Τελευταίο 2010 post ;-)

Γειά σας φίλοι μου!

για όλους εσάς που θα διαβάσετε απόψε, σκέφτηκα πριν βγω για τον πρωτοχρονιάτικο εορτασμό να γράψω 2 κουβέντες! Ξέρω μεταξύ μας, πως αρκετοί απο εσάς θα μείνετε μέσα, πως αρκετοί απο εσάς θα ανοίξετε τον υπολογιστή για λίγη συντροφιά. Θα θελα λοιπόν να σας κρατήσω και εγώ το χέρι για λίγο απόψε (παρόλο που όταν θα διαβάζετε δεν θα είμαι εδώ...αλλά έξω).
Δεν έχω κανένα καημό για την φετινή Πρωτοχρονιά, όμως τελευταία έχω ένα μόττο "καλύτερα έξω, παρά στο σπίτι".

2010...........................................

φεύγει, έφυγε....!

Ο Ιανουάριος του 2010 με βρήκε στο χειρουργείο και το αποτέλεσμα ήταν ένα καινούριο στήθος, με τη βοήθεια των σιλικόνων. Πέμπτη χειρουργήθηκα, και την Δευτέρα ήμουν ήδη στη δουλειά! Ράμματα και προσοχή για αρχή αλλά σε μια βδομάδα κιόλας οδηγούσα! Αναρρώνω καλά τελικά, αυτό κατάλαβα την τελευταία τριετία της ζωής μου! Δεν θα έλεγα πως έιμαι καλός ασθενής (ας κάνω και μια αυτοκριτική πριν βγει το 2010) κάνω ότι θέλω, και το ποδηλατάκι μου (αν και φρεσκοχειρουργημένη) και τις βόλτες μου, και τα ποτάκια μου....Γενικά δεν θέλω να περιορίζομαι με τίποτα....αλλά δεν σας συνιστώ να κάνετε το παράδειγμά μου μίμηση :-Ρ Ο κάθε ασθενής είναι ξεχωριστός!
Απόψε κλείνω το 2010 CANCER FREE όπως λέω και έχουν πλέον περάσει 3 χρόνια απο το χειρουργείο μου! Απόψε κλείνω το 2010 διορισμένη, με μια μόνιμη δουλειά! Απόψε κλείνω το 2010 ξέρωντας πως έχω ένα σπιτάκι σε ένα νησί και φίλους εκεί που μου γεμίζουν τη ζωή με χαμόγελα. Απόψε κλείνω το 2010 ξέροντας πως έχω πια μια καινούρια ζωή. Βλέπω το 2011 γνωρίζοντας πως η ζωή μου στέρησε πολλά, αλλά δεν παραιτήθηκα ποτέ! Σμιλεύτηκα περνώντας απο μια τόσο απάνθρωπη διαδικασία, όπως είναι οι χμθ και ίσως θα έπρεπε να αναγνωρίζω πλεον πως βγήκα τελικά δυνατή και πως κέρδισα τη ζωή! Πολλές φορές, όταν βγαίνω στο δρόμο, με τα mp3 στα αφτιά και τον αέρα να μου χαιδεύει τα μαλλιά, νιώθω περπατώντας και πατώντας (κυριολεκτικά) στα πόδια μου, τη χαρά και την αισιοδοξία του νικητή!

Απόψε, θέλω να σας πω, πως....παρόλο που η ζωή είναι σκληρή και μπορεί πολλές φορές να μας φέρει τεράστιες ανατροπές...να μας ρήξει στα τάρταρα, και απο "βασιλιάδες" να γίνουμε "ζητιάνοι" να ξέρετε πως η "ποιότητα" και η "φινέτσα" ενός πρώην "βασιλιά" δεν χάνεται,ποτέ, είναι εκεί, τα "ρούχα" (σώμα;) απλώς αλλάζουν, η καρδιά όμως, το μυαλό και η ψυχή παραμένουν...και ο δρόμος για την "επάνοδο" αν και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...υπάρχει. Αυτό που μένει να κάνουμε, είναι να πιστέψουμε σε εμάς και τα όνειρά μας, να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να επιστρατεύσουμε ακόμη και το μικρό μας δαχτυλάκι και να σηκωθούμε. Η ζωή μας το χρωστάει!

Καλή χρονιά φίλοι μου! Καμία αλλαγή δεν είναι εύκολη, καμία πρόοδος δεν έρχεται "θεόσταλτη" αλλά μπορούμε! Μπορούμε να κάνουμε πολλά, αρκεί να έχουμε την υγειά μας ;-)

Σας φιλώωωωωωωωω!

Μια μέρα μετά τα γενέθλια...

Μια φορά και έναν καιρό (πέρσι τον Σεπτέμβρη) είχα γράψει το παρακάτω ποστ

http://mastektomi.blogspot.com/2009/09/rewind.html

ένιωθα ένα άδειο πουκάλι, στο παντού και στο πουθενά!

Φέτος, καθώς άφηνα το νησί για να ανταμώσω τους δικούς μου στη στεριά για τις Χριστουγεννιάτικές μου διακοπές, και με 2 μπουκάλια κρασί στη βαλίτσα, κοίταξα απο ψηλά το νησί και σκέφτηκα: Ε, λοιπόν, εγώ αυτό το μπουκάλι, εκείνο το άδειο, το περσινό, το άοσμο, και άχρωμο, κατάφερα και το γέμισα. Δεν είμαι πια άδειο μπουκάλι...συμβολικά κουβάλησα τα μπουκάλια στις αποσκευές μου! Είμαι εδώ, είμαι καλά και κουβαλώ μέσα μου χίλιες-δυο αναμνήσεις, μιας καινούριας ζωής, άλλες τόσες και παραπάνω κιόλας εικόνες, πολλά καινούρια πρόσωπα και αμέτρητα χαμόγελα!!!!

Υ.Γ : τα "30" ούτε που με πείραξαν! Όσα περνάνε τα χρόνια, πρέπει να χαμογελάμε στον χρόνο, γιατί φίλοι μου...εμείς κερδίζουμε. ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ!

TA 30!!!!!!!

Σήμερα φίλοι μου, έγινα 30!

τα κατάφερααααααααααααααα απο τα 27 ως τα 30 πιάστηκα με τον καρκίνο και κέρδισα!

καλά να είμαστε! Φέτος θα βγω και θα το γλεντίσω με μεγάλη παρέα! ΑΞΙΖΕΙ! Θέλω να διώξω όλα τα παλιά απο τη μέση....θέλω να κοιτάξω μπροστά!!!!

Υ.Γ στη φωτο, μπορείτε να δείτε, κομμάτι του νέου μου στήθους, καινούριο στήθος, καινούρια ζωή....γιατί όχι;;;

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια

είδε το φως του ιντερνετικού κόσμου αυτό το blog! 16.12.2007 "βρέθηκα" με το Sweet December μου και αντάμωσα την ίδια στιγμή, μια νέα πραγματικότητα, αυτή του καρκινοπαθή!

CA Μαστού ή όπως αλλιώς το ξέρετε, το ακούσατε ή θέλετε να το λέτε(πολλοί αποφεύγουν ακόμη και το όνομα...)! Με 3 διηθημένους λεμφαδένες....

Ο Καρκίνος όποτε και να μπει στη ζωή ενός ανθρώπου, είτε για τον ίδιο, είτε για τους οικείους του, κανείς μα κανείς, δεν είναι έτοιμος να τον αντιμετωπίσει! Κανείς δεν ξέρει πως να φερθεί στον εχθρό, κανείς δεν ξέρει πως έγινε και του χτύπησε το "κακό" την πόρτα. Απέναντι σε αυτόν τον ύπουλο εχθρό είμαστε όλοι ίσοι, πλούσιοι και φτωχοί. Ριχνόμαστε στη μάχη γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πονάμε, παλεύουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, και όλα αυτά συνεχίζουν και αφού τελειώσουν οι θεραπείεςςςςςςςς! Θα το φωνάζω μέχρι να το μάθουμε όλοι...Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ σου αφήνει ένα after shock, και κακά τα ψέματα, περνάνε μήνες και ίσως χρόνια μετά τις χμθ για να έρθεις στα ζύγια σου ψυχολογικά! Αυτό πρέπει να το ξέρουν όλοι όσοι αγαπούν τους καρκινοπαθείς τους! Υπομονή και άφεση! ΚΑΝΕΙΣ, και ας ήταν δίπλα στον άνθρωπό του όταν έπεφτε το φάρμακο της χμθ, δεν θα μάθει πως είναι να κάθεσαι ο ίδιος σε αυτή την καρέκλα και εκείνο το κρεββάτι! ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μάθει πως είναι να χάνεις ένα μαστό στα 27 σου, ΚΑΝΕΙΣ και ας σας χωρίζει απόσταση αναπνοής δεν θα μάθει πως ακριβώς είναι να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου απο τις χμθ και να σηκωθείς το πρωί!

Και επειδή ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να μπει στο πετσί του ρόλου, αν δεν το έχει ζήσει ο ίδιος για τον εαυτό του, γι αυτό δημιούργησα αυτό το blog! Για να δει αυτός που το έζησε ή το ζει, πως δεν είναι μόνος / η, πως σε κάποια γωνιά αυτής της χώρας υπάρχω και εγώ. Εγώ και τόσοι άλλοι που ενωθήκαμε εδώ, ζωντανοί και με φωνή, για να χαρούμε την νίκη μας απέναντι σε αυτή την αρρώστια που βασανίζει τόσο κόσμο! Το Sweet December, πιστέψτε με, είναι το μόνο θετικό πράγμα που βγήκε απο όλη αυτή την περιπέτεια. Είναι μια φωνή θαρραλέα στον "αέρα" του διαδικτύου που σταδιακά (θα το διαπιστώσετε) αφήνει (ή κάνει αξιόλογες προσπάθειες) να αφήσει πίσω της τα κακώς κείμενα της ζωής της....όλα όμως θέλουν τον χρόνο τους!

December λοιπόν! Μοναδική στιγμή κάθε χρόνου για μένα αυτός ο μήνας, που ήταν και γραφτό να δώσει και το όνομά του σε αυτή τη διεύθυνση! Δεκέμβρη γεννήθηκα, Δεκέμβρη χειρουργήθηκα, Δεκέμβρη και η πρώτη μου χμθ, την μέρα κιόλας των γενεθλίων μου! Η μοίρα μου, μου έπαιξε περίεργο παιχνίδι αλλά και εγώ δεν πήγα πίσω...Της χαμογέλασα ειρωνικά και έκανα την "αδυναμία" μου ΔΥΝΑΜΗ, ΛΟΓΟ, ΦΩΝΗ και BLOG. Δεν παρέλειψα να το βαφτίσω "Γλυκό Δεκέμβρη" γιατί έτσι ήθελα αλλά και έτσι έπρεπε...για να εξευμενίσω την αναποδιά της ζωής!

Σας φιλώ! Μην πάψετε ποτέ να κάνετε όνειρα και μη χάσετε ποτέ το αίσθημα της ελπίδας! ΟΝΕΙΡΑ και ΕΛΠΙΔΕΣ για ενα μέλλον cancer free είναι το πιο δυνατό μας όπλο απέναντι σε κάθε σενάριο της ζωής μας!

Αποφάσισα...

να κάνω τη σημερινή μέρα, την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!

Σάββατο 4 Δεκέμβρη λοιπόν του 2010!

το "μαύρο" διάστημα της αρρώστιας όλο και θάβεται στο παρελθόν, το παίρνουν μαζί τους οι καινούριες μέρες, το πιέζουν στον "πάγκο" οι καινούριες αναμνήσεις!

Απο δω και πέρα, να θυμάμαι:

πάντα να κοιτάω μπροστά,
να εκτιμω το παρελθόν αλλά να μην το βάζω ποτέ "τροχοπέδι" για το παρόν
να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά κάθε μέρας

να μην ξεχνώ
πως υπήρξα χειρότερα, άρα απο δω και πέρα είμαι σίγουρα καλύτερα ότι και αν κάνω
η ζωή είναι (με τα συν και πλην) της, ωραία!
να καλοσωρίζω ανθρώπους στη ζωή μου, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απο ένα δίκτυο φίλων

Θα προσπαθήσω για πολλά, τόσα που δεν χωράνε σε ένα ποστ! Θέλω να κοιτάξω μπροστά, το χρωστώ στον εαυτό μου, τόσα πέρασα!

Να ξέρετε, η καλύτερη σχέση που πρέπει όλοι μας να έχουμε, είναι αυτή με τον εαυτό μας! Μην ξεχνάτε να αγαπάτε πρώτα το μέσα σας...με την αγάπη που έχετε για τον εαυτό σας θα μπορέσετε έπειτα να αγκαλιάσετε πλήθος κόσμου!

εγώ απόψε θα πάω στα μπουζούκια, έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις που μόλις μοιράστηκα μαζί σας, κατα νου! Θέλω πραγματικά η αυγή να φέρει μια καινούρια αρχή!

Καλή μου τύχη λοιπόν!

και έφτασε η μέρα

Πέρασαν 3 χρόνια απο εκείνο τον κρύο Δεκέμβρη του 2007, ήταν 3 του μήνα και είχα βγει απο το χειρουργείο έχοντας κάνει την μαστεκτομή!

Σήμερα έχει πολύ γλυκό καιρό. Σηκώθηκα στις 7.00 το πρωί για να πάω στη δουλειά, άνοιξα το παντζούρι και είδα πως ο ήλιος πίσω απο το βουνό είχε βάψει ένα πορτοκαλο-ροζ χρώμα τον ουρανό...Μια καινούρια μέρα σκέφτηκα...είμαι καλά και πρέπει να πάω στη δουλειά!

Σήμερα, παρόλο που θυμήθηκα αρκετές φορές εκείνη την σαν σήμερα Δευτέρα, σκέφτηκα επίσης πως φέτος σαν να σιάχνει το πράγμα! Φέτος είναι Παρασκευή, δεν έχει κρύο και ο ήλιος λάμπει! Σήμερα σκέφτηκα πως πρέπει να δω τη θετική πλευρά του πράγματος, πως έχω την υγεία μου...και αυτό μετράει. Πρέπει να προχωρήσω τη ζωή μου...αλλά φυσικά και δεν γίνεται απο την μια μέρα στην άλλη. Σε όλη αυτή την περιπέτεια πρέπει να έχεις υπομονή...και κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, θα χαράξει!

Έκοψα ένα λουλουδάκι! Σήμερα γιορτάζω, είπα στον εαυτό μου πως τον Δεκέμβρη έχω 2 γενέθλια! Το λουλουδάκι μαζί με το βαρκάκι μου, θα είναι απόψε ότι πιο αισιόδοξο έχω ανεβασει εδώ. Φεύγω, πάω να πιώ ένα ποτάκι τώρα!

Σήμερα, σαν τότε...!

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αλλά πάντα γράφω καλύτερα όταν αυτοσχεδιάζω. Οι σκέψεις γίνονται λέξεις και η κάθε λέξη βιάζεται να βγει και να αποτυπωθεί ηλεκτρονικά, να φτάσει ως τα μάτια σας μέσα από αυτή την οθόνη!
Σαν σήμερα, το 2007 ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, όπως την ήξερα παλιά. Μερικές φορές βλέπω φωτογραφίες του «πριν» και άλλοτε λυπάμαι εκείνη την κοπελίτσα ετών 27 που δεν ήξερε τι της είχε κρατημένο η ζωή, και άλλοτε δεν νιώθω τίποτα.
Ναι, η αρρώστια σε διαλέγει και η ζωή είναι «λαχείο» για κάποιους, και για άλλους ζόρι μεγάλο.
Δε θέλω να μοιρολατρήσω απόψε…δεν πρόκειται όμως ποτέ να ξεχάσω εκείνη την «τελευταία» μέρα στην Αθήνα, το ποτό που ήπια με την «Σ» στο Μοναστηράκι, το κλαμπ σαντουιτς στα Goody’s στο Καραϊσκάκη (δίχως να πεινάω…). Θα θυμάμαι την στιγμή που έπεσα για ύπνο και η «Σ» με είχε όλο το βράδυ αγκαλιά, τον εφιάλτη που είδε, το ότι όλοι έπιναν καφέ και εγώ όχι εκείνο το πρωί, τα μακριά μου μαλλιά και την λεπτή μου σιλουέτα(54 κιλά), τη στιγμή που ξέβαφα τα νύχια στην κλινική, τη στιγμή που έβαλα την ρόμπα του χειρουργείου και η «Σ» με κορόιδευε και γελούσαμε, τη στιγμή που ένας-ένας οι δικοί μου άνθρωποι με χαιρετούσαν, το θολό τοπίο μπροστά μου (δεν φορούσα φακούς), το δάκρυ που άφησα να κυλήσει για τον άγνωστο, κρύο προορισμό μου (το χειρουργείο), τη «Σ» που έτρεξε να με ασπαστεί τελευταία.
Στο χειρουργείο μπαίνεις πάντα μόνος, άντε το πολύ με τις σκέψεις σου! Ούτε μάνα, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός δεν είναι εκεί και κανείς δεν μπορεί να πάει για σένα. Δεν έχεις τίποτα πάνω σου, μόνο τις σκέψεις σου. Ναι, μετά από τόσα χρόνια σας λέω πως φοβήθηκα, πως ήθελα να κλάψω την ώρα που περίμενα ξάπλα στο προ-χωλ του χειρουργείου αλλά κρατήθηκα. Τα ήξερα όλα, ήξερα πως δεν θα έχω έναν μαστό όταν θα ξυπνήσω, δεν είχα όμως καταλάβει πως έχω Καρκίνο…δεν είχα ιδέα για τις χμθ που θα ακολουθούσαν, δεν ξέρω τι και πως, αλλά σίγουρα ήμουν under shock.

Σκέφτομαι πως όσο και αν ξεχνάμε, όσο και αν προχωράμε τις ζωές μας, πάντα θα υπάρχουν ημερομηνίες, πάντα θα θυμόμαστε νούμερα που κάνανε την διαφορά στη ζωή μας…φέτος, μπορώ να πω πως η 2η του Δεκέμβρη, η παραμονή της εγχείρησης του 2007, με βρίσκει καλύτερα από ποτέ. Φέτος, αν με δεις δεν θα καταλάβεις τίποτα. Το μόνο που έμεινε από τον Καρκίνο πάνω μου είναι 2 ουλές στους μαστούς και 2 σιλικόνες από πίσω από τις ουλές.
Ζυγίζω 58 κιλά και είμαι πολύ fit λόγω του καθημερινού γυμναστηρίου, τα μαλλιά μου κατεβαίνουν στο μισό της πλάτης. Κόψε-κόψε έγιναν πάλι ίσια, αφήνοντας το «σγουρό» της χμθ πίσω. Φέτος απέκτησα μόνιμη δουλειά, σταθερό μισθό και έχω καινούριους φίλους, καθώς μετακόμισα σε νέο τόπο. Ζω μόνη μου από τον Σεπτέμβρη που σημαίνει πως δεν έχω πια ανάγκη τη φροντίδα των γονιών. Έκανα λοιπόν πολλά βήματα μετά την αρρώστια και είμαι πολύ περήφανη γι αυτό, γιατί τρία χρόνια δεν είναι πολλά! Φυσικά σημασία έχει πως στους επανελέγχους όλα πάνε μια χαρά και είμαι καλά

Σήμερα αγόρασα κάτι στον εαυτό μου. Ένα πήλινο βαρκάκι. Όταν το αγόραζα, σκέφτηκα συμπωματικά τι μέρα είναι. Ίσως το βαρκάκι να είναι συμβολικό…Σύμβολο του ταξιδιού που ξεκίνησε με εμπόδιο τον Καρκίνο το 2007, σύμβολο όμως και μιας νέας ζωής που ξεκίνησε από κει και έπειτα. Μια ζωή πριν τον Καρκίνο, μια ζωή μαζί με τον Καρκίνο και μια ζωή μετά
Πάντα κάτι θα υπάρχει να μας θυμίζει αυτόν τον ύπουλο εχθρό, πάντα κάτι θα τσιμπάει το μέσα μας όποτε ακούμε το όνομά του, αλλά είναι βασικό να μάθουμε να προχωράμε τη ζωή μας παράλληλα με τους επανελέγχους.

Απόψε η «Β» μου είπε να το δω θετικά «Σαν αύριο ξεφορτώθηκε τον Καρκίνο και ζεις!». Πόσο δίκιο έχει!

Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας φίλοι μου, ακόμη δεν έχω βρει ποιο είναι το νόημά της, μπορεί να μην το βρώ και ποτέ. Όταν όμως ανέβηκα στον διάδρομο στο γυμναστήριο και άρχισα να τρέχω ένιωσα τόσο δυνατή σήμερα, και τόσο σίγουρη για πολλά πράγματα στη ζωή μου που ένιωσα ευγνώμον για το ότι σήμερα Πέμπτη 2 Δεκέμβρη είμαι καλά! Σκέφτηκα πως ότι και να είναι η ζωή, παρόλο που έχει περισσότερα ζόρια παρά χαρές, αξίζει…Αξίζει όλο το ταξίδι και η κάθε μας στιγμή στην γη, αρκεί να γεμίζει η ψυχούλα μας! Δεν θέλει πολλά ένας άνθρωπος για να κρατηθεί στη ζωή! ΥΓΕΙΑ και ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ!

Για τον Ionathan...έστω και καθυστερημένα!

Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να μπω στο blog του...το είχε εδώ και μήνες κάνει Prive και είχα με χαρά δεχτεί την πρόσκλησή του να είμαι μέσα σε όσους μπορούσαν να παρακολουθούν τον πιο προσωπικό του χώρο...

Ο φίλος Ιωνάθαν (ψευδώνυμο) ήταν το πιο δυνατό "γλαρόπουλο" που είχα ποτέ γνωρίσει...Με το blog του είχε αγγίξει πολύ κόσμο,είχε σχόλια βουνό. Εμείς είχαμε βρεθεί ιντερνετικά κάπου στον δεύτερο χρόνο του blog μου.

Το ιστολόγιο έγραφε "είμαι του '75 και πάσχω από μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, στάδιο IV. Έχω κάνει τις ΧΜΘ (Taxotere, Carboplatin, Avastin, Gemzar, Cisplatin & Alimta). Τώρα παίρνω Tarceva και με το χάπι αυτό ελπίζω να συνεχίσω τη ζωή μου στο επίπεδο ποιότητας που έχω τώρα για όσο πάει" και πήγε και μας έδωσε κουράγιο, αισιοδοξία και απομυθοποίησε και εξήγησε λέξεις όπως "χημειοθεραπεία" και άλλα πολλά!

Καλό ταξίδι Ιωνάθαν! Πάλεψες τόσο μα τόσο γενναία. Με χιούμορ, με δύναμη, συναίσθημα και δίψα για ζωή!
Εύχομαι να είναι όμορφα εκεί ψηλά και τα φτερά σου να τα δροσίζει το αεράκι της Ανοιξης, παντού και πάντα! Να βλέπεις θάλασσες, να γεμίζουν τα μάτια σου απο γαλάζιες και μπλε εικόνες! Να αφήνεσαι στο άσπρο των κυμάτων καθώς βουτάς για τα ψαράκια σου! Να είσαι καλά εκεί που είσαι και πάντα με παρέα!Άφησες πίσω σου ανθρώπους που θα σε θυμούνται για πάντα! Η αδερφούλα σου μας είπε τα νέα....ψιτ!Σε λατρεύει!Είναι όμως και όλοι σου οι φίλοι απο το blog που είναι ακόμη εδώ και ακόμη αφήνουν σχόλια.

Απόψε νιώθω πολύ μόνη...μια γωνίτσα στο ιντερνετ σαν να άδειασε απότομα.
Απόψε θα γιόρταζε στην Κρήτη η katerina την γιορτή της. katerina και sugar, να τον προσέχετε τον Γιώργο εκεί ψηλά, έχετε και έχουμε την ίδια στόφα, είμαστε τα παιδιά της χμθ και αυτό θα μας δένει πάντα, είτε σε αυτόν τον κόσμο είτε σε εκείνο τον άγνωστο...

Απόψε σκέφτομαι συνέχεια πως ο Ionathan δεν άντεχε τον υπερβολικό συναισθηματισμό μου!Έτσι μου έγραφε στα σχόλια. Μάλλον είχες δίκιο φίλε...κάποια κεφάλαια στη ζωή, αν και με πολύ κόπο και κόστος, πρέπει να κλείνουν. Να κλείνουν και να μένουν πίσω μας όπως η λευκή γραμμή που αφήνει η μηχανή μιας τράτας στα ανοιχτά...έτσι ακριβώς, λευκή, δυνατή, έντονη, μέχρι να σβήσει!

ΑΝΤΙΟ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ...

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια ξεκίνησαν..

όλα!

Ήταν Τετάρτη και είχα γυρίσει απο το γυμναστήριο όπου είχαμε πάει με τις κολλητές μου για να κάνουμε πέρα απο γυμναστική και σάουνα. Μέσα στην τρελλή χαρά και στο "χαβαλέ" των 27 μου χρόνων, είχαμε περάσει και οι τρεις σούπερ...πολύ γέλιο! Έπιανα τον όγκο μήνες πριν στο στήθος μου κ α ν ο ν ι κ ό τ α τ α μα ποτέ δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό πως έπιανα επάνω μου το "κακό" (αλήθεια, τι νόμιζα πως πιάνω;;;γιατί σίγουρα ήξερα πως αυτό δεν υπήρχε στο σώμα μου απο πάντα...). Έτσι όπως καθόμασταν με την μαμά μου στο τζάκι, το βράδυ της είπα τελείως αδιάφορα "πιάνω κάτι εδώ". Η μαμά μου μόλις το έπιασε...ήταν σίγουρη πως η επόμενη μέρα δεν θα μας έφερνε καλά μαντάτα.

Θα μπορούσα να πω πως η 21η Νοεμβρίου του 2007 ήταν η τελευταί μέρα εκείνης της ζωής...γιατί και πριν την εγχείρηση γίνεται ο πανικός (πέρα απο το μετά...). Εκεί να δείτε τρέξιμο, απο 21.11 ως τις 3.12 που τελικά πέρασα τις πόρτες του χειρουργείου είχα τρέξιμο σε γιατρούς σε διάφορες πόλεις, υπέρηχους, γνωματεύσεις, συστάσεις, μέσον για να δω κάποιον γιατρό και άλλα πολλά. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε για πολύ καιρό, λες και είχα πάθει το σοκ του αιώνα και είχα παραλύσει. Δεν φοβόμουν όμως. Μια φορά φοβήθηκα, όταν ένας χειρούργος μου είπες πως πρέπει να σκανάρουμε και να σε ψάξουμε παντού, μήπως και έχει κάνει μετάσταση. Εκεί λύγισα, λύγισα γιατί ήξερα πως έφταιγα που απο τον Μάιο...πήγα στον γιατρό τον Νοέμβρη! Αλλά ήμουν σε δύσκολη θέση όταν πια το ανακάλυψα, πώς να θυμώσω με τον εαυτό μου; Πως να με μαλώσω; Δεν έπρεπε! Πήρα λοιπόν την κόκκινή μου βαλίτσα και στις 27.11.2007 είχα ήδη κατέβει στην Αθήνα και με τους δυο μου γονείς και χτυπούσαμε το απόγευμα την πόρτα του χειρούργου. Ήξερα ήδη απο άλλο γιατρό πως ο δεξιός μου μαστός θα έφευγε για πάντα, μαζί με τον όγκο! Εγώ πάλι ήμουν under σοκ! Βοηθάει τελικά και αυτή η κατάσταση...δεν υπολογίζεις τίποτα! Η φίλη μου η "Σ" φυσικα, είχε πιάσει το νόημα, ήξερα τι θα πει καρκίνος την στιγμή που εμένα η λέξη δεν μου έλεγε τίποτα...Δυο βδομάδες αγωνίας μαζί με συγγενείς με συνόδεψε στο χειρουργείο.

Ήταν πολύ κρύα εκείνη η 21.11.2007 στην πόλη μου. Απόψε όμως είναι μια γλυκιά βραδιά. Έχει ένα υπέροχο, λαμπρό, γεμάτο φεγγάρι. Καθώς γυρίζαμε απο το μεσημεριανό φαγητό και είχε πια σκοτεινιάσει ζήτησα απο τον φίλο-οδηγο του αυτοκινήτου, να σταματήσει για να βγάλω μια φωτογραφία του "moon river" έτσι που βάφει την θάλασσα. "Τι βραδιά!" "Τι καημός", "τι ζωή!". Κι όμως...απόψε δεν είμαι στεναχωρημένη καθόλου. Ήρθα στο σπίτι πολύ χαρούμενη, πολύ γεμάτη απο την βόλτα μου! Χαίρομαι για τον εαυτό μου! Ο καρκίνος δεν με έβαλε κάτω! Μπορεί πολλές φορές να έχω τα "ψυχολογικά" μου αλλά αν σκεφτώ πως ήμουν και πως είμαι, οφείλω στον εαυτό μου να είμαι και περίφανη μα και χαρούμενη! Τον καρκίνο δεν τον επέλεξε καμιά μας! Τώρα όμως, αφού ήρθε είναι σε μεγάλο ποσοστό επιλογή ΜΑΣ το πως θα ζήσουμε! Πολλές φορές με επαναφέρω σκεπτόμενη όλα αυτά...!

Φέτος αυτή η "μαύρη" επέτειος, με βρήκε με μια άλλη ζωή! Δεν θα σας πω ψέματα, δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα της ζωής, όμως εδώ που είμαι, νοιώθω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα και προσπαθώ να μην αφήνομαι σε μαύρες σκέψεις...Πολλές φορές κολλάω στο παρελθόν, αλλά πιστέψτε με, δεν βγαίνει τίποτα! Πάντα θα υπάρχει το πριν, και πάντα θα βλέπουμε πως είναι το μετά, στη ζωή όμως δεν βάζουμε μόνο εμείς τους όρους μας, βάζει και αυτή το χεράκι της!Μάθαμε στις εξετάσεις, στις θεραπείες και τους γιατρούς.

Γιατί εμείς;;; Γιατί έτσι!

"Γιατί" δεν χωράει στην αρρώστια...ή πέφτεις και κολυμπάς ή χάνεσαι στη θάλασσα! Δεν είναι όμως κρίμα, να μην ξαναδεις τη θάλασσα τον Αύγουστο;;;Κάθε καλοκαίρι και άλλο χρώμα, εκείνο της καρδιάς μας!

Αν κολυμπήσεις στον "φεγγαρόδρομο" μένεις για πάντα νέος, έμαθα χθες. Μπορώ να αλλάξω την ευχή και αν κολυμπήσω να είμαι για πάντα καλά;;;

καληνύχτα φίλοι μου, όσοι πονέσαμε ξέρουμε. Πάντα κάτι θα μας "τσιμπάει" σε συγκεκριμένες ημερομηνίες αλλά πάντα θα έρχονται καινούριες ημερομηνίες όσο προχωράει το μέλλον μας και η ζωή! Να είστε αισιόδοξοι!

Αγαπημένοι μου!

Σας άφησα λίγο αυτές τις μέρες μα δεν σας ξέχασα...

πέρα απο τις εκλογές που πήγα στην πατρίδα μου να ψηφίσω, πήγα στον β' γ'υρω ενα ταξιδάκι σε ένα νησί με φιλαράκια!

πέρασα πολύ όμορφα και επίσης βρήκα χρόνο και ευκαιρία να γνωρίσω απο κοντά την αναγνώστρια και φίλη BRACA-1 και άφησα λίγο στο παρελθόν τις εξετάσεις μου! Τελικά τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν καλά, εκτός της οστικής πυκνότητας που απο το 18% πήγε στο 26%. Λέτε να είναι ανησυχητικό;;;Το έχει πάθει καμια απο εσάς;;; Να μας πει;;;

Είναι Σάββατο βράδυ, ακούο ραδιώφωνο Online παίζει





τόσοι και τόσοι βγήκαν απο τη ζωή μας..."αν με θυμάσαι, στην υγειά μου κάτι πιές", έχετε σκεφτεί καμια φορά, σκεπτόμενοι κάποιους, αλήθεια πόσοι και ποιοί σκέφτονται αντίστοιχα εμάς;;;
Βράδυ Σαββάτου και αυτό είναι ένα διαφορετικό Σάββατο στην ψυχή μου, δίχως να ξέρω το γιατί...το επόμενο Σάββατο θα είναι πάλι διαφορετικό...

Μήνυμα που κυκλοφόρησε στο FB

Υπάρχουν...τα κανονικά( . )( . )Τα σιλικονάτα ( + )( + )Τα άψογα (o)(o)Τα στητά...(*)(*)Μερικά κρυώνουν (^)(^)...και κάποια ανήκουν σε γιαγιάδες \./\./Αςμην ξεχνάμε τα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ...(o Y o)Τα πολύ μικρά (.)(.)ή τα ασύμμετρα(•)(.)Τα θέλουμε ΟΛΑ!Αναρτήστε το μύνημα στον Τοίχο σας ...και...πείτε...┌П┐(◉_◉)┌П┐ ...στον καρκίνο του στήθους (^_^)


αξίζει να το βάλετε στο status σας και ας πέρασε ο Οκτώβρης (σ.σ μήνας πρόληψης!)

Υ.Γ και οι υπόλοιπες εξετάσεις μου ήταν cancer free, μένει το σπινθηρογράφημα!
σας φιλώ! ανευ απειλής αρρώστιας...!

O Τρυποκάρυδος μας ταρακούνησε

και ανέβασε στο blog του το ακόλουθο post

http://trupokarudos.blogspot.com/2010/11/25.html


Η ανάρτηση μιλάει για τη δική μας Μαρία, που έγραψε εδώ πολλές φορές και εμείς άλλες τόσες περάσαμε απο το blog της
είναι 25 ετών και θέλει να ζήσει! Αν υπάρχει έστω μια τελευταία κίνηση που να μπορούμε να κάνουμε εμείς, ας υπογράψουμε στη σελίδα παρακάτω

http://www.gopetition.com/petition/40743.html

ας υπογράψουμε για να βρεθούν τα χρήματα να πάει η Μαρία στο εξωτερικό....


"Το νέο είναι το εξής: η Μαρία πρέπει να μεταβεί για θεραπεία στην Αμερική μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες διαφορετικά υπάρχει άμεσος κίνδυνος να τη χάσουμε.

Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής που θα σταλεί στον Υπουργό Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία θέλω να υπογράψετε όλοι σας και να τη προωθήσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε ώστε να την υπογράψουν.
Στόχος είναι 10.000 υπογραφές το εικοσιτετράωρο!
Βοηθήστε ώστε να το πετύχουμε και να σταλεί η επιστολή το συντομότερο δυνατό.

Αξιότιμε κ. Υπουργέ Υγείας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
κ Χρίστο Πατσαλίδη

Δεν γνωρίζω εάν η περίπτωσή της Μαρίας Δημητρίου σας είναι γνωστή, ή αν οι επιστολές που σας έστειλε η μητέρα της δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια σας, όπως και ή ίδια δεν κατάφερε ποτέ ως τώρα να σας συναντήσει. Παίρνω το θάρρος να σας πω πως η Μαρία πεθαίνει και αυτό δεν είναι αστείο! Δεν υπάρχει πια χρόνος! Ή θα νοσηλευθεί στη Mayo Clinic ή απλά θα χάσει τη ζωή της.

Η Μαρία πάσχει από μια σπάνια ασθένεια που λέγεται "Neurobehcet's disease", ουσιαστικά από μια ασθένεια που δημιουργεί πλήθος άλλων ασθενειών και αναπηριών.

1. Ρευματοειδής αρθρίτιδα

2. Σκλήρυνση κατά πλάκας

3. Επιληπτικές κρίσεις

4. Crohn's disease

5. Αναιμία

Επίσης έχει τις ακόλουθες αναπηρίες

1. απώλεια όρασης στο αριστερό μάτι και μειωμένη όραση στο δεξί μάτι

2. μερική απώλεια ακοής

3. αρκετά μειωμένη γεύση και οσμή

4. εξαιρετικά μειωμένη ούρηση γιατί αφού τη χτύπησε και νευρολογικά, ο εγκέφαλος της δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει εντολές για σωστές λειτουργίες του σώματος. εξαιτίας της μειωμένης ούρησης, αναγκαστικά μαζεύονται όλα τα υγρά γύρω από την καρδιά, τους πνεύμονες και γύρω στα νεφρά (υδρονεφρωση)... Λύση για να μπορεί να βγάζει τα ούρα της, όπως φαίνεται δεν υπάρχει. Δοκίμασε με καθετήρα, αλλά η συνεχής χρήση του της δημιούργησε καρκίνο στην ουροδόχο κύστη που ήδη ξεκίνησε. Επίσης, δεν μπορεί να τραφεί φυσιολογικά επειδή μαζεύονται πολλά υγρά σε όλο το σώμα και μονίμως νιώθει φουσκωμένη με γεμάτο στομάχι, με αποτέλεσμα να έχει πάθει υποσιτισμό. Αν γεμίσει το στομάχι της με ένα πιάτο φαγητό όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος αμέσως θα κάνει εμετό. Έφτασε στο σημείο να παίρνει τα φάρμακα της (συμπεριλαμβάνοντας και τα χημειοθεραπευτικα) σχεδόν με άδειο στομάχι. Τρέφεται με ελάχιστη υγιεινή τροφή και με πολλά συμπληρώματα διατροφής. Οι νεφρολόγοι και οι ουρολόγοι της είπαν πως αν δεν χρησιμοποιεί καθετήρα καθημερινά, ή αν δε βάλει χειρουργικά μόνιμο (που κάθε 2 μήνες θα πρέπει να επεμβαίνουν για να τον αλλάζουν) σύντομα θα πάθει νεφρική ανεπάρκεια.

5. Η καρδιά της είναι πιο μεγάλη από το φυσιολογικό λόγω των ταχυκαρδιών που προέρχονται από πολλούς παράγοντες, και οι πνεύμονες της έχουν μικρύνει (χρησιμοποιεί κάποιες φορές οξυγόνο λόγω χαμηλής οξυγόνωσης), επίσης από πολλούς παράγοντες.

6. Το εγκεφαλονωτιαίο υγρό και το σπονδυλικό έχουν φλεγμονή. Πάσχει δηλαδή από χρόνια εγκεφαλίτιδα και λαμβάνει αντιβιοτικά, παυσίπονα και διάφορα δηλητήρια όπως πεθιδινη (ενέσιμα), κάθε 4 ώρες, (λόγω πονοκεφάλου) για να μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι. Πολλές φορές ούτε και αυτά βοηθούν με αποτέλεσμα τις λιποθυμιές και τις κωματώδεις καταστάσεις. Αφού λοιπόν υπάρχει αυτό το πρόβλημα στο κεφάλι το ενδοκρανιακο υγρό διαμαρτύρεται και έτσι κάνει ενδοκρανιακη πίεση. Εκτός από την ασθένεια που κάνει αυτά τα συμπτώματα υπάρχουν και στο κεφάλι της κάτι καρκινώματα κοντά στην υπόφυση, τα οποία εγχείρησε στα 16 της στο Λονδίνο. Τότε ο γιατρός της είπε πως δεν θα ξανά εμφανιστούν αλλά μια εβδομάδα μετά ξανά εμφανίστηκαν και υπάρχουν μέχρι τώρα και κάνουν και αυτά πολύ καλά την δουλειά τους...

7. Οι πιο πρόσφατες εξετάσεις της Μαρίας έδειξαν πως οι όγκοι που εμφανίστηκαν στη κοιλιά της είναι κακοήθεις! Επίσης, οι γιατροί στην Κύπρο έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι για το κεφάλι, για τον όγκο - αδένωμα στην υπόφυση, αφού πρόκειται για ένα σπάνιο είδος όγκου. Της ξεκαθάρισαν επίσης πως ούτε για τους όγκους στην κοιλιά μπορούν να κάνουν κάτι, και οι μεταστάσεις ξεκίνησαν.

Μόνη λύση ώστε να παραμείνει στη ζωή η Μαρία είναι να μεταφερθεί για νοσηλεία και θεραπεία στην Αμερική στη Mayo Clinic, μια και μονάχα εκεί μπορούνα να αντιμετωπίσουν ένα τόσο δύσκολο περιστατικό. Διαφορετικά μια ζωή θα χαθεί. Η Μαρία γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1985, είναι μόλις 25 ετών και αντί να χαίρεται τη ζωή είναι μονίμως νοσηλευόμενη κάνοντας αποτυχημένες θεραπείες και περιμένοντας το θάνατο. Θα το θέλατε αυτό για την κόρη σας, την αδερφή σας, τη σύντροφό σας, τη κολλητή σας φίλη, τη γειτόνισσα σας, την ανιψιά σας ή για οποιονδήποτε άνθρωπο; Εγώ πάντως δεν το θέλω! Δεν της αξίζει! Και είναι κρίμα επειδή δεν έχει 200.000- 300.000 δολάρια, που είναι τα έξοδα για τις θεραπείες στην συγκεκριμένη κλινική η Μαρία να μην επιβιώσει. Όχι, η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη και δεν κοστολογείται. "

Η 433η αναρτηση με βρήκε

στο πατρικό μου, και αφού έκανα κάποιες εξετάσεις χθες!

Ο επανέλεγχός μου ξεκίνησε επίσημα χθες με υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας, με αιματολογικές (γενικές & δείκτες) εξετάσεις και οστικης μάζας! Οι καρκινικοί δείκτες αργούν ακόμη, αλλά με τις υπόλοιπες εξετάσεις είδα καθαρό το συκωτάκι και τις ωοθήκες...cancer free λοιπόν όσο απο το σώμα μου εξετάστηκε χθες ;-) Τα επίσημα αποτελέσματα την Δευτέρα! Δεν είχα άγχος μα πιστέψτε με, είχα απερίγραπτη βαρεμάρα...μια απο τα ίδια, πάλι εξετάσεις;;; Αλλά δεν πειράζει, ας έχουμε εξετάσεις, αρκεί να είναι καλές!
φιλάκια, πάω για καφέ. Σε όσους έχουν και αυτοί εξετάσεις! Καλή επιτυχία!

Απο το μπαλκόνι μου!

Σας γράφω απο το μπαλκόνι μου! Βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν ένα ένα. Είμαι τυχερή γιατί διακρίνω και τη θάλασσα απο δω...κάπου ανάμεσα στον λευκο-γάλαζο τρούλο μιας εκκλησίας. Είναι μικρό σπιτάκι το δικό μου αλλά με καρδιά!

Σημερα σε μια συζήτηση, έλεγα πως είναι να μπαίνεις με τοπική νάρκωση στο χειρουργείο. Εκείνη τη στιγμή (δίχως να αναφέρω γιατί έκανα το χειρουργείο) σκέφτηκα πως δεν έχω περάσει λίγα...όλα όμως αυτά φαντάζουν μακρινά. Απο την άλλη, όσο μακρινά και αν φαίνονται, άλλο τόσο οικεία μου είναι...Βλέπω το σώμα μου να καλυτερεύει και σκέφτομαι "πως γίνεται να έχω περάσει τόσα"; Και όμως, ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις! Δεν ήταν επιλογή μας, μισούσαμε την ιδέα, δεν μας περνούσε καν απο το μυαλό, όμως έγινε. Το θέμα είναι πως προχωράμε απο δω και πέρα φίλοι μου! Πως βάζουμε ποιότητα στην καθημερινότητα, πως μπαίνουμε πάλι στον αγώνα της ζωής, και ας έχουμε το βαρύ μας φορτίο! Δεν ξεχνάμε, απλά ανακουφιζόμαστε όταν σκεφτόμαστε πως "περάσανε 3 χρόνια απο τότε" όταν βλέπουμε πως γινόμαστε όπως πριν...όταν...όταν...ας βάλει ο καθένας ότι θέλει στις τελίτσες. Μπορεί αυτή μας η περιπέτεια να μας πήγε πίσω, να χάσαμε αλλά και να βρήκαμε άλλους ανθρώπους, μπορεί να αλλάξαμε αλλά δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι αυτή την αλλαγή.Αγαπώντας τον εαυτό μας απο την αρχή, έχουμε κερδίσει...είναι το πρώτο βήμα για τα υπόλοιπα!

s.o.s D.C.A. DiChloroAcetate

Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "D.C.A. DiChloroAcetate":

ξέρει κανείς πληροφορίες για το DCA ;;;
το έχω προμηθευτεί και φοβάμαι να το δώσω στον μπαμπά μου που έχει μεταστατικό καρκίνο στα κόκαλα από προστάτη. Κάποιος που να το έχει πάρει ή να ξέρει κάτι;

sos βοήθεια

ΑΝ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΤΙ ΥΠΕΥΘΥΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ/ΤΡΙΑ


ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ...ΑΠΛΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΕΝΑ E-MAIL ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΡΤΗΣΑ...ΤΟΤΕ

όλο και πιο πολλές

μαζευόμαστε σε αυτό το blog...

απο τη μια σιγουρα δυστυχώς, απο την άλλη όμως λες...αφού μας βρήκε η αρρώστια καλύτερα μαζί παρά μόνες. Καλύτερα στο "φως" παρά στο "σκοτάδι"!

Για όλες εσάς τις φίλες, "καινούριες ή παλιές" σας χαρίζω μια φωτό...είναι η SweetDcember του 2010,δεξιά και πάντα με καλλιτεχνικές ανησυχίες...είμαι εγώ, στο καράβι, τέλη Σεπτέμβρη, αφού επισκέφτηκα τον γιατρό μου...βγήκα στον δρόμο του γυρισμού για το νησάκι μου! Φυσικά και δεν ξεχνώ ποτέ το χόμπυ μου, τις φωτογραφίες.
Εκείνο το ταξίδι μου έχει μείνει αξέχαστο...δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή, χάζευα τον ουρανό. Κάποια στιγμή φωτογράφισα το ηλιοβασίλεμα, κάποια στιγμή έβρεξε και βρέθηκα να χαζεύω την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δεν άφησα το κατάστρωμα, συνέχισα να φωτογραφίζω...τα μακριά μου μαλλιά ανέμιζαν. Ήμουν μόνη με τη θάλασσα και έβλεπα ένα νησί να πλησιάζει. Εκείνη η στιγμή ήταν απο τις ωραιότερες της ζωής μου, εκείνη η μοναξιά με έκανε ακόμη πιο δυνατή.
Ήμουν εγώ, ο εαυτός μου, δίχως κανέναν άλλον!
Ήμουν εγώ και πάλι εγώ!
Χωρίς δεκανίκια, ΕΓΩ!
Απολάμβανα δίχως δεύτερη σκέψη το τοπίο και ένιωθα την φρεσκάδα της θάλασσας να με αγκαλιάζει. Βροχή και θάλασσα γινόταν ένα και εγώ αισθανόμουν πολύ τυχερή, αισθανόμουν πως πραγματοποιήθηκε μια επιθυμία μου...όσο έκανα τις χμθ επιθυμούσα να βγώ στη βροχή χωρίς ομπρέλα, να γίνω μούσκεμα χωρίς να σκέφτομαι αν θα κρυώσω, να μην με νιοάζει αν θα ανεβάσω πυρετό, να αρρωστήσω και γω σαν όλους τους άλλους, να αρρωστήσω σαν να μην έκανα χμθ, σαν να μην μετρούσα ένα-ένα τα λευκά μου!
Να μαι λοιπόν στο καράβι, μια με ήλιο, μια με βροχή, εκεί στο ανοιχτό πέλαγος, με μακρύ μαλλί και αδυνατισμένη να απαθανατίζω το σώμα μου καθώς καθρεφτίζεται σε ένα παράθυρο...

και η Τένια Μακρή...

H Τένια Μακρή χτυπήθηκε και η ίδια απο την αρρρώστια που μας ένωσε όλους σε αυτό το Blog.

Με καρκίνο του μαστού, με ειλικρίνεια, θάρρος και τόλμη, άνοιξε τον "φάκελο" της περιπέτεάς της στην Χρ. Λαμπίρη, περιπέτεια πολύ γνωστή σε τόσες Ελληνίδες...
Απο τη μία σκέφτομαι οτι τώρα τελευταία "εχει γίνει μόδα" (τις προάλες ο ΛΕΠΑ στην Τατιάνα Στεφανίδου μιλούσε για το πως στήριξε την νεαρή σύντροφό του στο να ανέβει και να κατέβει τον γολγοθά των χμθ) απο την άλλη λέω πως τελικά η μέση Ελληνίδα έχει ανάγκη να ακούσει πως και άνθρωποι της τηλεόρασης ή της επικαιρότητας ήρθαν αντιμέτωποι με τις ίδιες συσκολίες. Έτσι είναι, γνωστός ή άγνωστος, άσημος ή διάσημος, ίδια είναι τα συναισθήματα μπροστά στο θηρίο που ακούει στο όνομα ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Η κ. Μακρή πάντως ήταν πολύ αισιόδοξη...είπε πως η ζωή συνεχίζεται για κάθε γυναίκα που έχει νοσήσει, αργά ή γρήγορα προχωράμε και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό! Έτσι είναι, το βλέπουμε απο πρώτο χέρι μετυαξύ μας, το βλέπεται οι υπόλοιποι απο μένα...δείτε πόσα έκανα μετά τον Καρκίνο. Δεν έκανα κάτι "ουάου" αλλά προχώρησα πέρα απο τις θεραπείες και τις κλινικές, και αυτό είναι ΠΟΛΛΑ, πιστέψτε με!

Παιχνίδια μυαλού

Μια τρανή απόδειξη πως στη ζωή πολλά είναι απλώς η ιδέα μας, είναι η ακόλουθη...

Όταν έκανα τις χμθ, έπεσαν όλα τα νύχια των ποδιών μου. Μην τρομάζετε, δεν ήταν τόσο τραγικό γιατί καθώς το "παλιό" νύχι έπεφτε, το άλλο έβγαινε απο κάτω...δλδ δεν έμεινα ποτέ δίχως νύχι (αν σκεφτήκατε κάτι τέτοιο). Τέλος πάντων, όταν λοιπόν ξαναβγήκανε τα νυχάκια μου τα καινούρια, ήταν μαλακά και σαγρέ, περίεργα...θέλανε τον χρόνο τους και τη δική μου περιποίηση για να στρώσουν. Τρία χρόνια μετά και κάποιους μήνες πριν, το φετινό καλοκαίρι δηλαδή, είχα προσέξει πως κάποια νύχια των ποδιών μου είναι στραβά, το ένα κοιτάζει εδώ, το άλλο εκεί και σκεφτόμουν "πωπω, απο τις θεραπείες έχω πια στραβά νύχια..να πάρει η ευχή, κρίμα". Πριν δυο μέρες βρήκα μια φωτογραφία απο το καλοκαίρι του 2007 (όπου η λέξη χμθ δεν υπήρχε ακόμη στο λεξιλόγιό μου), μια φωτό με τα νύχια των ποδιών μου σε λευκό χρώμα, πλάι στα κόκκινα της "Σ"...εκεί, με μεγάλη μου έκπληξη, πρόσεξα πως τα νύχια μου ήταν απο τότε "κάπως". Γέλασα πολύ γιατί κατάλαβα πως σήμερα, τα νύχια των ποδιών μου είναι ακριβώς όπως ήταν πριν πέσουν, σαν να μην πέρασε απο πάνω τους τίποτα.
Είδατε λοιπον πως όλα είναι στο μυαλό; Εμένα μου είχε μπει και με βασάνιζε η ιδέα πως η χμθ φταίει για το σχήμα κάποιων νυχιών μου, δεν ήταν όμως έτσι...
Τα νύχια φυσικά δεν είναι το ζητούμενο, ούτε τα παραπανίσια κιλά αλλά ας μη γελιόμαστε, επειδή απο εκεί που ξέραμε ένα σώμα, βρεθήκαμε με ένα άλλο και μετά πάλι απο την αρχή, είναι μεγάλη αλήθεια πως όλες, μα όλες μας, θέλουμε να ανακάμψει η εμφάνισή μας!
Ας είμαστε όμως πρώτα καλά...

Ο Επανέλεγχός μου ξεκινά σε 10 μέρες.

Σάββατο απογευματάκι στο νησί

Είναι 16.00, ένας ήλιος λαμπρός και ζεστός μπαίνει από την μοναδική μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου! Το σπιτάκι μου είναι μικρό άλλα όμορφο-ζεστό και φιλόξενο! Ακούω ραδιόφωνο online.
Από εδώ, από τον καινούριο μου μικρόκοσμο βλέπω το παρελθόν αλλά και το παράλληλο παρόν μου (αυτό που άφησα πίσω στην πατρίδα) από μια απόσταση ασφαλείας. Είναι παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έχω κάνει μια νέα αρχή, έχω δουλειά μόνιμη, καινούρια «ταυτότητα», νέες παρέες, καινούρια οδό. Όλα αυτά είναι τις περισσότερες μέρες τόσο, μα τόσο ελπιδοφόρα! Οδηγούν όμως και αρκετές στιγμές σε μια ενδοσκόπηση…και όταν κοιτάζω μέσα μου, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Βλέπω ένα καινούριο «εγώ», έναν νέο άνθρωπο, στο κατώφλι των 30 που αν και κάποιες στιγμές ίσως αποπροσανατολίζεται και πέφτει, άλλες στιγμές (περισσότερες ευτυχώς) σηκώνεται, πατάει κάτω ολόκληρο το πέλμα των ποδιών του και συνεχίζει. Δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνεις μια νέα αρχή, ιδίως αν έχεις στο εντωμεταξύ συρθεί στα πατώματα…είναι δύσκολο, γιατί πάντα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το παρελθόν, είτε έχεις αρρωστήσει, είτε όχι. Πιστεύω πως είναι άξιοι θαυμασμού όσοι άνθρωποι μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε μια νέα κατάσταση, να δεχτούν κάτι καινούριο σαν να ήταν από χθες δικό τους (και είμαι μια από αυτούς). Ναι, θέλει και τρόπο μα και κόπο να αφήσεις το παρελθόν εκεί που ανήκει…στο «χθες». Μου πήρε πολύ χρόνο να μάθω να ξεχωρίζω το παρελθόν από το μέλλον και για να είμαι ειλικρινής, είμαι ακόμα μαθαίνω. Θέλει προσπάθεια να αναθεωρήσεις και να επαναπροσδιορίσεις τις σχέσεις σου με όλους, να ξαναβρείς τη θέση σου στη ζωή γενικά αλλά και συγκεκριμένα εκείνη στις ζωές των άλλων. Η συνήθεια δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτή την περίπτωση, και η συνήθεια είναι που μας επηρεάζει και μας κρατά δέσμιους μιας κατάστασης συνεχώς. Αλλά πως θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, εμείς είμαστε απλώς άνθρωποι που ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο για κάποια χρόνια…δεν ανήκουμε στους θεούς μα ούτε μας βρίσκουμε ανάμεσα σε υπερ-ήρωες. Άρα δεδομένης της κατάστασης…καλά πάμε ;-)

όλα πολλά...

Κάθε μέρα γίνονται τόσα. Κάθε μέρα θέλω να σας γράψω και κάτι…πρέπει να αρχίσω τις σημειώσεις…

Πρώτον: είναι πραγματικότητα το πρώτο Ελληνικό Παιδικό Ογκολογικό Νοσοκομείο! Θα το ακούσατε και εσείς αλλα νιώθω την ανάγκη να το αναρτήσω και εδώ! Εμείς οι παθόντες ξέρουμε τη σημασία που έχει ένας ανθρώπινος μα και σύγχρονος χώρος νοσηλείας και θεραπείας. Οι μικροί ήρωες μπορούν πια να βρουν εκεί καταφύγιο. Μπράβο σε όλους όσους οραματίστηκαν, αγωνίστηκαν και κατάφεραν να υλοποιήσουν ένα τόσο μεγάλο πρότζεκτ! Αξίζουν το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Δεύτερον: αλλά εξίσου σημαντικό! Ο Οκτώβρης είναι μήνας αφιερωμένος στον καρκίνο του μαστού. Απευθύνομαι σε όλες τις γυναίκες και σε όλους εκείνους που αγαπάνε τις γυναίκες, σε εκείνους που έχουν κόρες, εγγονές, συζύγους, μανάδες, φίλες, ξαδέρφες…σε όλους εσάς! Θυμηθείτε έστω μια φορά τον χρόνο, κάπου μέσα στον Οκτώβρη να κάνετε μια μαστογραφία ή να θυμήσετε στις αγαπημένες σας τη σημασία της αυτοεξέτασης και της επίσκεψης σε ένα γιατρό για ένα τσεκ απ. Η πρόληψη είναι το παν, σαν μιλάει μια παθούσα!
Τρίτον: Το Μαράκι, η mariatweety ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την blogoσφαιρα. Εδώ και μήνες έγραφε πια σε blog «κλειδωμένο», δλδ μόνο για λίγους που επιθυμούσαν να διαβάζουν πάντα καλοπροαίρετα την ιστορία της. Το Μαράκι πάλεψε και ακόμη παλεύει με το θεριο που της χτύπησε την πόρτα!
Μαράκι σου εύχομαι ότι καλύτερο. ΕΙΣΑΙ ΝΙΚΗΤΡΙΑ και εσύ, έχεις περίσευμα δύναμης, κάθε που πέφτεις, σηκώνεσαι διπλά! Είσαι και θα είσαι για πάντα μέσα στις καρδιές μας. Όλοι όσοι σε παρακολουθήσαμε είχαμε διακρίνει από νωρίς την τεράστια δύναμη που έχεις παρά το νεαρό της ηλικίας σου! Ήμασταν και θα είαμστε κοντά σου! Τίποτα δεν τελειώνει εδώ! Θα έχεις πάντα τη σκέψη μας. Σημασία έχει πως μίλησες στις καρδιές μας, αυτό και μόνο είναι ΝΙΚΗ!

Σήμερα Παρασκευή!

Κουράστηκα αυτή την εβδομάδα και περίμενα πως και πως τη σημερινή μέρα, η οποία αν και είχαν πει για βροχές, μας βγήκε ηλιόλουστη!

καθώς ξάπλωνα για την μεσημεριανή μου σιέστα, είδα στον τοίχο την παρακάτω εικόνα. Μου φάνηκε τόσο ωραία...!Είναι πάντα όμορφη η αίσθηση όταν ο ήλιος περνά απο το παράθυρο, προσπερνά τις κουρτίνες και λούζει το δωμάτιο...το χάζευα απο μικρή αυτό, στο ηλίολουστο παιδικό μου δωμάτιο τα απογεύματα, εκεί που ενώ παρατηρούσα τον ήλιο, έπρεπε να χω και μυαλό για διάβασμα και την μελαγχολία πως αύριο το πρωί έχει σχολείο. Σήμερα το φως έδωσε μια άλλη νότα στο δωμάτιο, και η σχιματισμένη μπαλκονόπορτα στον τοίχο έγινε στο μυαλό μου 2 πόρτες! Θα μπορούσε να είναι οι 2 πόρτες της ζωής μου, θα μπορούσε σκέφτηκα να είναι η μια, η ζωή μου πριν τον καρκίνο και η άλλη η ζωή μου μετά τον καρκίνο...είναι 2 πόρτες και 2 ζωές τόσο διαφορετικές, όμως όπως βλέπετε, συμπορεύονται και πάνε πλάι-πλάι, η μια γίνεται συνέχεια της άλλης...γίναν και οι 2 ανοίγματα σε αυτόν τον κόσμο...

Εδώ για να μείνουμε!

Απο σήμερα θα έχω ιντερνετ φίλοι μου, κάτι που θα διευκολύνει πάρα πολύ την επαφή μας! Θα τα λέμε λοιπόν πιο συχνά πια!
φιλιά και σας ευχαριστώ που δεν με ξεχάσατε ποτέ! Σας χαρίζω ένα όμορφο κοχύλι που έβγαλα απο τον βυθό πριν 20 μέρες!

μερικές μέρες!

Δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη της περσινής χρονιάς.
Πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου που άφησα να φθείρομαι με καθημερινές χαζομάρες. Πόση ζωή χαράμισα! Ώρες και μέρες πολλές με σκέψεις ανούσιες, επιμένοντας γύρω από τα ίδια πρόσωπα και θέματα, ψάχνοντας για εκπληρώσεις υποσχέσεων, για πράξεις που θα ακολουθούσαν τα λόγια. Αγώνας, άγονος! Σκέφτομαι πως η ζωή δεν λέει ποτέ τον τελευταίο της λόγο, όσο αναπνέουμε…και η ζωή μου χρωστούσε τη φετινή χρονιά, μακριά από όλους και όλα όσα με πλήγωσαν και εκείνα που μου θύμιζαν την αρρώστια. Πέρσι ήμουν αρκετά μόνη και ας ζούσα στην πόλη μου. Φέτος ζω χλμ μακριά από τον τόπο μου…και όμως… δεν είμαι ποτέ μόνη. Έκανα μια καινούρια αρχή, και πιστέψτε με, είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία τρία χρόνια. Φέτος άνοιξα και πάλι τα φτερά μου, έσπασα τα δεσμά. Το μυαλό μου απορρίπτει όλους εκείνους που με έκαναν να αισθανθώ μόνη στο παρελθόν. Κάπου εδώ σταματώ να δικαιολογώ τις συμπεριφορές των άλλων. Όχι, δεν γίνομαι αυστηρός κριτής των γύρω, απλά βαρέθηκα…προχωρώ. Κάπου εδώ παύω να νιώθω «θύμα», παύω να κλαίγομαι και κοιτάζω πως θα ομορφύνω την καθημερινότητά μου. Οι άνθρωποι δεν θα συμπεριφερθούν ποτέ όπως εσύ θες, πρέπει να ξυπνήσεις από το όνειρο. Δεν θα καταλάβει κανείς το ζόρι που τράβηξες, την αγωνία, το ξενύχτι, τη στεναχώρια μέσα στην περιπέτειά σου. Στο τέλος της γραφής, αντι να σε ανακουφίσουν θα προσθέσουν μεγαλύτερο βάρος στους ώμους σου γιατί απλά θα σε απογοητεύσουν. Μην το πάρεις (το βάρος), πες «ευχαριστώ», και απλά προσπέρασε, άσε τους αδύναμους πίσω, τους ανώριμους συγχώρεσε και φύγε. Κάνε τα δικά σου, βάλε μπροστά τα «θέλω» σου και όρμα! Μην κάνεις πίσω για κανέναν, δεν αξίζει. Θες να βγείς, θες να τρέξεις, να ξενυχτήσεις, να νιώσεις πως είσαι νέος και μπορείς, πως άφησες το κρεβάτι του νοσοκομείου και είσαι δυνατός και γερός; Μη χάνεις στιγμή, και μην δικαιολογήσαι σε κανέναν επειδή αυτοί απλά νομίζουν πως παλιμπαιδίζεις! Τζάμπα σκορπίζεις τα λόγια σου, σε ακούν μα δεν σε καταλαβαίνουν, άστους να φράσουν τον δικό τους δρόμο, να μπαίνουν σε καλούπια και κράτα το προσωπικό σου μονοπάτι ολάνοιχτο! Καβάλα τη ζωή, γραπώσου από πάνω της σαν να ήταν το τελευταίο άλογο, λευκό, δυνατό, καμαρωτό σε καλεί να το τιθασεύσεις, είναι το τελευταίο σου μέσο για να φτάσεις στην κορυφή του βουνού! Και εσύ θες πάρα πολύ να φτάσεις στην κορυφή, γιατί εκεί ψηλά ξέρεις πως έχει την ομορφότερη θέα! Ξέρεις επίσης πως σαν φτάσεις «ψηλά» θα σε χωρίζουν πολλά μέτρα (ατελείωτα χιλιόμετρα) από τα προβλήματα! Κάντο και μην ακούς κανένα! Το αξίζεις ως εδώ που έφτασες, δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο, αξίζεις μόνο τα καλύτερα!
Προχωρώ, πότε ανέμελα, πότε με κάποιες έννοιες. Δεν ξέρω προς τα πού προχωρώ μα ούτε και με ποιους ακριβώς, αλλά προχωρώ, πότε μπερδεμένη, πότε ξεκάθαρη. Το ταξίδι δεν είχε πάντα σημασία; Αυτό δεν μας μάθανε; Κάπου πάω και εγώ, κάπου θα φτάσω κάποια στιγμή, το σίγουρο είναι πως βλέπω μπροστά, και απολαμβάνω την «διαδρομή»!

Αν δεν υπήρχε...

Θα είχαμε σίγουρα μια ανέμελη ζωή. Θα περνούσαμε ξέγνοιαστες μέρες και θα αναλωνόμασταν στα μικρά και ασήμαντα, καθημερινά. Οι λέξεις χημειοθεραπεία και νοσοκομείο θα μας ήταν ξένες. Η λέξη «καρκίνος» θα αφορούσε άλλους. Δεν θα «στήναμε αυτί» για κάθε νέο φάρμακο που μας ανακοινώνουν στις ειδήσεις.
Όμως η πραγματικότητα για εμάς, που μας ενώνει η αρρώστια είναι άλλη…η λέξη καρκίνος μας αφορά…η μνήμη μας έχει κάπου θάψει άπειρες εικόνες νοσοκομείου, άλλες τόσες πληροφορίες για φάρμακα και τηλέφωνα γιατρών. Ναι, η ζωή μας θα ήταν αλλιώς, αλλά τελικά, ποια ζωή ξέρουμε και ορίζουμε;
Είναι τρελό, είναι πέρα για πέρα περίεργο αλλά δεν ξέρω άλλη ζωή πέρα από αυτή. Ο καρκίνος ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για μένα (τότε δεν το καταλάβαινα) και από το να προσπαθώ να τον απωθήσω, διάλεξα να τον κάνω «δικό» μου. Έτσι, η προ Sweet December εποχή, δεν υπάρχει έντονα στο μυαλό μου. Μην παρεξηγήσετε τα όσα γράφω, δεν κόλλησα την ταμπέλα της άρρωστης και ξέχασα πως ζούσα πριν τον Καρκίνο, μια χαρά θυμάμαι αρκετά από μαθητικά χρόνια, φοιτητική ζωή κτλπ. Όταν όμως είδα πως η ζωή περνάει και τρέχει και μπορεί να μας φέρει τις χειρότερες ανατροπές, σαν να ξεκόλλησα από το παρελθόν, γιατί πια έχω την προσμονή και την λαχτάρα του μέλλοντος. Ο καρκίνος μου έφερε τα πάνω κάτω…ο καρκίνος επίσης με άλλαξε και πιστέψτε με, δεν μπορώ να εθελοτυφλώ μπροστά σε αυτή την αλλαγή. Είχα μια επιλογή, να αγαπήσω τον εαυτό μου, αυτό που έγινα μέσα από μια τεράστια περιπέτεια υγείας. Και τα κατάφερα! Αγάπησα τον εαυτό μου, είτε με την μαστεκτομή, είτε με τις 2 σιλικόνες, πότε με 7 κιλά συν από τις χμθ και πρήξιμο σούσκας, πότε με το δεξί μου χέρι να υπολειτουργεί. Δεν έχω άλλο ευατό να αγαπήσω πέρα από αυτόν…δεν έχω άλλο σώμα για να στεγάσω την ψυχή μου πέρα από αυτό. Πόσο να το κριτικάρω; Για ποιο λόγο να το «βαθμολογώ»; Δεν είναι το σώμα της διπλανής, μα ούτε και η ψυχή της φίλης που δεν ταλαιπωρήθηκε στη ζωή. Είναι το δικό μου, που πέρασε τόσα πολλά! Έτσι είμαι επιεικής, και έμαθα να βλέπω με στοργική ματιά τα όποια ελαττώματά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν αν δεν είχα αρρωστήσει, γιατί έμαθα τα τελευταία χρόνια να ζω σε άλλους ρυθμούς! Μην μπερδεύεστε, δεν είμαι από εκείνους που λένε «ο Καρκίνος μου άλλαξε τη ζωή, τώρα ζω καλύτερα» αλλά από εκείνους που μάθανε να κουβαλάνε ένα «Κ» κεφαλαίο και το εντάξανε στην καθημερινότητά τους. Ούτε πάλι μπορώ να πω πως ζω με τη σκιά της αρρώστιας κάθε μέρα…ότι είμαι όμως σήμερα (καλό, στραβό ή ανάποδο) ε, εννοείται πως ο καρκίνος έβαλε, όχι λιθαράκι μα κοτρόνα. Τι να κάνουμε; Στη ζωή είναι όλα τύχη. Όμως καλό είναι και εμείς να μην το βάζουμε κάτω! Ο καρκίνος μου έφερε κοντά μου όλους εσάς, και μια αίσθηση πληρότητας κάθε που απαντάτε στα γραπτά μου. Ποιος ξέρει; Μπορεί όταν μεγαλώσω, να γίνω συγγραφέας και να σας κλείσω όλους σας σε ένα μεγάλο βιβλίο, το βιβλίο της ζωής μου!

Αυτό το νησί...

Μπορεί να είναι μακρινό από την υπόλοιπη Ελλάδα…μπορεί να είναι ακριτικό αλλά έχει γίνει ένας αγαπημένος τόπος…κάθε μέρα που περνάει εδώ είναι απολαυστική. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Μετά από τρία χρόνια «γκρίζα», κουραστικά και ψυχοφθόρα….νιώθω φέτος μακριά από τα προβλήματα. Νιώθω ένας καινούριος άνθρωπος…Δεν είμαι αυτή που ήμουν πριν το 2007 αλλά ούτε και εκείνη η κοπέλα κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που το μόνο έντονο χαρακτηριστικό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι πως…απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Απολαμβάνω τη θέα καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου, χαζεύω τα φώτα στα μικρά σπιτάκια του βουνού το σούρουπο, χαλαρώνω στο δικό μου σπίτι. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί μου, παρέες που γέλασαν με τα αστεία μου, καινούριους φίλους που ξανατηλεφώνησαν για να βρεθούμε, άτομα που με ψάχνουν για να τους οργανώσω μια εκδρομή, κόσμο που για να βγει για ποτό θέλει και μένα. Όλα αυτά είναι υπέροχα, είναι στην ουσία σαν να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου, εγώ η ίδια. Η αρρώστια κουράζει, συρρικνώνει, σε μαζεύει σε ένα καβούκι. Οι άνθρωποι σταδιακά χάνονται ή παύουν πια να σου προσφέρουν όσα προσέφεραν στο παρελθόν, πέφτεις ψυχολογικά, απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σηκωθείς και να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην το πεις πουθενά, αρκεί να ξέρεις μέσα σου πως είσαι ένας μικρός ήρωας, και μόνο που θα τεο ξέρεις εσύ, σου φτάνει! Το προηγούμενο Σάββατο κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ;-) . είναι ένα απερίγραπτα όμορφο συναίσθημα το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, νιώθεις τα βήματά σου σίγουρα και σταθερά! Φιλιά σου όλους! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Γίνετε αυτόφωτοι…μη χαραμίζεστε σε λογικές άλλων…

Αυτό το νησί...

Μπορεί να είναι μακρινό από την υπόλοιπη Ελλάδα…μπορεί να είναι ακριτικό αλλά έχει γίνει ένας αγαπημένος τόπος…κάθε μέρα που περνάει εδώ είναι απολαυστική. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Μετά από τρία χρόνια «γκρίζα», κουραστικά και ψυχοφθόρα….νιώθω φέτος μακριά από τα προβλήματα. Νιώθω ένας καινούριος άνθρωπος…Δεν είμαι αυτή που ήμουν πριν το 2007 αλλά ούτε και εκείνη η κοπέλα κατά τη διάρκεια των θεραπειών. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος που το μόνο έντονο χαρακτηριστικό που μου έρχεται αυτή τη στιγμή είναι πως…απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Απολαμβάνω τη θέα καθώς πηγαίνω στη δουλειά μου, χαζεύω τα φώτα στα μικρά σπιτάκια του βουνού το σούρουπο, χαλαρώνω στο δικό μου σπίτι. Βρήκα ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τον χρόνο τους μαζί μου, παρέες που γέλασαν με τα αστεία μου, καινούριους φίλους που ξανατηλεφώνησαν για να βρεθούμε, άτομα που με ψάχνουν για να τους οργανώσω μια εκδρομή, κόσμο που για να βγει για ποτό θέλει και μένα. Όλα αυτά είναι υπέροχα, είναι στην ουσία σαν να δίνω μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου, εγώ η ίδια. Η αρρώστια κουράζει, συρρικνώνει, σε μαζεύει σε ένα καβούκι. Οι άνθρωποι σταδιακά χάνονται ή παύουν πια να σου προσφέρουν όσα προσέφεραν στο παρελθόν, πέφτεις ψυχολογικά, απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι αλλά πρέπει κάποια στιγμή να σηκωθείς και να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μην το πεις πουθενά, αρκεί να ξέρεις μέσα σου πως είσαι ένας μικρός ήρωας, και μόνο που θα τεο ξέρεις εσύ, σου φτάνει! Το προηγούμενο Σάββατο κατάλαβα κάτι. Κατάλαβα πως έφτασα ως εδώ γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ;-) . είναι ένα απερίγραπτα όμορφο συναίσθημα το να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, νιώθεις τα βήματά σου σίγουρα και σταθερά! Φιλιά σου όλους! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Γίνετε αυτόφωτοι…μη χαραμίζεστε σε λογικές άλλων…

Τόση και άλλη τόση

αισιοδοξία! Είμαι εδώ, στο νησί. Περνάω όμορφα, δεν έμεινα στιγμή μόνη! Βρήκα καινούριες παρέες, έγινα αποδεχτή από πολύ κόσμο! Όλο αυτό είναι τόσο μα τόσο αναζωογονητικό! Δεν ξέρω αν κάπου εκεί ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, ίσως βρίσκω απλώς έναν καινούριο εαυτό! Ναι, απόψε θα σας πω πως το παιδάκι που αρρώστησε το 2007 έχει πια μεγαλώσει. Όσο και αν την συρρίκνωσε η αρρώστια, όσο και αν ακούμπησε στους γύρω της και χρειάστηκε τη βοήθειά τους, όσο και αν στενοχωρήθηκε, όσο και αν προβληματίστηκε, μια είναι η σημερινή πραγματικότητα. Το φοβισμένο εκείνο κορίτσι σε λιγότερο από 3 μήνες θα κλείσει τα 30! Τα αποτελέσματα των εξετάσεών της είναι καλά. Ο χειρούργος της είναι σίγουρος για τον εαυτό του και οι χμθ απλά βοήθησαν. Εκείνο το κορίτσι, μετά από εκείνη την περιπέτεια και ύστερα από τον τεράστιο αγώνα της, ζει ανάμεσά σας, είναι ικανή για όλα, βρήκε σπίτι, φροντίζει τον εαυτό της μόνη και το καλύτερο…δεν νιώθει καθόλου μοναξιά. Μπόρεσε και σηκώθηκε, και όρθωσε το ανάστημά της, μπόρεσε να πάει τη ζωή παρά πέρα! Αυτό το κορίτσι, μόλις χθες, συνειδητοποίησε πως όλα πάνε καλά γιατί…γιατί έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη στον εαυτό της!

Έτσι είναι φίλοι μου! Οι κορυφές κατακτιούνται μια-μια. Θέλει κόπο μα και τρόπο, θέλει χρόνο μα και κότσια! Περνάς όμως απέναντι, κολυμπάς μα περνάς!
Εξακολουθώ και κολυμπώ, έχω μια μάσκα και αναπνευστήρα για να χαζεύω τον βυθό, εδώ στο νησί! ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ από κάθε αρνητική σκέψη! Εγώ και η θάλασσα γινόμαστε ΕΝΑ. Ο βυθός, είναι ένας τόπος μαγικός, έχω δει αμέτρητα ψάρια…και έχω ακούσει την ανάσα μου (μέσα από τον αναπνευστήρα) δυνατή και σίγουρη!!!!!!!!!!!!!

Αφιερωμένο

σε όσους αφήσαμε πίσω...
σε όσους αποχωριστήκαμε μα τους κουβαλάμε μέσα μας...

Υπάρχει ένα νησί...

στον Ελληνικό χάρτη, στο οποίο περνάω καλά!!!!!!!!!!!Έχω κάνει καινούριους φίλους, έχω καινούρια δουλειά και καινούριο τοπίο μπροστά μου, εδώ δεν είμαι άρρωστη. Εδώ, άφησα όλα μου τα προβλήματα στη στεριά...εδώ όλα τα ξέπλυνε η θάλασσα!

Καλημέρα φίλοι μου! Πάνε τόσες μέρες απο τότε που σας έγραψα για τελευταία φορά! Αυτό δεν σημαίνει πως σας ξέχασα, κάθε άλλο...ακόμη και τα βράδια που πέφτω να κοιμηθω σκέφτομαι πως έχω καιρό να γράψω. Υπολογίζω όμως το ιντερνετ να έρθει στο καινούριο αυτό σπίτι κάπου στο πρώτο 10ήμερο του Οκτώμβρη. Οπότε υπομονή!!!!

φιλιά, να μου είστε καλά!

415 αναρτησεις!

Εδω ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ!ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΔΩ ΘΑ ΕΦΤΑΝΑ Κ ΣΤΙΣ 415 ΕΧΟΝΤΑΣ ΖΗΣΕΙ ΤΟΣΑ!ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΖΩ,ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Κ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ.ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΒΡΑΔΑΚΙ ΑΠΟΨΕ Κ ΕΧΩ ΗΔΗ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΜΟΥ.ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ Κ ΑΚΟΥΩ ΤΟ-BEYOND THE SEA.ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝΕΙ 3 ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΑΠΟΨΕ..ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2007 ΤΟ ΕΙΧΑ RINGTONE,ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2007 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟ ΕΠΑΙΖΕ,ΑΠΟΨΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2010 ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ,ΗΣΥΧΑ Κ ΜΕ ΤΟ ΑΕΡΑΚΙ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΗΧΕΙ.ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΝΑ.ΣΑΝ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΤΕ.ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΑΦΗΣΕΙ ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΤΟΤΕ Κ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑ ΣΗΜΕΡΑ.ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ!ΜΕ ΚΑΚΕΣ Κ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ,ΜΠΟΡΩ ΑΠΟΨΕ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΔΩ Κ ΚΑΛΑ.ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ,ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ...ΦΙΛΙΑ!

εδω μετα απο πολυ καιρο

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ-ΤΟΝΟΥΣ-Η'ΜΙΚΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.ΓΡΑΦΩ ΑΠ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ Κ ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΛΕΜΕ!ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΣΠΙΤΙ.ΓΙ ΑΥΤΟ ΧΑΘΗΚΑ.ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΕΡΑ!ΠΕΡΑ ΑΠ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΣΗΜΕΡΑ,ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΕΠΝΕΥΣΑ ΑΕΡΑ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΕΧΩ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΣΥΓΓΕΝΗ,ΟΥΤΕ ΦΙΛΟ.ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΜΦΑΝΩΣ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΗ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ,ΜΕ ΠΗΡΑΝ Κ ΕΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΤΑ ΖΟΥΜΙΑ ΜΑ ΟΤΑΝ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ,ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΗΤΑΝ ΠΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΛΙΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΓΩ ΦΤΕΡΑ!ΝΑΙ,ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΔΩ,ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ,ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΡΧΗΣ Κ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΤΟΠΙΟΥ Κ ΜΕΤΡΙΑΖΕΤΑΙ ΕΤΣΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΝΑ ΒΡΩ ΠΑΡΕΑ.ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ,ΞΕΚΙΝΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΩΗ,Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ!!!ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΟΡΙΖΩ ΕΓΩ,ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ,ΜΕ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΑ:)ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!

και σπιτι βρηκαμε,και το νοικιασαμε

φιλοι μου ιντερνετ δεν εχω.σας γραφω βιαστικα απο το κινητο!ειμαι καλα και προχωρω με την νεα μου καθημερινοτητα.φιλια,ευχαριστω για τις ευχες σας!

Τελευταίο post απο το πατρικό...

Η ώρα είναι 1.30 περασμένα μεσάνυχτα και πρέπει να σηκωθώ στις 5 για να πετάξω για το νησί. Δεν θα μπορούσα όμως να φύγω, δίχως να αποχαιρετήσω και εσάς! Με αυτή τη φράση τα μάτια μου βουρκώνουν. Ναι, όλοι εσείς είσασταν μαζί μου τόσους μήνες και χρόνια! Ένα ευχαριστώ θα σας ήταν λίγο, δεν έχω λόγια, μαζί σας έφτασα ως εδώ! Τα μάτια μου βουρκώνουν και δεν είναι η πρώτη φορά, όταν σας γράφω βουρκώνω πολλές φορές. Μου φαίνεται τόσο ζεστή αυτή η επαφή μας...δεν μπορώ να την περιγράψω!
Απόψε σας γράφω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι. Είναι νύχτα, είμαι στο πατρικό μου το οποίο σε λίγες ώρες αφήνω. Το αφήνω μετά απο 3 χρόνια, το αφήνω μετά απο μια κωλοαρρώστια που με πήγε πολύ πίσω. Δεν ξέρω το μέλλον ποιο θα είναι, ξέρω όμως πως στο παρελθόν, είχα πάει παντού χωρίς να με νοιάζει τίποτα, ξέρω πως στα 23 μου, πήγα στην Αγγλία στο άγνωστο και στα 16 μου στην Αφρική, έχω γνωρίσει άπειρο κόσμο, έχω παλέψει, έχω ακούσει, έχω μάθει. Απο την σύντομη ζωή μου είδα πως ο άνθρωπος γονατίζει μπροστά σε μια αρρώστια, γίνεται μια σταλιά. Ακόμη και τα θηρία, γίνονται αρνάκια που ψάχνουν για την προστασία του βοσκού. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια, αρρωσταίνεις, κάνεις θεραπείες, κουράζεσαι, τρελλένεσαι, φτάνεις στα όριά σου! Έκανα τεράστια βήματα προς τα πίσω, πάλεψα χιλιάδες φορές με τον εαυτό μου...Απόψε ίσως είναι και το τελευταίο βράδυ εκείνης της ζωής...ίσως...του χρόνου τέτοιο καιρό θα ξέρω! Ξημερώματα φεύγω, και το ταξίδι και μόνο, και η εγκατάσταση σε έναν άλλο τόπο είναι μια αλλαγή. Χαίρομαι για την αλλαγή αλλά μαζί με την χαρά υπάρχουν πάντα και τα περίεργα συναισθήματα! Αυτές τις μέρες αποχαιρετώ κόσμο...απόψε αποχαιρέτησα και τα τελευταία σημαντικά άτομα της ζωής μου! Ιδίως ένα...Έμαθα πως στη ζωή, λίγοι είναι οι άνθρωποι που θες να αγκαλιάσεις ξανά και ξανά! Λίγοι είναι επίσης και όσοι δυσκολεύεσαι να αποχαιρετήσεις!
Μέσα στους λίγους και εκλεκτούς είστε και εσείς. Θα σας γράψω με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές φορές έχω ενοχές προς τις φίλες-ομοιοπαθούσες- γιατί δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι ακόμη και που δεν επικεντρώνομαι στην αρρώστια δινω ένα αισιόδοξο μήνυμα πως, πέρα απο τις ανασφάλειές μου, τα σπασμένα μου νεύρα, το λίγο πρισμένο χέρι, την ορμονοθεραπεία και άλλα, η ζωή προχωρά, φέρνει καινούρια δεδομένα, φέρνει καινούρια πρόσωπα και μέρη και κάνει τα δικά της κόλπα και σενάρια! Η ζωή δεν σταματά με τον καρκίνο! Μας χαρίστηκε ξανά και πρέπει να την αξιοποιήσουμε!
Καλό βράδυ εκεί έξω! Καλό (ιντερνετικό) αντάμωμα!

Η ευτυχία δημιουργεί φίλους,
Η δυστυχία τους δοκιμάζει.....

Ξεκίνησα να μαζεύω...

Ξεκίνησα κιόλας απο σήμερα!

πήρα το εισiτήριο! θα στείλω πρώτα το αμάξι με το καράβι και θα πάω αεροπορικώς μαζί με τη μαμά!Ε, ναι, δεν γινόταν διαφορετικά, ήθελε πολύ να έρθει...να δει που θα μένει το παιδί της για τους υπόλοιπους 9 μήνες...
Έχω περίεργα σηναισθήματα γι αυτή την φυγή. Απο τη μια χαίρομαι για τον μόνιμο διορισμό μου, κακά τα ψέματα, σε τέτοιους καιρούς, μια σίγουρη δουλειά είναι τεράστια τύχη. Απο την άλλη είμαι μουδιασμένη ακόμη, σαν να μην το έχω καταλάβει yet.. τι να πω; Σκέφτομαι πως στη ζωή έκανα πολλές φορές "μια νέα αρχή" και τώρα μια ακόμη...Σκέφτομαι επίσης πως η ζωή μου τα φέρνει τώρα πακέτο. Μόλις τελείωσα τις θεραπείες έφυγα (με την μαστεκτομή ακόμη) σε γειτονική πόλη και έμεινα μόνη. Πέρσι ήμουν στην πόλη μου και φέτος πόσα χλμ (ποιός ξέρει. πόσα..) μακριά. Βέβαια φέτος είναι αλήθεια, η ψυχολογία μου είναι καλύτερη σε σχέση με εκείνη την χρονιά που ήμουν μακριά. Ελπίζω σε μια καλή χρονιά, όλα όμως προς το παρόν είναι μπερδεμένα. Ανεβοκατεβαίνω στη σκάλα και ξεχωρίζω τα ρούχα που θέλω να πάρω μαζί μου. Η "Σ" μου είπε όταν έμαθε τα νέα "είναι και αυτό μια εξέλιξη". Ναι, είναι...εγώ που δεν μπορούσα να κουνήσω το δεξί μου χέρι, που είχα στο κεφάλι μου όλες αυτές τις θεραπείες να μου σπάνε τα νεύρα και το ηθικό, τώρα μπορώ να κάνω πολλά! Τώρα μαζεύω μόνη μου τα πράγματά μου, διορίστηκα και πάω για μια καινούρια αρχή, σε έναν νέο τόπο.
Σήμερα άλλαξα ring tone στο κινητό μου και έβαλα το τραγούδι που είχε πρωτοβγεί τον Νοέμβρη του 2007, τότε που οδηγούσα στην Εθνική και στάζανε τα μάτια μου δάκρυα (χωρίς να κλαίω) γιατί ο γιατρός είχε πει "99% ύποπτο και θα χρειαστεί να κάνεις μαστεκτομή". Ήταν η μέρα που έπαψα να είμαι "ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα". Τα λόγια του ηχούσαν στα αφτιά μου μέσα στο αμάξι, αλλά φυσικά και δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου όταν άκουσα τον James Blant με το "1973". Έτσι είναι, η ζωή φέρνει πολλά, το τραγούδι είναι το ίδιο μα το σκηνικό αλλάζει, είναι όμως καλό, ο άνθρωπος να παραμένει ταπεινός, να ακούει τους στίχους, τη μουσική και να θυμάται, πως κάποτε, υπήρχε η σκιά του θανάτου, πως κάποτε υπήρχε η άγνοια, ο πανικός, η στεναχώρια και τώρα να εκτιμά πως λίγο, λίγο και με πολύ κόπο, ξαναβγήκε στη ζωή! Τα γράφω για να τα εμπεδώσω! ναι, εμάς μας χαρίστηκε η ζωή μια φορά και την ξανακερδίσαμε...ας μην την σπαταλάμε!

James Blant και "1973" (ή όπως το λέω εγώ...Simona) όσο ζούμε, έχουμε αναμνήσεις!

διακοπές τέλος!

Γύρισα απόψε αργά, αφού οδήγησα 4 ώρες χωρίς διακοπή! ;-)
Έχω πάρα πολλές δουλειές, πολλά θέματα να τακτοποιήσω...Τη Δευτέρα σαλπάρω για Σάμο...πρέπει να φορτώσω όλα μου τα πράγματα κτλπ.
Χθες που γύρισα...με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη, οι ξαδέρφες μου, μου κάνανε δώρο διορισμού μια πανέμορφη, ψηφιακή! Η έκπληξη ήταν μεγάλη, γιατί η αλήθεια είναι πως σε καινούριο νησί, με αγάπη προς τη φωτογραφία μια καινούρια ψηφιακή ήταν αυτό που έλειπε και αυτό που μήνες τώρα ήθελα να αποκτήσω! Τόσο καιρό ήμουν με 4 megapixels(η μηχανή μου είχα χαλάσει και είχα δεχτεί ως λήση ανάγκης τη μηχανή του αδερφού του πατέρα μου, κάπου πενταετίας...) τώρα θα βλέπετε φωτό με 14 megapixels και οπτικό zoom για καταγραφή κάθε μακρινής λεπτομέρειας....
φιλιάαααααα, παω να μαζέψω πράγματα!

Υ.Γ ήταν συγκινητικά τα όσα μου είπατε για τον διορισμό, ευχαριστώ και τα παιδιά που στείλανε mail και διάβασα τις σκέψεις-ευχές τους πριβέ!

Aπο νησί σε νησί!

μόνο πέλαγος θα αλλάξω! Προς το παρόν βρίσκομαι στο Ιόνιο, απολαμβάνω τις τελευταίες μέρες των διακοπών μου αλλά...για να το σκεφτώ καλύτερα...μα και στο Αιγαίο όπου θα πάω, θα κάνω διακοπές, θα συνεχίσω εκεί τα μπανάκια μου!

φιλιά σε όλους, ευχαριστώ για τις ευχές σας!

Αναγγελία Μετακόμισης!

Εκεί που κάθεσαι και σκάει το κύμα στα πόδια σου, καθώς τρώς καρπούζι στη θάλασσα και αγναντεύεις το απέραντο γαλάζιο, τη στιγμή που το μάτι σου πιάνει ένα γλαρόπουλο να πετάει κάπου εκεί κοντά, την ώρα που ο ήλιος γίνεται φιλικός και μπορείς να τον κοιτάξεις κατάματα καθώς βασιλεύει, εκείνη τη στιγμή αναρωτιέσαι ο χρόνος τι θα φέρει...!
Μετακομίζωαε νησί! Είδα πολλά σενάρια να φτιάχνει η ζωή για μένα, ένα απο αυτά ,το πιο καινούριο είναι ότι διορίστηκα και πλέον θα έχω μια μόνιμη δουλειά! Χθες μόλις έμαθα πως πρέπει να παρουσιαστώ σε ένα νησί του Βορείου Αιγαίου! Φεύγω φίλοι μου, για μια νέα ζωή, μια νέα αρχή! φιλιά!

Πάντα!

"Πάντα να προσέχεις να προφέρεις καθαρά τη λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ ώστε να λάμπουν όλα τα δελφίνια της."

μου το είπε χθες η "Σ" στο τελευταίο μας ποτό πριν τις διακοπές μου! Το διάβασε κάπου και μου το μετέφερε. Έτσι είμαστε εμείς οι φίλες, ότι διαβάζουμε ωραίο, το μεταφέρουμε, ίσως όταν μοιράζεσαι κάτι, να περνά στην αιωνιότητα, γιατί δεν μπορεί, ένας απο τους 2 πάντα θυμάται καλύτερα απο τον άλλο!

Σε ένα τέταρτο φορτώνω το αμάξι και έφυγα για νησάκι, για καμιά βδομάδα σίγουρα, ίσως και παραπάνω. Στο νησί των παιδικών μου χρόνων, εκεί το καλοκαίρι 2007, εκεί και φέτος, καλοκαίρι 2010 με αισιοδοξία για νέους δρόμους και σταθμούς, καινούρια βότσαλα μα πάντα, την ίδια, χρυσή αμμουδιά! ;-) Σας φιλώ! Καλό υπόλοιπο Αυγούστου, θα σας γράφω και απο το νησί...

JULI

σου απαντώ εδώ στο μνμ που άφησες στο chat box του blog

ναι φαίνεται πως όλα αυτά έγιναν σε κάποιον άλλο...και εγώ που τα διηγούμαι συχνά, πολλές φορές αγγίζω το σημείο του ότι αυτά ίσως και να ήταν ένας εφιάλτης μου, ή και μια ιστορία που άκουσα απλά και σας τη μεταφέρω...
ίσως αν δεν είχα στην πραγματικότητα 2 τεράστιες ουλές, δυο κομμάτια σιλικόνης κάτω απο την κάθε μια και αν είχα τις θηλές μου, να μη θυμόμουν το παραμικρό καθως κοιτάζομαι στον καθρέφτη...Ίσως αν δεν είχα περάσει όλα αυτά, να ήμουν και ένας πιο ευχάριστος άνθρωπος, πιο ανέμελος και με καλύτερη προσωπικότητα!
Η αλήθεια είναι πως πρέπει να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να θυμηθώ πως είναι να κάνει κανείς χμθ, πως είναι να έχεις στακ-στουκ εκείνους τους ορούς στο αδύναμο απο τα φάρμακα χέρι σου...το άγχος "θα μου βρουν φλέβα;" και όλα αυτά τα δυσάρεστα. Δε νομίζω πως μας ρίχνει το παρελθόν, είναι η συσσωρευμένη κούραση που τραβήξαμε που μας δυσκολεύει, που και να μην τη θυμόμαστε επακριβώς, μας έχει στοιχίσει πολλά! Αυτό μας έρηξε, και το ότι πολλοί είναι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουν...

φιλιά JULI μου, προσπάθησε όπως όλοι μας να το διώξεις μακριά ότι και να είναι!

Ο χορός των...νεύρων και άλλες ιστορίες!

Αυτές τις μέρες (εδώ και ένα μήνα δλδ) τα νεύρα είναι (κοινώς) τσατάλιαααααααα!

Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις δεν έχουν σταματήσει λεπτό. Ναι, είμαι αισιόδοξη αλλά υπάρχουν πάρα πολλές μέρες που κάτι θα γίνει, ή δεν θα γίνει όπως το θέλω και εγώ σαν μικρό παιδί θυμώνω (αν είναι αυτό το σωστό ρήμα...για την περίπτωσή μου). Είναι πάλι άλλες μέρες που θέλω να ξεσπάσω γιατί απλά κανείς απο όσους συναναστρέφομαι-απο γονείς, ως φίλους- δεν με καταλαβαίνει...Αυτό με βγάζει απο τα ρούχα μου. Τις προάλλες μάλωσα με τη μάνα μου και στην κυριολεξία ήθελα να σπάσω όλα τα γυαλικά που έβλεπα μπροστά μου στο σαλόνι...κρατούσα και μια κούπα, με το ζόρι να μην τη ρήξω κάτω :-P Είναι βέβαια πολύ αστείο το όλο σκηνικό, είναι όμως και τραγικό παράλληλα.
Μια φορά η θεία μου που με φιλοξενούσε στην Αθήνα, μου είπε "τι νομίζεις, είναι η στέρηση απο τα φάρμακα, ήταν τόσο ισχυρά, σαν ναρκωτικά" (μωρε λες; Αν κάποιος γνωρίζει---Sundy, maybe?--- να μας πει παρακαλώ, προκαλούν άραγε εξάρτηση τα φάρμακα της χμθ;).

Γενικά, ψυχολογώντας τον εαυτό μου, ενώ φαίνεται πως πολλά τα ξεπέρασα, άλλα τόσα μένουν , πότε στο ντουλάπι, πότε στο συρτάρι μα και στο τραπέζι, σε εμφανές σημείο πολλλές φορές, απο κει με κοιτάζουν, ορμάνε και κολλάνε επάνω μου και μου δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Ναι, είμαι καλύτερα φέτος, και το τονίζω συνέχεια στον εαυτό μου και μάλιστα θα έπρεπε να μην παραπονιέμαι καθόλου αλλά τελικά είναι κομμάτι της ανθρωπινης φύσης και αδυναμίας το παράπονο...το "θα μπορούσα να είμαι αλλιώς" και όλα όσα περνούν κατα καιρούς απο το μυαλό...Τι να πει κανείς; Τα θέλω μου συγκρούονται με τον έξω κόσμο, τους γύρω-γύρω ανθρώπους, ποιός καινούριος φίλος/η να καταλάβει τον μέσα μου καημό, το γιατί πολλές φορές ειμαι στον κόσμο μου...

Μέρες Αυγούστου!

Καλό μήνααααααα!

εδώ και πάλι, εδώ και αυτόν τον μήνα...

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους έσπευσαν να γίνουν φίλοι μου στο Facebook, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως τους ξεχωρίζω απο τους υπόλοιπους...είμαστε όλοι μια παρέα, είτε βρισκόμαστε εδώ, είτε εκεί.
Και για όσους δεν συναντώ εκεί, σας λέω απλά πως δεν συμβαίνουν και πάρα πολλά μέσω FB, σημείο αναφοράς παραμένει το blog, απλά, κάποιοι απο εσάς βρίσκετε το FB ευκολότερο τρόπο επικοινωνίας...that's all.

φιλιά, καλά μπάνια, καλές βουτιές, ακρογυαλιές και χρυσές αμμουδιες!

Νέα απο νησιά!

γειά σας, γειά σας!

επισκέφτηκα 2 νησιά! Γύρισα γεμάτη δροσιά, αλάτι απο τα "πισινάτα" νερά της θάλασσας, και με πολλες καλοκαιρινές εικόνες. Οι αναμνήσεις μας, είναι η μεγαλύτερη επένδυση στο μέλλον! Οι διακοπές, οι εκδρομές και τα ταξιδάκια μας ξαλαφρώνουν!

σας χαρίζω τις ακόλουθες φωτό! Ξεκουράστηκα εκεί που πήγα...η παρέα με ξεσήκωσε! Τα γέλια, οι κουβέντες, οι βόλτες, τα μπαράκια, αισθάνθηκα ζωντανή και πάλι, ανέμελη, καλοκαιρινή! Μα γιατί τα στερούσα όλα αυτά απο τον εαυτό μου;;; Μαζί με το καλοκαίρι 2007, μετά το κενό που ακολούθησε, χαράσω καινούριο καλοκαίρι, καλοκαίρι 2010. Και το φετινό καλοκαίρι έχει την χάρη του! Σας φέρνω την ελπίδα! Είμαι εμφανισιακά πολύ κοντά σε εκείνο το τελευταίο καλοκαίρι ;-) Και όσο και αν αντιστέκομαι στην ιδέα, τελικά, όταν βλέπεις τον εαυτό σου όπως ήταν πριν την περιπέτεια της υγείας του, κάπου νιώθεις πως τίποτα δεν άλλαξε, πως είσαι εκείνη η κοπέλα...η φρέσκια, η ανέμελη, η δραστήρια που δεν έχει σχέση με κλινικές, χειρουργεία και θεραπείες!
Φυσικά όλα αυτά είναι απο την άλλη τελείως ανεδαφικά, τα πάντα άλλαξαν, τα πάντα όλα! Μια 2χρονη παύση απο τη ζωή, μια αρρώστια σκιά, τα πάντα, αλλά τις περισσότερες μέρες της ζωής μου, κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα...και τα ξεχνώ όλα...κάνω πως είμαι αυτή που ήμουν πάντα, προσποιούμαι πως κανείς δεν μου πήρε ποτέ τίποτα.
..
Αλλά ας αφήσουμε τα δυσάρεστα και ας κάνουμε focus στο ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μαςςςςςςς!

Γύρισα απόψε (400 αναρτήσεις!!!!)

θα σας γράψω σύντομα τα νέα μου και θα τα συνοδέψω με όμορφες φωτό!
φιλιά!

απο το λιμανι της σκοπελου

φιλια!περιμενω το dοlphin για ΣΚιαθο.να μου ειστε καλα!

Λίγο πριν φύγει ο Ιούλιος φεύγω εγώ

Φεύγω για μερικές μέρες, πάω να προλάβω το καλοκαίρι, να χαρώ τον ήλιο(με μέτρο...) και τη θάλασσα σε τρία νησιάααααα!
Θα επιστρέψω κάποια στιγμή απο βδομάδα!Είναι υπέροχα να μην κλείνεις εισητήριο επιστροφής, νιώθεις την ελευθερία στο μάξιμουμ! Κανείς δεν με σταματά, οι παραλίες με περιμένουνε, η παρέα με καλεί, οι ομορφιές των Σποράδων καρτερούν, και εγώ, με αυτό μου το ταξίδι θα έχω ικανοποιήσει την επιθυμία που μου γεννήθηκε τον Μάιο του 2008, τότε που ήταν όλα άχρωμα και νοσοκομειακά, τότε που έκανα ακόμη ακτινοθεραπεία στην Αθήνα. Εκείνο τον τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στη Σκιάθο δεν έγινε ποτέ, όσο και αν το ήθελα, όσο και αν θα με αποφόρτιζε, όσο και αν είχα ενθουσιαστεί. Έμαθα όμως με τον καιρό, πως ακόμη και τα πιο απλά "θέλω" είναι να τα κυνηγάς και να τα παίρνεις στα χέρια σου! Μην αφήνετε τα "θέλω" σας στα χέρια των άλλων, είναι επικίνδυνο. Έτσι λοιπόν, αύριο σαλπάρω! Είναι ένα ταξίδι αναψυχής αλλά και εσωτερικής αναζήτησης...Είναι ένας "στόχος" που θα τον κρατώ στα χέρια μου, όταν επιστρέψω με το καλό!

Σας φιλώ! Δεν ξέρω κατα πόσο θα έχω σύνδεση εκεί που θα είμαι οπότε χαιρετώ προς το παρόν!

καλή προτελευταία βδομάδα!

αυτό ήταν, ο Ιούλιος σε 2 εβδομάδες θα είναι παρελθόν! Κοιτάξτε να εκμεταλευτείτε το καλοκαίρι σας!

Εγώ μεταξύ νεύρων, απογοητεύσεων, αθετήσεων, μοναξιάς αλλά και παρέας, καινούριων φίλων και συγγενών σμπρώχνω τη ζωή προς τα μπρόστα! Πάω τη θαλασσίτσα μου και προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται ήρεμη...γίνεται;;;Ε, η προσπάθεια σίγουρα μετράει!

Κάποτε σε μια τέτοια αμμουδιά, είχαμε γράψει το Friends for Ever...είναι τελικά οι άνθρωποι "για πάντα"; Ποιός ξέρει, ο χρόνος δεν είναι αυτός που πάντα δείχνει;;;

Χθες πήγα στα μπουζούκια

γιατί η ζωή, όπως έχει τα κάτω της, έχει και τα πάνω της ;-) και εγώ απο αλλαγή διάθεσης ξέρω απο πρώτο χέρι...
Η ζωή μου έχει ποικιλία...πηγαίνω στη θάλασσα, βγαίνω για καφέ, βγαίνω τα βράδια. Έχω κερδίσει έδαφος μήνες τώρα σε καινούριες παρέες που με αποζητούν ως ένα άτομο ευχάριστο, χαλαρό και χαμογελαστο. Το καλοκαιράκι κυλά ομαλά και μάλλον την επόμενη Πέμπτη φεύγω σε νησάκι για επιπλέον μπανάκια. Δεν ξέρω αν βρήκα τον τρόπο να ξεπεράσω το πρόσφατο παρελθόν μου αλλά έχω έντονη την αίσθηση πως είμαι σε καλό δρόμο...Ξέρετε, θέλει κόπο και πολύ τρόπο για να "φύγεις" απο έναν τρόπο σκέψης, για να απελευθερώσεις το πνεύμα σου, γιατί όταν γιατρεύεις το κορμί, πρέπει να σκύψεις στην ψυχή. Κανείς, μα κανείς, μόνο όσοι έχουμε αρρωστήσει μπορούμε να καταλάβουμε τα σημάδια που μένουν στο μυαλό μας. Είναι ο φόβος; Είναι τα χαμένα όνειρα, μια πορεία που ανετράπει; Είναι όλα αυτά, είναι όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα που ζορίζουν το κεφάλι μας τις νύχτες, είναι η μοναξιά και οι άνθρωποι που μας έκαναν να νοιώσουμε μόνοι, είναι...είναι...είναι...Όταν τα πετάξουμε όλα αυτά απο πάνω μας, τότε θα βρούμε την υγειά μας! Αυτό αλήθεια ποιός το καταλαβαίνει; Ποιός αναγνωρίζει τα σπασμένα μας νεύρα; Την υπομονή που εξαντλήθηκε; Άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί επειδή επιζήσαμε!

Οι πιο ζεστές μέρες!

κάνει πολλή ζέστη εδώ, φαντάζομαι και σε εσάς, σε όλη δηλαδή την Ελλάδα...!

αυτές τις μέρες, μέσα στον ήλιο, τη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα, αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μιας φίλης. Έφυγε απο καρκίνο...είναι το τρίτο άτομο απο τότε που αρρώστησα, που γνωρίζω και πεθαίνει απο αυτή τη νόσο...πήγα στην κηδεία και συμπαραστάθηκα στη φίλη μου. Κατάλαβα πως έχω εξοικειωθεί πολύ με τον θάνατο. Δεν είναι πως τον σκέφτομαι (τον θάνατο) αλλά μάλλον είναι το ότι επειδή πέρασα τόσο ψηστά...σαν να τον απομυθοποίησα. Φυσικά και λυπήθηκα για τον άνθρωπο που έφυγε, άλλο αυτό. Απλά κάθε μέρα που ζω, καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο πόσο φθαρτοί είμαστε, πόσο μάταια είναι τα περισσότερα πράγματα γύρω μας και πόσο πολύ ο θάνατος βρίσκεται στη ζωή μας!

Καλή ανάπαυση, γιατί ζορίστηκες πολύ τους τελευταίους μήνες!

και αυτή η κούπα

έχει την αξία της, αγορασμένη απο το Μουσείο της Ακρόπολης!





Πόσα μπορεί να χωρέσει μια κούπα απο την Αθήνα; Πόσο οικεία μου έγινε η πρωτεύουσα απο εκεί που δεν το περίμενα...; Η ζωή λέμε και ξανα λέμε πως έχει μεγαλύτερη φαντασία απο εμάς! Για μένα φρόντισε να κάνει την Αθήνα για μια 2 ετία δεύτερή μου πατρίδα, την κλινική εκεί δεύτερό μου σπίτι και να μηδενίσει κάθε απόσταση...Μου εφερε όμως και φίλους, φίλους που βρήκα εκεί μέσα στην ταλαιπωρία μου αλλά και φίλους που βρήκα εδώ, ΕΣΑΣ!
μια γλυκιά καλημέρα με τον καφέ μου! Φιλιά!

Χαίρομαι που

βρήκα πολλούς φίλους στο Facebook! Πιο πολύ χαίρομαι που είδα μερικούς απο εσάς σε φωτό!

να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όσοι δεν έχετε facebook δεν τρέχει τίποτα! Το blog συνεχίζει κανονικά...!Απλά σκέφτηκα μήπως θα βοηθούσε και το FB στην επικοινωνία μας γιατί όπως είπα κάποιοι απο εσάς δεν μπορούν να χειριστούν τα σχόλια...

φιλάκια!!!!!!!

SweetDecember brblog στο FB!

έτσι θα με βρείτε φίλοι μου, όλοι όσοι χρησιμοποιείτε το Facebook και ενδιαφέρεστε να γίνουμε φίλοι!

είπα θα αντισταθώ και δεν θα ανοίξω FB αλλά τελικά δεν μπόρεσα να κλείσω τα αφτιά μου στις σειρήνες! Μπορείτε επίσης να με ψάξετε και μέσω Mail

breastblog@yahoo.gr

φιλιά, καλή Κυριακή και να μου είστε καλά!

SweetDecember brblog

Λίγο πριν πάω για θάλασσα θα θελα να

σας αφήσω μια πολύ αισιόδοξη φωτό. Όχι πως το σώμα είναι το παν, το παν είναι η ψυχούλα μας τι λέει, πόσα αντέχει, πόσο αγαπά και τι υπομονή κάνει...αλλά...ιδίως αν κάποια απο εσάς είναι στη φάση των χμθ ή στη μετά φάση και αισθάνεται "μπαλόνι" δείτε πως μου πέφτει πια αυτό το τζην που μου ήταν εφαρμοστό τον Οκτώβρη του 2009...να θυμάστε πως του χρόνου το καλοκαίρι θα έχουν φύγει όλα. Ναι, παίρνει καιρό, 2 καλοκαίρια είχα τα σημάδια των φαρμάκων της χμθ αλλά το τρίτο καλοκαίρι, όλα γλιστράνε επάνω μου!

φιλιά κούκλες! όλα γίνονται, και οι μαστεκτομές ξεχνιούνται και όλα! Πάνω απο όλα υγεία και just keep the faith!

Η αλήθεια είναι μια αλλά μάλλον

έχει πολλές εκδοχές!

Έχω αρκετές μέρες να σας γράψω…πέρα από το ότι έλειπα, είμαι σε μια περίεργη φάση μυαλού και πνεύματος. Μάλλον μάχομαι με τον εαυτό μου για πολλά πράγματα που με απασχόλησαν στο παρελθόν και έχουν έρθει ξανά στο προσκήνιο.
Για τους καινούριους φίλους θα κάνω μια σύντομη αναφορά…Όταν αρρώστησα δεν είχα ταίρι, είχα στα 27 μου χρόνια δυο φίλες κολλητές. Η μια από αυτές έκρινε σκόπιμο μετά από 2 μήνες που τελείωσα τις ακτινοθεραπείες μου, για μια χαζή παρεξήγηση (που τελικά, ήταν και δεν ήταν αυτός ο λόγος) να πάψει να μου σηκώνει το τηλέφωνο…Εγώ ήμουν χάλια για τουλάχιστον 8 μήνες, γιατί από τη μια αντιμετώπιζα το «μετά τις θεραπείες τι;;;» και από την άλλη την απόρριψη από ένα άτομο με το οποίο είχα μοιραστεί πολλά αλλά και τα πάντα γύρω από τον καρκίνο…Δυσκολεύτηκα θυμάμαι πάρα πολύ, ένοιωσα πέρα από τη στεναχώρια μου προδομένη, ένοιωσα απόρριψη και κλείστηκα στο καβούκι μου. Μου πήρε μήνες για να συνέλθω, μήνες για να κόψω τη συνήθεια του να θέλω να της τηλεφωνήσω, μήνες για να χωνέψω το ότι η συγκεκριμένη με είχε γειώσει και ας την είχα ανάγκη.

Τώρα που μόλις σας έγραψα τις παραπάνω γραμμές κατάλαβα για μια ακόμη φορά ότι δεν νοιώθω τίποτα πια. Έχω ένα κενό και μια αδιαφορία άνευ προηγουμένου. Μα εγώ ήμουν μου έσκαγα για εκείνη την παλιοκατάσταση? Η φίλη μου εκείνη, αρραβωνιάστηκε, παντρεύτηκε και δεν ζούμε στην ίδια πόλη. Όταν την προηγούμενη βδομάδα ήρθε να δει τους δικούς της, μου τηλεφώνησε να βρεθούμε και εγώ δέχτηκα την πρόταση. Και βρεθήκαμε, και λες από ένστικτο κατάλαβα ότι είναι έγκυος, και ναι, είναι, και μάλιστα θα περάσει αρκετούς μήνες με τους γονείς της, στην ίδια πόλη με εμένα. Και θέλησε και να ξανα βρεθούμε και να πάμε με τον άνδρα της τριήμερο και να πάω να τους επισκεφτώ σπίτι τους και να μείνω. Και κάπου εκεί θεώρησα πως τις δίνω λάθος σημάδια και της είπα πως δεν είμαι έτοιμη ακόμη. Και όταν με ρώτησε «τι εννοείς» τότε ήταν που της είπα τι μου είχε κάνει και πόσο μου είχε στοιχίσει. Η «Ν» δεν είπε ποτέ της «συγνώμη», όχι πως μια λέξη θα την έσωζε, αλλά θα μου έδινε και εμένα την ικανοποίηση πως κατάλαβε το λάθος της…είναι εγωίστρια, εγώ πάλι καθόλου, αλλά κάπου μέσα μου πια αισθάνομαι πως δεν θέλω να γυρίζω στους ανθρώπους που με πληγώσανε. Δεν το κάνω από κακία, το κάνω επειδή δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει σε όλους τους ανθρώπους η δεύτερη ευκαιρία…Δεν θέλω να είμαι η φίλη που θυμόνται κάποιοι όταν ξεμένουν, ή όταν επιστρέφουν και δεν έχουν κανέναν άλλο, ή όταν έχουν ανάγκη κάτι. Με κούρασε όλο αυτό, ναι, μπορώ να γίνω πολύ καλή φίλη, να τρέξω, να βοηθήσω να συμπαρασταθώ, να αγαπήσω, να πάω κάποιον στο γιατρό, να του κάνω παρέα, να αφήσω τις δουλειές μου και να πάω κοντά του αλλά…είναι τελικά να μην μου πατήσεις τον κάλο και ωθήσω τον ευατό μου, για δική μου προφύλαξη σε μια στάστη άμυνας και αποστασιοποίησης! Εγώ λοιπόν άδειασα σαν άνθρωπος συναισθηματικά και όσο και αν θέλω κάποια πράγματα να τα βλέπω καλοπροαίρετα, ο οργανισμός μου τα ξερνάει από μόνος του…είναι σαν ένα φάρμακο που δεν το δέχεται. Είναι τα δυο άκρα… «εγώ» να συμπαρασταθώ στις χαρές, στις εγκυμοσύνες στα σούρτα-φέρτα στους γυναικολόγους κτλπ (γιατί και αυτό μου το είπε—θέλω να έρθεις σε έναν υπέρηχο) για ποιο λόγο όμως; Μήπως ήρθε αυτή σε κάποια χμθ μου; Μήπως προσπάθησε να μην με αφήσει, τότε που την είχα ανάγκη; Γιατί η χαρά των άλλων να είναι πιο σημαντική από τη δική σου τη στεναχώρια; Γιατί; Γιατί όλοι όσοι σε ξέρουν να σου ζητούν την δεύτερη ευκαιρία; Γιατί ξέρουν πως συγχωρείς, γιατί ξέρουν πως είσαι «καλή». Σε μια κοινωνία όμως που ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου και να επιβιώσει να καλύτερα από τον άλλον, όχι, δεν αξίζει να είσαι καλός. Έτσι, ενώ δεν έχω μίση και πάθη νομίζω πως δεν αξίζει να ξαναρθω κοντά με τέτοια άτομα. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει η φίλη μου πως τα λάθη πληρώνονται, πως ο εγωισμός μας, μας κάνει να μένουμε μόνες!

Γύρισα!

Γειά σας φίλοι και φίλες!

γύρισα πίσω σήμερα! Πέρασα πολύ όμορφα και θα το δείτε και στις φωτος!

είναι πολύ όμορφα όταν βρίσκεσαι μακρυά απο την καθημερινότητά σου και κοντά στη θάλασσα...ηρεμεί το κεφάλι σου πραγματικά!

φιλιά!

θα λείψω

κάποτε τέτοιοι τίτλοι συνόδευαν την αναχώρησή μου για θεραπεία ή εξετάσεις.

Τώρα όλα αλλάξανε (ή σχεδόν...) προς το καλύτερο! Τώρα φεύγω σήμερα για εκδρομούλα. Θα οδηγήσω μόνη μου στο αυτοκίνητο και αυτό μου αρέσει πολύ. Θα βγώ παραθαλάσσια σε φίλους, και αυτό μου αρέσει πιο πολύ ;-)

φιλιά! Τα λέμε μέσα στη βδομάδα με γεμάτες αλμύρα ιστορίες και εικόνες καλοκαιρινές!

είναι Κυριακή, εκμεταλλευτείτε το και εσείς !

καλό μήνα σε

όλους εσάς που παρακολοθείτε την ιστορία μου, χρόνια, μήνες, μέρες. Παλιοί μα και νέοι φίλοι, ελπίζω να βρήκατε εδώ έναν φιλόξενο τόπο για τις ιδέες, σκέψεις μα και τα συναισθήματά σας!

Καλησπέρα στον Καναδά, στη Νέα Υόρκη και τη Στοκχόλμη...φέρνοντας τον "Γλυκό Δεκέμβρη" στην οθόνη του υπολογιστή σας με κάνατε με επιτυχία international ;-)

Η γραφή έχει δύναμη, και η γραφή, όπως η φωνή, μπορούν να ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο!

φιλιά!

καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!

Η ιστορία μου

πάει ημερολογιακά 3 χρόνια πίσω(2007)...στην ουσία όμως είναι 2 γεμάτα χρόνια!

ευτυχώς μέχρι τώρα είμαι καλά (με τον καρκίνο ποτέ δεν ξέρεις) οι εξετάσεις μου βγαίνουν καλές, πέρα απο την οστεοπενία που μου άφησαν κουσούρι τα τόσα φάρμακα! Έχω να κάνω ενέσιμη θεραπεία απο τον Μάρτη περσι (2009). Τότε έκανα το Herceptin και ήταν επι 18 φορές. Όλες μου οι θεραπείες ήταν επι πολλά χιλιόμετρα και πολλά ταξίδια...Στην αρχή όλα αυτά ήταν βουνό, όμως όποιος έχει σκοπό να επιστρέψει στη ζωή, όπως ανέβει το βουνό, έτσι θα το κατέβει. Στην περίπτωσή μας όμως τόσο η ανηφόρα, όσο και η κατηφόρα θέλει προσπάθεια. Όμως ο χρόνος όλα τα φέρνει, όπως έφερε την αρχή, έτσι έφερε και το τέλος, και όπως ήρθαν το χειρουργείο και η μαστεκτομή τον Δεκέμβρη του 2007, έτσι ήρθε και η τελευταία χμθ 01/04/2008, έτσι ήρθε και η 25η ακτινοθεραπεία στις 09/06/2008, έτσι γέμισα εκείνο τον χρόνο ένα ολόκληρο ημερολόγιο του 2008 με εξετάσεις, θεραπείες, ημερομηνίες, αριθμούς και υπολογισμούς! Και να μαι, εδώ, και το καλοκαίρι του 2010. Ξεπρισμένη μετά απο 2 καλοκαίρια "φούσκα" και με τις σιλικόνες στο στήθος, σήμερα η λέξη "μαστεκτομή" είναι σίγουρα πιο μακρυνή. Ένας μεγάλος κύκλος και μια αξιοσέβαστη αποχή απο τη ζωή (έστω τη ζωή όπως την ήξερα) πάει προς τη Δύση...Απο το 2007 χόρτασα νοσοκομεία, κλινικές, γιατρούς, νοσοκόμες, ιατρικά μηχανήματα, τσιμπήματα και φλέβες σπασμένες. Ακόμη κοιτώ το αριστερό μου χέρι και βλέπω τις τρυπούλες απο τις "πεταλούδες". Οι χμθ μου είχανε κάψει τις περισσότερες φλέβες του αριστερού χεριού μου, οι τελευταίες θεραπείες γινόταν μόνο απο τον καρπό και κάτω...αναγκαστικά...Εγώ που δεν μπορούσα ούτε εμβόλιο, τρυπήθηκα άπειρες φορές, και ένοιωσα τις βελόνες όχι μόνο στο χέρι, αλλά βαθειά στην καρδιά("μαθαίνει η αρκούδα και χωρεύει" θα έλεγε ο παππούς). Έμαθα να κάνω υπομονή, να με τρυπάνε 3 φορές στα 5 λεπτά και όσο και να βούρκωνα να λέω στη νοσοκόμα "δεν πειράζει, όχι δεν με πονάτε". Αυτή είναι κάπως επιγραμματικά η μέχρι τώρα πορεία που ενώ σας τη γράφω και ενώ είναι δικά μου, και ο πόνος, και το τσίμπημα, και η αγωνία και η κάθε εξέταση...σαν να σας περιγράφω τη ζωή ενός άλλου...Έτσι είναι ο χρόνος...τελικά τα άσχημα τα αφήνει πίσω, χέρι χέρι με τα παιχνίδια του μυαλού φτιάχνουν ένα δικό τους παρελθόν όπου οι κακές στιγμές ξεθορίζουν σαν ένας εφιάλτης...
Το φετινό, καλοκαίρι του 2010, είμαι για ακόμη μια φορά ένας άλλος άνθρωπος. Ένα άλλο κορμί που θυμίζει κάτι απο καλοκαίρι 2007 αλλά έχει σίγουρα την ωριμότητα των χρόνων που φύγανε και τα νεύρα που μου άφησε η όλη ιστορία. Έχω και δυο τύπων σημάδια, εκείνα που φαίνονται και αυτά που πλέον γίνανε η σκιά μου. Πιστεύω όμως ακόμη το ίδιο που πίστευα όταν πρωτοέγραψα εδώ! Οι άνθρωποι είναι θηρία, και κρύβουν μέσα τους τεράστια δύναμη, αρκεί να την ανακαλύψουν! Συναναστρέφομαι τελευταία καινούρια άτομα που αν τους έλεγα την ιστορία μου θα γούρλωναν το μάτι και σίγουρα δεν θα με πίστευαν με τίποτα. Και είναι αλήθεια, πέρασα όλα αυτά και αν με δείτε δεν θα καταλάβετε τίποτα, θα περάσω δίπλα σας σαν μια συνηθισμένη κοπέλα. Μπορεί το βλέμμα μου να είναι πιο μελαγχολικό απο ποτέ, αλλά να είστε σίγουροι πως κάτι έχω κλέψει απο την χρυσή πεταλούδα που φοράω στον λαιμό, κάτι απο την λάμψη της και τον συμβολισμό της... και εμείς τα κορίτσια της χμθ βγήκαμε απο το κουκούλι μας, και ως άλλες πεταλουδίτσες έχουμε πολλές ελπίδες να πετάξουμε ψηλά!