Προάγγελος μιας ακόμη Άνοιξης!

Αν γίνονται θαύματα, τότε σήμερα είδα ένα απο αυτά, μικροσκοπικό, αλλά φυσικά ΟΧΙ απαρατήρητο!

Μόλις σχόλασα απο τη δουλειά δεν κρατήθηκα, έπιασα το τηλέφωνο και κανόνισα καφέ στη θάλασσα. Όλα με καλούσαν προς τα εκεί, οι σειρήνες μου θολώνανε την κρίση...Η θερμοκρασία ανέβηκε, ο ήλιος μας έκαιγε το πρόσωπο, μόνο ο αέρας κρατούσε τους γλάρους στα χαμηλά και στη στεριά!
Έμεινα να κοιτώ τη θάλασσα για τρεις ώρες, και ένοιωσα μεγάλη ευτυχία που έχω την πολυτέλεια να πίνω καφέ τρεις ώρες, να μη με κυνηγά ο χρόνος, να μη με ψάχνει κανείς, ένοιωσα ελεύθερη, χαμένη στο απέραντο γαλάζιο! Κάποια στιγμή το ματι μου πήρε κάποια γλαρόπουλα που ανέβηκαν ψηλά, μείνανε στάσιμα γιατί ο κόντρα άνεμος τα εμπόδιζε να κινηθούν, αλλά ανέβηκαν ψηλά, σηκώθηκαν, ορθώθηκαν, μια σταλιά πουλιά σε σχέση με την απεραντοσύνη του ουρανού, λευκά στίγματα σε φόντο γαλάζιο, ακινητοποιημένα απο τον άνεμο μα ψηλά!

Ένα μικρό θαύμα, η δύναμη της ίδιας της φύσης! Μπορεί συχνά να πετάμε με κόντρα τον άνεμο, μπορεί κάποτε να είχαμε κομμένα φτερά αλλά καταφέρνουμε και εμείς, σαν τα γλαρόπουλα, και ανεβαίνουμε ψηλά, περιμένουμε να κοπάσει ο αέρας και να ταξιδέψουμε και πάλι!

Μια όμορφη στιγμή, μια Ανοιξιάτικη μέρα, κάτι απλό αλλά μαγικό, καφές δίπλα στο κύμα!