Μια βόλτα στη θάλασσα

σήμερα πήρα το ποδηλατάκι μου και βγήκα στον ήλιο!

μπορεί να έκανε λίγη ψύχρα αλλά ήταν τόόόόόσοοοο ωραία. Έκανε λίγη ψύχρα αλλά ήθελα να δω τη θάλασσα και αυτό με έκανε να πάω όλο και πιο γρήγορα. Μίλησα με κανα-δυο φίλους στο τηλέφωνο καθώς "αρμένιζα" και άκουσα μουσική. Όταν όμως έφτασα στη θάλασσα, έκλεισα τα πάντα, ακόμη και τα μάτια και αφέθηκα στον ήλιο και στο άκουσμα των κυμάτων. Την επιθυμώ τη θάλασσα...έχετε προσέξει πως στη ζωή μας υπάρχουν κάποιες σταθερές. Η θάλασσα, τόσο όμορφη, τόσο οικεία, ξέρεις τι θα ακούσεις, μαντεύεις τι θα δεις, ανοίγεις την ψυχή σου και θυμάσαι, και εκεί που θυμάσαι αποφασίζεις να πετάξεις τα άχρηστα και να ξεχάσεις! Δεν χόρταινα να βλέπω τη θάλασσα, μου λείπει φέτος που δεν είμαι στο νησί...Αλλά στη ζωή χάνεις κάτι και βρίσκεις κάτι άλλο. Μακάρι να μην χάναμε τίποτα προκειμένου να βρoύμε αυτό το κάτι, έχω αρχίσει όμως και πιστεύω πως είναι πια νόμος της φύσης. Η απώλεια μας οδηγεί στο να βρούμε κάτι άλλο.
σας χαρίζω τη φωτό...Τελευταία μέρα του Οκτώβρη, μια παρέα έπαιζε ρακέτες και φορούσε μαγιώ. Τελευταία μέρα του Οκτώβρη και εγώ στη θάλασσα...καλομαθαίνω τον εαυτό μου με μια βολτίτσα....φορτίζω με φως...summer is a state of mind ;-)

σήμερα είδα στον ύπνο μου

πως ήρθε το καλοκαίρι...έτσι απλά, απο τη μια μέρα στην άλλη...και είχα την αίσθηση μέσα στον ύπνο μου πως ήρθε πολύ γρήγορα η αγαπημένη μου εποχή!

ελπίζω αυτό το όνειρο να είναι η αρχή μιας νέας περιόδου! όμορφης όπως το καλοκαίρι, ελπιδοφόρας όπως ο καθαρός ουρανός και ο λαμπρός ήλιος...
Δυστυχώς όμως η κατάσταση της ξαδέρφης μου είναι πολύ κρίσιμη...

Υ.Γ ο γυναικολόγος μου είπε πως μετά την απόξεση είμαι καλά! όσο για το "σπυράκι" μου είπε πως είναι κάτι επιφανειακό, και η αλήθεια είναι πως δεν το πιάνω πια...

Και πάλι στο γιατρό

θα πάω στον γυναικολόγο μου σήμερα, γιατί θέλει να με δει μετά την απόξεση...

Ευτυχώς θα το συνδιάσω με το να δω 2 φίλους που έκανα περσι και που πάντα μου θυμίζουν ανέμελες και ευχάριστες στιγμές, γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί τους γιατρούς τελευταία.

φιλάκια, θα σας πω τα νέα...

back from doc

Ο χειρούργος που με είδε σήμερα, μου είπε να περιμένω μια εβδομάδα για να δω πως θα πάει αυτό το πρηξιματάκι σαν "φακή" στη μασχάλη μου! Όχι ξύρισμα, όχι αποσμητικό, και πλύσιμο με αντισηπτικό. Άντε και να δούμε, θα το παρακολουθήσουμε μια βδομάδα, και αν δεν υποχωρήσει, τότε θα δούμε τι θα κάνουμε. Προς το παρόν αυτό που μπορεί ο χειρούργος να πει, είναι πως είναι επιφανειακό...το οποίο είναι καλό, αλλά λόγω του ιστορικού μου δεν μπορούμε να μην το ψάξουμε παραπάνω...

Γενικά βιώνω μια πολύ περίεργη κατάσταση...Εκεί που ήμουν σε μια σειρά...απο τη μια η απόξεση, απο την άλλη το "σπυράκι" στην μασχάλη και απο την άλλη τα χειρότερα...η πρώτη μου ξαδέρφη στην κυριολεξία χαροπαλεύει με τον καρκίνο και είναι μόλις στα 34 και πολύ δύσκολα...Δύσκολοι καιροί για πριγκήπησες έχω να πώ...δύσκολα φεγγάρια...και να σκεφτεί κανείς πως ο Οκτώβρης είναι μήνας πρόληψης καρκίνου του μαστού. GOD HELP US!

H συνέχεια...

σήμερα είναι μια μέρα δίχως αίμα. Ελπίζω όλα να πήγαν καλά με την απόξηση. Την Πέμπτη θα πάω στον γυναικολόγο να με δει...τώρα μένει να παρακολουθούμε μια κυστούλα (όπως είπε ο γιατρός...).
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πιάνω στη μασχάλη απο όπου αφαιρέθηκαν λεμφαδένες ένα κάτι σαν "φακή". Το πιο πιθανό είναι να μην είναι κάτι ανησυχητικό (λεω εγώ τώρα) αλλά να είναι ένα σπυράκι που "μαζεύει".Εμείς όμως που καήκαμε στο κουρκούτι, φυσάμε και το γιαούρτι και έτσι μάλλον θα πάω σε κάποιο χειρούργο να το δει...

Κατα τα άλλα η ζωή συνεχίζεται, με στο βουνό, παρέα με τη "Σ" (τέσσερα χρόνια μετά και έπειτα απο πολλές μεταξύ μας κρίσεις) με την πρώτη φθινωπορινή τσάρκα μου...μπορεί τα θέματα γύρω μας να τρέχουν, ο καιρός να είναι μουντός, αλλά η βόλτα στη φύση τις περισσότερες φορές σε ηρεμεί!

οι επόμενες μέρες...

Απο χθες έχω πολύ αίμα...κάτι που το είχα ξεχάσει καθώς δεν έχω κύκλο απο το 2008.

ο γιατρός είπε πως είναι φυσιολογικό, λόγω της απόξεσης και η αιμοραγία συμβαίνει μετά απο 2-3 μέρες απο την μικρο επέμβαση...μπορεί να κρατήσει 5 με 10 μέρες! Στη δουλειά πηγαίνω κανονικά παρόλο που η απώλεια αίματος μου φαίρνει μια ατονία.

θα περάσει...τι να πεις

Αποτελέσματα!

Πρώτα απο όλα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον, τα σχόλια και τα μηνύματά σας!

Σήμερα το απόγευμα μου τηλεφώνησε ο γιατρός...δεν σας κρύβω πως όλη μέρα είχα αγωνία. Καμιά φορά σκέφτομαι τα νεύρα μου τα καημένα...μα πόσα να αντέξει ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι όταν έχει να αντιμετωπίσει τόσα; Πόσο κουράγιο θέλει κανείς για τη ζωή και την καθημερινότητα;;;Τι να σου κάνω και εγώ;;;

Ευτυχώς όλα καλά. Αυτό που αύξησε το πάχος του ενδομητρίου ήταν ένας πολύποδας αλλά όχι κακός. Καλώς φυσικά και αφαιρέθηκε. Η ιστολογική δεν έδειξε κάτι ανησυχητικό. ΟΛΑ ΚΑΛΑ είπε ο γιατρός...

Για μια ακόμη φορά ένιωσα πως η ζωή μου εξαρτάται απο ένα τηλεφώνημα. Μα τι να πει κανείς για τη ζωή....σου κάνει ότι θέλει, σε πετάει εκεί που γουστάρει, σε βάζει σε όποιο παιχνίδι αυτή επιλέγει και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέχεις...να παίζεις και να χορεύεις...στους ρυθμούς της. Σκέφτηκα και τις 2 εκδοχές (θετικό/αρνητικό αποτέλεσμα) και κατέληξα στο να θυμηθώ πως ναι, η ζωή αλλάζει με ένα τηλεφώνημα...Έτσι δεν έρχονται τα πάνω-κάτω; Και εγώ απο τα απρόοπτα χόρτασα πραγματικά...Έζησα τόσα σκαμπανευάσματα, αρκετά για 2 ζωές.
Την Κυριακή το βράδυ(παραμονή της ιστολογικής και επόμενη της επέμβασης) βγήκα με τη "Σ" σε ένα μπαρ και καθως χαζολογούσαμε, της είπα: "δίχως να θέλω να βαρύνω τη συζήτηση, εμείς καθόμαστε εδώ και εμένα η τύχη μου γράφεται σε ένα εργαστήριο".... τραγικό αλλά αληθινό...πριν συμβεί το οτιδήποτε, μήπως έτσι δεν ήμουν πάλι; Ανέμελη κάπου παραθαλάσσια, καιρός τέλειος, θάλασσα κάλμα...

Τέλος πάντων....τέλος καλό....Είναι μια όμορφη μέρα σήμερα, γιατί είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Τίποτα δεν άλλαξε, και αυτό είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ! Ας μην σκέφτομαι άλλες εκδοχές της απόξεσης, πέρα απο την πραγματική, τελικά δεν είχα τίποτα! Και συνεχίζω τη ζωή απο εκεί...

φιλιά και καληνύχτεςςςςςςςςςς!

Η απόξεση

έγινε, όπως ήταν προγραμματισμένη χθες στη 13.00. Με συνοπτικές διαδικασίες και ευτυχώς δεν κατάλαβα τίποτα. Η μέθη είναι ουσιαστικά ολική αναισθησία αφού δεν νιώθεις τίποτα. Κοντά μου είχα δυο φίλες τη "Σ" (βεβαίως-βεβαίως) και τη "Β". Την ξαδέρφη μου και τη μαμά μου, μαζί με τη θεία μου. Κοινώς "πολύ λαό", εγώ τους είπα πως δεν ήταν ανάγκη να έρθουν αλλά όλες επέμεναν...βέβαια όλο αυτό είχε το καλό του, πέρασε η ώρα γρήγορα, πάντα περνάει όταν έχεις παρέα αγαπημένα σου πρόσωπα, έτσι δεν είναι;
Ευτυχώς δεν πονάω πουθενά, είχα λίγη, πολύ λίγη αιμμοραγία χθες και σήμερα είμαι σαφώς καλύτερα. Χθες δεν μπορούσα να κοιμηθώ όταν επέστρεψα το απόγευμα απο την κλινική, και ήρθε η "Σ" για παρέα και είδαμε τρεις ταινίες...Το χθεσινό σκηνικό θύμιζε πολύ τον κρύο εκείνο χειμώνα των χημειοθεραπειών, μόνο που αυτή τη φορά δεν είμαι πρισμένη, τα μαλλιά μου είναι μακριά και πυκνά, δεν έχω την μαστεκτομή, και το κυριότερο...δεν έχω εκείνη τη "βαθειά στεναχώρια" της όλης κατάστασης που με πλάκωνε στο στήθος. Ναι, η καρδιά μου είναι ξαλαφρωμένη. Δεν ξέρω πως, αλλά τον βρήκε τον τρόπο της και ανάσανε αρκετά. Το μόνο τωρα που περιμένω είναι τα αποτελέσματα της ιστολογικής που βγαίνουν ή αύριο ή μεθαύριο....για να δούμε....προς το παρόν δεν έχω αγωνία, αύριο ποιος ξέρει; Επιλέγω να χαρώ όμως τη σημερινή μέρα!

φιλιά!

wish me luck!

Απο ότι φαίνεται θα χρειαστώ λίγη καλή τύχη για τις επόμενες μέρες και πολλή αισιοδοξία.

Ο λόγος;
Μια επίσκεψη την Πέμπτη που μας πέρασε στον γυναικολόγο μου, με φέρνει σήμερα σε χειρουργική καρέκλα.
Η αιτία;
Το πάχος του ενδομητρίου μου αυξημένο κατά πολύ απο την τελευταία μέτρηση του Απριλίου. Απο 5χλ λοιπόν, έφτασε τα 14. Στην αρχή τρόμαξα με τα νέα, στη συνέχεια κάπως ηρέμησα άλλα όπως και να έχει πρέπει σήμερα να πάω για απόξεση και επιπλέον να περιμένω και τα αποτελέσματα της ιστολογικής. Η μικρο-επέμβαση θα γίνει με μέθη.
Όλο αυτό με βρήκε τελείως απροετοίμαστη και να βαριέμαι πολύ την όλη διαδικασία αλλά εδώ που έφτασα, δεν μπορούσα να το αφήσω στην τύχη του και εξηγώ. Κατά πάσα πιθανότητα το πάχος του ενδομητρίου αυξήθηκε απο το γεγονός πως το ενδομήτριο ετοιμάζεται να "δώσει" περίοδο (να τα πούμε απλά), ο κύκλος μου σταμάτησε το καλοκαίρι του 2008 κάνοντας ενέσεις (zoladex) και τώρα έχω ένα χρόνο που σταμάτησα τις ενέσεις και είμαι σε αναμονή. Επειδή όμως η αναμονή της περιόδου αναστατώνει τον οργανισμό και τον ξυπνά απο τον λήθαργο στον οποίο εσκεμένα τον έριξαν οι γιατροί επι κάπου τρια χρόνια, και ενεργοποιούνται κάθε είδους ορμόνες που κοιμούνταν κάποτε, πρέπει απο εδώ και πέρα να είμαι περισσότερο alert για τις ωοθήκες μου. Ο γυναικολόγος (λογικό) δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν το ενδομήτριο "περιμένει" περίοδο ή η αύξησή του οφείλεται σε καρκινογέννηση. Όπως διαβάζεται, τα ακούω και τα λέω έξω απο τα δόντια, και όσο και αν φρίκαρα προχθές στο άκουσμα όλων αυτών, σήμερα που ξυμέρωσε Σάββατο και που σε λίγες ώρες πάω για την απόξεση, που θα περάσω τις πύλες κλινικής και θα φορέσω πάλι ρόμπα χειρουργείου, προσπαθώ να κρατηθώ ψύχραιμη....Κύριος είδε βέβαια πως θα είμαι περιμένοντας τα αποτελέσματα της ιστολογικής....αλλά επειδή πολύ απλά δεν ξέρει κανείς τι θα προκύψει, θα προσπαθήσω να παραμείνω κουλ...

Εκεί στον γιατρό σκέφτηκα πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου! Πέρασαν τόσα χρόνια απο το χειρουργειο του Δεκέμβρη 2007, κι όμως, όσο και αν άφησα πίσω μου τη λέξει καρκίνο, όσο και αν όταν με βλέπεις δεν περνά ούτε στο απειροελάχιστο πως εγώ είμαι καρκινοπαθής, κι όμως...προχθες, σκέφτηκα πως δεν θα ηρεμήσω ποτέ...είναι αυτό που πολλές φορές λέμε μεταξύ μας οι καρκινοπαθείς (και νομίζω έλεγε και η sundy) δύσκολα θα μπορέσουμε στο μέλλον να έχουμε απλά έναν πονοκέφαλο, πάντα θα σκεφτόμαστε μήπως έιναι κάτι άλλο, σε σχέση με το βεβαρυμένο μας ιστορικό...Δεν ξέρω πότε θα μπορέσουμε να βρούμε την ηρεμία που ζητάμε...Για μια ακόμη φορά σκέφτηκα πως εκεί που όλα κυλούν, που έχεις τόσα περάσει μα και ξεπεράσει, έρχεται ένα εμπόδιο και πάλι σκοντάφτεις...! Και πάλι πρέπει να σηκωθείς. Μαύρες σκέψεις περάσανε απο το μυαλό μου αυτές τις μέρες...δεν είχα διάθεση για πολλά...έμεινα σπίτι και ξάπλα χθες όλη μέρα. Και αν ξανα έχω καρκίνο;;;;Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω, να το σκεφτώ, πόσο μάλλον να το γράψω...άλλα έτσι είμαι εγώ, και πολύ σκέφτομαι, και πολλά γράφω :-Ρ

Σας αφήνω και παω στην κλινική, να μου είστε καλά, θα σας φέρω νέα!
φιλια!


Το ενδομήτριο είναι ένας χιτώνας που καλύπτει το εσωτερικό της μήτρας (μητριαία κοιλότητα) και κάθε μήνα παχαίνει και εμπλουτίζεται με θρεπτικά συστατικά για την ανάπτυξη του εμβρύου.

Αν τελικά δεν γίνει γονιμοποίηση του ωαρίου (δεν γίνει δηλαδή σύλληψη) τότε όλος αυτός ο χιτώνας αποβάλλεται με την περίοδο. Δηλαδή κατά την περίοδο αποβάλλεται το ενδομήτριο, μαζί με ποσότητα αίματος, προκειμένου να αναπτυχθεί νέο ενδομήτριο για τον επόμενο κύκλο.

Σήμερα

καθώς έκανα το (καθιερωμένο πλέον) περπάτημά μου, στον περίπατό μου, με τα μπs3 στα αφτιά, περάσανε μικρά "φλασιάκια" της ζωής μου απο μπροστά...

Άκουσα το αγαπημένο "One love"



το τραγούδι αυτό με πάει πάντα πίσω στο 2007, εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι, εκείνης της ζωής μου...με πάει πάντα σε μια καλοκαιρινή νύχτα του Ιούλη...στη Τζιά, ανεβαίνοντας το βουνό, με ένα κάμπριο τζίπ, με τον αέρα να μας φυσά τόσο μα τόσο γλυκά, παρέα με 4 φίλους, τρέχαμε να συναντήσουμε τους υπόλοιπους της παρέας...Παντρεύονταν ένας φίλος απο την παρέα, εκείνο το βράδυ το περάσαμε γλεντώντας σε ένα μπιτς μπαρ, πριν τον γάμο...ήταν τόσο γλυκειά εκείνη η νύχτα, τόσο όμορφα τα χαμόγελά μας που αστράφταν στο φως του φεγγαριού, η φύση, η θάλασσα που λαμπίριζε στο βάθ0ς, τα γέλια και οι κουβέντες μας ταράζανε την ησυχία. Ήταν μια απο εκείνες που αποκαλείς ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή. Το τραγούδι αυτό έπαιζε στο ράδιο με παράσιτα...κι όμως, ήταν ότι πιο κατάλληλο για να ντύσει εκείνη τη νύχτα. Εκείνη τη νύχτα τα είχα όλα, εκείνο το καλοκαίρι τα είχα όλα. Είχα αγάπη και ζεστασιά, διασκέδαζα και άφηνα την καρδιά μου ανοιχτή σαν να μην υπήρχε στο μέλλον επόμενο καλοκαίρι...ανεμελιά στο φουλ και η μόνη σκέψη: πότε θα πάω στη θάλασσα...It's too late...tonight to drag the past out into the light, we're one, but we're not the same...Did I ask too much? more than a lot...
'Ολα τα ακόλουθα καλοκαίρια τα έζησα στη σκιά εκείνου...προσπαθώντας να δω ή να κάνω τα πράγματα όπως ήταν τότε...Να ενώσω κομμάτια, να σβήσω να ξαναγράψω, να γίνω εκείνη η κοπέλα, να κρατήσω εκείνες τις παρέες. Τι κατάλαβα;;;Απέτυχα παταγωδώς! Τίποτα δεν γυρίζει πίσω, ούτε το σώμα, ούτε η ψυχολογία, ούτε η παρέα...Τίποτα δεν είναι όπως πριν... όλα καταντούν χαζές απομιμήσεις, μοιάζουν μόνο επιφανειακά, στο βάθος όμως τι γίνεται;Ευτυχώς, πάντα οι ουλές ξεθοριάζουν στο πέρασμα του χρόνου...γίνονται όσο περνά ο καιρός λευκές γραμμές. Και ξέρετε, το λευκό είναι ελπιδοφόρο, έχει κάτι αγνό μέσα του, κάτι όμορφο και καινούριο...
"Ξέχνα το παρελθόν" λένε όλοι,"και προχώρα" τους ευχαριστούμε για τη συμβουλή, αυτό λένε γιατί αυτό πρέπει να πουν, αυτά όμως δεν ξεχνιούνται, μόνο εμείς το ξέρουμε, απλά προσπερνιούνται στο βωμό της ελπίδας για ένα πιο όμορφο μέλλον, και επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί. Επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί πρέπει εσύ, απο μόνο σου, να μαζέψεις τα κομμάτια σου ένα, ένα, να βρεις την άκρη του παζλ και να θυμηθεις που μπαίνει το κάθε κομμάτι, να τα ενώσεις και να πεις πως, μπορεί η εικόνα μου (μέσα-'εξω) να μην είναι η ίδια, αλλά εκτιμω το γεγονός πως ζω, υπάρχω, περπατώ, βλέπω τον ουρανό και προσπαθώ όσο μπορώ να "γλύφω" τις πληγές μου!

ΧΟΡΕΥΟΥΜΕΕΕΕ???

http://www.danceforacause.gr/part2/


ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Καλό μήνα με

new look για το Sweet December!

αν και η ψυχολογία μου είναι κάπως πεσμένη, το μυαλό μου αρκετά προβληματισμένο(για τι άλλο, παρά τις ανθρώπινες σχέσεις...) Άλλαξα λίγο το look του Blog για να ανεβαίνουμε ψυχολογικά...

Να μου είστε καλά, Σάββατο σήμερα και μάλιστα η πρώτη μέρα ενός καινούριου μήνα, ας κάνουμε μια νέα αρχή (τα λέω για να τα ακούω και εγώ...)

Φιλάκια πολλά!