα να βρεις τη θέση σου ανάμεσα σε όλα αυτά. Βρέθηκα σε ένα ακόμη χειρουργείο, νόμιζα πως θα είχα άγχος αλλά δεν είχα τελικά...Το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό...όσοι το είδαν είπαν τα καλύτερα και όχι για να μη με στεναχωρήσουν (θέλω να πιστεύω...). Όσο περνάνε οι μέρες θα γίνεται ακόμη καλύτερο. Σε 20 μέρες θα φοράω και εσώρουχο της αρεσκείας μου!

Όλες αυτές τις μέρες πέρασα απο πολλά συναισθήματα.
Τώρα τελευταία προσπαθώ να παγώσω το κεφάλι μου να μην περνάω πράγματα απο κόσκινο και τα καταφέρνω...Ξέρετε τι ωραία που είναι; Στεναχώρια μηδέν! 'Η ζωή τρέχει και εγώ θα αρχίσω απο δω και πέρα κάτι καινούριο, θα αρχίσω να προσπερνώ. Δεν πειράζει, έτσι είναι αυτά! Βαρέθηκα να είμαι η ευαίσθητη (καλά οι ορμόνες βέβαια μιλούν απο μόνες τους--Σορυ "Σ" αν διαβάζεις ,για χθες!).

Αυτο το περιστέρι ήταν ένα μόνο απο όσα ήρθαν στο παράθυρο του νοσοκομείου μετά το χειρουργείο. Ας το δούμε όλες σαν μια ελπίδα, σαν μια καινούρια, λευκή σελίδα στις ζωές μας! σας το χαρίζω κορίτσια!

Εξιτήριο

Με μεγάλη χαρά, μετά από τόσες μέρες!!!Kαι να που σήμερα ο Αττικός ουρανός άφησε τον ήλιο να κάνει τον πρωταγωνιστή. Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω και να φτάσω στο σπίτι μου, να ξεκουραστώ όπως θέλω.
Έφτασα σπίτι κατά τις 18.00 το απόγευμα και έκανα ένα μπάνιο διώχνοντας την νοσοκομειήλα μου. Ένοιωσα απίστευτη κούραση όμως. Αυριο θα πάω στη δουλειά. Μην ξεχνάμε πως στην πόλη που ζω, όλη αυτή η περιπέτεια της υγείας μου παραμένει άγνωστη, οπότε δεν χρησιμοποιώ την αναρρωτική που δικαιούμαι!
Φιλιά και καληνύχτα!

Χωρίς πόνους

Ευτυχώς δεν πονάω! Έχω μόνο τα τραβήγματα απο τα ράματα. Σηκώνομαι πλέον μόνη μου για να πάω τουαλέτα αν και η μάνα μου έμεινε άγρυπνος φρουρός όλες τις μέρες. Σήμερα πλύθηκα κιόλας (άλλη τρομερή αίσθηση). Το κρεβάτι μου είναι δίπλα σε ένα παράθυρο και χαζεύω. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα μέσα στο νοσοκομείο απο την Τετάρτη βράδυ, παρόλο που οι συνθήκες είναι καλές. Θέλω να βγώ έξω! 'Εχω κάποια "δέκατα" αναμενόμενα όπως λένε απο το χειρουργείο, απλά με "ρήχνουν".

Αποκαλυπτήρια

Σήμερα με μια κίνηση (ούτε καν δυο) έγιναν τα αποκαλυπτήρια του καινούριου μου στήθους. Δεν μου το είχαν πει, δεν ήμουν προετοιμασμένη, νόμιζα πως κάπου το Σάββατο θα γίνει, πριν το εξιτήριο. «Ψαλίδι» είπε ο πλαστικός και ο βοηθός γιατρός κάνοντας ένα «χρατς» πίσω από την πλάτη μου έκοψε το «μαξιλαράκι».
Τι να σας πω δεν ξέρω…πολύ περίεργη αίσθηση! Πρώτον πάνε οι διατατήρες, δεύτερον έχει μια άλλη όψη το μπούστο από εκείνη την fake των διατατήρων. Ο πλαστικός μου είναι κατά ενθουσιασμένος, με άριστα το 10, βάζει 9,5.
Εγώ πάλι…Θα σας πω με πάσα ειλικρίνεια πως το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό αλλά η αντίδρασή μου δεν ήταν η αναμενόμενη. Δεν ξέρω τι έπαθα. Θες επειδή δέκα μήνες πηγαινοέρχομαι Αθήνα και γράφω χιλιόμετρα; Ούτε ξέρω τελικά πως τo φανταζόμουν ή τι σκεφτόμουν για τη σημερινή μέρα…

τελικά ακόμη και το «τέλος» θες κάποιες μέρες για να το «χωνέψεις».

Χειρουργείο

Μπήκα στο χειρουργείο σήμερα, στις 7.45 και στις 10 ειχα ήδη ξυπνήσει! Στις 10.30 ήμουν στο δωμάτιό μου! Όλα πήγαν καλά! Έχω γύρω-γύρω το "μαξιλαράκι" οπότε ακόμη δεν έχω δει τα αποτελέσματα. Έχω ορό και αντιβιώσεις ενδοφλέβιες. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι στις 17.30, μπόρεσα και πήγα στην τουαλέτα χωρίς να ζαλιστώ. Το βράδυ μόνο δυσκολεύτηκα καθώς κοιμόμουν (αυτό είναι πια κλάσικ) γιατί πιάστηκε η μέση μου αφού προσπαθούσα να είμαι ακίνητη...οπότε σηκώθηκα για λίγο απο το κρεβάτι.

Έφυγα...και έφτασα!

για μια ακόμη φορά παίρνω τον δρόμο για Αθήνα...

Αυτή τη φορά ξέρω ότι όταν γυρίσω την Κυριακή στο σπίτι θα «φοράω» τις σιλικόνες! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ ή τι να φανταστώ για το καινούριο μου στήθος. Δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Μπορώ μόνο να ελπίζω σε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Έχω εμπιστοσύνη στον πλαστικό μου…αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Απόψε θα περάσω τη νύχτα στο νοσοκομείο…θα είναι βαρετά αλλά έτσι πρέπει να γίνει…την Πέμπτη χειρουργείο…
Θα τα ξαναπούμε σύντομα!


Ε΄φτασα Αθήνα στις 5 το απόγευμα, δεν ήθελα όμως να πάω στο νοσοκομείο οπότε πήγα με τη μαμά μου για ένα καφέ στο Μοναστηράκι. Κατεβήκαμε από την Ερμού και δεν μπόρεσα να αποφύγω να σκεφτώ τον Νοέμβρη του 2007 που περπατούσα εκεί με τον όγκο στο στήθος πριν το ραντεβού με τον χειρούργο που τελικά με χειρούργησε. Απόψε όμως η βραδιά, αν και Ιανουάριος ήταν πολύ ζεστή και πραγματικά γύρισα στη μαμά μου και της είπα «μας το χρωστούσε η Αθήνα από εκείνο τον Νοέμβρη»…ήπιαμε τον καφέ μας καθισμένες έξω και με θέα την Ακρόπολη, έβγαλα τις φωτογραφίες μου. Κατά τις 19.30 φτάσαμε στο νοσοκομείο, έκανα την εισαγωγή και έζησα μια περίεργη αίσθηση…να είμαι «καλά», να μην πονάω αλλά να κοιμάμαι σε νοσοκομείο! :-Ρ

Άρχισαν οι αϋπνίες!

Νομίζω δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική φωτο από την ακόλουθη που να θυμίζει χειρουργείο! Την έβγαλα την προηγούμενη Τρίτη, όντως κάπου έξω από ένα χειρουργείο!Αυτά φοράνε οι μικροί και μεγάλοι ήρωες τριγύρω απο το χειρουργικό τραπέζι ;-)

Λοιπόν, δεν ξέρω γιατί, αλλά, ενώ έχω περάσει τα χειρότερα, πάλι έχω αυτό το σφίξιμο πριν το χειρουργείο! Άρχισα να ξυπνώ τα βράδια ή τα ξημερώματα πριν το ξυπνητήρι! Κάτι με πιάνει, όλο φυσώ και ξεφυσώ και στη δουλειά! Βέβαια σκέφτομαι και άλλα θέματα πέρα του χειρουργείου που συμβαίνουν και με απασχολούν αλλά μπορεί να είναι και η ιδέα μου και να μη συμβαίνει και τίποτα!

Τελευταία μέρα σήμερα εδώ. Αύριο πάω Αθήνα με τους γονείς!

"D.C.A. DiChloroAcetate"

Ήταν ο τίτλος μιας παλιάς ανάρτησής μου.

Η katerina άφησε σήμερα, εκει, το παρακάτω μνμ. Εγώ ξεκαθαρίζω τη θέση μου απο τώρα πως δεν προτείνω κάτι, δεν υποστηρίζω τίποτα, απλά θεώρησα καλό για όσους ψάχνουν το θέμα...να δημοσιεύσω το παρακάτω μήνυμα με το οποίο ουδεμία σχέση έχω, και τίποτα παραπάνω δεν γνωρίζω!

το μνμ είναι το ακόλουθο:

Για το φίλο που ψάχνει σχετικά με το DCA για τον αδελφό του, επειδή αντιμετωπίζω πρόβλημα καρκίνου στην οικογένεια μου και είμαι κι εγώ ακόμη στο ψάξιμο, έχω ακούσει για ογκολόγο στο Βόλο που χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο αλλά μόνον σε πολύ προχωρημένες καταστάσεις. Γνωρίζω επίσης ότι κάποια που το χορήγησε στον άντρα της χωρίς όμως τη συμβουλή ιατρού τον έσωσε από τον καρκίνο άλλα του δημιούργησε καρδιακό επεισόδιο και τον έχασε τελικά απ αυτό, προφανώς γιατί δεν του χορηγούνταν η κατάλληλη ποσότητα και χωρίς τα απαραίτητα συμπληρώματα για την αποφυγή των παρενεργειών….

Γύρισα στη βάση μου!

Πολλή κουρασμένη έχω να πω!

Με το που έφτασα ήρθε και με πήρε η «Σ» για να πάμε για φαγητό με τη «Ν» που ήταν συμπτωματικά εδώ…
Είναι περίεργη η αίσθηση να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους με τους έχεις υπάρξει στο παρελθόν πολύ, πολύ κοντά.
Εμείς ήμασταν το αχώριστο τρίο. Όποτε βγαίναμε έπρεπε να είμαστε και οι τρεις…Αταίριαστες, μα λες και η καθεμιά μας συμπλήρωνε την άλλη! Βόλτες, καφέδες, μπαράκια, θάλασσα, βουνό, χιόνι, ηλιοθεραπεία, γυμναστήριο, παντού ήμασταν. Και δεν ήμασταν μόνο οι «τρέντυ τύπησες» του πεζόδρομου και της καφετέριας! Μας άρεσε η φύση και ξαμολιόμασταν πότε στα ψηλά (βουνό) πότε στα χαμηλά (θάλασσα). Με γέλια, με χαρές, με ανάλαφρες συζητήσεις, μα και με φωνές, διαφωνίες, τσακωμούς και σοβαρά θέματα, αλλά πάντα με αγάπη και ενδιαφέρον η μια για την άλλη ή που θα ξεχνούσαμε τις παρεξηγήσεις, ή που θα τις λύναμε! Τελείως διαφορετικές και με ελάχιστα κοινά σημεία. Εγώ ας πούμε πάντα ήθελα μέσα από τη συζήτηση να λύνω τις παρεξηγήσεις αλλά δεν συμφωνούσαν όλα τα μέλη της «συμμορίας».
Είναι λοιπόν περίεργο, το πώς εμείς, εκείνα τα κορίτσια, η παρέα που δημιουργήθηκε το 2005, κάθισε για φαγητό απόψε, αρχές του 2010 και ενώ βλέπαμε μπροστά μας κάτι τόσο γνώριμο, γινόταν παράλληλα και τόσο ξένο. Γιατί ξαναγράφω εδώ πως είναι περίεργη η αίσθηση να έχει χαθεί ο αφθορμιτισμός μεταξύ μας. Τι άλλαξε; Είναι τα τείχη που ο καθένας μας έχει χτύσει; Είναι οι έννοιες τις ζωής; Οι υποχρεώσεις όπως μου είπε σε sms αργότερα η «Σ»;
Εγώ με τη «Ν» είχαμε 2 χρόνια που κόψαμε τη συχνή επαφή. Πόσο αλλάξαμε στα δυο αυτά χρόνια; Μα και πόσα ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα. Εκείνη αρραβωνιάστηκε και έφυγε μακριά, εγώ ακόμη παλεύω το come back μου!
Νομίζω πως με μικρές εξαιρέσεις, κάτι μέσα μου συνήθως αρνείται το ότι μεγάλωσα και σε ένα χρόνο θα είμαι 30. Κάτι μέσα μου μένει προσκολλημένο σε μικρότερες ηλικίες και συμπεριφορές, σε μια παιδική αθωότητα, σε έναν αυθορμητισμό και ενθουσιασμό που μάλλον δεν ταιριάζει στα προσεχή μου «αντα». Όταν αυτό μου το «κουσούρι» το σκέφτομαι σοβαρά, καταλήγω στο ότι αν οι φίλες μου θέλουν μια φορά να γυρίσουν πίσω τον χρόνο, εγώ θέλω 10! Αν οι ζωές των φίλων μου άλλαξαν από τότε, εγώ τι να πω; Εγώ «άλλαξα δέρμα» όχι απλώς ζωή.
Τέτοιες συναντήσεις αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Ναι, και οι τρεις ευχηθήκαμε σιωπηλά, μέσα από τις κλεφτές μα όλο νόημα ματιές μεταξύ μας πως θα θέλαμε, έστω και για λίγο να ζήσουμε στο παρελθόν, τότε που δεν μας ένοιαζαν πολλά, τότε που τσακωνόμασταν με ποιανής το αμάξι να πάμε για μπάνιο. Τότε που το σκυλί της «Σ» μας έκλεινε μέσα γιατί έκλαιγε τα βράδια και η μάνα της απειλούσε να το δώσει. Τότε που είχα πάντα μια οδοντόβουρτσα στο αμάξι γιατί τύχαινε να κοιμάμαι στα κορίτσια και ας δούλευα άπειρες ώρες!
ΤΟΤΕ! Επειδή όμως και το ΤΩΡΑ θα γίνει σίγουρα τότε, πρέπει να του δώσουμε τη δέουσα σημασία και να κοιτάμε το παρελθόν με ευγνωμοσύνη και χαμόγελο για όσα ζήσαμε και όσα αγαπήσαμε. Είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, μαθαίνουμε τη ζωή αγαπόντας άλλες καρδιές μα και ανοίγοντας τη δική μας. Μοιραζόμαστε στιγμές, αγωνίες, χαρές, χάδια και αγκαλιές και ότι δίνουμε είναι δικό μας…Πότε μικρά, πότε μεγάλα, αυτά είναι τα κομμάτια της ζωής μας, το ένα δίπλα στο άλλο συνθέτουν ένα τεράστιο μοσαικό, ένα πολύχρωμο παζλ. Είμαστε εμείς! Αυτά είναι που ορίζουν το άτομό μας, διαμορφώνουν χαρακτήρα…είναι η ίδια η ΖΩΗ!

289 αναρτήσεις!

Σας γράφω βιαστικά γιατί το PC που χρησιμοποιώ κολλάει οπότε υπάρχει μεγάλο ρίσκο να χάσω όσα σας γράφω ανα πάσα στιγμή, οπότε θέλω όσο πιο γρήγορα να σας τα "στείλω".

289 αναρτήσεις με τη σημερινή και περίπου 300 κλικ την εβδομάδα! Και είμαι ακόμη εδώ...όπως και εσείς, όλοι εδώ! οδεύω προς το τέλος της περιπέτειας! Ήταν μακρύ το ταξίδι! 15 μήνες έζησα με την μαστεκτομή, 10 μήνες ζω με τους διατατήρες! 10 μήνες και την επόμενη βδομάδα βάζω τις σιλικόνες. Χθες είδα τον πλαστικό μου, κάναμε το τελευταίο φούσκωμα και συζητήσαμε κάποιες λεπτομέρειες! Τελικά ο Άγιος Βασίλης ήρθε για μένα χθες, όταν ο γιατρούλης μου, μου έκανε ένα τεράστιο δώρο το οποίο με συγκίνησε πολύ...είχε να κάνει με την αμοιβή του και πραγματικά, τόσα μέρη γύρισα και τόσους γιατρούς γνώρισα, αυτός ο πλαστικός είναι πάνω απο όλα άνθρωπος, και με έχει λυπηθεί (με την καλή έννοια) καιρό τώρα!Μου είπε πως αρκετά ταλαιπωρήθηκα και πως είμαι καλός άνθρωπος. Του ανταπέδωσα το κομπλιμάν ότι είναι και αυτός καλός άνθρωπος. Τελικά για κάτι τέτοιες μικρο-στιγμές αξίζει κανείς να είναι ο εαυτός του...

Μπορώ να πω πως συγκινούμαι που επιτέλους θα βάλω τις σιλικόνες, το μόνιμο ένθεμα που λένε. Με αγχώνει το χειρουργείο αλλά απο την άλλη όταν τελειώσει θα νοιώσω μεγάλη ανακούφιση.
Σήμερα έκανα τις εξετάσεις για το χειρουργείο!Όλα οκ...έκανα μια βόλτα στην Ερμού και μου πήρα και ένα δωράκι. Ήπια καφέ στο Μοναστηράκι και ξαφνικά βγήκε ο ήλιος...Σκέφτηκα πως το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη εως πολλή υπομονή και ο ήλιος θα βγεί! Πάντα βγαίνει!

Φεύγω; Έφυγα!

Σας χαιρετώ για λίγες μέρες...! Όπως σας είπα, τελική ευθεία, πάω Αθήνα!

Καλή βδομάδα και τα ξαναλέμε σύντομα. Θα κοιτάξω αυτή τη φορά την Αθήνα (αν και αύριο έχω εξετάσεις για το χειρουργείο) να την δω σαν βόλτα και μινι-break διακοπών!

Φιλιά!

2nd day!

Και συνεχίζουν οι βόλτες!

Χθες φυσούσε πάρα πολύ…τόσο που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά.
Το πρωί όμως, ένας λαμπρός ήλιος στον ουρανό και μια θερμοκρασία άνοιξης με αγκάλιασαν. Ο αέρας γυάλισε τα πάντα! Τι μαγικό! Τι ομορφιά να βλέπεις το χιόνι στις κορυφές πέρα μακριά και να κάθεσαι έξω, δίπλα στη θάλασσα για καφέ με τα γλαρόπουλα να τσαλαβουτάνε! Ο ήλιος δυνατός, έκαιγε τα πόδια μου!

Ξέχασα τόσες μέρες να σας πω πως ορίστηκε ημερομηνία για το χειρουργείο!

Στις 14.1.2010 μπαίνουν οι σιλικόνες και τελειώνει ο β’ κύκλος. Είναι κάτι που εμένα θα μου αλλάξει την καθημερινότητα γιατί θα «ξεφορτωθώ» τους διατατήρες και θα έχω στο μπούστο μου κάτι πιο φυσικό σαν αίσθηση…Ξέρω πως στην αρχή θα είναι δύσκολα, δεν θα μπορώ πάλι για κάποιο διάστημα να κοιμάμαι στο πλάι αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα, ας πάνε όλα καλά και θα τα βολέψω. Είμαι άτομο της υπομονής όπως και να χει. Αν ανυπομονώ δεν μπορώ να σας πω, γιατί ένα χειρουργείο είναι πάντα χειρουργείο και δεν αντέχω αυτά τα λεπτά πριν να κατέβω στο χειρουργείο (συνήθως κάτω είναι…) όπως και δεν αντέχω τα λεπτά μέχρι να με τρυπήσουν και να μου βάλουν την νάρκωση. Νομίζω όμως πως οι περισσότεροι έχουν τέτοια «θέματα» με τα χειρουργεία και αυτό με καθησυχάζει….Οπότε αύριο πάω στην Αθήνα για το final check μα και για το τελευταίο φούσκωμα…σε 2 βδομάδες από τώρα θα ξέρουμε το αποτέλεσμα και θα το μοιραστώ μαζί σας! ΦΙΛΙΑ!

Πρώτη μέρα ενός νέου χρόνου!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και ΣΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑ!

Σήμερα φάγαμε στο σπίτι με συγγενείς.

Κατά τα άλλα πιστεύω ότι μέρες τώρα είχα κάνει τα περίφημα resolutions μου και σε όποιον αρέσουν.
Έχω πείσει τον εαυτό μου πως το 2010 θα είναι μια καλή χρονιά, τουλάχιστον καλύτερη από το πρόσφατο παρελθόν. Αλλάζω πορεία! Δεν ξανα φθείρω τον εαυτό μου πρώτα από όλα, με τίποτα. Τόσο καιρό μου έκανα κακό…γιατί μπορεί οι άλλοι να μας φθείρουν αλλά και εμείς οι ίδιοι, δεν πρέπει να φθείρουμε τον εαυτό μας. Πρέπει να μας προστατεύουμε. Όταν οι άλλοι δεν σταματούν, πρέπει εμείς οι ίδιοι να βάζουμε όρια! Άργησα αλλά το κατάλαβα.
Θα είμαι λοιπόν καλή μαζί μου, λιγότερα άγχη, περισσότερα ενδιαφέροντα, περισσότερο ανοιχτό μυαλό μα και καρδιά. Θέλω να πετύχω μια όμορφη καθημερινότητα με απλά στάνταρτς, χωρίς εντάσεις και τσακωμούς. Κουράστηκα τους τελευταίους μήνες με παρεξηγήσεις, αθετήσεις και ασυνεννοησίες. Το 2009 έκλεισε σχεδόν άσχημα από όλα αυτά. Θέλω οι άνθρωποι που διαλέγω να είναι δίπλα μου, να είναι ειλικρινείς, συνεπείς και να με σέβονται. Να μη χρειάζεται οι άνθωποι να λένε ψέματα για να καλύψουν καταστάσεις. Να είναι ο εαυτός τους χωρίς κανένα «δήθεν». Να περνάνε χρόνο μαζί μου επειδή το θέλουν και όχι επειδή το «ζητάω».

Νομίζω είναι μεγάλη ευτυχία να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που η προσποίηση είναι γεγονός!