Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Γύρισα!

Είμαι χαρούμενη που γύρισα, όχι μόνο επειδή είμαι σπίτι μου αλλά επειδή βρήκα 6 πολύ ζεστούς ανθρώπους να μου γράφουν λόγια όμορφα. Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου! Διάβασα με μεγάλη συγκίνηση τα σχόλιά σας, σήμερα που γύρισα και οι φίλες μου εδώ (ενώ ξέρανε την ώρα) δεν μπήκαν στον κόπο να πάρουν ένα τηλέφωνο (και έχουν περάσει 2 ώρες απο την άφιξή μου). Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω όμως τη συμπεριφορά τους να με φθείρει. Χαίρομαι πραγματικά γι'αυτο το blog, όποια και να είναι τα κίνητρα των αναγνωστών μου εδώ, τα σέβομαι. Βιάζομαι να σας πω τα νέα!

Η θεραπεία μου πήγε καλά. 3/1 μπήκα στην κλινική για κάπου τρεις ώρες. Αυτή τη φορά τα φάρμακα μου τα χορήγησαν απο μια φλέβα πλάγια του καρπού γιατί είδαν τις πιο πανω φλέβες μου κάπως ταλαιπωρημένες. Δεν με πείραξε όμως, είπα συνεχίζουμε. Δίπλα μου ήταν μια γυναίκα γύρω στα 60 για την ίδια θεραπεία και μάλιστα ήταν η πρωτελευταία της εκείνη τη μέρα. Σκέφτηκα ότι κάποτε θα φτάσει και η δική μου προτελευταία, και τελευταία. ΑΧ! Είχα τους γονείς και τους συγγενείς μου και πέρασε η ώρα γρήγορα. Είχα πει και στη "Σ" να ρθει αλλά είχε άλλα πιο ωραία δικά της να κάνει. Ας είναι...
Φόρεσα πάλι την κάσκα και δεν άντεξα...ρώτησα τον "κασκά" (που λέω και 'γω) σε ποσους βαθμους μπαίνει το κεφαλάκι μου. Αστειευόμενος με ρώτησε αν ξέρω το "Χωριό του Άγιου Βασίλη", για να μου πει μετά ότι έχω στο κεφάλι μου -22 βαθμούς! Ας είναι (είπα και γι'αυτό). Κατα τη διάρκεια πείνασα και έφαγα και ένα σάντουιτς. Αυτή τη φορά δεν ένιωσα την εξάντληση της πρώτης φοράς. Μάλλον ο οργανισμός μου συνηθίζει στο φάρμακο...Αυτή τη φορά έκανα την επόμενη της θεραπείας την ενεσούλα μου, διαφορετική απο εκείνες της πρώτης φοράς. Δεν είχα εμετούς και ζαλάδες γι'αυτο επιμένω στο "μην ακούτε τι λένε οι άλλοι, ο καθένας είναι ξεχωριστή περίπτωση".
Την επόμενη μέρα της θεραπείας ήρθε στην Αθήνα και με είδε η φίλη μου η "Ρ". Η "Ρ" είναι καλή φίλη απο το Παν/ιο αλλά δε μένει στην ίδια πόλη με μενα και όλα όσα έγιναν τα έμαθε απο τηλεφώνου. Χάρηκα που την είδα, είχα να τη δω απο τον Αύγουστο που βρεθήκαμε στο ίδιο νησί. Αχ βρε "Ρ", τι να πεις και εσύ; Που να μαντέψουμε το μέλλον μας πιτσιρίκες στο Α.Π.Θ τότε που δε σκάγαμε για τίποτα! Τόσα χρόνια θεωρούσα ότι εγώ στήριζα τη "Ρ". Με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έλεγε τα δικά της, τη συμβούλευα, την παρηγορούσα και προχθές έφτασε η σειρά της. Τι ψύχραιμα που με κοιτούσε η "Ρ", νομίζω μάζεψε όσο περισσότερο κουράγιο είχε (είχε τελικά;). Τελικά ο άνθρωπος έχει περισσότερες δυνάμεις απο αυτές που βλέπεις. Και η "Ρ" εκει, μου είπε ότι δεν είναι τίποτα και ότι θα τα καταφέρω. Και εγώ δε τη μιζέριασα, της είπα "Θα τα καταφέρω".

4 σχόλια:

lemon είπε...

Χαίρομαι πολύ που αισθάνεσαι καλά!
Νομίζω όμως πως το να περιμένεις συνέχεια "κάτι" από τις φίλες σου βαραίνει τις σχέσεις σας, κι εσένα την ίδια.
Το ξέρω πως περνάς φάση που τις χρειάζεσαι, κι επίσης ξέρω πως όλα είναι πολύ πιο εύκολα "with a little help of my friends".
Όμως, έχεις μπροστά σου να μάθεις πως στα πραγματικά δύσκολα, μόνοι μας είμαστε. Ούτε φίλος, ούτε σύντροφος. Μόνοι. Και όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, στο τέλος αποδεικνείεται σωτήριο: Μαθαίνεις πως ΜΠΟΡΕΙΣ! Δεν μπορείς να το καταλάβεις τώρα, αλλά μετά από καιρό, θα έχεις τόση δύναμη μέσα σου που όχι μόνο θα απορείς γιατί έψαχνες συνέχεια τις φίλες σου να σε στηρίξουν, μα θα βαδίσεις εσύ προς αυτές και προς βοήθειά τους!
Σε φιλώ,
καλή συνέχεια.

Εξύμνoς είπε...

Γεια σου και καλως ηρθες!
Αυτο που ειπες για τις δυναμεις του ανθρωπου οτι δεν ειναι μονο οσες φαινονται ξανα πες το! Ειναι απιστευτο ποσες δυναμεις (πνευματικες και σωματικες) εχει ο ανθρωπος οταν τις χρειαστει! Ενα τρανο παραδειγμα ειναι η Φιλιω Χαϊδεμενου, η γνωστη γιαγια η Μικρασιατισσα το βιβλιο της οποιας διαβασα πριν λιγες μερες. Λοιπον αυτη η γυναικα τραβηξε του Χριστου τα παθη και κατι παραπανω, υπεφερε τρομερες, ασυληπτες δοκιμασιες, σωματικες και ψυχικες και ποιο ηταν το αποτελεσμα? Εζησε μεχρι τα 107 της χρονια και μας αφησε ευτυχισμενη! Ειχε καταφερει το ονειρο της! Να φτιαξει ενα μουσειο για την Μικρα Ασια και να γραψει αυτο το βιβιλιο!
Σου το προτεινω ανεπιφυλακτα, μη σου πω οτι σου το επιβαλω!
Οσο για τις φιλες σου μην στεναχωριεσαι. Σε τετοιες περιπτωσεις οι κοντινοι φιλοι τα χανουν. Δεν μπορουν να πιστεψουν τη βαρυτητα της καταστασης.
Εγω δεν εχω διαβασει παλια σου ποστ αλλα τωρα καταλαβα οτι εισαι ακομα στην αρχη! Ενας λογος παραπανω να εισαι αισιοδοξη!
Φυσικα και θα τα λεμε συχνα και να εισαι σιγουρη οτι θα ελεγχω καθημερινα το blog σου για νεα!

Η μιση μαχη κρινεται στο μυαλο! Μην το ξεχνας!

Sweet December είπε...

για lemon

Καλημέρα!Μόλις άνοιξα τα μάτια μου!Χθες έβλεπα "Μια βραδιά στο Νόττινγκ Χιλ" και το ξενύχτησα ;-)
Ναι η λύση δεν είναι οι φίλες μου τελικά. Πρέπει ΜΟΝΗ να συνεχίσω, όπως μου είπες απο την αρχή και έχεις δίκιο.Αλλά πέφτω στα ίδια λάθη.Όμως πλέον δεν το κάνω βίωμα, "δεν πέφτω του θανατά" γιατί έχω άλλα να σκεφτώ, δικά μου. Οπότε λέω ας είναι...Θα το παλέψω και μόνη,εδώ που έφτασα...

για eximnos

Η μιση μαχη κρινεται στο μυαλο Αυτό το κρατάω σίγουρα!Το βλέπω καθημερινά και προσπαθώ να κοντρολάρω τις σκέψεις μου!Περίμενα κάτι παραπάνω απο τις φίλες μου αλλά δεν μπορώ πια να σταθώ εκει, λέω να προχωρήσω, και αυτό θα κάνω. Και ναι, είμαι στην αρχή!Έχω 8 θεραπείες απο τις οποίες έκανα τις 2, άρα 6 more to go (ανα 15 μέρες).Θα τα ξαναπούμε!

Roadartist είπε...

Είσαι τρομερά συνειδητοποιημένο άτομο. Να συνεχίσεις έτσι.