Βράδυ Κυριακής...ήδη Δεκέμβρης...ήδη 2018...
Νιώθω σαν αυτές οι γραμμές να είναι η αρχή μιας ταινίας...
Όπως πλέον γράφω στα σενάριά μου για να δώσω το στίγμα της εποχής, της στιγμής, της ιστορίας.
Φτάσαμε στο μέλλον! Αυτό είναι, συμβαίνει εδώ και τώρα, σήμερα, απόψε!Και θα ήταν μεγάλο κρίμα να μην το μοιραστώ μαζί σας, και θα ήταν πολύ άδικο και εγωιστικό να μη σταματήσω όλα όσα κάνω απόψε και να σας γράψω 2-3 λογάκια....
Νομίζω πως και τότε...ήταν Δευτέρα (αλλά δεν είμαι σίγουρη). Μόλις έκατσα στον υπολογιστή σκέφτηκα ότι εκείνη τη μέρα και την νύχτα που ακολούθησε, παρόλο που ήμουν απλά 27 χρονών, παρόλο που ήξερα τι θα συμβεί (τα βασικά-μαστεκτομή-) δεν φοβόμουν. Τι ήξερα τότε; Τίποτα σε σχέση με όσα ακολούθησαν, σε σχέση με τον χαρακτηρισμό του όγκου ---τρίτου βαθμού---σε σχέση με τις χημειοθεραπείες, σε σχέση με τις ακτινοθεραπείες. Θα μάθαινα το επόμενο 6άμηνο, θα μάθαινα παράλληλα τις λέξεις ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΖΩΗ, βασικά θα τις έκανα επανάληψη γιατί τις ήξερα ήδη...θεωρώ, όσο μπορεί να ξέρει ένα κορίτσι 27 ετών τα μικρά κομμάτια της ζωής...
Έτσι λοιπόν στις 2/12/2007 πέρασα στην Αθήνα μια ακόμη μέρα της ζωής μου, η "Σ" είχε έρθει για να είμαστε μαζί παρέα και πήγαμε βόλτα στο θησείο ήπιαμε Τζιν Τόνικ και καπνίσαμε λίγα τσιγάρα. Είμαι σίγουρη πως για πολλοστή φορά ήμουν εγώ η πιο ομιλητική της παρέας, παρά αυτή, παρόλο που είχα στους ώμους μου τόσο βάρος. Δεν ένιωθα κάτι να με βαραίνει, θαρρείς είχα παραδοθεί στη μοίρα. Οι δυο μας στον ΗΣΑΠ, επιστρέψαμε στο σπίτι του θείου μου που μας φιλοξενούσε. Φάγαμε goodys εκεί κοντά. Το τελευταίο γεύμα της τότε ζωής μου ήταν ένα club sandwich Δεκέμβρη στην Αθήνα. Πήγαμε σπίτι του θείου και κάποια στιγμή ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε. Εγώ κοιμήθηκα παρέα με τη "Σ", και όντως κοιμήθηκα. Πιστεύω πως στο σπίτι ήμουν η μόνη που κοιμόμουν μαζί με την 2 ετών πρώτη μου ξαδέρφη. Οι υπόλοιπο 5 ενήλικες προφανώς δεν θα έκλεισαν μάτι. Εγώ ίσως κι απο το σοκ που σε διακατέχει εκείνες τις δύσκολες ώρες, πέφτεις και κοιμάσαι.
Αυτή ήταν η τελευταία ημέρα πριν το χειρουργείο. Απλή, μια ημέρα όπως όλες τις άλλες.
Έτσι είναι η ζωή. Απλή φαίνεται η στιγμή πριν.... τα υπόλοιπα όσοι με ξέρετε 10 χρόνια τώρα, τα ξέρετε. Είναι πάνω κάτω η πορεία κάθε καρκινοπαθή. Είναι τα νοσοκομεία, το πρησμένο-δεξί-χέρι, τα μεγάλα πολύωρα ταξίδια, αν προσθέσω τις ώρες...δεν ξέρω κι εγώ ποσα χρόνια έχω φάει στη μετακίνηση. Οι σκέψεις, οι φόβοι, τα πονάκια, η ανησυχία, η αϋπνία στο εφηβικό μου δωμάτιο, τα κομμένα φτερά, η επιστροφή στο σπίτι, τα χαμένα μαλλιά, οι άνθρωποι. Είναι πολλές και διάφορες οι απώλειες που φέρνει ο καρκίνος, τα σημάδια που αφήνει.
Αν με ρωτήσει σήμερα κάποιος τι σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη καρκίνος, ειλικρινά πρέπει να σκεφτώ πολύ. Το μυαλό μου δούλεψε προς την κατεύθυνση του να μάθω να ΖΩ με τον καρκίνο, που 11 χρόνια μετά απο εκείνη την νύχτα, απόψε στην ησυχία του σπιτιού, ετών 38(!!!!) νιώθω πως συμφιλιώθηκα με όλα....
Η πορεία προς το φως δεν είναι εύκολη, όμως το πείσμα σε στέφει νικητή.
Στα 11 αυτά χρόνια έχασα τους παππούδες μου, αποτραβήχτηκε η "Ν" απο την παρέα και χαθήκαμε. Νόσησε η 1η μου ξαδέρφη, το πήρε χαμπάρι αργά και σε δύο χρόνια έφυγε άδοξα από αυτόν τον κόσμο. Αρρώστησε ο αδερφός της "Σ" με Νον Χότσκιν, νόσησε η ίδια η "Σ" απο μαστό, νόσησε η θεία μου από καρκίνο στην ουροδόχο κύστη (εξ'αγχιστείας η αγαπημένη θεία που μου είχε σταθεί στην Αθήνα τότε).
Δεν λέω ποτέ "τι άλλο θα δούμε;" γιατί πάντα η ζωή έχει τον τρόπο να μας φανερώνει και κάτι άλλο. Πάντα κάτι ακούω για κάποιον. Έχω αρχίσει και πιστεύω πως ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει φέρει τόσα αρνητικά...τόσα κακώς κείμενα που ίσως ένα από αυτά να είναι και ο καρκίνος. Άγχος, κρίση, αγωνίες...τινάζεται στον αέρα ο κάθε οργανισμός.
Τα 11 αυτά χρόνια δεν ήταν εύκολα, όμως δεν ήταν κι ακατόρθωτα!
Βρέθηκα πολλές φορές σε τέλμα τρελό, πετάχτηκα εκτός τροχιάς σε μια νύχτα. Όμως στο τέλος βρήκα το δρόμο μου. Ξεπέρασα τα νεύρα και τις εντάσεις, έστησα το μπλογκ και έγραφα, έγραφα, μιλούσα με όλους εσάς, έπαιρνα δύναμη, ένιωθα πως δεν είμαι μόνη!
Η "Σ" με βοήθησε πολύ στο να δω την εφήμερη πλευρά της ζωής και της καθημερινότητας, να ξεχνιέμαι μαζί της, να μαλώνω μαζί της, να την αγαπάω και να με αγαπάει, να τη βοηθάω άρα να υπάρχω μέσα από αυτό, κι ας ήμουν άρρωστη, άνεργη και στο σπίτι. Να κάνουμε παρέα, να παραμένω εξωστρεφής και κοινωνική γιατί με χρειαζόταν όσο τη χρειαζόμουν κι εγώ!
Η ζωή φανερώνεται στα πιο απίθανα μέρη! Η αγάπη ζεσταίνει και γιατρεύει τις πληγές και η αγάπη είναι κάτι που βρίσκεται παντού! Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να αφεθείς στη ζωή, να πιστέψεις στη δύναμη των ανθρώπων και στο ότι μπορείς να τα καταφέρεις κι εσύ, όπως τόσοι άνθρωποι στον πλανήτη.
Ξεκίνα απο το μηδέν, απο το πιο απλό : δεν είσαι το μόνο άτομο στον πλανήτη που υποφέρει. Μακάρι να ήσουν το μόνο, θα σε βοηθούσαν όλοι οι άλλοι και ο κόσμος θα ήταν τόσο όμορφος. Ώμος δνε είναι έτσι. Δεν πειράζει που δεν είναι έτσι.... αν πιστέψεις στις δυνάμεις σου θα δεις ότι θα τα καταφέρεις και κάθε μέρα θα είσαι και καλύτερα.
Αυτό που λέω πάντα απο εδώ είναι πως βγαίνεις κερδισμένος με το να ελπίζεις και να κάνεις όμορφες σκέψεις απο το να πάρεις μια άσχημη σκέψη απόψε στο κρεβάτι σου.
Στις 2/12/2007 δεν περίμενα ότι θα φτάσω ως εδώ, απόψε...2/12/2018. Όταν οι γιατροί σου λένε πως όταν περάσουν 10 χρόνια θεωρείται ιάσιμο κι εσύ είσαι 27 λες... καλά κρασιά... που να περάσουν 10 χρόνια...κι όμως...11 απόψε!
Κάνε υπομονή και θα ανταμειφτείς!
Το μόνο που δεν μένει σταθερό είναι ο χρόνος, τρέχει κυλάει!
Το μόνο που δεν σταματάει είναι η ίδια η ζωή...τρέχει κι αυτή, και να θες να της αντισταθείς σε τραβάει απο το μανίκι! Τις στιγμές που είπα να τα παρατήσω εκείνες τις στιγμές σκέφτηκα πως δεν μπορεί....θα ρθουν καλύτερες στιγμές όπου θα έχει φύγει η μαυρίλα. Και ήρθαν! Άξιζε η υπομονή
Στα 11 αυτά χρόνια γύρισα σχεδόν όλη τη Γαλλία, πήγα σε νησιά, έκανα φίλους καινούριους, γέλασα, είδα κορυφαίες ταινίες, μπήκα στη Σχολή Κινηματογράφου και γράφω σενάρια και κάνουμε ταινίες. Έκανα το εφηβικό μου όνειρο πραγματικότητα. Είμαι σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένη με τη ζωή...θα τολμούσα να πω πετυχημένη για εμένα και μάλιστα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Νιώθω ότι οι άνθρωποι γύρω μου με αγαπάνε, δίνω κάτι απο τη δύναμή μου ακόμη και σε αυτούς που δεν γνωρίζουν την περιπέτεια υγείας μου!
Σας φιλώ!
αύριο ξημερώνει μεγάλη επέτειος κι ας λέει η "Σ" >> τι επέτειος και χαζά; για να τις γιορτάζουμε είναι οι μέρες αυτές;<<
Κι όμως, για εμένα η 3/12 είναι πλέον τα δεύτερά μου γενέθλια, μια ακόμη ευκαιρία για ζωή!
Καλό βράδυ φίλοι μου! Να ΕΛΠΙΖΕΤΕ!
