έκανα το 2008 την τελευταία χημειοθεραπεία μου. Και σήμερα, πάτησα εδώ στο blog το 2008 και μήνα Απρίλη για να θυμηθώ τι έγραφα τότε, σε ποια κατάσταση μυαλού ήμουν.
Περίεργο να βλέπεις τελικά το παρελθόν σου σε μια οθόνη υπολογιστή. Σπάνια γυρίζω πίσω σε όσα έγραψα παλιά. Δε βρίσκω μάλλον το λόγο. Όμως μου αρέσει ενδόμυχα το ότι όλα αυτά τα έχω κατα γράψει γιατί...για να λέμε και αλήθειες εδώ... Τα περισσότερα απο αυτά, σχεδόν 10 χρόνια μετά, τώρα να εδώ που σας γράφω, τα έχω ξεχάσει. Ναι, κι όμως, μου το λέγανε και δεν το πίστευα αλλά πραγματικά τα έχω ξεχάσει. Έτσι ξέρω πως στο μέλλον, μπορώ αν θέλω να ξανα διαβάσω μερικά. Να θυμηθώ, να συγκινηθώ, να συναντήσω και πάλι εκείνο το άτομο των 27 που ήταν έρμαιο μιας up and down ψυχολογίας. Το κορίτσι που η ζωή το είχε πετάξει στο περιθώριο των νοσοκομείων και είχε αναγκαστεί να αφήσει την ως τότε πραγματικότητα. Εκείνο το κορίτσι που δεν άφησε περιθώρια φόβο μέσα της, εκτός απο κανα δυο φορές (βράδυ ήτανε θαρρώ).

Σαν ψέμα λοιπόν το 2008, σαν σήμερα! ΑΛΗΘΕΙΑ ειναι ομως πως πέρασαν κοντά 10 χρόνια και ΑΛΗΘΕΙΑ ειμαι εγώ εκείνο το κορίτσι κι ΑΛΗΘΕΙΑ, ειμαι καλα και σας γράφω ακόμη
σας φιλώ έναν έναν! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου