Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Γειά σας και πάλι!

Ναι, το ξέρω χάθηκα και λυπάμαι γι αυτό!

Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε αγωνία για το πως περνώ τις μέρες μου (με κάποιους ανταλλάξαμε και Mail).

Οργανικά είμαι καλά! Κατέβηκα στην Αθήνα το Σάββατο καθώς είχα ραντεβού με τον πλαστικό. Είδα και δυο φίλες μου, φάγαμε παραθαλάσσια και μετά έβγαλα τα ράμματα.
Όλα πάνε καλά με την αποκατάσταση, μόνο που όσο ξεμουδιάζει η περιοχή αισθάνομαι κάποιο τράβηγμα (όταν κινώ το χέρι, πχ. όταν οδηγώ κτλπ).
Γενικά όμως δεν είναι η πλαστική που με απασχολεί αυτή την περίοδο, είναι το «μέσα» μου που δεν είναι και τόσο καλά! Δε θέλω να είμαι αχάριστη γιατί φυσικά έχω την υγεία μου και αυτό είναι το πιο σημαντικό...ψυχολογικά όμως είμαι πολύ αναστατωμένη...Σίγουρα είναι και η ξαδέρφη μου στη μέση, χωρίς όμως αμφιβολία είναι και οι μέσα μου ισορροπίες με όλα και όλους...Η δουλειά, ο καιρός, τα πήγαινε-έλα στην Αθήνα, η μοναξιά μου. Σήμερα βγήκα να περπατήσω, και κάπου σκέφτηκα ότι αν όντως οι άνθρωποι υποφέρουμε στην ιδέα του θανάτου και της μοναξιάς, εγώ (χτυπάω ξύλο εκατό φορές) τον θάνατο τον νίκησα. Τι έγινε όμως με την μοναξιά; Νόμιζα ότι χρόνια τώρα την είχα νικήσει και αυτή. Έπεσα έξω; Ποιος ξέρει, μπορεί να μην υπολόγισα σωστά. Η ζωή φέρνει τόσες μα τόσες αλλαγές, που να τις προλάβεις όλες; Αδύνατον! Και η κατάστασή μου, παραμένει αδιέξοδη! Βαρέθηκα...!

Θα το χρεώσω σε μεταβατική περίοδο αυτό που βιώνω γιατί αλλιώς δε βλέπω ΦΩΣ.
Αλλά κάτι μου λέει πως δεν είναι μεταβατική η περίοδος...είναι ένα μεγάλο κενό που βρήκε και φώλιασε κάπου μέσα μου

Ελπίζω όταν σας ξαναγράψω να είμαι καλύτερα. Γράψτε μου τα δικά σας νέα, έχετε και εσείς τις ίδιες ψυχολογικές μεταπτώσεις;

4 σχόλια:

Ανθούλα είπε...

Εδώ και δυο μήνες , έχω και εγώ πολλές μεταπτώσεις.Όλα τα ρίχνω στην αλλαγή του καιρού ( για να παρηγοριέμαι!), αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουν συμβεί κάποια δυσάρεστα αυτό το διάστημα.Σήμερα μπήκε στην εντατική η μαμά μου με οξύ στεφανιαίο επεισόδιο.Ελπίζω να το ξεπεράσει.Συνέχεια λέω πως μπόρα είναι και αυτό και θα περάσει.Μακάρι να βγω αληθινή!!
Μακάρι όλοι να πάρουμε τα "πάνω" μας και να γράφουμε πιο χαρούμενα πράγματα.
Πες μας και νέα για την ξαδέρφη σου.
Πολλά φιλιά!!!!!

me είπε...

Kι εγώ το ίδιο αντιμετωπίζω μέσα μου. Έχω έναν πεσιμισμό, μιαν απαισιοδοξία (σημειώστε πως είμαι αισιόδοξο άτομο και σπανίζει μια τέτοια εσωτερική κατάσταση).
Κι εγώ προσπαθώ να το ερμηνεύσω, ένα είναι που έχασα τον πατέρα μου. Μέσα μου βαθιά μάλλον με μελαγχολεί. Στη δουλειά μου επίστης, κάποια περιστατικά με πιέζουν και μου χαλάνε τη διάθεση.(δεν μπορώ ακόμα να τους βρίσω, αλλά μου φαίνεται θα το κάνω και θα νιώσω καλύτερα) Συν τοις άλλοις οι παρενέργειες της χμθ δεν μου έχουν περάσει τελείως...Όλα αυτά μάλλον δεν με αφήνουν να βρω την αισιοδοξία μου...αλλά πού θα πάνε όλα θα περάσουν και θα συνέλθουμε.
................
Είναι πολύ φυσικό, καλή μου φίλη, να έχεις επηρεαστεί και από το περιστατικό της ξαδέρφης σου αλλά και να νιώθεις μοναξιά σ' αυτήν τη μεταβατική περίοδο της ζωής σου...
Την ξαδέρφη σου την σκέφτομαι κι εγώ και περιμένω να μας πεις νέα, εύχομαι να το ξεπεράσει...
...........
Να είσαι σίγουρη πως θα περάσει και αυτή η μεταβατική περίοδος και θα είναι μια ανάμνηση...
πολλά πολλά φιλιά!!!

Ανώνυμος είπε...

Η μοναξιά έχει να κάνει με κάποια "απώλεια" συναισθηματική, ένα κενό που κανένας δεν μας γεμίζει εκτός από έναν άνθρωπο που είναι τα πάντα;;;Με αγάπη "η γιατρός σου";;;

Sweet December είπε...

για Ανθούλα

Περαστικά στη μαμά σου!Πολύ λυπάμαι!Μακάρι να το ξεπεράσει και σύντομα!Μακάρι όλα να είναι απλές μπόρες!
Φιλάκια πολλά πολλά!

για Β.

Τι να πω...κάθε μέρα καταλαβαίνω και καλύτερα πως όλες εκεί έξω έχουμε τα δικά μας!Έτσι και εγώ, με τη δουλειά, με τον καιρό, με την ξαδέρφη...με τις παρέες, με όλα μαζί έχω φτάσει στα όριά μου!
φιλάκια καλή μου!

για Dr

Γιατρέ μου!Πόσο δίκιο έχεις σε πολλά!Όμως θα ξέρεις σίγουρα πως "τα πάντα" δεν αργούν να γίνουν "τίποτα". It takes two to tango ;-)
bisous!