Και ο καιρός περνά...

Ο καιρός περνά και με βρήκε με καινούρια δουλειά. Καλά, πως περνούσα τις μέρες μου περσι που δε δούλευα...το σκέφτομαι συχνά. Να ναι καλά η "Σ" που την είχα συνέχεια παρέα...Βέβαια έγινα παράδειγμα του "μπορεί ο άνθρωπος να ζει και χωρίς δουλειά,αρκεί να έχει χόμπυ"αλλά και φίλους διαθέσιμους(με ξεχνιόμαστε...).Αλλά η δουλειά απο την άλλη σε κάνει να ξεχνάς κάποια άλλα προβλήματα και σου παίρνει το μυαλό απο άσχημες σκέψεις γιατί πια δεν προλαβαίνεις να τις κάνεις...

Ήρθε ο χειμώνας...

και ανάψαμε τζάκι σήμερα. Και κάθησα μπροστά με τα μαλλιά μου βρεγμένα για να στεγνώσουν. Και εκείνη τη στιγμή, σήμερα, μια κρύα και βροχερή Κυριακή θυμήθηκα ότι πέρσι το χειμώνα δεν μπορούσα να κάτσω στην ίδια θέση γιατί η θερμότητα επιρρέαζε την πτώση των μαλλιών μου κατά τις χμθ(αφού έκανα το σύστημα ψυχρής θεραπείας). Πως πέρασε ο καιρός; Τελικά ξεχνάμε εμείς οι άνθρωποι τα άσχημα;
Τώρα που κατέβασα τα χειμωνιάτικα, βρήκα ένα ζευγάρι πιτζάμες.Το κοίταξα και μου φάνηκε πολύ οικείο. Ωστόσο, σκέφτηκα αμέσως ότι αυτό το ζευγάρι το φορούσα πέρσι σε ένα άλλο σπίτι. Σε ποιο όμως; Μπερδεύτηκα...Μα στη "Σ" δεν έπαιρνα μαζί μου πιτζάμες. Σε ποιο σπίτι τότε;.Α, ναι, ήταν οι πιτζάμες που είχα αφήσει στην Αθήνα, στο σπίτι της θείας μου για να τις χρησιμοποιώ κάθε που κατέβαινα για χμθ. Μου πήρε κανένα δεκάλεπτο να το θυμηθω...ίσως τελικά και να ξεχνάω...

Καλή βδομάδα
(Υ.Γ: αν χαθώ θα είναι γιατί δεν θα έχω πρόσβαση στο ιντερνετ για λίγες μέρες!)

Here I am

I’m on my own, for the first time really on my own

Καλά όχι ακριβώς, έχω ξαναυπάρξει μόνη αλλά αυτή τη φορά η μοναξιά μου μετρά αλλιώς. Από την άλλη, όπως πολλές φορές μου λέτε…δε νοιώθω και τόσο μόνη αφού έχω εσάς.
Είναι περίεργη όμως η φετινή μοναξιά μου. Από τη μια με νοιάζει και από την άλλη δε με πειράζει και καθόλου. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής πρέπει να σας πω ότι χθες το βράδυ βγήκα και πέρασα μια χαρά και το πρωί βγήκα και πέρασα μια χαρά. Άρα πόσο μόνη είμαι αφού πάντα φροντίζω να βρίσκομαι με συνομήλικες παρέες.
Ωστόσο τι είναι η μοναξιά; Ως γνωστόν κάποιος μπορεί να είναι περιτριγυρισμένος από κόσμο αλλά μόνος. Όμως το προτιμώ από το να είμαι μόνη κάπου. Από την άλλη έχω και μια έντονη ανάγκη (;) για απομόνωση στο καινούριο μου σπίτι. Όπως καταλάβατε και εγώ δε ξέρω τι θέλω αυτό τον καιρό, όλα είναι κάπως μπερδεμένα, κάπως πολλά μέσα στο μυαλό μου, η προσοχή μου είναι αρκετά διασπασμένη, αλλά πιστεύω δικαιολογούμαι…σε 2 μήνες κλείνω ένα χρόνο μετά το χειρουργείο. Ένα χρόνο Sweet December επίσης! Πως περνά ο καιρός, αρκεί να είμαστε καλά!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Up & Down

Φφφφφ! (Αν ξεκινώ τούτο το ποστ ξεφυσώντας…καλά πάμε)
Αυτές οι μέρες μετά τις σύντομες διακοπές μου στη «Σ» (αρχές του μήνα) πέρασαν σαν αστραπή. Είναι και ο καιρός που άλλαξε και με έχει πάει τόσο μα τόσο μακριά από τις λιακάδες του καλοκαιριού. Είναι σίγουρα και η δουλειά (εκεί να δεις!). Από εκεί που ήμουν σε άδεια από τον προηγούμενο Δεκέμβρη βρέθηκα πίσω στη δουλειά τόσο ξαφνικά! Πόσες αλλαγές, πόσα νέα άτομα, και μια νέα πόλη.
Από τη μια μου αρέσει, από την άλλη…γενικά δεν μπορώ ακόμη(;) να τοποθετηθώ στη νέα μου πραγματικότητα. Ένα είναι σίγουρο, είμαι μπερδεμένη και αρκετά μόνη. Δεν ξέρω στην καθημερινότητά μου τι μου αρέσει και τι όχι (και αν γενικά μου αρέσει…). Από το να μπερδεύομαι με τόσες σκέψεις τις απωθώ και ακολουθώ τη ζωή, όπου με πάει. Ελπίζω να βρω σύντομα τους ρυθμούς μου….

Τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη

και με βρίσκουν σε κίνηση. Ταξινομώ, πακετάρω, πετάω, χαρίζω πράγματα που δε χρειάζομαι πια. Ένας πανικός…όλα καινούρια πια. Η ζωή τελικά έχει πολλούς άσσους στο μανίκι και αν κάποιος νομίζει ότι θα της ξεφύγει και θα κάνει κουμάντο αυτός, μάλλον πέφτει έξω. Και σπίτι βρήκα, και το νοίκιασα και τα πράγματά μου σιγα σιγα κουβαλάω. Όλα δείχνουν ότι το φέτος θα με πάρει μακριά απο το πέρσι. Ίσως αξίζει τελικά που συνεχίζω να γράφω εδώ. Αξίζει τελικά να δείτε πως η ζωή δε σταματά με τον Καρκίνο, είμαι η ζωντανή απόδειξη ;-)

Περι φιλίας και άλλων δαιμονιών

Μια ακόμη φίλη προστέθηκε στην παρέα μας και μου έδωσε αφορμή για ένα ατέλειωτο θέμα…«φιλία». Η ίδια, αναφέρει τη μεγάλη της απογοήτευση όταν κάποιος κολλητός φίλος την εγκατέλειψε κάνοντάς την να νοιώσει «τελειωμένη».

Η αλήθεια είναι πως όταν κάποιος περνά μια περιπέτεια όπως αυτή του Καρκίνου έχει ανάγκη από στήριξη. Και θέλει περισσότερο στήριξη από ανθρώπους εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος. Θέλει να αισθάνεται εντός του κοινωνικού συνόλου και σε καμιά περίπτωση παραγκωνισμένος. Θέλει τη στήριξη του συντρόφου ή των φίλων. Τολμώ να πω ότι η παρουσία των φίλων σε τέτοιες περιπτώσεις επισκιάζει και τον ίδιο τον σύντροφο.
Πέρασα την περιπέτειά μου single, έχοντας στο πλευρό μου δυο φίλες, τη «Σ» και τη «Ν». Αν και ήμασταν μια παρέα των τριών, η κάθε μια μας πέρασε το «λούκι» (όπως λέγαμε) τελείως διαφορετικά. Η «Ν» αν και νοιαζόταν και στεναχωριόταν για μένα, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την κατάσταση ψύχραιμα. Όποτε άνοιγα συζήτηση για τα ιατρικά μου, εκείνη πότε απότομα πότε με πλάγιο τρόπο, μου άλλαζε το θέμα. Δε λέω, και έξω βγαίναμε, και σπίτι της πήγαινα και ερχόταν στο δικό μου αλλά εκείνη τη στιγμή, εκείνη την περίοδο, εγώ μέσα σε όλα τα άλλα ήθελα να αναλώνομαι σε συζητήσεις γύρω από την υγεία μου, όμως η ίδια νόμιζε προφανώς ότι καλά θα ήταν να μου παίρνει το μυαλό από αυτά. Εγώ πάλι βίωνα την άρνησή της προς το θέμα υγείας μου και να πω και την αλήθεια δεν ξέρω τελικά τι επιπτώσεις είχε για τη σχέση μας. Το θέμα της υγείας μου θέλησα να το κρατήσω κρυφό όμως ξαφνικά μια μέρα μαθαίνω ότι διέρρευσε από μέρους της. Στεναχωρήθηκα πολύ, κάτι μέσα μου γκρεμίστηκε. Όμως από την άλλη δεν ήθελα αυτό να μπει ανάμεσά μας. Σκέφτηκα πως για τη «Ν» θα ήταν μια στιγμή αδυναμίας οπότε προσπάθησα και έφτιαξα γέφυρες μεταξύ μας για να μη στεναχοριέται και η ίδια γι’αυτό που έγινε. Οι χμθ τελείωσαν την 1η Απριλίου, η «Ν» μετακόμισε τον Ιούλιο σε άλλη πόλη, τον Αύγουστο έφυγα διακοπές αλλά μιλούσαμε καθημερινά και πολλές ώρες. Στα δυο άκρα της Ελλάδας, οι δυο μας, από μια χαζή αφορμή, για κάτι που ζήτησε η «Ν» και δεν μπόρεσα να της το κάνω, εμείς που περάσαμε τόσα, έχουμε δυο μήνες να μιλήσουμε! Η «Ν» έκοψε επαφή επειδή απλά δεν έτρεξα να την εξυπηρετήσω. Μου κακοφάνηκε τρομερά.
Η «Σ» με παροτρύνει στο να κάνω εγώ πίσω. Μα πως; Δε με νοιάζει να πω «ρίχνω τα μούτρα» μου, με νοιάζει όμως ότι η «Ν» είναι απούσα τόσους μήνες, με μηδενικό ενδιαφέρον προς το άτομό μου, και για ασήμαντη αφορμή. Είναι απίστευτο πως κάποιοι άνθρωποι κόβουν τόσο απότομα την επικοινωνία μαζί σου. Είναι τρομακτικό. Η «Ν» δεν σκέφτηκε καν το πρόβλημα της υγείας μου, το ότι εγώ μπορεί να στεναχωρηθώ. Τα προσπέρασε όλα, βάζοντας τα θέλω της πάνω από το καθετί. Δεν ξέρω αν κάτι από όλα αυτά είναι στο χέρι μου…Μήπως τελικά η «Ν» με αντιμετώπισε (με τη βοήθεια της απόστασης) ως «τελειωμένη»; Είναι λυπηρό να σε «πετάνε» έτσι οι φίλοι, οι άνθρωποι στους οποίους ανοίχτηκες, ξενύχτησες, έκλαψες, γέλασες. Είναι σκληρό πολύ, και κανείς μας δεν το αξίζει, πόσο μάλλον όταν νοσεί. Κάποια μυαλά όμως δεν λένε να το καταλάβουν, δεν τους περνάει καν η ιδέα φαίνεται. Τελικά μήπως οι ευαίσθητοι και ρομαντικοί μείναμε λίγοι;

Ωστόσο αντιστέκομαι σε όλα αυτά, και πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει αληθινή φιλία, αρκεί να βρείς τους σωστούς φίλους!

Ο θαυμαστός κόσμος του internet

Αυτές τις μέρες είχα για συντροφιά δυο αναγνώστριές μου. Και όταν λέω συντροφιά εννοώ ότι ήμασταν τετ α τετ. Βρέθηκαν στον νομό μου για λίγες μέρες η «Ζ» και η «Κ» και φυσικά δεν έχασα και δεν έχασαν ευκαιρία να βρεθούμε.

Και οι δυο κοπέλες είχαν από μια ιστορία να διηγηθούν, και οι τρείς μας περάσαμε παρόμοιες μέρες και μήνες παλεύοντας με τον Καρκίνο. Μιλήσαμε πολλές ώρες (ή μάλλον εγώ μιλούσα περισσότερο-σορυ girls) πότε σκεπτικές, πότε χαμογελαστές, πότε δυνατά και πότε χαμηλόφωνα είπαμε πολλά. Μοιραστήκαμε τις ίδιες αγωνίες (ηλικιακά είμαστε στο ίδιο γκρουπ) προβληματιστήκαμε για το μέλλον αλλά ξέρετε τι; Δεν ήμασταν καθόλου μια στενάχωρη παρέα, ήμασταν μια παρέα αποτελούμενη από τρεις νικητές. Δεν έχει σημασία αν πέσανε τα νύχια μας, αν τα μαλλιά μας ξαναβγήκανε κάπως σπαστά, αν είχαμε ναυτίες στις χμθ αν…αν…αν…σημασία έχει ότι παλέψαμε και κερδίσαμε! Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτές τις μέρες ήμασταν η μια για την άλλη η ζωντανή απόδειξη ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά τον Καρκίνο.
«Να είσαι περήφανη» μου είπε η «Ζ», «περίφανη που τον νίκησες και να το φωνάζεις». Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια! Η «Κ» (έχουμε ακριβώς την ίδια ηλικία) μου είπε «Μου έκανε πολύ καλό που σε διάβαζα, πήρα μεγάλη δύναμη, χαίρομαι που σε γνώρισα, είσαι όπως σε φανταζόμουνα». Και αυτό το τελευταίο είναι απόδειξη του ότι γράφω πηγαία και συγκινήθηκα που άγγιξα τόσο έναν άνθρωπο. Μα και εγώ όμως πήρα δύναμη από την επαφή μαζί σας κορίτσια, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το χειμώνα νικήτριες πριν προλάβω να τερματίσω! Και όσο ήξερα ότι έχουν τερματίσει άλλες πριν από μένα, τόσο πιο κοντά έβλεπα και το δικό μου νήμα. Ζήλεψα που η "Ζ" και η "Κ" νοιάζονται τόσο πολύ η μια για την άλλη, που ξέρουν η μια τα check up της άλλης και αλληλοσυνοδεύονται. Είναι δύο άτομα που γνωρίστηκαν με αφορμή τον Καρκίνο αλλά μέσα στην ατυχία του βγήκαν τυχερές γιατί έχουν η μια την άλλη σε μια φιλία που κάθε μέρα και δυναμώνει. Σε μια φιλία όπου δε χρειάζονται πολλά λόγια για τα συναισθήματα που γεννά η ταλαιπωρία μιας τέτοιας περιπέτειας υγείας και για τις ψυχολογικές μεταπτώσεις. Να μου είστε καλά κορίτσια, πάντα δυνατές και πάντα αγαπημένες :-) (φτου φτου) και να ξαναβρεθούμε σύντομα!

Να μου είστε καλά και όλοι εσείς. Συνεχίζω τούτο δω το blog για όλους εσάς που με στηρίξατε πέρσι.

Γυρίζω τρέχοντας...

Φιλοι μου σας γράφω απο το αεροδρόμιο...Ω ναι!Πήγα το ταξίδι μου μια χαρά και συνάντησα τη "Σ" στο νησί.Έπρεπε όμως να την αφήσω ξαφνικά αφού προέκυψε θέση δουλειάς για μένα και μάλιστα σε άλλη πόλη. Άλλαξα λοιπόν τα πλάνα μου και ενώ είχα 12 μέρες διακοπών μπροστά μου τις μείωσα σε 5.Η επιστροφή μου είναι βέβαια για καλό, για πολύ καλό. Ξαφνικά η τύχη(;) γύρισε και αύριο πάω σε καινούρια δουλειά και σε καιούρια πόλη. Είναι μια αποφόρτιση για μένα τώρα που οι φίλες μου φύγανε... να φύγω και εγώ...! Καινούρια αρχή, καινούρια ζωή!!! (πολλές οι αλλαγές του 2008)

Σήμερα κατάλαβα κάτι μοναδικό. Δύο άνθρωποι που δεν είναι συγγενείς, ούτε σύντροφοι μπορούν να αγαπιούνται πάρα πολύ, τόσο που ο αποχωρισμός τους να φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό και δάκρυα στα μάτια. Αυτό ίσως σημαίνει πραγματική φιλία...

Θα μου λείψεις "Σ", θα μου λείψεις όσο δε φαντάζεσαι!

Kαινούριος μήνας & 100η ανάρτηση!

Ο καινούριος μήνας με βρήκε πολύ μουδιασμένη να μετράω απώλειες. Μέσα στον τότε πανικό μου, τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ την απουσία του παππού μου πια. Βλέπετε η ως τώρα εντατική ενασχόλησή μου με το θέμα της υγείας μου δεν μου άφηνε περιθώρια για άλλες στεναχώριες.

Στο come back μου από τις διακοπές ήρθε να προστεθεί και ο αποχωρισμός και των δυο φίλων μου που τώρα που το φθινόπωρο σιγά σιγά μας καλημερίζει μου στοιχίζει όλο και περισσότερο.

Σήμερα πήγα στον καρδιολόγο για ένα check up. Μου είπε πως γενικά η καρδούλα μου είναι καλά αλλά…μου βρήκε πως έχω άγχος. Λέτε να μην το ξέρω; Από την Πέμπτη που η «Σ» μου είπε πως φεύγει δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια. Υπερβολές θα μου πείτε. Οκ, το ξέρω, but I can’t help it. Δεν μπορώ από τη μια στιγμή στην άλλη να συνηθίσω τη νέα μου πραγματικότητα. Με πιέζει, με πνίγει! Νοιώθω όπως όταν ήρθα από τις σπουδές μου, ΜΟΝΗ, ΔΙΧΩΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΙΧΩΣ ΛΕΦΤΑ. Έτσι είμαι, εδώ και μέρες: NO FRIENDS, NO JOB, NO MONEY. H ζωή μου έπαιξε το πιο περίεργο παιχνίδι της και εγώ που βαρέθηκα να της πάω κόντρα περιμένω να δω τι άλλο μου σκαρώνει. Φυσώ και ξεφυσώ., είμαι σε μηδενική βάση. Μα δεν μπορούσε τουλάχιστον να μην αλλάξει το κοινωνικό μου περιβάλλον; Αλλαγές παντού; Έτσι είναι, πρέπει να δω κατάματα την πραγματικότητά μου, όσο ψυχρή, όσο άσχημη και αν είναι. Έχω πέσει στο κενό, είμαι 100% συναισθηματικά ακάλυπτη και σέρνω τις μέρες μου. Τελικά ο άνθρωπος ξεχνάει ,και μόλις λίγο πατήσει στα πόδια του ψάχνει για το «παραπάνω» και όχι για το στάνταρ (υγεία και μια ακόμη αυγή). Δεν είμαι αχάριστη, πέρασα τόσα με τις θεραπείες και το μόνο που παρακαλιόμουν ήταν να τελειώσουν. Τώρα όμως που τελείωσαν όλα, είχα να κάνω και μια ακόμη ευχή. Είχα να ευχηθώ να έχω τους ανθρώπους που θέλω δίπλα μου, μα πριν προλάβω να εκφράσω την ευχή, πέταξαν μακριά και οι δυο μου φίλες. Ρεαλιστικά έτσι είναι η ζωή, κάποιος φεύγει, κάποιος έρχεται, είναι η ηλικία των αλλαγών αλλά όλα αυτά πονάνε και είναι πολλά, πάρα πολλά για να τα δεχτώ σε δυο μέρες.