Ο χρόνος

μας κλέβει στιγμές, σκοτώνει και ξεθωριάζει μέσα μας μικρά και μεγάλα πράγματα, αλλάζει τα χρώματα των τοπίων που κάποτε άγγιξαν τα μάτια μας, μπερδεύει τις μυρωδιές και μερικές φορές αλλάζει ακόμη και το βλέμμα των ανθρώπων που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε...

ίδιο χρώμα στα μάτια μα άλλο βλέμμα γιατί το προηγούμενο βλέμμα το ήξερες σαν την παλάμη του χεριού σου! Δε γελιέσαι εύκολα...

Οι άνθρωποι που ξέραμε, μεγαλώνουν, όλοι εμείς μεγαλώνουμε.

Ποιοι γινόμαστε σιγά σιγά; Μας αρέσουμε;

Στην πορεία κάτι βρίσκουμε και κάτι κάνουμε στην άκρη.
Κάτι χάνεται στο δρόμο, για να έρθει κάτι καινούριο στο διάβα μας.
Αξίζει να χάνουμε τον εαυτό μας για να βρούμε κάτι; Και αυτό το "κάτι" είναι αυτό που μας αξίζει πραγματικά; Αλάζουμε ζωή, πόσες θυσίες για ελάχιστες στιγμές ευτυχίας;

Ο χρόνος τρέχει, ο κόσμος τρέχει, ο κόσμος ψάχνει, την ευτυχία, τη μη μοναξιά.

Ο χρόνος... μπορεί και σπρώχνει προς τα πίσω τις παλιές αναμνήσεις. Μας κάνει όλους νοσταλγούς, όλους όσους επιθυμούν να θυμούνται πως κάποτε ήταν "άλλοι", δίπλα σε "άλλους", πως τώρα είναι "άλλοι" σε μια "άλλη" ζωή.

Αυτό που λείπει, δύσκολα θα γυρίσει πίσω.

Τι μένει σε μια ζωή; Λένε πως το παρελθόν μας ακολουθεί για πάντα, έχω όμως γνωρίσει ανθρώπους που επιθυμούν περισσότερο το παρόν και το μέλλον, προσπαθώ να μην χαλάω την ηρεμία τους, αλλά νοσταλγώ. Νοσταλγώ στιγμές μιας άλλης ζωής, μιας νιότης, χρόνων που πέρασαν σαν αστραπή, ομορφα, ανέμελα. Ψάχνω τις στιγμές αυτές σε νέα ηλιοβασιλέματα, σε φρέσκες λιακάδες, στην άνοιξη που έρχεται, τις ψάχνω μέσα μου.

Θέλω να πιστεύω σε ένα όμορφο μέλλον, κάνω προσπάθειες για μια καινούρια ζωή, όπως την ορίζω εγώ, χωρίς κλισέ, για τον μέσο όρο και το τι επιλέγουν κάποιοι ως "προχώρησα" ποιός νοιάστηκε...προσπαθώ να μπορώ να έχω μια καλή καθημερινότητα και απο μόνη μου, όσο και αν οι φίλοι ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς μου και αποζητώ και απολαμβάνω την παρέα. Επιδιώκω να καλομαθαίνω τον εαυτό μου, και πάνω απο όλα προστατεύω τον εαυτό μου απο άτομα που με στεναχωρούν, δεν αφήνω κανένα να με μειώνει και να με προσβάλει, αν κάπου αισθανθώ άβολα, απλά φεύγω. Όλα αυτά δεν έγιναν σε μια νύχτα, όλα αυτά τα πάλεψα. Θέλει μαγκιά για να προστατεύσεις τον εαυτό σου, είτε απο την οικογένεια, είτε απο τους φίλους, είτε απο τον σύντροφο. Οι περισσότεροι παραδίνονται, δεν προσπαθούν. Απεχθάνομαι τους "οδοστρωτήρες" χαρακτήρες στους οποίους αν κάποιος κολλήσει αλλάζει 100% γιατί εκείνοι του το επιβάλουν. Ήμουν πάντα ένα "αστεράκι" αυτόφωτο, δεν πλησίασα κανένα για να πάρω λίγη απο την "αίγλη" του, είμαι ο εαυτός μου. Παίρνει καιρό η αυτογνωσία, να ξέρεις ποιος είσαι, δίχως να είσαι με κάποιον στο πλευρό σου, παίρνει χρόνο το "όχι" αλλά και το "ναι".

Λίγοι, πολλοί λίγοι είναι όσοι θα με καταλάβουν και λυπάμαι που δεν έχω στην καθημερινότητά μου ένα άτομο που να έχει περάσει τα ίδια με εμένα. Ήθελα μια τέτοια συντροφιά, έτσι για αλληλεγγύη, έτσι επειδή και μόνο με μια ματιά θα καταλάβαινε τον πόνο της ψυχής μου! Πολλοί με λένε γκρινιάρα, οκ, δεν πήγα απλά μια βόλτα στον οδοντίατρο πριν 4 χρόνια.

4 χρόνια;;; ΦΦΦΦΦ, ο χρόνος, κλέφτης, ψεύτης, πονηρός, μας πλανεύει συχνά, μας φέρνει νέα πρωινά, μας φτιάχνει καινούριες αναμνήσεις, μας παίρνει απο το χέρι και μας βγάζει σε δρόμους που ποτέ δεν είδαμε, μας συστήνει καινούριους ανθρώπους, μας θυμίζει που και που πως είναι να χαμογελάς. Και έτσι ξεχνάμε, και εμείς όπως όλοι!

καλό βράδυ!