Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

Η ζωή σε νούμερα

Σήμερα είναι 6 Ιανουαρίου. Εϊναι η έκτη μέρα του χρόνου αλλά η δεύτερη μέρα του 2008 που περνώ στο σπίτι μου γιατί στις 2/1 είχα φύγει για Αθήνα και γύρισα μόλις χθες. Με ψυχραιμία άκουσα το γιατρό να μου δίνει 4+4 χημειοθεραπείες τον Δεκέμβρη. Στα γενέθλιά μου έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία και εκεί, στην κλινική, στον όροφο -3, με το σωλινάκι στο αριστερό μου χέρι, την κάσκα στο κεφάλι και το κινητό σε ανοικτή ακρόαση (για τις ευχές) έκλεισα τα 27 μου. Ήταν πολύ σκληρή εκείνη η μέρα, και ας μου λέει η "Σ" "Σιγά τι είναι τα γενέθλια, μην είσαι τόσο ρομαντική!". Κι όμως, όταν έρχονται τα πάνω κάτω, έρχονται τελικά μαζικά. Δεν ήθελα και εγώ να είναι στα γενέθλιά μου η πρώτη φορά, ο πατέρας μου όταν άκουσε την ημ/ία σκοτείνιασε, ο μπαμπάς μου που κάθε χρόνο τα ξεχνάει...
Έχω άλλες 6 θεραπείες που σημαίνει ότι κάθε 15 μέρες ετοιμάζω βαλιτσάκι για Αθήνα. Απο την πρόσφατη δεύτερη χημειοθεραπεία μου στις 3/1 βλέπω ότι παρόλη την κάσκα, το μαλλί μου πέφτει. Και πέφτει τούφες τούφες. Είναι όλα περίεργα. Είμαι ακόμη κάτω απο σοκ...Μέσα σε μια βδομάδα συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι θα ξυπνήσω χωρίς τον μαστό μου μετά τη νάρκωση. Βίωσα την απώλεια του μαστού και ζω σε ένα σώμα βομβαρδισμένο, και τώρα κάθε που ντύνομαι, ξεντύνομαι και πλένομαι βλέπω το σώμα μιας Αμαζόνας. Το αντικρίζω όμως με μεγάλη ψυχραιμία. Είναι το σώμα μου (σκεφτομαι) και το αγαπώ. Μπορώ να πω ότι αγγίζω περισσότερο την "άδεια" μου πλευρά παρά το στήθος μου. Καλωσόρισα το επίπεδό μου στέρνο στην καινούργια μου καθημερινότητα τόσο που δε θέλω να σκέφτομαι την αποκατάσταση (που σίγουρα αργεί ακόμα). Το πήρα απόφαση ότι για ένα διάστημα, εφ'όσον δεν θα εργάζομαι, οι μέρες μου θα ξεχωρίζουν σε "καλές" και "κακές" αναλόγως με το πόσο θα με ζορίζει η υγεία μου. Το χέρι μου ας πούμε που έχασε 3 λεμφαδένες μια μουδιάζει, μια πονάει, μια αγκυλώνεται και μια είναι καλά. Κάνω απλές ασκήσεις για να το βοηθήσω...
Μερικά βράδια σκέφτομαι ότι θα ήταν ότι πιο πολύτιμο δώρο για μένα, ένας άνθρωπος που θα μου πάρει τον πόνο. Έτσι να με ακουμπήσει και να μην ξαναπονέσω πουθενά, ούτε στο σώμα ούτε στην ψυχή. Να τα ξεχάσω όλα. Τελικά όμως ένας μόνο άνθρωπος με τέτοια αποστολή δεν πρόκειται να περάσει απο δω. Ακόμα και οι φίλοι, χάνονται και αυτοί...Ίσως γι'αυτό στα δύσκολα οι άνθρωποι στρέφονται στο Θεό (κάτι που εγώ δεν έχω κάνει ακόμα).

8 σχόλια:

Εξύμνoς είπε...

Καλησπερα! Ομολογω οτι με προβληματιζεις. Δεν γνωρισω τι ακριβως συμβαινει σε τετοιες περιπτωσεις και καποια σημεια απ' οσα αναφερεις με παραξενευουν. Δεν θα ρωτησω. Σιγουρα κατι που θα σε βοηθησει ειναι να μαθεις γιατι συμβαινει καθε τι που παρατηρεις πανω σου. Δεν ξερω πως τα πας με τη βιολογια...
Εμενα μου αρεσε πολυ αυτο το μαθημα.
Νομιζω οτι εμενα θα με βοηθουσε κατι τετοιο. Οταν γνωρισεις καλα τον εχθρο απομυθοποιειται στο μυαλο σου και δεν τον φοβασαι πια.
Νομιζω οτι ειναι σημαντικο.
Επισης πρεπει να ερθεις πιο κοντα με τους φιλους σου. Στη θεση σου θα ηθελα να ειμαι ολη τη μερα μαζι τους, νομιζω...
Νυσταξα...
Σου κανω μια ιντερνετικη αγκαλια και θα τα πουμε αυριο. Φιλια!

nyctolouloudo είπε...

χαίρομαι που τα πήγες καλύτερα και ξαναγύρισες πάλι εδώ.!

αλλά πες μου σε παρακαλώ, σε πιο νοσοκομείο πηγαίνεις;

Sweet December είπε...

για eximnos

Όσα διάβασες είναι μέρος απο τα συμπτώματα.Το ξέρω για την απομυθοποίηση απλά με συμβούλεψαν να μην ακούω-διαβάζω και πολλά γιατί κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και μπορεί κάτι που συνέβει σε κάποιον να μη γίνει σε μένα αλλά απο την άλλη να μου γίνει εμμονή..Όσο για τις φίλες,ήρθα Σάββατο, σήμερα είναι Δευτέρα και δεν τις έχω δει ακόμη.Αγκαλίτσα και σε σενα

για nyctolouloudo

Πήγα καλύτερα αλλά απο χθες πονάει όλο μου το σώμα λες και με δέρνανε! Έχει στα αλήθεια σημασία το νοσοκομείο λες;ΦΙΛΙΑ

nyctolouloudo είπε...

όχι, το νοσοκομείο δεν έχει σημασία αλλά σε ρώτησα, γιατί στο Αλεξάνδρα, έχω έναν παιδικό μου φίλο και θα ήθελα πολύ να σε προσέξει...
εάν πηγαίνεις εκεί, θα σου στείλω μειλ με το όνομα του και το δικό μου...

Sweet December είπε...

για nyctolouloudo

Σ'ευχαριστώ πάρα πάρα πάρα πολύ για το ενδιαφέρον!Με τιμά πολύ αυτό που σκέφτηκες και ας με ξέρεις τόσο λίγο!Δεν είμαι όμως στο Αλεξάνδρα. Η σκέψη σου πάντως και μόνο με έκανε να νιώσω κάπως καλύτερα.

Εξύμνoς είπε...

Ισως εχουν δικιο οι γιατροι...

Sweet December είπε...

για eximnos

έτσι λέω και εγώ.Θα ακούσω κάποιες απόψεις αλλά δεν μπορώ να τις εσωτερικεύσω και να με κυνηγάνε φανταστικά συμπτώματα.Είμαι βέβαια υποψιασμένη...

Ανώνυμος είπε...

Τώρα το διάβασα γιατί η αδερφή μου τι ζει!ελπίζω να είσαι πλέον καλά!η οικογένεια μου κ η ίδια βρήκαμε δύναμη από την παναγία μαλεβη.είναι θαυματουργή.μας έχει βοηθήσει σε πολλά θέματα υγείας.είναι το μοναστήρι στον άγιο πέτρο στην αρκαδία.πήγαινε προσευχή σου στην εικόνα της o μη φοβάσαι όλα θα πάμε καλά.δε ξέρω πως ακούγετε αυτό.μπορεί κ εγώ να μη το πυστευα όμως το έζησα με την μάνα μου κ τώρα με την αδερφή μου.πάντα μας βοηθάει.πάρε τι μύρο το θαυματουργό.τώρα πού σου γράφω το κρατάω στο χέρι μου.να σε έχει καλά η παναγία η μαλεβη