και κάπου εδώ

καταλαβαίνεις τη χαρά και τη γενναιοδωρία της ζωής,
μια μέρα, έτσι απλά και χωρίς να το περιμένεις,
δίχως η ζωή να σου έχει δώσει τίποτα το ιδιαίτερο,
τίποτα τεράστια δεν έχεις στην κατοχή σου
δεν έγραψες ιστορία τα τελευταία 7 χρόνια
είχες όμως πολλές μικρές όμορφες στιγμές
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ!
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΖΩΗ!
κι αυτό σου δίνει ενέργεια, αυτό σου δίνει θέληση για το μέλλον (όποιο και να είναι αυτό).

Την περασμένη Πέμπτη ήμουν βραδάκι με το ποδήλατό μου στο πάρκο της πόλης, εκεί, μέσα στο ημίφως και με τον αέρα που με δρόσιζε πάνω στο όχημά μου, πάνω στις ορθοπεταλιές σκέφτηκα (σχεδόν δυνατά) "Μόνο ο θεός ξέρει πόσο αγαπώ τη ζωή" (αν υπάρχει θεός ή κάτι/κάποιος που παρακολουθεί τις ενδόμυχες σκέψεις μας).
Χαμογέλασα γιατί ναι, κανείς απο τους γύρω μου δεν μπορεί να μοιραστεί το πόσο αγαπώ τη ζωή, με όποιο κόστος! Πάντα την αγαπούσα τη ζωή αλλά τώρα τελευταία ακόμη πιο πολύ! Τελικά ακόμη κι εμείς που έχουμε περάσει τόσα, θέλουμε (δυστυχώς) κάποιο ταρακούνημα, κι εγώ κουνήθηκα αρκετά τον Μάρτιο, οπότε τώρα το μόνο που έχω να κάνω είναι να είμαι ευγνώμων για όσα έχω καινα συνεχίζω τη ζωή μου με αυτά, χωρίς να γκρινιάζω για όσα άφησα πίσω.
Άφησα πίσω πολλά,ίσως κάποια στιγμή να με πειράξει πραγματικά αλλά πάντα θα ξέρω πως όποιο και να ήταν το τίμημα, εμφάνιση, ψυχολογική κατάσταση, προσωπική κατάσταση, οικογένεια και παιδιά, κέρδισα κάτι, αυτό που λέγεται ΖΩΗ. Και ίσως τελικά, στη ζωή το πιο σημαντικό να είναι αυτό, η ΕΠΙΒΙΩΣΗ! Καληνύχτα!
Η παρακάτω φωτό είναι απο τις περσινές μου διακοπές. Σκιές στον τοίχο με μια φίλη, όπως ακριβώς παίζουν 2 παιδιά που δεν νοιάζονται για τον χρόνο αλλά και ούτε για τη σοβαρότητα της στιγμής! :-)

Βίρα τις άγκυρες

1-2-3 και φύγαμεεεεεεεεεεε!

Δεν ξέρω τι παθαίνουν οι άνθρωποι που έστω μια φορά στη ζωή τους νιώθουν πως θα πεθάνουν. Δυστυχώς για μένα το έχω περάσει πέρα απο 1 φορά στη ζωή μου. Τη δεύτερη φορά ήταν φέτος, κάπου τον Μάρτιο και ήταν βραδάκι κι έβρεχε. Κι ας ακούγεται κλισέ, έτσι ήταν. Και πάρκαρα το αμάξι μου και περπάτησα αρκετά. Εγώ μαζί με τη μητέρα μου. Εκεί μετά τον υπέρηχο της κύστης που είχα στις ωοθήκες ο καθηγητής παν/ίου μου είπε πως 90% είναι ύποπτο για κακοήθεια. Μόνο στη "Σ" το είπα, απο Τρίτη ως Σάββατο το κράτησα κρυφό απο τη μητέρα μου. Βγαίνοντας απλά είπα της είπα "οκ, ο γιατρός δεν είπε τπτ, προέχει να βγάλουμε την κύστη και μάλλον τις ωοθήκες". Όταν τελείωσε η εξέταση και μπήκα πίσω απο το παραβάν να ντυθώ, έχοντας στους ώμους μου κάπου 200 κιλά συν και μέσα στη σαστημάρα μου για την ξαφνική μου κακή τύχη καθώς έκανα την πιο απλή-καθημερινή κίνηση που κάνουν όλοι οι άνθρωποι της γης (οι περισσότεροι) να ντυθώ, εκείνη τη στιγμή υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως και καρκίνο να έχω θα φάω όλα μου τα λεφτά στα ταξίδια! Τι μένει απο τη ζωή σκέφτηκα;;; Μένουν οι άνθρωποι που ανταμώνουμε και τα μέρη που γνωρίζουμε! Ε ναι λοιπόν! Αυτό θα κάνω είπα στον εαυτό μου! Γιατί και στην ιδέα μόνο ότι θα ξανα αντάμωνα τον καρκίνο σκέφτηκα αστραπιαία "τι κάνω εδώ";;;
Ο καθηγητής γιατρός ευτυχώς έπεσε πολύ έξω (καλά κάνουν άλλοι και δεν λένε τίποτα όταν βλέπουν τον υπέρηχο, απλά περιμένουν την βιοψία). Ο γυναικολόγος-υφηγητής-λαπαροσκόπος που με ανέλαβε όταν με εξέτασε με καθησύχασε. Οπότε πέρασα την πόρτα του χειρουργείου σχετικά ήρεμη. Και ναι! Όταν πήρα την επίσημη βιοψία είδα πως δεν είχα τίποτα κακό! Είχα Ενδομητρίωση! Όπως είπε ο λαπαροσκόπος...ήταν το λιγότερο που μπορούσα να πάθω. Κατεβαίνοντας τις σκάλες του ιατρείου του, με την καλή βιοψία στο χέρι, έστειλα sms σε μια φίλη μου απο το νησί που περίμενε με αγωνία τα νέα. Και όταν της είπα τα καλά νέα μου απάντησε "Δηλαδή το καλοκαίρι πάμε ταξίδι;;;;" και είπα το ΝΑΙ!
έκλεισε λοιπόν! Νότια Γαλλία, αεροπλάνα και τρένα σε ένα τουρ οι 2 μας 7 ημερών! Να είναι καλά! Θα είναι ταξίδι εορταστικό, cancer free! Ταξίδι δίχως έννοια! Ταξίδι όλο χαρά! :-) Με πολλές στάσεις και αξιοθέατα! Να μαστε καλά, τον επόμενο μήνα!!!

ο καιρός πέρασε και περνά

πολλές φορές σκέφτομαι διάφορα και θέλω να σας τα γράψω, αλλά να, οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα...! καταλαβαίνω πως έχει περάσει πολύς καιρός όταν μπαίνω στο μπλογκ και έχω γράψει για τελευταία φορά τον προηγούμενο μήνα. Ίσως βέβαια αυτό να είναι καλό, ίσως το ότι δεν γράφω συχνά να σημαίνει πως δεν με πιέζει κάτι ψυχολογικά για να το εκφράσω απο τουτο δω το βήμα. Όμως πάντα σας σκέφτομαι, και πάντα σκέφτομαι πως πρέπει-με την καλή έννοια-να γράφω που και που για όλους εσάς που περιμένετε νεά μου! Δεν θέλω να χαθούμε! όχι, με τίποτα! Γι αυτό και συνεχίζω το μπλογκ κι ας έχει βγει απο την καθημερινότητά μου η λέξη καρκίνος! Δεν αφήνω αυτή τη γωνιά, μα ούτε κι εσάς που γίναμε ένα τόσα χρόνια!
 ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!! 


εκεί που ήρθε το καλοκαίρι, εκεί και μας έφυγε αλλά που θα πάει;;;; το καλοκαίρι πάντα έρχεται για να μείνει, έστω και για λίγους μήνες! Αυτό που έκανα τις τελευταίες μέρες, το πιο ωραίο, ήταν να πάω στο βουνό, κάπου που είχα να πάω απο το 2007. Ήταν μια μοναδική εμπειρία, πάλι απο την αρχή, το πράσινο της φύσης (μου είχε λείψει πολύ). Η ομορφιά του βουνού, τα δέντρα αλλά και το νερό. Πήγα ξανά εκεί, με τόσες αναμνήσεις παο εύκολους καιρούς αλλά και με τόση πείρα πια στις πλάτες μου, πείρα της ζωής. Ήταν περίεργο αλλά ναι, δεν με πείραξε που ξανα γύρισα εκεί, σε ένα γνώριμο μέρος αλλά τόσο αλλαγμένη. Δεν με πείραξε καθόλου και ξαφνιάστηκα ευχάριστα! "ΌΛΑ ΚΑΛΑ" σκέφτηκα, αφού πέρασαν τόσα χρόνια απο εκείνο το ένδοξο καλοκαίρι με τον όγκο στο στήθος, ΟΛΑ ΚΑΛΑ που ξανα είμαι εδώ δίχως τον όγκο και γερή! Αυτός ο μικρός παράδεισος μου θύμισε μοναδικές στιγμές με την τότε παρέα μου αλλά δε θέλω να είμαι αχάριστη 2007-2014 κι ακόμη μπορώ να επισκεφτώ αυτό το όμορφο μέρος. Ευτυχώς η ζωή έφερε τα άσχημα αλλά έφερε και τα καλά της μαζί :-) πάλι καλά λοιπόν να λέμε! Σας χαρίζω τη φωτό!

Αυτές τις μέρες γράφω μια ιδέα για ντοκιμαντέρ, τη ζωή μου με τον καρκίνο αλλά και μετά τον καρκίνο, τη δημιουργία αυτού του μπλογκ κτλπ. Θα ενδιαφέρει λέτε το κοινό να δει κάτι τέτοιο στη μεγάλη οθόνη;;; Εγώ θα έλεγα, γιατί όχι;;; φιλιά!