εδώ και αυτό τον μήνα...
μαζεύω τα χαρτιά μου για το ΚΕ.ΠΑ για να πάρω δλδ το ποσοστό αναπηρίας που μπορώ να πάρω λόγω της πάθησής μου. Και εσείς να κάνετε τα χαρτιά αν έχετε το δικαίωμα, γιατί σε τέτοιους καιρούς που ζούμε...όλα βοηθούν.
Σκέφτομαι διάφορα κατά καιρούς...είδα σε ένα σήριαλ 2 φίλους να αποχαιρετιούνται (τελικά ο ένας πέθανε κιόλας απο καρδιά) και δάκρυα μου έφυγαν...Χρόνια φίλοι, φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που βρέθηκαν, που μάλωσαν, που βρίστηκαν κάποτε αλλα εκεί, συνέχισαν, και για φόντο η θάλασσα και ένα αιώνιο καλοκαίρι.
Μια ατάκα ανέβηκε ως το στόμα μου "Ήθελα ένα ακόμη καλοκαίρι, ένα μόνο καλοκαίρι ακόμα". Το ήθελα, όπως το ήθελα, είχα πλάσει εγώ το σενάριο για το 2008, δεν μπορούσε να είναι ίδιο ακριβώς καλοκαίρι με εκείνο του 2007 αλλά μπορούσε να του μοιάζει, ήθελα να του μοιάζει αλλά δεν μου χαρίστηκε. Οι πρωταγωνιστές δεν εμφανίστηκαν ποτέ, και εκείνοι που ήρθαν δεν ήταν προγραμματισμένοι. Έμεινα να κοιτώ τον δρόμο..."θα ρθει; Δε θα ρθει;" και απο τότε αυτό με πιέζει όποτε πάω στο ίδιο σπίτι. Για τον ίδιο λόγο έκλαψα φέτος το καλοκαίρι στο νησί "μα γιατί οι ζωές μας άλλαξαν τόσο;". Νιώθω πολλές φορές πως η ζωή είναι μικρή για να στερούμαι αυτό που θέλω, σιγά σιγά όμως βλέπω πως δεν μπορώ πάντα να έχω αυτό που θέλω. Μάλλον τις περισσότερες φορές δεν έχεις αυτό που θες. Έτσι;
Μακάρι να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να βλέπανε τι γίνεται στις ψυχές, τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων όταν αθετούν τις υποσχέσεις τους. Πως ρημάζει το μέσα μας, έτσι ξαφνικά. Δεν μπορει, το έχουν νιώσει, απλά κάνουν πως το ξέχασαν και μετατοπίζουν αλλού το βάρος.
Τα μάτια μου βουρκώνουν, ναι, δεν ωφελεί σε τίποτα κανένα τέτοιο φλασμπακ, είναι ανούσιο πέρα για πέρα, ότι δεν έγινε, δεν έγινε. Σκέφτομαι πολλες φορές τη ζωή μου ανάποδα, ή τη ζωή μου δίχως τον καρκίνο. Καταλήγω σε ένα μόνο συμπέρασμα...η αρρώστια διογκώνει στο μυαλό μου τις (ίσως) τυχαίες συμπεριφορές των άλλων. Πιστεύω πως θα τους αντιμετώπιζα με λιγότερη συναισθηματική φόρτιση αν δεν είχα περάσει τόσα. Εκεί είναι που χάνω το παιχνίδι, το χάνω κάπου ανάμεσα στις απαιτήσεις που έχω απο τους άλλους (δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία απο το να μην περιμένεις τίποτα και απο κανέναν) η αναμονή είναι σκλαβιά, σε τρώει σταδιακά, όταν περιμένεις αλλά δεν παίρνεις...εκεί χάνω το παιχνίδι και εκεί, την επόμενη στιγμή που θα έχω ζητήσει κάτι σκέφτομαι "δεν έπρεπε να το ζητήσω, κανείς δεν έρχεται κάπου με το ζόρι, κανείς δεν σου τηλεφωνεί με το ζόρι".
Θέλω να ξεχάσω...Μπορώ;;; Σε αυτό το μεγάλο πηγάδι της λήθης...στοιβάζονται τόσα. Το ένα πατηκώνει το άλλο, αλλά...δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα τα θυμηθείς όλα μαζί ή ένα-ένα, πότε όλα αυτά θα γίνουν μια μάζα και θα σε πνίξουν και θα σιχτιρίσεις κόσμο και κοσμάκι για όλα αυτά τα χρόνια και οι σφαίρες θα πάρουν πολλούς.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ (ένα διαφορετικό αποψινό ποστ, όπως διαφορετική είναι μονίμως και η ψυχολογία μου!)
μαζεύω τα χαρτιά μου για το ΚΕ.ΠΑ για να πάρω δλδ το ποσοστό αναπηρίας που μπορώ να πάρω λόγω της πάθησής μου. Και εσείς να κάνετε τα χαρτιά αν έχετε το δικαίωμα, γιατί σε τέτοιους καιρούς που ζούμε...όλα βοηθούν.
Σκέφτομαι διάφορα κατά καιρούς...είδα σε ένα σήριαλ 2 φίλους να αποχαιρετιούνται (τελικά ο ένας πέθανε κιόλας απο καρδιά) και δάκρυα μου έφυγαν...Χρόνια φίλοι, φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που βρέθηκαν, που μάλωσαν, που βρίστηκαν κάποτε αλλα εκεί, συνέχισαν, και για φόντο η θάλασσα και ένα αιώνιο καλοκαίρι.
Μια ατάκα ανέβηκε ως το στόμα μου "Ήθελα ένα ακόμη καλοκαίρι, ένα μόνο καλοκαίρι ακόμα". Το ήθελα, όπως το ήθελα, είχα πλάσει εγώ το σενάριο για το 2008, δεν μπορούσε να είναι ίδιο ακριβώς καλοκαίρι με εκείνο του 2007 αλλά μπορούσε να του μοιάζει, ήθελα να του μοιάζει αλλά δεν μου χαρίστηκε. Οι πρωταγωνιστές δεν εμφανίστηκαν ποτέ, και εκείνοι που ήρθαν δεν ήταν προγραμματισμένοι. Έμεινα να κοιτώ τον δρόμο..."θα ρθει; Δε θα ρθει;" και απο τότε αυτό με πιέζει όποτε πάω στο ίδιο σπίτι. Για τον ίδιο λόγο έκλαψα φέτος το καλοκαίρι στο νησί "μα γιατί οι ζωές μας άλλαξαν τόσο;". Νιώθω πολλές φορές πως η ζωή είναι μικρή για να στερούμαι αυτό που θέλω, σιγά σιγά όμως βλέπω πως δεν μπορώ πάντα να έχω αυτό που θέλω. Μάλλον τις περισσότερες φορές δεν έχεις αυτό που θες. Έτσι;
Μακάρι να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να βλέπανε τι γίνεται στις ψυχές, τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων όταν αθετούν τις υποσχέσεις τους. Πως ρημάζει το μέσα μας, έτσι ξαφνικά. Δεν μπορει, το έχουν νιώσει, απλά κάνουν πως το ξέχασαν και μετατοπίζουν αλλού το βάρος.
Τα μάτια μου βουρκώνουν, ναι, δεν ωφελεί σε τίποτα κανένα τέτοιο φλασμπακ, είναι ανούσιο πέρα για πέρα, ότι δεν έγινε, δεν έγινε. Σκέφτομαι πολλες φορές τη ζωή μου ανάποδα, ή τη ζωή μου δίχως τον καρκίνο. Καταλήγω σε ένα μόνο συμπέρασμα...η αρρώστια διογκώνει στο μυαλό μου τις (ίσως) τυχαίες συμπεριφορές των άλλων. Πιστεύω πως θα τους αντιμετώπιζα με λιγότερη συναισθηματική φόρτιση αν δεν είχα περάσει τόσα. Εκεί είναι που χάνω το παιχνίδι, το χάνω κάπου ανάμεσα στις απαιτήσεις που έχω απο τους άλλους (δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία απο το να μην περιμένεις τίποτα και απο κανέναν) η αναμονή είναι σκλαβιά, σε τρώει σταδιακά, όταν περιμένεις αλλά δεν παίρνεις...εκεί χάνω το παιχνίδι και εκεί, την επόμενη στιγμή που θα έχω ζητήσει κάτι σκέφτομαι "δεν έπρεπε να το ζητήσω, κανείς δεν έρχεται κάπου με το ζόρι, κανείς δεν σου τηλεφωνεί με το ζόρι".
Θέλω να ξεχάσω...Μπορώ;;; Σε αυτό το μεγάλο πηγάδι της λήθης...στοιβάζονται τόσα. Το ένα πατηκώνει το άλλο, αλλά...δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα τα θυμηθείς όλα μαζί ή ένα-ένα, πότε όλα αυτά θα γίνουν μια μάζα και θα σε πνίξουν και θα σιχτιρίσεις κόσμο και κοσμάκι για όλα αυτά τα χρόνια και οι σφαίρες θα πάρουν πολλούς.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ (ένα διαφορετικό αποψινό ποστ, όπως διαφορετική είναι μονίμως και η ψυχολογία μου!)
5 σχόλια:
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ.Θυμησου, όμως, ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.«η παρούσα στιγμή είναι το μόνο που μας ανήκει».Οχι μονο σε ΄σενα αλλα σε όλους.Πολλές φορές προτρέχουμε και θεωρούμε ότι τα όνειρά μας είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Ξεχνάμε όμως ότι αν τα παρατήσουμε σήμερα, δεν θα πετύχουμε ποτέ αυτό που ελπίζαμε για το αύριο!Νιώσε περηφανη για τον εαυτο σου.Σκεψου όλα όσα έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής και νιώσε περήφανη γι’ αυτά. Τέτοια συναισθήματα θα σας δώσουν το κίνητρο για να συνεχίσεις και μην το βαλεις ποτε κατω,γιατι με το blog σου μας εχεις ανεβασει το ηθικο σε ολους.Φιλια σ΄αγαπω πολυ!!!
Σ'αγαπω να ξερεις..σε παρακολουθω 3 χρονια τωρα..αλλα κοριτσακι μου γλυκο τι εμμονη κι αυτη με τους αλλους..Οταν εσυ εισαι καλα με τον εαυτο σου και εχεις αποδεχτει οτι σου χαριστηκε η ζωη και εισαι ενταξει δεν χρειαζεται να λες και να ζοριζεις κανεναν για παρεα.Πιστεψε οτι αυτοι που θα ρχοταν και πριν , αυτοι θα ερθουν σε σενα απο μονοι τους. Μην βγαζεις μια αγωνια κι ενα αγχος για το αν σε αποδεχονται και φοβιζεις τους αλλους.Η παρεα με τον εαυτο μας ειναι πολλες φορες πιο χρησιμη απο κατι αλλες αχρηστες παρεες.Να πιστεψεις οτι εισαι καλα οπως οι αλλοι.Διοτι και οι αλλοι δεν ξερουν τι τους ξημερωνει αυριο το πρωι.Απλως δεν το σκεφτονται γιατι δεν εχουν την αιτια.Εσυ απλως εχεις την αιτια, αλλα αυτο δεν λεει τιποτε το ιδιαιτερο.Ολοι στο ιδιο καζανι βραζουμε.Ο υγιης γινεται αρρωστος μεσα στο 24ωρο για πλακα.Εσυ εισαι καλα για σημερα και ελπιζεις να συνεχισει αυτο και αυριο, οπως και ολοι.Εισαι ατομο με αξια , πολλες φορες μεγαλυτερη απο κατι αλλους που σε στενοχωρει η συμπεριφορα τους.Γινε λιγο εγωιστρια βρε.Φιλακια και χρονια πολλα για σημερα....
για mar
και εγώ σε αγαπώ φίλη!όπως όλους όσους συνάντησα εδώ!ο καθε ένας απο εσάς είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!Σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια!Απλά στο μυαλό παίζονται πολλά παιχνίδια..τίποτε παραπάνω...φιλιά!Χρόνια πολλά για τη μέρα!να μου είσαι και εσυ καλα!
για Ανώνυμος
έτσι είναι φίλη μου! πρέπει να ζω το σήμερα και το τώρα..και να μη φθίρομαι με το ποιος ή ποια θα είναι στην παρέα μου!όλο αυτό που περνώ λέφεται ανασφάλεια...τίποτε παραπάνω!φιλιάαα!
Καλή μου φίλη.....είμαστε παρέα εδώ 4 χρόνια τώρα κοντά!!!!πήρα δύναμη από σένα από την πρώτη στιγμή!! Σε σκέφτομαι κ σε αγαπώ και αναπολώ κ γω το δικό μου εκείνο καλοκαίρι του 2007!!
κ2
για K2
αγαπημένη φίλη, πως να σε βγάλω απο το μυαλό μου; Είμαστε απο την πρώτη στιγμή του μπλογκ εδώ, μαζί! Και ήταν και δικό σου αγαπημένο το καλοκαίρι της καρδιάς μου!Το 2007 θα μας συνοδεύει για μια ζωή!
φιλάκια πολλά!
Δημοσίευση σχολίου