Ρεαλισμός....όπως "Ρεαλιστικά"....

Ναι, αυτό το blog είναι αισιόδοξο! Είναι αισιόδοξο για πολλούς λόγους...

ίσως γιατί αισιόδοξη είμαι και εγώ απο την φύση μου...
ίσως γιατί η ζωή θέλει και αυτή την αισιοδοξία της...
ίσως γιατί αν δεν είμαστε εμείς αισιόδοξοι πρώτα, δεν θα είναι κανείς άλλος για μας...

Α Ι Σ Ι Ο Δ Ο Ξ Ι Α

αλλά δεν εθελοτυφλώ κιόλας, ούτε ποτέ κρύφτηκα πίσω απο το δάχτυλό μου...!

Ναι είναι δύσκολα, τίποτα δεν μας χαρίστηκε εμάς που αρρωστήσαμε...Όλοι είμασταν κάτι πριν την αρρώστια, είμασταν κάπου βρε αδερφέ. Είχαμε μια δουλειά, ίσως κάποιοι τις σπουδές μας, είχαμε όνειρα μα και φιλοδοξίες. Κάποιοι σίγουρα θα είχαν και σύζυγο που ίσως λύγισε, άλλες πάλι σύζυγο που έμεινε. Δεν είναι ψέμα, η αρρώστια μας πήγε πολλά βήματα πίσω...Δεν είναι ψέμα, και εγώ έχω πολλά "πάνω και κάτω". Δεν είμαι σουπερ ήρωας...είμαι μια απο εσάς που κατα καιρούς καταγράφω την καθημερινότητά μου.
Είναι αλήθεια, και εμενα σπάσανε τα νεύρα μου βλέποντας να χάνω τα μαλλιά μου, να πέφτουν τα νύχια μου, να παχαίνω...αλλά εκεί επικράτησε η λογική και είπα "Φτάνει να είμαι καλά" και έτσι είναι...ΤΕΛΙΚΑ! Γιατί και τα μαλλιά ξαναβγαίνουν, και τα βλέφαρα, και τα φρύδια και όλες οι τρίχες, και εκείνες που θα ευχόμασταν να είχαμε χάσει για πάντα! Είναι επίσης αλήθεια πως περνάω μια δεύτερη εφηβεία, πως μου αρέσει να βγαίνω, να βρίσκομαι με κόσμο! Έτσι αισθάνομαι ζωνανή. Δεν μπορώ να κλείνομαι μέσα, ειδικά τώρα που ο καιρός μυρίζει καλοκαίρι.
Ξέρουμε πολλές αλήθειες "εμείς". Πως μπορεί κάποιος απο "έξω" να καταλάβει τις παραπάνω ανάγκες μας; Πως μπορεί να σκεφτεί πως εγώ τρία χρόνια τώρα έχω τόσο πολύ απασχολημένο το μυαλό μου με την αρρώστια (και ας μην το δείχνω) και δεν ασχολούμαι με κάποια άλλα θέματα; Ποιός θα αφουγραστεί το ότι έχω ακόμη μια εκρεμμότητα, πως κάτι ακόμη μένει ( οι θηλές); Είναι και η ορμονοθεραπεία στη μέση...και όπως ξανα έγραψα εδώ...θέλει δύναμη για να φαίνεσαι καλά, για να μη μιζεριάζεις τους φίλους σου με τις συζητήσεις σας γύρω απο τη νόσο...θέλει πολλά, και εμείς είμαστε μόνο άνθρωποι.
Άνθρωποι που πληγωθήκαμε, που κουβαλάμε τις ουλές μας, την ιστορία μας, την κούρασή μας, τα όνειρα που δεν βγήκαν, τις προσδοκίες που χάθηκαν σε μια νύχτα, το "πριν"και το "μετα". Το μαγικό ραβδί των παιδικών μας παραμυθιών δεν υπάρχει, κάποιοι πρίγκιπες έμειναν βάτραχοι, κάποιοι άλλοι μεταμορφώθηκαν σε δράκους. Τα παραμύθια δεν ζουν πολύ, όμως απο μια ηλικία και μετά, ας είμαστε χαρούμενοι με όσα έχουμε.
Εγώ προσωπικά δεν περιμένω κάτι μεγάλο απο τη ζωή. Περιμένω όμως την επόμενη μέρα πάντα. Την περιμένω σαν κάτι καινούριο. Σαν κάτι φρέσκο και άγνωστο. Δημιουργώ κάθε μέρα που περνά κάτι. Ίσως οι γύρω μου να μην το βλέπουν αλλά εγώ δημιουργώ...κάποιοι με βλέπουν και μπορεί να λένε "αυτή ζει στον κόσμο της" αλλά εγω δε σκάω για τέτοιες ατάκες. Δημιουργώ κάθε μέρα!!!! Δημιουργώ μια σκέψη, μια εικόνα, πολλές φορές απλώς "φτιάχνω" ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ενός φίλου ή με ζεστασιά στη φωνή που σηκώνει το τηλέφωνο για να με ακούσει. Ακόμη και εδώ, δημιουργώ, ΓΡΑΦΩ...μαζί δεν δημιουργήσαμε αυτή τη σχέση, εστώ και αυτό το πολύ απλό, το ότι μιλάμε και με αγαπήσατε σαν έναν άνθρωπο δικό σας.
Δεν έχω καμία ηττοπάθεια και το ίδιο ελπίζω και για εσάς.
Πιστεύω με μια μεγάλη σιγουριά πως αν το ήθελα, και σχέση θα είχα τώρα. Προς το παρόν όμως δεν θέλω να δεθώ με κάποιον συναισθηματικά, δεν θέλω ακόμη να βάλω κάποιον στο παιχνίδι...δεν έχω διάθεση για εξηγήσεις περι υγείας...και επιτρέψτε μου...δεν μπορώ τα κλισέ "είσαι 30, κανονικά θα έπρεπε..." δεν υπάρχουν κλισέ γιατί πολύ απλά κανείς δεν είναι ίδιος με τον διπλανό του. Αυτό είναι, τελεία και παύλα, ο καθένας με όσα χαρτιά έχει πορεύεται, τα χαρτιά τα δείνει η μοίρα, το πως θα τα μοιράσεις και σε ποιούς δικό σου καπέλο, δικό σου επίσης το ρίσκο με ποιούς θα παίξεις αυτά τα χαρτιά, τι θα κρατήσεις και τι θα αφήσεις.... Μετα την περιπέτεια της υγείας μου δεν μπορώ να διανοηθώ να είμαι με έναν άνθρωπο και να με κακομεταχειριστεί συναισθηματικά, δεν είμαι ακόμη έτοιμη γι αυτό, έχω άλλες ουλές που παλεύω να κλείσω. και προτιμώ τις φίλες μου και το ανέμελο έξω παρά το "μελό" ενός άνδρα.
Είμαι λοιπόν απο επιλογή μόνη, αλλά ξεπέρασα την μοναξιά μου...Όταν θα έχω αφήσει αρκετά πίσω αυτή την περιπέτεια, είμαι σίγουρη πως αν ψάξω σωστά, θα βρεθεί αυτός ο κάποιος, γιατί είμαι σίγουρη πως έχω να δώσω και πως αυτός που θα μείνει δίπλα μου δεν θα σκάει για τις ουλές...γιατί απλά, ως τότε δεν θα σκάω ούτε εγώ.
Με τα παραπάνω κιλά, τις θεραπείες, ούσα "φούσκα" και με μαλλί "ευχούλη" είχα και τότε τις κατακτήσεις μου. Και φέτος με ερωτεύτηκαν, και τα κομπλιμαν μου παίρνω καθημερινά, είναι θέμα μυαλού και στάση ζωής, ένα κλικ.............και ναι, πιστεύουμε στον εαυτό μας! Η σιγουριά θα είναι ο καλύτερός μας σύμμαχος!
Έτσι έχω μάθει απο μικρή και ευτυχώς συνεχίζω!