Αποχαιρετώντας...

πόσο δύσκολοι είναι οι αποχαιρετισμοί αλήθεια;;;; Πόσο μάλλον τα αναγκαστικά αντίο...;

βρήκα αυτό το CD σήμερα καθώς έψαχνα κάποιο άλλο. Ούτε θυμόμουν πως το έχω ακόμη...Πόσα χρόνια; Ήταν το CD που ακούγαμε με τη "Σ" στο αυτοκίνητο, καθώς κατηφορίζαμε για το γαλάζιο Ιόνιο...ήταν τότε της "μόδας" το κομμάτι του Χατζηγιάννη "ΠΙΟ ΠΟΛΥ" και έτσι το CD που είχα φτιάξει τότε εγώ, το είχε και αυτό το κομμάτι. Είναι απίστευτο το πόσες μνήμες μπορεί να σου φέρει ένα άψυχο CD, μόνο που το βλέπεις...Ο νους μου έτρεξε σε πολλά...ωσπου αντάμωσα και το 2011

Το 2011 μου έφερε και καλά και άσχημα…μου αφήνει λοιπόν 2 γεύσεις, μια γλυκιά και μια τελείως πικρή…Το 2011 χάρηκα στο νησί την (3^η -4^η-5^η) εφηβεία μου! Βρήκα φίλους, ξαναγύρισα για τα καλά στη ζωή, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι δυνατά από τα πολλά γέλια, από την λαχτάρα των ανθρώπων να είμαι δίπλα τους, για ένα καφέ, για ένα ποτό, για πολλές βόλτες. Χάρηκα, γέλασα, κολύμπησα σαν παιδί, γυρίσαμε όλο το νησί ανάποδα! Το Βόρειο Αιγαίο με φιλοξένησε ανοιχτόκαρδα, μου έδωσε όλα όσα χρειαζόμουν, μου έδωσε το ουψ, με πήρε μακριά από τον καρκίνο, και εγώ του το ανταπέδωσα. Τον αγάπησα, τον έκρυψα μέσα μου εκείνο τον τόπο για πάντα! Επέστρεψα οριστικά πίσω τον Ιούλιο του 2011, με δάκρυα στα μάτια γι αυτό που άφηνα πίσω αλλά και από τη χαρά μου γι αυτό που θα έβρισκα.

Η «Σ» ήταν έγκυος στον δεύτερο μήνα και μου είχε πει «φέτος θα δούμε όσες ταινίες δεν είδαμε τόσα χρόνια, ετοιμάσου». Με είχε ανάγκη, έκλεινε απο τηλεφώνου 9 μήνες συντροφιάς και φροντίδας :-Ρ. Ένα καινούριο μωράκι, που στην αρχή την αιφνιδίασε σαν είδηση αλλά πολύ σύντομα το έκανε «δικό της». Με βάφτισε «νονά» και κάθε που πηγαίναμε για καφέ ένιωθα πάντα πως ήμασταν τρεις και όχι δυο. Το μωράκι όμως, όσο και αν ήταν ζωηρό στον υπέρηχο, τελικά μας άφησε κάπου στα μέσα του Ιουλίου, έτσι ξαφνικά, σαν μια καταιγίδα που ήρθε να προστεθεί από το πουθενά στην ευαίσθητη ψυχολογία των τελευταίων ετών. Και έτσι η παρέα ξαναέγινε των δυο ατόμων, και έτσι η παρέα κλήθηκε να ξεπεράσει και αυτό.Έφυγα με βαριά καρδιά για ένα (προγραμματισμένο) ταξίδι στην Ευρώπη με μια φίλη που είχα γνωρίσει στο νησί...Να μην είμαι όμως αχάριστη, βρέθηκα σε Ιταλία-Ελβετία-Γαλλία, ήταν ένα ονειρεμένο ταξίδι και ταιριάξαμε πάρα πολύ με την "Κ", ήταν της καθεμιας μας, προσωπική επιτυχία...Είδα το γαλάζιο της Κυανής ακτής, τα νησάκια απέναντι απο τις Κάννες, τον Καθεδρικό στο Μιλάνο, είδα λίμνες...είδα, είδα...πράματα και θάματα...10 μέρες έλειψα...εγώ και η φίλη μου, με ένα σακίδιο στο εξωτερικό, δίχως υποχρεώσεις, δίχως "πρεπει" και πολύ πρόγραμμα, πόσο ήθελα να το ζήσω αυτό! Και η ζωή φάνηκε γενναιόδωρη!

Και έπειτα ήρθε το φθινόπωρο και η δουλειά σκέπασε και ευχάριστες αναμνήσεις και δυσάρεστες. Και στα καλά καθούμενα, τον Οκτώβρη, ο γυναικολόγος μου, μου χτυπά καμπανάκι πως το ενδομήτριο μεγάλωσε και πως αυτό μπορεί να σημαίνει το "τίποτα" μπορεί όμως να είναι και καρκίνος. Σε δυο μέρες μπήκα σε κλινική και έκανα απόξεση, ακολούθησε μια εβδομάδα αγωνίας και τελικά έμαθα πως ηταν πολύποδας και καλοήθεια...Και εκεί που κάπως τα πράγματα είχαν ηρεμήσει, ήρθαν τα νέα που μου έκρυβαν καιρό οι δικοί μου, η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της ξαδέρφης μου. Και δεν ήταν μόνο η επιδείνωση, ήταν και το τέλος της στις 11/11/2011. Η «Χ» έφυγε δίχως να στολίσει φέτος δένδρο, έμεινε για πάντα στο 2011, εκεί, έγινε μια φωτογραφία. Όμορφη, γλυκιά, νέα, μόλις 34 ετών, σύζυγος, μαμά, μια γυναίκα που γοήτευε στο πέρασμά της. Έφυγε και άφησε όλους εμάς να αναρωτιόμαστε που πήγε, «για πού το βαλες καρδιά μου» μουρμουρίζω πολλές φορές. Άφησε μια μεγάλη πληγή στον εξάχρονο γιο της, και σε εμένα μια τρύπα στην καρδιά και ένα βάρος «πως συνεχίζουμε από δω και πέρα με τον καρκίνο, τώρα που μετράμε και απώλειες;». Είμαι δυνατή, δεν αφήνω τον εαυτό μου να λυγίσει, δεν πρέπει να με πάρει από κάτω, το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου.

Τι μένει από έναν άνθρωπο όταν φεύγει; Μένει μια αύρα, μένουν στιγμές, μένει μια φωτογραφία, ένα παγωμένο χαμόγελο μιας άλλης-καλής- εποχής. Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει και κάτι που να μπορώ να κάνω για να αλλάξω την κατάσταση…η θεία μου φωνάζει «για τους ζωντανούς τι μπορούμε να κάνουμε, κοίτα μπροστά». Και εγώ προσπαθώ να κοιτάζω μπροστά, και τα καταφέρνω, μα είναι φορές που η μπαταρία μου εξαντλείται, που δεν αντέχω άλλο…

Κόντρα όλων των παραπάνω «κακών», θα κλείσω αισιόδοξα. Όπως είπα στη «Σ» σήμερα, στον τελευταίο καφέ του έτους «το 2011 είχαμε πολλές απώλειες» (έχασε και η ίδια τον θείο της από καρκίνο) «εύχομαι το 2012 να πάει καλύτερα». Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, όσο η ζωή μας κλωτσά, τόσο πεισμώνουμε για να ξανασηκωθούμε. Δεν θέλουμε να κοιτάμε το χώμα, πάντα στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό, πάντα χανόμαστε στις πλανεύτρες ελπίδες του γαλάζιου. Κανείς μας δεν ξέρει το αύριο τι θα φέρει, η ζωή είναι σκληρή και η φαντασία της αστείρευτη, γι αυτό, όσο και αν ακούγεται κλισέ, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαιρόμαστε την κάθε μέρα. Πότε με λίγα, πότε με πολλά…έτσι πρέπει. Η ελπίδα μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο πράγμα, αλλά από την άλλη, όταν τελειώνει η ελπίδα, τελειώνει και η ζωή. Και εγώ θέλω να ελπίζω, παρόλες τις απώλειες πρέπει να ελπίζω, να ελπίζω πως θα δω καλύτερες μέρες. Δεν ξέρω τι θα πει καλύτερο, ούτε τι είναι η ευτυχία. Η ευτυχία μπορεί να είναι οτιδήποτε, να είναι μια μέρα που περνάς με μια ευχάριστη συντροφιά, πέρα απο ημερομηνίες και γιορτές, μια συντροφιά που σε κάνει να γελάς, να ξεχνάς τα προβλήματά σου και που μπορείς να στηριχτείς και να αφεθείς, να πεις και μια κουβέντα παραπάνω, να είσαι ο εαυτός σου γιατί ξέρεις πως σε αγαπούν και δεν σε παρεξηγούν, γιατί το νιώθεις, το βλέπεις στα μάτια τους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΨΑΞΤΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΔΕΙΤΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΑΝΟΙ ΚΑΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ. ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΞΕΧΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΣΥΓΧΩΡΗΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΤΟΥΣ! ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΣΤΕ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΛΟΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ! ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!

Λίγες μέρες μετά, λίγες μέρες πρίν

Να μαι πάλι, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς...

Πολύ περίεργες φέτος οι γιορτές...πιο περίεργες απο κάθε άλλη χρονιά...φέτος μετράω στη σύντομη ως σήμερα ζωή μου και την απώλεια της ξαδέρφης μου απο την ίδια αρρώστια! Αλλά το λέω συνέχεια στον εαυτό μου, μου το λένε και οι άλλοι πως δεν πρέπει να το βάλω κάτω...Οι δικοί μου δεν με άφησαν να πάω στην κηδεία (δεν ήταν και στην ίδια πόλη) και ούτε στα "σαραντα" πήγα τελικά. Απο τη μία η "αποχή" μου έκανε καλό, γιατί απο ότι έμαθα οι σκηνές που είδαν όσοι πήγαν ήταν δύσκολες, απο την άλλη κάπως έτσι σαν να μου καλλιεργήθηκε μια άρνηση και πολύ φοβάμαι πως όταν θα πάω προς τα εκεί το καλοκαίρι (που είναι σίγουρες οι διακοπές μου εκεί) θα καταρρεύσω στη σκέψη πως δεν θα ξαναδω αυτό το άτομο, θα σκεφτώ πόσο άδικη είναι η ζωή, πρώτα για την κοπέλα και για το παιδακι της, και μετά για μένα...ταλαιπωρηθήκαμε ήδη 3 άτομα απο αυτό το σόι με τον καρκίνο, ήταν ανάγκη να μας πάρει τον τέταρτο;;;Αλλά πάλι θα σκεφτώ και θα γράψω πως δεν υπάρχει λογική καμία μέσα σε όλα αυτά, και επειδή όλοι μου φωνάζουν για το να μη στεναχωριέμαι και να προσέχω, τους υπακούω. Το έχω γράψει πολλές φορές, φτάνει που ο καρκίνος μας πήρε το σώμα, ας προσπαθήσουμε να μη μας πάρει εντελώς και το μυαλό, ούτε την ψυχή μας να του χαρίσουμε. Είναι δύκολη μια τέτοια αντίσταση αλλά η προσπάθεια κάτι αποδίδει!
'Ετσι είμαι κάπου εκεί έξω, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, αποθώντας τις περισσότερες φορές τις άσχημες σκέψεις, στα όνειρα όμως βγαίνει πολύ υποσευνείδητο, εκεί όμως αφήνομαι, γιατί δεν έχω και άλλη επιλογή. Σε μια προσπάθει εύρεσης ισσοροπίας και γαλήνης και αναζήτησης του τι είναι αυτό που μου κάνει ή θα μου κάνει καλό βγήκα έξω και συνεχίζω να βγαίνω...το προτιμώ απο το να κάθομαι σπίτι, η ενέργεια και η αύρα του κόσμου (ακόμη και των αγνωστων) μου δίνει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, σαν να με επαναφέρει στη ζωή, και η ζωή καλώς ή κακώς χτυπάει και εκεί που ξενυχτούν οι νέοι...σαν ένα βρικολακάκι λοιπόν ρουφώ τη δίψα τους για ζωή, τα χαμόγελά τους, την ανεμελιά τους και αφήνω να με παρασύρουν μακρυά οι δυνατές μουσικές, οι έντονες χορευτικές φιγούρες των άλλων...όλη η νύχτα εκτός σπιτιού γίνεται ένα μοσαικό ανθρώπων, ο κάθε ένας μας κουβαλάει τα δικά του, όμως είναι εκεί, σε μια προσπάθεια να ακουμπήσει κάπου, να ξεχάσει κάτι, να βρει κάτι καινούριο.
Καλημέρα, να βγαίνετε, να διασκεδάζετε Like there's no tomorrow! Να κάνετε όπως και να χει και όσο μπορείτε αυτά που σας αρέσουν!
πολλά φιλιά!

Χρόνια πολλά!

Τα Χριστούγεννα πέρασαν ήδη και ατενίζουμε πια την καινούρια χρονιά!

Δεν είχα καμία διάθεση φέτος, λίγο το ένδοξο-χαμένο-παρελθόν, λίγο ο θάνατος της ξαδέρφης μου...λίγο απο όλα, απο πολλά και διαφορα, δεν ήμουν και πολύ κεφάτη...ωστόσο τελικά πήγε καλύτερα απο ότι το περίμενα.

Βγήκα έξω, βρέθηκα με φίλους και οι μέρες γέμισαν ευχάριστα... Τελικά καμιά φορά δεν περιμένεις τίποτα, αλλά βρίσκεις αρκετά, αυτό είναι πλούτος!

φιλιά πολλά , χρόνια πολλά!

Για όσους μείνουν Online σήμερα...

θα σας αφήσω συντροφιά το παρακάτω ποστ

τα Χριστούγεννα του 2007 είδα τη ζωή μου να αλλάζει για πάντα. Για τους περισσότερους ανθρώπους έρχεται μια τέτοια στιγμή στη ζωή, μια στιγμή που αλλάζει το μέλλον, για αρκετούς, η αλλαγή που βιώνουν είναι στο χέρι τους, είναι επιλογή τους. Εμένα η αλλαγή μου έμελε να είναι μια αρρώστια άκρως ανεπιθύμητη. Στον αντίποδα πάντα των γύρω μου, είδα τις δικές τους ζωές να αλλάζουν απο επιλογή, λέγοντας το "ναι" στο άγνωγστο και το καινούριο, και να ακολουθούν τις επιλογές τους πότε "ανεβασμένοι", πότε "μπερδεμένοι". Στο κομμάτι της αρρώστιας μου ακολούθησα όλες τις θεραπείες με υπομονή, αυτό που "έχασα" στο δρόμο, ή ποτέ δεν έκανα "δικό μου" είναι το λόγο για τον οποίο βίωσα όλα αυτά. Δεν βρήκα καμία απάντηση στο "γιατί" και επιπλέον, δεν μπόρεσα να αξιοποιήσω το όποιο "μάθημα".Ίσα ίσα, αυτό που βιώνω είναι πως είμαι καλά, και αυτό μόνο δεν αρκεί, είμαι καλά και τα θέλω όλα απο την καθημερινότητά μου, όλα απο τη ζωή μου, με τους δικούς μου όρους. Εγωιστικό; Προφανώς...κάτι όμως μέσα μου, μου λέει πως κάπως έτσι αισθάνεστε και εσείς όλοι που βιώσατε κάτι τέτοιο, θέλετε τα πάντα και δίχως εκπτώσεις. Θέλετε τους ανθρώπους που χρειάζεστε δίπλα σας, την αγάπη, την κατανόηση και όλα τα υπόλοιπα. Ναι, πιστεύω πως πρέπει να περάσουν χρόνια για να πει κανείς "την υγεία μου να χω, δεν παει να γκρεμίζεται το σύμπαν όλο" γιατί όλοι έχουμε ανάγκη απο τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας, όλοι θέλουμε την επανένταξη μετά την καταιγίδα, και όλοι είναι κομμάτι της επιστροφής μας...
Πολλές φορές νιώθω το βάρος του καρκίνου πάνω μου, αισθάνομαι πως διαφέρω απο τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Σίγουρα μια τέτοια μάχη σε κάνει πιο δυνατό, σε κάνει όμως και πιο νευρικό, και πιο ευέξαπτο και πιο απαιτητικό, σε κάνει απο τη μία "μεγάλο" και ώριμο και απο την άλλη παιδί, που θες το χάδι, την αγκαλιά και το "χατήρι". Αυτά ακόμη δεν τα έχω φέρει σε ισορροπία...για όλα αυτά παλεύω...και η εσωτερική πάλη είναι η χειρότερη...εκεί είναι που κάνεις πολλά λάθη, μέσα στην κόντρα σου με τον ευατό σου, πάνω στην κόντρα σου με τους άλλους. Εκεί πληγώνεσαι και ναι, εκεί πληγώνεις και ανθρώπους που αγαπάς...έχω αρχίσει και πιστεύω στην απομόνωσή μου για λίγο καιρό, δεν ξέρω αν θα το υιοθετήσω αλλά θέλω να ηρεμήσω απο κάποιες καταστάσεις, να δω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Σε όλα αυτά φυσικά έχω προστεθεί και το βαρύτατο φορτίο του χαμού της ξαδέρφης μου απο καρκίνο..είναι πολύ πρόσφατο, μόλις 11 Νοέμβρη μας άφησε, και όσο και αν βγαίνω, όσο και αν περνάω τις ώρες μου έξω, η καρδιά μου ξέρει τι βάρος κουβαλάω...Σαν αύριο ήταν η γιορτή της...πραγματικά, δεν έχω νιώσει πιο βαριά την καδιά μου απο φέτος, ούτε τότε που αρρώστησα δεν ένιωθα έτσι...
Παρόλα τα παραπάνω, θα κλείσω θετικα και αισιόδοξα...Τότε το 2007 είχα την μαστεκτομή και 7 χμθ μπροστά μου, τώρα έχω πίσω το στήθος μου (ή ένα άλλο στήθος τέλος πάντων) δεν εκκρεμούν (φτου,φτου) θεραπείες και είμαι καλά...Έχω ανάγκη να βλέπω τα θετικά και να σας τα δείχνω, γιατί μπορούμε να βρούμε τη χαρά και την αισιοδοξία μέσα απο τα θετικά μιας κατάστασης...σιγά σιγά...οι πληγές θα υπάρχουν, αλλά "η σκόνη του χρόνου" είναι μοναδική, και πέφτει "και στα μικρά και στα μεγάλα"

ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Σας χαρίζω τη φωτο απο το δρόμο για τη δουλειά προχθές...φιλιά

Ο Γλάρος

εξαιρετικά αφιερωμένο σε ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, στον πιο δικό μου άνθρωπο, για σένα, που σου αρέσει πολυυυυυύ!για τις θύελλες που μας βρήκαν και τις αντιμετωπίσαμε...σ'αγαπώ

"ΕΛΑ πάμε τώρα, δεν φοβόμαστε την μπόρα" και ας έχω "θύελλα στο νου, θα πετάξουμε παντου"

Χθες στο γυμναστήριο

καθώς έκανα διάδρομο και χάζευα τηλεόραση είδα την παρακάτω "διαφήμιση"




Ο Παναγιώτης είναι φίλος μου, την Ελένη δεν την έχω γνωρίσει ακόμη, την καμπάνια ξέρω, όμως όταν είδα για μια ακόμη φορά το ότι είμαστε 28.000.000 επιζώντες σε όλο τον κόσμο, συγκινήθηκα!
Είμαι μια απο αυτούς, είμαι εδώ, είμαι καλά και είμαι πολύ περίφανη!!!!!!ΕΠΕΖΗΣΑ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ, ΤΟ ΚΕΡΔΙΣΑ ΟΜΩΣ Κ ΤΩΡΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, ΑΛΛΑ ΤΡΕΧΩ ΚΑΙ 5km ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΡΟΜΟ...κατι που τότε φαινόταν απίστευτο!

Και να που σήμερα μεγαλώνω...

«Σήμερα κλείνω τα 27» ήταν η ατάκα μου στην πρώτη χημειοθεραπεία. Ναι, η μοίρα ήταν τόσο σκληρή και η ζωή απίστευτα απρόβλεπτη…Ναι, ήμουν τότε στο κρεβάτι της χμθ!Σήμερα κλείνω τα 31 και δεν άντεξα στον πειρασμό. Μπήκα σε αυτό το Blog, στην ιστορία της ζωής μου τα τελευταία 4 χρόνια και πάτησα δεξιά στα «περιεχόμενα» την χρονολογία 2007 και διάβασα όλο εκείνο τον Δεκέμβρη, τον σκοτεινό, τον κρύο, τον Δεκέμβρη που μου άλλαξε για πάντα τη ζωή.

Μα ωφελούν σε κάτι οι αναδρομές; Ποιος ξέρει να μου πει; Αναδρομές στο παρελθόν, εικόνες του τότε, συναισθήματα εκείνου του καιρού. Καμιά φορά ίσως και να είναι τρομαχτική η σκέψη πως όλα όσα μου βάρυναν το πετσί και την ψυχή μου τα τελευταία χρόνια είναι γραμμένα. Τα έχω εδώ, με ένα κλικ μπροστά μου

! Μια φίλη οδηγήθηκε σε χωρισμό με διαζύγιο όταν άρχισε να κρατά ημερολόγιο για τη σχέση της με τον άντρα της. Μια μέρα πήρε και ξεφύλλισε το ημερολόγιο και είδε πόσο πόνο της προκάλεσε αυτή η σχέση και έγραψε το τέλος της.

Σπάνια διαβάζω όσα έχω γράψει, γιατί όσα έγραψα έγιναν σε διάφορες χρονικές στιγμές, κάτω από συγκεκριμένη ψυχολογική φόρτιση. Τότε με εξέφραζαν, τώρα μπορεί και όχι, μπορεί και περίπου, μπορεί και καθόλου… Έχω γράψει για πολλά, για την αρρώστια, για τα διαδικαστικά, για κάθε μια μου θεραπεία, για τα συμπτώματα για τις δυσκολίες, για τις ευκολίες, για όλα…για τους ανθρώπους που με στήριξαν, που με

ξέχασαν, που κέρδισα, που έχασα, για όλα. Με το σημερινό ποστ συμπληρώνω 533 φορές που σας έγραψα! Έγραφα πάντα ειλικρινά, δεν έκρυψα το παραμικρό. Πότε όρθια, πότε «πεσμένη» πάντα όμως αληθινή. Σίγουρα στα τόσα ποστ, και με συγκεκριμένη ψυχολογία, αδίκησα και κόσμο, και καταστάσεις, σίγουρα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό, εξομολογούμαι δημόσια πως αμφισβήτησα και πλήγωσα ανθρώπους, όπως με πλήγωσαν και αυτοί κάποτε, μα τότε έβλεπα μόνο εμένα, ενώ τώρα μπορώ και βλέπω και αυτούς. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία η εξομολόγηση, δεν ξέρω αν μπορείς να «κλαις πάνω από το ριγμένο γάλα», αναρωτιέμαι, μετράνε οι συγγνώμες; Δεν θέλω να κρύβομαι πίσω από την αρρώστια αλλά σκέφτομαι πως όλα είχαν έρθει υπερβολικά πολλά στο κεφάλι μου τότε…και εγώ είχα κεφάλι και μυαλό μόλις 27 ετών για να τα αντιμετωπίσω όλα…Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι, γιατί να το ξέρετε, όταν τελειώνει το «σωματικό» κομμάτι, τότε αρχίζει (εκ του ασφαλούς) το ψυχολογικό, γιατί πριν, έτρεχες για το σωματικό και η αγωνία σου και ο φόβος σου δεν σου αφήνανε περιθώρια για το άλλο…

Σήμερα ξύπνησα, έκανα τον καφέ μου και κάθησα στο laptop για να πάρω τις ηλεκτρονικές μου ευχές και για να σας γράψω. Το πρώτο sms χθες, μετά τις 00.00 ήρθε από τη «Σ», το δεύτερο από την ξαδέρφη μου. Η «Σ» εξακολουθεί και βρίσκεται στη ζωή μου με όποιο κόστος, το ίδιο κάνω και εγώ γι αυτήν. Ίσως και οι δυο να ήμασταν άτυχες, ίσως και οι δύο να είχαμε μια άλλη ζωή αν δεν είχαμε βρεθεί και περάσει όλα αυτά μαζί. Όμως τελικά, η ζωή μπορεί να είναι αυτό που μας έρχεται, ανεξάρτητα από αυτό που εμείς θέλουμε και αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς να είναι να δεχτούμε την κάθε μέρα όπως πάει και να αγκαλιάσουμε αυτό που έχουμε.

Τέσσερα χρόνια από τότε έφυγαν. Στα πρώτα ποστ μιλούσα για την μαστεκτομή μου και απαισιόδοξα αρκετές φορές. Τώρα έχω το στήθος μου πίσω (όχι όπως πριν μα είναι μια χαρά και αυτό). Τότε μιλούσα για θεραπείες, την πρώτη σαν σήμερα. Τώρα είμαι σπίτι μου, δεν φοράω κάσκα και το μαλλί μου είναι πυκνό, το ίδιο και οι βλεφαρίδες μου. Ζυγίζω 58 κιλά και δεν έχω ίχνος πρηξίματος. Μπορω όλα αυτά να τα δω αισιόδοξα, καλοπροαίρετα και να μην σκάω για τα υπόλοιπα; Θα προσπαθήσω…αλλά να το θυμάστε, οι πληγές στην ψυχή μένουν, μένουν και βγαίνουν στην επιφάνεια με νεύρα, ανασφάλειες και εντάσεις…στις πληγές μου προστέθηκε και η απώλεια της ξαδέρφης μου, και το μνημόσυνό της που είναι σήμερα. Δυο θλιβερές επέτειοι για σήμερα, μια η πρώτη μου χμθ τότε, μια τα 40 της ξαδέρφης μου τώρα…ωστόσο είναι η μέρα που γεννήθηκα πριν 31 χρόνια, και εγώ πρέπει να συνεχίσω με τη ζωή μου…τον τρόπο ψάχνω όμως προς το μέλλον. Το φορτίο μου βαρύ και οι φετινές γιορτές μελαγχολικές, αλλά πρέπει…δεν έχω περιθώρια για μια κατάθλιψη αυτή τη στιγμή, πρέπει να κρατηθώ όρθια.

Σας αφήνω εδώ γιατί θα μπορούσα απλά να σας γράφω για ώρες πολλές, έχω πολλές σκέψεις σήμερα, σήμερα, μια τέτοια μέρα. Σας αφήνω και κλείνω εδώ. Θα ντυθώ και θα πάρω το ποδήλατό μου, ένας ήλιος έξω αχνοφαίνεται, μια φίλη μόλις τηλεφώνησε και με έβγαλε από το τέλμα, θα πάω για καφέ, έχω γενέθλια!

Ο κύκλος, κύκλους κάνει...

Νομίζω σας είχα πει (αφορά κυρίως τις γυναίκες αυτής της παρέας) πως το 2008 τον Αύγουστο, είχα διακόψει τον κύκλο μου (ο γιατρός δλδ, με ένεση τρίμηνη). Την ένεση τη σταμάτησα Σεπτέμβρη του 2010 (last year) και περίοδος μου ξαναήρθε, Νοέμβρη του 2011, πριν ένα μήνα δλδ, αφότου γύρισα απο το ταξιδάκι μου στο Αιγαίο. Σήμερα, στις 18 μέρες πάνω, απο εκείνη την (ξανα) πρώτη φορά, ξανα"αδιαθέτησα"...Δεν ξέρω αν εκεί έξω διαβάζει κάποια που είχε, δεν είχε, και τώρα ξαναέχει κύκλο, αν είναι ας με διαφωτίσει...φαντάζομαι πως τώρα που είναι αρχή, ο κύκλος μου θα είναι άστατος έ;;; Επίσης, κάποιες γυνάικες άκουσα πως είχαν διακόψει τον κύκλο τους για πολύ περισσότερο απο ότι εγώ. Εγώ, μόλις 2 χρόνια, εσείς;;; Το αστείο είναι πως έχω ξεσυνηθίσει τελείως..σαν να είμαι κοριτσάκι στο δημοτικό και το αντιμετωπίζω για πρώτη φορά...Ευτυχώς δεν πονάω καθόλου...

φιλιά!

Γύρισα απο την Αθήνα

τα νέα είναι ουδέτερα...ο πλαστικός μου είπε να περιμένουμε ακόμη ένα μήνα για τις θηλές...

αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό...απλά είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για αυτό τον μήνα...

τώρα θα περιμένω, το πήρα απόφαση, αν είναι να έχω καλύτερα αποτελέσματα, γιατί όχι।

εμπιστεύομαι τον πλαστικό μου

θα περιμένω!

στην Αθήνα είχα την ευκαιρία να δω και τον χειρούργο μου που με παρακολουθεί, του έδειξα τις εξετάσεις, όλα οκ।

ήταν ένα ταξίδι αστραπή...βρέθηκα Αθήνα για ελάχιστες ώρες, ευτυχώς είχα τη "Σ" και χαζεύαμε στα μαγαζιά, οπότε αν και αυπνες (ταξιδέψαμε βράδυ) πέρασαν οι ώρες

Αύριο θα είμαι Αθήνα

Απόψε το βράδυ αργά ταξιδεύω με τη "Σ" για Αθήνα, θα με δει ο πλαστικός μου και αν είμαι έτοιμη
θα προχωρήσω για τη δημιουργία των θηλών πάνω στο σιλικονάτο μου στήθος...

θα σας πω τα νέα μεθαύριο। Τυπικά μετά απο αυτή την επέμβαση θα έχει ολοκληρωθεί η πλαστική μου! Οι ουλές πάντως απο τις μαστεκτομές έχουν "γλυκάνει"।

φιλιά και τα ξαναλέμε σύντομα!

Απο το 2007 στο 2011...

Αυτό το ποστ φάνταζε επιστημονικής φαντασίας τον πρώτο Δεκέμβρη αυτής της ζωής...

Σαν σήμερα ήταν λοιπόν...Σαν σήμερα, νωρίς το πρωί, στην Αθήνα, σε ιδιωτική κλινική, συνοδεία των γονειών μου, της αδερφής και του αδερφού του μπαμπά, μαζί με τη γυναίκα του, και φυσικά την κολλητή μου "Σ", μπήκα στο χειρουργείο. Ήμουν σοκαρισμένη, υπνωτισμένη, σαν να παρακολουθούσα τη ζωή μου στη μεγάλη οθόνη, σαν να ήμουν μια άλλη ενώ την ίδια στιγμή ήμουν εγώ που αρρώστησα, εγώ που έμπαινα στο χειρουργείο...εγώ που υπέφερα...Τέτοια μέρα ήταν...φορτισμένη, κρύα, ήταν αυτή η ημερομηνία που έφερε με το ξημερωμά της τα πάνω κάτω, τις μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή μου, ήταν η μέρα που η ζωή μου άλλαξε.

Σήμερα τέτοια μέρα, είμαι σαφώς καλύτερα...Η "Σ" μου έστειλε μνμ "την απωθώ αυτή την ημερομηνία, ξέχασέ τα, είμαστε άλλες κοπελιές τώρα και με καινούρια ποδήλατα". Ναι, δεν είμαστε οι 27χρονες φοβισμένες κοπελιές του τότε σίγουρα, ούτε ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε...όλα όσα περάσαμε μας άλλαξαν, αυτή είναι η αλήθεια, σήμερα όμως, μπορώ με το χέρι στην καρδιά να σας απαρυθμίσω πως είμαι καλύτερα απο τότε:

1) ξεμπέρδεψα με τις θεραπείες και σχεδόν όλες τις επεμβάσεις (μαζί κ την αποκατάσταση)
2) οι εξετάσεις μου βγαίνουν καθαρές, ΕΙΜΑΙ CANCER FREE
3) δεν έχω κανένα "κουσούρι" σωματικό, πέρα απο το χέρι μου το χειρουργημένο που είναι κάπως πρησμένο (όσες τα έχετε περάσει ξέρετε πως στην αρχή το χέρι δυσκολεύεται πολύ)
4) το σώμα μου γύρισε στα κανονικά του, τα σημάδια απο τα φάρμακα σβήσανε, τα μαλλιά μου μακρύνανε, πήγα στο γυμναστήριο, ο αιματοκρίτης μου ανέβηκε
5)προχώρησα τη ζωή μου όπως μπόρεσα...όλο αυτό το διάστημα πήγα εκδρομές, πήγα ταξίδια, γνώρισα καινούριους ανθρώπους, έζησα και δούλεψα σε 2 διαφορετικές πόλεις, γέμισα με αναμνήσεις και ενέργεια
6) άνοιξα και συνεχίζω αυτό το Blog, σας αγκάλιασα και με αγκαλιάσατε και αυτό είναι κάτι πολύ δικό μας, κάτι που γεμίζει και εμένα και εσάς (φαντάζομαι)

όσα και να απαριθμήσω, η ΟΥΣΙΑ είναι μία...παρόλες τις δυσκολίες, σήμερα μπορώ να πω πως είμαι καλά, τουλάχιστον δεν είμαι (όπως τότε) φρεσκοχειρουργημένη σε κάποιο νοσοκομείο...είμαι στο σπίτι μου, στο τζάκι, αφού πήγα για τρέξιμο και έκανα ποδήλατο...ετοιμάζομαι για νυχτερινή έξοδο, η παρέα με περιμένει όπως κάθε Σάββατο, το πρωί βγήκα για τον πρωινό μου καφέ...όλα καλά...Ο καρκίνο είναι παρελθόν. Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι αν θα τον ξανασυναντήσω, αυτό θα ήταν η χειρότερη τιμωρία για μένα, γιατί να το κάνω στον εαυτό μου αυτό; Προτιμώ να δίνω αξία στα απλά και καθημερινά, κάπου εκεί κρύβεται η ΖΩΗ. Η ΟΥΣΙΑ είναι λοιπόν πως με πολλά πλην και με αρκετά συν, εγώ συνέχισα, με οδηγό το αίσθημα της επιβίωσης, συνέχισα...συνέχισα και έφτιαξα μια νέα ζωή. Όπως μπόρεσα και με τα δεδομένα που είχα. Δεν θα πω ψέματα, με πολλά νεύρα, με ανασφάλειες, με κόπο, με μαύρες σκέψεις αλλά είμαι εδώ! αυτό δεν έχει σημασία, αυτό και η σοφία που σου αφήνουν τέτοιες περιπέτειες...

θα κοιτάζω πάντα τη θάλασσα, θα ψάχνω συνέχεια για το παγκάκι με την καλύτερη θέα, γιατί όχι; Το κέρδισα, κέρδισα τη βόλτα, ένα ποτάκι με τους φίλους μου, μια ωραία θέα, μια καλή κουβέντα, ένα χάδι, μια αγκαλιά...δεν ζω δίχως αυτά!