Με την πρώτη σταγόνα της βροχής

Κάπου τρεις μέρες ακούω το παρακάτω τραγούδι και μαζοχίζομαι
είναι ποίηση Ελύτη,

για καλοκαίρια που γίνανε χειμώνες και ανθρώπους που έφυγαν μακριά μας,
για εμάς που μείναμε "βουβοί"

"με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, μουσκέψανε τα λόγια..."

"κατά που θα απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός;"

"πολλά τα λόγια που είχανε, μοναδικό τους προορισμό εσένα"