Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Ένα χάπι την ημέρα και ένας αποχωρισμός!

Εγώ που όσο δούλευα σηκωνόμουν με το ζόρι και αργά ;-) eδώ και κάτι βδομάδες ξυπνώ κατά τις 9.30 ανεξάρτητα από το τι ώρα κοιμάμαι το βράδυ. Είναι η άνοιξη; Είναι ότι κάτι πλησιάζει, δεν ξέρω…
Παίρνω κάθε μέρα ένα χάπι για την ορμονοθεραπεία Δευτέρα το ξεκίνησα και μέχρι και την Τρίτη μου έφερε ατονία, λες και είχα πυρετό υψηλό την προυγούμενη. Είναι μεχρι να το συνηθίσω φαντάζομαι απλά δεν είναι και ότι καλύτερο. Σκέφτομαι ότι τις χμθ τις πέρασα στο πόδι, μα να με ρίχνει το χάπι…; Κρίμα! Χθες η ατονία έφυγε και τη θέση της πήρε ο πονοκέφαλος. Σήμερα δεν το πήρα ακόμη το χάπι για να ξέρω τι θα μου φέρει…απλά κάνω υπομονή!
Θα δω ένα γιατρό το απόγευμα κοντά στην πόλη μου για να φέρω το Herceptin να το κάνω εδώ κοντά και όχι στην Αθήνα μετά τη λήξη των ακτινοβολιών μου! Με κούρασαν τα πανω-κάτω, ως πότε;

Προσπαθώ και περπατώ καθημερινά γιατί από το πολύ μέσα θα πέσουν τελείως οι δυνάμεις μου και όπως είπε και η «Ν» «δεν μπορείς μια μέρα να σηκωθείς και να πεις θα πάω να περπατήσω, να κολυμπήσω, να κάνω ποδήλατο και να το κάνεις με επιτυχία αν δεν το κάνεις σταδιακά, σιγά σιγά». Και έχει δίκιο!
Α, δεν σας είπα, η «Ν» αρραβωνιάζεται την επόμενη του Πάσχα! Τα νέα με βρήκαν απροετοίμαστη. Αυτό που σκέφτηκα και είπα ήταν «άντε να έχουμε και κάτι ευχάριστο να θυμόμαστε από το 2008». Η ζωή είναι περίεργη εκεί που κάποιος δοκιμάζεται την ίδια περίοδο κάποιος ζει κάτι τελείως διαφορετικό και πιο ευχάριστο. Νομίζω και για τις 2 τις φίλες μου φέτος ήταν η χρονιά τους. Θα μου πείτε, η ζωή έχει για όλους...το ξέρω ;-)
Αυτό όμως που με στεναχώρησε και μου το είπε η «Ν» χθες είναι ότι τον Αύγουστο θα φύγει να ακολουθήσει το σύντροφό της στην Αλεξανδρούπολη. Και αυτό είναι μακριά, και όπως και να χει δεν είναι καθημερινότητα. Η αλήθεια είναι ότι βούρκωσα με τα νέα. Κουράστηκα να αποχωρίζομαι ανθρώπους που αγαπώ και ίσως τελικά να αισθάνομαι αδύναμη ακόμη και να τους έχω ανάγκη. Από την άλλη αμέσως σκέφτηκα ότι έτσι είναι η ζωή, γεμάτη αποχωρισμούς από την ώρα που μας κόβουν τον ομφάλιο λώρο. Δεν ξέρω τι με κάνει να θέλω να στηρίζομαι σε άλλους, αλλά ίσως και να ξέρω, παλιά πάντως δεν ήμουν έτσι. Τελικά το να έχει κάποιους άνθρωπος ευαισθησίες στις μέρες μας δεν ξέρω πόσο καλό κάνει στο ίδιο το άτομο και ίσως τους άλλους να τους αφήνει αδιάφορους.
Αυτά για σήμερα, κλείνοντας άφησα και έναν αναστεναγμό που εσείς δεν θα ακούσετε. Φιλιά!

11 σχόλια:

ILive2LoveMe είπε...

Πρώτα απ' όλα, έχει μεγάλη σημασία να είσαι καλά και σωματικά και ψυχολογικά. Οι αντιδράσεις σου δείχνουν έναν άνθρωπο δυνατό και συνάμα ευαίσθητο, γλυκό , ρομαντικό. Και είναι ένας πολύ όμορφος συνδυασμός. :) Γλυκιά μου, δεν υπάρχει αποχωρισμός, πρώτον αν δεν το θελήσουμε, αφού υπάρχουν τόσοι τρόποι επικοινωνίας, και δεύτερον αν δούμε και την πλεύρα που μόνη σου ανέφερες, τπτ δεν είναι κτήμα μας. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν βλέπω πια την "κολλητή" μου , ίσως να κάνουμε και μήνες να βρεθούμε. Όμως αποχωρισμός ουσιαστικός δεν υπάρχει αφού μιλάμε, επικοινωνούμε.. τα λέμε...
Και έπειτα , ξέρεις , το είπες, ο καθένας κάνει κάτι στη ζωή του κοντά ή μακριά, δεν έχει σημασία. Φαντάσου πως θα έδειχνε αυτό στα μάτια της μητέρας και όποιας μητέρας .. το παιδί της να φύγει μακριά.. έστω κι αν είναι μια χαρά. Όχι δεν κάνω κήρυγμα ε χαχα, αλλά εσύ ξέρεις πως υπάρχουν και πιο σκληρές καταστάσεις.
Αγαπάς τη φίλη σου και εκείνη εσένα. Θα βρεθεί σημείο επικοινωνίας, στο χέρι σας είναι. Άντε να είμαστε όλοι καλά και έστω και εμείς από εδώ να σου κάνουμε παρέα , και να μας κάνεις κι εσύ! Να μην λείπουμε ο ένας στον άλλον!
Καλό απόγευμα και πολλά φιλιά ρομαντικό μου πλάσμα.

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

δεν υπάρχει αποχωρισμός. Ακόμη και ο θάνατος κάτι αφήνει πίσω για να μην κοπεί η επικοινωνία. Να εύχεσαι εκεί που πάει η φίλη σου να περνάει καλά και να την κάνουν ευτυχισμένη. Αυτό έχει σημασία. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει και υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι για να επικοινωνήτε. Και ο καλήτερος; Θα πηγαίνεις να την βλέπεις εκεί και θα το συνδιάζεις μα αναψυχή. Τι πιο ωραίο απο το να ξέρεις πως έχεις ένα μέρος να αποδράσεις και να συναντήσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς!
Όσο για το ότι στηρίζεσαι στους άλλους μη το κάνεις. Στηρίξου στις δικές σου δυνάμεις.Είσαι δυνατή και μπορείς να το κάνεις...

ria είπε...

στη ζωή μας έρχονται και φεύγουν άνθρωποι, ισως μια καινούργια φίλη να μπει στη ζωή σου, ίσως κάτι πολύ όμορφο να έρθει για να σε αποζημιώσει για όλες τις ταλαιπωρίες και τους αποχωρισμούς...

σκέψου θετικά, στηρίξου στον εαυτό σου, έχεις κοντά σου ανθρώπους που σ' αγαπούν και μη νομίζεις ότι οι αποστάσεις μειώνουν την ένταση των συναισθημάτων,
υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους και είναι πολύ πιο μόνοι και από τους ξεχασμένους, και υπάρχουν άνθρωποι που είναι χωρίς κανένα άλλο μέσα σε τέσσερεις τοίχους και δεν είναι μόνοι...

Sweet December είπε...

για ilive2loveme

"ρομαντικό μου πλάσμα" αυτό το κρατάω! Αχ τι να τον κάνεις όμως τον ρομαντισμό. Όλα σήμερα ισοπεδώνονται! Δύσκολοι καιροί για ρομαντικές Πριγκηπέσες!


για πρασινη κλωστη δεμενη

ναι, πρέπει να πάψω να στηρίζομαι στους άλλους.Για να δούμε,γίνεται άραγε απότομα ή σταδιακά απο τη μια μέρα στην άλλη...;


για ria

Λένε ότι μετά τη βροψή βγαίνει πάντα ο ήλιος.Για να δούμε, τι θα φέρει μαζί του αυτός ο ήλιος ο δικός μου ο Δεκεμβριάτικος...;Πρέπει όμως να μάθω να ζω χωρίς δεκανίκια!ΦΙΛΑΚΙΑ

Ανώνυμος είπε...

Σωστά μου φαίνονται αυτά που λένε οι κοπελιές από πάνω sweetie.
Και πιο πολύ μου άρεσε αυτό που λέει η πράσινη κλωστή δεμένη "να ξέρεις πως έχεις ένα μέρος να αποδράσεις και να συναντήσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς!"
Βρήκες λοιπόν ήδη μια πολυπόθητη "θετική πλευρά" της δύσκολης αυτής κατάστασης που αναπόφευκτα αποτελεί ένας χωρισμός. Έτσι κάνουμε πάντα ,συναντάμε δυσκολίες στη ζωή κι ο καθένας ,άλλοτε συντομότερα κι άλλοτε αργότερα, βρίσκει τον τρόπο του να τις ξεπεράσει...
Κι εσύ όπως τόσες μα τόσες φορές έχεις αποδείξεις έχεις τη δύναμη να κερδίζεις στις μάχες της ζωής.
Να είσαι καλά!Και να θυμάσαι ότι όλοι εμείς που μαζευτήκαμε στο blog σου είτε γράφουμε είτε όχι σε σκεφτόμαστε και σου στέλνουμε νοερά την αγάπη μας.
Φιλάκια!

Roadartist είπε...

Συμφωνώ με τις προλαλίσαντες.. και θα σου επισημάνω οτι ανέφερε απο πάνω η βασιλική.
"Και να θυμάσαι ότι όλοι εμείς που μαζευτήκαμε στο blog σου είτε γράφουμε είτε όχι σε σκεφτόμαστε και σου στέλνουμε νοερά την αγάπη μας." ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ ΑΥΤΟ (σου φωνάζω τώρα..) Γλυκιά καληνύχτα :)

Sweet December είπε...

για vassiliki

μα πάντα σκέφτομαι και εσάς ανάμεσα στους φίλους μου.Και εσάς που ένας ένας μαζευτήκατε εδώ και με τον δικό σας ξεχωριστό τρόπο με στηρίζετε!
Σας ευχαριστώ και σας έχω στην καρδιά μου έναν έναν ξεχωριστά!


για roadartist

Μου φωνάζεις ε?Μα και εγώ το έπιασα το νόημα, χεχε!Φιλάκιαααα!

Ηλιαχτίς είπε...

Καλημέρα γλυκό κοριτσάκι!
Θα συμφωνήσω και εγώ με όοοολους τους υπόλοιπους από πάνω!!!
Έτσι είναι, όπως λέει και ένα τραγούδι "δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο μας, μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού". Ότι αξίζει δε χάνεται τόσο απλά κι ας είναι μια ανάσα πιό πέρα.
Επίσης να ξέρεις πως είμαστε και εμείς εδώ και σε σκεφτόμαστε!!
Κι ας μην έχουμε δει το προσωπάκι σου.
Κι ας είναι μόνο αυτό το blog η διέξοδος να σου μιλήσουμε.
Είμαστε όμως εδώ κι εμείς μια ανάσα πιό πέρα!

Τα φιλιά μου!
Και μεγάλη αγκαλιά φυσικά! :)

Sweet December είπε...

για ηλιαχτιδα

Μια μεγάλη αγκαλιά και απο μένα για σένα.μα πάντα σκέφτομαι ότι υπάρχεται και εσείς!Φιλάκια!

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

το να στηριχτείς στις δυνάμεις σου γίνεται σταδιακά. Γι΄ αυτό είμαι σίγουρη και παθούσα. έχει λίγο πόνο αλλά σε κάνει πιο δυνατη.

Sweet December είπε...

για πρασινη κλωστη δεμενη

Περιμένω πότε θα μπορέσω να στηριχτώ στις δικές μου δυνάμεις..Φιλάκια!