Βρέχει και είμαι έξω σε ένα καφέ της πόλης μου. Παρατηρώ τους
ανθρώπους γύρω μου, τους ανθρώπους που έχω απέναντί μου. Για μια ακόμη φορά σκέφτομαι
«γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι και οι ζωές τους τόσο;». Τι είναι αυτό το «μαγικό»
στην αλλαγή που παρασέρνει τους περισσότερους; Γιατί η αλλαγή είναι μείζον θέμα
και τα ίδια είναι απλά ανιαρά; Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά. Μετά από τόσα
χρόνια σκέψης εκεί κατέληξα.
Ξέρω πως όσοι με παρακολουθείτε καιρό τωρα θα λέτε πολλές φορές από μέσα σας «αυτή ακόμη παλεύει με τα ίδια
θέματα, με το παρελθόν, με τις παρέες, τις φιλίες, τις οικογενειακές και γενικότερα
όλες τις σχέσεις.Παλεύει για να βρει που ανήκει, αν ανήκει κάπου». Ναι είναι αλήθεια τα παραπάνω, με μικρές βέβαια διαφοροποιήσεις
στη συχνότητα και στην ένταση. Κάποιοι από εσάς έχω βάσιμες υποψίες πως βλέπετε τους προβληματισμούς μου παιδικούς και ανώριμους
αλλά αν έγραφα για άλλα θέματα θα ήταν σίγουρα ψέματα τα όσα θα διαβάζατε, θα κάλυπτα το γεγονός πως ακόμη ασχολούμαι με όλα όσα σας γράφω. Φυσικά βέβαια
και η κρίση είναι στο μυαλό μου, και τα προβλήματα που βλέπω να έχουν καθημερινά
οι άνθρωποι στις ζωές τους, και οι ζωές που φεύγουν με απασχολούν και ο θάνατος και οι άρρωστοι που δεν βρίσκουν φάρμακα με νοιάζουν και λυπάμαι για τον συχνό "στρουθοκαμηλισμό" μου ΑΛΛΑ είναι η άμυνά μου για να έχω μια καλή ψυχολογική κατάσταση, διότι το αγχος και η στεναχώρια είναι απο τους μεγαλύτερους συμμαχους του Καρκίνου και εμείς όλοι απλά δεν θέλουμε να ξαναπεράσουμε κάτι παρόμοιο με αυτό που γευτήκαμε και μας στιγμάτισε για μια ζωή. Έτσι λοιπόν κατα καιρούς καταπιάνομαι με πράγματα σε "τοπικό" επίπεδο, γύρω δλδ απο τον μικρόκοσμό μου.
Αν ο καρκίνος μου άφησε ένα "κουσούρι" αυτό δεν είναι η φοβία μήπως ξανααρρωστήσω γιατί αυτό το απωθώ τελειως σαν σκέψη. Το κουσούρι το μεγάλο είναι ότι δεν μπορώ να ξεκολλήσω απο το παρελθόν με τίποτα. Το μυαλό μου κάνει κύκλους και αναπόφευκτες συγκρίσεις με το "τότε" και το "τώρα". Το ενδιάμεσο (2007 ως 2012) δεν ξέρω που πήγε ή πάει, αν και έκανα αρκετά πράγματα κατα τη διάρκεια των θεραπειών και μετά απο αυτές. Κι όμως, το μυαλό μου κολλάει εκεί...στους τελευταίους ανέμελους μήνες του 2007. Στις καλές στιγμές, στα πρόσωπα εκείνα. Στους ανθρώπους που γνώριζα τότε, όπως τους ήξερα τότε, στους δικούς μου ανθρώπους, στις μεταξύ μας εδραιωμένες καλές σχέσεις. Δεν μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός πως για κάποιους ανθρώπους δεν σημαίνω αυτό που σήμαινα παλιά. Αυτό με πνίγει γιατί για εμένα σημαίνουν ακριβώς το ίδιο. Εγώ δεν έχω αλάξει απέναντί τους, γιατί όμως άλλαξαν αυτοί;
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν όλα αυτά θα τα σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς (είτε αρρώσταινα ή όχι) αλλά σίγουρα επιβαρύνεται η κατάσταση με το σπάσιμο νεύρων τόσων ετών. Ίσως οι "σημαντικοί άλλοι" να είναι απλά ένα παραμύθι που πουλάμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, για να νιώθουμε εμείς σημαντικοί σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως να υπάρχουν και πραγματικοί "σημαντικοί άλλοι". Ποιός μπορεί να μας πει; Κανείς. Γιατί κανείς δεν φιλτράρει την πραγματικότητα της ζωής του, οι περισσότεροι αρεσκόμαστε στο εφήμερο, στο καθημερινό, αρκεί να τσουλάει. Τι γίνεται όμως κάτω απο την επιφάνεια;
Και εγώ δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω, πολλές φορές "κουκουλώνω-καμουφλάρω" πολλά προβλήματα, είτε προσωπικά μου είτε σε σχέση με τους άλλους. Πείθομαι, συγχωρώ, προσπερνώ γιατί θέλω να πιστέψω στην καλοσύνη των ξένων που μια μέρα κάνεις δικούς σου ανθρώπους. Στο αυθεντικό τους ενδιαφέρον, στην αγάπη τους γι αυτό που είσαι. Κι εγώ κοινώς λοιπόν παραμυθιάζω τον εαυτό μου για πολλά, αλλά προσπαθώ να έχω και πολλές στιγμές ειλικρίνειας και αυτοκριτικής και εκεί είναι που ξυπνώ απο τον λύθαργο. Αλλά το θέμα είναι πως δεν κρατάει για πολύ όλο αυτό.
Έτσι λοιπόν παραμένω νοσταλγός των στιγμών, των ετών που φύγανε, της ευκολίας που είχε η ζωή μου κάποτε, του πόσο εύκολα κυλούσε η ζωή μου μια φορά και εναν καιρό, του πόσο αυτονόητα ήταν με τους ανθρώπους τα πράγματα, γιατί η αγάπη και η αφοσίωση δεν άφηνε χαραμάδα για καμιά αμφιβολία και στεναχώρια. Δεν θέλω να δεχτώ το ότι όλα γύρισαν τούμπα. Το ότι έχασα πολύτιμο χρόνο στα νοσοκομεία, το ότι πάγωσε η ζωή μου και μετά τις θεραπείες, το ότι άλλαξε το σώμα μου, το ότι σκόρπισαν οι άνθρωποι. Το ότι όλοι νομίζουν πως είμαι καλά επειδή τελείωσα τις θεραπείες, ζυγήζω 55 κιλά και έχω μια μόνιμη δουλειά. Εγώ το μόνο που πραγματικά αποζητούσα και δεν μου το χάρισε μήτε η ζωή μήτε οι άνθρωποι ήταν να πιάσω τον χρόνο απο εκεί που είχε σταματήσει και να κάνω τα ίδια πράγματα με τους ίδιους ανθρώπους, με εκείνους που μου προσέφεραν κάποτε την ατελείωτη σιγουριά, πως είμαστε παρέα, δίπλα σου και όλα θα πάνε καλά. Μου πέρασε απο το μυαλό η ιδέα πως όταν επέστρεφα πίσω στη ζωή, μετά απο την άσχημη αρρωστο-παρένθεση, αν όλοι μου συμπεριφέρονταν όπως πριν το χειρουργείο και έβρισκα τους ανθρώπους στην ίδια θέση δίπλα μου και όχι απέναντί μου, με τον ίδιο χρόνο και την ίδια καλή διάθεση να κάνουμε πράγματα, να βολτάρουμε, να πάμε εκδρομές, να γελάσουμε και να χαρούμε ανέμελα, τότε θα ένιωθα και πάλι καλά, θα ήταν σαν να μην είχα αρρωστήσει. Φυσικά αυτό δεν συνέβει, μακάρι να έτυχε σε εσάς αλλά το θεωρώ πολύ δύσκολο...Κι έτσι γυρνάς μια μέρα όταν όλα έχουν τελειώσει, κοιτάς τους ανθρώπους κατάματα, χαμογελάς και περιμένεις να δεις μέσα στα μάτια τους αυτό που έβλεπες πάντα...Απο μέσα σου λές "μα εγώ είμαι, ο ίδιος άνθρωπος και ας πέρασα τόσα, εσύ που πέρασες λιγότερα απο μένα, γιατί δεν είσαι ΕΣΥ όπως σε άφησα να σε βρω";
Αν ο καρκίνος μου άφησε ένα "κουσούρι" αυτό δεν είναι η φοβία μήπως ξανααρρωστήσω γιατί αυτό το απωθώ τελειως σαν σκέψη. Το κουσούρι το μεγάλο είναι ότι δεν μπορώ να ξεκολλήσω απο το παρελθόν με τίποτα. Το μυαλό μου κάνει κύκλους και αναπόφευκτες συγκρίσεις με το "τότε" και το "τώρα". Το ενδιάμεσο (2007 ως 2012) δεν ξέρω που πήγε ή πάει, αν και έκανα αρκετά πράγματα κατα τη διάρκεια των θεραπειών και μετά απο αυτές. Κι όμως, το μυαλό μου κολλάει εκεί...στους τελευταίους ανέμελους μήνες του 2007. Στις καλές στιγμές, στα πρόσωπα εκείνα. Στους ανθρώπους που γνώριζα τότε, όπως τους ήξερα τότε, στους δικούς μου ανθρώπους, στις μεταξύ μας εδραιωμένες καλές σχέσεις. Δεν μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός πως για κάποιους ανθρώπους δεν σημαίνω αυτό που σήμαινα παλιά. Αυτό με πνίγει γιατί για εμένα σημαίνουν ακριβώς το ίδιο. Εγώ δεν έχω αλάξει απέναντί τους, γιατί όμως άλλαξαν αυτοί;
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν όλα αυτά θα τα σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς (είτε αρρώσταινα ή όχι) αλλά σίγουρα επιβαρύνεται η κατάσταση με το σπάσιμο νεύρων τόσων ετών. Ίσως οι "σημαντικοί άλλοι" να είναι απλά ένα παραμύθι που πουλάμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, για να νιώθουμε εμείς σημαντικοί σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως να υπάρχουν και πραγματικοί "σημαντικοί άλλοι". Ποιός μπορεί να μας πει; Κανείς. Γιατί κανείς δεν φιλτράρει την πραγματικότητα της ζωής του, οι περισσότεροι αρεσκόμαστε στο εφήμερο, στο καθημερινό, αρκεί να τσουλάει. Τι γίνεται όμως κάτω απο την επιφάνεια;
Και εγώ δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω, πολλές φορές "κουκουλώνω-καμουφλάρω" πολλά προβλήματα, είτε προσωπικά μου είτε σε σχέση με τους άλλους. Πείθομαι, συγχωρώ, προσπερνώ γιατί θέλω να πιστέψω στην καλοσύνη των ξένων που μια μέρα κάνεις δικούς σου ανθρώπους. Στο αυθεντικό τους ενδιαφέρον, στην αγάπη τους γι αυτό που είσαι. Κι εγώ κοινώς λοιπόν παραμυθιάζω τον εαυτό μου για πολλά, αλλά προσπαθώ να έχω και πολλές στιγμές ειλικρίνειας και αυτοκριτικής και εκεί είναι που ξυπνώ απο τον λύθαργο. Αλλά το θέμα είναι πως δεν κρατάει για πολύ όλο αυτό.
Έτσι λοιπόν παραμένω νοσταλγός των στιγμών, των ετών που φύγανε, της ευκολίας που είχε η ζωή μου κάποτε, του πόσο εύκολα κυλούσε η ζωή μου μια φορά και εναν καιρό, του πόσο αυτονόητα ήταν με τους ανθρώπους τα πράγματα, γιατί η αγάπη και η αφοσίωση δεν άφηνε χαραμάδα για καμιά αμφιβολία και στεναχώρια. Δεν θέλω να δεχτώ το ότι όλα γύρισαν τούμπα. Το ότι έχασα πολύτιμο χρόνο στα νοσοκομεία, το ότι πάγωσε η ζωή μου και μετά τις θεραπείες, το ότι άλλαξε το σώμα μου, το ότι σκόρπισαν οι άνθρωποι. Το ότι όλοι νομίζουν πως είμαι καλά επειδή τελείωσα τις θεραπείες, ζυγήζω 55 κιλά και έχω μια μόνιμη δουλειά. Εγώ το μόνο που πραγματικά αποζητούσα και δεν μου το χάρισε μήτε η ζωή μήτε οι άνθρωποι ήταν να πιάσω τον χρόνο απο εκεί που είχε σταματήσει και να κάνω τα ίδια πράγματα με τους ίδιους ανθρώπους, με εκείνους που μου προσέφεραν κάποτε την ατελείωτη σιγουριά, πως είμαστε παρέα, δίπλα σου και όλα θα πάνε καλά. Μου πέρασε απο το μυαλό η ιδέα πως όταν επέστρεφα πίσω στη ζωή, μετά απο την άσχημη αρρωστο-παρένθεση, αν όλοι μου συμπεριφέρονταν όπως πριν το χειρουργείο και έβρισκα τους ανθρώπους στην ίδια θέση δίπλα μου και όχι απέναντί μου, με τον ίδιο χρόνο και την ίδια καλή διάθεση να κάνουμε πράγματα, να βολτάρουμε, να πάμε εκδρομές, να γελάσουμε και να χαρούμε ανέμελα, τότε θα ένιωθα και πάλι καλά, θα ήταν σαν να μην είχα αρρωστήσει. Φυσικά αυτό δεν συνέβει, μακάρι να έτυχε σε εσάς αλλά το θεωρώ πολύ δύσκολο...Κι έτσι γυρνάς μια μέρα όταν όλα έχουν τελειώσει, κοιτάς τους ανθρώπους κατάματα, χαμογελάς και περιμένεις να δεις μέσα στα μάτια τους αυτό που έβλεπες πάντα...Απο μέσα σου λές "μα εγώ είμαι, ο ίδιος άνθρωπος και ας πέρασα τόσα, εσύ που πέρασες λιγότερα απο μένα, γιατί δεν είσαι ΕΣΥ όπως σε άφησα να σε βρω";