Κυριακή και γιορτή!

Σήμερα είναι τα κανονικά μου γενέθλια! Σήμερα κλείνω τα 36!

Μερικές φορές ο χρόνος είναι σχετικός, άλλες πάλι φορές ο χρόνος μετράει τόσο που ένα λεπτό είναι πολύ κρίσιμο για την υπόλοιπη ζωή σου ή ένας μήνας...

Στα 36 λοιπόν σήμερα και δεν νιώθω καθόλου "μεγάλη".

Νιώθω αρκετά χαρούμενη, δυνατή και δυναμική στο να κάνω νέα πράγματα, στο να ταξιδέψω στο να δώσω χρόνο απο τη μέρα μου στους άλλους, στο να δουλέψω, να αγαπήσω, να κάνω όνειρα.

Τα όνειρα ξέρεις δεν είναι εύκολα... όταν είσαι καλωδιωμένος με τους ορούς και κάνεις χημειοθεραπεία ακόμη και τα όνειρα μοιάζουν μακρυνά, δεν έχεις τη δύναμη να τα κάνεις! 

Σήμερα ονειρεύομαι....ονειρεύομαι να γίνω κάτι άλλο όταν μεγαλώσω. 

Δεν μπορώ ακόμη να δω τον εαυτό μου να γερνάει, ίσως αυτό μου δίδαξε η ζωή. Είμαστε εφήμεροι και δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο. Ίσως είναι καλό που το ξέρω πλέον αυτό. Ίσως έπρεπε να το μάθω για να ζω όπως ζω σήμερα. Όχι δεν ζω ακραία... άρα μάλλον για να κάνω τις σκέψεις που κάνω σήμερα. 

Στα 36 σήμερα, αν κοιτάξω πίσω σκέφτομαι πως ευτυχώς ο κακρίνος δεν είναι το μόνο που θυμάμαι. Ευτυχώς το τέρας που γεννιέται μέσα μας δεν μου τα στέρησε όλα. Θα ήταν μεγάλο κρίμα.

ένα δάκτυλο φύσης & τέσσερα δικά μου

Θυμάμαι διάφορα... πως κάποτε υπήρχε ένα κορίτσι πολύ carefree που της άρεζε η θάλασσα και το καλοκαίρι αλλά και ο χειμώνας γιατί είχε τότε γενέθλια, δεν ήξερε καλά καλά τι θα πεί "ζωή" αν και είχε διαβάσει σπουδάσει και ταξιδέψει. Μια αρρώστια όπως ο καρκίνος σου φέρνει τούμπα ότι ως τότε ήσουν, σου σκίζει το μέσα σου...όχι η επέμβαση αλλά οι χημειοθεραπείες...η αγωνία αν θα πας καλά...το ζόρι σου με τη νέα πραγματικότητα.

Δεν θα πώ εύκολα το "όλα περνούν".
Ναι περνούν αλλά όχι υπερ εύκολα. Γιατί πάνω απο όλα είμαι ρεαλίστρια με τη ζωή.  Όλα περνούν κάποια στιγμή και όπως έχω ξανα γράψει ευτυχώς για όλους τους ανθρώπους, ο πόνος ξεθωριάζει...ο θυμός μπορεί και αλλάζει χρώμα, γίνεται όλο και πιο μικρός επίσης.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν απο την ατυχή μου συνάντηση με τον MR C αυτό που έχω να πω είναι πως η ΕΛΠΙΔΑ είναι μεγάλο πράγμα...η ΑΓΑΠΗ ακόμη μεγαλύτερο...και η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ πλαισιώνει και τα δύο!
Να ελπίζεις για το καλύτερο, να ελπίζεις για ήλιο ακόμη κι όταν βρέχει μέρες πολλές. Να ξεκινήσεις  να αγαπάς τον εαυτό σου και σιγά σιγά πολύ πολύ τους άλλους. Να πιστεύεις στους ανθρώπους, να πιστεύεις στους καλούς γιατρούς...στα θαύματα και σε ότι σε κάνει να πιο δυνατό!
Θα κερδίσεις σταδιακά με την ελπίδα και την αγάπη, με τους ανθρώπους! Με την όρεξη για ζωή! Γιατί η ζωή όσες δυσκολίες κι αν έχει...άλλες τόσες χαρές έχει. Χαρές μικρές και "εύκολες", χαρές και ομορφιές!
Σήμερα είναι η δική μου πρωτοχρονιά, ξεκινάω ένα ακόμη ταξίδι, αρχίζω να γεμίζω νόστημα τις μέρες μου με χρώματα, αρώματα και γεύσεις.
Σας φιλώ όλους!

Ιόνιο! Η αγαπημένη μου παραλία,καλοκαίρι 2016

H φανέλα με το νούμερο 9

Αυτή η φανέλα (μεταφορικά) φορέθηκε σήμερα. Απο μένα!

Ω ναι! Εννέα ολόκληρα χρονάκια πριν το πρώτο νυστέρι επάνω μου! 2007-2016 κι όπως έγραψα σε μια καινούρια φίλη μου, ειμαι alive and kicking!

Θα μου άρεσε πολύ να γράψω πως είμαι και cancer free αλλά όλοι ξέρετε πως ξανα συναντήθηκα με τον Mr C (κύριο Κάπα) και το 2014...Σήμερα λέω "δεν πειράζει το διπλό στη ζωή", αρκεί να είμαστε καλά. Όταν όμως εκείνη τη νύχτα ο γιατρός μου μίλησε για ένα δεύτερο καρκίνο, μου ήρθε μια μεγάλη χαστούκα, είπα "ώπα, εδώ είμαστε πάλι...ΠΑΛΙ;;;". Τα λόγια του ινσίτου του γιατρού ήταν η παρηγοριά μο, δλδ στη γέννησή του! Κι έτσι και ήταν...ευτυχώς διακόψαμε την "κύηση" αυτού του κακού δαίμονα που σου κάνει τη ζωή στράφι και δεν γεννήθηκε (κανονικά) ποτέ.

Κι έτσι σήμερα τερματίζω 3/12/2016 τα 9 χρόνια καλά.

Φέτος δύο άτομα... μια καλή φίλη και η ξαδερφούλα μου 10 ετών μου ευχήθηκαν ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ (κατά λάθος...) Η φίλη μου μάλλον με είχε ακούσει πολλές φορές να λέω για τις 3/12 οποτε μπερδεύτηκε γιατί τα γενέθλιά μου είναι έτσι κι αλλιώς Δεκέμβρη... και η ξαδερφούλα μου ίσως άκουγε να μιλάνε οι θείοι μου για εκείνη τη μέρα. 

Όπως και να χει ένα μεγάλο χαμόγελο άστραψε στο πρόσωπό μου όταν άκουσα τις ευχές! Είπα φυσικά ευχαριστώ και σκέφτηκα... ΜΟΙΡΑ; ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ; Ω ναι... η ζωή μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία...έτσι πρέπει να το δώ, κι έτσι το βλέπω! Αν έχανα αυτή τη δεύτερη ευκαιρία, θα έχανα και αυτό που ζω σήμερα.. θα είχα μείνει στάσιμη στο 2007 και μια ανάμνηση, μια φωτογραφία για γονείς, συγγενείς και φίλους. Όμως ναι, στάθηκα τυχερή μέσα στην ατυχία μου, το βρήκα και το ξεπέρασα! 

Φέτος όντως αγκάλιασα τη σημερινή ημερομηνία ως δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Αν δεν υπήρχε αυτή η επέμβαση, δεν θα ήμουν εδώ μπροστά στον υπολογιστή μου να σας γράφω. 

ΕΠΕΖΗΣΑ και το ΓΙΟΡΤΑΖΩ! 

Συμβιβάστηκα με όλα στη ζωή και ζω καλύτερα!

Συμβιβάστηκα με το ότι δεν θα έχω ποτέ το σώμα που είχα!

Συμβιβάστηκα με το ότι δεν θα κάνω ποτέ δικά μου παιδιά!

Συμβιβάστηκα με το ότι το χέρι μου δεν θα είναι όπως παλιά...είναι χειρουργημένο και πρέπει πάντα να το προσέχω δίχως βάρυ κτλπ 

Η ζωή διδάσκει πως μερικές φορές το να κάνεις συμβιβασμούς δεν είναι και τόσο άσχημα. 

Μπορείς να κάνεις συμβιβασμούς ξέροντας όμως οτι ΖΕΙΣ, συνεχίζεις να βλέπεις τον ήλιο του καλοκαιριού και να νιώθεις στο πρόσωπό σου το κρύο του χειμώνα. Εξακολουθείς να κάνεις βόλτες με το ποδήλατό σου, μακροβούτια, να πας για περπάτημα να κάνεις ότι σε ενδιαφέρει, αγαπάς και σε κάνει να νιώθεις καλά. 

Γενικά και μόνο που είσαι καλά, σε κάνει να χαίρεσαι!  

Έτσι σήμερα ήμουν πολύ χαρούμενη. Έτσι απλά, έτσι απο μόνη μου!

Για όσους ξεκινούν τη μάχη τους αυτές τις μέρες έχω να πω: 

Καλό κουράγιο και να ευχηθώ καλή δύναμη! 

Να σας πω απο τη δική μου πείρα ότι το μόνο που δεν μένει ίδιο είναι ο χρόνος!

Θα περάσει ο καιρός, θα περάσουν τα δύσκολα και θα ξανα βγείτε στην επιφάνεια της

θάλασσας, θα τελειώσει αυτό το μακροβούτι στο σκοτάδι!

Χρειάζεστε πίστη και υπομονή!

Σας φιλώ! 

December loading!

Βρε πώς περνάει ο καιρός... απο καλοκαίρι σε χειμώνα ξανα βρισκόμαστε!!!!

Αρκεί να είμαστε καλά κι ας βρισκόμαστε και πιο αραιά....
Είμαι καλά, με βάση και την πρόσφατη εξέτασή μου... Ένανα μια αξονική θώρακος (εγώ τη ζήτησα περισσότερο απο το γιατρό) για να δω τι παίζει με το μέσα μου, τουλάχιστον το σωματικό! Τα πνευμόνια λοιπόν μια χαρά! Και καμία αλλοίωση λόγω τσιγάρου παρελθόντος και λίγου νιν!

Πηγαίνοντας προς την εξέταση την Παρασκευή, δίχως θλίψη, δίχως πίκρα... σκέφτηκα...
κανείς υγιής δεν ξέρει πως είναι να ΜΗΝ είσαι υγιής.  Κι εγω δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένοιωσα υγιής. Υγιής είμαι στο σώμα (πλέον) αλλά σαν αίσθηση...σαν σιγουριά...σαν κατάσταση μυαλού, σαν αποτίναγμα εννοιών! Γιατι όταν είσαι υγιής δεν βιώνεις με τα μπούνια την υγεία σου ποτέ, ειδικά όταν το "2" είναι ο πρώτος αριθμός της ηλικίας σου... θεωρείς την υγεία πάντα δεδομένη. Θα βλέπεις, θα ακούς, θα έχεις δύο πόδια δυο χέρια, θα απολαμβάνεις τον αθλητισμό σου, τις βόλτες, τις ταινίες, τους καφέδς, τα ποτά και τα τσιγάρα, τα γέλια τα δυνατά, τα ξενύχτια, τον έρωτα. Όμως αν αρρωστήσεις, απο εκείνο το σημείο "0" μηδέν και μετά... τίποτα δεν είναι το ίδιο... Το έγραφα τύπου κλισέ χρόνια πριν εδώ, το βιώνω στο πετσί μου πλέον.

Παντα έχουμε το νου μας εμείς που παλέψαμε με τον καρκίνο πάντα μα πάντα! Στις εξετάσεις ειμαστε μόνοι, ακόμη κι αν μας συνοδεύει κάποιος, και στις μαυρες μας σκέψεις πάλι μόνοι είμαστε  και στην υποψία κινδύνου κ θανάτου μονοι κι εκεί. Και μαθαίνουμε όταν ο ακτινολογος μας καλει στο μονιτορ (προχθες συνέβει) μαθαίνουμε να είμαστε κουλ, του στυλ βαθιά ανάσα και "οτι γίνει". ... 10 χρόνια χρειαστηκαν για να κανω τη σύνθετη αυτή σκέψη πως οι υγιείς είναι σε αλλο στρατόπεδο απο αυτό το δικό μας. Γιατί σας φαίνεται απίστευτο;;; Εδώ οι straight απο τους gay νιώθουν πως κατοικούν σε διαφορετικό πλανήτη. Το ανθρώπινο είδος δύσκολα αποδέχεται τη διαφορετικότητα και αυτό το "στη θέση του" δεν υπάρχει... 

Δεν θυμάμαι επίσης πως είναι να εχεις ενα χερι "γερό", μη χειρουργημένο και να μη το νιωθεις βαρυ κ πρησμένο καθε μερα, να το νιωθεις δυνατο και έτοιμο για πάσα χρήση :-D. Να μπορείς να κάνεις τα πάντα δίχως φραγμούς! Απο καταχρήσεις, ως extreme sports. 

Θα μου πείτε, την υγειά μας να χουμε! Θα συμφωνήσω... αρκετές φορές όμως μου έχει περάσει απο το μυαλό μου (ειδικά εγώ που δεν εχω δική μου οικογένεια και υποχρεώσεις) πως το οτι έγινα καλά, χαροποίησε και ανακούφισε πρωτίστως τους δικούς μου, και μετά εμένα... Γιατί τις ημέρες που γινόμουνα καλά, καταλάβαινα ώρα με την ώρα πως ερχόμουν αντιμέτωπη με τον πιο μεγάλο συμβιβασμό της ζωής μου! Αυτό του να αναγκαστώ να αφήσω πίσω τη ζωή που είχα ως τα 27 και έναν άνθρωπο, εκείνων των φωτεινών φωτογραφιών της νιότης μου... όπως τα φιδια που αλλάζουν δέρμα... να πέσει το ξερό, το ταλαιπωρημένο απο την αρρώστια, το κουρασμένο, το πρησμένο το...το...το... και να βγει ένα άλλο. Μα μια χαρά ήταν το προηγούμενό μου δέρμα πριν τον καρκίνο! Αλλά που να πεις τη γνώμη σου; Και ποιος να σε ακούσει.....

Το να βρίσκεις έναν άνθρωπο που πέρασε τα ίδια και να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα απο αυτόν είναι μοναδικής αξίας. Γελασαμε πολύ την παρασκευή με ένα φίλο μου που έχει νοσήσει κι αυτός, καναμε black humour με την παλιοκατασταση μας. Δε σταματουσαμε να γελάμε με το θάνατο τις αρρώστιες, το ποσο σπαστικό είναι να προσέχουμε παντα και να μην καπνίζουμε, να μην πίνουμε, να μη ξενυχτάμε.  Γιατι να κάνουμε όλους αυτούς τους συμβιβασμους ενώ η ζωη είναι έτσι κι αλλιώς  μικρή!

Μερικες φορές λοιπόν θες μια ακομη χαμενη  ψυχή για να νιώσεις πως δεν είσαι μόνος αλλά ακροβατείς μαζί με πολλούς!

Η μισή ζωή έφυγε, πάμε για την επόμενη μισή!

 

Το να γίνεις ένας άλλος άνθρωπος είναι "ένα ατύχημα, μια διάγνωση, ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα, ένας νέος έρωτας, ένα ράγισμα της καρδιάς μακριά! Πόσο -όμορφα- εύθραυστοι είμαστε; Όλα αυτά γίνονται σε μια και μόνο στιγμή μα μας αλλάζουν για πάντα!   

Αγκαλιάστε, αγαπήστε! Όλα τα άλλα κάποτε τελειώνουν, ή αλλάζουν για πάντα!

Δέκα χρόνια μετά (approx)

Η σημερινή ανάρτηση με βρίσκει με 760 posts στο ενεργητικό μου...χμμμ μάλλον λιγα δεδομένων των χρόνων αλλά όσοι με παρκολουθείτε απο το 2007 ως σήμερα ξέρετε οτι έχω υπάρξει και απούσα κατα διαστήματα..σε περιόδους δηλαδή που η ζωή με πήγαινε κάπου λίγο πιο μακριά απο τον καρκίνο. Ξανα γύρισα με απανωτά posts όταν το 2014 παλι ενοχλήθηκα απο αυτόν τον τέρμα ανεπιθύμητο επισκέπτη που μου αναστατώνει τη ζωή. 

Κι απόψε πάλι εδώ... Με μερικές σκέψεις.

Με αρκετή απόσταση απο θέματα υγείας, τουλάχιστον δεν είμαι τακτικά σε κάποιο νοσοκομείο, (ωστόσο παραμένει ο ετήσιος έλεγχός μου κάπου το Νοέβρη και εκκρεμεί τέλη αυτού του μήνα και η γυναικολογική μου εξέταση) αυτό που πλέον μένει να κάνω (χονδρικά) είναι να συγκεντώνομαι μέρα με τη μέρα σε αυτό που τώρα ορίζω ως ζωή μου. Και το κάνω με μεγάλη επιτυχία πέρα απο κάποια διαλείμματα όπου κάτι στη ζωή μου δεν τσουλάει.

Πρόσφατα, απο την προηγούμενη εβδομάδα, νιώθω πως κάπου κόλλησα, πως δεν έχω το ίδιο πάθος για ζωή. Αναρωτιέμαι αν εμείς οι καρκινοπαθείς αποκτάμε σε κάποιο σημείο κάποιο τύπου "επίκτητο" πάθος για ζωή. Με άλλα λόγια αναφέρομαι στο ότι όταν όλα τελειώνουν, τα νοσοκομεία, οι χμθ, οι ακτινοθεραπείες, οι λευκές ρόμπες, τα χειρουργεία, τοτε θες να "φας" όλο τον κόσμο, να ταξιδέψεις, να γελάσεις, να χαρείς, να κάνεις πράγματα, να πας στη θάλασσα, να κάνεις φίλους, να βρεις παλιούς αγαπημένους ανθρώπους, να ανασάνεις! να νιώσεις ζωντανός. Μετά απο 3-4 χρόνια, η περιπέτειά σου γίνεται όλο και πιο μακρινή και μπαίνεις σε ένα καλούπι καθημερινότητας, κάνεις πράγματα με όρεξη αλλά όχι με εκείνη που "ήθελες να φας τον κόσμο". Και μετά απο δέκα χρόνια (ο τόνος μου δεν είναι αχάριστος καθόλου) πέφτεις έτσι σε ένα περίεργο κενό.

Αυτές τις μέρες λοιπόν νιώθω ότι έχασα το πάθος μου για τη ζωή. Κάνω δεν κάνω κάτι, δεν μου κάνει τη διαφορά. Ίσως όλοι οι άνθρωποι να το παθαίνουν αυτό. Όμως απο την άλλη βαρέθηκα να ψάχνω τον εαυτό μου (πως λέει η έκφραση "δεν ήμουν ο εαυτός μου" "είμαι ο εαυτός μου"). Διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα με κατακλήζουν, και ποιος είναι ο εαυτός;;;; Είναι ότι είχαμε πριν; Είναι αυτό που είμαστε σήμερα; Είναι αυτό που θα γίνουμε;

Μπορεί απλά να περνάω μια φάση αυτή την περίοδο και ποιός θα με ακούσει...;

Χθες μου είπε η "Σ" οτι της αρέσει να εξελίσσεται. Ωραία σκέφτηκα, και ποιος είπε όμως οτι δεν εξελίχθηκα εγώ;

Θυμώνω με τους ανθρώπους κατα καιρούς που θεωρούν ότι η μόνη εξέλιξη σε αυτή τη γη είναι να παντρευτείς και να κάνεις ένα παιδί. Φυσικά αυτά τα δύο είναι φοβερά και τρομερά, ειδικά το παιδί, αλλά η εξέλιξη θεωρώ πως είναι πολλά πράγματα μαζί. Επίσης νευριάζω με ατάκες του στυλ "οταν βγαίνεις έξω, δεν θα φαίνεσαι διαθέσιμη, πως και δε σε φλερτάρουν;". Ελεος, tres banale και πάντα φυσικά κάποια παντρεμένη φίλη θα στο πει... οι ελεύθερες απλά ξέρουν και δεν ρωτάνε.

Όσο περνάνε τα χρόνια οι γύρω μου σβήνουν απο τη μνήμη τους όλο και πιο πολύ τη δική μου περιπέτεια. Κάτι άλλο κάνουν με τις ζωές τους, κάποιους άλλους ανθρώπους έχουν στο προσκήνιο κτλπ κτλπ. Οκ, ειναι αλήθεια πως ούτε εγώ η ίδια δεν τα ανακαλώ καθε μέρα, όμως τι να κάνουμε που οι δικές μου οι πληγές είναι μαζί μου πάντα, πάνω στο σώμα μου...; Μα γίνεται να ξεχάσω εγώ;;;

Μια φίλη προχθές (που δνε ήξερε για μένα ) μου είπε πως η αδερφή της νόσησε πολύ light και μου λέει "όπως όμως και να χει, απο σημερα αλλαξε η ζωή της, είσαι πάντα υποψιασμένος πως κάτι μπορεί να πάθεις"...

Αρκετοί φίλοι θεωρούν πως πρέπει να προχωρήσω με την προσωπική μου ζωή (οι γονείς μου ούτε μου το συζητούν...) μα ποιό είναι αυτό το ΠΡΕΠΕΙ; Και ποιος ξέρει ποιο ειναι το προσωπικό μου timing;

Δεν μου αρεσουν τα πρεπει, δεν μου αρέσει η κατήχηση μα ουτε και η "βοήθεια" που ακόμη και η "Σ" μου πέταξε χθες. Δεν θέλω βοήθεια στα προσωπικά, θεωρώ πως η καθεμιά μας αν βρει κάποιον και είναι αυτός θα το καταλάβει...

Θα είχε ενδιαφέρον αν μου γράφατε εδώ ομοιοπαθούσες πως το χειριστήκατε, γιατί πιστεύω οι περισσότερες δεχτήκατε κάποιου είδους τέτοια πίεση απο το περιβάλλον σας. Εγώ αυτό που θέλω είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι τα πράγματα τόσο εύκολα για εμένα με όλα όσα έχω περάσει. Οκ, δεν είναι ακατόρθωτα αλλά δεν είναι εύκολα. Το να το παίζει η κολλητή μου "εγώ θα ήμουν σε σχέση" "εγώ θα είχα παντρευτεί" και διάφορα άλλα δεν με βοηθάει...Και όπως και να χει η φιλία πότε ήταν ή έγινε ανταγωνισμός. Ο καθένας έχει τη ζωή του, και προσπαθει καθημερινά και κάνει ότι μπορεί.

Οι άνθρωποι...δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές...
Μερικές φορές...το μόνο που χρειάζονται είναι...
ένα χέρι για να κρατηθούν...ένα αυτί...να τους ακούσει...και μιά καρδιά...που να μπορεί...να τους καταλάβει...
Μικρός Πρίγκιπας..

Έχουμε ανάγκη απο ανθρώπους που ξέρουν τι θα πει δύσκολα, που σέβονται τις μαύρες μας εκείνες μέρες, που θυμούνται και δεν ξεχνούν απλά επειδή πλέον δουλεύουμε και τρέχουμε πάνω-κάτω όπως το 80% του πλανήτη.
Γιατί κάποιοι γύρω μας θεωρούν πως αν μας "χαιδέψουν" λίγο κακό θα μας κάνουν; Υπάρχουν πολλές φορές που σκέφτομαι πως παρόλες τις δυσκολίες της ζωής δεν σκλήρυνα αλλά γέμισα ακόμη περισσότερες ευαισθησίες. Έχω δώσει επίσης πολλή αγάπη στους οικείους μου, μάρτυρες όλοι. Όμως πάντα για κάποιους γύρω μου θα κάνω κάτι λάθος, κάτι που αυτοί θεωρούν πως στη θέση μου θα το κάνανε πιο σωστά.
Λυπάμαι....αυτό το "στη θέση σου" δεν υπάρχει ρε παιδιά τα χουμε ξανα πει.
Σας φιλώ όλους έναν έναν. Είμαι καλά στυν υγεία μου ως το επόμενο τσεκ απ. Πέρασαν 4 χρόνια απο τότε που μπήκα στη δεύτερή μου σχολή και τυπικά οι παρακολουθήσεις τελείωσαν, μένουν μερικά μαθήματα, η ερευνητική & η πτυχιακή και δεύτερο πτυχίο (σε κανα δυο χρόνια) ε.....είναι κι αυτό μια εξέλιξη ;-) :-)

Υ.Γ θα προσπαθώ να σας γράφω πιο συχνά!

Αύγουστος όπως

Αύγουστος όπως και κάθε χρόνο.... Μήνας ζεστός και όμορφος, υγρός και μακάρι ατελείωτος. 

Ο Αύγουστος έχει τις περισσότερες εικόνες των παιδικών μας χρόνων. Οι μυρωδιές απο καρπούζι, οι φωνές απο τα ανοιχτά παράθυρα, τα γέλια στη θάλασσα, ο ήχος απο τα κύματα... όλα αυτά μαζί είναι ένα παζλ όχι μόνο για τις αισθήσεις ερεθιστικό αλλά και για τη μνήμη.
Η θάλασσα είναι η αγαπημένη μου, είναι αλήθεια. Απο την αρχή αυτού του blog ως σήμερα αυτό δεν έχει αλλάξει. Κι ας λένε πολλοί "μεγάλοι" : "η θάλασσα είναι για τα παιδιά". Όχι είναι και για τους μεγάλους, κι αν τόσο το πιστεύετε αυτό, ε τότε πείτε πως είμαι ένα μεγάλο παιδί. 

"That's my problem.. I feel too much or nothin"

Είναι όμορφη η θάλασσα, το υγρό στοιχείο κι η δύναμή της να κάνει ότι θέλει. Να γίνει λίμνη, ήρεμη και κάλμα, να γίνει βουνό σηκώνοντας κύμα ψηλό, να αλλάξει τη μορφή μιας παραλίας, να βάλει και να βγάλει τα βότσαλα έξω. Έχει τόσες δυνατότητες και τέτοιο μυστήριο που δεν μου φαίνεται περίεργο όταν παρομοιάζουν τη γυναικαία φύση με τη θάλασσα. 

Στη θάλασσα ήμουν και σήμερα, και τόσες μέρες εκεί είμαι, εκεί πάω... Απο τις 17 Ιουνίου φέτος. Πάω-γυρνάω εκεί. Πρόλαβα να πεταχτώ και στα τιρκουάζ νερά του αγαπημένου μου Ιονίου και να μαι πάλι πίσω στη βάση μου με τη "Σ" και τον μικρό της μπόμπιρα ετών 2 plus πλέον. 

Τα χρόνια τρέχουν, οι ζωές τρέχουν, ταιριάζουν, αλλάζουν, καλπάζουν, γεμίζουν, αδειάζουν. Όλοι πάμε προς κάπου. Δημιουργούμε, βιαζόμαστε, χανόμαστε, βρισκόμαστε, μπερδευόμαστε, σκεφτόμαστε, λυπόμαστε, συγχωρούμε, θυμόμαστε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, συνεχίζουμε, σταματάμε, βαλτώνουμε, ανανεώνουμε σχέσεις, ανθρώπους, σκέψεις, μυαλά κι εικόνες. Κάτι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο μέσα σε όλλλλλλληηηηηη τη φύση είναι η δυνατότητα εξέλιξης του νου του.

Λοιπόν φέτος το καλοκαίρι πήγα στο νησί, εκεί που τα έχουμε πει χιλιάδες φορές ήταν το αξέχαστό και τελευταίο cancer free καλοκαίρι (πάλι καλά έχω κι αυτό το blog να τα αναμασώ γιατί η "Σ" δε θελει να ακουει για το παρελθον) και φέτος, εν έτη 2016 και δη καλοκαίρι μπορώ να σας πω πως αν και ήμουν εκεί δεν ένιωθα καμία πληγή και καμια νοσταλγία.

Πέρασαν πολλά χρόνια απο το 2007 και αναγκάστηκα να αφήσω πίσω μου πολλά. Τολμώ να πω ΟΛΑ. Πως έγινε αυτό κι εγώ απορώ.... Δεν ξέρω πως αλλά έγινε. Έκανα μια αυτοίαση...αν υπάρχει κάτι τέτοι. Έβαλα στόχο να θωρακίσω τον εαυτό μου κι αυτό σημαίνει κι απο εμένα την ίδια. Προσάρμοσα σταδιακά τις σκέψεις μου, προσπάθησα να μη λυπάμαι που ήρθαν τα πάνω κάτω απο τη στιγμή που νόσησα και μετά. Έβαλα τα δυνατά μου να μη στεναχωριέμαι για το ότι η σχέση μου με τη "Σ" άλλαζε καθώς έδαφος κέρδιζε ο πλέον σύζυγός της και φυσικά αργότερα το παιδί της. Δηλαδή έμαθα με τον καιρό πως η κολλητή μου δεν θα γινόταν άλλο να με έχει τοπ προτεραιότητα. Δεν την αδικώ, σε όλα τρέχει ότι τη χρειαστώ και μεγάλο μέρος της καθημερινότητας το περνάμε μαζί. Και περνάμε καλά, παρόλα τα 10 χρόνια φθοράς, παρόλο το κάθε μέρα έχουμε πάντα πράγματα να πούμε αλλά σίγουρα, ένας κύκλος μεταξύ μας έκλεισε για πάντα. Εμένα τότε μου είχαν έρθει όλα μαζί... εμ καρκίνος, εμ turning point η φίλη όδευε προς σοβαρή δέσμευση. Όσο περνάει κι άλλο ο καιρός, θυμάμαι μαζί της τα καλά περισσότερο παρα τα κακά...

Γενικά η νέα πραγματικότητα είναι τώρα για μένα. Σήμερα που γράφω είμαι ο τωρινός μου εαυτός. Τότε ήμουν μια κοπέλα 27 ετων που αν με είχες γνωρίσει εκείνο το καλοκαίρι και έπειτα με ξανα έβλεπες αυτό, φέτος, δεν θα με αναγνώριζες. Πυροβολημένη δις απο την απειλή του θανάτου μέσω της αρρώστιας που ξεκάνει εκατομμύρια σε αυτόν τον ντουνιά (αλήθειες λέμε ρε φίλε) έγινα κάτι άλλο. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ή να με ψυχολογήσω απόλυτα αλλά οχυρώθηκα. Έσφυξα δόντι και είπα στον εαυτό μου πως δεν θα αφήνω να με "χαλάνε" πολλά γιατί έτσι δε βγάζεις άκρη ούτε με τους ανθρώπους μα ούτε και με τη ζωή. Αυτή βέβαια τη στάση μου προς τη ζωή μου πήρε 10 χρόνια να την καταφέρω. Φαντασου.... δέκα χρόνια να προσπαθείς να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά... Να δεις τι κολλάει με τι, τι πετάς, τι κρατάς, με ποιά η καρδιά σου ματώνει, με ποια μεγαλώνει, με ποια ορθώνεται.... Δύσκολο, πολύ θα έλεγα...Να μάθεις το "όχι" εξίσου δύσκολο, να θέτεις τα "θέλω" σου και πάλι ζόρικο. Να συνεχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν είναι εύκολα αυτά. Το λέω συχνα πως η μεγαλύτερη μάχη είναι αυτή που δίνεις με τον εαυτό σου. Πραγματικά δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει κανείς απο τους γύρω μας το τι παιρνάμε μέσα μας ακόμη κι όταν το κεφάλαιο χημειοθεραπείες λήξει. Και φτάνεις σε ένα σημείο να γίνεσαι και επιεικής με τους άλλους που δεν σε καταλαβαίνουν.

Φέτος περνάω μια ζεν περίοδο. Ελάχιστα είναι πλέον ικανά να μου χαλάσουν τη διάθεση. Μη με ρωτάς αν αυτό είναι καλό ή κακό... δεν ξέρω... κάποιος μπορει να το δει ως χαζό και επίσης ως παραίτηση απο τη ζωή. Ουφ δεν ξερω, δεν ξερω, δεν ξερω. Προσπάθησα να γίνω κάτι άλλο. Να πάψω να είμαι συναισθηματική. Να κόψω τους δεσμους με το παρελθόν να κοιτάω μπροστά και να μην κάνω αναδρομές. Το πέτυχα. Ήταν καλό; Έκανα καλό; Δεν ξέρω. Ξέρω πως ζω πιο ήρεμα. Δεν περιμένω πολλά απο τους άλλους κι αυτό μου βγαίνει σε καλό. Κι απ την άλλη ποιος μας είπε ποτέ πως πρέπει να ζούμε και τι είναι η ζωή;;; Ουφ κανείς...! Κι αν απόψε που γράφω όλα αυτά κάνω μια μικρή παύση και σκεφτώ "Και γιατί ρε συ έγινα λιγότερο συναισθηματική; Τι είναι το συναίσθημα; Μπας και είναι αυτό που μας κάνει όλους να ξεχωρίζουμε μεταξύ μας; Και γιατί κάποιος να αλλάξει απέναντι στα πράγματα τόσο πολύ; Απο φόβο μη πληγωθεί κι άλλο."

Μερικές φορές αν σταματήσουμε αυτό που κάνουμε και πάρουμε μια μεγάλη ανάσα και κλείσουμε για λίγο τα μάτια, μπορεί και να καταλάβουμε σαν αστραπή πως ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί τόσος ντόρος; Αφού σωστό και λάθος δεν υπάρχει, γιατί πασχίζουμε κάθε μέρα για να αποδείξουμε κάτι, ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί εγώ έπρεπε να χαλαρώσω και να αλλάξω το μέσα μου; Δεν εχω απάντηση... ίσως για να ηρεμήσω εγώ, ως Sweet December και όχι για τους άλλους. Σίγουρα έγινα βέβααι για για εκείνους πιο συγκαταβατική, πιο ευχάριστη παρέα με το να μη τρώγομαι με τα ρούχα μου, με την κολλητή μου και την οικογένειά μου και με το να μη μιλάω συνέχεια για την αρρώστια.

Φέτος έχω σχεδόν μια ανεξήγητη κι ανομολόγητη ευγνωμοσύνη προς τη ζωή. Αρκούμαι σε χαλαρούς ρυθμούς και σε λίγα. Ποιός, εγώ που έτρωγα τα λυσσακά μου για να κάνω συνέχεια πράγματα. Δεν μίσησα τη ζωή ποτέ... έτσι τουλάχιστον θυμάμαι...Απλά συνέχισα με νέα δεδομένα, μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο. Μια φίλη προχθές είπε μεγάλη αλήθεια για τον καρκίνο... είπε "όταν ακούς πως έχεις καρκίνο είναι σαν να πέφτεις σε τοίχο. Δεν ξέρεις που να πας, τι να κανεις, αδιέξοδο. Πέφτεις σε τοίχο και δεν μπορεις να πας πουθενά, δεν μπορείς να κουνηθείες για ένα διάστημα" true story λοιπόν....

σας αφήνω με μια φωτογραφία
για να δροσιστείτε... Η "Σ" διάβαζε το βιβλίο της σήμερα στη θάλασσα δίπλα μου κι εγώ έπαιζα με την ενός έτους μου φωτογραφική μηχανή.

Φιλιά σε όλους!!!!! Αγκαλιάστε τη ζωή γιατί αυτή έχουμε ως μια και μοναδική....!

I'll drop a line

 ευτυχώς που κάποιες απο εσάς περνάτε απο εδώ και μου αφήνετε σχόλιο του τύπου "Μας έλειψες" και μπαίνω να το δω στο blog και ανακαλύπτω πως έχω να γράψω απο τον Απρίλιο! Μα γιατί πάντα μου φαίνεται σαν χθες;;; Προφανώς επειδή σας έχω στο μυαλό μου και επειδή δεν ξεχνώ ποτέ αυτή τη γωνίτσα του παγκόσμιου ιστού που με τόση αγάπη προς εσάς κρατάω ζωντανή ως τα σήμερα. 

Όχι δεν έκανα την πρώτη μου βουτιά για φέτος (όπως με ρωτήσατε) ίσως σήμερα. Όταν είχα αρρωστήσει και έκανα θεραπείες περνούσα πολλές ώρες δίχως να έχω να κάνω κάτι, η ζωή μου είχε αδειάσει γενικά ενώ ήμουν ως τότε συνηθισμένη να κάνω πολλά πράγματα... Πλέον πολλές μέρες δεν μου μένει χρόνος για αρκετή ξεκούραση γιατί έχω πολλά να κάνω ;-)

Απο τον Απρίλιο ως σήμερα οι μήνες πέρασαν γρήγορα (κάποιος κλέβει εβδομάδες απο αυτή μου τη χρονιά) πραγματικά γρήγορα! 

Είμαι αισίως στο 4ο έτος της δευτερης Παν/μιακής σχολής που ξεκίνησα το 2012! Απίστευτη αίσθηση! Να λοιπόν πως οι μήνες και τα χρόνια μπορούν να περάσουν γρήγορα κάνοντας κάτι καλό. Να πως φεύγουν τα χρόνια και παράλληλα χτίζεις κάτι όμορφο. Τα χρόνια δεν τα κλέβει μόνο κάποια αρρώστια αλλά και οι ομορφιές της ζωής!

ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ! ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΛΟΙΠΟΝ!

Αν μιλούσα λοιπόν ανοιχτά για την πραγματικότητα της ζωής μου τα τελευταία 4 χρόνια  πέρα απο τη δουλειά, η νέα μου ενασχόληση με την καινούρια σχολή μου άνοιξε τους ορίζοντες προς τη συμπρωτεύουσα, μου έφερε νέους ανθρώπους στη ζωή μου, με γέμισε ενέργεια το να συναναστρέφομαι άτομα με φιλοδοξίες που κι αυτοί επίσης (λόγω ηλικίας) δεν φοβούνται, ονειρεύονται, ελπίζουν σε ένα καλύτερο κόσμο, δημιουργούν και χαίρονται τη ζωή. Υποσυνείδητα ταυτίστηκα (τώρα το καταλαβαίνω) και με αυτά τα παιδιά που τα γνώρισα 18 και είναι πλέον 21-22. Είναι όμορφο να θυμάσαι τα νιάτα σου, να θυμάσαι πως στα 23 αφου πήρε το πτυχίο το πρώτο απο Ελληνικό Παν/μιο πήρες μια βαλίτσα μόνη και πήγες στην Αγγλία για να σπουδάσεις θεωρία κινηματογράφου, επειδή οι γονείς σου ήταν ανοικτά μυαλά.  Εν ολίγοις βρήκα μεγάλη ανακούφιση και χαρά στη δεύτερη σχολή μου. Σχεδόν επαναλαμβάνω απο μέσα μου όταν βρίσκομαι εκεί πως "η ζωή δεν σταματάει ποτέ, και πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις".

Παράλληλα ξεκίνησα το τρέξιμο, και είχα βάλει στόχο τα 10 χλμ σε αγώνες-δρόμους και προπονήσεις αλλά εδώ και 9 μήνες ένας τραυματισμός πλάγια στο γόνατο με σταμάτησε. Ίσα που πρόλαβα τον πρώτο μου αγώνα, 3 μέρες πριν απο εκείνο το χειρουργείο του αδενοκαρκινόματος. Ωστόσο περπατάω και μάλιστα είμαι πλέον πολύ κοντά στα κιλά που είχα πριν αρρωστήσω.... Με τόσα ορμονικά θέματα, με τις χμθ και τα χειρουργεία, ο οργανισμός ήθελε μια ώθηση για να αρχίσει να χάνει και (μάλλον) μου την έδωσε μια συγκεκριμένη διατροφή που ακολούθησα. Έτσι για πρώτη φορα στα 10 χρόνια ταλαιπωρίας μου είμαι πλεον 57 κιλά!!!!! (τον Απρίλη ήμουν 62) Λίγη γυμναστικούλα μου λείπει και θα σφύξει και το κορμί. Αλλά οκ, δεν χρειάζεται να είμαι και μοντέλο, είμαι εξυπνη και δημιουργική, αυτο φτάνει (χαχα)

Κατα τα άλλα (γενικά) πέρασα τα τελευταία 2,5 χρόνια μεγαλώνοντας ένα παιδί. Το παιδί της κολλητής "Σ" σε σημείο που το παιδί μάλλον θα πιστεύει ότι μένω κι εγώ μαζί τους γιατί πέρα απο το ότι είμαστε κάθε μέρα μαζί, κάποια βράδια το μπανιάρω, το κοιμίζω με ιστορίες μου (και φεύγω) αλλά ο πιτσιρικάς σίγουρα δεν καταλαβαίνει ότι φεύγω το βράδυ, μπορεί να νομίζει πως το πρωί πάω στη δουλειά πριν ξυπνήσει. Τα αισθήματα είναι σίγουρα αμοιβαία με τον πιτσιρικά όμως το ενδεχόμενο πως οικογενειακώς λόγω κρίσης θα φύγουν σε άλλη χώρα μας στραβοκάθεται. Βλέπετε η ζωή τελικά πάντα μα πάντα γράφει το δικό της σενάριο, εκεί που πάντα μα πάντα έλεγα εγώ να αποκτήσω ένα βαπτιστήρι απο την ίδια πόλη για να το βλέπω καθημερινά και επέκλυα οποιαδήποτε άλλη πρόταση φίλων απο άλλη πόλη. Τελικά απο την ώρα που γεννιόμαστε καλούμαστε να βιώσουμε κάθε είδους αποχωρισμό, αυτον του σώματος της μητέρας μας, αυτόν του απογαλακτισμού, αυτόν της οικογενείας αυτόν, αυτόν, εκείνο....! Πρέπει να μαζεύουμε δυνάμεις και να στεκόμαστε δυνατοί μπροστά σε μικρούς και μεγάλους χαμούς.

Γενικά πάλεψα πολλά προσωπικά μου θέματα όλα αυτά τα χρόνια με τον εαυτό μου αλλά και με τους άλλους.... Έκανα το καλύτερο που μπορούσα....
Χθες διάβασα κάτι έξυπνο : "Να φεύγεις απο εκεί που είσαι κομπάρσος". Στις πιο δυνατές σχέσεις της ζωής μας νιώθουμε πρωταγωνιστές, δίνουμε στους συμπρωταγωνιστές μας μια αγάπη και μια αφοσίωση όμοια με ενός εραστή ή μιας ερωμένης, άσχετα αν μιλάμε για φιλίες, ή για το ίδιο φύλο ακόμη. Μια αγάπη πολλές φορές μητρική ή αδελφική, με έντονο και έκδηλο ενδιαφέρον καθημερινό για τον άλλο. Μαθαίνεις σταδιακά ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μπορείς όμως να αλλάξεις εσύ προς του ανθρώπους όταν αισθανθείς κομπάρσος στις ζωές τους ή η εναλλακτική τους. Είναι δικαίωμά σου να διεκδικείς για εσένα το καλύτερο, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει γιατί θες να καλομάθεις εσένα, γιατί νομίζεις ότι άξιζες μια καλύτερη συμπεριφορά... γιατί...γιατί.... Τα γιατί και τα επειδή της ζωής είναι αμέτρητα......και τη ζωή τη μαθαίνεις σταδιακά. Σε κανένα βιβλίο και σε κανένα σχολείο δεν μαθαίνεις πως να χειρίζεσαι τα δύσκολα μα ούτε και τους ανθρώπους. Μαθαίνεις μόνος τους ανθρώπους... κι αν θες να εισπράττεις ότι δίνεις ή έστω περίπου ότι δίνεις, φεύγεις για να είσαι ο πρωταγωνιστής κάπου αλλού. Είναι όμορφο να αγαπάς αλλά είναι επίσης όμορφο να αγαπιέσαι, να φροντίζεσαι και όχι μόνο να φροντίζεις, να σε ακούν και όχι μόνο να ακούς. Δύσκολοι καιροί, όμως όλα μπορείς να τα βρεις σταδιακά.

Το καλοκαίρι είναι μια ανάσα απο αυτές τις γραμμές κι εγώ ελπίζω σύντομα να βρεθώ στη θάλασσα και να σας αφήσω μερικές φωτογραφίες εδω.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΕΤΕ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΘΥΜΩΝΕΤΕ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ. Πραγματικά με το θυμό δεν κερδίζετε τίποτα πέρα απο νεύρα και άυπνες νύχτες. Βρείτε κάτι που αγαπάτε, ή επινοήστε κάτι απο την αρχή, αγαπήστε το, βάλτε στόχους. Ακούγομαι σαν τα βιβλία "Πως να κάνετε τη ζωή σας καλύτερη" όμως όλα όσα σας γράφω εδώ τα έχω βιώσει. Διεκδικίστε πράγματα, ζήστε καλά, καλύτερα. ΖΗΣΤΕ!!!!Ζηστε χωρίς φόβο για το μέλλον. Ποτέ δε σκέφτηκα πως θα ξανα πάθω καρκίνο κι ας ξανα έπαθα το 2014, και μια νύχτα δίχως στεναχωρια είναι μια νύχτα κερδισμένη, χωρίς στεναχώρια!

Να προσέχετε τους ευατούς σας! Πρώτοι εσείς προσέχετε εσάς και μετά όλοι οι άλλοι σας προσέχουν. Αν αγαπάτε τον εαυτό σας, θα τον δουν με παρόμοιο μάτι και οι υπόλοιποι και θα σας αγαπήσουνε καλύτερα!

Σας φιλώ, πάντα με αγάπη, πάντα η σκέψη μου μαζί σας!

Η αγαπημένη μας παραλία με τη "Σ" ΜΥΛΟΣ...κάπου στο Ιόνιο

Η ζωή μου πριν 10 χρόνια (περίπου)

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το blog απο την πρώτη του ανάρτηση μερικές μέρες τώρα.

Είναι απίστευτο πως ξέχασα τα περισσότερα. Πραγματικά ξέχασα τόσα πολλά. Θυμάμαι βέβαια κι άλλα τόσα. Είναι φοβερή η αίσθηση πάντως να διαβάζεις πως εκείνη τη μέρα, το 2007 είχες πιεί καφέ με τη "Ν" ενώ η "Σ" είχε έρθει σπίτι σου για ταινία και ξάπλα. 

Περνάνε τα χρόνια, περνάνε....και οι πληγές επουλώνονται.  

Χθες είδα ένα έντονο όνειρο. Ήμουν σε ένα νησί, στο νησί ήταν και η "Σ" με το παιδί της αλλά μηνών, πιο μικρό απο όσο είναι τώρα. Η "Σ" πάλευε να τηγανίσει κάτι ωμά κρέατα κι εγώ αποφάσισα να πάω μόνη στη θάλασσα και πήγα. Μπήκα να κολυμπήσω, όμως δεν μπορούσα να βγώ προσπάθησα αλλά τίποτα ενώ δεν είχε ιδαίτερα πολύ κύμα, όμως είχε βράχια. Όμως η λογική πρυτάνευσε και κολύμπησα κατά μήκος της ακτής (όχι δεν ήμουν αχγωμένη) και ρώτησα κάποιους άλλους λουώμενους εκεί που δεν είχε βράχια, αν, αν βγω απο τη δική τους πλευρά μπορώ μετά να πάω στα πράγματά μου, στην ακτή, απο εκεί που είχα βουτήξει. Εκείνοι είπαν ναι, κι έτσι βγήκα απο την αμμουδιά.

Σκέφτηκα ότι μια ερμηνεία των παραπάνω είναι πως πάντα τη σκαπουλάρω, πως βρίσκεται η λύση πάντα. Απο την άλλη ας μην προκαλώ και την τύχη μου με όσα γράφω απόψε. Πάντως ίδρωσα πάρα πολύ στον ύπνο μου, αν και δεν είχα άγχος μέσα στο όνειρο.

Όπως και να χει, είναι περίεργο το συναίσθημα να περνάει το παρελθόν απο μπροστά σου καθώς διαβάζεις τι έγινε παλιά. Διάφορα συναισθήματα έχουν ξεχαστεί, πραγματικά. Ο σωματικός πόνος, ο πόνος στο μυαλό, ο πόνος της μοναξιάς, της απουσίας, της ασυνεννοησίας, όλα...μα όλα... Μα ειναι δυνατόν;;; Κι όμως... τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει. Σίγουρα θυμάμαι πολλά περιστατικά. Θυμάμαι χρώματα, χώρους, ανθρώπους αλλά είναι και πολλά πάρα πολλά που τα έχω ξεχάσει. Έτσι είναι φαίνεται στη ζωή, ότι σε ζορίζει σε ζορίζει τόσο που φτάνεις στο μηδέν μετά, και το καταχωνιάζεις εκει που δεν παίρνει άλλο. Ίσως γιατί μόνο έτσι μπορείς να συνεχίσεις να ζεις με τους ίδιους ανθρωπους γύρω σου αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό σου. έτσι. μόνο έτσι... δεν υπάρχει άλλη εξήγηση λοιπόν... τα πνίγεις. Οχι τον πρώτο χρόνο ούτε τον δεύτερο. Ως εκεί μετράς τους μήνες και τις μέρες και θυμάσαι, θυμάσαι συνέχεια, και κρατάς στο μυαλό σου ημερομηνίες. Και αυτό κάνεις και για πέντε χρόνια ακόμη. Νομίζω πως μετά την πενταετία αρχίζεις και ξεχνάς...Και καλά κάνεις γιατί δύσκολα ζεις με όλες τις άσχημες στιγμές της ζωής σου. Ευτυχώς υπερτερούν οι καλές στιγμές και κάπου σώζεσαι, όσο άσχημα κι αν σου φέρθηκε η ζωή. Φανταστείτε να καταγράφατε επι 10 χρόνια την καθημερινότητά σας ή την κάθε εβδομάδα σας. Συναισθήματα κι ανθρώπους και να τα διαβάζατε κάποια στιγμή. Θα ανακαλύπτατε το ίδιο με εμένα αυτές τις μέρες, πως τα άσχημα τα αφήσατε πίσω.

Αυτές τις μέρες που πάω πίσω στον προσωπικό μου χρόνο, πιστέψτε με, πραγματικα, έχω πάρει τέτοια απόσταση απο όλα που τα διαβάζω σαν να ήμουν μια απο εσάς, ως απλή αναγνώστρια. Φοβερό αυτό με το μυαλό... αλλά συμβαίνει και δεν υπερβάλω. Και καλώς μου συνέβει όπως γράφω και πιο πάνω.

Όλα βέβαια αυτά με τις αναδρομές συμβαίνουν γιατί βρίσκομαι σε μια αναζήτηση σε σχέση με το blog, σκέφτομαι να το κάνω ή να γίνει ταινία...Δεν ξέρω πως σας φαίνεται σαν ιδέα. Άλλοι το κάνανε βιβλίο στο παρελθόν (κι αυτό βεβαίως το σκέφτηκα). θα δω... το ψάχνω πάντως...Θα με ενδιέφερε να δείξω στον κόσμος πως πήγε η όλη ιστορία, να το δείξω με εικόνες :-)

Σας φιλώ. "Κρύβει πόνο ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά" έτσι δεν λέει το άσμα;;; Όμως νιώθεις και ευγνώμων, γιατί παρόλα όσα πέρασες είσαι καλα και είσα εδώ. Επίσης, όσο δύσκολα κι αν ήταν κάποιοι άνθρωποι μείνανε πλάι σου για πάντα. Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος, κι αυτό είναι μεγάλη νίκη, ότι κι αν γίναμε, ότι κι αν γίνει στο μέλλον. Είναι μικρές νίκες όλα όσα γίνανε 10 χρόνια πριν κι όλα όσα κατάφερα να κάνω αλλά και να κάνουν και οι άλλοι γύρω μου.

Δέκα χρόνια πριν ρε φίλε. Παιδιά είμασταν 27 χρονών, ελεύθεροι όλοι, χωρίς μωρά δικά τους. Υγιείς όλοι, με όνειρα, χαρούμενοι, carefree, cool και light. Ψοφούσαμε για παρέα, για έξω, για εμάς, για το εμείς κι εμείς. Σχέδια, γέλια, φωνές, βλακείες και σοβαρές κουβέντες. Κι έτσι η ζωή πέρασε...και η ζωή συνεχίζεται.

Σας φιλώ! μου δώσατε τόσο κουράγιο και τόση ενέργεια, απο την πρώτη εβδομάδα -όπως διαβάζω- αυτού του blog!

Πρωί Σαββάτου

και λίγες ώρες πριν πάω για την καθιερωμένη μου βόλτα χαζεύω στο ιντερνετ.

Παρατηρώ πως τελικά, this is a family world...ή this world is for families ή families and babies rule. 

Χαζεύω τα διαφημιστικά e-mail που μου στέλνουν οι εταιρίες και αντιλαμβάνομαι πως το 80% των προιόντων τους, ότι και να ναι αυτά, διαφημίζονται με φόντο, κόνσεπτ (όπως θέλετε πείτε το) την οικογένεια. Χαρακτηριστικά μια εταιρία θέλει να πουλήσει φωτογραφίες που εκτυπώνονται σε τελάρα και το τελάρο της διαφήμισης απεικονίζει έναν μπαμπά να κρατάει ένα μωρό. 

Αναρωτιέμαι αν αυτό γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Οι singles σε αυτή τη χώρα, χωράνε σε διαφημίσεις; Οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά, δεν μπορούν να μοιράζονται μια μυστική αδερλφότητα όπως εκείνοι που έχουν μωρά. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση, η προώθηση κάποιων προιόντων που αφορούν όλους για μένα άρχισε να γίνεται pathetic όταν διαφημίζεται αποκλειστικά απο ευτυχισμένα ζευγάρια ή οικογένειες. Ακόμη και διαφημίσεις με βούτυρα, με πρωινά. Σήμερα το παρατήρησα αλλά συμβαίνει χρόνια τώρα αυτός ο διαχωρισμός. Βλέποντας τη διαφήμιση θυμήθηκα παράλληλα και τον χθεσινό ορθοπεδικό που πήγα να δει κάτι στο γόνατό μου. Αφού μου πήρε πλήρες ιστορικό και με ρώτησε και για τον κύκλο μου, με κοιτάζει στα μάτια και με ρωτά: "Παιδάκια έχετε;". Όταν επίσης μου κάνουν αυτή την ερώτηση πλέον μου ρχεται να βάλω τα ΓΕΛΙΑ. Καλέ μου άνθρωπε, ρωτάς γιατί ψάχνεις να δεις σημάδια "δυστυχίας" -αν πω όχι-επάνω μου, ή γιατί θες να ελαφρύνεις το κλίμα και να χαμογελάσεις αν απαντήσω θετικά; Θεωρώ ότι είναι απο τις πιο χαζές ερωτήσεις και πιστέψτε με στην τελευταία λαπαροσκόπηση την άκουσα και 3 βήματα πριν το χειρουργείο, επάνω στο φορίο απο το νεαρό που το έσπρωχνε. Μα δεν ειναι αστείο τώρα που το διαβάζετε; Ήταν φαίνεται για τον νεαρό το τελευταίο χαρτί να με κάνει να δω τα πράγματα αισιόδοξα, αν φυσικά έλεγα "Ναι έχω ένα". Όμως εκείνη τη στιγμή των ελάχιστων δευτερολέπτων πριν απαντήσω, πραγματικά κάνω κόπο στο να μη χαμογελάσω (γιατί θα με περάσουν για τρελή) ή να μη γελάσω και απαντώ μονολεκτικά "Όχι". 

Σε ένα άλλο σύμπαν τα συννεφάκια πάνω απο το κεφάλι μου θα γράφανε "Ρε βλάκα, τι σημασία έχει αν έχω ή όχι παιδί; Μου κάνει τον καρκίνο καλύτερο, ή μου κάνει τη ζωή πιο όμορφη; Ή τελικά μπορώ να πω στον εαυτό μου--μπράβο, τουλάχιστον έπιασες το Ελληνικό όνειρο, έγινες μάνα πριν στα πάρει όλα ο κακρίνος". Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τη φύση της ερώτησης...Κι ο γιατρός εχθές μπορούσε πολύ πιο πλάγια να με ρωτήσει, τύπου γράφει τα στοιχειά (που τα έγραφε) να με ρωτήσει αν είμαι παντρεμένη κι έχω παιδι. Όμως τις ξέρω αυτές τις ερωτήσειες και τωρα που σας γράφω χαμογελάω. Είναι ερωτήσεις λύπης, οίκτου ίσως. Σου λέει οκ end of story αλλά πρόλαβες να κανεις παιδί; Όχι ρε φίλε, δεν πρόλαβα. Κι αν αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, ας μου βάλει η Ελληνική κοινωνία 6 στα 10 βαθμολογία. 

Μην τρελένεστε........ με ή χωρίς παιδί, αν το λέει η καδρούλα σου ζεις μια γεμάτη ζωή. Φυσικά, τα παιδιά για μια μάνα είναι το παν...Για μια γυναίκα όμως που δεν γνώρισε δικό της παιδί, μη γελιέστε, δεν νιώθει και τόσο αποτυχημένη όσο εσείς νομίζετε ;-) Σας το υπογράφω με ένα μεγάλο Σαββατιάτικο χαμόγελο. Μη βασανίζεστε με τέτοιες σκέψεις οι άτεκνοι. Αν η ζωή σας έδωσε λεμόνια κάντε λεμονάδα και ντύστε την κάθε σας μέρα με μοναδικότητα. Δεν ξανα γεννιόμαστε, ε δεν θα σκάσουμε αν βρεθήκαμε και χωρίς οικογένεια. Μη χαρίζετε τις μέρες σας σε χαζές σκέψεις και υποθέσεις και ταχα όνειρα που δεν βγήκαν.

Τα όνειρα έιναι δικά μας ρε, είτε για να τα επαναπροσδιορίζουμε είτε για να αφήνουμε κάποια απο αυτά στην άκρη και να φτιάχνουμε καινούρια απο την αρχή (κι αυτό έχει απίστευτη χάρη σας το λέω) είτε για να τα συνεχίζουμε και να καταφέρνουμε μερικά απο αυτά!

Να μην έχετε καμία ηττοπάθεια. Η κάθε μια μας ειναι ξεχωριστή. Το θέμα δεν είναι αν θα κάνετε παιδιά, το θέμα είναι πάντα αν θα κάνετε σωστά παιδιά με τα φώτα που θα τους δώσετε. Το θέμα δεν είναι να κάνετε παιδιά μα να ζήσετε αυτά τα λίγα ή πολλά χρόνια εδώ πάνω όπως γουστάρετε στα πλαίσια του δυνατού.

Πάτε τη βόλτα σας τώρα, χαζέψτε τον κόσμο που περνάει, χαμογελάστε σε ένα παιδάκι που με αφέλεια βρέθηκε μπροστά σας και σας κοιτάει επίμονα κι αν τόσο πολύ θέλετε κάποιον να σας φωνάζει μαμά, υπάρχουν παιδάκια εκεί έξω που ευχαρίστως θα το έκαναν και θα σας ευγνωμονούσαν για μια ζωή.

Ναι, δεν θα κλέψω τη δόξα απο τη μητρότητα, είναι όμορφες (απο ότι βλέπω) όλες οι στιγμές με ένα παιδί, δεν θα αφήσω όμως ούτε τη μέρα να μου χαλάει το ότι δεν ξυπνάω με ένα παιδί.

Γονιός ή μη γονιός ο κάθε άνθρωπος κάνει τον δικό του προσωπικό αγώνα ;-) Εταιρείες και μαρκετινγκ θα έπρεπε να το ξέρετε πια εν έτη 2016...αλλά.......ας είναι.  

Σας φιλώ! Εγώ πάλι δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους με βάση την προσωπική τους κατάτασταση, και με παντρεμενους βγαίνω και με μωρά αλλα και με ελεύθερους (και δεν θα πρεπε καν να το διευκρινιζω, ανθρωποι είναι όλοι και φίλοι, αν τους θες, δεν παίζει ρόλο σε τι φάση είναι)

Σαν σήμερα

έκανα το 2008 την τελευταία χημειοθεραπεία μου. Και σήμερα, πάτησα εδώ στο blog το 2008 και μήνα Απρίλη για να θυμηθώ τι έγραφα τότε, σε ποια κατάσταση μυαλού ήμουν.

Περίεργο να βλέπεις τελικά το παρελθόν σου σε μια οθόνη υπολογιστή. Σπάνια γυρίζω πίσω σε όσα έγραψα παλιά. Δε βρίσκω μάλλον το λόγο. Όμως μου αρέσει ενδόμυχα το ότι όλα αυτά τα έχω κατα γράψει γιατί...για να λέμε και αλήθειες εδώ... Τα περισσότερα απο αυτά, σχεδόν 10 χρόνια μετά, τώρα να εδώ που σας γράφω, τα έχω ξεχάσει. Ναι, κι όμως, μου το λέγανε και δεν το πίστευα αλλά πραγματικά τα έχω ξεχάσει. Έτσι ξέρω πως στο μέλλον, μπορώ αν θέλω να ξανα διαβάσω μερικά. Να θυμηθώ, να συγκινηθώ, να συναντήσω και πάλι εκείνο το άτομο των 27 που ήταν έρμαιο μιας up and down ψυχολογίας. Το κορίτσι που η ζωή το είχε πετάξει στο περιθώριο των νοσοκομείων και είχε αναγκαστεί να αφήσει την ως τότε πραγματικότητα. Εκείνο το κορίτσι που δεν άφησε περιθώρια φόβο μέσα της, εκτός απο κανα δυο φορές (βράδυ ήτανε θαρρώ). 

Είναι πολυ περίεργο πάντως που την Πρωταπριλιά πάντα την ξεχνώ σαν τη μέρα που έληξαν οι θεραπείες. Ίσως γιατί μετά, τον τότε Μάη με περίμεναν οι ακτινοθεραπείες. Πάντα νόμιζα ότι το τέλος είναι αυτό που σου μένει, όμως η ζωή με διέψευσε! Εμένα μου έμεινε η αρχή, η 3η Δεκέμβρη που χειρουργήθηκα μα και η 18η Δεκέμβρη που έκανα την πρώτη χμθ. Όμως, επειδή η 18η Δεκέμβρη συμπίπτει με τα γενέθλιά μου (δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου-που ως τότε νόμιζα πως δεν ξέρει τα γενέθλιά μου-που είπε: "γιατρέ, 18 έχουμε γενέθλια") εγώ και πάλι εκείνη τη μέρα σκέφτομαι τα γενέθλια και γιορτάζω τη ζωή... το μυαλό μου έφυγε απο εκείνο το -3 όροφο, βαθιά στο υπόγειο όπου κλεινόμουν με την πεταλούδα στο αριστερό μου χέρι.  Όμως η αρχή είναι άτιμη, είναι η μέρα που άλλαξε ο κόσμος (θα έλεγε τρέηλερ ταινίας). Εγώ γράφω...είναι η μερα που άλλαξε η ζωή μου και η ζωή αρκετών δικών μου ανθρώπων. 

Σαν ψέμα λοιπόν το 2008, σαν σήμερα! ΑΛΗΘΕΙΑ ειναι ομως πως πέρασαν κοντά 10 χρόνια και ΑΛΗΘΕΙΑ ειμαι εγώ εκείνο το κορίτσι κι ΑΛΗΘΕΙΑ, ειμαι καλα και σας γράφω ακόμη

σας φιλώ έναν έναν! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑ!

Χάρισε τα μαλλιά σου!

Κάτι πολύ όμορφο, ήρθε και στην Ελλάδα!

Όταν κάποιος άνθρωπος ξεκινάει τις χημειοθεραπείες περιμένει και το δυσάρεστο της απώλειας των μαλλιών του. ΦΥΣΙΚΑ αυτο δεν είναι το χειρότερο με τον καρκίνο ή με τις θεραπείες αλλά ΞΕΡΩ πως το να μην έχεις μαλλιά μέσα στην όλη ταλαιπωρία, σε στεναχωρεί επιπλέον (καποιους περισσότερο, κάποιους λιγότερο).

Απο την δική μου περιπέτεια πέρασαν περίπου 10 χρόνια, αλλά δεν σας πάω τόσο μακριά, σας πάω και πιο κοντά, όταν τέλειωσε η περιπέτειά μου, σε περίπου ένα χρόνο το μαλλί μου δεν θύμιζε τίποτα απο χμθ.

Αν έχετα άβαφο μακρύ μαλλί και σκεφτεστε τόσο κόσμο στην Ελλάδα που κάνει χημειοθεραπείες και δεν έχει καθόλου μαλλάκι... τότε χαρίστε το! ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ και είναι μια βοήθεια μεγάλη! Τα μαλλιά, τρίχες είναι, μακραίνουν! χαρίστε και δώστε χαρά!

 Πληροφορίες για το Ελλινηκό Donate Hair

Βρείτε ένα κομμωτήριο που συνεργάζεται και κουρευτείτε εκεί, για τον παραπάνω σκοπό ΔΩΡΕΑΝ παρακαλώ! Εάν πάλι δεν θέλετε να μπείτε στη διαδικασία του να βρείτε συγκεκριμένο κομμωτήριο, κανένα πρόβλημα. Ακολουθήστε τις οδηγίες που θα βρείτε στο παραπάνω site και μπορείτε να κουρευτείτε και μόνες/οι στο σπίτι ή στον αγαπημένο σας κομμωτή!

Είναι πάρα πολύ απλό να δώσετε τα μαλλιά σας για περούκες προς καρκινοπαθείς!
Εγώ ετοιμάζομαι σε λιγότερο απο ένα μήνα να κόψω τα μαλλιά μου που πλέον φτάνουν πιο κάτω κι απο το κούμπωμα του σουτιέν, να τα φιλήσω, να τα βάλω σε ένα σακουλάκι και να τα στείλω για να σκεπάσουν κάποιο άλλο κεφαλάκι! ΑΠΛΟ, ΕΥΚΟΛΟ, ΔΩΡΕΑΝ και πιστέψτε με, δίνει τόση μα τόση χαρά!!!!!

ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ! ΚΑΝΤΕ ΤΟ!!!!!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ! ΝΑ ΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ μικρά και μεγάλα μου!

 

Καλή Σαρακοστή φιλοί μου! 

Ο χαρταετός είναι σύβολο ελπίδας, ψυχής και δύναμης! Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά!

Σήμερα διάβασα για ένα project φωτογραφίας...το Sweet Life. Ρωτούν τους ανθρώπους που νίκησαν τον καρκίνο... τι είναι πιο δυνατό απο τον καρκίνο;;; Η ΑΓΑΠΗ απαντούν! Η ίδια η ΖΩΗ συμπληρώνω εγώ! Δείτε το... για να θυμηθείτε πως κι ας μην έχεις μαλλιά είσαι όμορφος... κι ας έχεις ουλές συνεχίζεις να ζεις! ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΚΑΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ. να ζεις και να ονειρευεσαι ακομη κι όταν τον ουρανό σκεπάζουν σύννεφα και η βροχή μουσκεύει το είναι σου! Ο Καρκίνος νικιέται όταν δεν του χαρίζεις το μυαλό σου, οταν ξεχνάς το φόβο και πετάς ψηλά με τα μάτια της ψυχής και τα φτερά της καρδιάς! Μη χαρίζεις στον καρκίνο την ελευθερία μυαλού που μόνο εσύ μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου! Γέλα... ο καρκίνος τρέμει όταν σε ακούει, μίλα δυνατά κι ο καρκίνος σωπαίνει. Σκέψου θετικά και κάντον να σκάσει απο το κακό του!

Σας φιλώ! Το Πάσχα πλησιάζει! Ελπίζω σε μια Άνοιξη πάντα και σε ένα υπέροχο καλοκαίρι!

Η ζωή μετά τον καρκίνο

έβαλα αυτό τον τίτλο απόψε για να βρεθειτε εδώ όσα φοβισμένα καρκινάκια δεν με ξέρετε..σε περίπτωση που googlαρετε "η ζωή μετά τον καρκίνο".

Λοιπόν...λοιπόν, ντροπή και αίσχος έχω να γράψω απο τον Ιανουάριο;;; 

Μου φαίνεται πάντα σαν χθες που έγραψα τελευταία φορά...ίσως γιατί σας έχω πάντα στο μυαλό μου ως το δυνατό και δυναμικό παρεάκι μου! Εσείς με συντροφεύετε όλοι απο το 2007 ως σήμερα και με τα σχόλιά σας και με τη σκέψη σας.Τι θα έκανα δίχως όλους εσάς, πόση δύναμη μου δώσατε...αχ πόση;;;;;

Λοιπόν.... η ζωή μετά τον καρκίνο...ΝΑΙ, υπάρχει...Έχει και ποιότητα.

Οι πρώτοι μήνες του 2016 με βρίσκουν καλά στην υγεία μου (αρχικά), περασα ομορφα στις γιορτες με εξόδους και παρτυ. 

Συνεχίζω με τη δουλειά μου, προσπαθώ να χάσω 2-3 κιλάκια αλλά εχω κολλήσει στο 60 και πάω να το αποδεχτώ σιγά σιγά...Στη δεύτερη σχολή που παρακολουθώ είμαι πια τελειόφοιτη! Ω ναι...υπάρχει ζωή και μετά τον καρκίνο...
Του χρόνου 10 χρόνια καρκινοπαθής μα και cancer free (ok με μικρές εξαιρέσεις) γενικά τα πράγματα πήγαν καλά...απο τα 27 πάτησα τα 35. Καθόλου άσχημα, να βρεις τον καρκίνο να τον
ξεπεράσεις και να κερδίσεις 10 χρόνια ζωής.Μια χαρα... αν και τους τελευταίους μήνες η θεωρία μου είναι μια: όταν κάποιος φεύγει απο τη ζωή, πιο ζόρικα είναι για όσους μένουν πίσω. Όταν κάποιος  φεύγει νέος συχνά λένε: "Έχασε τα νιάτα του" αλλά τελικά αυτό τι σημαίνει;

Η ζωή δεν χορταίνεται, κι αυτός που ζεί ως τα 75, θέλει να πάει 80, κι αυτός που είναι 80 επιθυμεί τα 85 και τα 90.Η ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή, κι ας μην είναι γλυκιά. Όλοι θέλουμε πιο πολύ, κι ο γέρος που απλά ανασαίνει σε ένα δωμάτιο, θέλει και του χρόνου να ανασαίνει, και του παραχρόνου κι ας είναι η ζωή του ένα ατέρμονο κρεβάτι.
Δεν θέλω να γίνω κυνική, όμως ο θάνατος πρέπει να ειναι μια κατάσταση πολύ ζεν. Δεν έχω πολυ-μιλήσει για τον θάνατο εδώ στο blog, ίσως γιατί πέρασε απο το μυαλό μου αλλά τον απώθησα. Ευτυχως για όλους τους ανθρώπους δεν υπάρχει ούτε minimum πραγμάτων που πρέπει να κάνουν στη ζωή, ούτε maximum. Είναι πολύ καλό όμως  έστω μέσα μας να καμαρώνουμε για όλα όσα έχουμε κάνει. Να έιμαστε και ευγνώμονες για το παρελθόν και θαραλλέοι για τη μάχη με τον καρκίνο ή για οποιαδήποτε δοκιμασία της ζωής.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως πάνω εκεί στα άστρα που κάθε βράδυ μας σκεπάζουν βρίσκεται του καθενός η πορεία... οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια κι όσο κι αν θέλουμε να μεγαλώσουμε τον χρόνο δεν γίνεται. Ακόμη και οι φορές που ξεφεύγουμε απο τον θάνατο, κι αυτές προδιαγεγραμμένες είναι. Όλα, μα όλα κάπου υπάρχουν. Και τα ευχαριστα μα και τα δυσάρεστα της ζωής μας. Αυτό όσο κι αν φαίνεται κουφό, εμένα με ηρεμεί.
Όλοι κατά τη γνώμη μου έχουμε μια ιστορία ήδη εκεί ψηλά, μια ανώτερη δύναμη ή ένα στοιχείο της φύσης την ξέρει. Εμείς απλά καλούμαστε να την κάνουμε την ιστορία μας και το πέρασμά μας απο τη ζωή, όσο μπορούμε πιο όμορφο, πιο συναρπαστικό πιο πιο... ότι θέλει ο καθένας. Αυτή είναι η θεωρία μου για τις ζωές μας. Όσο έχουμε χρόνο και υγεία δημιουργούμε και πειραματιζόμαστε. Ταξιδεύουμε, γνωρίζουμε διάφορους ανθρώπους, χρωματίζουμε τις μέρες, τυπώνουμε τις στιγμές, αλλά κανείς πιστεύω δεν παίρνει τίποτα απο όλα αυτά μαζί του. Όλα γίνονται για το τώρα. Το συζήτησα με τη μητέρα μου αυτό το τελευταίο και της είπα "Κανείς δεν πάει στον άλλο κόσμο με το ταξίδι πχ της Νέας Υόρκης μαζί του". Τα περισσότερα απο όσα κάνουμε είναι μάταια, αλλά όταν κάποιος μας πετάει σε αυτόν τον κόσμο τότε κι εμείς κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με όσα έχουμε. Αυτό, τίποτε παραπάνω. Επίσης, κανείς δεν θέλει να αποχωριστεί αυτόν τον κόσμο για να πάει στο άγνωστο, όμως πολλοί φεύγουν για το αιώνιο ταξίδι καθημερινά.
Αρχίζω και πιστεύω μεγαλώνοντας πως σημασία έχει η ποσότητα κι όχι η ποιότητα, χωρίς να θέλω να "κοροιδέψω" κάποιον που έχει φύγει νωρίς, και το νωρίς είναι ζόρικο. Αλλά ξανα ρωτάω, ποιό είναι το νωρίς; Η ζωή δεν χορταίνεται απο κανέναν που την αποχωρίζεται. Η ξαδέρφη μου που έφυγε απο καρκίνο το 2011, ναι είπαν όλοι κρίμα στα νιάτα της...ούτε 40άντα δεν ήταν. Όμως η πικρή αλήθεια είναι, ή μάλλον η δική μου αλήθεια είναι πως πιο δύσκολα ήταν και είναι για όσους μείνανε πίσω, για το παιδάκι της που το άφησε 6 ετών, για τον άνδρα της, για τους γονείς.Η ζωή δεν χορταίνεται, το μόνο σίγουρο...και επίσης πόσα να κάνεις σε ένα διάστημα 70 ετών κατά μέσο όρο; Δεν είναι 100 ή 150 τα ρημάδια τα χρόνια! Είναι πιο λίγα.
Πόση ζωή χωράει μέσα σε 70 χρόνια άραγε;  Και ξανα ρωτάω, τι σημαίνει "ζωή"; Γιατί για κάποιους ζωή είναι κάνω παιδιά κι αποκτώ τη δική μου οικογένεια. Εγώ που δεν θα κάνω δικά μου παιδιά;

Η ζωή είναι υποκειμενική υπόθεση λοιπόν. Εμένα μου κλήρωσε ζωή με τον καρκίνο αλλά και μετά απο αυτόν. Μπορώ να αλλάξω την ιστορία μου εκεί πάνω στα άστρα; Προφανώς όχι! Όμως στην ιστορία που μου όρισε το σύμπαν κλείνω πονηρά το μάτι και σκάω και ένα χαμόγελο, γιατί τελικά της αλλάζω τον τόνο της αφήγησης κι απο δράμα την κάνω κωμωδία ή "Μια γλυκόπικρη ιστορία"! Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κλείσεις στη ζωή το μάτι, για να την αρπάξεις απο τα μαλλιά, για να αλλάξεις την οπτική γωνία των πραγμάτων. Μπορείς να φωτίσεις εσύ τα αντικείμενα που θες σε κάθε πλάνο. Βλέπετε, το βασικό σενάριο υπάρχει, μερικές μικρο-αλλαγές μέσω αποφάσεων όμως δίνουν το αλατοπίπερο στην ιστορία και οι επιλογές οι σκηνοθετικές της δίνουν σχήμα, την κάνουν (αν θες) κάτι λίγο πιο ανάλαφρο απο αυτό που θα ζούσες αν δεν είχες ασχοληθεί με "τα φώτα" και την "κάμερα".
Εμπρός, σήκω και γίνε εσύ, ο σκηνοθέτης του σεναρίου που τα άστρα προσγείωσαν στο μπαλκόνι σου! Δείξε υπομονή, επιμονή, καλή θέληση και διάθεση και κέρδισε ποιοτικό χρόνο σε τούτα εδώ τα μέρη!
Η ζωή δεν είπε την τελευταία της λέξη μα ούτε κι εσύ ακόμη!  

Η τρελή ροδιά

Δες τώρα πως αν έχεις ανοιχτή καρδιά και πόρους δέρματος... κάποια μέρα, ίσως μετά απο μήνες, μπορεί και μετά απο χρόνια η ζωή σου φέρνει κάτι που ήθελες, αρκεί να θυμάσαι πως κάποτε αυτό το ήθελες....

Βρήκα έναν ενήλικο άνθρωπο που μου απήγγειλε ποίηση. Κάποτε σκέφτηκα, δεν ξέρω κάποιον ενήλικα που να ξέρει να απαγγέλει ένα ολόκληρο ποιήμα. Και ναι, λίγες μέρες πριν φύγει το 2015 η ζωή μου φανέρωσε αυτό τον άνθρωπο και το παρακάτω ποιήμα.  

Και ξέρετε κάτι;;; Η ροδιά, το ρόδι, είναι ένας καρπός, μαγικός. Φέρνει καλή τύχη ως σύμβολο, αφθονία, και μακροζωία. Και δείτε τι σύμπτωση, δεν είναι απλά ένα ακόμη ποιήμα >>>>

"Η τρελή ροδιά" είναι το τελευταίο ποίημα από τη συλλογή του Ελύτη "Η θητεία του καλοκαιριού".

Το ποίημα "Η τρελή ροδιά" είναι διάχυτο από χαρά, ζωή και κίνηση. Η τρελή ροδιά είναι ένα ποιητικό σύμβολο μέσα από το οποίο ο ποιητής περνάει τα θαύμα της ζωής.


                                                                 Η ΤΡΕΛΗ ΡΟΔΙΑ 

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς

σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της

με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο

ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια

θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια

γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που βάζει ανύποπτη μες τα χλωρά πανέρια τους τα φώτα

που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματα τους - πέστε μου

είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ' τη ζήλεια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ φτερά

ζώνοντας τον αιώνιο ήλιο με χιλιάδες πρίσματα

εκτυφλωτικά, πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμο της

ποτέ θλιμμένη και ποτέ γκρινιάρα - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που ξεφωνίζει την καινούργια ελπίδα που ανατέλλει;

Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει τα μάκρη

τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλα από δροσερή φωτιά,

μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια,

με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε

σ' αμύριστες ακρογιαλιές - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά

που τρίζει τάρμενα ψηλά στο διάφανο αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι' εορτάζει

αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα

που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας

την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια - πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου,

πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει,

τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της,

ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά,

πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,

                               στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;