Κυριακη μερα εκδρομης

εξω εχει ηλιο...και εγω που θελω παντα κατι να κανω τις Κυριακες, συνηθεια που μου κολλησε η "Σ" και ας μην μπορει πλεον να κανουμε κατι τις Κυριακες παρεα,

φευγω!

Φορτωνω το αμαξι και παω να παρω δυο φιλες, με αγνωστο προορισμο αλλα σιγουρα εκτος νομου και με πολυ κεφι!!!!

Ειναι κριμα τετοιες μερες να πανε χαμενες...!

by bike...!hohoho!

Σημερα πηγα στη δουλεια με το ποδηλατο! Δεν φανταζεστε την αισθηση!

Κατι τετοιες μερες, πανω στο ποδηλατο, με ελαφρυ αερακι και ηλιο να σου ζεσταινει το προσωπο λες πως αξιζει να ζεις στην Ελληνικη επαρχια και να μπορεις να πας στη δουλεια σου με ορθοπεταλια!
Μου τηλεφωνησε η "Β" για να θυμησουμε η μια στην αλλη οτι σημερα ειναι "freeday" (απο την γνωστη, παλια διαφημιση "friday-freeday"). Στην ερωτηση της "εισαι ακομη στη δουλεια;" απαντησα "ναι, αλλα δεν με νοιαζει, εχω το ποδηλατο μου απο κατω"! Τωρα τι σχεση εχει η ερωτηση με την απαντηση, ο καθε ενας απο εσας ας σκεφτει οτι νομιζει ;-) Εγω αυτο που ξερω ειναι πως ειχα να κανω ποδηλατο απο τον Σεπτεμβρη, ε, να μη χαρω σημερα;;;

Η βδομαδα περασε γρηγορα...η ψυχολογια εφτιαξε, χωρις ομως να εχει συμβει κατι το φοβερο, σιγουρα ομως βοηθησε το οτι το προυγουμενο Σ/Κ εφυγα εκτος πολης, πηγα να επισκεφτω την "Β". Τελικα τι θελει ενας ανθρωπος;;;Λιγη παρεουλα και λιγη σημασια και ενδιαφερον απο αλλους ανθρωπους, καμια βολτιτσα, κανενα χαμογελο, κανενα αστειο...λιγο ηλιο, μια καλη θεα και...Πωπω, νομιζω ειπα ηδη πολλα! Καλο Σ/Κ

Πηρα το διαβατηριο μου!

Σημερα ειμαι καλυτερα, λες και χθες δεν ειχα πυρετο!ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
Σημερα ειναι και σπεσιαλ μερα...σημερα πηρα το διαβατηριο μου! Ειναι περιεργη η αισθηση!Ηθελα με καποιον να το μοιραστω και να που σας το λεω! Τις φωτογραφιες και τα παραβολα τα ειχα στο συρταρι απο το 2006. Τοτε ηταν που θα πηγαινα στην Ινδια, τελικα αποφασισα να μην παω και δεν προχωρησα αλλο τις διαδικασιες για να αποκτησω καινουριο διαβατηριο. Φετος τον Ιανουαριο αποφασισα πως πρεπει να συνεχισω και να ολοκληρωσω πια την εκδοση του διαβατηριου μου. 2006 με 2010 ειναι αρκετα χρονια! Που να ηξερα τοτε το 2006 πως οντως, με τοσα τρεχαματα υγειας δε θα μου χρειαζοταν το διαβατηριο. Τωρα που εκλεισε εκεινη η παρενθεση πιστευω πως δεν υπηρχε καλυτερο timing ;-) Δεν ξερω ακομη ποιος θα ειναι ο πρωτος προορισμος...το διαβατηριο ομως ειναι στο συρταρι!

Με πυρετο και ξαπλα...

Σημερα εκανα εμετο τα ξυμερωματα...ωστοσο πηγα στη δουλεια οπου βεβαια ημουν χαλια και γυρισα σπιτι. Ημουν ξαπλα ωρες ατελειωτες! Ειχα πυρετο 38 και αυτο με εριξε σωματικα!
Ηρθε η Σ και καθισε μαζι μου καπου 2 ωρες...ελπιζω αυριο να ειμαι καλυτερα, παω για υπνο!
ΚΛΝΧΤ!

Για μια ακόμη φορά

Για μια ακόμη ανάρτηση εδώ. Δεν ξέρω τελικά τι είναι αυτό που μας φοβίζει, το να αποχωριστούμε μια κατάσταση η το να μείνουμε στα ιδια…; Είναι δυο δρόμοι ακρως αντίθετοι μα το ίδιο ριψοκίνδυνοι θαρρώ, ο καθένας κάτι σου δίνει και κάτι σου στερεί.
Εκεί που ξάπλωνα δίχως να μπορεί να με πιάσει μεσημεριανός ύπνος σκέφτηκα κάτι που είχα σκεφτεί και δυο χρόνια πριν. Σε μια σύντομη ζωή όπως αυτή που ζούμε, γιατί να μην μπορούν τα πάντα να είναι αγγελικά φτιαγμένα; Δεν ζηταω τον παράδεισο για τους ανθρώπους, όμως σίγουρα όλα θα μπορούσαν να είναι πιο «εύκολα» και πιο «απλά». Δεν βρίσκω το νόημα της οποιασδήποτε αρρώστιας όπως δεν βρίσκω και το νόημα της οποιασδήποτε αναποδιάς και δυσκολίας. Γιατί να υπάρχει το «καλό» και το «κακό»; Θα μπορούσαμε κάλλιστα να ζούμε μόνο με το καλό και όλα πρίμα… επίσης, γιατί να ξοδεύουμε ώρες, μέρες, μήνες και ολόκληρα χρόνια ψάχνοντας κάτι που θα φωτίσει την ζωή μας, που θα την κάνει πιο λαμπερή; Η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ευάλωτη…τόσο ευκολόπιστη και επιφανειακή πολλές φορές, τόσο μα τόσο επιπόλαια… Στην ουσία επενδύουμε σε μια ιδέα, σε κάτι αυλο το οποίο προσπαθούμε να του δώσουμε μια μορφή. Πειραματιζόμαστε τόσο με τα υλικά αγαθά όσο και με τους ανθρώπους ψάχνοντας κάπου αλλού αυτό το «κάτι» που θα μας ανεβάσει. Ίσως είναι η ευτυχία που γυρεύουμε, μα τι να είναι επιτέλους και αυτή η ευτυχία; Ποιος πραγματικά την έζησε για να μας πει…ποιος πραγματικά την έχει στο σαλόνι του παρέα για να μας την περιγράψει; Ένα είναι σίγουρο, ξεχνάμε πάντα να ψάξουμε αυτό το «κάτι» μέσα μας και γραπωνόμαστε σε κάτι άγνωστο, που όσο και αν θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως το μαθαίνουμε, παραμένει πάντα κάτι ξένο, ένας «άλλος» (φίλος η σύντροφος, παιδί η συγγενής) που στην ουσία δεν μας ανήκει και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Κολλάμε στον άλλο, στον απέναντι, και στις γεμάτες βιτρινες. Γιατί; Για ποιο λογο;

Καποιες φορες....

Ενα τραγουδι που θυμηθηκε Ο/Η NEMO, καθως διαβαζε την χθεσινη μου αναρτηση...

καποιες φορες,ειναι στιγμες που ολη η γη δε σε χωραει...

Κατι δεν παει καλα...

Πρωτα απο ολα γραφω διχως τονους γιατι κατι στο πληκτρολογιο μου χαλασε :-(

Δευτερον, κατι εχω ολες αυτες τις μερες...ειμαι μια down μια up...καπου δεν ξερω πως παμε παρακατω, καπου ισως ολα τα πολυ-σκεφτομαι...ποιος ξερει...κατι μου φταιει αλλα δεν μπορω να ξερω τι ειναι αυτο...δεν μπορω να βρω τι φταιει...μπορει και τιποτα αλλα γιατι νιωθω πως ολο το βαρος της αρρωστιας εχει πεσει πανω μου τωρα τελευταια και δεν μπορω να το ξεφορτωθω;;;

ουφφφφφφφφφφφ!

Καλή-μικρή-βδομάδα!

Ένα τραγούδι που άκουσα απόψε…

για όσες συναυλίες δεν πηγαμε, για τις εκδρομές που δεν κάναμε, για τα ταξίδια που χάσαμε, για τις βόλτες που δεν προλάβαμε, για τις «σπασμένες» υποσχέσεις, για τις θάλασσες που «στέγνωσαν», για τα νησιά που αποχαιρετήσαμε, για τα δάκρυα που έτρεξαν, για τους ανθρώπους που χάσαμε, για τα σ'αγαπω, για τις συγγνωμες, για την μελαγχολία της Κυριακής, για τη βροχή της Δευτέρας, για τον πόλεμο, για την μάχη…για την ψυχή, για τη λήθη, για τις αναμνήσεις , για την ιδια τη ζωη...

Όλοι κάποια στιγμή πονάμε…αρκεί να μην είναι για πάντα

Δυο φωτογραφίες

Νομίζω πως οι φωτογραφίες μιλάνε απο μόνες τους. Ωστόσο δεν μπορώ να μη γράψω μερικές γραμμές, υπογραμμίζοντας το λόγο που τις ανάρτησα...Η πρώτη φωτογραφία είναι απο το τελευταίο χειρουργείο, απο εκείνες τις βαρετές μέρες στο νοσοκομείο όπου η μέση μου πονούσε και η "πεταλούδα" με είχε κουράσει...Η δεύτερη είναι πολύ πιο πρόσφατη και είναι το ίδιο χέρι (φαίνεται και μια μικρή κουκιδίτσα απο την "πεταλούδα"). Το ίδιο χέρι, σε ένα κλαμπ, με νέο κόσμο και κεφάτο τριγύρω, με μια γιορτινή μάσκα και ένα ποτήρι! Ίσως αυτή να είναι η πιο αισιόδοξη ανάρτηση αυτού του blog!
Καλή Κυριακή!

Σας έλειψα;;;

Εδώ είμαι ξανά και βλέπω πως έχω να γράψω από τις 2/2/2010…πάει καιρός δηλαδή.
Δεν είμαι σίγουρη για τον λόγο που με κρατά μακριά από δω…ίσως δεν είναι ένας αλλά πολλοί. Από τη μια νιώθω ότι δεν έχω φοβερά νέα πια για να μοιραστώ μαζί σας…από την άλλη αισθάνομαι τόσο πιεσμένη ψυχολογικά που δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσα να αναρτήσω εδώ. Γιατί προφανώς τα θέματα στο κεφάλι μου είναι πολλά.
Μάλλον έφτασα σε σημείο κούρασης. Όχι από εσάς, ούτε από το blog αλλά από αρκετά πράγματα στην καθημερινότητά μου. Έχω βρεθεί ξαφνικά σε ένα αδιέξοδο. Σαν να ξύπνησα από ένα κώμα, σαν να κοιμήθηκα το 2007 σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, όπως πολλές φορές με έπαιρνε ο ύπνος με το φάρμακο στις φλέβες μου, εκεί στο -3 κατά τη διάρκεια της χμθ. Νιώθω λοιπόν ότι κοιμήθηκα τότε και ξύπνησα πριν λίγες μέρες, τον Ιανουάριο του 2010.

2010 λοιπόν και τώρα τι κάνουμε; Προσπαθώ να πιάσω τη ζωή απο εκεί που την άφησα , απο το 2007, αλλά τελικά στη ζωή δεν γίνονται τόσο εύκολα οι "χάρες". Στο διάστημα της "παρένθεσής" μου άλλαξαν πάρα πολλά. Οι άνθρωποι προχωρούν με τις ζωές τους και δεν περιμένουν κανενός την "επιστροφή". Δεν ξέρω αν χωράω μέσα στο πρόγραμμά τους, η θέση μου είναι κάπως στριμωγμένη και εγώ παραιτούμαι σιγά σιγά απο την προσπάθεια που έκανα επι σειρά μηνών. για να "χωρέσω". 'Οχι, δεν έχω ηττοπάθεια αλλά προβληματίζομαι για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τους ανθρώπους που αποκαλώ "δικούς" μου. Ψάχνω την αλήθεια πίσω απο συμπεριφορές, παρουσίες και απουσίες. Και είναι αρκετές οι φορές πλέον που αναρωτιέμαι «τι κάνω τώρα εδώ;». Ανούσιες συζητήσεις, ερωτήσεις, διπλωματικές απαντήσεις και σχέσεις. Άλλαξα και άλλαξαν και οι άνθρωποι τριγύρω. Όχι, δεν έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και ούτε νομίζω πως «έμεινα πίσω» και εγώ με τον τρόπο μου προχώρησα και κατάφερα απίστευτα πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια, και είμαι περίφανη γι αυτό.
Μου είναι δύσκολο να σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ αλλά είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα συναισθήματα και οι μπερδεμένες σκέψεις είναι μια φυσιολογική διαδικασία ενός ατόμου που πάλεψε με μια αρρώστια και ακόμη και τώρα παλεύει για το come back του…Θα δείξει!

τραγούδια που γουστάρεις...

αυτό το τραγούδι άκουσα μόλις...και θυμήθηκα μέσα στις θεραπείες πως με είχε συγκινήσει το

"λάβε θέση για να πάρεις, πάλι την πρωτιά"

ας ελπίσουμε λοιπόν πως ο τροχός θα γυρίσει...και θα βρεθούμε σε καλύτερες θέσεις και σύντομα!

Καλή βδομάδα, καλό μήνα!

Καλό μήνα με καλά νέα! Η Οργάνωση BE STRONG εγκαινιάζει τον χώρο της, μαζί με μια γραμμή ανακούφισης! Σας αφήνω την "πρόσκληση"


Εγκαίνια Πρότυπου Κέντρου Υποστήριξης 1069 για όσα άτομα εμπλέκονται με τον ΚΑΡΚΙΝΟ!


Την παραμονή της παγκόσμιας ημέρας κατά του καρκίνου στις 3 Φεβρουαρίου 2010, επιλέξαμε για συμβολικούς λόγους να πραγματοποιήσουμε τα εγκαίνια του νέου μας κέντρου!

Σας προσκαλούμε, στα εγκαίνια του Πρότυπου Τηλεφωνικού & Διαδικτυακού Κέντρου Υποστήριξης 1069, που έχει σαν στόχο την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο.

Στα πλαίσια των εγκαινίων θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό, η μόνιμη έκθεση φωτογραφίας με τίτλο "ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ".


Τα έργα και η συλλογή των φωτογραφιών, που θα διακοσμούν το κέντρο μας, προέρχονται από την ομάδα φωτογραφίας της εταιρείας Intracom, μέσα σε αυτούς και επιζώντες του καρκίνου, μια ευγενική δωρεά της εταιρείας Intracom.


Τέλος στην εκδήλωση αυτή θα παρεβρεθούν εκπρόσωποι του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που είναι και οι δωρητές για την δημιουργία της Εθνικής Γραμμής Υποστήριξης 1069.


Θα ήταν τιμή για εμάς να παραβρεθείτε σε αυτή την τόσο σημαντική εκδήλωση, στο κέντρο μας που βρίσκεται στην Κυψέλη, Άγιας Ζώνης 1Α στις 20.00 μ.μ.


Η ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ !!!

Με εκτίμηση
Παναγιώτης Μιχαήλ
Ιδρυτής της Οργάνωσης