Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Πρώτη μέρα ενός καινούριου μήνα!

Καλό μήνα!

Όπως είπα και χθες, είναι η πρώτη φορά που δεν αντιδρώ θετικά στις ημερολογιακές αλλαγές...Δεν έχω καμια διάθεση για τα Χριστούγεννα αλλά ούτε και για τα Δεκεμβριάτικα γενέθλιά μου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει μόνο με την αρρώστια, αλλά σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο το ότι αυτές οι μέρες, μετά το πρώτο 10ήμερο του Νοέμβρη είναι κάπως "επετειακές"...και μιλάμε για δύσκολη επέτειο...Προσπαθώ να αποφύγω και να αποφεύγω τους απολογισμούς αλλά κάπου, κάπως είμαι σε μια θέση περίεργη φέτος. Η ευθεία γραμμή της ζωής μου έκανε παράκαμψη όταν αρρώστησα. Αρρώστησα, χειρουργήθηκα και θεραπεύτηκα. Ξεκίνησα και την πλαστική και προχωρώ. Ξαναέβαλα τη ζωή μου σε μια ευθεία γραμμή αλλά πάλι κάνει παράκαμψη γιατί δε είναι μόνο η αρρώστια που σε βγάζει εκτός πορείας. Κάπου έχω χάσει τον ενθουσιασμό της καθημερινότητας, κάπου έχασα ακόμη και τη χαρά του να σχολάω απο τη δουλειά. Τα περισσότερα πράγματα τα κάνω μηχανικά και βαριεστημένα. Απο την άλλη σκέφτομαι πως αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει και δίχως τον Καρκίνο, αλλά αυτός ο τελευταίος είναι που σίγουρα επιβαρύνει την κατάσταση κατά πάρα πολύ. Θελω τον χρόνο μου με την επανένταξη. Ψάχνω μια καλή καθημερινότητα...

Ναι, με έχει πιάσει τρομερός πεσιμισμός, απλώς σπρώχνω τις μέρες μου, που και αυτές απο την άλλη δεν θέλω να περάσουν. Ίσως με επιρέασε και το πρόσφατο περιστατικό με την αρρώστια της ξαδέρφης μου που ενώ το απωθώ, σίγουρα έχει καταλάβει το υποσυνείδητο..Eχω χιλιάδες γιατί. Γιατί προς αρρώστιες, γιατί προς αρρώστους αλλά και γιατί προς υγιείς. Η πολύ σκέψη όμως δεν κάνει απαραίτητα καλό και ξέρω πως αν ήμουν ένα άτομο άλλης ιδιοσυγκρασίας θα έλεγα "δε γ*@#*ται, αρκει που είμαι εγώ καλά!". Όμως το καλά οργανικά πιστοποιείται με τις εξετάσεις, με το καλά ψυχολογικά τι γίνεται; Θέλει χρόνο...και δύναμη!

4 σχόλια:

me είπε...

Καλό μήνα, καλή μου φίλη...
Η αλήθεια είναι πως μπήκε για τα καλά ο χειμώνας και μας ψυχοπλάκωσε...
Κι εγώ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να είναι πεσμένος όμως το παλεύω...
Θα σου πω κάτι που μου είπε ένας καλός φίλος, όταν ήμουν πολυ πεσμένη και σκεφτόμουν το θάνατο, την αρρώστεια μου...
Μου είπε, λοιπόν, να σταματήσεις να τα σκέφτεσαι αυτά και να σκέφτεσαι τη "ζωή", να χαίρεσαι που ξημερώνει και τα απλά πράγματα που θα κάνεις την κάθε μέρα...
Φίλη μου, δεν είναι εύκολο όταν μάλιστα το ζεις ξανά με την ξαδέρφη σου, αλλά όλες μας δεν είματε ούτε οι πρώτες, ούτε οι τελευταίες...Θα πρέπει να το παλέψουμε όλες...
πολλά πολλά φιλιά

Sweet December είπε...

για B.

έτσι θέλει, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!Που θα πάει;Θα φτιάξει και η δική μου ψυχολογία!

Ανώνυμος είπε...

Αυτές τις φάσεις τις περνάμε όλες μας. Δεν είσαι μόνη σου! Δεν ξέρω αν αυτό βοηθάει, αλλά πάνω σαυτό βασίζονται όλες οι ομάδες αλληλοβοήθειας. Βλέπουμε, όπως είπε και οι φίλη Β., ότι δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που περνάμε αυτό το λούκι. Και στο κάτω κάτω εμείς το αφήσαμε πίσω μας, για πόσο κανείς δεν ξέρει-οι πιο πολλές για πάντοτε. Τι να πουν και οι άλλοι που δέχονται το ένα σκαμπίλι πίσω από το άλλο και δεν τους δίνεται η ευκαιρία να σηκώσουν κεφάλι ενδιάμεσα. Ας μην είμαστε αχάριστες και ας είμαστε ευτυχισμένες και χαρούμενες γιαυτό που μας δίνεται. Έχουμε καλές πιθανότητες να μην ξαναρρωστήσουμε, λίγο είναι αυτό; Αυτό πρέπει να έχουμε στον νου μας όταν μας παίρνει από κάτω. Μας έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, ας την αρπάξουμε από τα μαλλιά και μην την αφήνουμε να πάει χαμένη. Αυτές οι σκέψεις ίσως βοηθήσουν τις ''άσχημες'' μέρες μας, μέρες που όλες περνάμε.

Sweet December είπε...

για sundy

πόσο δίκιο έχεις φιλενάδα μου!Έτσι είναι, ας βλέπουμε λοιπόν τα θετικά!

πολλά φιλάκια!