Κάποτε....Σήμερα

Κάποτε

ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές

Σήμερα

έχει δύο

Κάποτε

είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας

Σήμερα

τα λέμε μέσω mail, sms, MSN και Skype

Κάποτε

είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας

Σήμερα

κλειδαμπαρωνόμαστε

Κάποτε

είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας και τους φίλους μας

Σήμερα

δεν έχουμε χρόνο για κανένα

Κάποτε

δίναμε το χέρι μας στον φίλο

Σήμερα

δεν το απλώνουμε καν

Κάποτε

ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά

Σήμερα

το λέμε με SMS

Κάποτε

είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».

Σήμερα

λέμε «Εσύ φτες!» ...

Κάποτε

δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, αισιόδοξοι, ακόμη κι ευτυχισμένοι!

Σήμερα

έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας

Θα κάνω μια ευχή! Μακάρι να γυρίσουμε στο ΚΑΠΟΤΕ. Εκεί η ζωή μας ήταν πιο απλή και τα συναισθήματα πιο ειλικρινά!Οι άνθρωποι πιο αυθεντικοί! Το ψέμα δεν το εβλεπες στα βλέμματα συχνά, και οι φίλοι σε αγκάλιαζαν μέχρι να σκάσεις!

Θυμάστε πριν χρόνια που σας είπα πως ένας άνθρωπος για να ζήσει χρειάζεται 10 αγκαλιές τη μέρα; Πόσες παίρνουμε αλήθεια καθημερινά;

αγάπη, τι δύσκολο πράμα...

Αγαπώ σημαίνει ΖΩ,
Αγαπιέμαι σημαίνει ΑΞΙΖΩ
Αγαπώ και αγαπιέμαι σημαίνει
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΩ!

Μια ακόμη φωτό για τον

Ionathan

http://giorman.blogspot.com/

Πολύ απλά γιατί τα πρόσφατά μου κόκκινα νύχια τον έκαναν να ξεπεράσει τον συναισθηματισμό που βγάζω και δεν τον σηκώνει ο οργανισμός του, και να μου αφήσει σχόλιο!

Σου αφιερώνω τη φωτο!

ΚΟΚΚΙΝΟ! το χρώμα του πάθους!Το χρώμα της ίδιας της ζωής!Φιλιά!

Μετά την Πρωτομαγιά

ο Μάιος συνεχίζει δυναμικά, καθώς τα κανόνισα με την δουλειά και πήρα την απαραίτητη άδεια για το επόμενο χειρουργείο! Τα συναισθήματά μου είναι περίεργα αλλά πιστεύω θα επιπλεύσω για μια ακόμη φορά. Απλά έχω βαρεθεί και μπουχτίσει τα νοσοκομεία, τα κρύα χειρουργεία, τις αναισθησίες και όλα όσα συνθέτουν έναν τέτοιο χώρο. Τι να κάνουμε, απο μικρή στα βάσανα. Προχθές σκεφτόμουν πως δεν αντέχω να μου ξανατρυπήσουν το χέρι. Σκέφτηκα το τσίμπημα για την νάρκωση και εκείνο τον ορό και μου ρθε μεγάλη ανατριχήλα! Στο αριστερό μου χέρι, απο τον καρπό και κάτω, στο εξωτερικό μέρος της παλάμης, αν κανείς προσέξει μπορεί να δει μικρές κουκιδίτσες...τα απομεινάρια των χμθ. Γιατί οι περισσότερες φλέβες μου είχαν "καεί" και οι νοσοκόμες εστίαζαν στο κάτω μέρος του χεριού. ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Ελπίζω μετά απο αυτό το χειρουργείο να μη ξαναχρειαστώ κάτι. ΒΑΡΕΘΗΚΑ αλλά όσο και αν το λέω και το γράφω, ξέρω πως πρέπει να σμπρώξω για μια ακόμη φορά τη ζωή και τις μέρες μου και να οδηγησω τα βήματά μου πάλι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, εκεί όπου αυτή τη φορά θα κλείσει το "πακέτο". Σε όσους δεν έχουν περάσει μια ανάλλογη ιατρική περιπετεια, σίγουρα θα "διαβάζομαι" ως γκρινιάρα...αλλά πιστέψτε με, η ταλαιπωρία δρα συσωρευτικά! Και εγώ κουράστηκα, βέβαια τι να πουν και άλλοι...ας μην είμαι και αχάριστη λοιπόν!

Θέλω να πω σε ένα μελαγχολικό και πολύ οικείο κορίτσι που είδα πρόσφατα, να ΜΕΙΝΕΙ ΔΥΝΑΤΗ και κάπου κάπου αφου με ξέρει, να με σκέφτεται και να θυμάται πως δεν πέρασα λίγα αλλά μάλλον τα κατάφερα...να το θυμάται αυτό για να σκέφτεται πως όλα γίνονται πως θα την βρει την άκρη.
Όπως και εγώ, έτσι και εσύ θα βγείς απο την μελαγχολία σου...αρκεί να βοηθήσεις και εσύ τον εαυτό σου babe ;-) και αν δεν το κάνεις εσύ, άσε να το κάνουν οι φίλοι σου...να σε τραβήξουν λίγο , λίγο, λίγο, έξω απο τα τείχη σου.......και σκέψου την καλή σου τύχη....σκέψου πως έχεις ανθρώπους να σε τραβήξουν....άστους να πιάσουν το χέρι σου λοιπόν! σε φιλώ!

Μια άλλη πρωτομαγιά

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

ήταν πολλή όμορφη αυτή η Πρωτομαγιά! Μετά απο δυο Πρωτομαγιές (η μια με έβρισκε στον δρόμο για την Αθήνα και τις ακτινοθεραπείες, η άλλη με τους διατατήρες) φέτος είμαι με τις σιλικόνες και το μόνο που μου λείπει είναι 2 θηλές. Όχι δεν έχω αυταπάτες, δεν είμαι εμφανισιακά όπως ήμουν πριν 2 χρόνια, είναι όμως η ψυχολογία μου καλύτερη μετά απο την ταιράστια ταλαιπωρία μου και αυτό μετράει. Οι πληγές στο σώμα καλυτερεύουν, μπορεί κάποτε να γίνουν και δυο λευκές γραμμούλες, τι γίνεται όμως με τις χαρακιές εκείνες της ψυχής; Επουλώνονται ποτέ;
Αν δεν επουλώνονται τελείως ένα έχω να σας πω...αρχίζουν και γιατρεύονται και καλυτερεύουν όταν βρεις κάποια παρηγοριά. Ναι ξέρω, λέω και λέμε πως δεν θέλουμε να μας λυπούνται αλλά άλλο η λύπη και άλλο η παρηγοριά, άλλη η αγκαλιά και τα λόγια αγάπης και ενδιαφέροντος. Άλλο οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται για το πως περνάς τις καθημερινές σου και αν τα Σαββατοκύριακά σου είναι όμορφα. Και τα έχουμε ανάγκη όλα αυτά κακά τα ψέματα. Έχουμε ανάγκη απο έμπρακτο ενδιαφέρον, απο τηλέφωνα, απο μηνύματα, απο μια βόλτα που θα μας αποφορτίσει και θα μας βγάλει απο την μοναξιά μας! Όχι δεν σημαίνει πως θέλουμε να μας νταντεύουν ή να μας "χαιδεύουν τα αφτια" κάποιοι μπερδεύονται. Εμείς, όπως όλοι, ί(σως εμείς λίγο παραπάνω) θέλουμε και μια εξτρα αγκαλιά, ένα τηλέφωνο παραπάνω. Δεν κοστίζει και μας κάνει τόσο καλό.

Τελικά κατάλαβα σήμερα πως η καλύτερη σβήστρα σε κάποια κακή ανάμνηση είναι μια καλή παρέα. Σκεφτείτε όταν θέλατε να ξεπεράσετε μια κατάσταση, όχι απαραίτητα μια αρρώστια, έναν χωρισμό ας πούμε...μια καλή παρέα δεν ψάξατε; Αυτή δεν σας έκανε να γελάσετε; Με αυτή δεν βγήκατε στον ήλιο; Έτσι ξανα γελάσατε, με τη δύναμη της παρέας, με τη ζωντάνια των ανθρώπων που είχατε δίπλα σας. Έτσι και εγώ, αντλώ ενέργεια απο όλους όσους μου δίνουν το χέρι τους.

Πέρασα τη σημερινή μέρα στο βουνό, με πολλή μουσική, πάρα πολύ φαί, καλή παρέα, φωνές, γέλια και κρασί. Κάναμε και μια πορεία στο δάσος για να δούμε έναν καταρράκτη. Η φύση ήταν μια κούκλα, φόρεσα κοντομάνικο και βούτηξα τα πόδια μου στο ποταμάκι σηκώνοντας τα μπατζάκια μου. Κάποτε τα νύχια των ποδιών μου είχαν πέσει απο τα φάρμακα των θεραπειών, φέτος τα βάφω κόκκινα! Τότε δεν το πίστευα ότι θα ρθει αυτή η στιγμή, (ο vpmech σωστά μου τα λεγε) τώρα όμως το βλέπω μπροστά μου! Αφου γεμίσαμε με βουνίσιες εικόνες κατέβηκα με τη "Β" στη θάλασσα, σε ένα beach bar όπου η ενέργεια του κόσμου είναι πάντα μοναδική. Διασκεδάσαμε ώσπου ο ήλιος αποχαιρέτησε εκείνη την αμμουδιά. Ήταν ωραία, μικρές στιγμές ευτυχίας...

Σήμερα το βράδυ

έκανα κάτι τελείως διαφορετικό...ανένηκα στο βουνό στις 23.30!!!!Όχι δεν σάλταρα απο το πρόσφατο παρελθόν μου, απο αρρώστια και ανθρώπους γύρω μου :-P

Απλά, εκεί στο βουνό είχε ένα πάρτυ που καλωσόριζε την Άνοιξη. Ενα πάρτυ με αυτοσχέδιο μπαράκι, με δυνατή μουσική, με μια φωτιά στο βάθος και σκηνές. Δεν διανυκτέρευσα, αλλά μια μπύρα ήταν αρκετή για να υποδεχτεί την Άνοιξη, και το φεγγάρι που ξεκίνησε χθες να αδειάζει, μου έκανε παρέα στον κατύφορο, καθώς έβλεπα τα μακρινά φώτα της πόλης να λαμπιρίζουν χαμηλά. Αυτές οι νυχτερινές βόλτες είναι μαγικές, πόσο μάλλον αν γίνονται στη φύση...Σας αφήνω μια φωτό απο απόψε...δίπλα στο ποτάμι!Αυριο ξημερώνει ΜΑΙΟΣ! Φιλιά πολλά!

Πιο final δεν γίνεται!

Final stage....

Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε και έκλεισα την ημερομηνία για τις θηλές...στις 13 Μαίου μπαίνω χειρουργείο!

Είναι περίεργη η αίσθηση, όλα θα γίνουν τόσο άμεσα! Αλλά καλύτερα, γιατί θέλω να ξεμπερδεύω και να είμαι έτοιη για τις θάλασσες! Να σας πω όμως κάτι...δεν μπορώ να πω πως δεν ξεφυσάω και δεν είμαι "κάπως" απο τότε που το "έκλεισα". Και αυτό γιατί βαρέθηκα με τα νοσοκομεία...κουράστηκα τα πήγαινε-έλα...αλλά δεν έχω και άλλη επιλογή, ότι είναι να γίνει πρέπει να προγραμματίζεται, με τα συν και τα πλην του... :-)

φιλιά!

Να μια χειμωνιάτικη θέα της θάλασσας που σύντομα θα γίνει καλοκαιρινή!

Μια ηλιόλουστη Κυριακή!

Σε μια ταινία που είδα πρόσφατα συγκράτησα μια ατάκα:

"Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τα πράγματα που μας κάνουν καλό"

Νομίζω πως σε αυτή την ατάκα κρύβεται η αρχή προς το "καλό μας". Θα εξηγήσω...
η δική μου ατάκα είναι πως εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε το καλό μας!Αν το ξέραμε θα είχαμε γλιτώσει απο πολλές, μικρές ή μεγάλες ταλαιπωρίες στη ζωή μας, τα νεύρα μας θα ήταν λιγότερο σπασμένα και εμείς πιο χαρούμενοι. Κανείς δεν ξέρει το "καλό" του, όπως και κανείς δεν έχει το κλειδί της ευτυχίας στο προσκεφάλι του. Όλοι πειραματιζόμαστε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας μα και της καθημερινότητάς μας. Όσο όμως μεγαλώνουμε, είναι σοφό να αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τα πράγματα που μας ευχαριστούν, μέσα απο μια στίβα υποχρεώσεων, τυπικών σχέσεων, ανθρώπων και γεγονότων. Είναι σοφό, γιατί η ζωή γλιστράει απο τα χέρια μας και μπορεί να φύγει τελείως πριν προλάβουμε να αφουγκραστούμε σωστά την καρδιά μας, πριν προλάβουμε να απλώσουμε το χέρι σε αυτόν που ήδη έχει απλώσει το δικό του για να μας σηκώσει. Οι μέρες μας, το παρόν, γίνεται γρήγορα παρελθόν. Ας είναι όμως ένα παρελθόν ευχάριστο, με τις λιγότερες απώλειες και τα καλύτερα "συστατικά" τα οποία αργότερα θα αποτελέσουν μια κρυφή τράπεζα για την αντιμετώπιση των δυσκολιών του μέλλοντος!

Θα χαρίσω στον εαυτό μου μια βόλτα. Τώρα που ανοίγει ο καιρός και η μια λιακάδα διαδέχεται την άλλη, δεν υπάρχει λόγος να κλεινόμαστε σε γκρίζα κτήρια. Υπάρχει όμως σοβαρός λόγος να βγούμε! Να ανοίξουμε την καρδιά μας στη φύση, να αποκαλυφθούμε εκεί όπως οι ήρωες της κλασσικής λογοτεχνίας! Στη φύση, κάτω απο το φως, στον καθαρό αέρα, να μιλήσουμε με τον εαυτό μας, να δούμε ποιοί είμαστε, τι ζητάμε, τι θέλουμε! Να γεμίσουνε τα μάτια μας εικόνες και τα ρουθούνια μας απο ευωδιές! Να αφήσουμε τα αφτιά μας στο θρόισμα των δένδρων και την αφή μας πάνω σε ένα λουλούδι! Τι πιο όμορφο; Όλες οι αισθήσεις μας εκεί, ξύπνιες!

It's a beautiful day!

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΩΝ ΗΧΕΙΩΝ



Υπάρχουν κάποιες μέρες στη ζωή κάθε ανθρώπου που δεν ξεχνιούνται...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που δεν λησμονιούνται. Άνθρωποι που μίλησαν στην καρδιά μας, όλοι όσοι ακούμπησαν πάνω μας καθώς εμείς γέρναμε στον ώμο τους. Εκείνοι που μας σκούπισαν τα δάκρυα, εκείνοι που μας χάριζαν στιγμές ανέμελες, στιγμές με αγάπη...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν σβήνουν ποτέ...

Υπάρχουν μέσα μας πολλές τέτοιες στιγμές, μέρες όμορφες, μέρες που δεν θα ξανα έρθουν όσο και αν αγαπήσαμε τις μικρές στιγμές εκείνων των ημερομηνιών. Μικρές ή μεγάλες στιγμές, μας συντροφεύουν πάντα στην πορεία μας προς το μέλλον.

Ευτυχώς για εμάς, στο πέρασμα των χρόνων οι στιγμές που συγκρατούμε περισσότερο χαρακτηρίζονται καλές παρά άσχημες. Και αυτό γιατί...ίσως...όταν απομακρυνόμαστε απο τα άσχημα δεν μας φαίνονται τόσο εφιαλτικά, όσο όταν τα ζούσαμε!

χαθηκα λιγουλάκι!

Έχω όμως ευχάριστα νέα!

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!

Πάω κάθε μέρα γυμναστήριο. Τρέχω 20 λεπτά και περπατώ άλλα 20 στον διάδρομο, και σας στέλνω ένα πολύ αισιόδοξο μνμ πως έχω χάσει κιλά! Και νομίζω όλο πια το πρήξιμο απο τα φάρμακα! Ξαναγίνομαι (σχεδόν) αυτή που ήμουν πριν 3 χρόνια!

Η ζωή κυλάει ρουτινιάρικα αλλά ποιός είπε πως η ρουτίνα δεν είναι καλή;;;Πιστεύω εδώ και χρόνια πως ότι σε βγάζει απο την ρουτίνα δεν είναι απαραίτητα καλό, οπότε καλή είναι και η ρουτίνα.

Ψυχολογικά, υπάρχουν τα γνωστά σκαμπανευάσματα...οι φιλικές παρεξηγήσεις, η στεναχώρια που μπορεί να προκύψει απο κει, κάποιες βραδιές άυπνες, αλλά και οι συμφιλιώσεις, οι βόλτες και οι παρέες και οι ταινίες και το ποδηλατάκι...

Κι όμως επιζώ!

όσα χρόνια και αν περάσουν, όπου και αν το ακούσω το παρακάτω τραγούδι θα μου θυμίζει πάντα μια περίοδο της ζωής μου παρέα με τον καρκίνο. ΑΣΧΕΤΟ;Κι όμως. Μου θυμίζει τη sugar και την katerina, τις αχώριστες εκείνες φίλες που τις είχε ενώσει η αρρώστια. Ήταν το τελευταίο τραγούδι που είχαν ακούσει μαζί στο νοσοκομείο, όταν η sugαr θα έφευγε! H katerina την ακολούθησε ένα χρόνο μετά.Ελπίζω και οι δυο τους να βρήκαν την ξεκούραση εκεί, μετά την ταλαιπωρία τους. Εγω... "συνεχίζω να υπάρχω και μετά τον χωρισμό"

μου μένει στο μυαλό πάντα ο στίχος "κι είμαι ακόμα εδώ με το πουκάμισο ανοιχτό, παίρνω το ρίσκο να σταθώ στον πιο μεγάλο χωρισμό" έτσι είναι, ο θάνατος είναι ο πιο μεγάλος χωρισμός αν και καθημερινά βιώνουμε και τόσους άλλους μικρότερους χωρισμούς!

φιλιά σε όλους εκεί έξω, εδώ κάτω μα και εκεί πάνω!

Καλό Σάββατο, θα βγω στην εξοχή σήμερα, έτσι για να αφήσω τον ήλιο να μου κάψει λίγο το πρόσωπο, να νιώσω καλοκαίρι!

για τον πλαστικό

μου με ρωτάτε συχνά αφήνοντας κάποιο σχόλιο στις αναρτήσεις μου.

Ευχαρίστως να σας δώσω τα στοιχεία του να έρθετε σε επαφή αλλά στείλτε μου mail αν θέλετε στο breastblog@yahoo.com με θέμα "ΠΛΑΣΤΙΚΗ" γιατί δεν θα ηθελα να αναρτήσω ονόματα και τηλέφωνα στο blog μου, εδω

στο mail θα σας δώσω τις πληροφορίες που χρειάζεστε.


Καλό Σ/Κ

Το μεγαλείο της φύσης!

Να μαι λοιπόν εδώ ξανά, μετά από πάρα μα πάρα πολλές μέρες! Μετά από την επέτειό μου, μετά από το περσι, μετά από…μετά από….είμαι πια εδώ και στο φέτος!

Πέρασα όμορφα το Πάσχα μου, σε νησί, οικογενειακά με μικρές εξαιρέσεις (κάποια ξενύχτια). Με σχετικά καλή διάθεση και δίψα για φύση, θάλασσα και διαδρομές πότε με το ποδήλατο και πότε με το αυτοκίνητο. Δεν άφησα το βαρύ κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας να με ρίξει, πήγα στην εκκλησία για τον επιτάφιο και την Ανάσταση και ευτυχώς είδα πως σιγά σιγά δεν με θλίβουν τόσο πια αυτές οι μέρες (από τότε που αρρώστησα). Είδα βέβαια την ξαδέρφη μου που νοσεί και αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι ακόμη και με προβλημάτισε και τότε στις διακοπές, αλλά αν μπορώ να κάνω κάτι αυτό είναι να της δίνω κουράγιο και να πιστεύω δυνατά πως θα γίνει καλά!

Νομίζω πως σε αυτές τις διακοπές, ταξιδεύοντας για πρώτη φορά εδώ και τρια χρόνια και περνώντας το Πάσχα αλλού (τόσο καιρό όλο και κάποια εκκρεμότητα είχα με την αρρώστια) κάτι αποκόμησα. Ηρέμησα εκεί στο νησί, παρόλο που δεν έκανα πολλούς εσωτερικούς μονολόγους ίσως να άρχισα να βλέπω το νόημα της ζωής. Σαν κάπου εκεί στις πολλές βόλτες μου στις μοναδικές παραλίες εκείνου του νησιού να βρήκα την αλήθεια. Μη με ρωτήσετε όμως για το νόημα της ζωής. Δεν ξέρω τι είναι, όταν όμως το νιώσεις, είναι η ίδια η ευτυχία από μόνη της.

Πάτησα το πόδι μου την παραλία που έκανα το τελευταίο μου μπάνιο ως σώμα «παλιό», με το σώμα δλδ που όριζα και ήξερα 27 χρόνια πριν την μαστεκτομή. Δεν ήξερα πως θα νοιώσω, πειραματίστηκα. Τα βράχια όλα εκεί, η καντίνα όπου είχα πάρει τον φραπέ μου εκεί αν και κλειστή. Δεν χόρταινα να κοιτάζω το τοπίο. Ο ήλιος έκαιγε το πρόσωπό μου και η μάλλινή μου μπλούζα ήταν υπερβολικά ζεστή για εκείνη τη μέρα. Ίδρωσα, μέσα από τα γυαλιά ηλίου έβλεπα τη φύση να μου μιλάει. Όχι, τελικά δεν λυπήθηκα που επέστρεψα με δυο σιλικόνες, με σπαστό μαλλί, παραπανίσια κιλά, τρία χρόνια μεγαλύτερη και δίχως τη φίλη μου. Χαμογέλασα κοιτώντας τους βράχους όπου κάποτε φωτογραφιζόμασταν topless. Τι να κάνουμε, σκέφτηκα, η ζωή τρέχει και ας μην το επιθυμούμε, τα χρόνια περνούν και ας θέλουμε πολύ να τα σταματήσουμε! Ας χαιρόμαστε λοιπόν με τις αναμνήσεις γιατί το παρελθόν είναι δικό μας, μπορούμε να το διηγηθούμε, μπορούμε να το θυμηθούμε, μπορεί να μας φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη. Το μέλλον είναι αβέβαιο! Όχι πως θα πρεπε να μας τρομάζει, αλλά θεωρώ πως το παρελθόν είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός στο τσουβαλάκι που λιγο-πολύ όλοι κουβαλάμε στις ζωές μας!

Σας φιλώ όλους και σας αγκαλιάζω! Να μοιράζετε την αγάπη σας, δεν υπάρχει πιο μεγάλο δώρο από το να μπορείτε να εκφράζετε σωστά το ενδιαφέρον σας στα άτομα που αγαπάτε! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Επετειος!

Σαν χθες το 2008 ειχα μια περιεργη αισθηση...εβλεπα παντου την λεξη ΤΕΛΟΣ!

Ο λογος;;;
Αρκετα απλος αλλα παρα μα παρα πολυ σημαντικος! Στις 31/3/2008 το βραδυ, ηξερα οτι ξημερωνει 1/4/2008 και εκεινη η νυχτα, θα ηταν η τελευταια που θα σκεφτομουν την χμθ της επομενης μερας! Η τελευταια φορα που θα προβληματιζομουν για το αν θα μου βρουν φλεβα!
Την 1η του Απριλη του 2008 εκανα την τελευταια απο τις 8 χμθ! Αντεξα και τις 8, ειχα φτασει ως το τελος. Με καμμενες φλεβες στο πολυ-τρυπιμενο μου αριστερο χερι, με πεσμενα τα μισα μου μαλλια, με αραιωμενα φρυδια και δυο τρια ματοκλαδα, με το κινητο να μιλαω με τη "Σ" για παρεα, ειχα φυγει απο το -3 για να παρω αργοτερα το τρενο και να ρθω σπιτι μου για Πασχα. Με περιμενε η μανα μου στο σταθμο του τρενου με μια ανθοδεσμη αλλα ημουν πολυ σαστισμενη απο το κλεισιμο του κυκλου μου μα και απο τα νεα οτι ο παππους ηταν στην εντατικη. Ο παππους μου, ενας πανεξυπνος ανθρωπος, δεν ειχε καταλαβει τιποτα για την περιπετεια της υγειας μου και μου εκανε τη χαρη, να πεθανει μολις ακριβως τελειωσα τις χμθ. Απιστευτο timing, σαν να τα ηξερε ολα και κρατηθηκε για να μην με φορτισει παραπανω. Τελευταια φορα που ειδα τον παππου ζωντανο, ειχε κρυωσει και εγω του μιλουσα απο μεγαλη αποσταση για να μην κολλησω και εφευγα για την τελευταια χμθ. Ο παππους μου, εγραψε στο ημερολογιο του πως η " ...." παει στην Αθηνα και με χαιρετησε απο μακρια, ουτε καν σταθηκε...που να ξερε ο παππους μου το δραμα μου...σκεφτομαι πολλες φορες και βουρκωνω, πως ο παππους εφυγε με αυτο το παραπονο και εγω εμεινα με εκεινη την τελευταια εικονα του, τη βιαστικη (για να προλαβω το τρενο) και την απομακρη για να μη συναχωθω (το αιωνιο αγχος). Αν μερικες φορες πιστευω στην επομενη ζωη, και στις ψυχες των αλλων που φευγουν αλλα κινουνται αναμεσα μας, πιστευω πως ο παππους οπου και αν ειναι ξερει την αληθεια. Πιστευω επισης πως εφυγε εκεινη τη μερα, κανοντας μου "χωρο" στη ζωη. Μετα τον θανατο του εβλεπα πολυ συχνα ουρανια τοξα...Ο παππους ηταν μαστορας...ισως εκει ψηλα καταπιαστηκε με τα χρωματα, με σκοπο να μου δεινει ελπιδα!

Φετος, 1/4/2010, γραφω αυτες τις γραμμες με δακρυα στα ματια. Τα δακρυα μου κυλουν για παρα πολλους λογους. Ειναι στεναχωρια για το παρελθον, χαρα για το παρον μα και συγκινηση για το μελλον! Αυριο φευγω εκδρομη. Φευγω εκδρομη με μακρυ μαλλι, με ματοκλαδα φουλ και φρυδια στη θεση τους. Με τα κιλα των χμθ χαμενα και το πιο συμαντικο......υγιης! Μπορει ακομη να παλευω το come back μου, να ψαχνω τις ισσοροπιες μου αλλα ειμαι ΕΔΩ. Ενα ακομη δακρυ κυλα αποψε για ολες εσας που περασατε τα ιδια, μονο εσεις, μονο εμεις ξερουμε! Εμεις, μεταξυ μας και μυστικα, χαζευουμε τα μαλλια η μια της αλλης, εμεις μπορουμε να τα χαιδεψουμε και να τα αφησουμε να πουν στα δαχτυλα μας ολη την ιστορια τους! Σας χαριζω με ολη μου την αγαπη αυτη την φωτογραφια, με σκοπο να γεμισει την καρδια σας με ΕΛΠΙΔΑ!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Δε θελω να με λυπουνται...

Δε θελω να με λυπουνται και πραγματικα ψαχνω το αληθινο ενδιαφερον στους ανθρωπους...εκεινες τις απλες μικρες κινησεις που δειχνουν οτι ο αλλος σε σκεφτεται και που εκτιμα πως τον σκεφτεσαι και εσυ! Μια καλη κουβεντα, ενα τηλεφωνο, λιγο χρονο απο τη ζωη του αλλου...Γιατι στη ζωη, πολυ συχνα παιρνουμε πολλους ανθρωπους για δεδομενο και πολλες συμπεριφορες for granded. Ολοι ομως θελουμε αρκετες φορες την επιβεβαιωση μας! Για να συνεχισουμε να επενδυουμε συναισθηματικα στον αλλον!

ετσι απλα γραφω τις σκεψεις μου εδω αποψε για να τις ακουμπησω καπου!

ΘΕΛΩ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ!
ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΨΥΧΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΑΓΑΠΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΤΟ ΜΗ ΠΗΓΑΙΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΤΙΑ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΠΟΥ Η ΦΩΝΗ ΑΛΛΑΖΕΙ!

αυτα!

Υ.Γ το ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ δεν θα πρεπε ομως να μπερδευεται με το κατα ποσο χρειαζεται να σεβονται την περιπετεια της υγειας μου, την ευθραυστη ψυχολογια μου και τα σπασμενα μου νευρα...περασμενα μεν, ξεχασμενα οχι (τελειως) τα των θεραπειων...ειναι εξαλλου πολυ νωρις ακομη!

Να μαστε παλι εδω παρεα...

Οι διακοπες αρχισαν...

Οι καφεδες σε ημερισα διαταξη και οι βολτες οι μεγαλες στην ανοιξιατικη λιακαδα λατρεμενες!

Μη μενετε μεσα!Ακομη και αν ριζωσατε σε μια πολη, ακομη και αν δεν πατε εκδρομες πια, βγειτε απο το σπιτι, περπατηστε και αφηστε το προσωπο σας να το λουσει το φως!

Οδηγησα με τον ηλιο παρεουλα, εφαγα ψαρακι διπλα στη θαλασσα...αν κοιταξεις τις μικρες στιγμες της ζωης, θα δεις τι ενεργεια σου δινουν τα απλα πραγματα, ποσο σε γεμιζει ενα χαμογελο, μια καλη κουβεντα, μια ευχαριστη παρεα, το γλυκο στο τελος ενος γευματος και το τραγουδι με το ραδιοφωνο στο φουλ κατα τον γυρισμο! :-)

Athens time!

Καλησπεραααααααααα!

Συνεπης στο ραντεβου μου πηγα στην Αθηνα και μολις γυρισα! Επρεπε να με δει ο πλαστικος μου, για εναν ελεγχο!Ολα πανε μια χαρα, με διαβεβαιωσε! Σε λιγο θα μπουν και οι θηλες! Ειμαι ευχαριστημενη, αρχισα να βλεπω το αποτελεσμα στον καθρεφτη και πραγματικα δεν μπορω να θυμηθω πως απο τα δεξια δεν ειχα για ενα χρονο και μαστο! Απιστευτος ο εγκεφαλος, απιστευτη η μνημη μα απιστευτη και η πλαστικη χειρουργικη και τα χερια του συγκεκριμενου γιατρου! Ολα πηγαν καλα. Περασα ενα ομορφο Σ/Κ στην Αθηνα, πηγα στην αγορα, ειδα φιλους, πηγα θεατρο, πηγα στα μπουζουκια! Νομιζω ηταν αρκετα τα οσα εκανα για τις 2 μερες που εμεινα ;-) Για ολους εσας που δεν προλαβα να δω...γιατι καποια στιγμη θελω να σας δω και απο κοντα (να το εχετε κατα νου) ειναι επειδη τρεχω μια απο δω και μια απο κει να τα συνδυασω ολα...ειναι και η Αθηνα ξελογιαστρα και ειναι πολλες οι φορες που απλα θελω να περπατησω μονη μου στους τεραστιους δρομους με συντροφια το mp3 μου! Πισω λοιπον τωρα και ΔΙΑΚΟΠΕΣΣΣΣΣΣ!
Περσι το Πασχα ηταν ομορφο...ελπιζω το ιδιο και για φετος! ;-)

Περσι τετοια μερα!

Αναρωτιεμαι καμια φορα, γιατι τελικα εχω τοσο καλη μνημη; Ειναι καλο η κακο;;;

Περσι τετοια μερα ημουν στην Κρητη, ειχα παει ταξιδακι να δω τη "Σ" και να παρω φορτισω μπαταριες για μια ακομη μαστεκτομη (την προστατευτικη) και ενα δευτερο χειρουργειο παραλληλα (τους διατατηρες). Περασε λοιπον ενας ολοκληρος χρονος απο τοτε που ειχα ταξει σαν μωρο παιδι στον εαυτο μου πριν το χειρουργειο να παω να δω την φιλη μου. Επισης, την ειχα μεγαλη εννοια οσο ηταν μακρια και προσπαθουσα με καθε τροπο να ειμαι διπλα της και οσο πιο συχνα να πηγαινω. Και ειχαμε περασει σουπερ εκεινες τις 5 μερες (αν εξαιρεσουμε οτι μου κλεψανε το πορτοφολι με 600 ευρω, αλλα μονο τα καλα μενουν τελικα). Εκανα βολτες στην πολη παραθαλασσια οσο η "Σ" ηταν στη δουλεια, ειχαμε παει για ποτακι, βλεπαμε ταινιες. Ειδαμε και την Katerina αυτου του blog, και περασαμε αρκετο χρονο μαζι της και με τον ανδρα της και τα παιδια! Θυμαμαι καθε λεπτομερεια των ωρων που περασαμε μαζι, μας φιλοξενησαν μαλιστα και στο εξωχικο τους. Ειχαν ανοιξει το σπιτι τους με εναν τροπο μοναδικο και αυτη και ο ανδρας της μια φιλοξενια που δεν την βρισκεις στις μερες μας ευκολα. H katerina ειχε βρει την φιλια μου με τη "Σ" μοναδικη και απο τα τελευταια sms που μου εστειλε ηταν οτι ειμαστε και η "Σ" και εγω πολυ τυχερες που εχουμε η μια την αλλη και πως δεν βρισκονται ευκολα ανθρωποι να μας αγαπουν μα και να αξιζουν την αγαπη μας.
Μου φαινεται απιστευτο πως η katerina δεν βρισκεται αναμεσα μας, ηταν πολυ ζωντανο κοριτσι, σιγουρα γεμισε με ομορφες αναμνησεις τη ζωη ολων οσων την γνωρισαν. Πολλες φορες σκεφτομαι αυτες τις δυο φιλες, ισως να μην ηταν τοσο τυχαιο που με βρηκανε εδω και που συναντηθηκαμε και απο κοντα. Ισως περασαν απο τη ζωη μου εχοντας κατι πολυ σημαντικο να μου πουν! Να μου πουν πρωτα απο ολα πως οταν ριχνεσαι στη μαχη παλευεις, να μου πουν πως οι ανθρωποι χαμογελουν και στα δυσκολα, να μου πουν οτι και ο χειροτερος πονος καποια στιγμη θα απαλυνει. Ρωτουσα τη sugar "και πως ζει κανεις απο δω και περα, ποιος ο λογος;" και εκεινη απαντουσε "θα δεις, θα δεις, ειναι κατι που δεν μπορω να στο εξηγησω, μια μερα θα δεις". Και μαλλον χωρις και εγω να μπορω να το εξηγησω, βλεπω αλλα να, ξερετε υπαρχουν στιγμες που αυτα τα κοριτσια μου λειπουν! Ειναι περιεργο, δεν τις εζησα πολυ αλλα μου λειπουν...

Τετοιες στιγμες θελω να αγκαλιασω πολυ σφυχτα τη φιλη μου, τη "Σ", χωρις να της πω το "γιατι"

Μια μωβ ομπρελα...

Απο το Παρισι αγορασα (μεταξυ αλλων) δυο ομπρελες...Μια για τη μανα μου και μια για μενα! Στη μαμα μου τελικα πηρα την πιο ωραια, δεν ξερω γιατι δεν διαλεξα την πιο ωραια για μενα :-Ρ φυσικα η μαμα μου, μου ειπε να κρατησω για μενα την πιο εντυπωσιακη, αλλα εγω δεν θελω...σαν να θελω να εχει αυτη το κατι το διαφορετικο. Της αξιζει!!!!

Οταν αδειασα την βαλιτσα μου, εβαλα την ομπρελα σε ενα ντουλαπι γιατι σκεφτηκα πως ο καιρος εφτιαξε και μαλλον θα την χρειαστω μετα απο μηνες. Αποψε ομως βρεχει, και ναι, θα κρατησω την καινουρια μου Παριζιανικη ομπρελα!!! Ειδατε που τελικα, αν προσεξουμε τριγυρω γινονται καθημερινα διαφορα που μας εκπλησουν ευχαριστα; Αντι λοιπον να γκρινιαξω...αποψε χαιρομαι για την βροχη, θα βγω για ενα ποτο και θα χρησιμοποιησω την ομπρελιτσα μου!

ΦΙΛΙΑ!

Μετα το Παρισι οι μερες

μεγαλωσαν...

συνεχιζω να πηγαινω στο γυμναστηριο και εχω πλεον χασει το μεγαλυτερο κομματι του πρηξιματος μου (απο τα φαρμακα...) και σε σχεση με περσι τετοιο καιρο, ειμαι 5 κιλα λιγοτερα. Slim & fit (βαζω και ενα -almost-) αν και πραγματικα, δεχομαι πολλα κομπλιμαν οτι αδυνατισα, στην ουσια ομως ειναι περισσοτερο το ξε-πρηξιμο που φαινεται ως απωλεια κιλων αλλα τι μας πειραζει,το αποτελεσμα μετραει, μπαινω ξανα στα ρουχα μου!

Σημερα ειδα την θαλασσα, ειχα καιρο να παω...προσπαθω καθε μερα που περνα να ειμαι ολο και πιο ευγνωμον για οσα βλεπω, για οσα ζω..ξερετε, ο ανθρωπινος νους δεν θελει και πολλα για να μιζεριασει, κατι να σκεφτει και ΜΠΑΜ!Στεναχωριεται.

Εγω πλεον περναω συχνα ολο το φασμα των συναισθηματων. Απο την απολυτη χαρα (και χαζο-χαρα)αν σκεφτω κατι --σχετικο η ασχετο με την αρρωστια-- πεφτω...Γι αυτο και οι πολλες σκεψεις δεν βοηθουν, καλυτερα να παγωνουμε που και που το μυαλο...

Κατα καιρους νοιωθω αρκετες απωλειες τριγυρω και αυτο μου στοιχιζει. Δεν θελω, αλλα πρεπει να μαθω να ζω αλλιως...βλεπω πως οσο αντιστεκομαι στα νεα δεδομενα τζαμπα στεναχωρω τον εαυτο μου...πλεον παρατηρω απο αποσταση πως πολλες καταστασεις δεν ειναι στο χερι μου...δεν μπορω να καταλαβω γιατι τιμωρουμαι μερικες φορες...δεν φτανει οσα εζησα;

Στο αυτοκινητο ακουσα το παρακατω τραγουδι. Με πηγε δεκαετιες πισω, τοτε που γυμνασιοκοριτσο ειχα ενα ραφιοφωνακι στο δωματιο και ως τα μεσανυχτα ακουγα εκπομπες...ανεβαστε τον ηχο, εχει πολλα να πει για missed calls
Καλο υπολοιπο Κυριακης!

Paris pour toujours!!!

Παρισι για παντα...

σαν σημερα ημουν στη Γαλλικη πρωτευουσα και εκανα αυτες τις πολυσυζητημενες χαλαρες βολτες που κανουν οι παριζιανοι (σ.σ : στο Παρισι...κανεις δεν βιαζεται...).

Τι να πρωτοπει κανεις για το Παρισι; Περασα πολυ ομορφα εκει! Εμεινα 4 μερες αλλα ειδα πολλα! Και θελετε και μια προσωπικη μου αποψη; Το Παρισι ειναι καλυτερα να το δεις για πρωτη φορα με παρεα παρα με συντροφο ;-) Εχει τοσα να δεις και να κανεις που μπορεις καλιστα να αφησεις τον ρομαντισμο για την δευτερη σου επισκεψη εκει...!

Φτασαμε ξημερωματα Παρασκευης και ξεκινησαμε το τουρ μας. Η Αψιδα του Θριαμβου, το τραγουδισμενο Champs Elysee, ο πυργος του Αιφελ, το Λουβρο, η Παναγια των Παρισιων, η Μονμαρτη, το ποταμι, τα καραβακια, οι ομορφες γεφυρες, η Οπερα, το Πτι & Γκραν Παλαι και το μουσειο Orsay ελαμψαν μπροστα μου!
Ένα παζλ εικονων, μυρωδιών, ακουσματων και γευσεων. Στο Παρισι βρίσκεις παντα κατι να κανεις αλλά ακόμη και αν επιλέξεις «τεμπέλικους» περιπατους σε κεντρικους δρομους της πολης, ακομη και αυτό εχει πολύτιμη αξία για το κουτι των αναμνησεων σας. Και εγω, περα απο τα κλασικα, αποθηκευσα στο δικο μου κουτακι εναν υπεροχο καφε στο "Grand Hotel", εκει, πισω απο την Opera, οπου το "Cafe De Paix" και το hotel γινονται ενα! Ημουν, εγω, η παρεα μου, τα χοντρα χαλια, οι μεγαλες πολυθρονες, το αψογο σερβις, η κλασικη μουσικη, ο κοσμος που μιλουσε χαμηλοφωνα, η διαφανης πυραμιδα αντι για ταβανι και ο λαμπρος ηλιος που εκλεινε ευχαριστα την τελευταια μας μερα στη Γαλλια!
Γεμισα μπαταριες σε ένα ταξιδι που το περιμενα 3 χρονια. Ηταν πολύ συγκινητικό, στο αεροπλάνο ένοιωσα πως επιτέλους ανοίγω τα φτερά μου! Αν και άλλο προορισμό ειχα στο μυαλο μου και άλλη παρεα, πιστευω σημερα πως και ο προορισμος ηταν ότι επρεπε μα και η παρεα! Το Παρισι ειναι μια εμπειρια απο μονο του, παρολο που εγω εχω συνηθισει σε αφρικανικα ταξιδια , τοπια και περιπετειες...Ειναι προορισμος σταθμος, οπως και να το δεις. Στην αρχη δεν σας το κρυβω αλλα ειχα σαστίσει, δεν το πιστευα πως ημουν στο Παρισι, τη μια εδώ και την άλλη εκει! Είναι όπως όλα τα πραγματα στη ζωη που τα περιμενεις μερες, μηνες, χρόνια και όταν αυτά γίνονται πραγματικότητα δεν μπορείς να το πιστέψεις πως συμβαίνουν. Ειχα πολλα και διαφορα συναισθηματα, ενθουσιασμο, λιγους «προβληματισμούς» και την αίσθηση πως βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ναι, ναι, στο Παρίσι δεν ήμουν άρρωστη αλλά ήμουν το δυναμικό άτομο που έχει ταξιδέψει σε τόσες πρωτεύουσες, που γνώριζει από ΜΕΤΡΟ και επιβίβαζα και αποβίβαζα 15 άτομα από το γκρουπ και με ενδιαμεσους σταθμους και αλλαγη γραμμων παρακαλω!!! Ο δε ιδιοκτήτης του τουριστικού πρακτορείου, μη γνωρίζοντας Αγγλικά (ακουσον ακουσον) στη Ζυριχη, έστειλε εμένα να βρω ένα άτομο από το γκρουπ που, μη γνωρίζοντας Αγγλικά, και εκεινο αντί να μείνει τρανζιτ πηγε στην εξοδο για Ζυριχη! Οι περισσοτεροι στο γκρουπ, περα από το ότι με θαυμασαν μου ειπαν «χαραμιζεσαι στην Ελλαδα, εσυ πιανεις πουλια στον αερα» (σ.σ η πλειονότητα των μελων του γκρουπ ηταν ανω των 40, εξου και η φραση). Χαμογελασα και σκεφτηκα πως ετσι ημουν εγω, ειχα οργωσει πρωτευουσες δυναμικα στο παρελθον! Αλλα γιατι όχι και τωρα στο παρον; Μια αρρωστια μπορει να σε συρρικνωσει και αυτό κανει, αλλα σιγα σιγα αρχιζεις να τεντώνεις, λιγο το ποδαράκι, λιγο το χερακι και ξανα παιρνεις (μαλλον) το παλιο σου μποι!
Ετσι λοιπόν γύρισα από το Παρίσι, οπου θα ξαναπαω για να δω όσα δεν είδα αλλά και αρκετά από όσα επισκέφτηκα. Είδα μια φοβερή έκθεση του Dali και ενθουσιάστηκα επίσης και στο Louvre. Θυμήθηκα λοιπόν μέσα σε όλα τα άλλα πόσο μου αρέσει η τέχνη, πόση παρηγοριά βρίσκω εκεί μα και ποσό μου «μιλαει», τι ψυχικη αναταση μου δινει!Δεν ήθελα να φύγω αλλά αν έχω 5-10 θετικά, ένα από αυτά είναι ο ρεαλισμός μου. Σκέφτηκα πολύ απλά πως αν ζούσα στο Παρίσι δεν θα απολάμβανα όλα όσα απόλαυσα προχθές με τον ίδιο τρόπο, αν εκεί έπρεπε να δουλεύω και να κινούμαι, και το Παρισι γινεται ρουτινα. Εκτίμησα λοιπόν την μικρή μου επαρχία, όχι για την ομορφιά της και τα καλαίσθητα κτίρια της (που δεν εχει) αλλα επειδή μου επιτρέπει τέτοιες αποδράσεις βάσει του δικού της (μικρού) κόστους ζωής, των μικρών αποστάσεων και του μισθού που μου παρέχει σε μια εποχή κρίσης, τον οποιο εκτιμω και θεωρω πολύ καλο.

Y.Γ δεν ειναι αριστουργημα ο Πυργος ετσι που τον απαθανατησα στις 12.3.2010;;;

Je ne regrette rien!

εκει καπου στη Μονμαρτη, ανεβαινοντας στο υψωμα για να μπω στο εσωτερικο της Sacre Coeur, εκει ψηλα, εφυγα απο το γκρουπ, εβαλα το mp3 στα αφτια και τι αλλο θα μπορουσα να ακουσω παρα το "Je ne regrette rien" απο το σπουργιτακι του Γαλλικου πενταγραμμου την παγκοσμιας φημης Edith Piaf...Εκει φτανοντας, κοιταξα κατω το Παρισι, σκεφτηκα ενα κειμενο του Ronald Barthes για την αισθηση που εχεις οταν βλεπεις μια πολη απο ψηλα και τη χαρτογραφεις (ειναι παρομοια με αυτη που εχεις οταν κατεχεις ενα λογοτεχνικο κειμενο καλα), κοιταξα και ξανακοιταξα προς την μεγαλη πολη...πηρα μια ανασα εκλεισα τα ματια για να κρατησω την εικονα και σκεφτηκα πως απο δω μπορω να πεταξω οτι με βαραινει. Ας το αφησω εδω, στο Παρισι, ειπα στον εαυτο μου, και ας συνεχισω τη μερα αλλα και τη ζωη μου απο εδω και περα!




Απολαυστε το δυνατο τραγουδι αυτο...λεει : "δεν μετανιωνω για τιποτα, ουτε για τα καλα, ουτε για τα ασχημα..." "πληρωσα"! ολα οσα εζησα με κανανε αυτο που ειμαι, δεν ξερω ποια ζωη ζω, μα ουτε και ποια ειμαι εκριβως, νοιωθω ομως οπως ειχα διαβασει καποτε πως "υπαρχει ενα φως που χρειαζεται να ανατειλει!

Το Παρισι σε λιγα κλικ!

Λουβρο (από μεσα)

Νοτρε Νταμ

Μουσειο Ορσε

Σηκουανας-Νοτρ Νταμ

Σακρ Κερ-Μονμαρτη

Βερσαλια

Αψιδα του Θριαμβου

Εγω και το Ποταμι ;-)

ΦΕΥΓΩ!

Ολα ετοιμα!

Παρισι ερχομαι!!!

Εφτασε η ωρα! Η αφεντια μου θα κανει το πρωτο της ταξιδι ως Sweet December! Το πρωτο ταξιδι δηλαδη, μιας καινουριας ζωης!
Το περιμενα καιρο, το προγραμματιζα, το σχεδιαζα και τελικα ηρθε η ωρα!
Ειχα κανει απειρα σεναρια για το που θα παω και με ποιους θα παω, ηθελα να παω στο εξωτερικο απο τοτε που τελειωσα τις χμθ, τον Απριλιο του 2008. Να αρπαξω ενα αεροπλανο και εκει πανω, να αδειασω το μυαλο μου, εκει, καπου πανω στα συννεφα! Ειχα πει στον εαυτο μου πως γυρνωντας θα ειχαν εξαφανιστει ολα απο τις σκεψεις μου. Τελικα δεν βολεψε τιποτα τοτε, ο παππους πεθανε 2 μετες μετα την τελευταια χμθ μου, δεν βολευε ουτε με τη "Σ" ουτε με τη "Ν" αν και πολυ ηθελα να τους κανω δωρο το ταξιδι, ε, οσο να πεις ημουν και κουρασμενη και σαστισμενη και...και...και...οποτε αυτο το ταξιδι "παγωνε" χρονια τωρα! Αποψε ομως το βραδυ ο παγος λιωνει και πεταω για την Γαλλια, για ενα ταξιδι το οποιο για μενα, θα ειναι μοναδικο!Παω με τις πρωτες μου ξαδερφες!

Φιλια σε ολους, περιμενετε ΝΕΑ και να μου ειστε καλα!

8 Μαρτίου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΝΑΙΚΑ!

Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στις γυναίκες!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλες εμάς, στις μικρές-μεγάλες ηρωίδες που καθημερινά αγωνιζόμαστε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, όσο ένας άνδρας! Είναι γνωστό ότι μια γυναίκα, σε έναν επαγγελματικό χώρο θέλει τον διπλάσιο χρόνο απο ότι ένας άνδρας για να καθιερωθεί, και να αναγνωριστεί. Κακά τα ψέματα, η κοινωνία μας κρατά ακόμη τα κολλήματά της στο παρεθόν.

Μια τέτοια μέρα, ας θυμηθούμε όχι μόνο να διασκεδάσουμε(γιατί τελικά αυτό βλέπω να γίνεται στην εποχή μας) αλλά να τιμήσουμε (νοερά έστω) εκείνες τις ράπτριες της Νέας Υόρκης που βγήκαν έξω στους δρόμους, μια τετοια μέρα του 1857 για να ζητήσουν μείωση του ωραρίου τους, ένα προνόμιο που χαίρονταν οι άνδρες εκείνης της εποχής και παράλληλα να θήξουν θέματα ισότητας των 2 φύλων. Μια εξέγερση που πνίγηκε στο αίμα! Είχαν όμως μπει τα πρώτα σποράκια για την αφύπνηση του "αδύνατου φύλου" παγκοσμίως. Εχετε όμως δει, πιο δυνατό άνθρωπο απο μια γυναίκα;;;; Ας τις χαρακτηρίσουμε λοιπόν, με νεότερη ετικέτα ως το "ωραίο φύλο" και ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες, όπου το εμπόριο λευκής σάρκας θα εξασθενίσει, όπου και στις τριτοκοσμικές χώρες η γυναίκα θα έχει άποψη και στο ότι θα έρθουν καλύτερα χρόνια για όλους τους ανθρώπους.

Για όλες τις γυναίκες, για τις μικρές, για τις μεγάλες, για τις μάνες, για τις γιαγιάδες, για τις θείες, για όσες έχουν να πουν πολλά, για εκείνες που παραμένουν σιωπηλές, για όσες επέζησαν, για όσες χάθηκαν, για εκείνες που αρρώστησαν μα και για τις υγιείς, για όσες ξενύχτησαν όταν είχαμε πυρετό, για όσες μας τηλεφωνούν για να ακούσουν απλά απο την φωνή μας ότι είμαστε καλά, για τις φίλες, για τις συγγενείς, για τις δασκάλες, για τα κορίτσια στον φούρνο, για όλα τα θηλικά του κόσμου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Ανέμακτα και όσο γίνεται ανέμελα!

Ευτυχια ειναι...

Ευτυχια ειναι να νοιωθεις πως εισαι στο σωστο δρομο!


Το ακουσα χθες και νομιζω κρυβει πολλες και μεγαλες αληθειες αυτη η ατακα!

Ποσο χαρουμενοι ειμαστε οταν νοιωθουμε σιγουροι πως ο δρομος που διαλεξαμε (παρολες τις δυσκολιες) ειναι ο πιο σωστος;;;

Καλη Κυριακη, η επομενη θα με βρει στο Παρισι, να περναω την ωρα μου σε καποιο bistrot, διαβαζοντας εφημεριδα (εξασκωντας τα Γαλλικα μου) φιλοσοφωντας αλλα και χαζολογωντας με την παρεα.

Ηρθε παλι ο χειμωνας στην καρδια σου

μα οταν βλεπεις καλοκαιρια στα ονειρα σου...

θα ναι οι μερες που περασαμε μαζι...!

ταξιδι στην Αθηνα...! Αναβληθηκε...

Φευγω σημερα! Το Σαββατο θα χαζευω στο κεντρο της πρωτευουσας

Παω για ενα τσεκ στον πλαστικουλη μου...γιατι δεν σας τα ειπα....!

ΦΕΥΓΩ ΠΑΡΙΣΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ Σ/Κ!!! ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ (ΚΑΙΝΟΥΡΙΑΣ) ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΝ!

Το προηγουμενο ταξιδι για την Αθηνα ηταν διαφορετικο απο τα αλλα...ειχα παει με τη "Σ" και μεσα σε ολα τα αλλα ειχαμε καθισει για φαγητο με θεα την κλινικη! Τελικα ειμαι τυχερη. 2 χρονια μετα, τρωω Ασιατικη κουζινα, και βλεπω απο αποσταση εκεινο το κτηριο και χωρις το "βαρος" της 3η του Δεκεμβρη του 2007!

Και εις αλλα με υγεια!


Υ.Γ ΤΕΛΙΚΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ! ΜΑΛΛΟΝ ΤΕΛΗ ΜΑΡΤΗ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ...!

Πρωτη αναρτηση απ το κινητο!

πηρα κινητο που εχει wifi και πειραματιζομαι!

γεια σε ολους!

Κυριακη μερα εκδρομης

εξω εχει ηλιο...και εγω που θελω παντα κατι να κανω τις Κυριακες, συνηθεια που μου κολλησε η "Σ" και ας μην μπορει πλεον να κανουμε κατι τις Κυριακες παρεα,

φευγω!

Φορτωνω το αμαξι και παω να παρω δυο φιλες, με αγνωστο προορισμο αλλα σιγουρα εκτος νομου και με πολυ κεφι!!!!

Ειναι κριμα τετοιες μερες να πανε χαμενες...!

by bike...!hohoho!

Σημερα πηγα στη δουλεια με το ποδηλατο! Δεν φανταζεστε την αισθηση!

Κατι τετοιες μερες, πανω στο ποδηλατο, με ελαφρυ αερακι και ηλιο να σου ζεσταινει το προσωπο λες πως αξιζει να ζεις στην Ελληνικη επαρχια και να μπορεις να πας στη δουλεια σου με ορθοπεταλια!
Μου τηλεφωνησε η "Β" για να θυμησουμε η μια στην αλλη οτι σημερα ειναι "freeday" (απο την γνωστη, παλια διαφημιση "friday-freeday"). Στην ερωτηση της "εισαι ακομη στη δουλεια;" απαντησα "ναι, αλλα δεν με νοιαζει, εχω το ποδηλατο μου απο κατω"! Τωρα τι σχεση εχει η ερωτηση με την απαντηση, ο καθε ενας απο εσας ας σκεφτει οτι νομιζει ;-) Εγω αυτο που ξερω ειναι πως ειχα να κανω ποδηλατο απο τον Σεπτεμβρη, ε, να μη χαρω σημερα;;;

Η βδομαδα περασε γρηγορα...η ψυχολογια εφτιαξε, χωρις ομως να εχει συμβει κατι το φοβερο, σιγουρα ομως βοηθησε το οτι το προυγουμενο Σ/Κ εφυγα εκτος πολης, πηγα να επισκεφτω την "Β". Τελικα τι θελει ενας ανθρωπος;;;Λιγη παρεουλα και λιγη σημασια και ενδιαφερον απο αλλους ανθρωπους, καμια βολτιτσα, κανενα χαμογελο, κανενα αστειο...λιγο ηλιο, μια καλη θεα και...Πωπω, νομιζω ειπα ηδη πολλα! Καλο Σ/Κ

Πηρα το διαβατηριο μου!

Σημερα ειμαι καλυτερα, λες και χθες δεν ειχα πυρετο!ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
Σημερα ειναι και σπεσιαλ μερα...σημερα πηρα το διαβατηριο μου! Ειναι περιεργη η αισθηση!Ηθελα με καποιον να το μοιραστω και να που σας το λεω! Τις φωτογραφιες και τα παραβολα τα ειχα στο συρταρι απο το 2006. Τοτε ηταν που θα πηγαινα στην Ινδια, τελικα αποφασισα να μην παω και δεν προχωρησα αλλο τις διαδικασιες για να αποκτησω καινουριο διαβατηριο. Φετος τον Ιανουαριο αποφασισα πως πρεπει να συνεχισω και να ολοκληρωσω πια την εκδοση του διαβατηριου μου. 2006 με 2010 ειναι αρκετα χρονια! Που να ηξερα τοτε το 2006 πως οντως, με τοσα τρεχαματα υγειας δε θα μου χρειαζοταν το διαβατηριο. Τωρα που εκλεισε εκεινη η παρενθεση πιστευω πως δεν υπηρχε καλυτερο timing ;-) Δεν ξερω ακομη ποιος θα ειναι ο πρωτος προορισμος...το διαβατηριο ομως ειναι στο συρταρι!

Με πυρετο και ξαπλα...

Σημερα εκανα εμετο τα ξυμερωματα...ωστοσο πηγα στη δουλεια οπου βεβαια ημουν χαλια και γυρισα σπιτι. Ημουν ξαπλα ωρες ατελειωτες! Ειχα πυρετο 38 και αυτο με εριξε σωματικα!
Ηρθε η Σ και καθισε μαζι μου καπου 2 ωρες...ελπιζω αυριο να ειμαι καλυτερα, παω για υπνο!
ΚΛΝΧΤ!

Για μια ακόμη φορά

Για μια ακόμη ανάρτηση εδώ. Δεν ξέρω τελικά τι είναι αυτό που μας φοβίζει, το να αποχωριστούμε μια κατάσταση η το να μείνουμε στα ιδια…; Είναι δυο δρόμοι ακρως αντίθετοι μα το ίδιο ριψοκίνδυνοι θαρρώ, ο καθένας κάτι σου δίνει και κάτι σου στερεί.
Εκεί που ξάπλωνα δίχως να μπορεί να με πιάσει μεσημεριανός ύπνος σκέφτηκα κάτι που είχα σκεφτεί και δυο χρόνια πριν. Σε μια σύντομη ζωή όπως αυτή που ζούμε, γιατί να μην μπορούν τα πάντα να είναι αγγελικά φτιαγμένα; Δεν ζηταω τον παράδεισο για τους ανθρώπους, όμως σίγουρα όλα θα μπορούσαν να είναι πιο «εύκολα» και πιο «απλά». Δεν βρίσκω το νόημα της οποιασδήποτε αρρώστιας όπως δεν βρίσκω και το νόημα της οποιασδήποτε αναποδιάς και δυσκολίας. Γιατί να υπάρχει το «καλό» και το «κακό»; Θα μπορούσαμε κάλλιστα να ζούμε μόνο με το καλό και όλα πρίμα… επίσης, γιατί να ξοδεύουμε ώρες, μέρες, μήνες και ολόκληρα χρόνια ψάχνοντας κάτι που θα φωτίσει την ζωή μας, που θα την κάνει πιο λαμπερή; Η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ευάλωτη…τόσο ευκολόπιστη και επιφανειακή πολλές φορές, τόσο μα τόσο επιπόλαια… Στην ουσία επενδύουμε σε μια ιδέα, σε κάτι αυλο το οποίο προσπαθούμε να του δώσουμε μια μορφή. Πειραματιζόμαστε τόσο με τα υλικά αγαθά όσο και με τους ανθρώπους ψάχνοντας κάπου αλλού αυτό το «κάτι» που θα μας ανεβάσει. Ίσως είναι η ευτυχία που γυρεύουμε, μα τι να είναι επιτέλους και αυτή η ευτυχία; Ποιος πραγματικά την έζησε για να μας πει…ποιος πραγματικά την έχει στο σαλόνι του παρέα για να μας την περιγράψει; Ένα είναι σίγουρο, ξεχνάμε πάντα να ψάξουμε αυτό το «κάτι» μέσα μας και γραπωνόμαστε σε κάτι άγνωστο, που όσο και αν θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως το μαθαίνουμε, παραμένει πάντα κάτι ξένο, ένας «άλλος» (φίλος η σύντροφος, παιδί η συγγενής) που στην ουσία δεν μας ανήκει και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Κολλάμε στον άλλο, στον απέναντι, και στις γεμάτες βιτρινες. Γιατί; Για ποιο λογο;

Καποιες φορες....

Ενα τραγουδι που θυμηθηκε Ο/Η NEMO, καθως διαβαζε την χθεσινη μου αναρτηση...

καποιες φορες,ειναι στιγμες που ολη η γη δε σε χωραει...

Κατι δεν παει καλα...

Πρωτα απο ολα γραφω διχως τονους γιατι κατι στο πληκτρολογιο μου χαλασε :-(

Δευτερον, κατι εχω ολες αυτες τις μερες...ειμαι μια down μια up...καπου δεν ξερω πως παμε παρακατω, καπου ισως ολα τα πολυ-σκεφτομαι...ποιος ξερει...κατι μου φταιει αλλα δεν μπορω να ξερω τι ειναι αυτο...δεν μπορω να βρω τι φταιει...μπορει και τιποτα αλλα γιατι νιωθω πως ολο το βαρος της αρρωστιας εχει πεσει πανω μου τωρα τελευταια και δεν μπορω να το ξεφορτωθω;;;

ουφφφφφφφφφφφ!

Καλή-μικρή-βδομάδα!

Ένα τραγούδι που άκουσα απόψε…

για όσες συναυλίες δεν πηγαμε, για τις εκδρομές που δεν κάναμε, για τα ταξίδια που χάσαμε, για τις βόλτες που δεν προλάβαμε, για τις «σπασμένες» υποσχέσεις, για τις θάλασσες που «στέγνωσαν», για τα νησιά που αποχαιρετήσαμε, για τα δάκρυα που έτρεξαν, για τους ανθρώπους που χάσαμε, για τα σ'αγαπω, για τις συγγνωμες, για την μελαγχολία της Κυριακής, για τη βροχή της Δευτέρας, για τον πόλεμο, για την μάχη…για την ψυχή, για τη λήθη, για τις αναμνήσεις , για την ιδια τη ζωη...

Όλοι κάποια στιγμή πονάμε…αρκεί να μην είναι για πάντα

Δυο φωτογραφίες

Νομίζω πως οι φωτογραφίες μιλάνε απο μόνες τους. Ωστόσο δεν μπορώ να μη γράψω μερικές γραμμές, υπογραμμίζοντας το λόγο που τις ανάρτησα...Η πρώτη φωτογραφία είναι απο το τελευταίο χειρουργείο, απο εκείνες τις βαρετές μέρες στο νοσοκομείο όπου η μέση μου πονούσε και η "πεταλούδα" με είχε κουράσει...Η δεύτερη είναι πολύ πιο πρόσφατη και είναι το ίδιο χέρι (φαίνεται και μια μικρή κουκιδίτσα απο την "πεταλούδα"). Το ίδιο χέρι, σε ένα κλαμπ, με νέο κόσμο και κεφάτο τριγύρω, με μια γιορτινή μάσκα και ένα ποτήρι! Ίσως αυτή να είναι η πιο αισιόδοξη ανάρτηση αυτού του blog!
Καλή Κυριακή!

Σας έλειψα;;;

Εδώ είμαι ξανά και βλέπω πως έχω να γράψω από τις 2/2/2010…πάει καιρός δηλαδή.
Δεν είμαι σίγουρη για τον λόγο που με κρατά μακριά από δω…ίσως δεν είναι ένας αλλά πολλοί. Από τη μια νιώθω ότι δεν έχω φοβερά νέα πια για να μοιραστώ μαζί σας…από την άλλη αισθάνομαι τόσο πιεσμένη ψυχολογικά που δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσα να αναρτήσω εδώ. Γιατί προφανώς τα θέματα στο κεφάλι μου είναι πολλά.
Μάλλον έφτασα σε σημείο κούρασης. Όχι από εσάς, ούτε από το blog αλλά από αρκετά πράγματα στην καθημερινότητά μου. Έχω βρεθεί ξαφνικά σε ένα αδιέξοδο. Σαν να ξύπνησα από ένα κώμα, σαν να κοιμήθηκα το 2007 σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, όπως πολλές φορές με έπαιρνε ο ύπνος με το φάρμακο στις φλέβες μου, εκεί στο -3 κατά τη διάρκεια της χμθ. Νιώθω λοιπόν ότι κοιμήθηκα τότε και ξύπνησα πριν λίγες μέρες, τον Ιανουάριο του 2010.

2010 λοιπόν και τώρα τι κάνουμε; Προσπαθώ να πιάσω τη ζωή απο εκεί που την άφησα , απο το 2007, αλλά τελικά στη ζωή δεν γίνονται τόσο εύκολα οι "χάρες". Στο διάστημα της "παρένθεσής" μου άλλαξαν πάρα πολλά. Οι άνθρωποι προχωρούν με τις ζωές τους και δεν περιμένουν κανενός την "επιστροφή". Δεν ξέρω αν χωράω μέσα στο πρόγραμμά τους, η θέση μου είναι κάπως στριμωγμένη και εγώ παραιτούμαι σιγά σιγά απο την προσπάθεια που έκανα επι σειρά μηνών. για να "χωρέσω". 'Οχι, δεν έχω ηττοπάθεια αλλά προβληματίζομαι για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τους ανθρώπους που αποκαλώ "δικούς" μου. Ψάχνω την αλήθεια πίσω απο συμπεριφορές, παρουσίες και απουσίες. Και είναι αρκετές οι φορές πλέον που αναρωτιέμαι «τι κάνω τώρα εδώ;». Ανούσιες συζητήσεις, ερωτήσεις, διπλωματικές απαντήσεις και σχέσεις. Άλλαξα και άλλαξαν και οι άνθρωποι τριγύρω. Όχι, δεν έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και ούτε νομίζω πως «έμεινα πίσω» και εγώ με τον τρόπο μου προχώρησα και κατάφερα απίστευτα πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια, και είμαι περίφανη γι αυτό.
Μου είναι δύσκολο να σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ αλλά είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα συναισθήματα και οι μπερδεμένες σκέψεις είναι μια φυσιολογική διαδικασία ενός ατόμου που πάλεψε με μια αρρώστια και ακόμη και τώρα παλεύει για το come back του…Θα δείξει!

τραγούδια που γουστάρεις...

αυτό το τραγούδι άκουσα μόλις...και θυμήθηκα μέσα στις θεραπείες πως με είχε συγκινήσει το

"λάβε θέση για να πάρεις, πάλι την πρωτιά"

ας ελπίσουμε λοιπόν πως ο τροχός θα γυρίσει...και θα βρεθούμε σε καλύτερες θέσεις και σύντομα!

Καλή βδομάδα, καλό μήνα!

Καλό μήνα με καλά νέα! Η Οργάνωση BE STRONG εγκαινιάζει τον χώρο της, μαζί με μια γραμμή ανακούφισης! Σας αφήνω την "πρόσκληση"


Εγκαίνια Πρότυπου Κέντρου Υποστήριξης 1069 για όσα άτομα εμπλέκονται με τον ΚΑΡΚΙΝΟ!


Την παραμονή της παγκόσμιας ημέρας κατά του καρκίνου στις 3 Φεβρουαρίου 2010, επιλέξαμε για συμβολικούς λόγους να πραγματοποιήσουμε τα εγκαίνια του νέου μας κέντρου!

Σας προσκαλούμε, στα εγκαίνια του Πρότυπου Τηλεφωνικού & Διαδικτυακού Κέντρου Υποστήριξης 1069, που έχει σαν στόχο την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο.

Στα πλαίσια των εγκαινίων θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό, η μόνιμη έκθεση φωτογραφίας με τίτλο "ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ".


Τα έργα και η συλλογή των φωτογραφιών, που θα διακοσμούν το κέντρο μας, προέρχονται από την ομάδα φωτογραφίας της εταιρείας Intracom, μέσα σε αυτούς και επιζώντες του καρκίνου, μια ευγενική δωρεά της εταιρείας Intracom.


Τέλος στην εκδήλωση αυτή θα παρεβρεθούν εκπρόσωποι του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που είναι και οι δωρητές για την δημιουργία της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης 1069.


Θα ήταν τιμή για εμάς να παραβρεθείτε σε αυτή την τόσο σημαντική εκδήλωση, στο κέντρο μας που βρίσκεται στην Κυψέλη, Άγιας Ζώνης 1Α στις 20.00 μ.μ.


Η ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ !!!

Με εκτίμηση
Παναγιώτης Μιχαήλ
Ιδρυτής της Οργάνωσης