Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Γειά σας φίλοι μου!

Ευχαριστώ όλους εσάς που περνάτε απο εδώ κι όλους εσάς που μου στέλνετε e-mail ή σύντομα λογάκια στο FB!

Δεν έχω λόγια για την παρέα σας τα τελευταία 5 χρόνια! Περασαμε μαζί τα δύσκολα, μαζί και τα πιο εύκολα, και τις όμορφές μου στιγμές!

Πέντε χρόνια δεν είναι λίγα! Κρύβουν τόσους μήνες και άλλες τόσε μέρες! Μέρες που περνούσα μόνη, μέρες με παρέα, μέρες με όλους εσάς!

Χθες στο γυμναστήριο, καθώς έβλεπα στον καθρέφτη τον νέο μου εαυτό να τρέχει πάνω στον διάδρομο, αναρωτήθηκα...απο το 2007 ως τώρα, ήταν περισσότερες οι καλές ή οι κακές στιγμές;

Περισσότερες σκέφτηκα ήταν οι κακές στιγμές...ήταν οι στιγμές της αναμέτρησης με τον εαυτό μου και τους γύρω μου δύσκολες, ήταν η μοναξιά ζόρικη, ήταν το σκοτάδι πυκνό κάθε φορά που κάποιος δεν καταλάβαινε τις ανάγκες μου. Ήταν πολλές οι άσχημες στιγμές, οι στιγμές της ανασφάλιας, της αμφισβήτησης, της κόντρας. Οι καυγάδες με τα αγαπημένα πρόσωπα, το να μην μπορείς να πιάσεις τη ζωή απο εκεί που την άφησες. Όλα αυτά που έχασες, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες απο τη ζωή σου που δεν γυρίζουν πίσω. Μια μικρή φυλακή στην οποία ο καρκίνος σε πετάει με το "έτσι θέλω". Πως να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο; Πως να μάθεις να ζεις απο την αρχή; Γιατί να πρέπει να τα κάνεις εσύ όλα απο την αρχή, ενώ οι γύρω σου συνεχίζουν τη ζωή τους σε ευθεία γραμμή; Είναι κουραστικό! Είναι ψυχοφθόρα τα "άλλα μήκη κύματος" στα οποία εκπέμπουν οι άλλοι. Μήπως όμως έχεις και πολλές επιλογές;;; Οι επιλογές με το πέρασμα των χρόνων μικραίνουν! Αυτή είναι η ζωή.

Οι άσχημες στιγμές και αναμνήσεις στις βαλίτσες της ζωής μου είναι πολλές, περισσότερες απο τις όμορφες. Βγήκα πληγωμένη απο όλη αυτή την περιπέτεια όμως έμαθα να γλύφω τις πληγές μου. Ίσως αυτή να είναι η τύχη μου! Η δύναμη της ψυχής μου που φανερώθηκε στα 27, το πνεύμα μου που κολύμπησε και βγήκε απο τη θάλασσα και επέζησε της περιπέτειας! 

Οι άσχημες στιγμές είναι πολλές, οι όμορφες όμως, αν και λίγες ανθίζουν μέσα μου! Και ανθίζουν δυνατά, και έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τις κακές. Έμαθα να πολλαπλασιάζω το καλό στην καθημερινότητά μου, το απλό, το μικρό. Να προσπαθώ κάθε μέρα να διώχνω τη μιζέρια απο μέσα μου, να προσπαθώ να καλμάρω τον εαυτό μου, να προσπαθώ να μην με επηρεάζουν οι άλλοι και οι συμπεριφορές τους! Δεν τα καταφέρνω πάντα, κι αυτό ήταν το αδύνατό μου σημείο τα τελευταία 5 χρόνια, η ψυχολογία μου ήταν στα χέρια των άλλων. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω...είχα ανάγκη απο ανθρώπους σε όλο αυτό το περίεργο "παιχνίδι". Οι άνθρωποι ήταν για μένα ο "θεός" στον οποίο προσευχόμουν. Μια βόλτα μαζί τους και ήμουν περδίκι! Επειδή όμως δεν είχα πάντα αυτό που ευχόμουν, έμαθα (σε διάστημα 3 χρόνων) να μην εναποθέτω ελπίδες εκεί που δεν θα ανθίσουν. Έμαθα να προχωρώ. Και πιστέψτε με, δεν ήθελα καθόλου να προχωρήσω κι έκανα προσπάθεια ΑΚΟΜΗ και γι αυτό, ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΩ! Γιατί όλοι πιστεύω πως προτιμούμε τα γνώριμα και στα γνώριμα γυρίζουμε κι εκεί θέλουμε για πάντα να μείνουμε. Όμως αν τα γνώριμα αλλάζουν και αλλοιώνονται με το χρόνο, τότε τι κάνεις; Εσύ θες να μείνεις ίδιος αλλά το περιβάλλον σου έχει αλλάξει! Άρα κάτι απ έξω σου, σου φωνάζει ΑΛΛΑΞΕ κι εσύ γιατί εμείς τρέχουμε, δεν μας προλαβαίνεις όπως είσαι, τρέχα, τα τρένα φεύγουν. Απο την άλλη ποιός είπε πως τα τρένα είναι μετρημένα; Ποιός μας άφησε το timetable πριν μπει στην ταχία του; Και ποιός υπογράφει πως μπήκε στο σωστό τρένο;;;Όλα είναι θέμα συμπτώσεων, τύχης, μιας στάλας μυαλού και ενός τόνου σωστής κρίσης. Αλλά πόσοι στη ζωή ακολουθούν συνταγή; Οι περισσότεροι παρασύρονται απο διάφορες σειρήνες, άρα δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν το καλό απο το καλύτερο...έτσι δεν είναι; Κι εγώ κάπου γύρω απο αυτό το καζάνι βράζω...
Αυτά για σήμερα!
Έξω μύρισε Μάης απο τώρα! Μια βόλτα στη θάλασσα θα κάνει τη δουλειά της. Μια βόλτα στη θάλασσα θα μου θυμίσει πόσο μικροί είμαστε εμείς μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, θα μου θυμίσει πως η ίδια η ζωή είναι σαν τη θάλασσα "πότε ήρεμη και πότε φουρτουνιασμένη". Θα κοιτάξω το γαλάζιο της και θα πω
"άξιζε αυτό το ταξίδι σε τούτο τον δύσκολο κόσμο, για λίγες, για ελάχιστες στιγμές καλές, μα άξιζε!!!"
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Οδ. Ελύτης το έχει πει χρόνια τώρα:

Κυριακή και σήμερα!

Η αλήθεια είναι πως αν δεν πίστευα στον εαυτό μου τόσο πολύ, έστω και υποσυνείδητα δεν θα τα είχα καταφέρει με τον καρκίνο. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια! Βρήκα τη δύναμη μέσα απο τον εαυτό μου να συνεχίσω! Με βοήθησαν και οι φίλοι και συγγενείς, δεν λέω, αλλά πρώτα απο όλα σε βοηθάει ο ίδιος σου ο εαυτός. Αυτός θα σου δώσει τη δύναμη να σηκωθείς απο το κρεβάτι, να ψάξεις τον ήλιο, να βγεις απο το σπίτι, να "κάνεις" πως δεν τρέχει τίποτα. Οι γύρω σου απλά θα στο ενισχύσουν. 

Με βοήθησε ο εαυτός μου γιατί αξιολόγησα σωστά τη μέχρι τότε πορεία μου σε τούτη τη γή, γιατί κοιτώντας πίσω τη ζωή μου πριν τον καρκίνο, ένιωσα γεμάτη! Είχα κάνει ένα σωρό πράγματα για τα οποία ήμουν περίφανη στα κρυφά, πράγματα τα οποία είχαν γεμίσει το "βιβλίο της ζωής" μου με χρώμα.

 Όταν συναντάς τον καρκίνο, τότε καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει στη ζωή σου ως εκείνη τη στιγμή, τότε "ζυγιάζεις" το πριν...ήταν καλό; Άξιζε το ταξίδι σου ως εδώ; Κι εγώ, μέσα σε μια νύχτα είδα πως κάτι είχα κάνει στη ζωή μου, είδα πως ήμουν αυτόνομη, ανεξάρτητη, ετερόφωτη, πως είχα ένα δυνατό μυαλό που το είχα πολλές φορές προκαλέσει μέσω των σπουδών μου και των σκέψεών μου! Κι αυτό ήταν ένα θαύμα μέσα μου! Μια σουπερ αποκάληψη! Είχα τις σπουδές μου, την καλλιέργειά μου, τα ταξίδια μου, μια σφαιρική άποψη για τον κόσμο! Δεν περίμενα κανέναν "να μου ανοίξει τα μάτια" δεν χρειαζόταν να ψάξω για μέντορες! 

Το μυαλό και η καρδιά μου είχαν εφόδια και γι αυτή τη μάχη, αυτό το ανακάλυψα στην πορεία! Γιατί στον αναγκαστικό σου χορό με τον καρκίνο, θες εφόδια, θες ένα δυνατό μυαλό. 

Σήμερα 5 χρόνια μετά, θεωρώ πως ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία που έχω περάσει (τι άλλο θα μπορούσε να είναι θα αναρωτηθείτε). Όμως σήμερα, με το χέρι στην καρδιά, είναι πάρα πολλά όλα όσα έχουν μέσα μου ξεθωριάσει απο το χρόνο! Οι αναμνήσεις οι καινούριες σκέπασαν τις παλιές...ίσως πλέον ο χρόνος για μένα είναι τόσο πολύτιμος που δεν αξίζει να τον σπαταλώ για τις μέρες της "φυλακής μου" τότε.
Κάποιες στιγμές σίγουρα μελαγχολώ...ίσως είναι εκείνες οι στιγμές που δεν μπορώ να δω το μέλλον, γιατί δύσκολα να το μαντέψει κανείς μας. Όμως όταν βλέπω πως ο καθένας τους τραβάει το δρόμο του και δεν μένει στο παρελθόν μα ούτε και προβληματίζεται για το μέλλον, προσπαθώ κι εγώ να μην κάνω σκοτεινές σκέψεις. Προσπαθώ να φτιάχνω μια καθημερινότητα με αυτά που έχω και τους ανθρώπους που θέλουν αφθόρμητα να βρίσκονται κοντά μου. Νομίζω αυτά τα δύο είναι ένα βήμα πιο κοντά προς μια "καλή ζωή".

Αν δεν πιστέψουμε πρώτοι εμείς στον εαυτό μας, δεν θα πιστέψει άλλος κανείς σε εμάς, σε έναν κόσμο όπου σπανίζουν τα "καλά λόγια" και οι εκφράσεις θαυμασμού! Μην παραμελείτε τον εαυτό σας! Νταντέψτε τον και κανακέψτε τον σαν να ήταν κάποιος δίπλα σας που αγαπάτε και θέλετε συχνά να του υπογραμμίζετε την αγάπη σας για να μην τον χάσετε :-)

ένα άρθρο για τον κακρίνο

Διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον καρκίνο, απο τη Lifo

LIFO: Καρκίνος-Η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος

για το τι τον προκαλεί ("έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις"-λέει)

ξεκινάει απο το μυαλό μας όταν αφουγκράζεται τα συναισθήματά μας

 "H ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των εσωτερικών συγκρούσεων"

"Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…" 

“το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν...
να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε" 

"Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις. - να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα." 

"Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβηνα μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε". 

ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ! 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ Η' ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΥΝ Η' ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΖΟΥΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ, ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ!

ΒΡΕΙΤΕ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΠΙΣΩ, ΝΑΙ, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ!

Facebook το κάναμε... :-Ρ

όπως στο Facebook ανεβάζουμε τραγούδια και είναι ένας άμεσος τρόπος επαφής και ένδειξης της
διάθεσης μας, μια προσπάθεια επικοινωνίας μας με τις καρδιές των φίλων μας...έτσι κι εδώ!!!!

ΕΔΩ ΣΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΑ ΜΙΣΑ, ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ, ΑΛΛΟΥ ΓΙ ΑΛΛΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑ...

 

Έξοδος Κινδύνου

Θα παίζουν τα ραδιόφωνα τραγούδια για το τίποτα γραμμένα...

Τα σώματα που αγάπησες, σου ανοίξανε θυρίδες στα σκοτάδια...

Θα αλλάζουν όλα γύρω σου και μόνο 
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ
ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΚΑΙΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ, ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΙΑΝ ΕΞΟΔΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥ!

καληνύχταααα!

Η μοναξιά του σχοινοβάτη

ένα παλιό τραγούδι της τότε εφηβίας μου που έχει μείνει "ατάκα".

ένα όμορφο ποιήμα παρακάτω της Adrienne Rich που βρέθηκε στο διάβα μου χρόνια πριν, στην πρώτη Πανεπιστημιακή σχολή που σπούδασα και μου πρωτο- "άνοιξε" τα μάτια προς τον κόσμο. Το ποίημα αυτό το διάβασα 20 χρονών, όμως έτσι γίνεται με όλα τα πράγματα που μας κάνουν μεγάλη εντύπωση...μένουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά μας, όσο κι αν η μνήμη τα έχει πάει στον πάτο:

                SONG
You're wondering if I'm lonely:
OK then, yes, I'm lonely
as a plane rides lonely
across the Rockies
.............
You want to ask, am I lonely?
Well, of course, lonely
as a woman driving across country
day after day, 
leaving behind mile after mile
little towns she might have stopped
and lived and died in, lonely.


If I'm lonely
it must be the loneliness
of waking first, of breathing
dawns' first cold breath on the city,
of being the one awake
in a house wrapped in sleep.


If I'm lonely
it's with the rowboat ice-fast on the shore
in the last red light of the year
that knows what it is, 
that knows it's neither
ice nor mud nor winter light
but wood, 
with a gift for burning


Αν και δεν πιστεύω στη λογοτεχνική μετάφραση πολύ, έψαξα να βρω μετάφραση για το παραπάνω (κατα εμένα) συγκλονιστικό ποιήμα, που όσες φορές κι αν το διαβάσω μου φέρνει μια ανταριχίλα αλλά δεν βρήκα. Μπορώ όμως να σας πω με τη δική μου μετάφραση τι κρύβεται πίσω απο αυτές τις Αγγλικές λέξεις.

"Αναρωτιέστε αν είμαι μόνη
εντάξει τότε, ναι, είμαι μόνη σαν ένα αεροπλάνο που
πετάει μόνο του ανάμεσα σε Βραχώδη βουνά

Θέλετε να ρωτήσετε αν είμαι μόνη
φυσικά και είμαι μόνη, μόνη όπως μια
γυναίκα που διασχίζει την χώρα οδηγώντας
αφήνοντας μέρα με τη μέρα, μίλι με το μίλι
πίσω της, μικρές πόλεις όπου μάλλον είχε
κάποτε σταματήσει, ζήσει και πεθάνει εκεί,
μόνη

Αν είμαι μόνη, τότε πρέπει να είναι η μοναξιά
του να ξυπνάς πρώτος, να εισπνέεις την πρώτη
κρύα ανάσα στην πόλη, να είσαι ο μόνος που
ξυπνά σε ένα σπιτί  τυλιγμένο στον ιστό του ύπνου

Αν είμαι μόνη, είμαι με μια βάρκα στην ακτή
στην τελευταία κόκκινη ακτίδα του χρόνου,
μια βάρκα που ξέρει τι είναι,
δεν είναι ούτε πάγος, ούτε λάσπη ούτε χειμωνιάτικο φως
αλλά ξύλο, με το χάρισμα της φωτιάς. "

Αυτή την περίοδο περναώ μια φάση μοναξιάς. Κι όμως έχω τόσους ανθρώπους γύρω μου αλλά νιώθω πως κανείς δεν ασχολείται ουσιαστικά μαζί μου. Όλοι βρίσκονται δίπλα μου, παρέα μου αλλά μου μιλούν για άλλους που δεν είναι καν παρόντες. Όλοι επικεντρώνονται στους σημαντικούς άλλους τους. Κανείς δεν φτάνει στην ψυχή μου....Κανείς. 

Το παραπάνω ποιήμα, αν και μιλάει για μοναξιά, μιλάει σίγουρα για μια μοναξιά που έχει και θετικό πρόσωπο...μια μοναξιά της ελευθερίας (πετάει πάνω απο βουνά) μια μοναξιά της μνήμης (πόλεις που άφησε πίσω) μια μοναξιά ενώ οι άλλοι κοιμούνται. Αυτό το τελευταίο έχει χαρακτεί στη μνήμη μου! Είναι απίστευτη η μοναξιά σε ένα σπίτι που οι άλλοι κοιμούνται! Είσαι ζωντανός και σκέφτεσαι, κοιτάς το πρώτο φως της αυγής μόνος, οι υπόλοιποι είναι παραδομένοι στο όνειρο, σε έναν άλλο κόσμο, όχι τον δικό σου εκείνη τη στιγμή. 

Η γυναίκα του ποιήματος στο τέλος κάθεται στην ακτή (αγαπημένη μου θάλασσα) έχει μαζί της μια βάρκα με κουπιά, ταυτίζεται με αυτή και της αναγνωρίζει πως η φύση της έχει ένα δώρο, είναι ξύλο και καίγεται! Ίσως αυτό σας φανεί απαισιόδοξο, κι όμως, νομίζω πως είναι η επιτομή, η επιτομή του κόσμου μας, η φθαρτότητά μας, και ίσως η ικανότητά μας να ξαναγεννηθούμε, μέσα απο τις φλόγες, μέσα απο τις στάχτες μας.

Ναι είμαι μόνη, γιατί κανείς δεν είναι στην ίδια φάση με εμένα τώρα.
Ναι είμαι μόνη, γιατί όλοι ξέχασαν τι έχω περάσει και δεν ασχολούνται με το πως νιώθω πια.
Ναι είμαι μόνη, γιατί οι παρέες βιάζονται να μιλήσουν για υλικά αγαθά, για όνειρα για σχέδια και όχι για συναισθήματα του τώρα.
Ναι είμαι μόνη, γιατί ελάχιστοι ρωτούν πια "τι κάνεις"; Κι αν σε ρωτήσουν περιμένουν μονολεκτική απάντηση, αν συνεχίσεις με περισσότερες απο μια λέξεις τότε κοιτούν μακριά, πέρα απο το πρόσωπό σου, σαν να σου λενε "ρητορική ήταν η ερωτηση ρε συ"
Ναι είμαι μόνη, γιατί κανείς δεν με καταλαβαίνει, γιατί χαμήλωσα τον πήχη των σχέσεων, γιατί δίνω πολλά και παίρνω ελάχιστα πια γιατί θα αναγκαστώ να δω κι εγώ επιφανειακά τις σχέσεις --κι αυτό είναι μοναξιά
Ναι είμαι μόνη, αλλά μέσα απο τη μοναξιά μου έμαθα να πλάθω παρέα, έμαθα να είμαι ελεύθερη και να το απολαμβάνω.
Έμαθα να ζω με τον εαυτό μου και να τον αντέχω παρόλο που δεν κάνει πάντα ευχάριστεσ σκέψεις...βρήκα τη δύναμη μέσα στη μοναξιά, βρήκα το σθένος να προχωρήσω σε ένα δρόμο δύσκολο.
Ναι είμαι μόνη, σαν μια βάρκα με κουπιά αραγμένη στην ακτή, που ή θα ταξιδέψει "με το τελευταίο φως του χρόνου" (ίσα που προλαβαίνει) σε ένα ταξίδι λύτρωσης και ανακάλυψης του εαυτού της ή θα καεί, με το τελευταίο gift (δώρο) που της απέμεινε, εκείνο της ύλης της, της φθαρτής.

Καλό υπόλοιπο Κυριακής. Εδώ βρέχει!

Σαν σήμερα

ήταν η τελευταία μέρα που έμεινα για πέντε ώρες στο -3 για χμθ!

Σαν σήμερα έκανα την τελευταία μου χμθ πριν απο πέντε χρόνια! Πέρασαν δηλαδή 60 μήνες και κάπου 1800 μέρες απο τότε που η ζωή μου άλλαξε για πάντα! Για φαντάσου! Όταν μου είχαν πει "θα κάνεις 8 χμθ κάθε 15 ημέρες" έβαλα "κάτω" τα ημερολόγια και μετρούσα πότε θα έληγε όλο αυτό το "σουρτα-φέρτα" στην Αθήνα. Οι χμθ μου λοιπόν άρχισαν στα γενέθλιά μου, 18 Δεκέμβρη του 2007 και έληξαν (σαν αστείο) την 1η του Απρίλη του 2008. Σε δύο μέρες ακολούθησε και ο θάνατος του παππού μου, που ποτέ δεν έμαθε γιατί πριν φύγω για Αθήνα για την τελευταία μου χμθ τον χαιρετούσα απο την πόρτα γιατί ήταν σιναχομένος και εγώ φοβόμουν...αυτή ήταν η τελευταία του εικόνα απο εμένα...όταν γύρισα ήταν στην εντατική. Μπορεί να πήγε και με αυτό τον καημό (όπως λέει ο λαός) αλλά σίγουρα δεν πήγε με τον καημό πως το εγγόνι του έπαθε καρκίνο. Στη ζωή πρέπει να παίρνεις αποφάσεις συνεχώς. Έτσι εγώ "αμαύρωσα" την εικόνα της εγγονής στο βωμό του να μην στεναχωρηθούν οι παππούδες. Έτσι εγώ χαρακτηρίστηκα κάπως απόμακρη για τόοοοσους μήνες για να μην πάρουν χαμπάρι...Αλλά η ζωή να ξέρετε, προχωρά και δεν περιμένει πότε θα αποφασίσεις εσύ να "αναθερμάνεις" σχέσεις με κανέναν..κι έτσι η ζωή αποφάσισε πως ο παππους θα ζούσε ως και την τελευταία μου χμθ, για να μη με στεναχωρήσει η απουσία του. Μετά (σκέφτηκε η ζωή) μπορεί να φύγει. Κι έτσι έφυγε ένα μεσημέρι...και η ζωή προχώρησε με νέα δεδομένα!
Οι συγγενείς που με είδαν στην κηδεία με είδαν πολύ αλλαγμένη...το μαλλί μου μισό, τα φρύδια πεσμένα. Αλλά κανείς δεν πονηρεύτηκε τόσο όσο να σκεφτεί τι μπορεί να είχα περάσει. Εκείνη η μέρα τελείωσε με φαγητό παραθαλάσσια με τη "Σ", οι δυο μας...ήταν μεγάλη μέρα...μα καθως πλησιάζαμε στην θάλασσα, ένα τεράστιο ουράνιο τόξο στεφάνωνε γη και ουρανό. Η φύση, ο παππούς, το θαύμα!
Τότε ήμουν εμφανισιακά αλλαγμένη! Τωρα είμαι όπως πριν αρρωστήσω, απλά πιο μεγάλη :Ρ η πρώτη νιότη έφυγε, έτσι λέω. 32 πια, αλλά εχθές που είχα βγει για περπάτημα, είδα ένα δεντράκι και ταυτίστηκα....έτσι είμαι κι εγώ...

άνθισα κάτω απο έναν ουρανό, πότε καθαρό με το όμορφό του γαλάζιο, πότε μελαγχολικό και σκοτεινό. Αν παρατηρήσεις τον ουρανό θα καταλάβεις πως είναι σαν τη ζωή. Πότε ξεκάθαρος με έναν ήλιο που φωτίζει την αλήθεια και γεμίζει τη μέρα μας με όμορφες στιγμές, πότε σκούρος, με όλη τη στεναχώρια του σύμπαντος στις πλάτες του. Κάπως έτσι κρύβεται και φανερώνεται η ζωή, κάπως έτσι κι εμείς οι ίδιο βιώνουμε την ύπαρξή μας σε έναν κόσμο που μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι. Σε μια ζωή που πρέπει να την διεκδικούμε καθημερινά. 
Σήμερα έκλεισε ένας ακόμη κύκλος πενταετίας και ελπίζω αυτό να σας γεμίζει κουράγιο, ελπίδα και όνειρα για το μέλλον. Ελπίζω να φυτεύει στο μυαλό σας τα σποράκια εκείνα της αισιοδοξίας και την ατάκα "ο καιρός περνάει γρήγορα!". Αργά ή γρήγορα θα έρθει η σειρά σας, σε όποιο στάδιο αναμονής με τον καρκίνο βρίσκεστε. Θα έρθει η μέρα που θα κοιτάτε τον ουρανό και όχι τους τοίχους και το ταβάνι ενός νοσοκομείου. Θα έρθει η στιγμή που θα βγείτε στον κόσμο και θα αισθανθείτε "καινούριοι", το σώμα σας θα ξαναγίνει όπως πριν κι εσείς θα νιώσετε εκείνη την τεράστια δύναμη που κάπου είχατε κρύψει για κάποια χρόνια, θα νιώσετε και πάλι δυνατοί!!!!