Σαν σήμερα

ήταν η τελευταία μέρα που έμεινα για πέντε ώρες στο -3 για χμθ!

Σαν σήμερα έκανα την τελευταία μου χμθ πριν απο πέντε χρόνια! Πέρασαν δηλαδή 60 μήνες και κάπου 1800 μέρες απο τότε που η ζωή μου άλλαξε για πάντα! Για φαντάσου! Όταν μου είχαν πει "θα κάνεις 8 χμθ κάθε 15 ημέρες" έβαλα "κάτω" τα ημερολόγια και μετρούσα πότε θα έληγε όλο αυτό το "σουρτα-φέρτα" στην Αθήνα. Οι χμθ μου λοιπόν άρχισαν στα γενέθλιά μου, 18 Δεκέμβρη του 2007 και έληξαν (σαν αστείο) την 1η του Απρίλη του 2008. Σε δύο μέρες ακολούθησε και ο θάνατος του παππού μου, που ποτέ δεν έμαθε γιατί πριν φύγω για Αθήνα για την τελευταία μου χμθ τον χαιρετούσα απο την πόρτα γιατί ήταν σιναχομένος και εγώ φοβόμουν...αυτή ήταν η τελευταία του εικόνα απο εμένα...όταν γύρισα ήταν στην εντατική. Μπορεί να πήγε και με αυτό τον καημό (όπως λέει ο λαός) αλλά σίγουρα δεν πήγε με τον καημό πως το εγγόνι του έπαθε καρκίνο. Στη ζωή πρέπει να παίρνεις αποφάσεις συνεχώς. Έτσι εγώ "αμαύρωσα" την εικόνα της εγγονής στο βωμό του να μην στεναχωρηθούν οι παππούδες. Έτσι εγώ χαρακτηρίστηκα κάπως απόμακρη για τόοοοσους μήνες για να μην πάρουν χαμπάρι...Αλλά η ζωή να ξέρετε, προχωρά και δεν περιμένει πότε θα αποφασίσεις εσύ να "αναθερμάνεις" σχέσεις με κανέναν..κι έτσι η ζωή αποφάσισε πως ο παππους θα ζούσε ως και την τελευταία μου χμθ, για να μη με στεναχωρήσει η απουσία του. Μετά (σκέφτηκε η ζωή) μπορεί να φύγει. Κι έτσι έφυγε ένα μεσημέρι...και η ζωή προχώρησε με νέα δεδομένα!
Οι συγγενείς που με είδαν στην κηδεία με είδαν πολύ αλλαγμένη...το μαλλί μου μισό, τα φρύδια πεσμένα. Αλλά κανείς δεν πονηρεύτηκε τόσο όσο να σκεφτεί τι μπορεί να είχα περάσει. Εκείνη η μέρα τελείωσε με φαγητό παραθαλάσσια με τη "Σ", οι δυο μας...ήταν μεγάλη μέρα...μα καθως πλησιάζαμε στην θάλασσα, ένα τεράστιο ουράνιο τόξο στεφάνωνε γη και ουρανό. Η φύση, ο παππούς, το θαύμα!
Τότε ήμουν εμφανισιακά αλλαγμένη! Τωρα είμαι όπως πριν αρρωστήσω, απλά πιο μεγάλη :Ρ η πρώτη νιότη έφυγε, έτσι λέω. 32 πια, αλλά εχθές που είχα βγει για περπάτημα, είδα ένα δεντράκι και ταυτίστηκα....έτσι είμαι κι εγώ...

άνθισα κάτω απο έναν ουρανό, πότε καθαρό με το όμορφό του γαλάζιο, πότε μελαγχολικό και σκοτεινό. Αν παρατηρήσεις τον ουρανό θα καταλάβεις πως είναι σαν τη ζωή. Πότε ξεκάθαρος με έναν ήλιο που φωτίζει την αλήθεια και γεμίζει τη μέρα μας με όμορφες στιγμές, πότε σκούρος, με όλη τη στεναχώρια του σύμπαντος στις πλάτες του. Κάπως έτσι κρύβεται και φανερώνεται η ζωή, κάπως έτσι κι εμείς οι ίδιο βιώνουμε την ύπαρξή μας σε έναν κόσμο που μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι. Σε μια ζωή που πρέπει να την διεκδικούμε καθημερινά. 
Σήμερα έκλεισε ένας ακόμη κύκλος πενταετίας και ελπίζω αυτό να σας γεμίζει κουράγιο, ελπίδα και όνειρα για το μέλλον. Ελπίζω να φυτεύει στο μυαλό σας τα σποράκια εκείνα της αισιοδοξίας και την ατάκα "ο καιρός περνάει γρήγορα!". Αργά ή γρήγορα θα έρθει η σειρά σας, σε όποιο στάδιο αναμονής με τον καρκίνο βρίσκεστε. Θα έρθει η μέρα που θα κοιτάτε τον ουρανό και όχι τους τοίχους και το ταβάνι ενός νοσοκομείου. Θα έρθει η στιγμή που θα βγείτε στον κόσμο και θα αισθανθείτε "καινούριοι", το σώμα σας θα ξαναγίνει όπως πριν κι εσείς θα νιώσετε εκείνη την τεράστια δύναμη που κάπου είχατε κρύψει για κάποια χρόνια, θα νιώσετε και πάλι δυνατοί!!!!