Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ σήμερα!

Καλημέρα! Σήμερα είναι πρώτη του μήνα! Και το καλύτερο;;;Είναι και Σάββατο, που μας δίνει την ελευθερία να βάψουμε με ότι χρώμα θέλουμε τη μέρα μας!

Καλημέρα! Κάθε τέτοια μέρα του χρόνου, πρώτη του Ιούνη πέρα απο το ότι θα γιορτάζω το καλοκαίρι, θα γιορτάζω και μια πεσινή άφιξη! Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του 2012 και γίνεται σήμερα ενός έτους. 

Όταν αρρώστησα και κάπου είχα βαλτώσει, οι πρώτες δυο αναγνώστριες που ήρθαν σε επαφή μαζί μου ήταν η Ζάνια και η Κατερίνα. Η Ζάνια μέσα σε όλες τις χαρές της ζωής που μου απαριθμούσε ήταν και το να δω ένα παιδί να μεγαλώνει, να παίζω μαζί του, να το χαζεύω, να γίνομαι παιδί κι εγώ. Να βλέπω ένα παιδί να μεγαλώνει και ας μην είναι το δικό μου να αφήνομαι στις στιγμές μαζί του. Εγώ τότε είχα τόσα προβλήματα στο κεφάλι μου και ήμουν μόλις 28 χρονών και μου φάνηκε πολύ μακρινό αυτό με το "κοντινό" παιδί. Κι όμως, χρόνια μετά, η Ζάνια βγήκε αληθινή!
Απο τη μέρα που έκανε το τεστ εγκυμοσύνης η πρώτη μου ξαδέρφη (σπίτι μας) μέχρι την ώρα που η μικρή γεννήθηκε τα παρακολούθησα όλα απο πολύ κοντά! Την ημέρα που είδανε το φύλλο ήμουν κι εγώ μέσα με το γιατρό. Σε διαφορετικά στάδια της εγκυμοσύνης βλέπαμε σε DVD τον υπέρηχο. Ήταν μια φοβερή εμπειρία, να συνδιάζεις την κοιλιά δίπλα σου με ένα πλασματάκι στην οθόνη.
Όταν γεννήθηκε η μικρή και μπήκε στη ζωή μας, βρέθηκα κοντά στο θαύμα της ζωής. Είδα βήμα βήμα την εξέλιξη ενός παιδιού, απο βρέφος σε μωρό, απο μωρό σε παιδί. Σχεδόν υποσυνείδητα αφέθηκα στην παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια, στον πραγματικό ενθουσιασμό, στα γέλια της και τα παλαμάκια κάθε που με βλέπει πλέον. Η μικρή χαίρεται πραγματικά κάθε που θα βρεθώ μπροστά της και αυτό είναι όμορφο, είναι πηγαίο και τόσο ζωντανό! Παίζουμε τα πάντα και με τα πάντα! Χθες είχαμε μια λεκάνη ρούχων και μια τη φορούσαμε καπέλο, μια την έβαζα μέσα και την τσουλούσα σε όλο το σπίτι. Είναι ένα όμορφο, μικρό πλασματάκι που ποτέ δεν γκρινιάζει αλλά τρέχει να εξερευνήσει τη ζωή. Έχει τόση ζωή να δει ακόμη, τόσο κόσμο να ανακαλύψει! Κάποτε είμασταν κι εμείς έτσι, ανέπαφοι απο κάθετι κακό, κάτω απο τα φτερά της μάνας μας και των άλλων συγγενών. Σκέφτεσαι διάφορα για τη ζωή όταν παρακολουθείς ένα μωρό...Σκέφτεσαι γιατί να μην είναι οι άνθρωποι σαν παιδιά; Γιατί να μη χαίρονται την κάθε μέρα; Γιατί να μην χαμογελούν συχνά; Γιατί να μην έχουν καθαρό βλέμμα; Μας έπνιξαν τα άγχη και τα λάθη, δεν χαμογελάμε, δεν χαιρόμαστε με τα μικρά πράγματα της ζωής! Κακώς! Το πιτσιρίκι μου έδειξε δίχως να το ξέρει πως σε τούτο τον κόσμο και τη χώρα που όλα γέρνουν, η παιδική ηλικία μένει για πάντα η ίδια. Είναι τα χρόνια που μαθαίνουμε τη ζωή. Οι μέρες που μαθαίνουμε πως όταν πέσεις θα σηκωθείς, πως δεν είναι λάθος σου, απλά μαθαίνεις να περπατάς! Είναι εκείνες οι στιγμές ανεκτίμητες όταν βλέπεις κάτι για πρώτη φορά, τη βροχή, μια πεταλούδα να πετάει, τη θάλασσα. Έχετε δει την ταινία "Το δέντρο της ζωής"; E αυτό είναι το παιδικό βλέμμα!

Η μικρή και να μεγαλώσει, πήρε τη θέση της στην καρδιά μου.Με γύρισε πίσω σε κάτι αθώο, σε μια ηλικία που είχα παντελώς ξεχάσει, γιατί συνέβησαν τόσα απο τότε! Λέτε να μου βγήκε και το μητρικό ένστικτο; Μπορεί, αν και τη μικρή την βλέπω πιο πολύ σαν ένα όμορφο χαρούμενο κοριτσάκι που ξέρει να ζει και διψάει να δει τι είναι πίσω απο την κουρτίνα και που έχεις κρύψει το κομπολόι σου που της αρέσει πραγματικά.

Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου! Ελπίζω όταν θα μεγαλώσεις και θα χω μεγαλώσει κι εγώ να περνάς να λες ένα "γειά"! έτσι για χάρη των παλιών μας στιγμών! Να σε βλέπω έφηβη και να λέω "κοίτα πως είμασταν όλοι, κοίτα τα νιάτα πως είναι". Να μας θυμίζεις πως Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ! Είναι απίστευτο τελικά να βλέπεις να μεγαλώνει ένα παιδί, είναι ένα μικρό θαύμα!





4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλησπερα σας,ζηταω μεγαλη βοηθεια ψυχολογικη βγηκα νικητρια απο τον καρκινο μαστου πριν 5χρονια.η σχεσημε τον αντρα μου ηταν καλη αν και φοβοταν γιατρους και νοσοκομεια.τα τελευταια 2χρονια και ενω ηξερε οτι δεν μπορω να κανω παιδια λογο θεραπειας μου χτυπαει συνεχια οτι ο θεος με τιμωρησε κ μαζι κ αυτον που δεν μπορει να κανει παιδια του λεω οτι δεν ειναι ετσι.δοκιμασια ηταν κ περασε στο μελλον θα εχουμε την ευκαιρια.μου λεει οτι δεν ειμαστε οικογενεια αν δεν εχουμε παιδι εχω κλειστει στον ευατο μου,εχω χασει τηνζωη μου δεν θελω τιποτα.δεν εχουμε την σχεση που θα επρεπε απασχολημενος απο το πρωι εως το βραδι στην δουλεια χωρις ενα τηλεφωνιμα ολη μερα δεν υπαρχει επηκοινωνια.ξερει οτι δεν κανει να στεναχωριεμαι,να πω και κατι ακομα στον γιατρο ολα αυτα τα χρονια παω ΜΟΝΗ.απαντηστε μου σας παρακαλω θελω ενα στιριγμα.σας ευχαριστω

Sweet December είπε...

Φίλη μου σε καταλαβαίνω! Το έχω ξανα πει, δεν μας έφταιξε τόσο ο καρκίνος όσο οι άνθρωποι τριγύρω. Στην ουσία μόνες μας περνάμε αυτή τη δοκιμασία και οι υπόλοιποι απλά μας "παρακολουθούν". Κάνε υπομονή και προς Θεού μην κλείνεσαι στον εαυτό σου! Αρκετά περάσαμε με όλη αυτή τη δοκιμασία! εσύ όπως κι εγώ έοχυμε ανάγκη να καλομάθουμε τον εαυτό μας, να πάμε τις βόλτες μας κτλπ να κάνουμε ευχάριστες σκέψεις!Ίσως ο άνδρας σου να καταλάβει με τον καιρό, όμως καλύτερα να αλλάζουμε εμείς στάση προς τις καταστάσεις και τους ανθρώπους παρά να περιμένουμε απο αυτούς αλλαγές στη συμπεριφορά τους! Πραγματικα στεναχωριέμαι όταν ακούω τέτοια περιστατικά, όλοι είμαστε εν δυνάμει ασθενής, δεν την διαλέξαμε όλη αυτή την άσχημη περιπέτεια!Να θυμάσαι πως δεν είσαι η μόνη που περνάς κάτι τέτοιο, μπορεί εγώ να μην είχα σύζυγο αλλά όλο και κάποιος βρίσκονταν να μου συμπεριφέρεται με τρόπο που εγω δεν ήθελα. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ακριβως τι περνάμε...ως προς το θέμα των παιδιών, φυσικά και θα κάνεις αν το επιθυμείς, το ιστορικο του καρκίνου δεν είναι απαγορευτικό για μελλοντικές εγκυμοσύνες! Μήπως να έβλεπες έναν ειδικό για να σε καθυσηχάσει;;;κάποιον ψυχολόγο;Μήπως να πηγαίνατε μαζί με τον άνδρα σου; Γιατί δεν τον πείθεις να πάτε παρέα στον γυναικολόγο σου για λεπτομέρειες;;Παιδί μπορείτε να κάνετε, απο όσες πληροφορίες εχω ψάξει κατά καιρούς.Ελπίζω να βοήθησα!!! φιλιά και ότι θες εδώ είμαι!μπες στο FB στο SweetDecemberBreastBlog και γράψε κι εκεί, μπορεί κάποια κοπέλα που παρακολουθεί την ιστορία μου να έχει περάσει τα ίδια μετον άνδρα της...ίσως σε βοηθήσει πιο πολύ!

Λίζα είπε...

Φίλη μου ,παιδί μπορείς να κάνεις! Το ιστορικό του καρκίνου δεν είναι απαγορευτικό . Ρώτησε και το γιατρό σου!Εκείνο όμως που προέχει , είναι να αγαπήσεις περισσότερο εσένα!!!. Εμένα τουλάχιστον αυτό μου το δίδαξε πολύ καλά η περιπέτειά μου με τον καρκίνο μαστού πριν 4 χρόνια!Προτείνω και εγώ να δεις έναν ειδικό, έναν ψυχολόγο μόνη σου η μαζί με τον άντρα σου.Να καταλάβεις, όμως κάτι που είναι πολύ σημαντικό!!! Ειδικά εμείς που περάσαμε , αυτή τη δοκιμασία και την ξεπεράσαμε, δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε κανένα μα κανένα! να μας στεναχωρεί! και να μας κάνει να αγαπάμε λιγότερο τον εαυτό μας και τη ζωή! , που μας χαρίστηκε!!! Μέχρι να δεις έναν ειδικό , ασχολήσου με πράγματα που ευχαριστούν! εσένα! και μόνο! σαν άτομο! Ψάξε να βρεις ποια είναι αυτά! Θα σε βοηθήσει πολύ αυτό επί της ουσίας!Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Φιλες μου...τολμω να σας αποκαλω ετσι διοτι μαζι το περασαμε.σας ευχαριστω για τις συμβουλες σας.θα προσπαθω να κανω πραγματα που ευχαριστουν εμενα κ μονο.η ζωη ειναι τοσο συντομη και ειχα... κ μια δευτερη ευκαιρια να ζησω.απλως κανουμε πραγματα να ευχαριστουμε τους αλλους και τον ευατο μας τον αφηνουμε στην ακρη.ευχαριστω τον Θεο που τον γνωρισα μεσα απο αυτην την δοκιμασια.με εμαθε να αγαπω..την ζωη να εχω υπομονη και να βγαινω νικητρια μεσα απο τα εμποδια.ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΑΓΓΙΞΑΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.